D - Sąd Okręgowy w Krakowie

Sygn. akt I C 833/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 września 2016 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący : SSO Andrzej Żelazowski
Protokolant: st. prot. Anna Żarczyńska-Ziobro
po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwa K. M.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej Szpitalowi (...) w K.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. odstępuje od obciążania powódki kosztami procesu;
III. nieuiszczonymi kosztami sądowymi, od których uiszczenia powódka była zwolniona obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt IC 833/14
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 22 września 2016 r.
Pozwem z dnia 5 maja 2014 r. (data nadania pozwu na poczcie) powódka K. M. domagała się zasądzenia od strony
pozwanej – Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) w K.:
- kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia
wyrokowania do dnia zapłaty,
- kwoty 2.386,06 zł tytułem odszkodowania za poniesione przez powódkę koszty leczenia wraz z ustawowymi
odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do chwili zapłaty.
Powódka wniosła także o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa
adwokackiego według norm przepisanych.
Na uzasadnienie żądania pozwu powódka wskazała, że do dnia 20 sierpnia 2008 r. z rozpoznaniem zespolenia jelita
grubego, guza w miednicy małej, torbielem jajników była hospitalizowana na oddziale chorób zakaźnych SPZOZ
Szpitala (...) w K.. Wobec konieczności kontynuowania leczenia, została przeniesiona do Kliniki (...) tegoż Szpitala,
gdzie w dniu 26 sierpnia 2008 r. poddana została operacji jamy brzusznej (laparotomii), w trakcie której wycięto
jej lewą połowę okrężnicy, ewakuowano ropień miednicy małej i wykonano drenaż jamy otrzewnej z miednicy
małej. Z powodu rozejścia zespolenia poprzeniczo – prostniczego, perforacko zagięcia wątrobowego okrężnicy,
okołowego zapalenia otrzewnej w dniu 2 września 2008 r. powódka została poddana kolejnej operacji, podczas której
ponownie otwarto jej jamę brzuszną i dokonano rewizji i szycia zespolenia, szycia otrzewnej, ileostomii pętlowej
(operacyjne wyprowadzenie światła jelita cienkiego na powierzchnię brzucha). Następnie wobec podejrzenia ropnia
wewnątrzbrzusznego w dniu 17 września 2008 r. powódka została poddana kolejnej operacji polegającej na ewakuacji i
drenażu ropnia nadwątrobowego i zszyciu jelita grubego i cienkiego. Powódka podniosła, iż podczas w/w hospitalizacji
wykonano jej operację wycięcia guza zapalnego esicy w sytuacji zapalenia otrzewnej z szyciem jelita, konsekwencją
czego było wystąpienie u niej powikłań i konieczność przeprowadzenia dalszych operacji. I tak w dniu 9 listopada
2009 r. wykonano powódce badanie kolonoskopii, w dniach od 31 marca do 3 kwietnia 2010 r. – powódkę przyjęto z
rozpoznaniem m.in. ropnia jamy brzusznej, gdzie zastosowano drenaż przezskórny ropnia, zaś podczas hospitalizacji
w dniach 30 maja – 5 czerwca 2010 r. powódka została poddana zabiegowi usunięcia przepukliny, w trakcie którego
dokonano szycia jelita cienkiego, rekonstrukcji powłok jamy brzusznej z użyciem wszczepu (...), drenażu jamy
brzusznej i rany sposobem R.. Powódka zarzuciła, iż także operacja przepukliny z użyciem siatki spowodowała u niej
dalsze powikłania i konieczność kolejnego leczenia operacyjnego. U powódki bowiem wystąpił ropień rany ( zakażenie
wszczepu (...)), martwica skóry, przetoka jelitowa i ropienie rany w przebiegu po usunięciu wszczepu syntetycznego.
W następstwie tego zabiegu powódka poddana została kolejnym badaniom i operacjom, co nastąpiło w dniach 25, 26,
28 czerwca 2010 r., 31 sierpnia – 7 września 2010 r., 18 – 21 stycznia 2011 r., 17 sierpnia 2012 r. oraz 9-25 września
2013 r. a także 3 kwietnia 2014 r.
