Diagnostyka i leczenie układowych zakażeń grzybiczych w

PRACA
PRZEGLĄDOWA
Przemysław Biliński1, Ilona Seferyńska2, Krzysztof Warzocha2
1Główna
2Klinika
Inspekcja Sanitarna w Warszawie
Hematologii Instytutu Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie
Diagnostyka i leczenie układowych
zakażeń grzybiczych w onkohematologii
Diagnosis and treatment of fungal infections in oncohematology
Adres do korespondencji:
STRESZCZENIE
Prof. dr hab. med. Krzysztof Warzocha
Częstość występowania układowych zakażeń grzybiczych w ostatnich latach stale rośnie. Najbardziej
Klinika Hematologii, Instytut Hematologii
zagrożeni rozwojem grzybicy układowej, z najwyższą śmiertelnością w przebiegu zakażenia, są chorzy
i Transfuzjologii
z zaburzeniami odporności. Czynnikiem etiologicznym są najczęściej grzyby rodzaju Candida i Aspergil-
ul. Indiry Gandhi 14, 02–776 Warszawa
lus. Zwiększa się częstość zakażeń wywołanych przez szczepy lekooporne oraz nowe patogeny. Pod-
tel.: (022) 34 96 176, faks: (022) 34 96 178
stawą rozpoznania grzybicy narządowej powinien być obraz kliniczny oraz wynik badań obrazowych
i laboratoryjnych. Opcje terapeutyczne stosowane u chorych w stanie immunosupresji obejmują leczenie
profilaktyczne, wyprzedzające, empiryczne i leczenie rozpoznanego zakażenia grzybiczego. Wybór właściwej opcji powinien być oparty na wnikliwej ocenie ryzyka wystąpienia zakażenia, wynikach badań
diagnostycznych przeprowadzanych w celu wczesnej identyfikacji zakażenia i uwzględnieniu toksyczności leków przeciwgrzybiczych. Metodą referencyjną w leczeniu grzybic o ciężkim przebiegu przez wiele
lat była amfoterycyna B. W ostatnich latach pojawiły się leki o porównywalnej, a nawet większej skuteczności i znacznie mniejszej toksyczności. Są to postaci lipidowe amfoterycyny B, nowe pochodne azolowe
oraz echinokandyny.
Słowa kluczowe: grzybice, etiologia, patogeneza, diagnostyka, leczenie
ABSTRACT
The incidence of systemic fungal infections has increased during the past years. The risk for fungal
infection and mortality rate due to infection is highest among immunocompromised patients. The most
common pathogens remain Candida and Aspergillus. An increase in the incidence of infections due to
resistant and new pathogens has been observed. The diagnostic recommendations for invasive mycoses include clinical examination, imaging methods and laboratory tests. Therapeutic options in immunocompromised patients include prophylaxis, pre-emptive and empiric treatment and therapy of established fungal infection. This approach should based on patient risk-group stratification, diagnostic techniques to identify very early stage of infection and toxicity of antifungal drugs. The “gold standard”
in treatment of invasive fungal infections was amphotericin B. New antifungal agents with similar or higher
efficacy and lower toxicity have been introduced. These are lipid formulations of amphotericin B, new
Onkologia w Praktyce Klinicznej
Tom 4, nr 1, 15–24
Copyright © 2008 Via Medica
ISSN 1734–3542
www.opk.viamedica.pl
azoles, and echinocandines.
Key words: fungal infections, ethiology, pathogenesis, diagnosis, treatment
Onkol. Prak. Klin. 2008; 4: 15–24
15
ONKOLOGIA W PRAKTYCE KLINICZNEJ 2008, tom 4, nr 1
Wstęp
W ciągu ostatnich 20 lat obserwuje się stały wzrost częstości występowania układowych zakażeń grzybiczych.
Paradoksalnie jest on spowodowany postępem w medycynie, szczególnie w zakresie transplantacji narządów, leczenia nowotworów, wydłużeniem czasu przeżycia chorych poddanych leczeniu mielo- i immunosupresyjnemu, chorych z upośledzeniem odporności,
wprowadzeniem bardziej inwazyjnych metod diagnostycznych i terapeutycznych, antybiotyków o szerokim
spektrum działania. W ostatnich latach obserwuje się
też częstsze pojawianie się szczepów lekoopornych czy
też nowych lub uprzednio rzadko występujących patogenów i zwiększenie śmiertelności z powodu zakażeń
grzybiczych. U chorych poddanych intensywnej immunosupresji zwiększa się częstość występowania inwazyjnej aspergilozy, fuzariozy czy zygomikozy, co w dużej części wiąże się też z profilaktycznym i empirycznym stosowaniem leków przeciwgrzybicznych o szerokim spektrum działania [1–3].
Spośród poznanych około 250 tysięcy gatunków grzybów żyjących w otaczającym ludzi środowisku powyżej
200 gatunków wywołuje zakażenia u ludzi. Tylko nieliczne rodzaje grzybów są bezwzględnie chorobotwórcze (Histoplasma, Blastomyces) i wywołują zakażenia
także u ludzi z prawidłowym układem immunologicznym. Większość zakażeń rozwija się u osób z upośledzoną odpornością i ma charakter zakażeń oportunistycznych. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym są
grzyby z rodzaju Candida (ok. 60–80% zakażeń)
i Aspergillus. Zakażenia wywołane przez Candida są
najczęściej endogenne, rzadziej egzogenne. Zakażenia
wywołane przez Aspergillus i inne grzyby pleśniowe są
egzogenne i najczęściej źródłem drobnoustroju jest
wdychane powietrze.
presji i predysponują pacjenta do zakażenia drożdżakami oraz grzybami pleśniowymi [3, 5–8]. Ryzyko zakażenia zwiększa również przebyta splenektomia. Ważnym
czynnikiem sprzyjającym zakażeniom jest uszkodzenie
struktury i funkcji narządów w efekcie procesu zapalnego o innej etiologii, toksycznego działania leków, diagnostycznych zabiegów chirurgicznych, stosowania cewników dożylnych, zabiegów chirurgicznych w zakresie
jamy brzusznej czy klatki piersiowej [9, 10]. Zapalenie
błony śluzowej przewodu pokarmowego i uszkodzenie
skóry stanowią ryzyko zakażenia głównie drożdżakami,
przebyte infekcje układu oddechowego zwiększają prawdopodobieństwo inwazyjnej aspergilozy. Do zakażeń
grzybiczych usposabia także uszkodzenie i zaburzenia
funkcji narządów w następstwie cukrzycy, niewydolności nerek i wątroby, w przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc. Istotnym czynnikiem jest długotrwałe leczenie
antybiotykami, zwłaszcza o szerokim spektrum, powodujące zniszczenie endogennej flory bakteryjnej i kolonizację tych miejsc przez grzyby [9].
Z wymienionych powodów grupą chorych największego ryzyka rozwoju inwazyjnej grzybicy są pacjenci z nowotworami, poddani intensywnej chemio- i radioterapii, także z innych powodów leczeni przewlekle glikokortykosteroidami i lekami immunosupresyjnymi [3, 5,
6, 8, 9]. U chorych tych najczęściej współistnieje kilka
czynników predysponujących, jak neutropenia, limfopenia, uszkodzenie błon śluzowych po chemioterapii czy
długotrwała antybiotykoterapia. Częstość grzybic układowych jest najwyższa u pacjentów poddanych przeszczepieniu narządów, przede wszystkim allogenicznych
komórek krwiotwórczych (10–20% chorych) i chorych
leczonych z powodu ostrych białaczek (10%) [3, 5, 11–
–13]. Śmiertelność w układowych zakażeniach grzybiczych
sięga 30–70%. W tabeli 1 wyszczególniono grupy chorych największego ryzyka rozwoju grzybic układowych.
