D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia

Sygn. akt: X U 670/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 września 2016 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu
w składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała - Kozioł
Protokolant: Dorota Wabnitz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2016 r. we W.
sprawy z odwołania K. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.
z dnia 25 sierpnia 2014 r. znak: (...)
o świadczenie rehabilitacyjne
I. zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 25 sierpnia 2014 r. znak: (...)
w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy K. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 30 lipca 2014 r. na
okres ośmiu miesięcy;
II. orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 25.08.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił wnioskodawcy K. S. prawa
do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzekła orzeczeniem z dnia
20.08.1014 r., że stan zdrowia wnioskodawcy nie uzasadnia przyznania mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.
Wnioskodawca złożył w terminie odwołanie od w/w decyzji zarzucając, że oprócz problemów ze zdrowiem
psychicznym cierpi jeszcze na chorobę stawu kolanowego. Zarzucił, że nie może pracować, a decyzja została wydana
bez uwzględnienia stanu faktycznego jego zdrowia.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko, wskazując, że brak jest okoliczności
uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego w świetle ustaleń Komisji Lekarskiej.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca K. S. ma obecnie 53 lata. W okresie od 21.09.2013 r. do 31.03.2014 r. pobierał zasiłek chorobowy, zaś
od 1.04.2014 r. do 29.07.2014 r. - świadczenie rehabilitacyjne przez cztery miesiące. Świadczenie rehabilitacyjne do
29.007.2014 r. wnioskodawca uzyskał w związku z ogólnym stanem zdrowia.
Dowód: dokumenty zgromadzone w aktach rentowych (załącznik)
decyzja z 31.03.2014 r. k. 68
W dniu 18.06.2014 r. wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego
na dalszy okres. Zaskarżoną decyzją z dnia 25.08.2014 r. ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego od 30.07.2014 r. Lekarz Orzecznik uznając, że powód nie jest niezdolny do pracy w dniu 16.07.2014
r., powołał się na brak istotnego naruszenia sfery psychicznej i brak naruszenia funkcji narządu ruchu w stopniu
uniemożliwiającym podjęcie zatrudnienia.
Dowód: dokumenty zgromadzone w aktach rentowych (załącznik), a w szczególności decyzja z 25.08.2014 r,
orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 16.07.2014 r. . 71
Wnioskodawca od 2011 r. choruje na reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). W 2013 r. podjął leczenie psychiatryczne
z powodu zaburzeń depresyjnych i objawów nerwicowych. Stan psychiczny w wyniku leczenia poprawił się,
wnioskodawca w sierpniu i wrześniu 2014r. samodzielnie przerwał przyjmowanie leków od psychiatry, widząc
poprawę. Jak wynika z wywiadu po 2 miesiącach sam ponownie włączył leki, widząc pogorszenie samopoczucia
a wizyty u psychiatry są w odległych odstępach czasu. Powód nie ujawnia obecnie cech depresji endogennej,
występujące zaburzenia depresyjne są nasilone sytuacyjnie. Powód przeżywa nawarstwienie problemów życiowych choroba dziecka (porażenie mózgowe), choroba własna RZS, objawy depresyjne, planowana operacja kolana, i brak
pracy. Wnioskodawca kontynuuje leczenie psychiatryczne, wskazana jest też psychoterapia. Powód od 30.07.2014r.,
uwzględniając stan psychiczny jest zdolny do pracy. Nie było wskazań medycznych do kontynuowania świadczenia
rehabilitacyjnego z powodu zaburzeń psychicznych.
Dowód: opinia biegłego psychiatry k. 27- 28
opinia uzupełniająca k. 133-134
U wnioskodawcy rozpoznano stan po alloplastyce stawu kolanowego z powodu choroby zwyrodnieniowej. Przebył
uraz stawu kolanowego prawego 20 lat temu, był leczony operacyjnie – usunięto uszkodzoną łąkotkę przyśrodkową
stawu kolanowego prawego. Na skutek niestabilności stawu ponownie leczony operacyjnie w 2006 roku dokonano
rekonstrukcji ACL. Stopniowo powiększały się trudności i dolegliwości kolana prawego, w 2011 rozpoznano zmiany
zwyrodnieniowe, był początkowo kwalifikowany do osteotomii podkolanowej, lecz w dniu 29.01.2015 został poddany
operacji alloplastyki stawu kolanowego prawego.
W chwili badania przez lekarza Orzecznika i Komisję Lekarską ZUS stan narządu ruchu powoda rokował poprawę.
Istniały wówczas wskazania do leczenia przez zastosowanie endoprotez. Wnioskodawca był wówczas niezdolny do
pracy i wymagał rehabilitacji. Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego wnioskodawcy powodowała u niego
niezdolność do pracy również w okresie, w którym pobierał zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne.
Jednocześnie jego stan zdrowia rokował poprawę. Zasadne było przyznanie wnioskodawcy prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego od 30.07.2014 r. na okres 8 miesięcy.
Dowód: opinia biegłych neurologa i ortopedy k. 40-43
opinie uzupełniające biegłych neurologa i ortopedy k. 76-77,k. 94-95, k. 144-145, 162-163, 178-180
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Odwołanie było uzasadnione.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku
chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności
do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie
dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.
