Chodzić w Duchu Świętym

Transkrypt

Chodzić w Duchu Świętym
30 tydzień okresu zwykłego
Czytanie i rozważanie Słowa Bożego
„Lectio divina, jeśli będzie się ją skutecznie propagować, przyniesie w Kościele nową
duchową wiosnę” (Benedykt XVI)
Parafia NMP Bolesnej, Wrocław – Strachocin, 25.10.2015
Teksty dostępne na stronie: www.onjest.pl
Rysunek tygodnia:
Opracowanie rozważań:
Korekta:
Rysunek:
Asysta kościelna:
Aplikacja mobilna Android:
Jolanta Prokopiuk, Łukasz Kneć, Wojciech Doliński,Monika Mosior, Jolanta
Mikos, Krzysztof Mikos
Jerzy Prokopiuk
Marta Stańco
ks. Wojciech Jaśkiewicz
Tomek Romanowski
Niniejsze rozważania przygotowują osoby ze wspólnoty „On Jest”, Ruchu Światło – Życie
Czytania zamieszczone w aneksie: www.liturgia.wiara.pl
Lectio divina – metoda osobistego studium Pisma Świętego
Mnisi znali dwa sposoby medytacji Słowa Bożego: ruminatio – przetrawianie Słowa Bożego
poprzez jego ciągłe powtarzanie oraz lectio divina – Bożą lekturę, w której chodziło o to, aby
wszystkie słowa Biblii rozumieć jako drogę do Boga, jako opis drogi duchowej. Kluczowe jest tu
pytanie: kim jestem, co jest tajemnicą mojego życia, kim i czym stałem się dzięki Jezusowi
Chrystusowi? Kiedy bowiem poprzez medytację poczuję, kim jestem, zmieni się także moje
działanie w świecie.
Kilka uwag o miejscu modlitwy, czasie oraz pozycji modlitewnej.
1. Miejsce – idealne to kościół czy kaplica z wystawionym Najświętszym Sakramentem. W
praktyce będzie to każde miejsce, w którym znajdziemy choć odrobinę wyciszenia.
2. Czas – przynajmniej kwadrans. Dobrze jeśli będzie to pół godziny. Pora dnia nie jest
istotna, ważne tylko, byśmy byli przytomni i w czasie modlitwy nie zasnęli.
3. Pozycja w czasie modlitwy – godna i wygodna. Można klęczeć, siedzieć na małej
ławeczce, można też zwyczajnie usiąść na wygodnym krześle przy stole.
Przebieg lectio divina
Istotą tej metody jest jej podział na kilka części:
1. Czytanie (lectio),
2. Medytację (meditatio),
3. Modlitwę (oratio) i trwanie przed Bogiem (contemplatio).
4. Działanie (actio)
Całość powinna być poprzedzona chwilą wyciszenia, skupienia, prośbą skierowaną do Ducha
Świętego o dobre owoce. Na zakończenie powinniśmy podziękować Bogu oraz dokonać refleksji
nad naszą modlitwą – jak się czuliśmy, co było dobre w tej modlitwie a co należałoby w niej
poprawić w przyszłości.
Lectio – Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch
Święty.
Wybieramy dłuższy fragment tekstu. Nie zakładamy, że przeczytamy go w całości. Może się
zdarzyć, że już pierwszy werset będzie tym fragmentem nad którym powinniśmy zatrzymać się
dłużej. Czytam Pismo Święte powoli i uważnie, nie po to, by pomnożyć swoją wiedzę, lecz by
spotkać Boga w Jego Słowie. W czytaniu chodzi bowiem o znalezienie takiego fragmentu (zwykle
będzie to jeden werset), który nas poruszy. To poruszenie może mieć bardzo różny charakter.
Może to być ciekawość, niezrozumienie, pociecha, piękno, niepokój. Poruszenie jest
świadectwem, że ten werset jest dla nas osobiście ważny. Bardzo ważną informacją jest złość lub
agresja rodząca się podczas czytania Słowa Bożego. Oznacza ona bowiem, że Jezus w Słowie
Bożym dotyka jakiejś nieuporządkowanej dziedziny naszego życia. Jest bardzo istotne zwrócenie
uwagi na uczucia, które nam towarzyszą. Nie mamy wpływu na uczucia, które się rodzą. Są
ważne ponieważ, ukazują nam one stan naszego serca. Nie ma uczuć dobrych i złych, ponieważ
są one obojętne moralnie. Jeżeli rodzi się uczucie zazdrości lub niechęci to nie jest to grzechem.
