Integracja sensoryczna Integracja sensoryczna (w skrócie SI) jest

Integracja sensoryczna
Integracja sensoryczna (w skrócie SI) jest coraz popularniejszą koncepcją
terapii zaburzeń zachowania u dzieci. Pod skrzydła diagnostów trafia coraz
więcej małych pacjentów, których rodzice uskarżają się na szereg kłopotów
wychowawczych, emocjonalnych, społecznych, lub trudności ich pociech
w uczeniu się. SI jest ratunkiem dla dzieci „trudnych”, „leniwych”,
„niezmotywowanych”,
„nieznośnych”,
„rozbrykanych”,
„powolnych”,
„strachliwych”. Jak się okazuje, u podłoża problemów często leży zaburzenie
przetwarzania sensorycznego.
SPD, czyli zaburzenie przetwarzania sensorycznego może przejawiać się
na trzech płaszczyznach zachowania. Po pierwsze może dotyczyć modulacji,
czyli intensywności reakcji dziecka na dopływające doń bodźce. Dziecko może
być nadreaktywne, czyli reagować zbyt intensywnie, nieproporcjonalnie do siły
bodźca. To te dzieci, które np. używają zbyt wiele siły lub mają trudności
z „wyhamowaniem”, mogą być też nadwrażliwe dotykowo lub słuchowo;
przeciwieństwem będą dzieci podreaktywne, często uważane za grzeczne
(spokojne, wycofane, powolne) - potrzeba im bodźców o dużej intensywności,
by osiągnąć optymalny poziom pobudzenia. Trzecia kategoria, poszukiwacze
sensoryczni to dzieci, które pragną ciągle dostarczać sobie bodźców
zmysłowych – muszą wszystkiego dotknąć, wejść na najwyższą drabinkę,
wkładać coś do ust; wydają się być niespokojne, nienasycone. Dzieci
o trudnościach w zakresie drugiej płaszczyzny – różnicowania sensorycznego –
mają kłopoty np. z czytaniem, uwagą słuchową, prawidłowym użyciem siły.
Trzecią kategorię stanowią zaburzenia motoryczne zwane też zaburzeniami
ruchu na tle sensorycznym. Te dzieci mogą mieć obniżone napięcie mięśniowe,
garbić się lub być sztywne; częste są trudności z koordynacją, grami i zabawami
opartymi na ruchu, kłopoty z zajęciami wymagającymi siedzenia przy stoliku.
Co to jest, na czym polega i czy rzeczywiście „działa” stosowanie
integracji sensorycznej ?
Integracja sensoryczna jako koncepcja funkcjonowania dziecka w świecie
zewnętrznym jest teorią względnie nową – jej początki sięgają lat 60-tych,
a rozwój lat 70-tych ubiegłego wieku. Twórczynią założeń integracji
sensorycznej była Jean Ayres, terapeutka zajęciowa, która tworząc tę metodę
oparła się na długoletnich obserwacjach swoich podopiecznych i „twardej”
neurologii. Integracja (od łacińskiego integrare, czyli „scalanie”) polega
na zsynchronizowaniu informacji płynącej z narządów zmysłów, prawidłowym
przetworzeniu ich na odpowiednim poziomie układu nerwowego i wytworzeniu
odpowiedniej reakcji. Wszystkie zachowania, które przejawiamy, są właśnie
formą reakcji na informację, którą podał nam nasz układ nerwowy. Jeśli droga
bodziec-odbiór-mózg-reakcja jest zakłócona na którymś z etapów, również
zachowanie będzie nieprawidłowe. Zamiast więc korygować samo zachowanie
(reakcję), terapeuta SI ma za zadanie „zejść niżej” i usprawnić drogę
przewodzenia nerwowego. Odbywa się to na sali ćwiczeń, wyposażonej
w odpowiedni sprzęt do stymulacji i usprawniania poszczególnych kanałów
zmysłowych.
Zajęcia w naszej szkole realizowane są
indywidualnych potrzeb uczniów.
trzy razy w tygodniu według
Ewelina Kosmala