Szanowny Panie Psotniku, czyli jak się zwracać do różnych osób

 Szanowny Panie Psotniku, czyli jak się zwracać do różnych osób? ­ Zadanie 3 Materiał opracowany na podstawie scenariusza “Jak komunikować się z innymi?” Co słychać w Laboratorium Julce i Kubie z pomocą dzieci, mamy, taty i inżyniera udało się naprawić hologramy, a tym samym uratować znikającego Psotnika. Ale nie było łatwo, bo komunikacja za pomocą SMSów, maili itp. nie jest taka prosta. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze. Psotnikowi od buszowania między hologramami trochę pomieszało się w głowie. Wie już, co prawda, kim są Julka i Kuba. Teraz musi jeszcze zrozumieć, co chcą mu powiedzieć! Spróbujecie razem z bliźniakami znaleźć na to jakiś skuteczny sposób? Pomysł na lekcję Dobra komunikacja z innymi jest bardzo ważna. Warto więc wiedzieć na jej temat jak najwięcej. Umieć zwracać się kulturalnie do innych to oczywiście podstawa; ale jak się porozumieć, gdy do dyspozycji ma się jedynie gesty, obrazy i dźwięki? Uczniowie będą mieli okazję to sprawdzić, podchodząc do różnych wyzwań na komunikacyjnej linii. Cele operacyjne Dzieci: ● odróżniają komunikaty formalne i nieformalne; ● potrafią formułować komunikaty za pomocą różnych środków wyrazu; ● wiedzą, że można komunikować się nie tylko słowami, a także gestem, obrazem czy dźwiękiem. Pomoce zalecane do przeprowadzenia lekcji: ●
●
●
●
●
●
●
●
kreda lub marker, taśma malarska, instrukcja dla osoby prowadzącej “Komunikaty formalne i nieformalne” kartki A4, flamastry, losy z hasłami, instrukcja dla osoby prowadzącej “Obrazy i gesty” losy z dźwiękami Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Przebieg zajęć Dialogi wyświetlane na ekranie lub tablicy multimedialnej: Julka: Baaardzo, ale to bardzo Wam dziękujemy. Kuba: Dzięki Wam znowu udało się nam uratować Psotnika. Julka: I to w ostatniej chwili! Kuba: Gdyby nie Wasza pomoc komunikacyjna rodzice i pan inżynier nigdy by się nie domyślili, że sprawa jest tak poważna. Julka: Ale Psotnik dalej nie jest sobą, nie możemy się z nim za bardzo porozumieć. Krok 1. Teraz, gdy Psotnik już wie, kim są dzieci, trzeba się z nim skomunikować. Ale w jaki sposób porozumieć się z Psotnikiem? Od skakania przez te wszystkie hologramy nieźle mu się pomieszało w głowie. Trzeba znaleźć odpowiedni sposób, by zrozumiał, co mówią dzieci. – Szanowny Panie Psotniku, bardzo proszę mnie posłuchać ­ zaczął Kuba. ­ Nie, nie, trzeba mówić do niego, jak do kolegi: Siema Psotnik! ­ powiedziała Julka. A czy wy wiecie w jaki sposób zwracać się do osób starszych, a w jaki do kolegów? Dialogi wyświetlane na ekranie lub tablicy multimedialnej: Julka: “Szanowny Panie Psotniku”? Widzicie co wyprawia Kuba? Myśli, że tak powinno się zwracać do Sztucznej Inteligencji. Kuba: A co? Mam mówić jak Ty ­ “Siema Psotniku?” Julka: Nie wiem, ale źle to robisz! Kuba: Przynajmniej próbuję, a Ty mnie wciąż pouczasz… Julka: Masz rację, przepraszam. Kuba: Hej, a może Wy nam pomożecie zdecydować, jak zwracać się do Psotnika? Jak do kolegi, czy jak do osoby starszej? A może jeszcze inaczej? Co o tym myślicie? Przed zajęciami narysuj na tablicy prostą postać. W dymku (takim, jak w komiksie) zapisz kilka zwrotów stosowanych w komunikacji formalnej, np. „przepraszam bardzo, czy może pan/pani...", ,,dziękuję". Na podłodze naklej linię z taśmy malarskiej – przyda się w 2 kroku zajęć. Na początku zajęć zapowiedz, że dziś dzieci będą pracować na magicznej linii, dzięki której dowiedzą się, w jaki sposób możemy się porozumiewać. Zapytaj, czy lubią rozmawiać z