Patogeneza układowych zakażeń
grzybiczych
Etiologia układowych zakażeń
grzybiczych
Zakażenia grzybicze dzieli się na powierzchowne (skóra i błony śluzowe) oraz głębokie (narządowe, układowe). Układowe zakażenia grzybicze mogą dotyczyć jednego lub więcej narządów, przybierając postać zakażenia uogólnionego przebiegającego z fungemią (obecność
patogenu we krwi).
Do wystąpienia układowych zakażeń grzybiczych predysponują przede wszystkim stany upośledzenia odporności. Najważniejszym czynnikiem sprzyjającym rozwojowi grzybicy jest neutropenia, zwłaszcza głęboka (< 0,2 ¥
¥ G/l) i długotrwała (> 9 dni) oraz limfopenia, w tym
głównie dotycząca limfocytów CD4+ [4]. Zaburzenia
te mogą być wynikiem samego procesu chorobowego,
stosowanej chemioterapii, radioterapii lub immunosu-
Układowe zakażenia wywoływane są najczęściej przez
grzyby z rodzaju Candida i Aspergillus. Candida jest czynnikiem etiologicznym inwazyjnych zakażeń u osób
z upośledzeniem odporności, jak również u chorych bez
zaburzeń immunologicznych, na przykład po przebytych
operacjach na jamie brzusznej, leczonych długotrwale
na oddziałach intensywnej terapii i otrzymujących żywienie pozajelitowe. Zakażenia wywołane przez Aspergillus dotyczą prawie wyłącznie chorych ze znacznym upośledzeniem odporności. W ostatnich latach rośnie częstość zakażeń wywoływanych przez inne rodzaje, w tym
Fusarium, Trichosporon, Scedosporium [1, 3, 5].
Candida spp. należą do grupy grzybów drożdżopodobnych i są czwartym pod względem częstości patogenem
16
Przemysław Biliński i wsp., Zakażenia grzybicze w onkohematologii
Tabela 1. Chorzy z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia inwazyjnego zakażenia grzybiczego [21]
Table 1. High-risk patients for invasive fungal infection [21]
1. Po allogenicznym przeszczepieniu macierzystych komórek krwiotwórczych od dawcy niespokrewnionego
lub nie w pełni zgodnego
2. Choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi
3. Po przeszczepieniu macierzystych komórek krwiotwórczych i intensywnym kondycjonowaniu
4. Po allogenicznym przeszczepieniu macierzystych komórek krwiotwórczych i opóźnioną regeneracją hematopoezy
5. Po intensywnym leczeniu z powodu AML, MDS, ALL z neutropenią < 0,1–0,2 ¥ G/l trwającą > 21 dni
6. Neutropenia < 0,2 ¥ G/l i leczenie glikortykosteroidami w dawce > 30 mg/d.,
7. Po leczeniu wysokimi dawkami cytarabiny
8. Przebyte zakażenie grzybami pleśniowymi w poprzednim okresie neutropenii
9. Kolonizacja drożdżakami
10. Po leczeniu lekami uszkadzającym śluzówkę przewodu pokarmowego
AML (acute myoblastic leukemia) — ostra białaczka szpikowa; MDS (myodysplastic syndrome) — zespół mielodysplastyczny; ALL (acute lymphoblastic
leukemia) — ostra białaczka limfoblastyczna
hodowanym z krwi u chorych leczonych w szpitalach
w Stanach Zjednoczonych, a ósmym w Europie. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym zakażeń jest Candida albicans, odpowiedzialna za około 60–80% zakażeń wywołanych przez Candida spp., kolejno C. tropicalis i C. parapsilosis [1, 9, 14]. Szerokie profilaktyczne
i lecznicze stosowanie preparatów z grupy azoli przez
ostatnie lata spowodowało spadek częstości zakażeń
wywołanych przez C. albicans i wzrost częstości zakażeń wywoływanych przez oporne szczepy, w tym C. krusei i C. glabrata [3, 5, 8, 15, 16]. Candida wywołują zakażenia o bardzo szerokim spektrum, od niegroźnych
powierzchniowych skórno-śluzówkowych do wielonarządowych, stanowiących zagrożenie dla życia chorego. Do układowych postaci zakażenia należy między
innymi fungemia, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie gałki ocznej, wsierdzia,
wątroby, nerek. Zakażenia te obciążone są wysoką
śmiertelnością sięgającą 40–80% [8, 9, 17]. Najczęstszą
drogą inwazji Candida jest błona śluzowa przewodu
pokarmowego i dróg oddechowych. Kolonizację błony śluzowej umożliwiają zdolności adherencyjne komórek grzyba. U zdrowych osób prawidłowy stan błony śluzowej i mechanizmy immunologiczne skutecznie
chronią przed kolonizacją grzybami. Uszkodzenie ciągłości i funkcji błon śluzowych, zaburzenia odpowiedzi komórkowej i humoralnej oraz zniszczenie fizjologicznej flory bakteryjnej sprzyjają kolonizacji błon śluzowych przez Candida, a następnie szerzeniu się zakażenia do krwi, narządów i tkanek głębiej położonych
[9, 16, 17]. Układowe zakażenia mają częściej charakter endogenny. Źródłem zakażenia jest własna flora
drożdżakowa. Rzadziej zakażenia mają charakter egzogenny i są przenoszone przez personel medyczny,
materiały opatrunkowe, sprzęt chirurgiczny czy anestezjologiczny. Do grzybów drożdżopodobnych, które
rzadziej wywołują inwazyjne zakażenia grzybicze należą
Cryptococcus, Trichosporon, Blastoschizomyces, Malassezia [9, 18].
Grzyby z rodzaju Aspergillus, należące do grzybów pleśniowych, są drugą pod względem częstości grupą patogenów wywołujących grzybice narządowe. Zakażenia
kropidlakowe wywołuje najczęściej A. fumigatus (w 80–
–90%), kolejno A. flavus, A. niger i inne [1, 9]. Do zakażenia dochodzi zwykle drogą wziewną wskutek wdychania zarodników z powietrza. Najczęstszą postacią kliniczną zakażenia jest inwazyjna aspergiloza płucna
i aspergiloza uogólniona, rzadziej występuje zapalenie
zatok, zajęcie mózgu [8, 9]. Jeszcze inną postacią kliniczną jest grzybniak kropidlakowy, zwykle rozwijający
się u chorych po przebytej gruźlicy lub pylicy płuc, sarkoidozie lub jako zejście aspergilozy płucnej. Grzybice
układowe wywoływane przez Aspergillus rozwijają się
niemal zawsze u osób z upośledzoną odpornością. Najważniejszym czynnikiem sprzyjającym zakażeniu jest
długotrwała i głęboka neutropenia. Grupą najbardziej
podatną na zakażenie są pacjenci po przeszczepieniu
szpiku i narządów litych, chorzy leczeni z powodu nowotworów układu krwiotwórczego, zwłaszcza z powodu
ostrych białaczek i chorzy z AIDS [4, 12]. Układowe
zakażenia kropidlakowe są obciążone bardzo wysoką
śmiertelnością (50–80%), będąc jedną z głównych przyczyn zgonu z przyczyn infekcyjnych u chorych po allogenicznym przeszczepieniu szpiku [9, 11].
