D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Sygn. akt III AUa 1229/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 stycznia 2015 r.
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Jacek Witkowski
Sędziowie:
SSO del. Robert Kuczyński
SSA Ireneusz Lejczak (spr.)
Protokolant:
Monika Horabik
po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 r. we Wrocławiu
na rozprawie
sprawy z wniosku A. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.
o emeryturę
na skutek apelacji A. M.
od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu
z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt VIII U 4717/13
oddala apelację.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił
odwołanie wnioskodawcy A. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 23 sierpnia 2013 r.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:
Wnioskodawca, urodzony (...), wykazał 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.
W okresie od dnia 4 maja 1976 r. do dnia 31 października 1992 r. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w M., zakład
wystawił mu świadectwo pracy, w którym poświadczył, że w powyższym okresie zajmował stanowisko mechanika
kierowcy pogotowia technicznego. W kartotekach płacowych i aktach osobowych do 1986 r. widnieje stanowisko
kierowca, a od 8 września 1986 r. mechanik monter maszyn melioracyjnych i pojazdów samochodowych.
W początkowym okresie wnioskodawca pracował jako kierowca samochodu ciężarowego marki S., przewożąc: cement,
kamień, piach, żwir, kołki. Od dnia 8 września 1986 r. pracował w pogotowiu technicznym i zajmował się naprawą
i konserwacją różnego rodzaju sprzętu na budowach śluz i jazów. Wtedy zajmował się naprawą i montowaniem,
konserwacją, malowaniem i spawaniem urządzeń melioracyjnych, woził samochodem ciężarowym materiały na
budowę, jeździł także samochodem osobowym.
Sąd I instancji, opierając się na ustalonym w sprawie powyższym stanie faktycznym uznał, że odwołanie wnioskodawcy
nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy wskazał, że ustalając stan faktyczny oparł się na dowodach z dokumentów oraz zeznań świadków i
wnioskodawcy. W ocenie Sądu I instancji dowody te wykazały, że w pierwszym okresie zatrudnienia, czyli do dnia 7
września 1986 r. wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych, jako kierowca samochodu ciężarowego.
Natomiast z dokumentacji pracowniczej wynika, że z dniem 8 września 1986 r. wnioskodawcy powierzono obowiązki
mechanika maszyn melioracyjnych i pojazdów samochodowych. Nie zajmował się on już tylko wożeniem materiałów
na budowy, ale pracował w pogotowiu technicznym, jeżdżąc w teren i naprawiając sprzęt na budowach. Nadto
zajmował się konserwacją i montażem urządzeń melioracyjnych przy śluzach i jazach. Wobec tego nie ma podstaw
do przyjęcia, że stale i w pełnym wymiarze czasowym świadczył pracę w warunkach szczególnych, to jest pracę przy
zakładaniu urządzeń melioracyjnych.
Także praca mechanika nie może zostać uwzględniona do okresów pracy w warunkach szczególnych, skoro nie była
wykonywana w kanałach remontowych.
W tych okolicznościach Sąd Okręgowy wskazał, że nawet przy uznaniu okresu od dnia 7 maja 1976 r. do dnia 7
września 1986 r. do okresów pracy w szczególnych warunkach, wnioskodawca nadal nie spełnia warunku 15 lat takiego
zatrudnienia.
Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 47714 §1 kpc orzekł jak w sentencji.
Powyższy wyrok zaskarżył w całości pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucając mu naruszenie art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz.
1227) przez niezaliczenie wnioskodawcy okresu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w M. od dnia 4 maja 1976 r. do dnia
31 października 1992 r. do okresów pracy w warunkach szczególnych.
Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury
i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Wniósł również o uzupełniające przesłuchanie
wnioskodawcy na okoliczność, że jego praca w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego i przy zakładaniu
urządzeń melioracyjnych w okresie od dnia 8 września 1986 r. do dnia 31 października 1992 r. wypełniała
wnioskodawcy całodzienny czas pracy wynoszący 8 godzin.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy jest nieuzasadniona.
Wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji Sąd I instancji przeprowadził właściwe postępowanie dowodowe w sprawie
i na jego podstawie ustalił prawidłowy stan faktyczny, z którego wywiódł trafne wnioski, a w konsekwencji wydał
wyrok zgodny z obowiązującymi przepisami prawa. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd
I instancji, jak również argumentację prawną zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i bez potrzeby ponownego
cytowania przyjmuje ją za własną.
Swoje uprawnienie do emerytury wnioskodawca wywodził z przepisu art. 184 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po
31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) osiągnęli okres
zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do
nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat dla mężczyzn oraz okres składkowy w ilości co najmniej 25 lat.
Dalsze kwestie związane z wiekiem emerytalnym, rodzajem prac lub stanowisk oraz warunkami nabycia prawa
do emerytury ustala się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983
r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia "Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych
warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,
2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Na tle przytoczonych przepisów kwestią sporną było wykazanie przez wnioskodawcę stażu pracy co najmniej 15 lat
w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze określonej w rozporządzeniu, w szczególności czy podczas
zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w M. od dnia 4 maja 1976 r. do dnia 31 października 1992 r. wykonywał pracę w
warunkach szczególnych. Przy czym prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że wnioskodawca w trakcie tego zatrudnienia
od dnia 7 maja 1976 r. do dnia 7 września 1986 r. świadczył pracę w warunkach szczególnych, jako kierowca samochodu
ciężarowego (Dział VII poz. 2 wykazu A stanowiącego załącznik do powyższego rozporządzenia).