Materią grzechu będzie dopiero nasza odpowiedź na to uczucie.
Znalezienie tekstu, który Cię porusza jest sygnałem, że kończy się etap lectio.
Meditatio – Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.
Pierwotne, łacińskie znaczenie tego słowa to „powtarzanie”. W tej części koncentrujemy się na
znalezionym urywku. Czytamy go wielokrotnie, powoli, jakby smakując – całość wersetu lub jego
fragmenty. Czytając możemy akcentować różne części i wyrazy wersetu. Prawdopodobnie
nauczymy się w ten sposób wersetu na pamięć. Powtarzajmy go zatem także w myśli – może nam
pomóc zamknięcie oczu. Angażujmy na tym etapie nie tylko rozum ale także i serce. Można się
zastanowić, dlaczego ten fragment mnie zainteresował, pytać się co ten fragment mi mówi,
objawia, komunikuje. Ważne jest aby medytować tylko jeden fragment. Jeśli poruszyło cię więcej
fragmentów, zatrzymaj się na pierwszym, pozostałe w tej medytacji cię nie interesują.
Oratio – Teraz ty mów do Boga a jeśli zabraknie Ci słów to trwaj przed nim bez słów
(contemplatio).
Na pewnym etapie medytacji zamienia się ona w modlitwę. Będzie ona miała spontaniczny
charakter. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo.
Módl się prosto i spontanicznie. Czasami będzie to nasza aktywność, ale możemy też być
„porwani” przez Boże natchnienie. Wtedy modlitwa stanie się bardziej działaniem Boga w nas niż
naszym działaniem. Trudno przewidzieć, co przyniesie modlitwa, jaki dokładnie charakter i
kierunek przybierze. Może to być zarówno przebłaganie, prośba jak i dziękczynienie i uwielbienie.
Może mieć także charakter krótkiej, żarliwej modlitwy, proszącej Boga, by ukoił moja tęsknotę, by
pozwolił się doświadczyć i ujrzeć. Na lub po etapie oratio - Twojej modlitwy do Boga, którą
wzbudziło rozważanie danego fragmentu - może przyjść czas, że braknie Ci słów. Trwaj wtedy
przy Bogu bez słów - wtedy modlisz się samą swoją obecnością a Duch Święty działający w Tobie
będzie kierował do Boga taką modlitwę, która Jemu się podoba: "Podobnie także Duch przychodzi
z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch
przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika
serca, zna zamiar Ducha, [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą" (Rz 8, 26-28)
W każdej głębokiej ludzkiej relacji przychodzi etap rozumienia się bez słów. Tak samo jest
Bogiem. Ani On nic nie musi mówić, ani ja. Jesteśmy ze sobą razem. I to wystarczy.
Actio – Pytaj siebie: „Co mam zrobić?”.
Ostatni etap lectio divina to zaproszenie do działania, zgodnie z napomnieniem św. Jakuba:
"Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie.
Jeżeli bowiem ktoś przysłuchuje się tylko słowu, a nie wypełnia go, podobny jest do człowieka
oglądającego w lustrze swe naturalne odbicie. Bo przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał,
jakim był" (Jk 1, 23-24).
Zadaj sobie pytanie, czy przez to rozważanie Bóg wzywa Cię do podjęcia jakiegoś postanowienia,
zadania, porozmawiania z kimś, przebaczenia komuś, pomocy komuś. Jeśli tak, to zapisz sobie
konkretny fragment, który Cię porusza do działania albo to, co chcesz uczynić. Po pewnym czasie
będziesz wyraźnie widział jak Bóg Cię prowadzi.
Nie zawsze lectio divina będzie kończyło się podjęciem konkretnego postanowienia i wykonaniem
konkretnego działania. Doświadczenie pokazuje jednak, że praktykowanie tej metody przebywania
ze Słowem Bożym po pewnym czasie przemienia człowieka, porusza go, przekonuje o tym co
prawdziwe i ważne, daje światło do podejmowania właściwych decyzji życiowych i zaprasza do
podejmowania zmian.
Jeśli jednak po wielokrotnym jej praktykowaniu nigdy nie będziesz się czuł poruszony i wezwany
do konkretnego czynu, to może znaczyć, że Twoja modlitwa ze Słowem ma charakter czysto
akademicki, nie przemienia Twojego serca, nie prowadzi do nawrócenia i nie dotyka Ciebie w
Twojej własnej historii życia.
25.10.2015, niedziela
CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO UJRZEĆ SWOJĄ ŚLEPOTĘ
Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę
Lectio (czytanie) – przeczytaj:
Ewangelia według św. Marka 10, 46-52
zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył.
Meditatio (powtarzanie)
Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się
każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.
Rozważanie – jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z
pomocy poniższego rozważania:
 Bartymeusz był człowiekiem niewidomym. Nie wiemy od jak dawna był osobą
niewidomą. Wiemy natomiast, że z powodu ślepoty był żebrakiem. Wiemy także, że
jego ojciec miał na imię Tymeusz. Wydawać się też może, że Bartymeusz był
człowiekiem otwartym, szukającym pomocy
 Ślepota fizyczna jest uciążliwa i namacalna. My jednak często jesteśmy niewidomi
duchowo, niewrażliwi, pozbawieni empatii w stosunku do innych. Ujrzenie swojej
ślepoty jest już ważnym krokiem w procesie uzdrowienia. Każdy kto nie potrafi
powiedzieć „jestem niewidomy”, „jestem alkoholikiem”, „jestem złodziejem”, nie może
być uzdrowiony.
 Bartymeusz wołał za Jezusem dlatego, że głęboko doświadczał uciążliwości swojej
ślepoty. Owa ślepota była dla niego nieszczęściem. Równocześnie owa ślepota
otworzyła niewidomego na Jezusa. Był w stanie zawołać: Jezusie, Synu Dawida, ulituj
się nade mną!
 Owo wołanie jest wołaniem człowieka pokornego, który jest bezradny wobec swojej
niepełnosprawności. Owa ślepota stała miejscem błogosławionym, ponieważ otworzyła
go na Boga żywego – Jezusa Chrystusa.
 Nasze nieszczęście, niepełnosprawność, sytuacja dla nas bolesna i traumatyczna,
może stać się w naszym życiu miejscem błogosławionym, doprowadzającym do Jezusa
i Jego łaski. Wszystko, co trudne, traumatyczne w rękach Boga żywego może stać się
miejscem życia, miejscem błogosławionym.
 Czy doświadczasz swojej ślepoty? Z jakimi sytuacjami trudnymi czy wręcz
traumatycznymi się zmagasz? Co z nimi robisz? Czy przychodzisz z nimi do Jezusa?
Czy doświadczasz wyzwolenia?
Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)
Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być
modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak:
Jezu, dziękuję Ci za dar wiary. Proszę Cię o ujrzenie swojej ślepoty. Zapraszam Cię do
moich sytuacji trudnych i bolesnych.
Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.
Actio (działanie)
Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego
działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?
26.10.2015, poniedziałek
CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO ŻYĆ W WOLNOŚCI DZIECKA BOŻEGO
List do Rzymian 8, 12-17
 Ile czasu i energii poświęcam na martwienie się, rozmyślanie nad swoimi problemami i
narzekanie?
 Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni - lęk jest
skutkiem braku wolności, zniewolenia w jakiejś sferze życia. Jeśli się czegoś boję, staję
się zakładnikiem tej rzeczy i tracę wolność. Podejmuję decyzje powodowany lękiem,
zamiast dążeniem do pełnienia woli Bożej i wyboru większego dobra. Czego się lękam,
o co najbardziej martwię? Na ile moje lęki wpływają na moje decyzje, w czym mnie
ograniczają?
 Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Człowiek zalękniony nie
może być posłuszny prowadzeniu Ducha Świętego. Im bardziej ufamy i zawierzając
Bożej miłości porzucamy swoje lęki, aby być posłusznym Duchowi, tym pełniej żyjemy
w godności i wolności dziecka Bożego. Nie jest to łatwe, dlatego potrzebujemy Ducha
Świętego - Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy
dziećmi Bożymi. Tylko On może napełnić serce człowieka ufnością, wesprzeć naszego
słabego ducha i przekonać o miłości Ojca, o naszym dziecięctwie.
 Jak się czuję z myślą, że jestem ukochanym dzieckiem Boga Ojca? Czy ta świadomość
daje mi poczucie bezpieczeństwa i wolności? Czy potwierdzają to moje codziennie
reakcje, sposób radzenia sobie z różnymi trudnościami?
Duchu Święty proszę Cię przekonaj moje serce o miłości Ojca, pomóż mi pełniej uwierzyć i
zaufać tej miłości, uwolnij mnie od lęku, pokaż jaką mam godność i jak jestem cenny w
Twoich oczach.
Actio (działanie)
27.10.2015, wtorek
CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO WZRASTAĆ W CHRYSTUSIE
Ewangelia według św. Łukasza 13, 18 - 21
 "Jezus mówił: do czego podobne jest Królestwo Boże i z czym mam je porównać?
Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posadził w swoim ogrodzie.
Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki powietrzne gnieździły się na jego
gałęziach”. Nie wiemy jak wygląda Królestwo Boże ale Jezus porównuje je z ziarnkiem
gorczycy, które jest malutkim ziarenkiem a z którego rośnie duże drzewo dające
schronienie i mieszkanie ptakom. Możemy sobie wyobrazić, że Królestwo Boże
"rośnie" z każdą duszą czystą, która godna jest wstąpienia do Królestwa. Czy ja sam
jestem tego godzien? Czy żyję tak aby "ubogacić" Królestwo Boże czy jestem ziarnem
straconym, które zostanie wrzucone do ognia? Czy zależy mi na tym aby oczami duszy
ujrzeć Boga i Jego Aniołów czy uważam, że teraz nie będę o tym myślał bo mam na
głowie mnóstwo innych rzeczy? Ale czy te rzeczy są rzeczywiście ważniejsze?
 " I mówił dalej: z czym mam porównać Królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu,
który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło". Tak
jak drzewo rośnie z małego ziarenka tak chleb, który jemy rośnie z powodu drożdży
obecnych w zaczynie. Z ciasta bez zaczynu można upiec tylko płaskie jak naleśnik
podpłomyki. Czy jestem jak drożdże dzięki którym moje otoczenie wzrasta czy jestem
jak mąka, która czeka na zaczyn. A może jestem tylko spleśniałą mąką, z której nikt już
żadnego chleba nie upiecze? Czy mogę się jeszcze zmienić czy już "odpuszczam"?
Jezu, jeśli taka Twoja wola wykorzystaj mnie jako zaczyn dla wzrostu braci i sióstr.
Actio (działanie)
28.10.2015, środa , Święto Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza.
CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO POSZUKIWAĆ BLISKOŚCI BOGA
Ewangelia według św. Łukasza 6, 12-19
 W trakcie rozważania dzisiejszej Ewangelii zastanowiły mnie dwa fragmenty. W
pierwszym Pan Jezus z tłumu uczniów wybiera dwunastu i nazywa ich apostołami. W
drugim fragmencie Ewangelista zwraca uwagę, że nieprzebrany tłum ciśnie się do
Jezusa, by go chociaż dotknąć, a przez to zostać uzdrowionym na ciele lub duchu.
 Wracając do pierwszego fragmentu poproszę cię byś wyobraził(a) sobie, że jesteś
jednym z tych, którzy szli za nim i nie zostali wybrani. Wyobraź sobie, że stoisz razem z
innymi i widzisz, że On nadchodzi. Czujesz, że nastąpi ważny moment i słyszysz
imiona innych. Zastanawiasz się, dlaczego to oni zostali wybrani. Przecież nie są
mądrzejsi od ciebie, nie mają nic lepszego od ciebie, a może nawet z pogardą patrzysz
na spracowane ręce biednych rybaków. A jednak ich wybiera, nie ciebie!
 Czy znajdujesz w swoim życiu podobne momenty? Ktoś dostaje „więcej” darów od
Boga, jest urodzonym liderem i „duszą towarzystwa”, może jest mądry lub otrzymuje
efektowne dary Ducha Św. Czy gniewam się na Boga? Czy robisz Mu wyrzuty, że nie
jesteś jak inni, że masz trudniej? A tymczasem Jezus wybiera każdego z nas do innego
zadania, które czasami wydaje się nudne i mozolne, ale jest właśnie tym, co On
oczekuje od nas.
 Drugi fragment pokazuje tłum ludzi cisnących się do Jezusa tylko po to, by go dotknąć.
Oni wiedzą, że każdy kontakt z Nim to dar łaski, która jak pisze Ewangelista, wypływała
od Niego. Czy ja wierzę w to, że On ma moc uzdrawiania duszy i ciała? Czy moim
pragnieniem jest to, by Go dotknąć, by zbliżyć się do Niego jak najbliżej? Niesamowite
jest to, jak ludzie potrafili przybyć z dalekich Tyru i Sydonu, by się z Nim spotkać, a ja
mam możliwość przyjąć Go do swego serca codziennie, a nie czynię tego. Jaka jest w
takim razie moja wiara?
Panie Jezu dziękuje Ci za to, że jesteś dla mnie pod postacią chleba. Dziękuje Ci za
możliwość przyjmowania i adorowania Cię w Eucharystii. Jednocześnie proszę Cię Panie,
przymnóż mi wiary.
Actio (działanie)
29.10.2015, czwartek
CHODZIĆ W DUCHU, TO TO W SYTUACJI PRÓBY NIE WYRZEC SIĘ BOGA
List św. Pawła do Rzymian Rz 8,31b-39
 Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam; Bóg z nami oznacza, że jest przy naszym boku,
bierze nas w obronę. Jeśli jesteśmy zjednoczeni z Nim, to każdy kto występuje przeciw
nam, występuje przeciw samemu Bogu. Z Nim jesteśmy w stanie pokonać wszystkie
przeszkody, zarówno te cielesne, jak i duchowe. Cokolwiek mogłoby zaistnieć w czasie
i przestrzeni nie może nas odłączyć od miłości Boga.
 własnego Syna nie oszczędził; Bóg jest tym, który wydał za nas Swojego umiłowanego
Syna. „Nie oszczędził”, to znaczy, że dopuścił ogrom zła (cierpienie i śmierć na krzyżu),
lecz zrobił to z powodu wielkiej miłości do każdego człowieka. Dopuścił do tego, aby
nas usprawiedliwić, aby jego niewinna śmierć zgładziła wszystkie nasze grzechy. Czy
podziękowałem już kiedyś Bogu za tak wielką miłość do mnie?
 Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej; Żadne z niebezpieczeństw, ani
trudności nie mogą spowodować, że stracimy miłość, którą Chrystus okazał każdemu
człowiekowi na krzyżu. Tylko my sami możemy się odłączyć, jeśli zwątpimy w tę miłość,
która jest źródłem życia i nadziei. Jezus często powtarzał, że ten kto w Niego wierzy ma
życie wieczne (J 6,47), kto nie wierzy sam siebie wydaje na potępienie. Ta wiara musi
być naszą najgłębsza ostoją, szczególnie gdy nadejdą ostatnie chwile naszego życia,
kiedy staniemy przed Panem tylko z naszymi uczynkami. Czy mogę powtórzyć za
Pawłem, że nic nie jest w stanie odłączyć mnie od Jezusa?
 wyrok potępienia; Człowiek przez grzech zasłużył na śmierć. Potępić znaczy żądać
śmierci człowieka, aby go definitywnie zgubić. Ale Jezus, który dla ratowania
wszystkich ludzi oddał swoje życie nie może skazywać człowieka na śmierć. Jego
miłość trwała i wyraża się w orędownictwie, czyli wstawianiu się u Ojca za nami. Bóg
chroni nas dzięki wstawiennictwu Jezusa.