W ostatnich latach rośnie częstość grzybic wywoływanych przez grzyby pleśniowe z rodzaju Mucor, Rhizopus
czy Absidia (zygomikozy), które są saprofitami szeroko
rozpowszechnionymi w przyrodzie [8, 9, 19]. Do zaka-
17
ONKOLOGIA W PRAKTYCE KLINICZNEJ 2008, tom 4, nr 1
żeń układowych dochodzi najczęściej u osób z zaburzeniami odporności, zwykle drogą wziewną. Charakteryzuje je ciężki przebieg kliniczny z zajęciem płuc, zatok
obocznych nosa, mózgu i rzadziej skóry.
Postępy w medycynie spowodowały również coraz częstsze występowanie zakażeń wywoływanych przez grzyby
strzępkowe, uznawane przedtem za mało inwazyjne. Są
to między innymi Fusarium, Trichoderma, Acremonium,
Curvularia czy Alternatia [8, 9, 11]. Grzyby te powodują
najczęściej powierzchowne zakażenia skórne, ale u osób
z defektami układu odpornościowego mogą wywoływać
grzybice układowe z fungemią. Zakażenia spowodowane przez Fusarium coraz częściej rozpoznaje się u biorców przeszczepów, stanowią one około 15% wszystkich
zakażeń grzybiczych. U biorców przeszczepów szpiku
śmiertelność spowodowana układowym zakażeniem tym
patogenem sięga 70–100% [2, 9].
Diagnostyka inwazyjnych zakażeń
grzybiczych
Obraz kliniczny układowych zakażeń grzybiczych jest
mało charakterystyczny, podobny do zakażeń o etiologii wirusowej lub bakteryjnej. Dlatego też w każdym
przypadku prawdopodobnej infekcji grzybiczej istnieje
konieczność przeprowadzenia dodatkowych badań
w celu ustalenia czynnika etiologicznego, a następnie
lekowrażliwości oraz monitorowania skuteczności leczenia. U chorych w stanie immunosupresji rozpoznanie
zakażeń przysparza zwykle dużo trudności. Przebieg kliniczny jest skąpoobjawowy, w fazie początkowej często
ograniczony tylko do gorączki, możliwości przeprowadzenia badań diagnostycznych ze względu na ciężki stan
kliniczny i hematologiczny są ograniczone, a wyniki testów laboratoryjnych fałszywie ujemne [20–22].
Do najczęstszych objawów klinicznych zakażenia należy gorączka. Utrzymywanie się stanów gorączkowych
u chorego z neutropenią, długotrwale leczonego antybiotykami, powinno nasuwać podejrzenie grzybicy.
W około 10% przypadków zakażenia grzybicze przebiegają bez gorączki, a u około 10% chorych rozwija się
wstrząs septyczny [23]. Objawy ze strony zajętego narządu nie są specyficzne. W przypadkach aspergilozy
płucnej częstym wczesnym objawem jest oprócz gorączki
suchy kaszel, bóle opłucnowe, krwioplucie. Przy podejrzeniu zakażenia grzybiczego pomocne są badania obrazowe klatki piersiowej, w tym RTG płuc oraz tomografia komputerowa. Najczulszą metodą wśród badań
obrazowych jest tomografia komputerowa o wysokiej
rozdzielczości, która wykazuje obecność zmian miąższowych typowych dla grzybicy, mimo prawidłowego obrazu radiologicznego u około 50% badanych [8, 24].
W diagnostyce zakażeń grzybiczych stosuje się badania
mikroskopowe, metody mikrobiologiczne, serologiczne
18
(wykrywanie antygenów i przeciwciał) oraz metody genetyczne [8, 10, 21, 23, 25]. Materiał do badań mikologicznych powinno się pobierać w zależności od objawów
klinicznych i lokalizacji zakażenia. W większości grzybic inwazyjnych należy pobrać do badania krew, plwocinę, mocz, wymazy z odpowiednich okolic ciała, wycinki tkanek, popłuczyny pęcherzykowo-oskrzelikowe, płyn
mózgowo-rdzeniowy lub inny materiał. Próbki do badań należy pobierać w jałowych warunkach, aby nie dopuścić do przypadkowej kontaminacji materiału [22, 23].
U chorych ze znacznego stopnia małopłytkowością pobranie właściwego materiału do badania często nie jest
możliwe.
Z materiału pobranego z chorobowo zmienionego miejsca można wykonać preparaty bezpośrednie lub barwione i ocenić w badaniu mikroskopowym obecność grzybów. Charakterystyczne cechy morfologiczne umożliwiają ocenę gatunkowej przynależności patogenu. Obecność grzyba można również wykazać w badaniu histopatologicznym wycinka tkankowego czy bioptatu. Pozytywny wynik badania mikroskopowego jest jedynym
pewnym rozpoznaniem grzybicy [23].
Hodowle badanego materiału na obecność grzybów prowadzi się na specjalnych podłożach przez długi czas, do
kilku tygodni. Identyfikacji grzybów dokonuje się w preparatach mikroskopowych z hodowli oraz przez ocenę
ich właściwości biochemicznych za pomocą specyficznych odczynników. Kolejnym etapem badania jest ocena lekowrażliwości wyhodowanych patogenów przy użyciu komercyjnych testów [12]. Interpretując wyniki badań mikrobiologicznych, należy pamiętać, że wszechobecność grzybów w środowisku i możliwość zanieczyszczenia badanego materiału mogą powodować wyniki
fałszywie dodatnie. Jednocześnie mimo istniejącego
zakażenia grzybiczego z posiewów często nie udaje się
uzyskać hodowli grzybów. Szacuje się, że dodatnie posiewy uzyskuje się tylko u 25–50% chorych z potwierdzoną grzybicą [20, 23].
Uzupełnieniem badań mikrobiologicznych są metody
serologiczne, wykrywające w surowicy rozpuszczalne
antygeny grzybicze lub skierowane przeciwko nim przeciwciała. Czułość tych metod ocenia się na 30–90%.
Największą wartość diagnostyczną ma badanie obecności antygenów, które można wykonać przy użyciu komercyjnie dostępnych testów. Do najczęściej stosowanych należą testy wykrywające antygen galaktomannowy specyficzny dla Aspergillus oraz b-D-glukan, wykrywany w zakażeniu drożdżakami i grzybami pleśniowymi. Czułość testów opartych na metodzie immunoenzymatycznej (ELISA, enzyme linked immunosorbent assay)
ocenia się na 67–100% [22, 23, 25, 26]. W diagnostyce
zakażenia Candida stosuje się też testy wykrywające inne
antygeny w surowicy, w tym mannozę, enolazę i b-glukan oraz oznaczające stężenie w surowicy lub moczu
D-arabinitolu, będącego głównym metabolitem grzyba.
Przemysław Biliński i wsp., Zakażenia grzybicze w onkohematologii
W ostatnich latach kwestionuje się wartość badania przeciwciał i ich miana, bowiem u chorych z upośledzeniem
odpowiedzi immunologicznej wyniki mogą być fałszywie ujemne [23].
