D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

Sygn. akt I C 2624/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 czerwca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
przewodniczący SSR Andrzej Antkiewicz
protokolant st. sekretarz sądowy Monika Kopczyńska
po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2016 r. w Grudziądzu
na rozprawie
sprawy z powództwa R. B.
przeciwko (...) S.A. w S.
o zapłatę
I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.049,83 zł (trzy tysiące czterdzieści dziewięć złotych osiemdziesiąt
trzy grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od następujących kwot i dat:
- od kwoty 2.865,33 zł od dnia 30 kwietnia
2015 r. do dnia zapłaty,
- od kwoty 184,50 zł od dnia 24 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty;
II oddala powództwo w pozostałej części;
III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.514,00 zł (jeden tysiąc pięćset czternaście złotych zero groszy)
tytułem zwrotu kosztów procesu;
IV nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 36,00 zł
(trzydzieści sześć złotych zero groszy) tytułem opłaty od rozszerzonego żądania.
Sygn. akt I C 2624/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 17 czerwca 2016 r.
R. B. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w S. kwoty 2.339,81 zł tytułem dopłaty do odszkodowania wypłaconego przez
pozwanego za kolizję, do jakiej doszło 18 marca 2015 r., w wyniku której uszkodzeniu uległ jego pojazd marki F. (...).
Domagał się również zapłaty odsetek ustawowych od żądanej kwoty od dnia 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty.
Nadto powód domagał się zasądzenia zwrotu kosztów sporządzenia na jego zlecenie prywatnego kosztorysu naprawy
w kwocie 184,50 zł. Wskazał, że pozwany niesłusznie powołał się na przyczynienie powoda do powstania szkody, co
doprowadziło w konsekwencji do pomniejszenia odszkodowania. Zaznaczył, że nie kierował pojazdem w dniu szkody,
brak jest natomiast podstawy prawnej do przypisania mu skutków zachowania osoby kierującej jego pojazdem (k.
2-3 akt).
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zarzucił, że z zebranej dokumentacji wynika, iż kierujący pojazdem
powoda dokonał manewru cofania, podczas którego nie dochował należytej ostrożności, tym samym nie można
przypisać całkowitej winy kierowcy pojazdu, za którego odpowiada pozwany. Ubezpieczyciel oszacował przyczynienie
kierowcy F. (...) na poziomie 50%, z tego względu o taką wartość pomniejszył wypłacone powodowi odszkodowanie.
Pogląd strony powodowej, jakoby uwzględnienie przyczynienia było niezasadne tylko z tego względu, iż to nie powód
kierował pojazdem, jest w ocenie pozwanego całkowicie nieracjonalny (k. 18-21 akt).
Po sporządzeniu opinii przez biegłego sądowego powód rozszerzył powództwo o dalszą kwotę 710,02 zł wraz z
odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, domagając się ostatecznie zapłaty
kwoty 3.049,83 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty (k. 75-75v
akt).
Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:
Okolicznością bezsporną jest, że w dniu 18 marca 2015 r. doszło do kolizji drogowej, w której uczestniczył samochód
powoda marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...). Do kolizji doszło w trakcie cofania tego pojazdu z miejsca postojowego
przy ul. (...) w G. koło budynku poczty przez córkę powoda B. P. (1), która korzystała z pojazdu grzecznościowo (w
ramach pomocy rodzinnej). Drugi pojazd uczestniczący w kolizji – O. V. cofał w tym samym momencie z miejsca
postojowego naprzeciwko przy budynku USC. W trakcie kolizji doszło do styku tylnych części pojazdów. Po zdarzeniu
kierowca O. przekazał kierowcy F. dane telefoniczne i dane ubezpieczyciela, powiedział, że się dogadają i odjechał.
Córka powoda nie mogła się do niego dodzwonić, albowiem numer telefonu okazał się nieprawdziwy. Z tego względu
poszła na Policje, gdzie ustalono dane kierowcy O.. W związku z wyjaśnieniami uczestników kolizji ustalono obopólną
winę i ukarano mandatami obu uczestników zdarzenia.
Dowody: zeznania świadka B. P. – k. 41v akt,
zaświadczenie K. o zdarzeniu – w aktach szkodowych – k. 28 (płyta CD)
Kierowca O. (...) posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów
mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń (bezsporne).
Bezsporne jest też to, że w wyniku kolizji doszło do uszkodzenia tylnej części pojazdu powoda a ubezpieczyciel wypłacił
odszkodowanie w kwocie 767,06 zł.
Biegły sądowy P. L. (1) w opinii sądowej z 8 kwietnia 2016 r. oszacował koszty naprawy pojazdu powoda na kwotę
3.632,39 zł.
D. d: opinia biegłego P. L. – k. 51- 57 akt sprawy
Sąd w całości podzielił opinię biegłego P. L., gdyż nie była kwestionowana, a nadto została sporządzona fachowo,
zawiera logiczny wywód i przekonujące uzasadnienie.