W ocenie powódki zastosowane wobec niej leczenie w pozwanym Szpitalu polegające na wycięciu guza zapalnego esicy
w sytuacji zapalenia otrzewnej z szyciem jelita a także dokonanie operacji przepukliny z użyciem siatki, w sytuacji
gdy w jamie brzusznej był ropień, było nieprawidłowe i naraziło powódkę na dalsze powikłania i kolejne operacje.
Na skutek błędów personelu pozwanego Szpitala, powódka stała się osobą nieporadną, uzależnioną od osób trzecich
i zmuszoną do ciągłego leczenia, co naraziło ją na cierpienia zarówno fizyczne jak i psychiczne. Powódka podała, iż
ostatecznie stwierdzono u niej osteoporozę i przetokę jelitowo – skórną a obecnie lekarze rozważają wprowadzenie u
powódki całkowitego żywienia pozajelitowego.
Na uzasadnienie wysokości zadośćuczynienia, dochodzonego na podstawie art. 445 § 1 k.c., powódka wskazała na
odczuwane przez nią cierpienia fizyczne i psychiczne, brak zakończenia procesu leczenia oraz negatywne skutki jakie
odczuwa do chwili obecnej.
W części dotyczącej dochodzonego odszkodowania, powódka wskazała, iż na kwotę 2386,06 składają się: koszty
zakupu leków w wysokości 1521,30 zł udokumentowane załączonymi fakturami, kwota 715 zł jaką powódka musiała
wydatkować na prywatne leczenie a także koszty pozyskania dokumentacji medycznej - 149,76 oraz koszty wykonania
tomografii komputerowej.
W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz
kosztów procesu wg norm przepisanych.
W pierwszej kolejności strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia wskazując, iż w chwili wniesienia pozwu minął
3 letni termin, w którym powódka mogła domagać się naprawienia szkody związanej z w/w zabiegami operacyjnymi.
Następnie strona pozwana zakwestionowała, aby wykonane na powódce zabiegi, zostały przeprowadzone w sposób
nieprawidłowy. Odnośnie operacji z dnia 26 sierpnia 2008 r. tj. resekcji esicy z zespoleniem ręcznym dwuwarstwowym
poprzeczniczo – odbytniczym, strona pozwana podniosła, iż postępowanie operatora w trakcie tego zabiegu
było zgodne z obowiązującymi zasadami. Wyjaśniła, iż w przypadku perforowanego uchyłka esicy – zalecanym
postępowaniem jest resekcja z pierwotnym zespoleniem. Wskazała, iż zarówno przed zabiegiem jak i śródoperacyjnie
nie było możliwości określenia czy guz ujawniony u powódki ma charakter zapalny czy nowotworowy. Dlatego
też uzasadnione było wykonanie pierwotnego zespolenia. Według strony pozwanej nie bez znaczenia w niniejszej
sprawie jest fakt, iż zmiany chorobowe występujące u powódki znajdowały się wysoko w przewodzie pokarmowym
i wyłonienie stomii w takich okolicznościach wiąże się z dodatkowymi trudnościami i obciążeniami dla pacjenta.
Według strony pozwanej wybrana metoda operacji była najbardziej optymalna dla powódki. Odnośnie wystąpienia
powikłań pooperacyjnych pozwany Szpital wskazał, iż rozejście się zespolenia jest jednym z możliwych powikłań
wykonanego u powódki zabiegu mogącego wystąpić, pomimo, że sam zabieg wykonany jest zgodnie z obowiązującymi
zasadami i wiedzą medyczną. Konsekwencją tego powikłania była konieczność wyłonienia ileostomii jako zabiegu
ratującego życie i pozwalającego na powrót powódce do sprawności. Natomiast zabieg odtworzenia ciągłości przewodu
pokarmowego (zamkniecie ileostomii) miał na celu poprawę komfortu życia pacjentki.