W ciągu ostatnich lat coraz powszechniej w diagnostyce
zakażeń grzybiczych stosuje się metody biologii molekularnej oparte na analizie DNA i RNA. Charakteryzuje je wysoka czułość i swoistość, istotną zaletą jest
również krótki czas potrzebny do ich przeprowadzenia.
Najszersze zastosowanie znalazła reakcja łańcuchowa
polimerazy (PCR, polymerase chain reaction). Metoda
ta polega na powieleniu fragmentu DNA grzyba w badanym materiale przy użyciu enzymu polimerazy DNA.
Swoistość badania determinują startery, komplementarne do wybranej sekwencji DNA. Możliwe jest zastosowanie starterów wykrywających fragmenty DNA występujące we wszystkich grzybach. W tych badaniach drugim etapem jest analiza produktu amplifikacji, umożliwiająca określenie rodzaju czy gatunku patogenu [22,
23]. W badaniach metodą PCR można również stosować startery o sekwencji charakterystycznej dla danego
gatunku lub szczepu. Ujemną stroną badań z zastosowaniem techniki PCR jest możliwość uzyskania fałszywie dodatniego wyniku. Wynika to z powszechnej obecności grzybów w środowisku oraz możliwości kolonizacji skóry i błon śluzowych. Dlatego też wynik badania
molekularnego wykonanego z określonej tkanki należy
skorelować z obecnością objawów klinicznych i/lub innych badań dodatkowych.
Leki przeciwgrzybicze
W profilaktyce i leczeniu grzybic układowych stosuje
się cztery grupy leków, w tym antybiotyki polienowe,
azole, antymetabolity oraz echinokandyny (tab. 2). An-
tybiotyki polienowe, do których należy amfoterycyna
B i nystatyna, są najstarszą grupą leków przeciwgrzybiczych. Nystatyna ma szerokie spektrum działania, ale
jest lekiem nierozpuszczalnym w wodzie i znalazła zastosowanie w leczeniu miejscowym powierzchownych
grzybic skóry oraz błony śluzowej przewodu pokarmowego. Amfoterycyna B pozostawała do niedawna metodą referencyjną w leczeniu grzybic układowych. Mechanizm jej działania polega na łączeniu się z ergosterolem ściany komórkowej grzyba, co prowadzi do zaburzenia integralności błony, ucieczki składników komórki na zewnątrz i ostatecznie śmierci komórki. Spektrum działania przeciwgrzybiczego amfoterycyny jest
szerokie, obejmuje drożdżaki, w tym również Cryptococcus oraz grzyby pleśniowe, w tym Aspergillus, Mucor, Fusarium, Blastomyces [6, 27–29]. Jest nieskuteczna w trichosporiozie i monosporiozie. Dobowa dawka
w leczeniu zakażeń układowych to 0,5–1 mg/kg/d.,
w ciężkich przypadkach do 1,5 mg/kg/d. Penetracja do
płynu mózgowo-rdzeniowego jest bardzo słaba, stąd
w grzybicy ośrodkowego układu nerwowego lek powinno się podawać dokanałowo.
W trakcie leczenia amfoterycyną B może wystąpić wiele działań niepożądanych, co między innymi wiąże się
z faktem, że lek ten łączy się również ze sterolami innych komórek, a nie tylko należącymi do ściany komórkowej grzyba. Podczas wlewu u niektórych chorych obserwuje się dreszcze, gorączkę, spadek ciśnienia tętniczego, czasem duszność. Najważniejszym działaniem
niepożądanym, który występuje u prawie wszystkich
chorych po dłuższym okresie leczenia, jest upośledzenie czynności nerek. Do innych należy uszkodzenie czynności wątroby, głęboka hipokaliemia i hipomagnezemia.
Toksyczność amfoterycyny B znacząco ogranicza możliwość jej stosowania, zwłaszcza w terapii długotrwałej.
Z tego powodu wprowadzono do leczenia preparaty li-
Tabela 2. Leki przeciwgrzybicze
Table 2. Antifungal drugs
Antybiotyki polienowe
Amfoterycyna B
Amfoterycyna B liposomalna (AmBisome)
Amfoterycna B siarczan cholesterylu (Amphocil)
Amfotercyna B kompleks lipidowy (Abelcet)
Nystatyna
Azole
Imidazole: ketokonazol
Triazole: flukonazol, itrakonazol
Nowe triazole (II generacja): worikonazol, posokonazol, rawukonazol
Antymetabolity
Kandyny
Flucytozyna
Kaspofungina
Mikafungina
Anidulafungina
19
ONKOLOGIA W PRAKTYCE KLINICZNEJ 2008, tom 4, nr 1
pidowe amfoterycyny B. Ich działanie terapeutyczne jest
identyczne jak formy konwencjonalnej, ale działania niepożądane są mniej nasilone, dotyczy to przede wszystkim nefrotoksyczności, co umożliwia zastosowanie dawek wyższych [6, 27, 29–31]. Do preparatów lipidowych
amfoterycyny B należy postać liposomalna (AmBisome), zawiesina koloidalna, czyli kompleks z siarczanem
cholesterylu (Amphocil) oraz kompleks lipidowy (Abelcet). Liposomalną amfoterycynę B stosuje się w dawce
3 mg/kg/d., formę koloidalną amfoterycyny B — 3–6 mg/
/kg/d., a postać lipidową — 5 mg/kg/d. Spośród tych preparatów najmniej działań niepożądanych związanych
z infuzją leku i nefortoksycznością występuje po zastosowaniu postaci liposomalnej [27, 28].
Kolejną grupą leków preciwgrzybiczych są azole, wprowadzone do terapii w latach 80. Zalicza się do nich ketokonazol, flukonazol oraz nowe pochodne, jak itrakonazol, worikonazol, rawukonazol i posakonazol. Mechanizm ich działania polega na hamowaniu syntezy ergosterolu w błonie komórkowej grzybów, co powoduje
gromadzenie w komórce prekursorów ergosterolu
i w efekcie uszkodzenie struktury i funkcji błony. Do
azoli pierwszej generacji należy flukonazol i itrakonazol. Spektrum przeciwgrzybicze flukonazolu obejmuje
drożdżaki z rodzaju Candida, w tym C. albicans, C. parapsilosis, C. tropicalis, C. lusitaniae i Cryptococcus, nie
działa natomiast na C. krusei, C.glabrata, grzyby pleśniowe z rodzaju Aspergillus, Fusarium, Zygomycetes [9, 28].
Flukonazol jest dostępny w formie pozajelitowej oraz
doustnej, dobrze penetruje do tkanek, w tym do płynu
mózgowo-rdzeniowego. Jest dobrze tolerowany, działania niepożądane występują rzadko, do najczęstszych
należą zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego
i przejściowy wzrost stężenia enzymów wątrobowych.
Stosuje się go w leczeniu zakażeń układowych wywołanych przez wrażliwe szczepy Candida i kryptokokowym
zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych. Flukonazol jest
najczęściej stosowanym lekiem w profilaktyce zakażeń
grzybiczych u chorych z neutropenią i immunosupresją
[3, 28, 31]. W ostatnich latach rośnie częstość zakażeń
wywoływanych przez oporne na flukonazol szczepy,
w tym C. krusei i C. glabrata [15].
