D - Sąd Okręgowy w Poznaniu

Sygn. akt VIII.U. 4325/14
WYROK
W IMIENIU
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 stycznia 2015 roku
Sąd Okręgowy w Poznaniu - Wydział VIII Ubezpieczeń Społecznych
w składzie : Przewodnicząca SSO Renata Pohl
Protokolant sekr. sąd. Diana Nowak
po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2015 roku w Poznaniu
odwołania W. B.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.
z dnia 11 lipca 2014 roku (...)
w sprawie W. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.
o emeryturę
1. zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje odwołującemu W. B. prawo do emerytury poczynając
od dnia 22 czerwca 2014 roku,
2. zasądza od pozwanego organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 187,10 złotych (sto
osiemdziesiąt siedem złotych 10/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia11 lipca 2014 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P., na podstawie ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1440
ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, ze zm.), po
rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 czerwca 2014 r. odmówił W. B. prawa do emerytury.
W uzasadnieniu organ rentowy podał, iż wnioskodawca na dzień 01.01.1999 r. nie udowodnił wymaganego co najmniej
15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku – uzyskanych w
wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład przyjął za udowodnione na dzień 01.01.1999 r. okresy składkowe w
ilości 25 lat, 7 miesięcy i 29 dni oraz okresy nieskładkowe w ilości 8 miesięcy i 7 dni, a staż w szczególnych warunkach
w wymiarze 14 lat, 7 miesięcy i 9 dni. Do stażu pracy w szczególnych warunkach Zakład uwzględnił następujące okresy
zatrudnienia:
- od 18.08.1981 r. do 30.04.1992 r. w (...) sp. z o.o. w G. na stanowisku spawacza elektrycznego, z wyłączeniem urlopów
bezpłatnych od 18.07.1983 r. – 05.08.1983 r. oraz od 18.12.1991 r. do 31.12.1991 r.,
- od 01.06.1994 r. do 31.03.1995 r. w (...) Zakładzie (...) w G. na stanowisku spawacza,
- od 01.07.1995 r. do 31.12.1998 r. w (...) sp. z o.o. na stanowisku spawacza.
Od powyższej decyzji odwołał się W. B. w prawem przewidzianej formie oraz terminie domagając się przyznania
prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż prace spawacza wykonywał od chwili nabycia uprawnień
spawacza, tj. od lipca 1973 r.
Pozwany organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację faktyczną
i prawną zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji. Nadto organ rentowy wskazał, że z przedłożonego świadectwa pracy
wynika, że W. B. był zatrudniony w firmie (...) w okresie od dnia 26.06.1972 r. do dnia 30.04.1992 r. i w tym okresie
pracę w warunkach szczególnych wykonywał od 18.08.1981 r. do dnia 30.04.1992 r. Natomiast z zaświadczenia z dnia
22 marca 2000 r. oraz z dnia 8 października 2004 r. (k. 6 i 40 akt kapitału początkowego) wynika, że w okresie od
dnia 26.06.1972 r. do dnia 17.08.1981 r. pracował na stanowisku ślusarza.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Odwołujący W. B. urodził się w dniu (...) Nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999
r. posiada okresy składkowe w ilości 25 lat, 7 miesięcy i 29 dni oraz okresy nieskładkowe w ilości 8 miesięcy i 7 dni,
łącznie 26 lat, 4 miesiące i 4 dni okresów składkowych i nieskładkowych.
Dowód: wniosek k. 1-3 akt ZUS, zeznania odwołującego (k. 45 akt sprawy), akta osobowe odwołującego (dokumenty
zgromadzone na k. 14 akt sprawy)
W okresie od dnia 26 czerwca 1972 r. do dnia 30 kwietnia 1992 r. odwołujący był zatrudniony w (...) G. P.P. w
likwidacji, dawniej: (...) Zakłady (...) w P. Zakład w G., a obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Zakład pracy zajmował
się produkcją dźwigów, głównie na potrzeby ówczesnego Związku Radzieckiego. Hala produkcyjna dzieliła się na:
spawalnię, ślusarnię, krajalnię, malarnię i wydział obróbki skrawaniem. Na terenie spawalni pracowało około 40 –
60 spawaczy. Praca odbywała się w brygadach kilkuosobowych, w skład której wchodziło 1-2 ślusarzy oraz pomocnicy
spawaczy. Prace spawalnicze obejmowały spawanie konstrukcji stalowych do kabin dźwigowych, szafek monterskich,
drzwi kabinowych. Spawacze spawali elektrodami, a w późniejszym okresie używali spawarek elektrycznych. Praca
wykonywana była w znacznym zadymieniu z uwagi na występujące na hali problemy z wentylacją (wentylatory
były nieczynne). Spawacze otrzymywali dodatek do pensji z tytułu pracy w szkodliwych warunkach oraz mleko. Z
uwagi na przedmiot działalności w/w zakładu pracy i zapotrzebowanie na prace spawalnicze, pracodawca kierował
pracowników na kursy spawania, a w przypadku niezdania przez pracownika egzaminu kierowany był on na egzamin
poprawkowy.
Początkowo odwołujący został zatrudniony na stanowisku ślusarza, przy czym został skierowany do prac na wydziale
spawalni (wydział o nazwie „. (...)”). W trakcie zatrudnienia odwołujący odbył przeszkolenie spawalnicze, tj.: kurs
podstawowy spawania łukowego oraz kurs podstawowy spawania gazowego. Nadto odwołujący odbył również
specjalistyczne kursy spawania (półautomatyczne spawanie w osłonie dwutlenku węgla, ręczne spawanie łukowe
elektrodą otuloną). Od dnia 5 lipca 1973 r. W. B. posiada książeczkę spawacza nr (...). Z chwilą nabycia uprawnień
spawacza odwołujący rozpoczął pracę jako spawacz i wykonywał ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy do dnia
30 kwietnia 1992 r.
Dowód: akta osobowe odwołującego (dokumenty zgromadzone na k. 14 akt sprawy), zeznania świadka J. W. (k. 43 v
akt sprawy), zeznania świadka A. K. (k. 43 v-44 akt sprawy), zeznania świadka R. S. (k. 44 – 44v akt sprawy), zeznania
świadka R. K. (k. 44 v akt sprawy), zeznania odwołującego (k. 45 akt sprawy), zaświadczenia o przebytych kursach
(dokumenty zgromadzone na k. 3 akt sprawy), książeczka spawacza k. 42 akt sprawy
W świadectwie pracy wystawionym przez (...) G. P.P. w likwidacji z dnia 29 kwietnia 1992 r. wskazano, że odwołujący
w był zatrudniony w w/w zakładzie pracy w okresie od dnia 26 czerwca 1972 r. do dnia 30 kwietnia 1992 r. na
stanowisku ślusarz a następnie na stanowisku spawacz. Ze świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach
z dnia 22 marca 2000 r. wystawionego przez (...) sp. z o.o. oraz z dnia 4 grudnia 2013 r. wynika, że tylko w okresie od
18.08.1981 r. do 30.04.04.1992 r. odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku
spawacza. Z treści jednak angażu z dnia 21 października 1980 r. wynika, że już w 1980 r. odwołujący zatrudniony
był na stanowisku spawacza. Nadto również w treści legitymacji ubezpieczeniowej (przy dacie 27.06.1972 r.) widnieje
zapis, że odwołujący wykonywał w w/w zakładzie pracy prace spawacza.
Dowód: akta osobowe odwołującego (dokumenty zgromadzone na k. 14 akt sprawy), legitymacja ubezpieczeniowa (w
aktach ZUS, k. 27)
Z odwołującym w spornym okresie pracowali w w/w zakładzie pracy na wydziale spawalni „W-3” J. W., A. K., R. S. i
R. K.. J. W., A. K., R. S. uzyskali świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez w/w
zakład pracy obejmujące okresy faktycznego wykonywania przez nich prac spawacza.
Dowód: zeznania świadka J. W. (k. 43 v akt sprawy), zeznania świadka A. K. (k. 43 v-44 akt sprawy), zeznania świadka
R. S. (k. 44 – 44v akt sprawy), zeznania świadka R. K. (k. 44 v akt sprawy), zeznania odwołującego (k. 45 akt sprawy),
akta emerytalne dot. J. W., akta emerytalne dot. A. K., akta emerytalne dot. R. S.
W dniu 18 czerwca 2014 r. odwołujący wystąpił z wnioskiem o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z
tytułu pracy w szczególnych warunkach.
W dniu 11 lipca 2014 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań: świadka J. W. (k. 43 v akt sprawy), świadka A. K. (k. 43 v
- 44 akt sprawy), świadka R. S. (k. 44 – 44v akt sprawy), świadka R. K. (k. 44 v akt sprawy) oraz odwołującego (k.
45 akt sprawy).
Ponadto Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach emerytalnych odwołującego nr (...), akt osobowych
odwołującego (k. 14 akt sprawy), kserokopii książeczki spawacza (k. 3 akt) oraz akt emerytalnych J. W., A. K., R. S..
Sąd dał wiarę zebranym w sprawie dokumentom. Dokumenty urzędowe Sąd uznał za wiarygodne i miarodajne,
albowiem sporządzone zostały przez organy do tego uprawnione z zachowaniem wymaganej formy. Za wiarygodne
Sąd uznał także dokumenty prywatne stanowiące zgodnie z art. 245 k.p.c. dowód tego, że osoba która je podpisała
złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.
Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne, gdyż są one zgodne, spójne i logiczne, przy tym wzajemnie się uzupełniają
i potwierdzają, a nadto korelują z dokumentami
i zeznaniami odwołującego. Podkreślenia wymaga fakt, że przesłuchani w sprawie świadkowie są osobami obcymi w
stosunku do odwołującego, posiadają wiedzę odnośnie charakteru jego pracy oraz środowiska pracy odwołującego,
ponieważ w tym samym czasie byli zatrudnieni w tym zakładzie pracy. Świadek J. W. był brygadzistą odwołującego
przez okres pierwszych 5-6 lat, przy czym w brygadzie kierowanej przez niego pracował z odwołującym jako spawacz
świadek R. K.. Świadek A. K. pracował natomiast jako spawacz w jednej brygadzie z odwołującym w kolejnych latach.
R. S. pracował natomiast do roku 1973 r. jako spawacz a następnie jako kontroler jakości wyrobów na terenie spawalni,
a zatem w miejscu gdzie pracował odwołujący.
Również zeznaniom odwołującego Sąd dał wiarę w całości, a to ze względu na ich zgodność z pozostałym materiałem
dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności z zeznaniami pozostałych świadków, jak również z dokumentami
zgromadzonymi w sprawie.
Sąd zważył, co następuje:
Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie, czy odwołującemu W. B. przysługuje prawo do emerytury w
obniżonym wieku z uwagi na pracę w warunkach szczególnych.
Przyznawanie emerytur dla osób urodzonych, tak jak odwołujący po 31.12.1948 r. reguluje art. 184 ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440,
zwanej dalej u.e.r.).
Zgodnie bowiem z tym przepisem ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku i będącym pracownikami
zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym
niż określony w art. 27 ust. 2 i 3 u.e.r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:
1) na dzień 1 stycznia 1999 roku – osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat
dla kobiet i 65 dla mężczyzn,
2) na dzień 1 stycznia 1999 roku mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25
lat dla mężczyzn,
3) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych
na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody
budżetu państwa.
Zgodnie z przepisem art. 32 ust. 2 u.e.r. za pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach uważa się
pracownika zatrudnionego przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości
lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.
Szczegółowe warunki przyznania prawa do wcześniejszej emerytury określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8, poz. 43 ze zm.), które zachowuje moc obowiązującą również pod
rządami ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie zatem z § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia - rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach
stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej "wykazami".
Bezsporne w niniejszej sprawie było, iż:
1. odwołujący w dniu 22 czerwca 2014 r. ukończył 60 lat,
2. nie przystąpił do OFE,
3. na dzień 1.01.1999 r. posiadał ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.
Sporne zaś w niniejszej sprawie pozostawało to, czy odwołujący legitymował się 15 – letnim stażem pracy w warunkach
szczególnych. Zakład do stażu pracy w szczególnych warunkach uwzględnił następujące okresy pracy:
1) od 18.08.1981 r. do 30.04.1992 r. w (...) sp. z o.o. w G. na stanowisku spawacza elektrycznego (z wyłączeniem
urlopów bezpłatnych od 18.07.1983 r. – 05.08.1983 r. oraz od 18.12.1991 r. do 31.12.1991 r.), stanowisko zgodne z
Wykazem A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (Dział XIV poz. 12),
2) od 01.06.1994 r. do 31.03.1995 r. w (...) Zakładzie (...) w G. na stanowisku spawacza, stanowisko zgodne z Wykazem
A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (Dział XIV poz. 12),
3) od 01.07.1995 r. do 31.12.1998 r. w (...) sp. z o.o. na stanowisku spawacza, stanowisko zgodne z Wykazem A
stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (Dział XIV poz. 12).
Organ rentowy uznał okres pracy w warunkach szczególnych wynikający z przedłożonych przez odwołującego
świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Odnosząc się do twierdzenia podniesionego w odwołaniu,
że faktycznie prace spawacza odwołujący wykonywał od momentu zdobycia uprawnień spawalniczych, organ rentowy
wskazał na treść zaświadczeń o zatrudnieniu wystawionych przez (...) Sp. z o. o. w dniu 22 marca 2000 r. oraz w dniu
8 października 2004 r. znajdujących się w aktach kapitału początkowego, z których wynika, że odwołujący w okresie
od dnia 26.06.1972 r. do dnia 17.08.1981 r. pracował w (...) G. na stanowisku ślusarza.
Zgodnie z art. 184 ust. 1 pkt 1 u.e.r. zatrudnienie w szczególnych warunkach czy w szczególnym charakterze ustala się
na podstawie przepisów dotychczasowych. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01 (OSNP
2002 nr 10, poz. 243) wskazał jako nadal stosowane „przepisy dotychczasowe" tylko niektóre przepisy rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.; dalej: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r.), wyłączając dalsze obowiązywanie tych, które zawierały upoważnienie dla ministrów, kierowników
urzędów centralnych i centralnych związków spółdzielczych do ustalenia wykazu stanowisk pracy w podległych im
zakładach pracy. Stwierdził, że odesłanie do wykazów obejmujących świadczenie pracy w warunkach szczególnych
nie obejmuje przepisów kompetencyjnych § 1 ust. 2-3 rozporządzenia. To pozwala na wniosek, że ustanowione przed
dniem wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach przepisy, o których mowa w odesłaniu, to tylko przepisy
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., a wśród nich § 2 ust. 1 stanowiący, iż okresami pracy
uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
obowiązującym na danym stanowisku pracy, § 4-8a określające wiek emerytalny i staż wymagany od pracowników
wykonujących prace wyszczególnione w wykazach A i B stanowiących załącznik do rozporządzenia oraz właśnie te
wykazy. Wykazy resortowe mają zatem charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający. Taki wykaz
resortowy ułatwia identyfikację określonego stanowiska pracy jako stanowiska pracy w szczególnych warunkach - w
szczególności, jeśli w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie
wymienia się konkretnych stanowisk, lecz operuje się pojęciem ogólnym. Innymi słowy, zarządzenia resortowe mogą
mieć znaczenie jedynie w sferze dowodowej.
W tym miejscu należy wskazać, że w Wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, ze zm.) w Dziale XIV „Prace różne” pod poz. 12 wymienia się
„Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”.
Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie
posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy.
Jednakże z ugruntowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, iż w sądowym postępowaniu odwoławczym
nie obowiązują ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym i możliwe jest
ustalenie okresów pracy w szczególnych warunkach również w oparciu o inne dowody niż zaświadczenia z zakładów
pracy. (uchwała SN z 21 września 1984r., sygn. III UZP 48/84, Lex 14630 oraz uchwała SN z 10 marca 1984r.,sygn. III
UZP 6/84, Lex 14625). Nadto świadectwo pracy wykonywanej w warunkach szczególnych jako dokument prywatny
podlega ocenie, nie wiąże pozwanego, nie jest dokumentem abstrakcyjnym nie podlegającym weryfikacji (wyroki SA
w Szczecinie z 11.09.2012r., III AUa 766/11, i SA we Wrocławiu z 4.04.2012r., III AUa 249/12)
Sama zatem nazwa stanowiska nie mogła być przesądzająca, gdyż w sprawie o prawo do emerytury w obniżonym
wieku emerytalnym z uwagi na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach należy ustalić faktyczny rodzaj i zakres
powierzonych do wykonywania czynności (obowiązków) pracowniczych. Jak wskazuje się w orzecznictwie, nawet
świadectwo pracy wystawione przez pracodawcę traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w
rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte
w dokumencie. Jeżeli zaś zachodzą wątpliwości co do stwierdzeń zawartych w świadectwie pracy, konieczne jest
ich zweryfikowanie innymi dowodami, szczególnie dokumentami i dowodami osobowymi (tak: uzasadnienie wyroku
Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt III AUa 839/13 System Informacji Prawnej LEX
nr 1469393). Powyższe należało odnieść do świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach.
Zdaniem Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe daje podstawy do wywiedzenia wniosku, że W. B. będąc
zatrudnionym w (...) G. P.P. w likwidacji (dawniej (...) Zakłady (...) w P. Zakład w G. a obecnie (...) sp. z o.o.)
wykonywał stale i w pełnym wymiarze godzin prace spawacza od dnia 6 lipca 1973 r., tj. od czasu uzyskania uprawnień
spawacza. Praca odwołującego polegała na spawaniu stalowych konstrukcji do dźwigów i rusztowań wiszących. Z
zeznań świadków wynika, że przedmiot działalności zakładu pracy odwołującego stanowiła produkcja dźwigów, stąd
też istniało duże zapotrzebowanie na spawaczy. Zakład zatrudniał 40 – 60 spawaczy, a sam pracodawca kierował
pracowników na kursy spawania, przy czym po ich ukończeniu pracownicy wykonywali wyłącznie prace spawalnicze.
Jeśli pracownik nie zdał egzaminu, nadal wykonywał prace spawacza i był kierowany na egzamin poprawkowy.
Świadek J. W. (1) - brygadzista oraz świadek R. S. – spawacz w brygadzie J. W. (1)potwierdzili, że odwołujący rozpoczął
pracę w brygadzie J. W. (1) jako spawacz zaraz po ukończeniu kursów spawalniczych. Z kolei świadek R. K. zeznał,
że po zakończeniu służby wojskowej w 1974 r. wrócił do zakładu i rozpoczął pracę jako spawacz w brygadzie J.
W. (1). Wówczas już w tej brygadzie pracował odwołujący jako spawacz. Wszyscy powołani w sprawie świadkowie
potwierdzili, że odwołujący pracę spawacza wykonywał stale i w pełnym wymiarze godzin. Ponadto w legitymacji
ubezpieczeniowej przy dacie 27.06.1972 r. widnieje zapis, że odwołujący zatrudniony jest w (...) jako spawacz. W
aktach osobowych ze (...) ( później (...) Sp. z o. o i S. Sp. o. o.) z kolei znajduje się angaż z dnia 21 października 1980
r., w którym wskazuje się jako stanowisko pracy odwołującego - spawacz.
Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania Sąd uznał odwołujący stale i w pełnym wymiarze godzin wykonywał
pracę spawacza w (...) Zakładach (...) w P. Zakład w G. (później F. – G., obecnie (...) sp. z o.o.) od dnia 6 lipca 1973 r.
Łącznie z okresami uznanymi przez organ rentowy daje to wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych.
Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał
odwołującemu W. B. prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach poczynając od dnia 22 czerwca
2014 r., tj. od ukończenia wieku emerytalnego, o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.
O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w punkcie 2 wyroku. Koszty te obejmowały koszty zastępstwa procesowego
oraz zwrot kosztów przejazdu pełnomocnika odwołującego na dwie rozprawy.
Sąd zasądził od pozwanego organu rentowego na rzecz odwołującego, który wygrał sprawę, kwotę 60 zł tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. § 2 ust. 1 i 2, oraz § 11 ust. 2 i rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z
2013 r., poz. 490), uwzględniając rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz niezbędny nakład pracy radcy prawnego.
Odnośnie do żądania zwrotu kosztów przejazdu pełnomocnika odwołującego na rozprawę, to Sąd zasądził kwotę
127,10 zł (264,8 km x 0,48 zł). Pełnomocnik żądał kwoty 221,32 zł (264,8 km x 0,83558 zł). Rozstrzygniecie w
tym zakresie Sąd wydał na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc oraz § 3 pkt 1, 3 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i
Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu
w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego
2013 r.) oraz § 2 pkt. 1b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków
ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych,
motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. 02.27.271 ze zm.), wydanego na podstawie
art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. 04.204.2088). Sąd zwazył, że istotą
„kilometrówki” jest zapewnienie zwrotu kosztów dojazdu, czyli zwrotu tych kosztów, które poniósł poruszający się
własnym samochodem, kosztów związanych z eksploatacją samochodu (w szczególności kosztów paliwa). Stawka
„kilometrówki” dla samochodu osobowego podana przez pełnomocnika odwołującego, przy obecnych rynkowych
cenach paliw (około 4,30 zł / l benzyny) oraz przy założeniu, że typowy samochód osobowy o przeciętnych parametrach
technicznych nie spala więcej niż 101/100 km, jest na tyle wysoka, że prowadzi do powstania przysporzenia
majątkowego na rzecz otrzymującego „kilometrówkę”. Natomiast realizację zasady zwrotu kosztów zapewnia wypłata
„kilometrówki” już w niższej wysokości, aniżeli ta o którą wnosi pełnomocnik odwołującego tj. w kwocie 0,48 zł.
Kancelaria pełnomocnika odwołującego znajduje się w G.. Zatem pełnomocnik odwołującego w celu stawienia się do
siedziby tut.
Łącznie zatem Sąd zasądził od pozwanego organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 187,10 zł (60 zł + 127,10
zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.
SSO Renata Pohl