Panie, proszę o stałą świadomość tego, że jestem kochany przez Ciebie miłością
nieskończoną.
Actio (działanie)
30.10.2015, piątek
CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO MIEĆ ODWAGĘ CZYNIĆ DOBRO
Ewangelia według św. Łukasza 14, 1-6
 Czym była wodna puchlina? Wodna puchlina powodowała, że całe ciało chorego
nabrzmiewało od nadmiaru płynów, jak to powszechnie opisują starożytne teksty
medyczne. Można zatem sobie wyobrazić jak uciążliwa owa choroba była w życiu
codziennym.
 Każda choroba w jakiś sposób paraliżuje życie codzienne. Jezus zachowuje się w
bardzo specyficzny sposób, charakterystyczny dla siebie. Łukasz ewangelista pisze
bowiem: Wtedy Jezus zapytał uczonych w Prawie i faryzeuszów: „Czy wolno w szabat
uzdrawiać, czy też nie?” Lecz oni milczeli. On zaś dotknął go, uzdrowił i odprawił.
 Jezus uzdrawia człowieka chorego niezależnie od tego czy się to komuś podoba czy
nie podoba. Jezus ma odwagę czynić dobro, nawet wówczas, gdy jest to niezgodne z
powszechnym myśleniem.
 Dla Jezusa najważniejszy jest człowiek. Najważniejsza jest miłość. Również w sposób
charakterystyczny odpowiada Żydom: Któż z was, jeśli jego syn albo wół wpadnie do
studni, nie wyciągnie go zaraz nawet w dzień szabatu?” Dla Jezusa miłość zawsze jest
ponad prawem.
 Czy masz odwagę czynić dobro nawet wtedy, jeśli się ono komuś nie podoba? Czy
twoje działanie przeniknięte jest miłością?
Jezu, dziękuję Ci za dar wiary. Proszę Cię o odwagę czynienia dobra, nawet jeśliby się to
komuś nie podobało. Proszę Cię o miłość w życiu codziennym.
Actio (działanie)
31.10.2015, sobota
CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO WEJŚĆ NA DROGĘ POKORY
Ewangelia według św. Łukasza 14, 1. 7-11
 Pokora to ważna cecha w życiu człowieka. Przypowieść o zaproszonych na ucztę jest
okazją do refleksji nad pokorą i pychą. W czasie posiłku u faryzeusza, Jezus obserwuje
zaproszonych na ucztę. Wszyscy religijni przywódcy Izraela, faryzeusze,
współzawodniczą o pierwsze miejsca. To zewnętrzne zachowanie jest odbiciem ich
wnętrza. W ich sercach drzemie silne pragnienie karierowiczostwa, próżności,
przywilejów, honorów.
 Zaproszenie przez faryzeusza na ucztę ówczesnej elity wiązał się z oczekiwanymi
profitami, chwałą i uznaniem. Jezus jednak proponuje inne profity: życie wieczne.
Dzielenie się z ubogimi, obdarowanie innych bezinteresownie, jest gromadzeniem
skarbów w niebie. Ludzie z marginesu, bezdomni, potrzebujący, są naszymi
nauczycielami i dobroczyńcami; uczą nas bezinteresownego dawania, miłości
prawdziwej, nie wykluczającej nikogo. Dzięki nim możemy czynić dobro. Tacy ludzie są
skarbem na ziemi, a w przyszłości naszymi orędownikami przed Bogiem.
 Jezus znosi hierarchię stosowaną przez człowieka. W Jego Królestwie obowiązuje „inny
savoir-vivre”. Nasze wartości obracają się wokół ludzkiej wielkości i chwały. Jest to
świat pozorów, wyliczeń, kalkulacji. Świat, który podoba się Jezusowi, świat Ewangelii,
jest bezinteresowny, jest światem dyskrecji, służby, prawdy i pokory. Kto chce być
pierwszy, będzie ostatni. Komu się wydaje, że jest wielki, w rzeczywistości jest mały.
Postawa ta w pierwszym rzędzie dotyczy relacji do Boga. (o. Stanisław Biel)
 Czy wiesz czym jest pokora? Czy modlisz się o łaskę? Czy szukasz pokory?
