Uczucia w życiu dziecka

Erna Furman „Jak wspierać dziecko w rozwoju” Wyd. Jacek Santorski, W-wa 1994 r.
Uczucia w życiu dziecka
Uczucia :
- wzbogacają życie,
- informują (czasami ostrzegają) o tym, co dobre lub złe dla nas,
- informują o potrzebach i popędach
- umożliwiają kontakt z wewnętrzną energią.
Świat uczuć
- prawidłowo rozwinięty sprawia, że mam poczucie, „kim jestem”,
- buduję zaufanie do siebie, czuję ludzi i zdarzenia
Małe dziecko: uczucia powstają w ciele. Dziecko reaguje na dyskomfort w sferze emocjonalnej
globalnie: bólami brzucha, brakiem apetytu, biegunką, wymiotami, zmęczeniem, nadaktywnością.
Rola rodzica: współodczuwa z dzieckiem. Pomaga znosić i opanowywać uczucia. Sprawia, że
łatwiej je przeżywać. Także nazywa i oswaja z nimi, (przerażone dziecko – spokojna matka,
dumne dziecko- dumna matka).
- im skuteczniej pomaga dziecku poznać uczucia i je wyrażać, tym szybciej uwalnia je od ciężaru
nie rozładowanych emocji,
- wydobywanie i nazywanie uczuć pomaga fizycznie odblokować organizm.
- do odreagowania dużego stresu potrzebna jest druga osoba: „Prawdziwym przyjacielem jest
ten, kto odczuwa wraz z nami, słucha ze zrozumieniem, i nie czuje się zagrożony przez nasze
uczucia, lecz pomaga nam je znosić, przyjąć i opanować, co przynosi niezmienną ulgę”.
Niewłaściwe obchodzenie się z uczuciami: - zagadywanie, zaśmiewanie, odwracanie uwagi,
mówienie: „już nie jesteś smutna”, „cicho już cicho”,
- brak opanowania własnych uczuć w sytuacjach trudnych (krzyk, złość, unikanie)powoduje, że
- energia zostaje przy starych konfliktach, utrudnia życie „tu i teraz”,
- odcina od samego siebie, nie uczy współodczuwania.
Wszystkie uczucia są ważne:
smutek – zatrzymuje w pamięci kochane osoby,
złość – pomaga obronić siebie,
bezradność – wycofać się w porę,
wstyd –buduje sumienie,
radość – informuje o komforcie
Opracowała: Maria J. Bielecka