Godajóm, że noj gorszy ze wszystkich miesięcy w roku je listopad

Godajóm, że noj gorszy ze wszystkich miesięcy w roku je listopad.
Szpatny, czasym ziyma deszcz siómpi, wiater wieje, że ani psa do pola
wygnać. Jesi zaświeci słońce to na krótko.
Ale jo je isto jakiś dziwok. Bo móm te dnie taki ubeczane rod, mogym
powspóminać
czasy
kiere
minęły.
Rod
szpacyrujym
po
naszych
kierochowach czytom napisy: „Kim ja jestem, ty byłeś, kim ty będziesz, ja
jestem pomyśl o tym i idź z Bogiem”.
Przypóminom se tych ludzi kierzy byli z nami tak niedawno jakby to było
wczora, dzisio już ich ni ma. Tyle żech mioł jeszcze do nich pytań, ale żech
nie zdónżył. „Spieszmy się kochać ludzi oni tak szybko odchodzą”.
Przyjemnie też w taki czas siedzieć w ciepłej chałpie kiej za łoknym siómpi,
wieje, bierym do rynki stare fotografije spóminom przocieli znomych,
downóm naszóm dziedzine. Spóminom naszych starzyków kierzy to łod rana
do wieczora użyrali się z robotom w polu i kole chałpy. Roz widzym ich, jak
siejóm, sadzóm potym widzym zaś jak suszom siano, siekom zboże. Słyszym
śpiew z dzwiewczncych serc: „Doł Pon Bóg urody doł i też pogody żeby my
skludzili w szczyńsciu do stodoły”. Widzym pochylone baby przy kopaniu
zimnioków, robiom odwiecznym systymym bezpłatnej pomocy: dzisiaj jo
tobie, jutro ty mie zwanej „spobaby”. Nogle wszyscy przerwali robote, na
kościele biją dzwony ogłoszają mieszkańcom naszej dziedziny jakisik
pogrzyb. Znomy to łod dziecka. Dzwony o tej porze łoznajmujóm śmierć
naszych mieszkańców.
Ktoś zaś łumrzył: prawi jedna z bob. Na staro Lazaraka spoza rzyki:
odpowiado inszo. Toć to była dobro stwora, cicho, trzeba bydzie iść na
pogrzyb.
Stare czasy, starzy ludzie, co już ich downo ni ma niech odpoczywajóm
w spokoju łod prac swoich.
J. N. Josiyniczanin