W kwestii zarzutu nieprawidłowego wykonania zabiegu z dnia 31 maja 2010 r. tj. odtworzenia powłok brzusznych
z użyciem siatki (...), strona pozwana wskazała, iż także ten zabieg został wykonany prawidłowo. Wyjaśniła przy
tym, iż u powódki doszło do ubytku powłok brzusznych w dużych rozmiarach a jedyną metodą ich rekonstrukcji
było zastosowanie protezy z tworzywa sztucznego. Zastosowana u powódki siatka (...) była wówczas najwyższym z
możliwych standardów postępowania.
Strona pozwana podała również, iż dalsze hospitalizacje powódki były związane z naturalnym przebiegiem jej choroby
i powikłaniami okołooperacyjnymi, które mogą wystąpić niezależnie od prawidłowego przeprowadzenia pierwotnych
zabiegów.
Na marginesie pozwany Szpital podniósł, iż już w trakcie hospitalizacji powódki stwierdzono występowanie u niej
osteoporozy, co wyklucza związek pomiędzy tą chorobą a przebytymi hospitalizacjami pacjentki.
Odnosząc zaś się do wysokości roszczeń pozwany podniósł, iż kwota zadośćuczynienia jest w jego ocenie nadmierna
i wygórowana natomiast kwota odszkodowania nieuzasadniona.
W piśmie procesowym z dnia 24 lipca 2014 r. powódka podała, iż w przekonaniu, że była leczona prawidłowo w
pozwanym szpitalu, żyła aż do hospitalizacji w Szpitalu (...) sp. z o.o. w okresie od 26 sierpnia do 3 września
2013 r., gdzie jeden z lekarzy po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną powódki poinformował jej syna o
nieprawidłowościach w leczeniu u pozwanego. Informacja ta potwierdziła uprzednio sygnalizowane w trakcie
hospitalizacji w okresie od 17 do 24 czerwca 2013 r. przez lekarza Oddziału Klinicznego Kliniki (...) sygnały o
prawdopodobieństwie przeprowadzenia operacji z dnia 26 sierpnia 2008 r. niezgodnie ze sztuką lekarską. Niezależnie
od tych wyjaśnień powódka podniosła, iż zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego jest nadużyciem prawa,
bowiem to pozwany wyrządził powódce krzywdę i przez lata utrzymywał ja w przekonaniu, iż stosowane wobec niej
leczenie jest prawidłowe. Podkreśliła, iż upływ terminu przedawnienia nie jest wynikiem jej zaniechania, a wynikiem
braku wiedzy o błędzie medycznym popełnionym przez pozwanego.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 24 lipca 2008 r. powódka została przyjęta na Oddział Kliniczny Klinik (...) oraz Chorób Zakaźnych pozwanego
Szpitala z powodu trwających od ok. 2 tygodni biegunek oraz stanów gorączkowych do 38,5. W trakcie hospitalizacji
pojawiła się u powódki krew po oddaniu stolca. Wykonana wówczas kolonoskopia wykazała na 30 cm od odbytu
organiczne zwężenie światła jelita. W badaniu tomograficznym stwierdzono pogrubienie i zatarcie rysów ścian esicy i
odbytnicy, raczej o charakterze zapalnym oraz w dnie miednicy ograniczony grubą torebką zbiornik o rozmiarach 3,5
x 3 cm. Badanie histopatologiczne materiału z kolonoskopii nie potwierdziło choroby nowotworowej. Po konsultacji
chirurgicznej, która odbyła się 1 sierpnia 2008 r. ustalono termin przekazania pacjentki do oddziału chirurgicznego
na dzień 20 sierpnia 2008 r. Po przekazaniu powódka była poddana obserwacji przez 5 dni w trakcie których nie
stwierdzono ostrych objawów brzusznych, wystąpiła natomiast zwyżka temperatury do 38 stopni C. W dniu 26
sierpnia 2008 r. wykonano powódce zabieg operacyjny wycinając lewą połowę okrężnicy z zespoleniem ręcznym
kikutów , równocześnie ewakuowano opisywany w TK ropień w miednicy małej. 7 dni później powódkę reoperowano
z powodu nieszczelności zespolenia. Wówczas to wykonano ponowne zespolenie, stwierdzono także trzy otwory
perforacyjne z zagięciu wątrobowym okrężnicy , które zeszyto. Wykonano również ileostomię pętlową. Po dwóch
tygodniach pacjenta powtórnie była operowana z powodu ropnia nadwątrobowego oraz przywstępniczego. Ponownie
zaszyto perforację jelita grubego w okolicy zagięcia wątrobowego. Śródoperacyjnie doszło także przy preparowaniu do
perforacji jelita cienkiego, którą zaszyto. Gojenie rany operacyjnej u powódki przebiegało z powikłaniem ropnym ,w
efekcie została wypisana do domu w dniu 13 października 2008 r.
