D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Sygn. akt XIII Ca 111/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 czerwca 2014 r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział XIII Cywilny Rodzinny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Alicja Spustek-Kląskała
Sędziowie: SSO Teresa Znaińska
SSR del. Joanna Placety
Protokolant: Magdalena Maślanka
po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2014 r. we Wrocławiu
sprawy z powództwa małoletniego M. N. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową A. P.
przeciwko T. N.
o alimenty
na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we
Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt III RC 186/13
I. zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punkcie I , II i III w ten sposób, że alimenty zasądzone punktem I określa
na kwotę po 1400 zł (jeden tysiąc czterysta złotych) miesięcznie, nie zmieniając pozostałych postanowień punktu I,
zaś opłatę określoną punktem III ustala na kwotę 120 zł;
II. oddala apelację w pozostałej części;
III. nie obciąża powoda kosztami procesu poniesionym przez pozwanego w postępowaniu odwoławczym.
Sygn. akt XIII Ca 111/14
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie o sygn. akt III RC 186/13 w
pkt 1) zasądził alimenty od pozwanego T. N. na rzecz małoletniego powoda M. N. w wysokości po 1800 zł miesięcznie
płatnych do rąk matki małoletniego powoda – A. P. do dnia 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w
razie zwłoki w terminie płatności każdej z rat poczynając od dnia 20 lutego 2013 roku; w pkt 2) w pozostałej części
powództwo oddalił; w pkt 3) nakazał pobrać od pozwanego T. N. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1080 zł tytułem
należnej opłaty sądowej; w pkt 4) nie obciążał matki powoda kosztami oddalonego powództwa w tym kosztami
pełnomocnictwa procesowego; w pkt 5) wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności.
Rozstrzygnięcie powyższe Sąd Rejonowy wydał na podstawie m.in. następujących ustaleń
faktycznych:
M. N. ur. (...) pochodzi ze związku (...). W dniu 8 sierpnia 2012 roku matka powoda urodziła drugie dziecko R. Z..
A. P. od 23 stycznia 2013 do 22 stycznia 2016 korzysta z urlopu wychowawczego w związku z urodzeniem drugiego
dziecka.. Na utrzymanie młodszego dziecka otrzymuje alimenty od ojca dziecka w wysokości po 1500 zł miesięcznie.
Matka powoda pracuje dorywczo prowadząc warsztaty z komunikacji społecznej, zawierając umowy zlecenia lub
umowy o dzieło. Kiedy dziecko choruje A. P. zatrudnia opiekunkę. Powód uczęszcza do prywatnego przedszkola
(opłata – 1000 zł). Małoletni jest leczony prywatnie z powodu niedosłuchu, atopowego zapalenia skóry, wymaga
konsultacji kardiologicznych, często przeziębia się (leczenie - 192 zł miesięcznie).
T. N. jest zatrudniony w spółce (...) w W. z wynagrodzeniem miesięcznym netto 10930, 79 zł. Pozwany wynajmuje
mieszkanie w W. za kwotę 1600 zł miesięcznie, opłaca miesięczny czynsz za mieszkanie we W. (440 zł) i ponosi
koszty energii elektrycznej (40 zł). Ponosi nadto wydatki związane z przejazdami do W. koleją. Początkowo pozwany
przekazywał na utrzymanie powoda alimenty w kwotach po 300-400 zł miesięcznie, a następnie w kwotach od 750
zł do 1600 zł.
Pozwany widuje się z dzieckiem co dwa tygodnie w weekendy. W ubiegłym roku spędził z synem cztery dni wakacji.
Przy tak ustalonym stanie faktycznym, po dokonaniu wykładni przepisu art. 133 § 1 kro oraz art.
135 § 1 kro Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.
Sąd Rejonowy podkreślił, iż w zakresie kosztów utrzymania małoletniego istotny pozostaje przede wszystkim fakt,
iż korzysta on z prywatnego przedszkola, za które opłata wynosi 1000 zł miesięcznie. Rodzina nie spełniała jednak
warunków aby mogła starać się o przyjęcie dziecka do publicznego przedszkola. Jednym z warunków tej kwalifikacji
jest rozliczanie się obojga rodziców dziecka w Urzędzie Skarbowym we W., pozwany zaś pracuje w W. i tam składa
zeznania podatkowe. W sytuacji gdy dziecko choruje A. P. jest zobowiązana do dodatkowego opłacania opiekunki,
gdyż wówczas małoletni nie może korzystać z przedszkola, ani pozostawać pod opieką matki, która wtedy wykonuje
pracę dorywczą.
Koszt utrzymania powoda zdaniem Sądu jest nie mniejszy niż kwota 2000 zł-2100 zł miesięcznie. Poza wydatkami
związanymi z wyżywieniem, ubiorem dziecka, leczeniem, kupnem środków higieny, zabawek do w/w kosztu doliczyć
należy 1/3 wydatków na utrzymanie mieszkania tj. minimum 250 zł miesięcznie.
Biorąc pod uwagę fakt, iż pozwany uzyskuje wynagrodzenie w kwocie ok. 11000 zł, reklamuje swoje usługi jako
właściciel firmy za granicą, ponosi koszty związane z wynajęciem mieszkania w W. oraz opłaca koszty utrzymania
mieszkania swoich rodziców we W. i jednocześnie nie czyni osobistych starań o utrzymanie i wychowanie dziecka Sąd
Rejonowy uznał, iż powinien on w przeważającej części partycypować w kosztach utrzymania małoletniego powoda.
Żądanie przekraczające zasądzoną kwotę Sąd uznał za wygórowane w zakresie usprawiedliwionych potrzeb dziecka
oraz w stosunku do możliwości zarobkowych i sytuacji materialnej pozwanego.
Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany zaskarżając go w całości i zarzucając:
1/ sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegająca na przyjęciu,
iż miesięczny koszt uczęszczania dziecka do przedszkola prywatnego wynosi 1000 zł podczas, gdy w rzeczywistości
jest to kwota 650 zł, prze co ustalone przez sąd usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniego pozostały - jako
podstawa orzeczenia, zawyżone,
2/ naruszenie przepisu postępowania, to jest art. 316 § 1 k.p.c. przez pominięcie przy ustalaniu udziału obojga
rodziców w pokrywaniu kosztów usprawiedliwionych potrzeb dziecka, znacznych możliwości majątkowych jego matki,
kształtujących się na poziomie 4500 zł miesięcznie,
3/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w usta!;-, faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia,
polegający przyjęciu, iż konieczność uczęszczania dziecka do przedszkola prywatnego, generująca znaczne koszty po
stronie obowiązanych wynika z przyczyn obiektywnych;
4/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia,
polegający na nieprawidłowej ocenie uzasadnionych potrzeb uprawnionego poprzez ustalenie zawyżonej kwoty
kosztów jego koniecznego miesięcznego utrzymania;
5/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia,
polegający ustaleniu braku bądź minimalnego osobistego wkładu pozwanego w utrzymanie powoda;
6/ naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustalę-faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia,
polegający na przyjęciu, że obowiązek świadczenia pozwanego w zasądzonym rozmiarze wynika z faktu konieczności
pokrycia 1/3 kosztów utrzymania lokalu, w którym dziecko przebywa wraz z matką przy nieuwzględnieniu faktu, iż w
okresie pomiędzy 20 lutego a 31 lipca 2013 r. zamieszkiwał tam także konkubent A. P.
W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie - zgodnie z uznaniem
pozwanego - kwoty 1.380 zł tytułem świadczenia alimentacyjnego rzecz uprawnionego, płatnego do dnia 10-go
każdego miesiąca do reprezentującej go A. P. oraz o obciążenie powoda kosztami procesu za obie instancje, według
norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.
W ocenie Sądu Okręgowego w sposób prawidłowy Sąd Rejonowy ustalił koszty utrzymania małoletniego powoda
przyjmując, iż łącznie kształtują się one na poziomie 2000 zł miesięcznie.
Podzielić przy tym należy argumenty Sądu I Instancji odnośnie braku możliwości uczęszczania małoletniego do
przedszkola publicznego, a co się z tym wiąże konieczności ponoszenia przez matkę dziecka wydatków związanych
z korzystaniem przez dziecko z prywatnej placówki. Koszty te przy uwzględnieniu zajęć dodatkowych i dojazdów do
przedszkola wynoszą ok. 1200 zł miesięcznie.
Nieprawidłowo natomiast ustalone zostały proporcje, w jakich każde z rodziców zostało obciążone kosztami
utrzymania powoda. Obowiązek alimentacyjny co do zasady jest realizowany w formie finansowej bądź też poprzez
osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka.
Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw do obciążania pozwanego prawie w całości obowiązkiem
alimentacyjnym w formie finansowej, nawet przy przyjęciu, iż przedstawicielka ustawowa małoletniego sprawuje nad
nim bezpośrednią pieczę, zaś pozwany kontaktuje się z synem jedynie w weekendy.
Co prawda sytuacja zarobkowa pozwanego jest korzystniejsza od sytuacji matki powoda, która aktualnie przebywa
na urlopie wychowawczym związanym z urodzeniem kolejnego dziecka, jednakże okoliczność ta nie usprawiedliwia
zwolnienia jej od finansowego utrzymywania starszego syna. W ocenie Sądu pozwany nie może ponosić konsekwencji
wyborów życiowych przedstawicielki ustawowej małoletniego, która zdecydowała się na skorzystanie z urlopu
wychowawczego w celu sprawowania opieki nad młodszym dzieckiem pochodzącym z innego związku i z tego względu
oczekuje od ojca powoda zwiększonych świadczeń alimentacyjnych na syna.
Uwagę zwraca przy tym fakt, iż matka małoletniego nie wyjaśniła swojej sytuacji zarobkowej, gdyż twierdzi, że korzysta
z urlopu bezpłatnego i jednocześnie pracuje dorywczo, nie podając jednak wysokości uzyskiwanych z tego tytułu
dochodów. Mając na uwadze fakt, iż w czasie choroby dziecka A. P. korzysta z pomocy opiekunki uznać należy, iż
uzyskiwane przez nią dochody w ramach w/w pracy są znaczne.
W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał za usprawiedliwione zmodyfikowanie stopnia partycypacji każdego z
rodziców w kosztach utrzymania małoletniego powoda.
Zdaniem Sądu Okręgowego kwota 1400 zł zasądzona od pozwanego na rzecz małoletniego tytułem alimentów będzie
adekwatna zarówno do usprawiedliwionych potrzeb dziecka jaki i możliwości zarobkowo- majątkowych pozwanego.
Stąd też na podstawie art. 386 § 1 kpc Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt I wyroku i jednocześnie w sposób adekwatny
do stopnia uwzględnienia żądania ustalił należną od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową. W pkt II
wyroku Sąd Okręgowy oddalił apelację w pozostałej części jako niezasadną (art. 385 kpc).
W pkt III orzeczenia Sąd nie obciążał powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego w postępowaniu
odwoławczym (art. 102 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc).