D - Sąd Rejonowy w Świdnicy

Sygn. akt II W 191/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 listopada 2015 roku
Sąd Rejonowy w Świdnicy w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSR Małgorzata Skiba
Protokolant Marta Michniewicz
po rozpoznaniu w dniach 29 września 2015 roku i 18 listopada 2015 roku sprawy o wykroczenie
K. K. (1)
syna T. i F. z domu H.,
urodzonego dnia (...) w Ż.
obwinionego o to, że:
w okresie od 20.01.2014 roku do 27.01.2014 roku w I. na ul. (...) pomimo prawidłowo doręczonej korespondencji
zawierającej żądanie Straży Miejskiej I. do wskazania, komu powierzył do kierowania lub używania w dniu 18.11.2013
roku o godz. 11.34 w I. przy ul. (...) samochodu marki D. o nr rej. (...) będący jego właścicielem, nie dopełnił nałożonego
na niego ustawowego obowiązku;
tj. o czyn z art. 96 § 3 k.w.
orzeka, co następuje:
I. obwinionego K. K. (1) uznaje za winnego tego, że w okresie od 03 czerwca 2013 roku do 27 stycznia 2014 roku
we W. nie wykonał ciążącego na nim na mocy art. 78 ust. 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu
drogowym zawiadomienia właściwego starosty w nieprzekraczalnym terminie 30 dni o zbyciu w dniu 02 maja 2013
roku pojazdu marki D. o nr rej. (...), tj. wykroczenia z art. 97 kw, i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu 300
(trzysta) złotych grzywny,
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące:
a) kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków,
b) kwotę 30 zł tytułem opłaty.
UZASADNIENIE
Sąd ustalił, co następuje:
K. K. (1) w dniu 18 marca 2013 roku zakupił samochód osobowy marki D. o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji
(...).
Dowód:
Umowa sprzedaży k. 13
K. K. (1) w dniu 02 maja 2013 roku sprzedał w.w. samochód P. F..
Dowód:
Umowa sprzedaży k. 37
W dniu 18 marca 2013 roku o godzinie 11:34:23 w.w. samochodem zostało popełnione wykroczenie drogowe na
terenie I. polegające na przekroczeniu prędkości w terenie zabudowanym o 25 km/h, kierujący tym samochodem
poruszał się ulicą (...) z prędkością 75 km/h. wykroczenie to zostało zarejestrowane przez Straż Miejską w I..
Wskutek działań mających na celu ustalenie właściciela samochodu i danych osoby kierującej tym pojazdem w
czasie zarejestrowanego wykroczenia drogowego funkcjonariusze Straży Miejskiej uzyskali informacje, iż w tym dniu
właścicielem przedmiotowego samochodu był obwiniony K. K. (1).
Dowód:
Informacja Urzędu Miasta I. k. 5
Oświadczenie T. G. wraz z umową sprzedaży k. 9
Umowa sprzedaży k. 13
Sąd zważył, co następuje:
K. K. (2) obwiniony został przez oskarżyciela publicznego o to, że w okresie od 20.01.2014 roku do 27.01.2014 roku
w I. na ul. (...) pomimo prawidłowo doręczonej korespondencji zawierającej żądanie Straży Miejskiej I. do wskazania,
komu powierzył do kierowania lub używania w dniu 18.11.2013 roku o godz. 11.34 w I. przy ul. (...) samochodu
marki D. o nr rej. (...) będący jego właścicielem, nie dopełnił nałożonego na niego ustawowego obowiązku, co stanowi
wykroczenie z art. 96 § 3 k.w.
W ocenie Sądu okoliczności ujawnione w toku postępowania dowodowego nie pozwoliły na uznanie, że K. K. (1) takiego
wykroczenia się dopuścił, lecz że dopuścił się wykroczenia z art. 97 k.w.
W pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż oskarżyciel publiczny w związku z zarejestrowanym wykroczeniem
drogowym sięgnął po możliwości płynące z prawa o ruchu drogowym, mianowicie poczynił ustalenia w przedmiocie
własności samochodu uczestniczącego w tym wykroczenia, według danych uzyskanych z odpowiedniej bazy, następnie
weryfikując te dane bezpośrednio u osoby widniejącej w tej bazie uzyskał informację, że w dacie zdarzenia – a to wobec
treści umowy znajdującej się na karcie 13 akt sprawy i wobec uwidocznienia w bazie jako właściciel poprzedniego
właściciela – przedmiotowy samochód stanowił własność obwinionego. Oskarżyciel publiczny zobowiązał zatem
obwinionego do wskazania w zakreślonym terminie danych kierowcy prowadzącego ten samochód w czasie
zarejestrowanego wykroczenia. Ze strony obwinionego nastąpiło milczenie, dopiero na etapie postępowania sądowego
obwiniony złożył kopie umowy sprzedaży z dnia 2 maja 2013 roku.
Niewątpliwie zatem na obwinionym nie ciążył już obowiązek udzielenia oskarżycielowi publicznemu żądanych
informacji (zauważyć należy, iż wypadałoby chociaż udzielić informacji, że nie jest się właścicielem, a tak zachowali się
wcześniejsi właściciele tego samochodu). Gdyby taką wiedzą dysponował oskarżyciel publiczny, wówczas ewentualny
wniosek o ukaranie obejmowałby zapewne czyn polegający na tym, że w okresie od 03 czerwca 2013 roku do 27 stycznia
2014 roku we W. K. K. (1) nie wykonał ciążącego na nim na mocy art. 78 ust. 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku
– Prawo o ruchu drogowym zawiadomienia właściwego starosty w nieprzekraczalnym terminie 30 dni o zbyciu w
dniu 02 maja 2013 roku pojazdu marki D. o nr rej. (...). Takie wykroczenie mieści się w ocenie Sądu w podstawach
faktycznych wniosku o ukaranie, możliwym było zatem zmodyfikowanie wykroczenia objętego wnioskiem o ukaranie.
Godzi się zauważyć, iż przepisy prawa o ruchu drogowym m.in. dla zapewnienia dokonania przez właściwe organy
ustaleń w zakresie własności samochodów uczestniczących w wykroczeniach drogowych, wypadkach drogowych czy
innych przestępstwach nakładają nie tylko na nabywcę, ale także na zbywcę obowiązek zawiadomienia właściwego
starosty (według miejsca zarejestrowania samochodu) o zmianie właściciela wskutek zawarcia umowy sprzedaży czy
wskutek innej czynności cywilnoprawnej skutkującej zmianą właściciela. Na obwinionym obowiązek ten ciążył także,
a to wobec zawartej w dniu 02 maja 2013 roku umowy. Wyznaczonym wskazanym przepisem termin upłynął w
dniu 02 czerwca 2013 roku, a zatem już z dniem obwiniony zaczął utrzymywać bezprawny stan niezawiadomienia
właściwego starosty o zbyciu pojazdu. Jako datę końcową Sąd przyjął datę końcową wykroczenia objętego wnioskiem
o ukaranie, ta data przy prawidłowej kwalifikacji zostałaby zapewne wskazana przez oskarżyciela publicznego we
wniosku o ukaranie w sytuacji przyjęcia zarzutu takiego właśnie wykroczenia.
Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 33 k.w., bacząc by
dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynu oraz
biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma osiągnąć w stosunku do obwinionego.
Obowiązek nałożony na zbywców i nabywców samochodów dotyczący zawiadamiania o zmianie właściciela jest
jednym z elementów składających się na bezpieczeństwo szeroko rozumianego ruchu drogowego, m.in. służy
temu, aby sprawcy czynów zabronionych byli szybko odnajdywani, aby bez zbędnej zwłoki przeprowadzić właściwe
postępowanie. Obwiniony swoim zaniechaniem uniemożliwił oskarżycielowi publicznemu dokonanie prawidłowych
ustaleń co do sprawcy zarejestrowanego wykroczenia drogowego, gdyby obwiniony wywiązał się z tego obowiązku,
funkcjonariusze Straży Miejskiej w I. uzyskaliby z całą pewnością, że właścicielem samochodu jest inna osoba, a to
nabywca samochodu od obwinionego bądź jeszcze kolejny, późniejszy, właściciel.
W ocenie Sądu grzywna w wysokości 300 zł jest wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, winna również uświadomić
obwinionemu niewłaściwość jego postępowania polegającego na niewywiązaniu się ze wskazanego obowiązku, winna
wdrożyć obwinionego do większego respektu dla obowiązków płynących z przepisów prawa o ruchu drogowym,
nie tylko w zakresie uregulowań dotyczących samego ruchu drogowego, ale także obowiązków innych ciążących na
właścicielach samochodów.
W oparciu o przepis art. 118 § 1 k.p.w. oparte zostało rozstrzygnięcie o kosztach postępowania obejmujących kwotę
zryczałtowanych wydatków i opłatę.