Następnie w dniu 9 listopada 2009 r. u powódki wykonano kontrolną kolonoskopię ,w której stwierdzono jelito grube
długości 50 cm z zespoleniem na 18tym cm od brzegu odbytu. Potwierdzono wówczas rozległą przepuklinę brzuszną
pooperacyjną z pętlami jelitowymi w worku przepuklinowym. W dniu 3 lutego 2010 r. powódka została przyjęta
ponownie do kliniki chirurgicznej celem likwidacji ileostomii. Zabieg wykonano i powódkę wypisano do domu w stanie
dobrym w dniu 9 lutego 2010 r.
W dniu 31 marca 2010 r. powódka ponownie została przyjęta na oddział chirurgiczny pozwanego Szpitala z powodu
ropnia nadwątrobowego, podprzeponowego, który zdrenowano przezskórnie pod kontrolą USG.
Z kolei w dniu 30 maja 2010 r. powódka została przyjęta na w/w oddział celem likwidacji rozległej przepukliny
pooperacyjnej. W dniu 31 maja 2010 r. wykonano powódce zabieg, podczas którego wszczepiono siatkę (...)w celu
zamknięcia wrót przepuklinowych. W trakcie tego zabiegu podczas uwalniania uwięzionych w worku przepuklinowym
pętli jelitowych doszło do dwumiejscowej ich perforacji, które zszyto. Powódka została wypisana do domu w dniu 5
czerwca 2010 r. Tydzień później została ponownie przyjęta na oddział tym razem z powodu masywnego zropienia rany
operacyjnej. W dniu 25 czerwca 2010 r. powódkę ponownie operowano. Podczas zabiegu usunięto powódce zakażony
wszczep. Dzień później ponownie powódka została zoperowana z powodu przetoki jelitowej, którą zamknięto. Dwa
dni później ponownie reoperowana z powodu kolejnej perforacji , wykonano wówczas resekcję 35 cm jelita cienkiego
i zespolono jelito. 17 sierpnia 2010 r. powódka została wypisana do domu z raną częściowo podgojoną. Ponownie
hospitalizowana w dniach od 31 sierpnia do 7 września 2010 r. z powodu powikłania gojenia rany miejscowej a w
dniach od 18 – 21 stycznia 2011 r. z objawami podniedrożności przewodu pokarmowego. W dniu 17 sierpnia 2012
r. powódce wykonano kolejną kolonoskopię z pobraniem wycinków. W dniu 29 marca 2014 r. powódka ponownie
została przyjęta na oddział celem obserwacji dwóch nieczynnych przetok w prawym podżebrzu oraz podejrzenia ropnia
międzypętlowego. Leczona zachowawczo wypisana w stanie zadowalającym.
Od tego czasu powódka wielokrotnie wymagała pomocy medycznej z powodu objawów podniedroznosciowych
każdorazowo ustępujących po leczeniu zachowawczym. Aktualnie głównymi dolegliwościami powódki są bóle
związane ze zmianami osteoporotycznymi występującymi od 1993 r.
