Wyjazd w Tatry podobał mi się przede wszystkim dlatego, że miałem

Wyjazd w Tatry podobał mi się przede wszystkim dlatego, że miałem okazję odpocząć od
placówki - miejsca, które niestety nie dla wszystkich okazuje się być ciepłym i przyjemnym.
Dzięki wolontariatowi zawarłem znajomości z ludźmi, dla których niewidoczna jest
etykieta „poprawczak” dzięki czemu nie odczuwałem odrzucenia bądź niezrozumienia. W
pewien sposób odczuwałem ukojenie od nerwów, które jednak nie figurują na liście tych,
które lubię najbardziej. Raczej nie było momentów, w których nie było co robić. Spoglądając
z zapierającej dech w piersiach wysokości na taką różnorodność natury jaką miałem okazję
penetrować swoim głodnym wiedzy wzrokiem - tylko ktoś niedojrzały skłonny byłby
powiedzieć, że jest nudno.
Naszej paczce nie trzeba było mówić, co należy zrobić, bo wszyscy świetnie się
dogadywali. Kiedy jednemu z nas czegoś zabrakło - inni się z nim dzielili. Bardzo miło
patrzyło się na wzajemnie okazywaną pomoc. Nie było zupełnie idealnie i nie obyło się bez
pomyłek, natomiast było po prostu ludzko i właśnie dlatego czułem się dobrze. Zobaczyłem
miejsca, których nie widziałem tak dawno, że już prawie o ich istnieniu zapomniałem. Ze
względu na kontuzję kolana jakiej się nabawiłem, wycieczka była dla mnie dość barwna.
Podobało mi się. Odczuwałem spokój i zadowolenie. Ponadto niepoprawnie byłoby nie
wspomnieć również o kolacji w Zakopanem, która sprawiła nam nie lada wyzwanie, szokując
całą drużynę swymi gabarytami. Kuchnia góralska najwyraźniej przypadła wszystkim do
gustu, ponieważ wchłonęliśmy, nie przesadzając, naprawdę spore porcje. W trakcie drogi
powrotnej z Czarnego Stawu pod Rysami czekało na mnie jeszcze jedno miłe zaskoczenie;
spotkałem młodą parę. Panna młoda wyglądała przepięknie. Nowożeńcy wraz z
profesjonalnym fotografem wychodzili ku górze, niosąc śnieżnobiałą suknie spoczywającą
pod ramieniem urodziwej damy. Złożyliśmy również wizytę w tamtejszym akwenom wód
termalnych w Białce Tatrzańskiej oraz w Szaflarach. Kiedy po raz pierwszy, po
wyczerpującej pracy udaliśmy się zażyć kąpieli wodnych, wnet moja wszechtowarzysząca mi
nieostrożność odezwała się w najmniej oczekiwanym przeze mnie momencie; nieświadomy
jeszcze popełnianego i raczej niewinnego błędu, udałem się na teren kompleksu saun
parowych na który, by wejść, brakowało mi tzw. wejściówki. Na szczęście jednak gdy
zorientowałem się w powadze sytuacji, udało mi się niepostrzeżenie wrócić na teren
przeznaczony dla osób z wejściówką jaką posiadałem. Po pewnym czasie przyznałem się
swojemu wychowawcy do mojej nieostrożności. Podczas wizyty na kolejnym basenie
również byłem zadowolony. I choć noce były odczuwalnie mroźne, to nie miało to wpływu
na moje samopoczucie podczas pobytu w tak bajkowym miejscu, jakimi wyróżniają się
malownicze Tatry. Gdy zostałem przeszkolonym wolontariuszem Tatrzańskiego Parku
Narodowego, czułem, że zbieranie śmieci to nie do końca zajęcia które wykonuję w wolnym
czasie, lecz biorąc pod uwagę urodę tamtejszej różnorodności biologicznej wszystkie
uprzedzenia przestały być widoczne. Dzięki świetnie zauważalnych w grupie naturalnym
potrzebom jak np. zbliżający się głód dostrzegłem w jaki sposób mogę wykazać się
samodzielnością. W czasie pełnienia obowiązkowego dyżuru na stołówce zdobyłem również
cenne doświadczenie, przygotowując wspólnie z wychowawcą ciepłe danie w postaci
spaghetti. Dzięki temu część grupy, która nadal znajdowała się w terenie TPN, po powrocie
mogła się rozgrzać przy ciepłym posiłku. Nie słyszałem negatywnych komentarzy na temat
dania, ponieważ dla mnie oczywistym faktem było, że potrawa jest doskonała. Również w
ostatni dzień - dzień wyjazdu, pomimo lekkiego zmęczenia, pokładów humoru naszej paczce
nie brakowało. Między innymi przez nasz, już nieco wysłużony środek transportu, który jak
na złość, w chwili wyjazdu nie dawał się uruchomić, co ostatecznie skutkowało, tym, że
musieliśmy trochę go „rozruszać” siłą własnych mięśni. Miałem pewne negatywne uczucia
wiedząc, że to już ten dzień kiedy należy wrócić do placówki. Chciałbym tam zostać na dłużej
być może nawet na stałe. Podczas pobytu w górach czułem się tak swobodnie i lekko jak
odwieczny wiatr zamieszkujący tak nierealne tereny - mogący być wszędzie.
Adam Goławski