Pełnomocnik wnioskodawcy twierdził, że wnioskodawca od dnia 8 września 1986 r. wykonywał wyłącznie pracę w
warunkach szczególnych, to jest zarówno pracę kierowcy samochodu ciężarowego jak i pracę przy zakładaniu urządzeń
melioracyjnych.
Twierdzenie to nie miało podstaw w zebranych w sprawie dowodach. Jeżeli chodzi o zatrudnienie do dnia 7 września
1986 r., to w ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości, że wówczas jako kierowca samochodu ciężarowego
wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Potwierdzają to jednoznacznie dokumenty pracownicze oraz zeznania
świadków. Natomiast odnośnie dalszego okresu zatrudnienia, to słusznie Sąd Okręgowy uznał, że nie ma podstaw do
przyjęcia, iż wykonywał pracę w warunkach szczególnych.
Jak bowiem wynika z dokumentów pracowniczych zgromadzonych w sprawie oraz zeznań świadków wnioskodawca
od dnia 8 września 1986 r. pracował w Pogotowiu (...) na stanowisku mechanika – montera maszyn melioracyjnych
i pojazdów samochodowych. Co prawda dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma
istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy - rzeczywiście
wykonywanych zadań pracowniczych. Jednak z powyższych dokumentów oraz zeznań świadków wynika, że
wnioskodawca obsługiwał samochód remontowy, którym dojeżdżał do miejsca napraw sprzętu budowlanego oraz
napraw i konserwacji urządzeń melioracyjnych. Potwierdzają to wyraźnie zeznania świadka R. C., z których
jasno wynika, że wnioskodawca, naprawiał, remontował, czyścił i malował śluzy na tamach oraz naprawiał
sprzęt budowlany. Dokonywanie napraw na budowach potwierdzają również zeznania świadka S. Ł.. Nadto
sam wnioskodawca zeznał, że naprawiał zepsuty sprzęt oraz dokonywał konserwacji urządzeń melioracyjnych.
Niewątpliwie prace polegające na naprawie i konserwacji urządzeń melioracyjnych, a w szczególności sprzętu i maszyn
nie mogą zostać uznane za prace przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych (Dział X poz. 1 wykazu A). Podobnie praca
mechanika sprzętu budowlanego nie jest pracą w warunkach szczególnych. Jak słusznie Sąd Okręgowy podkreślił,
wyłącznie naprawa pojazdów wykonywana w kanałach remontowych jest pracą w warunkach szczególnych (Dział
XIV poz. 16). Natomiast wszelkie inne prace naprawcze (mechanika), nawet świadczone w trudnych warunkach
terenowych, czy atmosferycznych, nie mogą zostać uznane za prace w warunkach szczególnych, gdy nie były
wykonywane w kanałach remontowych. Nadto należy podkreślić, że nawet, przyjmując twierdzenia wnioskodawcy i
świadków, iż w Pogotowiu (...), do dokonywania napraw sprzętu budowlanego oraz napraw i konserwacji urządzeń
melioracyjnych, dojeżdżał samochodem ciężarowym, to nie można tego uznać za wykonywanie pracy w warunkach
szczególnych. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z § 2 ust. 1 powyższego rozporządzenia zaliczenie okresu pracy
do zatrudnienia w szczególnych warunkach jest uzależnione od wykonywania jej stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy, obowiązującym na danym stanowisku. Uzasadnione to jest tym, że praca w szczególnych warunkach przyczynia
się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury
wcześniej niż inni ubezpieczeni. Z tego względu dojeżdżanie jedynie do miejsca napraw samochodem ciężarowych nie
jest świadczeniem tej pracy w pełnym wymiarze czasowym i tym samym nie może zostać uznane za świadczenie takiej
pracy w warunkach szczególnych.
Reasumując, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala uznać, że wnioskodawca wykonywał pracę
w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres 15 lat. Także w świetle zasad
doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania nie sposób uznać, biorąc pod uwagę specyfikę czynności
wykonywanych na stanowisku mechanika – montera maszyn melioracyjnych i pojazdów samochodowych, iż osoba
zatrudniona w takim charakterze wykonuje wyłącznie prace przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych, czy też
prowadzi samochód ciężarowy. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji,
albowiem stanowi ona jedynie polemikę z prawidłowo wydanym rozstrzygnięciem, która nie została poparta żadnymi
istotnymi dla sprawy argumentami.
Tym samym stwierdzić należy, że słusznie Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca nie spełnia warunków określonych
w art. 184 w związku z art. 32 powyższej ustawy, od których zaistnienia uzależnione jest przyznanie prawa do
wcześniejszej emerytury, albowiem nie legitymuje się on co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach
szczególnych.
W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny, na mocy art. 385 kpc, orzekł o oddaleniu apelacji pełnomocnika wnioskodawcy
jako oczywiście niezasadnej.
R.S.