Dowód: karta informacyjna Szpitala (...) w K. Oddział Kliniczny Klinik (...) oraz Chorób Zakaźnych z dnia 20.08.2008
r., k. 12- 14; karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 13.10.2008 r., k. 17;
protokoły zabiegów operacyjnych, k. 15-16; raporty i wyniki badań, k. 18-20 i 22-23; karta informacyjna leczenia
szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 09.11.2009, k. 24-25; karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział
Kliniczny Kliniki (...) z dnia 9.02.2010 r., wraz z historia choroby, k. 25-32; karta informacyjna leczenia szpitalnego
Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 03.04.2010 r., wraz z historia choroby, k. 33-36; karta informacyjna leczenia
szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 05.06.2010 r., wraz z historia choroby, k. 39-45; protokoły zabiegów
operacyjnych, k.45-53; karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 17.08.2010
r., wraz z historia choroby, k. 54-64; karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia
07.09.2010 r., wraz z historia choroby, k. 65- 66; karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki
(...) z dnia 21.01.2011 r., k. 69; karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 17.08.2012
r., k. 70; karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 25.09.2013 r., k. 71-72;
karta informacyjna leczenia szpitalnego Oddział Ratunkowy z dnia 29.03.2014 r., k. 73; karta informacyjna leczenia
szpitalnego Oddział Kliniczny Kliniki (...) z dnia 3.04.2014 r., k. 74; dokumentacja medyczna powódki dołączona do
akt sprawy; zeznania świadka A. C., k. 234-235
Wątpliwości co do prawidłowości leczenia w pozwanym Szpitalu, zwłaszcza w zakresie wykonania niezgodnie z wiedzą
medyczną zabiegów w dniu 26 sierpnia 2008 r, i 31 maja 2010 r., powódka powzięła w trakcie hospitalizacji na
Oddziale Klinicznym Kliniki (...), Endoskopowej i Naczyniowej Szpitala (...) w dniach od 17 do 24 czerwca 2013 r.
oraz w Szpitalu (...) sp. z o.o. gdzie przebywała w okresie od dnia 26 sierpnia 2013 r. do 3 września 2013 r.
Dowód: zeznania świadka G. M., k. 184-186; karta informacyjna ze Szpitala (...) sp. z o.o. z dnia 3.09.2013 r., k. 191;
karta informacyjna Oddziału Klinicznego Kliniki (...), Endoskopowej i Naczyniowej Szpitala (...) z dnia 24.06.2013
r., k. 201
Jak wynika z opinii sądowo – lekarskiej z dnia 22 stycznia 2016 r., sporządzonej przez biegłego lek med. W. Z., obecnie
u powódki można rozpoznać: stan po wycięciu lewej okrężnicy i esicy z powodu (najprawdopodobniej) rozległego
jej zapalenia w przebiegu choroby uchyłkowej z niewielkim ropniem zlokalizowanym w miednicy, stan po resekcji z
powodu rozejścia się zespolenia z wytworzeniem odbarczajacej ileostomii oraz szyciu perforacji okrężnicy w okolicy
zagięcia wątrobowego, stan po ewakuacji ropnia nadwątrobowego i przywtępniczego z równoczesnym zszyciem
perforacji jelita grubego oraz szyciem jatrogennych perforacji jelita cienkiego powikłany ropieniem rany operacyjnej ,
stan po likwidacji ileostomii, stan po przezskórnym drenażu ropnia nadwątrobowego, stan po operacji naprawczej
rozległej przepukliny brzusznej z wszczepem z równoczesnym szyciem jatrogennych perforacji jelita cienkiego
powikłanej masywnym ropieniem rany operacyjnej, stan po wycięciu zakażonego wszczepu oraz likwidacji przetok
jelitowych z resekcją odcinkową jelita cienkiego, ogromną przepuklinę brzuszną pooperacyjną, niewydzielające
aktualnie przetoki okolicy prawego łuku żebrowego, podejrzenie przetok jelitowo – jelitowych, masywną chorobę
zrostową, przewlekłe zmiany zapalne błony śluzowej jelita grubego, osteooporozę ze złamaniami patologicznymi.
Dowód: opinia sądowo – lekarskiej z dnia 22 stycznia 2016 r., autorstwa biegłego lek med. W. Z., k. 235-239
W opinii tej a także opinii uzupełniającej z dnia 5 czerwca 2016 r. jednocześnie wskazano, iż nie można stwierdzić,
aby przebieg leczenia powódki w pozwanym Szpitalu na którymś z jego etapów był nieprawidłowy. Powódka
nie poniosła szkody w wyniku leczenia tylko wystąpiły u niej powikłania w trakcie zarówno kolejnych zabiegów
operacyjnych jak w procesie gojenia. W przypadku powódki zastosowano najnowsze osiągnięcia medycyny i procedury
mające status zalecanych standardów w podobnych sytuacjach, a mianowicie zastosowano do naprawy przepukliny
najnowocześniejszy wszczep DualMesh, który i tak nie pomógł.
Dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 22 stycznia 2016 r., autorstwa biegłego lek med. W. Z., k. 235-239; opinia
uzupełniająca z dnia 5.06.2016 r., k. 261-262
Powyższy stan faktyczny ustalił Sąd na podstawie dokumentacji przebiegu leczenia powódki oraz na podstawie
sporządzonej na jej podstawie opinii sądowo – lekarskiej z dnia 22 stycznia 2016 r. oraz opinii uzupełniającej z dnia
5 czerwca 2016 r. Opinia ta, w ocenie Sądu, jest wszechstronna i wyczerpująca, zawarte w niej wnioski wywiedzione
zostały w oparciu o medyczną wiedzę i doświadczenie, zgodnie z zasadami logiki, w jednoznaczny
i niebudzący wątpliwości sposób, a zarzuty powódki podniesione do opinii stanowiły niczym nie popartą polemiką.
Sąd oparł również ustalony w sprawie stan faktyczny na zeznaniach świadka G. M. i A. C., które uznał za wiarygodne
i zasługujące na uwzględnienie, gdyż były one logiczne, w istotnych fragmentach stanowcze i spójne z dokumentacją
medyczną powódki. W ocenie Sądu nie ujawniły się żadne okoliczności pozwalające na zakwestionowanie ich
wiarygodności.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
W okolicznościach niniejszej sprawy, wobec jednoznacznych ustaleń wynikających z opinii biegłego lek. med. W.
Z., brak podstaw do stwierdzenia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy leczeniem powódki w pozwanym
Szpitalu, a doznanym przez nią uszczerbkiem na zdrowiu. Oznacza to, że brak podstaw do przyjęcia odpowiedzialności
pozwanego z tego tytułu stosownie do art. 361 §1 i art. 415 k.c. co sprawia, że powództwo podlega oddaleniu. Samo
przyjęcie winy, którą należy utożsamiać z niedołożeniem wymaganej w stosunkach danego rodzaju staranności,
nie decyduje jeszcze o odpowiedzialności lekarza, jeżeli między jego zachowaniem, a szkodą nie ma związku
przyczynowego. Nie wymaga się przy tym, aby związek przyczynowy pomiędzy postępowaniem lekarza, a powstałą
szkodą został ustalony w sposób pewny. W tego rodzaju procesach jest to najczęściej niemożliwe, ponieważ w świetle
wiedzy medycznej w większości wypadków można mówić tylko o prawdopodobieństwie wysokiego stopnia, rzadko
o pewności, czy wyłączności przyczyny. Jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo wysokiego stopnia, że działalnie lub
zaniechanie lekarza było przyczyną szkody, można uznać związek przyczynowy za ustalony. Za normalne skutki
działania i zaniechania uznaje się takie, które zwykle w danych okolicznościach następują. Nie jest przy tym istotne,
aby skutek pojawiał się zawsze. Lekarz nie odpowiada za nadzwyczajne, nie do przewidzenia komplikacje oraz
za inne, nie pozostające w normalnym związku przyczynowym z jego postępowaniem skutki. Adekwatny związek
przyczynowy między zachowaniem lekarzy, a szkodą może być bezpośredni lub pośredni. Nie ma znaczenia, czy
przyczyna powstania szkody jest dalsza, czy bliższa, byleby tylko skutek pozostawał jeszcze w granicach "normalności".
Oznacza to, że wystarczający jest związek przyczynowy pośredni pomiędzy szkodą, a zdarzeniem (zaniedbaniem
lekarza), które doprowadziło do wyrządzenia szkody. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 marca 2013
r., I ACa 879/12, Lex nr 1294707).
