tutaj

Historia rynków walutowych
Pierwsze systemy walutowe wykorzystywały zarówno złoto, jak i srebro jako wartość
odniesienia.
• W 1880 roku ostatecznie ustanowiono system waluty złotej, wykorzystujący
wyłącznie złoto.
Gold Spiece Standard nadawał złotu podwójne znaczenie: miało być uznawanym
środkiem płatniczym umożliwiającym spłatę zobowiązań międzynarodowych, a
także (w formie monet złotych) akceptowanym środkiem wymiany w kraju.
Niezbędne było spełnienie czterech warunków:
• Banki centralne musiały gwarantować skup i sprzedaż złota w nieograniczonych
ilościach po stałej cenie.
• Każdy musiał mieć prawo wytapiania złota i wykorzystywania go do innych celów.
• Posiadacz złota musiał mieć możliwość wybijania monet ze sztab w dowolnych
ilościach.
• Nie mogło być ograniczeń przywozu i wywozu złota.
Gold Bullion Standard złoto było uważane za wartość rezerwową, a pieniądz
papierowy mógł być wymieniony na złoto w banku będącym jego emitentem.
W 1943 roku Wielka Brytania i Stany Zjednoczone doprowadziły do powołania Systemu
Wymiany w Walucie Złotej (Gold Exchange Standard) i Międzynarodowego Funduszu
Walutowego (International Monetary Fund). Na konferencji w Bretton Woods
przedstawiono założenia nowego systemu walutowego:
• wprowadzenie międzynarodowego systemu walutowego gwarantującego stabilne
kursy wymiany,
• zlikwidowanie kontroli wymiany,
• osiągnięcie wymienialności wszystkich walut.
System z Bretton Woods uznał dolara za walutę kluczową. USA zobowiązały się do
odkupienia lub odsprzedania złota władzom monetarnym innych krajów po cenie 35USD za
uncję (większość państw zaczęła więc tworzyć rezerwy zarówno w złocie jak i w USD).
Dolar stał się główną walutą w rozliczeniach transakcji międzynarodowych.
W grudniu 1958 wszedł w życie Europejski Układ Monetarny (European Monetary
Agreement), wprowadzający wymienialność walut zachodnioeuropejskich.
Umowa Waszyngtońska (Smithsonian Agreement) z grudnia 1971 miała doprowadzić do
przywrócenia kursów parytetowych.
• USA zgodziły się podnieść oficjalną cenę złota do 38 USD za uncję.
• Japonia i kraje europejskie zgodziły się na rewaluację swych walut o 7,66%.
• Punkty wyznaczające zakres interwencji przesunięto o 2,25% w górę i w dół (kurs
mógł wahać się o maksymalnie 4,5%).
• Nie została przywrócona wymienialność USD na złoto.
1973 ustanowienie mechanizmu „węża walutowego”, mającego za zadanie wyznaczanie i
utrzymywanie ustalonych parytetów. W swych początkach składał się on ze wszystkich walut
Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej bez Wielkiej Brytanii oraz z korony szwedzkiej.
W 1979 inicjatywy prezydenta Francji i kanclerza Republiki Federalnej Niemiec „wąż
walutowy” przekształcony został w Europejski System Monetarny (European Monetary
System), którego dwiema podstawowymi cechami były:
• ograniczony wspólny fundusz (pooling) zagranicznych rezerw walutowych, w
którym uczestniczyli wszyscy członkowie EWG;
• ustanowienie mechanizmu kursów walutowych (Exchange Rate Mechanizm).
Mechanizm kursów walutowych wprowadzał europejską jednostkę walutową ECU.
Kurs ECU został ustalony na podstawie koszyka walut krajów członkowskich EWG, a ich
proporcje ustalono zgodnie z produktem krajowym brutto każdego z członków. Każda waluta
otrzymała parytet w stosunku do ECU i miała się mieścić w określonych widełkach
procentowych parytetu.
W 1992 roku w Maastricht podpisano traktat o utworzeniu Unii Europejskiej, który nakreślił
plan wprowadzania Europejskiej Unii Walutowej (European Monetary Union).
1. Od lipca 1990 roku zniesiono ograniczenia w przepływie kapitału i zacieśniono
współpracę narodowych banków centralnych.
2. (1 stycznia 1994 -- 31 grudnia 1998) banki centralne miały uzyskać całkowitą
niezależność od rządów (wprowadzono zakaz zaciągania pożyczek przez rządy w
bankach centralnych).
3. 1 czerwca 1998 roku powołano do życia Europejski Bank Centralny (European
Central Bank). Podczas tego etapu dokonano oceny spełnienia pięciu kryteriów
ekonomicznych kwalifikujących kraje członkowskie do unii walutowej (inflacja,
długoterminowe stopy procentowe, kursy wymiany, dług publiczny, deficyt
budżetowy).
4. 1 stycznia 1999 usztywnienie kursów centralnych walut państw zakwalifikowanych do
unii walutowej. ECU wymienione zostało na euro w stosunku 1:1.
5. 1 stycznia 2002 euro staje się środkiem płatniczym.