Itrakonazol jest aktywny wobec drożdżaków Candida,
w tym również szczepów opornych na flukonazol, niektórych szczepów Cryptococcus oraz wobec grzybów pleśniowych z rodzaju Aspergillus [10, 28]. Podawany w formie tabletek wchłania się nierównomiernie, dlatego
najlepszą formą leku jest zawiesina do podawania doustnego i ampułki do podawania dożylnego. Stosuje się
go w dawce 200–400 mg/d. Objawy niepożądane leku
obejmują nudności, bóle brzucha, biegunkę, przy leczeniu długotrwałym może wystąpić hypokaliemia, nefrotoksyczność, obrzęki, ponadto itrakonazol wchodzi
w interakcje z innymi lekami. Stosuje się go w profilaktyce zakażeń inwazyjnych u chorych poddawanych in-
20
tensywnej terapii immunosupresyjnej, wykazuje on wyższą skuteczność w porównaniu z flukonazolem, w tym
w profilaktyce zakażeń grzybami pleśniowymi, jednak toksyczność leczenia itrakonazolem jest również większa.
Itrakonazol również stosuje się w leczeniu empirycznym
chorych gorączkujących z neutropenią oraz jako kontynuację leczenia w zakażeniach Aspergillus [3, 30, 31].
Do grupy triazoli II generacji należy worikonazol, który jest pochodną flukonazolu o większym powinowactwie do enzymów hamujących syntezę ergosterolu w błonie komórkowej grzyba, przez co wykazuje szersze spektrum działania przeciwgrzybiczego, a doniesienia o oporności na lek są ograniczone. Jest aktywny wobec Candida, w tym także szczepów opornych na flukonazol, Cryptococcus, Aspergillus, Fusarium, Scedosporium, Penicillium [32, 33]. Wykazano większą aktywność worikonazolu wobec wielu gatunków grzybów pleśniowych w porównaniu z amfoterycyną B. Lek dobrze penetruje do
tkanek, w tym do płynu mózgowo-rdzeniowego. Metabolizowany jest przez izoenzymy wątrobowego cytochromu P450, dlatego wchodzi w interakcje z innymi lekami
metabolizowanymi w wątrobie. Ze względu na te interakcje, w tym z lekami immunosupresyjnymi, takimi jak
cyklosporyna A, takrolimus, sirolimus, jego stosowanie
u chorych po przeszczepieniu szpiku i narządów litych
powinno być ograniczone. Do najczęściej występujących
działań niepożądanych należą przejściowe zaburzenia
widzenia, reakcje skórne i hepatotoksyczność [28, 34].
Zalecana dawka worikonazolu wynosi 400 mg co 12
godz. w pierwszej dobie, następnie 200 mg co 12 godz.
Worikonazol jest zarejestrowany w leczeniu inwazyjnej
aspergilozy, zakażeń wywołanych przez Scedosporium
spp. i Fusarium spp. oraz w leczeniu opornych na flukonazol inwazyjnych zakażeniach Candida. Stosuje się go
również w empirycznym leczeniu gorączkujących chorych z neutropenią [28, 32, 35].
Do tej grupy leków należy także posakonazol. Charakteryzuje się szerokim spektrum działania przciwgrzybiczego, w tym wobec drożdżaków i pleśni opornych na
amfoterycynę B czy echinokandyny. Jest dostępny tylko
w formie zawiesiny doustnej. Działania niepożądane
występują rzadko. Należą do nich nudności, wymioty,
bóle głowy, wzrost aktywności enzymów wątrobowych,
zmiany skórne. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym jego stosowaniu z lekami metabolizowanymi w wątrobie. W dotychczas przeprowadzonych badaniach wykazano jego skuteczność w profilaktyce grzybic układowych chorych z grupy dużego ryzyka, w leczeniu kandydozy przewodu pokarmowego, opornej
aspergilozy, fuzariozy i zygomikozy [3, 31, 35, 36].
Antymetabolitem o działaniu przeciwgrzybiczym jest
flucytozyna (Ancotil), wprowadzona do lecznictwa
w latach 70. Działa poprzez hamowanie syntezy DNA
i RNA komórek grzybów. Flucytozynę najczęściej stosuje się w połączeniu z amfoterycyną B lub z flukonazo-
Przemysław Biliński i wsp., Zakażenia grzybicze w onkohematologii
lem, z którymi wykazuje synergizm działania przeciwgrzybiczego [29]. Jednymi z ważniejszych działań niepożądanych flucytozyny są mielosupresja i hepatotoksyczność, dlatego zastosowanie jej we wskazaniach hematologicznych wymaga szczególnej ostrożności.
Przedstawicielem nowej grupy leków przeciwgrzybiczych — echinokandyn — jest kaspofungina. Mechanizm jej działania polega na hamowaniu syntezy b-D-glukanu stanowiącego składnik ściany komórkowej
grzybów, przez co komórka traci swą integralność
i ulega lizie. Spektrum działania obejmuje drożdżaki
z rodzaju Candida, w tym oporne na azole grzyby pleśniowe z rodzaju Aspergillus, Coccidioides, niektóre
gatunki Scedosporium [9, 28]. Kaspofungina nie wchłania się z przewodu pokarmowego i dostępna jest tylko
w formie do podawaniu dożylnego. Źle penetruje do
tkanek i płynu mózgowo-rdzeniowego. Działania niepożądane w czasie leczenia występują rzadko, najczęściej jest to gorączka, zapalenie żył, bóle głowy. Dawka kaspofunginy to 70 mg w pierwszej dobie leczenia,
następnie podaje się 50 mg/d. Kaspofungina jest zarejestrowana w leczeniu inwazyjnej kandydozy u dorosłych chorych, w leczeniu inwazyjnej aspergilozy u pacjentów, u których występuje oporność lub nietolerujących wcześniejszego leczenia oraz w empirycznym leczeniu gorączkujących chorych z neutropenią. Zwraca
uwagę brak interakcji kaspofunginy z lekami metabolizowanymi przez wątrobowy cytochrom P450, dlatego chętnie stosuje się ją u chorych wymagających jednoczesnego podawania leków immunosupresyjnych po
przeszczepieniu narządów [28, 30, 37].
Strategie leczenia przeciwgrzybiczego
Wysoka częstość występowania inwazyjnych zakażeń
grzybiczych i duża śmiertelność u chorych z immunosupresją spowodowały pojawienie się nowych strategii
postępowania w profilaktyce i leczeniu. Opcje terapeutyczne obejmują leczenie profilaktyczne, wyprzedzające, empiryczne i leczenie rozpoznanego zakażenia grzybiczego (tab. 3). Wybór właściwej opcji powinien być
oparty na wnikliwej ocenie ryzyka wystąpienia zakażenia grzybiczego w danym przypadku, wynikach badań
diagnostycznych przeprowadzanych w celu wczesnej
identyfikacji zakażenia i uwzględnieniu toksyczności
leków przeciwgrzybiczych [8, 10, 29].