Wobec jednoznacznych ustaleń wynikających z powołanej opinii oddalił Sąd wniosek powódki o przeprowadzenie
dowodu z opinii kolejnych biegłych na okoliczność prawidłowości jej leczenia w pozwanym Szpitalu. Sąd miał
tym zakresie na względzie, iż okoliczność ta, podlegająca stwierdzeniu na podstawie opinii biegłych, została już
dostatecznie wyjaśniona na podstawie opinii biegłego W. Z. (art. 217 § 2 k.p.c.) oraz, że samo niezadowolenie strony z
oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych
(por. w tym zakresie np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.10.2009 r., II UK 47/09, Lex nr 559955). Podkreślić
należy, że do zarzutów zgłoszonych do opinii lek. med. W. Z. odniósł się w sposób wyczerpujący w pisemnej opinii
uzupełniającej, przez co potrzebę dodatkowej wypowiedzi instytutu (czy też innych biegłych) w tych samych kwestiach
– przy jednoznacznych i stanowczych wnioskach opinii podstawowej i uzupełniającej należało uznać za zbędną.
Ponieważ powództwo podlegało oddaleniu już tylko z powołanych przyczyn pominął Sąd również, stosownie do art.
217 §3 k.p.c., pozostałe wnioski dowodowe stron.
Sąd uznał przy tym za chybiony zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez stronę pozwaną. Artykuł 4421
§ 1 k.c. przewiduje w zdaniu pierwszym terminy przedawnienia wszystkich roszczeń o naprawienie szkody wynikłej
z czynu niedozwolonego (na osobie i na mieniu). Wynosi on 3 lata liczone a tempore scientiae, a więc od chwili
dowiedzenia się przez poszkodowanego o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jeżeli poszkodowany
dowiedział się o tym, kto jest odpowiedzialny za szkodę, później aniżeli o samej szkodzie, termin rozpocznie się w tej
dacie późniejszej. Przez dowiedzenie się o powyższych okolicznościach należy rozumieć jedynie powzięcie wiadomości
ze źródeł wiarygodnych. O tym, kiedy uprawniony dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia
decydują nie jakiekolwiek okoliczności, które potencjalnie pozwalały na uzyskanie wiedzy w zakresie dwóch faktów:
powstania szkody i istnienia osoby obowiązanej do jej naprawienia, lecz tylko takie okoliczności, które obiektywnie
rozpatrywane winny u uprawnionego wywołać świadomość występowania owych faktów. W okolicznościach niniejszej
sprawy powódka wykazała, iż wątpliwości, co do rzekomo nieprawidłowego leczenia jej w pozwanym Szpitalu powzięła
dopiero w sierpniu 2013 r. w trakcie hospitalizacji w Szpitalu w S.. Twierdzenie w tym zakresie jest o tyle wiarygodne,
iż od 2008 r. do 2013 r. powódka w zasadzie notorycznie leczona była w pozwanym Szpitalu, gdzie poddawana była
kolejnym operacjom, stąd oczywiste jest, iż dopiero pobyt jej w innej placówce medycznej i konsultację z innymi
lekarzami mogły wzbudzić w niej uzasadnione przypuszczenie, że obecny stan jej zdrowia może wynikać z błędnego
leczenia w Szpitalu (...). Od tego też momentu dla powódki winien biec trzyletni termin przedawnienia jej roszczenia.
Skoro powódka wniosła pozew dniu 5 maja 2014 r. termin ten został przez nią zachowany.
O kosztach procesu pomiędzy stronami orzekł Sąd na zasadzie art. 102 k.p.c., odstępując od obciążania nimi powódki.
W tym zakresie miał Sąd na względzie trudną sytuację materialną powódki, a także okoliczność, iż powódka mogła
mieć podstawy aby żywić przekonanie, iż to w wyniku leczenia w pozwanym Szpitalu doszło do pogorszenia się stanu
jej zdrowia, co w przekonaniu Sądu stanowi szczególną okoliczność, o której mowa w art. 102 k.p.c., uzasadniającą
odstąpienie od obciążania powódki kosztami procesu.
O nieuiszczonych kosztach sądowych, od których uiszczenia powódka była zwolniona, orzekł Sąd na zasadzie art. 113
ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jednol. Dz. U. z 2016 r., poz. 623).
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)