W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach sprawy roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Bezzasadne było pomniejszenie odszkodowania przez ubezpieczyciela z tytułu przyczynienia. W kolizji brała udział
córka powoda zamieszkała oddzielnie i prowadząca własne gospodarstwo domowe. W myśl art. 362 k.c., jeżeli
poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu
zmniejszeniu. O przyczynieniu się poszkodowanego do powstania szkody można mówić tylko wtedy, gdy jego
działanie lub zaniechanie jest tego rodzaju, że normalnie (zwykle) doprowadza do powstania szkody (uzasadnienie
orzeczenia SN z dnia 7.XII.1964 r. I CR 218/64 - OSNCP 1965, z. 9, poz. 153). Nie ma więc przyczynienia się
poszkodowanego, gdy szkoda pozostaje wyłącznie w związku przyczynowym z działaniem lub zaniechaniem osób
innych niż poszkodowany. Od tej zasady orzecznictwo wprowadziło wyjątek przyjmując, że w razie przyczynienia
się pokrzywdzonego w wypadku samochodowym do powstania szkody, osoby mu najbliższe i pozostające z nim we
wspólności domowej, które w wypadku tym również doznały szkód, ponoszą skutki prawne tego przyczynienia się na
równi z przyczyniającym się (orzeczenie SN z dnia 10.IX.1965 r. II CR 283/65, OSPiKA 1967, z. 7-8, poz. 184). To
odstąpienie od wskazanej wyżej zasady uzasadniono m.in tym, że w przeciwnym razie odpowiedzialny za szkodę płacąc
całe odszkodowanie członkowi rodziny poszkodowanego przyczyniającego się do powstania szkody, pozostającemu
z nim we wspólności gospodarczej, miałby do tego poszkodowanego regres o odpowiednią część odszkodowania
wypłaconego temu członkowi rodziny i w rezultacie po procesie regresowym doszłoby do takiej sytuacji majątkowej
rodziny osoby, która przyczyniła się do powstania tej samej szkody, jaka powstanie po zastosowaniu art. 362 k.c. już w
pierwszym procesie. W konsekwencji uznać należy, że w sytuacji, gdy ten, kto przyczynił się do powstania szkody nie
pozostaje we wspólności domowej z pokrzywdzonym, brak jest przesłanek uzasadniających stosowanie wymienionego
wyjątku i stosować należy w pełni zasadę, że przy wypłacie odszkodowania na rzecz poszkodowanego brak jest podstaw
do uwzględnienia przyczynienia się tej osoby do zaistnienia szkody (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 1978
r., III CZP 48/78, OSNC 1979, nr 4, poz. 64).
Skoro zatem w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono powodowi jedynie kwotę 767,06 zł, należało zasądzić na
jego rzecz dopłatę w kwocie 2.865,33 zł (3.632,39 –767,06). Taką więc kwotę zasądzono na jego rzecz w pkt I. sentencji
wyroku (art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 363 § 1 i 2 k.c. oraz art. 822 § 1 i 4 k.c.).
Zasadne okazało się również żądanie zasądzenia od pozwanego kwoty 184,50 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej
opinii sporządzonej na zlecenie powoda, potwierdzonych fakturą. Żądanie w tym zakresie wynika z art. 471 k.c.
a nie bezpośrednio z zawartej umowy ubezpieczenia i jest związane z nienależytym wykonaniem tej umowy przez
pozwanego na etapie postepowania likwidacyjnego. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. zakład ubezpieczeń obowiązany jest
spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania zawiadomienia o zdarzeniu ubezpieczeniowym.
Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym niesłusznie zaniżył wysokość odszkodowania. Pozyskanie opinii było więc
w okolicznościach sprawy uzasadnione, a jej koszt pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wadliwym
zachowaniem pozwanego. Z wymienionych względów powództwo w tym zakresie należało uwzględnić (art. 361 § 1 i 2
k.c., art. 363 § 1 i 2 k.c. oraz art. 471 k.c.). Żądanie zasądzenia kosztów wynagrodzenia rzeczoznawcy samochodowego
powołanego prywatnie przez powoda znajduje również uzasadnienie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 18 maja
2004 r., III CZP 24/04 (Prokuratora i Prawo 2005, nr 1, s. 18-21), w której Sąd Najwyższy uznał, że osoba,
której samochód został uszkodzony w kolizji drogowej, może domagać się tytułem odszkodowania także zwrotu
kosztów zamówionej przez siebie ekspertyzy. Pogląd ten można wesprzeć twierdzeniem, że poszkodowany nie może
ponosić skutków działań ubezpieczyciela, które okazały się nietrafne, gdy chodzi o ustalenie wysokości należnego mu
odszkodowania (wyrok SN z 4 kwietnia 2003 r., III CKN 1512/00, Orzecznictwo sądów w sprawach gospodarczych
2004, nr 8, s. 19-23).
Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...)
zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania zawiadomienia
o wypadku i szkodzie. Pozwany nie zapłacił we wskazanym terminie pełnego, należnego odszkodowania, dlatego
żądanie powoda zapłaty odsetek za opóźnienie od kwoty dopłaty do odszkodowania od dnia następnego po upływie
ww. terminu było uzasadnione (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Brak było natomiast do zasądzenia takich odsetek od wskazanej
daty od kwoty 184,50 zł. Powód nie wykazał, aby wzywał pozwanego do zapłaty tej kwoty przed wniesieniem pozwu,
dlatego odsetki od tej kwoty zasadzono dopiero po upływie 2 dni od doręczenia odpisu pozwu (art. 481 § 1 i 2 k.c.).
Koszty procesu zasądzono na rzecz powoda na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. według zasady odpowiedzialności za
wynik procesu. Koszty poniesione przez powoda to: opłata od pozwu 117 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17
zł, koszty adwokackie w kwocie 600 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu – tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm.) oraz zaliczka na biegłego – 780 zł.
Pozwany przegrał sprawę, musi więc ostatecznie ponieść brakującą część opłaty od pozwu w kwocie 36 zł, należną ze
względu na rozszerzenie powództwa - art. 1303 § 2 zdanie drugie k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.