innymi. Czy podczas tych rozmów tak samo zwracają się do dorosłych (np. nauczyciela czy pani pielęgniarki) i do rówieśników – kolegów, koleżanek z klasy, rodzeństwa? Poproś o przykłady np.: jak dzieci zapytałyby o godzinę kolegę czy koleżankę, a jak panią na ulicy. Zwróć uwagę na Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | zapisane wcześniej na tablicy charakterystyczne słowa, których uczniowie użyliby w drugim przypadku. Następnie dorysuj drugą postać i wytłumacz dzieciom, że są to nadawca i odbiorca; a zdania, którymi się wymieniają, nazywamy komunikatami. Dlatego mówimy, że ludzie komunikują się ze sobą. Czas: ok. 5 min. Metoda: rozmowa Pomoce: ● tablica, ● kreda lub marker Krok 2. Dzieci nie mogły dogadać się, czy Psotnika trzeba traktować jak dorosłego, czy jak kolegę. Ale i sam Psotnik się w tym pogubił: do Kuby zaczął mówić “panie generale”, a do Julki “wielmożna panienko”. Zauważył też profesora chodzącego po Laboratorium i zaczął wołać do niego dziecięcym głosem “a cio to takiego tutaj robisz siam chłopczyku”. A wy co sądzicie? Jak wytłumaczyć Psotnikowi, w jaki sposób powinien zwracać się do różnych osób? Dialogi wyświetlane na ekranie lub tablicy multimedialnej: Julka: Super! Już wiemy jak się zwracać do Psotnika! Kuba: Ale też jak zwracać się do innych! Dzięki! Julka: Szkoda tylko, że Psotnik tego nie wie. Kuba: No tak, wygaduje jakieś głupstwa. Do mnie mówi “panie generale”, do Julki “wielmożna panienko”, a najlepsze, że do profesora woła “a cio to takiego tutaj robisz siam chłopczyku” ­ jak małe dziecko! Julka: Wszystko mu się zupełnie pomieszało. Pomożecie nam go nauczyć co i jak? Poproś dzieci, by wstały i podeszły do naklejonej wcześniej na podłodze linii z taśmy malarskiej. Powiedz, że przeczytasz im teraz kilka różnego typu zdań ("Komunikaty formalne i nieformalne" instrukcja dla osoby prowadzącej). Jeśli uznają, że dane zdanie można wypowiedzieć do kolegi/koleżanki, powinni stanąć jak najszybciej na lewym końcu linii. Jeśli uważają, że w dany sposób należy się raczej odezwać do nauczyciela lub innej osoby dorosłej, powinni ustawić się na prawym końcu linii. W przypadku wątpliwości najlepiej stanąć na środku. Każdą taką wątpliwość omów przed przejściem do kolejnego komunikatu. Czas: ok. 10 min. Metoda: gra Pomoce: ● taśma malarska, Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | ●
instrukcja dla osoby prowadzącej „Komunikaty formalne i nieformalne” Krok 3. A co to? Okazuje się, że Psotnik wymyślił coś zupełnie innego. Może się obraził? Bo zamiast mówić, zaczął pokazywać coś rękami i wyświetlać obrazki. Julka i Kuba zaczęli zgadywać, co chce im przekazać. Zrobiło się jednak zamieszanie, a Psotnik ciągle kręcił głową, że dzieci źle zgadują. ­ Musimy znaleźć kogoś, kto najlepiej odgaduje słowa kryjące się za obrazkami i gestami ­ uznała Julka. Dialogi wyświetlane na ekranie lub tablicy multimedialnej: Kuba: Ha! Dzięki za pomoc, ale... Julka: Psotnik chyba się znudził tą nauką mówienia do różnych osób. Kuba: A może chce spróbować czegoś jeszcze? No, jakby tego innego sposobu komunikacji? Julka: Dlatego robi kalambury? Kuba: No tak, to też dobry sposób porozumiewania się. Szczególnie, kiedy nie można się odezwać. Julka: Wiem, widziałam jak pokazujecie sobie różne rzeczy z chłopakami na lekcji. Kuba: Ale tylko wtedy, gdy to coś ważnego! Julka: Dobra, dobra… Hej, zagracie z nami i Psotnikiem w kalambury? Razem na pewno pójdzie nam szybciej! Podsumuj zabawę mówiąc, że właśnie utrwaliliście sobie dwa sposoby komunikowania się z innymi. Jest ich jednak znacznie