D - Sąd Rejonowy w Świdnicy

Sygn. akt I C 192/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 marca 2014r.
Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Wojciech Zatorski
Protokolant: Anna Drozd
po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2014 roku w Świdnicy
na rozprawie w sprawie z powództwa: (...) (...) w W.
przeciwko I. K. (1)
o zapłatę
I. Powództwo oddala
II. Zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 617zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
UZASADNIENIE
(...) w W. domagał się od I. K. (2) zapłaty kwoty 4.887,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia
zapłaty (k. 2), z tym uzasadnieniem, że (...) Bank (...) zawarł z pozwaną umowę o kartę kredytową, wypowiedzianą
przez w/w bank z uwagi na brak spłaty zadłużenia, a wierzytelności stąd wynikające, w kwocie dochodzonej pozwem,
nabył pozwany na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 19.07.2013r. (k.4).
Nakazem zapłaty z dnia 30.12.2013r. uwzględniono powództwo w całości wraz z kosztami (k. 35).
Pozwany w sprzeciwie od w/w nakazu wniósł o oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami wg norm
przepisanych (k. 39) podając, że roszczenia powoda uległy przedawnieniu, powód nie ma legitymacji do wytoczenia
powództwa, roszczenie jest bezzasadne i powód nie wykazał jego podstaw (k. 40). W szczególności pozwany zarzucił,
że powód nie wykazał nabycia wierzytelności wobec pozwanej, 3-letni okres przedawnienia roszczeń upłynął przed
wniesieniem pozwu, dołączone do pozwu dokumenty są dokumentami prywatnymi (k. 41).
W odpowiedzi powód wskazał, m.in. że wierzytelność pozwanej z tytułu nie spłaconej przez nią karty kredytowej nabył
na podstawie umowy o przelew wierzytelności i wierzytelność ta nie jest przedawniona, bowiem pierwotny wierzyciel
wszczął egzekucję, zatem przerwano bieg przedawnienia (k.51).
Pozwana podtrzymała swoje stanowisko w sprawie (k. 63).
Sad ustalił:
Pozwana zawarła z (...) Bank (...) umowę z dnia 22.05.2001r. o korzystanie z karty kredytowej z oprocentowaną
zmiennie pożyczką odnawialną w kwocie 8.000 zł.
Dnia 03.07.2002r. wobec zadłużenia wynikającego z w/w umowy bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjne na kwotę
9.566,61 zł. W tej samej dacie bank sporządził wniosek o nadanie w/w tytułowi klauzuli wykonalności a w dniu
20.09.2002r. SR w Świdnicy wniosek uwzględnił.
W dniu 25.11.2002r. bank sporządził wniosek o wszczęcie egzekucji, zaś komornik sądowy postanowieniem z dnia
16.12.2010r. umorzył postepowanie egzekucyjne z powodu bezskuteczności.
Umową z dnia 19.07.2013r. bank przeniósł na rzecz powoda wszystkie wierzytelności wchodzące w skład (...) i
wymienione w załączniku nr 1 do umowy. W załączniku tym figuruje pozwana I. K..
Dnia 19.07.2013r. bank zawiadomił pozwaną o przelewie swych wierzytelności na rzecz powoda, zaś dnia 16.08.2013r.
ten wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia wynikającego z tej umowy w kwocie 4.887,13 zł.
Dowód:
- umowa o korzystanie z karty – k. 27-28,
- bankowy tytuł egzekucyjny – k. 30,
- wniosek i postanowienie – k. 54-55,
- wniosek i postanowienie – k. 56-57,
- wezwanie do zapłaty – k. 25,
- zawiadomienie – k. 24,
- umowa przelewu – k. 13-15,
- załącznik do umowy przelewu – k.17.
Sąd zważył :
Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 6 Kc kto z faktu wywodzi skutki prawne ponosi ciężar udowodnienia tego faktu. Powoda obciąża zatem
obowiązek wykazania istnienia i wysokości długu pozwanej wobec pierwotnego wierzyciela pozwanej, w tym też co do
żądanych odsetek, jak też skuteczne jego zbycia na swoją rzecz.
Analiza akt sprawy wskazuje natomiast, że brak jednoznacznych dowodów potwierdzających w.w okoliczności.
W pierwszym rzędzie należy jednak zakwestionować skuteczność zarzutu przedawnienia, zgłoszonego przez pozwaną.
Jeżeli bowiem wobec pozwanej skierowano egzekucję w 2002r. a postepowanie egzekucyjne umorzono w XII 2010r.
to wobec daty wniesienia pozwu (XI 2013r.) zarzut ten, w świetle przepisów art. 118 i art. 123 Kc, jest chybiony
Oceniając natomiast meritum żądań pozwu zauważyć należy, iż powódka nie przedstawiła dowodu wypowiedzenia
pozwanej przez bank umowy kredytowej; w sprawie brak dowodu wprost stwierdzającego tę czynność, jak też nie
wynika ona z pozostałych dowodów złożonych przez powódkę, np. bankowego tytułu egzekucyjnego, zawiadomienia
o przelewie lub wezwania do zapłaty. W efekcie nie wiadomo zatem, w jakiej dacie nastąpiła wymagalność całości
zadłużenia (k. 28 - § 5), a więc jak naliczać odsetki.
Brak też dowodu wysokości dochodzonej kwoty. Jedynie z wezwania do zapłaty (k. 25) wynika, że chodzi o kwotę
żądaną pozwem, a także, jaka jest struktura długu. Wobec zakwestionowania przez pozwaną swej odpowiedzialności
w ogólności, jak i co do wysokości długu, zauważyć należy, iż poza w/w dokumentem, żaden dowód nie wskazuje na
odpowiedzialność pozwanej w takiej właśnie wysokości. Umowa kredytowa i ogólne warunki udzielania kredytu (k.
27-28) z natury rzeczy stanowią tylko dowód podstaw odpowiedzialności pozwanej. Kwota dochodzona pozwem nie
wynika z zawiadomienia o przelewie (k. 24), tytułu wykonawczego (k. 52), czy dokumentów egzekucyjnych (k. 56-57).
Ponadto wykaz wierzytelności (załącznik do umowy przelewu wierzytelności – k. 17) również wskazuje, pomijając
już nawet formę przedstawienia w procesie tak istotnego dokumentu, kwoty nie odpowiadające dochodzonej obecnie
pozwem, co wobec niewiedzy w zakresie pozostałych okoliczności spornych, uniemożliwia weryfikację kwestii
zarzucanych przez pozwaną , w tym prawidłowości obliczania pozostałości należności głównej i odsetek. Ponadto
arkusz wykazu odnoszący się do pozwanej nie zawiera - w odróżnieniu od innych arkuszy (np. k. 16) -poświadczenia
notarialnego, zatem stanowi, przynajmniej w tym zakresie, poświadczony przez pełnomocnika powódki za zgodność z
oryginałem dokument prywatny, na którym widnieją jedynie parafy osób uczestniczących w czynności (o czym można
wnioskować na zasadzie ich podobieństwa do paraf na pozostałych arkuszach).
Reasumując, poza oświadczeniem samej powódki, wyrażonym w wezwaniu do zapłaty, w sprawie brak dowodu na
wysokość długu.
Na podstawie art. 6 Kc oddalono więc powództwo, o czym orzeczono w pkt I.
O kosztach procesu (pkt II) orzeczono na podstawie art. 98 kpc stosownie do wyniku sporu, a także mając na względzie
wartość przedmiotu sporu i wysokość stawek za czynności radców prawnych (600 zł) oraz wysokość opłaty skarbowej
(17 zł) .