Profilaktykę przeciwgrzybiczą stosuje się w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia inwazyjnego zakażenia grzybiczego u osób bez objawów zakażenia, poddanych intensywnej chemio- lub immunoterapii [3, 5, 10]. Nie
zaleca się rutynowego leczenia profilaktycznego
u wszystkich chorych w okresie immunosupresji, lecz powinno się je stosować u pacjentów z grupy wysokiego
ryzyka. Szerokie stosowanie profilaktyki stanowi bowiem
duże ryzyko rozwoju szczepów opornych. Profilaktyka
pierwotna dotyczy osób bez uprzednio stwierdzanego
zakażenia i powinna być włączona wraz z leczeniem
immunosupresyjnym [5]. Wtórna profilaktyka odnosi się
do chorych z rozpoznanym zakażeniem grzybiczym
w przeszłości i powinna być rozpoczęta przed leczeniem
immunosupresyjnym. Metaanalizy badań dotyczących
profilaktycznego podawania leków przeciwgrzybiczych
wykazały, że leczenie profilaktyczne zmniejsza częstość
występowania zakażeń inwazyjnych, śmiertelność z powodu grzybic oraz śmiertelność całkowitą [3, 31]. Korzystny wpływ leczenia profilaktycznego najbardziej widoczny jest w grupie chorych leczonych za pomocą przeszczepienia allogenicznych komórek macierzystych, także u chorych leczonych chemioterapią z powodu ostrych
białaczek. W profilaktyce przeciwgrzybiczej najczęściej
stosowano flukonazol, itrakonazol, a w ostatnich latach
posakonazol [3, 13, 31, 35]. Obecnie profilaktyczne leczenie przeciwgrzybicze zaleca się u pacjentów poddanych allogenicznemu przeszczepieniu macierzystych komórek krwiotwórczych, u chorych na ostre białaczki
w fazie leczenia indukującego remisję i w okresie dużego ryzyka wystąpienia grzybicy układowej. Nie zaleca
się leczenia profilaktycznego u chorych poddanych autotransplantacji i leczonych z powodu guzów litych.
W profilaktyce przeciwgrzybiczej zaleca się stosowanie
flukonazolu, intrakonazolu (zawiesiny doustnej lub dożylnie) i posakonazolu [3, 5, 31, 35, 36]. Przy wyborze
leku należy uwzględnić epidemiologię zakażeń w danym
Tabela 3. Strategie leczenia przeciwgrzybiczego
Table 3. Strategies of antifungal treatment
Rodzaj leczenia
Wskazania
Leczenie profilaktyczne
Chorzy bez objawów z grupy wysokiego ryzyka
Leczenie empiryczne
Kliniczne objawy niewykluczające zakażenia grzybiczego
Leczenie wyprzedzające
Kliniczne objawy i/lub wyniki badań dodatkowych sugerujące obecność
zakażenia grzybiczego
Leczenie celowane
Potwierdzone badaniami dodatkowymi zakażenie o etiologii grzybiczej
21
ONKOLOGIA W PRAKTYCE KLINICZNEJ 2008, tom 4, nr 1
ośrodku, spektrum działania, objawy niepożądane, interakcje z innymi lekami i koszt terapii. Leczenie profilaktyczne powinno być stosowane do czasu ustąpienia
czynników ryzyka zakażenia, w tym przede wszystkim
do czasu rekonstytucji hematologicznej [5].
Wysoka częstość i śmiertelność z powodu układowych
zakażeń grzybiczych u chorych w stanie immunosupresji spowodowały wprowadzenie przed laty strategii leczenia empirycznego. Jest to włączenie leczenia przeciwgrzybiczego u chorych gorączkujących mimo antybiotykoterapii w stanie immunosupresji, przede wszystkim z neutropenią z innymi objawami zakażenia lub bez
nich, bez udowodnionej etiologii grzybiczej [5, 6, 8].
U chorych tych istnieje duże prawdopodobieństwo rozwoju grzybicy narządowej, stanowiącej zagrożenie dla
życia. Wczesne włączenie leczenia przeciwgrzybiczego
zmniejsza częstość grzybic narządowych i śmiertelność
z ich powodu. Zgodnie z zaleceniami Amerykańskiego
Towarzystwa Chorób Zakaźnych wskazane jest rozpoczęcie leczenia przeciwgrzybiczego u pacjentów z neutropenią, u których gorączka utrzymuje się 5 dni lub dłużej pomimo szerokowidmowej antybiotykoterapii [38].
W indywidualnych przypadkach uzasadnione jest wcześniejsze lub późniejsze zastosowanie tej grupy leków lub
też zaniechanie leczenia przeciwgrzybiczego. W leczeniu empirycznym od wielu lat metodą referencyjną było
zastosowanie amfoterycyny B, jednak jej ograniczeniem
jest znaczna nefrotoksyczność oraz interakcje z innymi
lekami, co w efekcie zwiększa sumaryczne koszty i pogarsza ostateczne wyniki terapii. W ostatnich latach do
leczenia empirycznego wprowadzono nowe leki o większej lub porównywalnej skuteczności i zdecydowanie
mniejszej toksyczności. Są to lipidowe postaci amfoterycyny B, pochodne azolowe, jak flukonazol, itrakonazol, worikonazol, kaspofungina i posakonazol [6, 8, 27,
31, 35, 39]. Flukonazolu nie powinno się stosować
u chorych, u których uprzednio podawano go profilaktycznie, jak też u pacjentów, u których istnieje prawdopodobieństwo zakażenia grzybami pleśniowymi. Itrakonazol i worikonazol wykazały skuteczność porównywalną
do amfoterycyny B w leczeniu empirycznym. Ponieważ
azole hamują enzymy cytochromu P450, powinno się je
ostrożnie stosować u chorych przyjmujących inne leki
metabolizowane w wątrobie, w tym leki immusupresyjne [40].
Strategia empirycznego leczenia przeciwgrzybiczego ma
również niekorzystne strony. Nie u wszystkich chorych
w okresie neutropenii gorączka spowodowana jest zakażeniem grzybiczym, a pacjenci narażeni zostają na toksyczne, długotrwałe i kosztowne leczenie. Dlatego też
w ostatnich latach wprowadzono strategię leczenia wyprzedzającego, która zawęża grupę chorych poddanych
terapii przeciwgrzybiczej. Opiera się ona na wynikach
badań dodatkowych, bez pełnoobjawowego obrazu klinicznego, w tym tomografii komputerowej wysokiej roz-
22
dzielczości, obecności antygenów grzybiczych w surowicy (galaktomannanu i/lub glukanu) i/lub obecności
grzybów stwierdzanych metodami molekularnymi
(PCR). Dodatnie wyniki powyższych badań u chorych
w okresie immunosupresji, zwłaszcza z neutropenią
i gorączkujących, stanowią wskazanie do włączenia terapii przeciwgrzybiczej [5, 6, 39]. Leczenie wyprzedzające ogranicza grupę leczonych chorych do przypadków
najbardziej uzasadnionych. W leczeniu wyprzedzającym
stosuje się takie leki jak w leczeniu empirycznym, wymienione powyżej.
Podstawą wyboru optymalnego leczenia rozpoznanego
zakażenia grzybiczego powinien być rodzaj patogenu,
stopień zaawansowania zakażenia, stan immunosupresji chorego, współistniejące choroby i dysfunkcje narządowe oraz uwzględniać toksyczność leków przeciwgrzybiczych. Wytyczne leczenia zakażeń wywołanych przez
drożdżaki i grzyby pleśniowe przedstawiono w tabelach
4 i 5. W terapii inwazyjnej kandydozy leczeniem pierwszej linii powinna być kaspofungina lub lipidowa postać
amfoterycyny B, a w przypadkach mniej nasilonej neutropenii — flukonazol. W leczeniu układowej aspergilozy lekiem z wyboru powinien być worikonazol,
a w przypadku przeciwwskazań do jego stosowania, nietolerancji lub nieskuteczności — lipidowa postać amfoterycyny B lub kaspofungina [5, 8, 13, 25, 27, 30, 34, 37,
39]. Leczenie przeciwgrzybicze powinno się kontynuować do czasu ustąpienia objawów zakażenia, uzyskania negatywnych wyników badań w kierunku obecności
zakażenia, wzrostu liczby neutrofilów do wartości > 2 ¥
¥ G/l, liczby CD4+ > 0,4 ¥ G/l lub zakończenia leczenia immunosupresyjnego [30].
Leczenie wspomagające
U chorych z kandydemią wskazane jest usunięcie cewnika założonego do żyły głównej. W przypadku izolowanej, narządowej aspergilozy należy rozważyć chirurgiczne usunięcie zmiany. Wyniki opublikowanych badań nie wykazały istotnego znaczenia stosowania
krwiotwórczych czynników wzrostu w leczeniu inwazyjnej aspergilozy u chorych z neutropenią. Wykazano
natomiast znamiennie korzystny wpływ profilaktycznego stosowania czynników wzrostu, takich jak czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów
(G-CSF, granulocyte colony-stimulating factor) lub czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów i makrofagów (GM-CSF, granulocyte macrophage colonystimulating factor) w zapobieganiu rozwojowi zakażeń
zarówno bakteryjnych, jak i grzybiczych u chorych
z grupy wysokiego ryzyka w okresie neutropenii [21,
25, 30]. Stosowanie przetoczeń koncentratów granulocytarnych u tych pacjentów jest wciąż eksperymentalną metodą postępowania [21, 39].
Przemysław Biliński i wsp., Zakażenia grzybicze w onkohematologii
Tabela 4. Leczenie zakażeń wywołanych przez drożdżaki [4]
Table 4. Therapy of yeast infection [4]
Kandydoza jamy ustnej i gardła
Amfoterycyna B w roztworze
Nystatyna w roztworze
Przy niepowodzeniu leczenia miejscowego: flukonazol lub itrakonazol doustnie
Przy braku poprawy: dożylnie worikonazol lub kaspofungina
lub amfoterycyna B w dawce 0,3–0,5 mg/kg/d.
Kandydoza przełyku
Flukonazol lub itrakonazol doustnie
Przy niepowodzeniu: dożylnie worikonazol lub kaspofungina
lub amfoterycyna B w dawce 0,5 mg/kg/d.
Kandydemia
Flukonazol w dawce 400–800 mg/d. (u chorych stabilnych, bez uprzedniej
profilaktyki flukonazolem, bez wykazanej etiologii C.krusei lub C.glabrata)
Kaspofungina lub amfoterycyna B w dawce minimum 0,7 mg/kg/d.
lub postać lipidowa amfoterycyny B
Kandydoza wątrobowo-śledzionowa
Flukonazol w dawce 400–800 mg/d. lub kaspofungina lub amfoterycyna B
w dawce 0,7–1 mg/kg/d. lub worikonazol lub postać lipidowa amfoterycyny B
Kryptokokoza
Amfoterycyna B w dawce 0,7 mg/kg/d. i 5-flucytozyna w dawce 150 mg/kg/d.
lub flukonazol w dawce minimum 800 mg/d.
Tabela 5. Leczenie zakażeń wywołanych przez grzyby pleśniowe [4]
Table 5. Therapy of mould infections [4]
Aspergiloza płucna
Worikonazol dożylnie, następnie doustnie lub amfoterycyna B w dawce 1–1,5 mg/kg/d.,
kontynuacja leczenia itrakonazolem lub lipidowa postać amfoterycyny B
w dawce 3–5 mg/kg/d. lub kaspofungina lub itrakonazol
Aspergiloza o innej lokalizacji
Leczenie jak wyżej oraz o ile możliwa, interwencja chirurgiczna
Zygomikoza
Amfoterycyna B w dawce 1–1,5 mg/kg/d. lub lipidowe postaci amfoterycyny B
w dużych dawkach
Podsumowanie
W ostatnich latach obserwuje się stały wzrost częstości
występowania układowych zakażeń grzybiczych. Są to
zakażenia oportunistyczne, stąd najbardziej zagrożeni
rozwojem grzybicy, z wysoką śmiertelnością w przebiegu zakażenia, są chorzy w stanie immunosupresji. Grupę najwyższego ryzyka stanowią pacjenci z nowotworami układu krwiotwórczego, poddani intensywnej chemio- i radioterapii, a także z innych powodów wymagający przewlekłej immunosupresji. Układowe zakażenia
wywoływane są najczęściej przez grzyby z rodzaju Candida i Aspergillus. W ostatnich latach zwiększa się częstość zakażeń wywoływanych przez szczepy oporne oraz
inne rodzaje grzybów, uznawane uprzednio za mało
szkodliwe. W diagnostyce grzybic układowych zakres
badań dodatkowych cały czas zwiększa się, jednak
w znacznej części przypadków rozpoznanie przysparza
wielu trudności i nie jest możliwe jego jednoznaczne
ustalenie.
Ze względu na dużą zachorowalność i śmiertelność spowodowane zakażeniami grzybiczymi u chorych z upośledzeniem odporności leczenie przeciwgrzybicze może być
stosowane w formie profilaktycznej, empirycznej, wyprzedzającej lub celowanej. Leczenie profilaktyczne powinno się rozpoczynać u pacjentów z grupy najwyższego ryzyka. Leczenie empiryczne jest wskazane u chorych
z neutropenią i gorączkujących pomimo podawania antybiotyków o szerokim spektrum działania, nawet bez klinicznych i laboratoryjnych cech grzybicy. Leczenie wyprzedzające jest terapią stosowaną u gorączkujących chorych z neutropenią, u których na podstawie obrazu klinicznego i/lub wyników badań dodatkowych można podejrzewać wczesną fazę zakażenia grzybiczego. Terapię
celowaną rozpoczyna się w przypadkach ustalonego za
pomocą badań dodatkowych zakażenia grzybiczego. Podstawą wybóru optymalnego leczenia przeciwgrzybiczego
powinien być rodzaj patogenu i rozległość zmian zapalnych oraz powinien on uwzględniać toksyczność i interakcje leków przeciwgrzybiczych.
23
ONKOLOGIA W PRAKTYCE KLINICZNEJ 2008, tom 4, nr 1
Piśmiennictwo
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
Clark T.A., Hajjeh R.A. Recent trends in the epidemiology of invasive mycoses. Curr. Opin. Infect. Dis. 2002; 15: 569–574.
Dignani M.C., Anaissie E. Human fusarosis. Clin. Microbiol. Infect. 2004; 10 (supl.): 167–175.
Maertens J. Evaluating prophylaxis of invasive fungal infections
in patients with haematologic malignancies. E. J. Haematol. 2007;
78: 275–282.
Mühlemann K., Wenger C., Zenhäusern R. i wsp. Risk factors for
invasive aspergillosis in neutropenic patients with hematologic
malignancies. Leukemia 2005; 19: 545–550.