więcej – w tym również porozumiewanie się za pomocą obrazów i gestów. Podziel uczniów na dwie grupy. Każda powinna ustawić się na przeciwległych końcach naszej magicznej linii komunikacyjnej. Rozdaj grupom kartki A4 i flamastry. Zadaniem obu grup będzie przekazanie za pomocą obrazków i gestów kilku haseł ("Obrazy i gesty" instrukcja dla osoby prowadzącej). Poproś reprezentantów obu grup, aby wylosowali po dwa hasła. Powiedz, że zadaniem dzieci będzie przedstawienie wszystkich haseł za pomocą obrazków tak, aby były one jak najbardziej czytelne. Gdy obrazki będą gotowe, zapowiedz, że czas rozpocząć zgadywanie. Poproś, by jedna osoba z grupy pierwszej podeszła do grupy drugiej i obejrzała pierwszy zaproponowany przez nią obrazek; a następnie stanęła na środku linii komunikacyjnej i pokazała jego treść swojej grupie jedynie za pomocą gestów. Grupa zgaduje, co może widnieć na obrazku. Potem zarządź zamianę, tak aby druga z grup miała swoją szansę na zgadywanie. Koniec zabawy nastąpi, gdy obie grupy odgadną treść wszystkich wylosowanych obrazków. Czas: ok. 15 min. Metoda: praca w grupach Pomoce: ● kartki A4, ● flamastry, Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | ●
●
losy z hasłami, instrukcja dla osoby prowadzącej „Obrazy i gesty” Krok 4. Niesamowite! Kalambury sprawiły, że Psotnik poskładał sobie sam instrukcję wydostania się z hologramowego katalogu. I właśnie jego druga część kopiuje się do jego macierzystego komputera! A czy wy znacie jeszcze inne sposoby komunikowania niż słowa, gesty i obraz? Spróbujcie porozumiewać się różnymi dźwiękami! Dialogi wyświetlane na ekranie lub tablicy multimedialnej: Julka: NIESAMOWITE! Psotnik sam ułożył z obrazków instrukcję i właśnie wydostaje się z maszyny holograficznej! Jesteście megapomocni! Kuba: Truttututu! Julka: Co ty robisz? Kuba: To fanfary na cześć naszych pomocników! Julka: Chyba trąbiący słoń, cha, cha, cha, cha. Kuba: A Ty umiesz naśladować jakieś dźwięki? Julka: No pewnie. Słuchaj: bum, bum, bum. Kuba: Co to? Julka: Tamtamy. Kiedyś tak się porozumiewano. Naprawdę! Wytłumaczcie Kubie, że dźwięki to też komunikacja. Powiedz, że teraz, kiedy wszyscy już wiedzą, jak porozumieć się obrazami i gestami, przyszedł czas na kolejne wyzwanie. Tym razem będzie ono dotyczyło nadawania komunikatów tylko za pomocą dźwięków. Poproś, by każdy uczeń wybrał jeden los, na którym jest zapisany dźwięk, jaki powinni wydawać podczas zabawy (przykładowo: dryń dryń, puk puk, kici kici, ding dong, la la la, muuuu, wrrr wrrr, miau miau, kukuryku, ćwir ćwir, brum brum, ha ha ha, kap kap, chlup chlup, apsik apsik, mniam mniam, hau hau). Powiedz, że losy są podwójne, więc dwie osoby będą wydawać te same dźwięki, a ich zadaniem jest odnalezienie siebie nawzajem. Poproś, by każda z par, której się to uda, stanęła na magicznej linii. Zabawę zakończ, gdy odnajdą się wszystkie pary. Na koniec zapytaj, jakich sposobów porozumiewania się spróbowali dziś uczniowie oraz co było najważniejsze dla dobrej komunikacji między nimi (przekaz dobrany do odbiorcy; staranie się, by był on jak najbardziej zrozumiały; uważna próba odbioru tego, co chce przekazać nadawca). Podsumuj, mówiąc, że są to podstawowe zasady komunikowania się z innymi, które działają zawsze, niezależnie od tego, jaki sposób komunikacji wybierzemy. Czas: ok. 15 min. Metoda: praca w parach Pomoce: Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | ●
