D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia

Sygn. akt IIK 793/13 (1 Ds. 2344/13)
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Wrocław, dnia 10 marca 2016 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia–Śródmieścia we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Anna Kochan
Protokolant: Sylwia Sobczak - Piżuch
przy udziale Agaty Byczkowskiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia-Śródmieście
po rozpoznaniu sprawy
N. S.
córki S. i M. z domu J.
urodzonej (...)r. w miejscowości K.
PESEL: (...)
oskarżonej o to, że
I. w dniu 21 sierpnia 2010 r. we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając M. W. (1) w błąd
co do zamiaru i możliwości wynajmu mieszkania przy ul. (...), doprowadziła go do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem w kwocie 700 złotych w ten sposób, że podając się za dysponenta tego mieszkania przyjęła od niego
wymieniona kwotę zł tytułem zaliczki i kaucji za wynajem lokalu,
tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.
II. w dniu 21 sierpnia 2010 r. we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając D. M. (1) w błąd
co do zamiaru i możliwości wynajęcia mieszkania przy ul. (...), doprowadziła go do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem w kwocie 300 złotych w ten sposób, że podając się za dysponenta tego mieszkania przyjęła od niego
wymienioną kwotę na poczet kaucji, za wynajem mieszkania,
tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.
***
I. uznaje N. S. za winną czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i za
to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierza jej karę 8 (ośmiu) pozbawienia wolności;
II. uznaje N. S. za winną czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i za
to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierza jej karę 8 (ośmiu) pozbawienia wolności;
III. na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. łączy oskarżonej wymierzone jej kary pozbawienia
wolności i orzeka karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
IV. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonej
wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;
V. na podstawie art. 70 § 2 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną, do naprawienia wyrządzonej szkody
w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: D. M. (1) kwoty 300 (trzysta) zł, M. W. (1) 700 (siedemset) zł −
w terminie 6 (sześciu) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku;
VI. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia
kosztów sądowych, w tym opłaty, obciążając nimi rachunek Skarbu Państwa.
UZASADNIENIE
Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Oskarżona N. S.w sierpniu 2010 r. przebywała we W.i zamieszkiwała w akademiku (...) Tam poznał ją M. W.
(1), mieszkający piętro niżej, któremu oskarżona zaoferowała wynajem mieszkania we W.przy ul. (...), informując
pokrzywdzonego, że lokal jest remontowany. Aby zająć mieszkanie, pokrzywdzony miał wpłacić kaucję w wysokości
350 zł, wysokość czynszu miała również wynosić 350 zł. Lokalem zainteresowany był również kolega M. D.M.. W dniu
21 sierpnia 2010 r. pokrzywdzeni spotkali oskarżoną w przejściu na pl. (...), obaj zapłacili jej do ręki 700 zł (W.) i 300
zł (M.), obaj nie pobrali pokwitowania.
Lokal przy ul. (...) nie należał do oskarżonej i nie miała prawa, by nim dysponować. Czasowo przebywała w nim jej
siostra A. N..
Oskarżona nie wywiązała się z zobowiązania, przestała się kontaktować z pokrzywdzonymi i nie oddała im pieniędzy.
M. W. (1) nawiązał kontakt z siostrą oskarżonej, jednakże nie przyniosło to efektu.
Dowód:
zeznania świadka M. W. – k. 1-2, 36-37, 393-394
zeznania świadka D. M. – k. 9, 394
N. S.(ur. (...)) obecnie przebywa w ZK (koniec kary − początek (...).), ma 1 sześciomiesięczne dziecko, jest fryzjerką,
według oświadczenia nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo, w chwili popełnienia czynu
miała status osoby niekaranej, w dniu wyrokowania przebywała w ZK w G.jako osoba karana:
- wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 23 stycznia 2012 r. (sygn. akt II K 755/11) za czyn z art. 286 §
1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby (zarządzono
do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 5 listopada 2013 r.)
- wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 14 sierpnia 2013 r. (sygn.. akt VIII K 406/13) za czyny z art. 286
§ 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby.
Biegli psychiatrzy orzekli, że wobec oskarżonej nie zachodzą warunki z art. 31 § 1 lub § 2 k.k.
Dowód:
opinia sądowo-psychiatryczna – k. 89-91
karta karna – k. 45, 49, 76, 401
wyroki – k. 134, 155, 179
Oskarżona w postępowaniu przygotowawczym podała, że pokrzywdzony W. był jej chłopakiem i oboje zamieszkiwali
we W. przy ul. (...). Cała sprawa to „bujda”, nie zna D. M. (1) i nie oferowała mieszkania do wynajęcia, odmawiając
odpowiedzi na dalsze pytania.
Oskarżona w postępowaniu przed Sądem nie przyznała się do czynu i odmówiła składania wyjaśnień. Po odczytaniu jej
uprzednio składanych wyjaśnień – podtrzymała je i zdecydowała się wyjaśniać. Jej wyjaśnienia stoją jednak w rażącej
sprzeczności z zeznaniami wiarygodnych świadków i dotyczą okoliczności drugorzędnych. Poinformowała więc
(odmiennie niż w postępowaniu przygotowawczym), że nigdy nie podawała się za studentkę (...), ale wynajmowała
pokój w akademiku z koleżanką, a mieszkała tam, bo rozpoczęła studia: „prostuję miałam rozpocząć studia w O..
Akademik był we W.”. Opisała, że przy ul. (...)jest lokal, „bo moja siostra w nim przebywała. W 2010 roku siostra
przebywała w tym lokalu, ale tylko jak jeździła z synem do kliniki. Ja w tym lokalu bywałam tylko wtedy, gdy była tam
moja siostra”. Zna jednego ze świadków (wskazała na W.) i stwierdziła, że przedstawił całkiem inną historię, „jaka była
między nami”. Według oskarżonej „M.nie ma związku z lokalem na S.i nawet tam ze mną nie przebywał, gdy byłam
tam u siostry. Drugiego ze świadków nie widziałam, chyba że był gdzieś z M.. Lokal na S.nie należy do mojej siostry”.
Pominąwszy już takie oczywistości, jak to, że student (...) in spe nie może zajmować zgodnie z przepisami akademików
uczeni (...) (poza okazjonalnym wynajęciem w okresie wakacji), to wskazać należy, że właśnie ta okoliczność –
przebywanie w akademiku było elementem wprowadzenia świadków w błąd przekonanych co do przynależności
oskarżonej do grona studiujących. Nie było powodu, by obce dla oskarżonej osoby obciążały ją bezpodstawnie,
kontaktując się z jej siostrą, wiedząc, że chodzi o lokal na ul. (...), który czasowo zajmował jej siostra, a który posłużył
oskarżonej, która oprowadziła po im świadków, jako instrument wprowadzenia w błąd co do zamiaru wynajmu lokalu
i pobrania zaliczki.
Jak wskazywały wnioski dowodowe oskarżonej, nie przeczyła ona temu, że były jakieś plany wynajęcia mieszkania
przy ul. (...), ale nie doszły do skutku. Skoro jak twierdzi oskarżona, pokrzywdzony nie ma związku z lokalem przy
S. i nigdy tam nie był, nie ma powodu, by o lokalu tym wiedział, znał adres, rozkład mieszkania i akurat trafił,
zawiadamiając o przestępstwie w to, że na S. czasowo takim lokalem dysponowała nie widziana przez niego wcześniej
siostra oskarżonej.
Zeznania świadków, w odróżnieniu od chaotycznych wyjaśnień oskarżonej pozostających bez związku ze sprawą, są
one wiarygodne, spójne i logiczne.
M. W. (1)podał, że oskarżoną poznał w (...). Zaoferowała wynajem mieszkania: „Twierdziła, że tam jest remont, dlatego
przebywa w akademiku i po skończonym remoncie jest możliwość wynajęcia mieszkania. Byłem zainteresowany.
Wpłaciłem zaliczkę 350 zł kaucji + 350 czynsz, łącznie 700 zł. Było to płatne do ręki. To było na G.pod przejściem, był
ze mną wtedy M.” Według świadka „to było takie krętactwo, że umowę sporządzimy na następny dzień. Oskarżona
mieszkała piętro nade mną w (...), bodajże, więc jej zaufałem. Zaczęło się matactwo, były wymówki, że była zajęta”.
Po pewnym czasie świadek zorientował się, że „to jest ściema. Próbowałem to załatwić polubownie, zdobyłem kontakt
do opiekunki oskarżonej, tzn. siostry oskarżonej, rozmawiałem z nią. Przedstawiłem sytuację, chciałem pominąć Sąd,
a odzyskać pieniądze. Siostra oskarżonej od początku wyraziła chęć współpracy. Miała przyjechać do W., ale zaczęła
mataczyć, wyzywała przez telefon, więc sprawę złożyłem na policję”. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek był chłopakiem
oskarżonej, nigdy z nią nie mieszkał, a zameldowany byłem na W.(...). Wyjaśnił, że sformułowanie w postępowaniu
przygotowawczym „mieszkałem” dotyczy tego, że oboje mieszkali w jednym akademku. Jak podał, „nie otrzymałem
pokwitowania na to 700 zł. Nie otrzymałem od niej informacji, że nie odda mi pieniędzy, nie kontaktowała się w
sprawie ich oddania”.
Świadek D. M. (1)w postępowaniu przed Sądem zeznał, że rozpoznaje oskarżoną: „mieszkała w tym samym (...) co ja
z M.. Czasami chodziliśmy na piwo. Oskarżona zaoferowała, że ma mieszkanie do wynajęcia, chciałem je zobaczyć.
Pojechaliśmy do szpitala na B., bo mówiła że musi wziąć klucze, pojechaliśmy do mieszkania, pokazała nam je”. Jak
pamiętał, jednego pokoju nie chciała otworzyć, „bo stwierdziła, że tam są rupiecie. Zaoferowała, że może nam je
wynająć, ale zażądała kaucji, żeby już sobie je zająć”. Wskazał, że wraz z kolegą przekazali oskarżonej część pieniędzy:
świadek wpłacił 300 zł, miał dopłacić 100 zł. Nie dostał pokwitowania, a umowa miała być sporządzona następnego
dnia, jednakże „zaczęło się to odwlekać i tyle widziałem”. Świadek próbował ponaglać oskarżoną, ale nie przyniosło to
efektów. Nie odbierała telefonów, potem świadek nie mógł oskarżonej odnaleźć.
Świadek A. N. – siostra oskarżonej złożyła pisemne oświadczenie o odmowie składania zeznań, a prokurator cofnął
wniosek o przesłuchanie tego świadka.
>><><><><<
Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonej, na co niezbicie wskazały dowody w postaci
zeznań świadków, którym Sąd dał w całości wiarę.
Nie ma wątpliwości, ze zachowanie oskarżonej wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., albowiem w dniu
21 sierpnia 2010 r. we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadziła M. W. (1) i D. M. (1) w błąd
co do zamiaru i możliwości wynajmu mieszkania przy ul. (...), doprowadzając ich do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem w kwocie 700 złotych (W.) i 300 zł (M.) w ten sposób, że podając się za dysponenta tego mieszkania przyjęła
od niego wymieniona kwotę zł tytułem zaliczki i kaucji za wynajem lokalu.
Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę, by dolegliwość kary nie przekraczał stopnia jej zawinienia, dlatego uznając
N. S. za winną czynu opisanego w pkt I i II części wstępnej wyroku, to jest przestępstw z art. 286 § 1 k.k. na podstawie
tego artykułu wymierzył jej kary po 8 miesięcy pozbawienia wolności za każdy z czynów.
Na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. Sąd połączył oskarżonej wymierzone jej kary pozbawienia
wolności i orzekł karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.
Z uwagi na to, że oskarżona w chwili czynu miała lat 19, a także biorąc pod uwagę czas popełnienia przestępstwa (6
lat temu), wysokość pobranych kwot (łącznie 900 zł) i to, że oskarżona w chwili dokonywania przestępstwa nie była
uprzednio karana i było to jej pierwsze przestępne działanie, Sąd na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1
pkt 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonej wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności
na okres 2 (dwóch) lat próby.
Zważywszy na to, ze prymarnej funkcji kary Sąd upatruje w naprawieniu szkody pokrzywdzonym, Sąd na podstawie
art. 70 § 2 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżoną do naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez
zapłatę na rzecz D. M. (1) kwoty 300 zł, M. W. (1) 700 w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.
Zważywszy na to, ze obecnie oskarżona nie pracuje, lecz wychowuje dziecko i przez pewien czas przebywała w ZK w
G., gdzie urodziła dziecko, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił
oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, obciążając nimi Skarb Państwa.