D - Sąd Rejonowy Szczecin

sygn. akt. IV K 192/15
1 Ds. 352/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14. września 2015r.
Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym
przewodniczący – SSR Bartosz Bytniewski-Judasz
protokolant – Magda Charkot
przy udziale prokuratora Iwona Tyll
po rozpoznaniu dnia 14.09.2015r. sprawy
T. N.
s. M. i D., ur. (...) w S.
oskarżonego o to, że: w dniu 21 września 2014r. w S. przy ul. (...) w sklepie (...) działając umyślnie, dokonał
uszkodzenia wyposażenia sklepu poprzez rzucanie butelką szklaną w półkę z alkoholami, w wyniku czego doszło do
rozbicia: dwóch butelek szampana marki M. and C. o wartości 160 zł/szt., dwóch butelek wódki Ż. białej o poj.0,7l o
wartości 35 zł/szt., dwóch butelek wódki F.biała o poj.0,7 l o wartości 50 zł/szt., dwóch butelek wódki G. Ż.z miętą o
wartości 25zł/szt., butelek wody (...)-pak o wartości 12zł, na łączną sumę strat 552 zł na szkodę A. J.,
tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.
I. Oskarżonego T. N. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, ustalając, że dokonał zniszczenia towaru
wystawionego na sprzedaż, opisanego w zarzucie i za to, na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech)
miesięcy pozbawienia wolności a jej wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 k.k. i 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.
warunkowo zawiesza na 3 (trzy) lata próby.
II. Na podstawie art. 73 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na okres próby oddaje oskarżonego pod dozór kuratora.
III. Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 i 5 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do pisemnego przeproszenia
pokrzywdzonej A. J. w terminie do 01.01.2016r. oraz powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.
IV. Na podstawie art. 72 § 2 k.k.w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia w terminie do
01.01.2016r. wyrządzonej szkody poprzez zapłacenie A. J. kwoty 552 (pięciuset pięćdziesięciu dwóch) złotych.
V. Na podstawie art. 626 § 1 i 627 k.p.k. oraz art. 16 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od
oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 60zł.
VI. Na postawie art. 618 § 1 pkt. 11 kpk w zw. z art. 619 § 1 kpk i § 2, § 14 ust. 1 p. 2 i ust. 2 pkt 3, 4, § 16 i
§ 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej obrony z urzędu przyznaje adw. T. K. 738,00zł brutto tytułem
wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu.
IV K 192/15
UZASADNIENIE
W dniu 21.09.2014r. oskarżony T. N. wprawił się w stan nietrzeźwości. Około 17:45 poszedł do sklepu (...) przy ul. (...)
z zamiarem kupienia piwa. Wziął opakowanie piwa i stawił się przy kasie, obsługiwanej przez K. J.. Kasa znajduje się
za kontuarem zaś za nią usytuowane są szklane półki z droższymi alkoholami, podawanymi przez obsługę. Oskarżony
dał mu piwo do zeskanowania. K. J. odmówił oskarżonemu sprzedaży piwa z uwagi na jego stan nietrzeźwości.
Oskarżony zdenerwował się i poszedł w kierunku drogiej kasy. K. J. uprzedził oskarżonego, że tam również nie zostanie
mu sprzedane piwo. Oskarżony oświadczył, że i tak wyjdzie ze sklepu z piwem. Z kontuaru wziął opakowanie wody
mineralnej M. w szklanych butelkach (myśląc, że jest to piwo) i zamierzał wyjść ze sklepu. Chcąc udaremnić kradzież,
K. J. podszedł do oskarżonego i złapał za opakowanie. W wyniku szarpania się, woda upadła na podłogę i potłukła
się. W dłoni oskarżonego została jedna butelka. W akcie zemsty oskarżony rzucił nią w K. J.. Ten uchylił się. Butelka
wpadła na opisaną półkę, powodując, że na podłogę spadły i potłukły się alkohole wymienione w zarzucie oraz butelka,
którą rzucił oskarżony. Łączna wartość zniszczonych produktów opiewa na 552zł.
Oskarżony zbiegł. O 18:30 zatrzymany został przez Policję i przebadany na zawartość alkoholu. Miał 0,98 mg/l
alkoholu.
Dowód: zeznania świadków k. 4-5, 20, 33, 122, 123; protokoły k. 3, 21-28; nagranie k. 29
Oskarżony początkowo nie przyznawał się i wyjaśnił, że pokłócił się ze sprzedawcą, nie wie o co, po czym przypadkowo
zrzucił butelkę z półki. Na rozprawie przyznał się do zarzucanego mu czynu, wskazując jednak, że zdarzenia nie
pamięta. Wyraził skruchę. Oskarżony jest osobą nie karaną. Ma 39 lat. Leczy się z uwagi na schizofrenię. Popełniając
przypisany mu czyn, działał w warunkach upojenia prostego. Choroba i upojenie w nieznacznym stopniu ograniczały
jego zdolność do pokierowania swym postępowaniem. Oskarżony ma wykształcenie średnie. Jest kawalerem. Mieszka
z rodzicami i bratem. Ma na utrzymaniu dziecko i obowiązek alimentacyjny w kwocie 400zł miesięcznie. Nie ma
majątku o większej wartości. Utrzymuje się z prac dorywczych. Zarabia ok. 500zł miesięcznie.
Dowód: oświadczenia i wyjaśnienia oskarżonego; dane o karalności k. 114; opinia psychiatryczna; dane o oskarżonym
k. 14, 15; dokumentacja medyczna k. 75, 121;
Zeznania świadków k. 4-5, 20, 33, 122, 123, protokoły k. 3, 21-28, nagranie k. 29 stanowią spójny, uzupełniający
się, niesprzeczny wewnętrznie zespół dowodów pochodzących ze źródeł obiektywnych i obrazujący zachowanie
oskarżonego w sposób niesprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Mając powyższe na uwadze oraz fakt,
że na rozprawie oskarżony i jego obrońca nie kwestionowali tych dowodów, sąd uznał je za w pełni wiarygodne. Nie
przyznanie się oskarżonego, czynione w toku dochodzenia, uznać więc należy za linię obrony nie oparta na prawdzie.
Fakt, że oskarżony nie pamięta zdarzenia, należy tłumaczyć spożytym wcześniej alkoholem i znacznym stopniem
upojenia.
Stopień szkodliwości społecznej rozpatrywanego czynu nie jest znaczny, aczkolwiek zdecydowanie wyższy niż
znikomy. Zachowanie oskarżonego zbliżone było do występku chuligańskiego. Działał z niskich pobudek, skoro
obronie mienia, które chciał ukraść zamachnął się na co najmniej zdrowie K. J., dokonał zaś naruszenia mienia
opisanego w zarzucie, dobra niemal równie cennego w świetle prawa jak zdrowie. Tym niemniej sąd miał na względzie,
że poniesione przez pokrzywdzona straty nie były obiektywnie wysokie.
Oskarżony to osoba dorosła, poczytalna, należycie rozeznana w otaczającej ją rzeczywistości. Naruszone przez niego
normy są elementarne i oczywiste jest dla dorosłego człowieka, że poddane są ochronie prawnej, w tym także prawa
karnego. Oskarżony wiedział, że popełnia przestępstwo. Działając w sposób opisany przez sąd, chciał je popełnić.
Uczynił bowiem wszystko, by ono zaistniało. Między rzutem, jaki wykonał, a skutkami, jakie on wywołał, zaistniał
bezpośredni związek przyczynowy. Oskarżony mógł go przewidzieć. Nie mógł zakładać ze stuprocentową pewnością,
że trafi w K. J. albo, że ten nie uchyli się. Widział zaś za nim półki ze szklanymi butelkami z alkoholami. Mógł więc
i powinien przewidzieć, że jeżeli nie trafi K. J., rzucona butelka uderzy w towar bądź wyposażenie sklepu dokonując
zniszczeń. Zatem wina umyślna jest niewątpliwa natomiast stopień zawinienia, przy uwzględnieniu sposobu działania
i niskiej motywacji, uznać należy za dość wysoki. Łagodzą tę ocenę okoliczności wskazane przez biegłych.
Zachowanie oskarżone wypełnia ustawowe znamiona czynu z art. 288 § 1 k.k., albowiem zachowanie oskarżonego
bezpośrednio doprowadziło do zniszczenia (unicestwienia) towaru opisanego w zarzucie.
Orzekając co do sankcji, sąd kierował się dyrektywami art. 53 §§ 1 i 2 k.k. w zw. z art. 56 k.k. Sąd wymierzał karę
według swojego uznania ale w granicach przewidzianych przez ustawę (ta przewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat
pozbawienia wolności), bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy (stopień winy był dość znaczny),
uwzględniając stopień szkodliwości społecznej czynu (stopień ten był dość znaczny) oraz biorąc pod uwagę cele
zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do osoby skazywanej a także potrzeby w zakresie
kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd w szczególności uwzględniał naganną motywację i naganny
sposób zachowania sprawcy (działanie publiczne poprzedzone próba kradzieży), rodzaj i rozmiar ujemnych skutków
przestępstwa (straty okazały się dość niewielkiej wartości), właściwości i warunki osobiste sprawcy i sposób życia
przed popełnieniem przestępstwa (oskarżony nie był karany i wiedzie akceptowany społecznie tryb życia) i zachowanie
po jego popełnieniu (oskarżony nie przeprosił K. J. ani pokrzywdzonej i nie naprawił wyrządzonych szkód) a
pokrzywdzona i jej wymieniony pracownik nie przyczynili się w żaden sposób do zaistnienia zdarzenia. Okoliczności
wskazane jako łagodzące pozwalały na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary, ale pod warunkami
wskazanymi w punkcie III., dla przestrzegania zaś zakazu tam wyartykułowanego, oskarżonego oddano pod dozór
kuratora.
O kosztach należało orzec zgodnie z normami powołanymi w punkcie V. i w punkcie VI. wyroku.