losy z dźwiękami Ewaluacja Czy po przeprowadzeniu zajęć dzieci: ● rozumieją, że zawsze należy dobierać rodzaj komunikatu do odbiorcy? ● potrafią formułować komunikaty i wiedzą, że można to robić na wiele różnych sposobów (w tym za pomocą obrazu, dźwięku czy gestu)? Opcje dodatkowe Jeśli masz więcej czasu, zaproponuj drugą zabawę z dźwiękami, w której każda z dwóch grup opowie swoją dźwiękową historię. Ustaw wzdłuż linii dwa rzędy krzesełek odwróconych do siebie oparciami, tak aby obie grupy mogły zasiąść plecami do siebie. Zanim to jednak nastąpi, poproś, by w dwóch odległych końcach sali popracowały nad swoją historią ("Dźwiękowe historie" instrukcja dla osoby prowadzącej), w której po kolei każda osoba będzie wydawać dźwięki ilustrujące kolejne zdarzenia. Przeczytaj każdej grupie opis historyjki (tak aby nie było to słyszalne dla grupy drugiej) i zaproś do pracy. Gdy dzieci będą gotowe poproś je o zajęcie miejsc i zaprezentowanie swojego dźwiękowego dzieła. Każda z grup powinna posłuchać uważnie historyjki koleżanek i kolegów i postarać się zagadnąć, o czym ona opowiada. Dla utrwalenia reguł komunikacji formalnej i nieformalnej, zaproponuj odegranie krótkich scenek, w których uczniowie wcielą się w dorosłych i dzieci i użyją poprawnego sposobu komunikacji dobranego do odbiorcy. Tematami scenek mogą być: oddanie książki koledze lub koleżance oraz oddanie książki pani bibliotekarce; pozyskanie informacji od pana na przystanku, dokąd jedzie dany autobus i kiedy powinien być oraz zapytanie dokładnie o to samo nieznajomego rówieśnika; rozmowa o opiece nad chomikiem z pracownikiem sklepu zoologicznego oraz rozmowa na ten sam temat z kolegą lub koleżanką. Poproś dzieci, by po obejrzeniu każdej ze scenek powiedzieli, jakie charakterystyczne dla komunikacji z dorosłymi określenia udało im się wychwycić. Informacje Scenariusz: Anna Walczak Konsultacja merytoryczna: Eliza Hetkowska, Dorota Górecka Konsultacja metodyczna: Joanna Góral​
­Wojtalik Opracowanie fabuły: Robert Ogłodziński we współpracy z Fundacją Highlight/inaczej Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Materiały "Komunikaty formalne i nieformalne" instrukcja dla osoby prowadzącej Uczniowie poruszają się po naklejonej na podłodze linii zrobionej z taśmy malarskiej. Powiedz, że to magiczna linia komunikacyjna wokół której rozegrają się dzisiaj wyzwania sprawdzające, czy wszyscy wiedzą, jak dobrze komunikować się z innymi. Pierwsze wyzwanie będzie polegało na odgadnięciu, który komunikat może być skierowany do rówieśnika, a który do osoby dorosłej. Zaznacz, że chodzi o osoby dorosłe, których dzieci nie znają bardzo dobrze, a więc nie będą to członkowie rodziny, a raczej nauczyciele, pan/pani w bibliotece czy sąsiedzi. Wyjaśnij, że gdy uczniowie uznają, że przeczytany przez Ciebie komunikat może być skierowany do kolegi lub koleżanki, powinni się przemieścić na lewy koniec linii; jeśli do osoby dorosłej, na prawy. Jeżeli natomiast będą mieli wątpliwości, który z końców wybrać; powinni stanąć na środku linii. Postaraj się wyjaśnić każdą sytuację, gdy dzieci nie są pewne z jakiego rodzaju komunikatem mają do czynienia (formalnym – skierowanym do dorosłego, czy nieformalnym – skierowanym do rówieśnika). Staraj się czytać kolejne komunikaty w dość krótkich odstępach, żeby zabawa przebiegała dynamicznie. Pomieszaj ich kolejność, by pojawiały się zamiennie komunikaty formalne i nieformalne lub dwa z rzędu jednego typu i jeden drugiego (według swojego wyczucia i uznania). KOMUNIKATY FORMALNE: ● Dzień dobry. Jak się pani miewa? ● Przepraszam pana. Gdzie jest sala nr 3? ● Czy mogę pani pomóc? ● Proszę przyjść jutro. Już powinnam coś wiedzieć. ● Przyszedłem pokazać panu mój rysunek. ● Czy zechcieliby Państwo usiąść? KOMUNIKATY NIEFORMALNE: ● Cześć. Co słychać? ● Idziesz do kina? ● Nie martw się. Jutro będzie lepiej. ● Poczekaj. Zaraz wracam. ● Znasz kogoś z drugiej klasy? ● Patrzycie na nowy plan lekcji. Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | "Obrazy i gesty" instrukcja dla osoby prowadzącej Kiedy obie grupy mają już przygotowane kartki i flamastry i zajęły miejsca w na obu krańcach linii, możesz rozpocząć grę, której głównym celem jest przekazanie trzech haseł – najpierw za pomocą obrazków, a później gestów. Zabawę podziel na kilka etapów: 1. Poproś po jednym reprezentancie z obu grup. Każdy z nich powinien wylosować po dwa hasła i przekazać swojej grupie. Powiedz, by wszyscy zapoznali się z treścią losów. Pomóż tym, którzy mają kłopot z ich odczytaniem. Poinformuj, że zadaniem każdej grupy będzie narysowanie wylosowanych haseł. Daj obydwu grupom 5 minut na wykonanie tego zadania. 2. Zapowiedz, że nadszedł czas zgadywania, co jest na obrazkach. W tym celu pierwsza grupa powinna przysłać do grupy drugiej swojego wysłannika, który obejrzy obrazek, a potem stanie na środku linii komunikacyjnej i postara się przekazać go swojej grupie tylko za pomocą gestów. Gdy ta odgadnie zawartość obrazka, swojego wysłannika może do niej przysłać z kolei grupa druga. Etap zakończ, gdy za pomocą gestów zostaną zaprezentowane wszystkie obrazki. 3. Zaproponuj, by na koniec obie grupy powiesiły swoje obrazki na tablicy i podpisz je, żeby wszyscy upewnili się, co miały przedstawiać. HASŁA DO LOSOWANIA: ● Dziurawy parasol ● Fotel bujany ● Korona króla ● Guma do skakania Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | "Dźwiękowe historie" instrukcja dla osoby prowadzącej Przeczytaj obydwu grupom opisy dźwiękowych historyjek, które składają się z wielu następujących po sobie odgłosów. Poproś, by każda z nich podzieliła je między sobą (kilka osób może wydawać ten sam dźwięk) i przećwiczyła swoją prezentację. Jeśli to potrzebne dzieci mogą użyć rekwizytów np. kluczy lub książki. Przy zgadywaniu ważne jest, by przede wszystkim określić, co było głównym motywem historyjki np. jadący samochód, wieczorne zmęczenie. Zaproś obie grupy, by usiadły na przygotowanych wcześniej krzesełkach (ustawionych wzdłuż linii komunikacyjnej i odwróconych do siebie plecami – to ważne, by uczniowie nie widzieli siebie nawzajem i mogli skupić się jedynie na zasłyszanych odgłosach). Ważna jest także kolejność, w jakiej usiądą poszczególne osoby. Powinna być bowiem zgodna z kolejnością przestawiania dźwięków w historyjce. To znacznie ułatwi próbę odgadnięcia sekwencji zdarzeń. Po prezentacji pierwszej grupy, druga grupa powinna powiedzieć, czego dotyczyła historyjka. Potem poproś o zamianę ról „prezentujący­zgadujący” i przedstawienie swojej historyjki przez drugą grupę. Oczywiście tym razem zadanie odgadnięcia zasłyszanej historii pozostaw grupie pierwszej. I GRUPA Opis dźwiękowej historyjki: PEWIEN PAN PODSZEDŁ DO SWOJEGO SAMOCHODU. OTWORZYŁ DRZWI KLUCZYKAMI. WSIADŁ I URUCHOMIŁ SAMOCHÓD. JECHAŁ BARDZO POWOLI, DLATEGO INNI KIEROWCY NA NIEGO TRĄBILI. DOJECHAŁ NA STACJĘ BENZYNOWĄ, GDZIE ZATRZYMAŁ SIĘ I ZATANKOWAŁ PALIWO. ZAPŁACIŁ I POJECHAŁ DALEJ. II GRUPA Opis dźwiękowej historyjki: PEWNA PANI WIECZOREM POCZUŁA SIĘ ŚPIĄCA I ZACZĘŁA ZIEWAĆ. POSTANOWIŁA ZJEŚĆ KOLACJĘ I NAPIĆ SIĘ HERBATY, A POTEM WZIĄĆ PRYSZNIC I UMYĆ ZĘBY. NA KONIEC DŁUGO CZYTAŁA KSIĄŻĘ. AŻ W KOŃCU CIĘŻKIMI KROKAMI UDAŁA SIĘ DO ŁÓŻKA. SZYBKO ZASNĘŁA I ZACZĘŁA GŁOŚNO CHRAPAĆ. Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl |