1 WSTĘP I ZAKOŃCZENIE (redagujemy na końcu) Wstęp

WSTĘP I ZAKOŃCZENIE (redagujemy na końcu)
Wstęp
1. uzasadnienie wyboru tematu
- wyjaśnienie tematu
- przedstawienie celu pracy
2. sformułowanie problemów - hipotezy
3. dorobek wiedzy w danej dziedzinie
4. metoda zastosowana w pracy uzasadnienie wyboru metody
5. omówienie planu pracy (praca składa się
z.... i coś o kaŜdym rozdziale)
Zakończenie
1. wykonanie, osiągnięcie celu, rozwiązanie
problemu hipoteza - sprawdzone
2. wskazanie, Ŝe to próba rozwinięcia,
ewentualnie poszukiwań, aspekty zagadnienia
3. wskazać, Ŝe temat jest szerszy i
niewyczerpany
4. wnioski praktyczne
Graficzny układ pracy
W całej pracy obowiązuje jeden układ graficzny, jednolitość metody, sposobów
wyróŜniania poszczególnych elementów, sposobu cytowania, robienia przypisów i
uŜywania skrótów.
Karta maszynopisu formatu A-4 powinna zawierać 30 wierszy, przy czym wiersz
powinien zawierać ok. 60 znaków, liczonych łącznie z odstępami międzywyrazowymi.
Marginesy powinny mieć następujące wymiary: górny – 2,5 cm, dolny – 2,5 cm, lewy i
prawy – 2,5 cm. Akapity naleŜy rozpoczynać z wcięciem 0,5 cm – równy 5 uderzeniom na
maszynie. W całej pracy uŜywamy jednolitego systemu skrótów odnoszących się do ksiąg
Pisma św., wypowiedzi Magisterium Kościoła, róŜnych dokumentów, czasopism. Na
początku naszej pracy podajemy kompletną listę skrótów z pełnym ich wyjaśnieniem. W
dziedzinie kościelnej Encyklopedia Katolicka KUL-u podaje obszerną list skrótów. Cytaty
z Pisma św. powinny być podawane za ostatnim wydaniem Biblii Tysiąclecia.
Akapit powinien kończyć się przypisem i akapit nie moŜe składać się z jednego zdania.
JeŜeli stosujemy cytaty w pracy, to powinny one być wzajemnie ze sobą łączone, by jedno
wynikało z drugiego.
W przypisach Por. piszemy zawsze z duŜej litery jesli jest ono na początku zdania, a po
nim „tamŜe” juŜ z małej, chyba, Ŝe ono rozpoczyna zdanie, wtedy z duŜej litery.
Zasady sporządzania opisu
Opis bibliograficzny sporządzamy na podstawie strony tytułowej danego dzieła. Bardzo
długi tytuł moŜna skrócić, zachowując jednak jego sens. Nazwiska współtwórców naleŜy
podawać z określeniem ich roli w powstaniu dzieła (np.: red., tł., ed.).
Jedynie przy robieniu zestawu bibliograficznego nazwisko autora poprzedza imię. W
kaŜdym innym przypadku najpierw podajemy imię, a następnie nazwisko autora.
W opisie skróconym moŜemy podawać tylko pierwszą literę imienia autora lub innych
współtwórców danego dokumentu. Wolno stosować skrót imienia (pierwsza litera imienia)
ale lepiej jest podawać pełne imię (zwłaszcza w tekście pracy), pod warunkiem, Ŝe
jesteśmy w stanie umieścić je przy wszystkich autorach (konsekwencja!).
W opisie bibliograficznym pomijamy przy autorach ich tytuły naukowe, honorowe, czy
funkcyjne (np.: mgr, dr, prof., ks., bp, kard.,), a takŜe określenie przynaleŜności zakonnej.
1
Wolno, a nawet przez grzeczność, powinno się podawać w samym tekście pod
warunkiem jednolitości.
Kolejność wydania podajemy zawsze cyframi arabskimi. Nazwę miejsca wydania
podajemy w języku, w jakim występuje w podanym dziele. JeŜeli jest więcej niŜ jedno
miejsce wydania moŜna podać albo pierwsze miejsce albo wyróŜnione graficznie. MoŜna
teŜ podać z braku miejsca wydania nazwę miejsca druku. JeŜeli nie ma miejsca naleŜy
zaznaczyć skrótem „b.m.” (bez miejsca) lub „s.l.” (sine loco).
Rok wydania podajemy cyframi arabskimi niezaleŜnie od tego, jak został podany w
opisywanym dokumencie. JeŜeli brakuje roku wydania moŜna podać rok druku lub rok
copyright (z odpowiednim oznaczeniem) np.: druk 1983, cop 1982. Podobnie czynimy z
numerami tomów: podajemy ją cyframi arabskimi wraz z odpowiednimi określeniami
(tom, wol., nr, z.).
Datę i oznaczenie części wydawnictwa ciągłego naleŜy podawać od jednostek
większych (rocznik, tom) do mniejszych (numer, zeszyt). Określenia części naleŜy
przejmować z opisywanego dokumentu. Numery części naleŜy podawać z opisywanego
dokumentu. W przypadku podwójnych numerów naleŜy stosować kreskę ukośną
(przedziałkę) np.: 1977, R. 68, nr 7/8. Dla oznaczenia kolejnych jednostek numery części
naleŜy łączyć kreską np.: 1966, T. 7, z. 1-4. W opisie pojedynczych numerów dzienników
moŜna podawać tylko rok i datę dzienną np.: 1994, 8 września.
Liczbę stronic podajemy cyframi zapisanymi w dokumencie dodając odpowiednich
określeń (s., k.). Poszczególne ciągi paginacji oddzielamy przecinkiem, między paginacją
poszczególnych woluminów naleŜy umieszczać znak dodawania. Przykłady: XV, 345 s.; 2
t.: VII, 236 + XXV, 378, XIV s.
Nazwę serii podajemy przejmując ją tylko z opisywanego dokumentu. Nie dopuszcza
się tworzenia nazwy serii, nawet, gdy jest ona powszechnie uŜywana. Nazwę serii i numer
tomu zaleca się ujmować w nawiasy okrągłe.
UŜywanie znaków interpunkcyjnych w opisie bibliograficznym stosujemy w sposób
następujący (wg przepisów UKSW):
- średnikiem oddzielamy poszczególne pozycje bibliograficzne, gdy zapisywane są
kolejno po sobie w tym samym wierszu;
- dwukropkiem oddzielamy nazwę autora od tytułu, przy opisie artykułu w czasopiśmie
równieŜ numer tomu od roku wydania, przy opisie artykuł od tytułu wydawnictwa
(poprzedzając dwukropek przyimkiem „w”);
- przecinkiem oddzielamy nazwę miejsca wydania od nazwy wydawnictwa,
poszczególne ciągi paginacji w obrębie jednego tomu, pozostałe elementy opisu
występujące po tytule i podtytule, a przed nazwą miejsca wydania;
- kropką kończymy tytuł, podtytuł i pozostałe elementy opisu występujące przed nazwą
miejsca wydania.
Wszystkie elementy wprowadzone do opisu spoza opisywanego dokumentu ujmujemy
w nawiasy kwadratowe.
Jest kilka rodzajów i metod robienia opisu bibliograficznego. Jakiegokolwiek byśmy nie
wybrali po konsultacji z promotorem naszej pracy naleŜy go przestrzegać w sposób
konsekwentny. Niedopuszczalne jest stosowanie na przemian kilku sposobów robienia
opisu bibliograficznego. JeŜeli korzystamy z juŜ zrobionych opisów bibliograficznych
musimy się nauczyć je transponować i przepisywać według nas obowiązującego sposobu.
2
WYKAZ SKRÓTÓW [wzór]
Skróty z Ksiąg Biblijnych Starego i Nowego Testamentu, Poznań–Warszawa 1980.
AK
CA
CC
DA
DWCH
EV
FC
LdR
HV
KDK
KK
KKK
Ateneum Kapłańskie
Jan Paweł II, Encyklika Centesimus annus (1.05.1991)
Pius XI, Encyklika o małŜeństwie chrześcijańskim Casti connubii (31.12.1930)
Sobór Watykański II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam
actuositatem (18.11.1965)
Sobór Watykański II, Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim Gravissimum
educationis (28.10.1965)
Jan Paweł II, Encyklika Evangelium vitae (25.03.1995)
Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Familaris consortio (22.11.1981)
Jan Paweł II, List do Rodzin Gratissimam sane (2.02.1994)
Paweł VI, Encyklika Humanae vitae (25.07.1968)
Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie
współczesnym Gaudium et spes (7.12.1965)
Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium
(21.11.1964)
Katechizm Kościoła Katolickiego, Poznań 1994.
3
BIBLIOGRAFIA [wzór]
1.
2.
ŹRÓDŁA
Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Poznań-Warszawa 1980.
Katechizm Kościoła Katolickiego, Pallotinum 1994.
3.
NAUCZANIE MAGISTERIUM KOŚCIOŁA
Sobór Watykański II, Konstytucje, Dekrety, Deklaracje, Poznań, Pallotinum 1984.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
PapieŜe:
Paweł VI, Encyklika o zasadach moralnych w dziedzinie przekazywania Ŝycia
ludzkiego Humamae vitae (25. 07. 1968).
Paweł VI, Rodzina szkołą świętości, Ateneum Kapłańskie 1975, z. 396, s. 3-13.
Jan Paweł II, Adhortacja Apostolska o zadaniach rodziny chrześcijańskiej w
świecie współczesnym Familiaris consortio (22.11.1981).
Jan Paweł II, MęŜczyzną i niewiastą stworzył ich. Odkupienie ciała a
sakramentalność małŜeństwa, Libreria Editrice Vaticana 1986.
Inne dokumenty Kościoła:
Kongregacja Doktryny Wiary, Deklaracja o niektórych zagadnieniach etyki
seksualnej Persona Humana (29. 12.1975).
Papieska Rada ds. Rodziny, Ludzka płciowość: prawda i znaczenie (8.12.1995).
LITERATURA PRZEDMIOTU PODSTAWOWA
Buttiglione R., Myśl Karola Wojtyły, Lublin 1996.
Galarowicz J., Powołani do odpowiedzialności. Elementarz etyczny, Kraków 1993.
Galarowicz J., Imię własne człowieka. Klucz do myśli i nauczania Karola WojtyłyJana Pawła II, Kraków 1996.
Scheler M., Resentyment a moralność, Warszawa 1977.
Tarnowski K., Chrześcijaństwo a resentyment, „Znak” 1978, nr 7-8, s. 1010-1021.
LITERATURA PRZEDMIOTU UZUPEŁNIAJĄCA
Dębowski J., Człowiek i świat. U podstaw humanizmu chrześcijańskiego, Olsztyn
1995.
Inlender B., Czystość w wychowaniu do miłości, „Ateneum Kapłańskie” 1959, z.
305, s. 339-347.
Kupny J., Podstawy personalizmu społecznego Jana Pawła II, „Zeszyty Naukowe
KUL” 1993. R. 36, nr 1-4 (141-144), s. 71-82.
Majdański K., Wspólnota Ŝycia i miłości, Łomianki 2001.
Mańko L., Sublimacja popędu seksualnego, „Ateneum Kapłańskie” 1959, z. 305, s.
323-333.
Michalik M., Sfera uczuć, Warszawa 1977.
Mroczkowski I., Między fascynacją i uprzedmiotowieniem, „Ethos” 1998, nr 43, s.
189-202.
Nossol A., Teologia osoby, „Ateneum Kapłańskie” 1971, t. 63, s. 170-180.
Nowicki L. A., Koncepcja człowieka Jaquesa Maritaina i Jana Pawła II,
„Chrześcijanin w świecie” 1984, nr 6/129, s. 49-59.
Wielowieyski A., Przed nami małŜeństwo, Kraków 1974.
4