LEKCJA NR 21 12.11.2009 r. TEMAT: Trasowanie. Dobór

LEKCJA NR 21
TEMAT:
12.11.2009 r.
Trasowanie. Dobór materiałów. Organizacja pracy
Przy doborze materiałów drzewnych na elementy wyrobu stolarskiego trzeba
pamiętać o obowiązku oszczędzania tych materiałów. Rysunek wykonawczy wyrobu
zawiera wymiary elementów po obróbce. Na operacje obróbcze trzeba przewidzieć
pewne rezerwy materiału, czyli nadmiary w grubości, szerokości i długości elementu
surowego. Wielkość nadmiarów zależy od gatunku drewna, wymiarów elementu, jakości
materiału (spaczenie, rysy itp.). Orientacyjnie przyjmuje się następujące nadmiary (z
każdej strony) dla drewna iglastego:
a) na grubość – od 2 mm (dla cienkich materiałów) do 4 mm (dla grubszych)
b) na szerokość – od 2 mm do 5 mm.
Dla drewna liściastego przyjmuje się nadmiary większe o 0,5 ÷ 1 mm. Nadmiary na
długość stosuje się w dość szerokim zakresie – zwykle 5÷12 mm, ale w pewnych
przypadkach mogą one wynosić do kilkudziesięciu mm (skośne czoło przy szerokim
elemencie, odkryta na czole wada itp.). Powyższe dane dotyczą drewna suchego, które
nie zmienia wymiarów w czasie obróbki.
Organizacja pracy przy trasowaniu
Przed przystąpieniem do trasowania należy:
1. zaznajomić się z rysunkiem wyrobu i jego elementów składowych
2. zaznajomić się z opisem technicznym (warunkami technicznymi) i wykazem
materiałów
3. przygotować wzorniki (o ile jest to wskazane)
4. dobrać odpowiedni materiał z uwzględnieniem klasy jakości, grubości i wielkości
powierzchni; materiał, jeśli trzeba – oczyścić, ewentualnie przestrugać ze strony
przeznaczonej do trasowania i ułożyć poziomo, najlepiej na dwóch jednakowych
podstawkach, na wysokości 70 ÷ 80 cm
5. przygotować niezbędne do trasowania wstępnego narzędzia.
Literatura: Technologia drewna. Cześć 1. strony od 108 do 109.
LEKCJA NR 22
TEMAT:
12.11.2009 r.
Organizacja pracy przy trasowaniu
Przy wszystkich operacjach piłowania korpus piłującego powinien być prawie
nieruchomy – pracować powinny tylko ręce. W czasie piłowania należy korzystać z
całej długości brzeszczota. Przy ruchu roboczym („od siebie”) wywierać lekki nacisk, a
przy ruchu jałowym brzeszczot nieco unosić.
a) Przerzynanie. Tarcicę bez zamocowania układa się na dwóch podstawkach (linia
traserska powinna znajdować się poza podstawką) i przerzyna poprzecznicą wg rysy
traserskiej. Rysunek 22-1 ilustruje właściwą podstawę przerzynającego, sposób
trzymania piły oraz poszczególne fazy przerzynania.
a)
b)
c)
d)
Rys. 22-1. Przerzynanie poprzecznicą:
a) faza początkowa (pierwsze pociągnięcie piłą „do
siebie), b) przerzynanie, c) faza końcowa,
d) niewłaściwe nachylenie brzeszczota do poziomu deski
b) Rozrzynanie. Deskę dłuższą od strugnicy zamocowuje się na jej płycie przy pomocy
ścisków, krótszą – pomiędzy dwoma imakami, dociskając bocznym dociskiem strugnicy.
Jest to zamocowanie poziome, przy którym rysa traserska musi znajdować się poza
krawędzią płyty strugnicy (aby piłą nie uszkodzić płyty strugnicy). Właściwą postawę
pracującego i sposób trzymania krawężnicy przy rozrzynaniu długiej tarcicy
przedstawia rys. 22-2.
Rys. 22-2.
Rozrzynanie
krawężnicą
tarcicy
długiej
Rys. 22-3
Rozrzynanie
krawężnicą
elementów
krótkich
zamocowanych
pionowo
Przy rozrzynaniu dłuższej i grubszej tarcicy może nastąpić zakleszczenie piły wskutek
wewnętrznych naprężeń drewna. Wówczas należy wcisnąć klin w szczelinę rzazu za
grzbietem brzeszczotu piły. Rys. 22-3 przedstawia rozrzynanie deski zamocowanej
pionowo. Przy każdym sposobie rozrzynania brzeszczot musi być prostopadły do
płaszczyzny rozrzynanego materiału.