Bow B.J. Of Yeasts and Hyphae: A hematologist`s approach to
antifungal therapy. ASH Education Program Book Hematology
2006; 361–367.
Martino R, Viscoli C. Empirical antifungal therapy in patients with
neutropenia and persistent or recurrent fever of unknown origin.
B. J. Haematol. 2005; 132: 138–154.
Wingard J.R. New approaches to invasive fungal infections in
acute leukemia and hematopoietic stem cell transplant patients.
Best Pract. Research Clin. Haematol. 2007; 20: 99–107.
Perfect J.R., Marr K.A., Walsh T.J. i wsp. Voriconazole treamtent
for less-common, emerging, or refractory fungal infection. Clin.
Infect. Dis. 2003; 36: 1122–1131.
Dzierżanowska D., Dąbkowska M., Garczewska B. Patomechanizm i obraz kliniczny zarażeń grzybiczych. W: Grzybice narządowe. Medycyna Praktyczna, Kraków 2003: 7–12.
Mahfouz T.H., Anaissie E.J. Invasive Fungal Infections: New developments in prevention, diagnosis and managemant. Hematology (Am. Soc. Hemat. Educ. Program) 2003: 445–469.
Fukuda T., Boeckh M., Carter R.A. i wsp. Risk and outcomes of
invasive fungal infections in recipients of allogenic hematopoietic stem cell transplants after nonmyeloablative conditioning. Blood 2003; 102: 827-833.
Hong W., Wen H., Liao W. Fungal infection in organ transplant
patients. Chin. Med. J. 2003; 116:1421–1425.
Wingard J.R., Leather H. A new era of antifungal therapy. Biol.
Blood Marrow Transplant. 2004; 10:73–90.
Asmundsdottir L.R., Erlendsdottir H., Gottfredsson M. Increasinc
incidence of candidemia: Results from a 20-year nationwide study in Iceland. J. Clin. Microbiol. 2002; 40: 3489–3492.
Pfaller M.A., Jones R.N., Doern G.V. i wsp. International surveillance of bloodstream infections due to Candida species: Frequency of occurence and antifungal susceptibilities of isolates collected in 1997 in the United States, Canada, and South America
for the SENTRY program. J. Clin. Microbiol. 1998; 36:1886–1889.
Safdar A., Chaturvedi V., Cross E.W. i wsp. Prospective study of
Candida species in patients at a comprehensive cancer center.
Antimicrob. Agents Chemother. 2001; 45: 2129–2133.
Rex J.H., Walsh T.J., Sobel J.D. i wsp. Practice guidelines for the
treatment of candidiasis. Clin. Infect. Dis. 2000; 30: 662–678.
Erer B., Galimberti M., Lucarelli G. i wsp. Trichosporon beigelli: a
life-threating pathogen in immunocompromised hosts. Bone
Marrow Transplant. 2000; 25: 745–749.
Pagano L., Ricci P., Tonso A. i wsp. Mucormycosis in patients
with haematological malignancies: a retrospective clinical study
of 37 cases. Br. J. Haematol. 1997; 99: 331–336.
Marr K.A. New approaches to invasive fungal infections. Curr.
Opin. Hematol. 2003; 10: 445–450.
24
21. Safdar A. Difficulties with fungal infections in acute myelogenous
leukemia patients: immune enhancement strategies. Oncologist
2007; 12 (supl. 2): 2–6.
22. Yeo S.F., Wong B. Current status of nonculture methods for diagnosis of invasive fungal infection. Clin. Microbiol. Rev. 2002; 15:
465–484.
23. Dzierżanowska D., Dąbkowska M., Garczewska B. Diagnostyka
zarażeń grzybiczych. W: Grzybice narządowe. Medycyna Praktyczna, Kraków 2003: 13–20.
24. Pacho R.A., Zdunek P., Michalak M. i wsp. Znaczenie badań
obrazowych w rozpoznawaniu zakażeń grzybiczych u chorych z
niewydolnym układem odpornościowym. Zakażenia 2005; 5: 12–
–18.
25. Perfect J.R. Use of newer antifungal therapies in clinical practice:
what do the data tell us? Oncology 2004; 18 (supl.): 15–23.
26. Maertens J., Veraegen J., Legrou K. i wsp. Screeening for cirulation galactomannan as a noninvasive diagnostic tool for invasive
aspergillosis in prolonged neutropenic patients and stem cell
transplantation recipients: a proscective study. Blood 2001; 97:
1604–1610.
27. Dupont B. Overview of the lipid formulations of amphotericin B.
J. Antimicr. Chemoth. 2002; 49: 31–36.
28. Dzierżanowska D. Leki przeciwgrzybicze stosowane w leczeniu
grzybic układowych. W: Zakażenia grzybicze — wybrane zagadnienia. a-medica Press, Bielsko-Biała 2006: 92–125.
29. Rizzato G. Zakażenia grzybicze u pacjentów po przeszczepie:
rola liposomalnej postaci Amfoterycyny B w erze nowych leków
przeciwgrzybiczych. Sarcoidosis Vasc. Lung Dis. 2004; 21 (supl.
1): 3–20.
30. Wingard J.R. New treatments for invasive fungal infections in
patients with hematological malignancies. ASH Education Program Book, Hematology 2007; 372–379.
31. Walsh T.J., Finberg R.W., Arndt C. i wsp. Liposomal amphotericin B for empirical therapy in patients with persistent fever and
neutropenia. N. Engl. J. Med. 1999; 340: 764–771.
32. Jeu L., Piacenti F.J., Lyakhovetskiy A.G., Fung H.B. Voriconazole. Clin. Ther. 2003; 25: 1321–1381.
33. Perfect J.R., Marr K.A., Walsh T.J. i wsp. Voriconazole treamtent
for less-common, emerging, or refractory fungal infection. Clin.
Infect. Dis. 2003; 36: 1122–1131.
34. Herbrecht R., Denning D.W., Patterson T.F. i wsp. Voriconazole
versus amphotericin B for primary treatment of invasive aspergillosis. N. Engl. J. Med. 2002; 347: 408–415.
35. Walsh T.J., Pappas P., Winston D.J. i wsp. Voriconazole compared with liposomal amphotericin B for empirical antifungal therapy in patients with neutropenia and persistent fever. N. Engl. J.
Med. 2002; 346: 225–234.
36. Keating G.M. Posaconazole. Drugs 2005; 11: 1553–1567.
37. Maertens J. Caspofungin: an advanced treatment approach for
suspected or confirmed invasive aspergillosis. Int. J. Antimicrob.
Agents 2006; 27: 457–467.
38. Hughes W.T., Armstrong D., Bodey G.P. i wsp. 2002 Guidelines
for the Use of Antimicrobial Agents in Neutropenic Patients with
Cancer. Clin. Infect. Dis. 2002; 34: 730–751.
39. Böhme A., Ruhnke M., Buchheidt D. i wsp. Treatment of fungal
infections in hematology and oncology. Ann. Hematol. 2003; 82
(supl. 2): 133–140.
40. Walsh T.J., Teppler H., Donowitz G.R. i wsp. Caspofungin versus
liposomal amphotericin B for empirical antifungal therapy in patients with persistent fever and neutropenia. N. Engl. J. Med. 2004;
351: 1391–1402.