UCHWAŁA NR RADY MIEJSKIEJ W BIELSKU

Projekt
z dnia.............................., zgłoszony przez .........................
UCHWAŁA NR
RADY MIEJSKIEJ W BIELSKU-BIAŁEJ
z dnia
2013 r.
w sprawie zmiany imienia Szkole Podstawowej nr 18 w Zespole Szkół Podstawowo-Gimnazjalnym
nr 1 w Bielsku-Białej
Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r.,
poz. 594 ze zm.) oraz § 1 ust. 4 załącznika nr 2 – Ramowy Statut Publicznej Szkoły Podstawowej do
rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów
publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. z 2001 r., Nr 61, poz. 624 ze zm.) na wspólny wniosek
Rady Pedagogicznej, Rady Rodziców i Samorządu Uczniowskiego Szkoły Podstawowej nr 18 w Zespole Szkół
Podstawowo-Gimnazjalnym nr 1 w Bielsku-Białej
Rada Miejska
uchwala, co następuje:
§ 1. Nadaje się Szkole Podstawowej nr 18 w Zespole Szkół Podstawowo-Gimnazjalnym nr 1
w Bielsku-Białej imię Cypriana Kamila Norwida w miejsce dotychczas używanego imienia Lucjana
Szenwalda.
§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta Bielska-Białej.
§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Id: 5BBE3AD3-0E65-40E7-80CD-41ADE9DED806. Projekt
Strona 1 z 2
Uzasadnienie
Na podstawie § 1 ust. 4 załącznika nr 2 – Ramowy Statut Publicznej Szkoły Podstawowej do rozporządzenia
Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola
oraz publicznych szkół (Dz. U. z 2001 r. Nr 61 poz. 624 ze zm.) organ prowadzący nadaje imię szkole na
wniosek rady szkoły lub wspólny wniosek rady pedagogicznej, rady rodziców i samorządu uczniowskiego.
Rada Pedagogiczna, Rada Rodziców i Samorząd Uczniowski Szkoły Podstawowej nr 18 w Zespole Szkół
Podstawowo-Gimnazjalnym nr 1 w Bielsku-Białej 8 lipca 2013 r. złożyły wspólny wniosek o nadanie Szkole
Podstawowej nr 18 w Zespole Szkół Podstawowo-Gimnazjalnym nr 1 imienia Cypriana Kamila Norwida.
Cyprian Kamil Norwid – polski poeta, dramatopisarz, prozaik, artysta plastyk. Często uważany za ostatniego
z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych, choć wielu historyków literatury zalicza jego
twórczość raczej do klasycyzmu i parnasizmu. Urodził się 24 września 1821 we wsi Laskowo-Głuchy (okolice
Warszawy). Był synem niezamożnego urzędnika. Wcześnie stracił rodziców, wychowywał się u babki Hilarii
z Sobieskich Zdziechowskiej. Razem ze starszym bratem Ludwikiem (poetą) uczył się w gimnazjum
warszawskim w latach 1831-1832 i 1834-1837. Przerwał naukę i wstąpił do prywatnej szkoły malarskiej. Już
jako uczeń próbował pióra budząc ogólny podziw swoimi utworami. W końcu zadebiutował jako poeta w roku
1840 na łamach prasy warszawskiej poruszając poważnie problemy miłości, szacunku dla ludu i pojęcia
twórczości artystycznej, jako pracy. Latem 1842 roku wyjechał za granicę, by nigdy już nie powrócić do kraju.
Najpierw zwiedzał południowe Niemcy, potem Włochy. W swojej podróży kontynuował również studia
malarskie (Monachium) i rzeźby (Florencja). W końcu wrócił do Niemiec, by jako wolny słuchacz uczęszczać
na uniwersytet w Berlinie. Podejrzany o związki z anty carskimi spiskami został aresztowany 10 czerwca
1846 roku w Berlinie i do końca lipca osadzony w więzieniu. W 1847 roku artysta po raz kolejny wyjechał do
Rzymu. W czasie pobytu we Włoszech zakochał się w słynnej wówczas pianistce Marii Kalergis. Ta wielka,
nigdy niespełniona miłość, przez wiele lat wpływała na tematykę twórczości Norwida.
W roku 1849 przybył na dłużej do Paryża. Tu zbliżył się ze Słowackim, Chopinem, Zaleskim i Mickiewiczem.
Zetknął się również z działaczami demokratycznymi, co przyczyniło się do wyraźnej radykalizacji jego
poglądów. W tym okresie jego życia powiększyło się osamotnienie poety i zaostrzyły się ataki wrogo do niego
nastawionych krytyków. Warunki materialne w jakich żył bliskie były nędzy. Kolejne niepowodzenia oraz
osobiste zawody życiowe skłoniły Norwida do opuszczenia Paryża i udania się do Ameryki. 29 listopada
1852 wyjechał do Londynu, a stamtąd żaglowcem do Nowego Yorku. Mimo rozmaitych dorywczych prac jego
sytuacja w Ameryce stawała się beznadziejna. W grudniu 1854 powrócił do Paryża, którego już nie opuścił do
końca życia. Popadał w coraz większą biedę, nasilały się konflikty ze znajomymi, które pogłębiała głuchota.
W lutym 1877 r. zmuszony został zamieszkać w Ivry w Zakładzie Świętego Kazimierza, przeznaczonym dla
polskich sierot i weteranów. Cyprian Norwid zmarł w nocy z 22 na 23 maja 1883. Zaraz po jego śmierci,
w czasie porządkowania pokoju spalone zostały papiery zgromadzone w kufrze pisarza. Został pochowany na
cmentarzu w Ivry. Po pięciu latach zwłoki zostały przeniesione do polskiego grobu zbiorowego na cmentarzu
w Montmorency a następnie do zbiorowego grobu domowników Hotelu Lambert.
Obecnie Cyprian Kamil Norwid może stanowić wzór poświęcenia w imię najwyższych wartości. To on jest
autorem często cytowanego zdania: „Ojczyzna to wielki zbiorowy obowiązek”. Twórczość tego Poety Myśli –
jak go nazywają współcześni – obdarzonego bystrym, analitycznym umysłem, przybliża młodym ludziom takie
wartości jak: tolerancja, szacunek dla siebie i drugiego człowieka czy kierowanie się w swym postępowaniu
otwartością dla innych kultur i narodowości. Twórca ten, mimo iż wcześnie osierocony przez rodziców, przez
całe życie nie stracił ambicji kształcenia, rozwijania talentów plastycznych i literackich. Troszczył się
o szacunek dla drugiego człowieka i jego pracy. Twierdził, że jest podstawowa wartość moralna: „Tyle i takiej
egzystencji naród ma, ile i jak jest w stanie człowieka uszanować”.
Id: 5BBE3AD3-0E65-40E7-80CD-41ADE9DED806. Projekt
Strona 2 z 2