Sąd Rejonowy, nie posiadając wymaganych dla rozstrzygnięcia sporu wiadomości specjalnych, oparł swoje orzeczenie
na treści opinii trojga biegłych sądowych lekarzy – psychiatry oraz ortopedy i neurologa. Opinie te były w ocenie Sądu
jasne, rzetelne, szczegółowo uzasadnione, konkretne i przekonujące. O ile biegła psychiatra ustaliła, że z powodów
psychiatrycznych wnioskodawca nie był w okresie ubiegania się o przedłużenie świadczenia rehabilitacyjnego na
dalszy okres osobą niezdolną do pracy, o tyle z treści opinii neurologa i ortopedy wynika, że istniały wskazania do
udzielenia wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres z powodu schorzenia narządu
ruchu.
W ocenie Sądu Rejonowego organ rentowy nieprawidłowo odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego od 30.07.2014 r. W tym okresie wnioskodawca nadal pozostawał bowiem niezdolny do pracy – nie z
przyczyn psychiatrycznych, ale ortopedyczno - neurologicznych. Wnioskodawca uzyskał świadczenie rehabilitacyjne
na pierwszy, czteromiesięczny okres, z powodu ogólnego stanu zdrowia – lekarze ZUS wzięli wówczas pod uwagę
wszystkie schorzenia powoda. Przy badaniu zdolności powoda do pracy w kolejnym okresie, w lipcu 2014 r., również
brano pod uwagę nie tylko jego stan psychiczny, ale również schorzenia narządów ruchu. Lekarz Orzecznik uznając,
że powód nie jest niezdolny do pracy w dniu 16.07.2014 r., powołał się nie tylko na brak istotnego naruszenia sfery
psychicznej, ale również brak naruszenia funkcji narządu ruchu w stopniu uniemożliwiającym podjęcie zatrudnienia.
Choroba kolana wnioskodawcy, jak trafnie wskazali biegli sądowi neurolog i ortopeda (k. 77), istniała wcześniej,
nie pojawiła się w ciągu okresu od zakończenia poprzedniego okresu świadczenia rehabilitacyjnego, przez co nie
było wskazań do otwarcia nowego okresu zasiłkowego. W drugiej opinii uzupełniającej (k. 94) biegli wskazali,
że stwierdzenie lekarzy ZUS, iż sam fakt istnienia choroby, w tym przypadku choroby zwyrodnieniowej stawu
kolanowego prawego, nie jest równoznaczny z istnieniem niezdolności do pracy, jest stwierdzeniem niezwykle
ogólnym i „nieoddającym prawdy w zakresie faktycznego stanu klinicznego wnioskodawcy”. Zdaniem biegłych
choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego wnioskodawcy powodowała zatem u niego niezdolność do pracy również
w okresie, w którym pobierał zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne.
Podkreślenia wymaga, że biegła psychiatra wskazała w swojej opinii na konieczność przebadania powoda przez lekarza
ortopedę, potwierdzając tym samym, że jego opinia może mieć wpływ na ocenę zasadności odmowy świadczenia
rehabilitacyjnego powodowi.
Sąd Rejonowy uznał argumentację biegłych sądowych ortopedy i neurologa za w pełni przekonującą i nie podzielił
twierdzeń podnoszonych w zarzutach strony pozwanej, jakoby tylko niezdolność wnioskodawcy do pracy z powodu
stanu psychicznego uzasadniała kontynuowanie przez niego świadczenia rehabilitacyjnego od 30.07.2014 r.. Jeśli
powód był niezdolny do pracy i z powodów psychiatrycznych i ortopedycznych, a od 30.07.2014 r. nadal pozostawał
niezdolnym do pracy – choć tylko z powodów ortopedycznych, a jego stan rokował poprawę - to przedłużenie
pobieranego przez niego świadczenia rehabilitacyjnego było w pełni zasadne i celowe. Z powyższych przyczyn
zarzuty organu rentowego Sądu znał za nieuprawnione w świetle stanu faktycznego sprawy. Wobec wyczerpującej i
przekonującej argumentacji biegłych, za niezasadny Sąd uznał również wniosek strony pozwanej o powołanie innych
biegłych neurologa i ortopedy. Stanowisko biegłych, ich profesjonalizm i rzetelność nie budziły wątpliwości Sądu,
sama zaś okoliczność, że ich opinia jest niezgodna z opinią jednej ze stron, nie jest wystarczająca do zlecenia opinii
innym biegłym tej samej specjalności.
Zgodnie z treścią art. 47714 § 1 k.p.c. Sąd oddala odwołanie, jeżeli nie ma podstaw do jego uwzględnienia. W razie
uwzględnienia odwołania sąd zmienia zaskarżoną decyzję w całości lub w części i orzeka co do istoty sprawy.
Z powyższych przyczyn Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ZUS i przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia
rehabilitacyjnego od 30.07.2014 r. na okres 8 miesięcy.
Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, strona wnosząca odwołanie do sądu
pracy i ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych (tj. opłat sądowych i wydatków).
Zgodnie zaś z art. 98 u.k.s.c., w toku postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa.
W niniejszej sprawie nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciążył zatem Skarb Państwa.
Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w sentencji.