Jezu, dziękuję Ci za dar wiary. Proszę Cię o dar pokory.
Actio (działanie)
Aneks:
CZYTANIA ROZWAŻANE W POSZCZEGÓLNYCH DNIACH
TYGODNIA
25.10.2015, niedziela – Ewangelia według św. Marka 10, 46-52
Gdy Jezus razem z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha,
niewidomy żebrak Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten
słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: "Jezusie, Synu
Dawida, ulituj się nade mną". Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz
on jeszcze głośniej wołał: "Synu Dawida, ulituj się nade mną".
Jezus przystanął i rzekł: "Zawołajcie go". I przywołali niewidomego,
mówiąc mu: "Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię". On zrzucił z siebie
płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego:
"Co chcesz, abym ci uczynił?"
Powiedział Mu niewidomy: "Rabbuni, żebym przejrzał".
Jezus mu rzekł: "Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i
szedł za Nim drogą".
26.10.2015, poniedziałek – List do Rzymian 8, 12-17
Jesteśmy, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała.
Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy
pomocy ducha uśmiercać będziecie popędy ciała, będziecie żyli.
Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi.
Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w
bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy
wołać: Abba, Ojcze". Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego
ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i
dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro
wspólnie z Nim cierpimy, by też wspólnie mieć udział w chwale.
27.10.2015, wtorek – Ewangelia według św. Łukasza 13, 18 - 21
Jezus mówił: do czego podobne jest królestwo Boże i z czym mam je
porównać? Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posadził
w swoim ogrodzie. Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki
powietrzne gnieździły się na jego gałęziach. I mówił dalej: z czym mam
porównać królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu, który pewna
kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło.
28.10.2015, środa – Ewangelia według św. Łukasza 6, 12-19
W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził
na modlitwie do Boga.
Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich
dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał
Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja;
Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem
Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.
Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet
Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z
wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć
uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy
nieczyste, doznawali uzdrowienia.
A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i
uzdrawiała wszystkich.
29.10.2015, czwartek – List św. Pawła do Rzymian Rz 8,31b-39
Bracia:
Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna
nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i
nam wszystkiego nie darować? Któż może wystąpić z oskarżeniem
przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia? Któż
może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł za nas
śmierć, co więcej, zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i wstawia się
za nami?
Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy
prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? Jak to
jest napisane: „Z powodu ciebie zabijają nas przez cały dzień, uważają
nas za owce przeznaczone na rzeź”. Ale we wszystkim tym odnosimy
pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował.
I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani
zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani potęgi, ani co
wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas
odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.
30.10.2015, piątek – Ewangelia według św. Łukasza 14, 1-6
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w
szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. A oto zjawił się przed Nim pewien
człowiek chory na wodną puchlinę.
Wtedy Jezus zapytał uczonych w Prawie i faryzeuszów: „Czy wolno w
szabat uzdrawiać, czy też nie?” Lecz oni milczeli. On zaś dotknął go,
uzdrowił i odprawił.
A do nich rzekł: „Któż z was, jeśli jego syn albo wół wpadnie do studni,
nie wyciągnie go zaraz nawet w dzień szabatu?” I nie mogli Mu na to
odpowiedzieć.
31.10.2015, sobota – Ewangelia według św. Łukasza 14, 1. 7-11
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w
szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Opowiedział wówczas
zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca
wybierali. Tak mówił do nich:
„Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem
ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas
przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: «Ustąp temu miejsca». I
musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz
zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz
i powie ci: «Przyjacielu, przesiądź się wyżej». I spotka cię zaszczyt wobec
wszystkich współbiesiadników.
Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża,
będzie wywyższony”.
Możesz korzystać z rozważań Lectio Divina używając swojego
smartfona lub innego urządzenia mobilnego. Aplikację możesz
pobrać gratis ze strony Google Play pod hasłem „Lectio Divina” lub
bezpośrednio po zeskanowaniu kodu QR zamieszczonego obok.

Chodzić w Duchu Świętym

Transkrypt

Podobne dokumenty

Rozważania

Katecheza 02 Kim jestem 2012