D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia

Sygn. akt III RC 256/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 listopada 2015 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu Wydział III Rodzinny i Nieletnich
w składzie:
Przewodniczący: SSR Justyna Szurgacz-Ślęzak
Protokolant: Justyna Grodek
po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2015 r. we Wrocławiu
sprawy z powództwa małoletniego M. K. oraz I. K. reprezentowanych przez przedstawicielkę ustawową J. Z. (1)
przeciwko T. K.
o podwyższenie alimentów
I. zasądza od pozwanego T. K. tytułem podwyższonych alimentów na rzecz małoletnich M. K. oraz I. K. kwotę po 600(sześćset) zł miesięcznie na rzecz każdego z nich tj. łącznie 1200 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 19 maja 2015
r., płatne do dnia 10-go każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z
rat, do rąk ustawowej przedstawicielki małoletniego powoda – J. Z. (1), w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem
Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 19 listopada 2005 r. w sprawie IIIRC 1000/05 w kwocie po 250.zł miesięcznie na rzecz każdego z nich;
II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;
III. nakazuje pozwanemu aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420.- zł tytułem opłaty sądowej, od ponoszenia
której powodowie byli zwolnieni;
IV. wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności
UZASADNIENIE
Małoletni powodowie I. K. i M. K. reprezentowani przez przedstawicielkę ustawową J. Z. (1) wnieśli o podwyższenie
alimentów zasądzonych od pozwanego T. K. na rzecz małoletnich powodów wyrokiem Sądu Rejonowego dla
Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu (sygn. akt III RC 1000/05) z dnia 29 listopada 2005 r. do kwoty po 700
zł miesięcznie na każde z dzieci, płatnych do rąk matki małoletnich J. Z. (1) do 10. dnia każdego miesiąca, wraz
z odsetkami ustawowymi na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat. Jednocześnie powodowie wnieśli o
zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kosztów procesu.
W uzasadnieniu przedstawicielka ustawowa małoletnich wskazała, że wyrokiem z dnia 29 listopada 2005 r. Sąd
Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej zasądził na rzecz małoletnich kwotę po 250 zł tytułem alimentów na każde z
dzieci. Podwyższenie alimentów uzasadnione jest zmianą sytuacji mieszkaniowej oraz wzrostem kosztów edukacji
dzieci. Małoletni nie uczęszczają już do przedszkola. Małoletni I. w dacie wniesienia pozwu kończył drugą klasę
gimnazjum, natomiast małoletni M. – piątą klasę szkoły podstawowej, w związku z czym znacznie zwiększyły się
wydatki na edukację dzieci. Zmieniły się też oczekiwania powodów względem ubioru, spędzania czasu wolnego i
zainteresowań. Powodowie leczą się u alergologa, małoletni I. pozostaje pod opieką okulisty, co wiąże się ze zmianą
okularów raz w roku, M. z kolei leczy się u ortodonty i stomatologa. Dwa razy w roku chłopiec zobowiązani są do
wykonania badań sportowych i wizyty u lekarza sportowego. Dwa lata temu małoletni powodowie wraz z matką
zmuszeni byli wyprowadzić się z domu. Od tego czasu mieszkają oni u babci macierzystej w jednym pokoju i
partycypują w kosztach utrzymania tego mieszkania, a pozwany zamieszkuje sam w trzypokojowym mieszkaniu i nie
opłaca rachunków, zadłużając lokal. Przedstawicielka ustawowa małoletnich jest zatrudniona na podstawie umowy
o pracę w Urzędzie Statystycznym i otrzymuje niskie wynagrodzenie, z którego nie jest w stanie pokryć wszystkich
wydatków związanych z synami.
W odpowiedzi na pozew pozwany T. K. wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazał, że żądanie powodów
jest nieadekwatne do sytuacji materialnej pozwanego. Pozwany podniósł, że spłaca kredyt zaciągnięty wspólnie z
małżonką. Pozwany pracuje jako magazynier i zarabia 1200-1700 zł miesięcznie po potrąceniach alimentacyjnych. Do
stałych zobowiązań pozwanego należą: kredyt hipoteczny (500 zł), opłata za mieszkania (680 zł), energia elektryczna
(140 zł), telekomunikacja (100 zł), spłata zadłużenia w banku (250 zł). Na życie pozwanemu nie zostaje prawie nic.
Odnosząc się do zarzutów, że pozwany celowo zadłuża mieszkania, wskazał on, że czynsz płaci nieregularnie, ponieważ
nie ma odpowiednich środków finansowych. Zarzucił także, że małoletni mogą korzystać z bezpłatnej opieki lekarskiej
w ramach systemu publicznej służby zdrowia.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Małoletni I. K., urodzony dnia (...), oraz M. K., urodzony dnia (...), pochodzą ze związku małżeńskiego J. Z. (1) i T. K..
W 2007 r. rodzice małoletnich rozwiedli się.
( dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej III RC 1000/05)
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2005 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt III RC 1000/05 Sąd Rejonowy dla
Wrocławia-Fabrycznej zasądził od T. K. na rzecz małoletnich alimenty w kwocie po 250 zł miesięcznie, łącznie po 500
zł miesięcznie, płatne do rąk przedstawicielki ustawowej małoletnich J. Z. (1) do 10. dnia każdego miesiąca z góry,
wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.
( dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej III RC 1000/05)
W 2005 r. przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów była osobą praktycznie bezrobotną. Do września
2004 r. prowadziła działalność gospodarczą – gabinet kosmetyczny. Z uwagi na to, że działalność ta przynosiła
straty, zrezygnowała z niej. Pozostał nieuregulowany w ZUS dług w kwocie 1500 zł. Rachunki telefoniczne zostały
uregulowane przez pozwanego. Od października 2005 r. J. Z. (1) podjęła pracę na umowę o dzieło i w październiku
zarobiła 840 zł. Z pieniędzy tych opłaciła przedszkole, ratę za telefon, spłaciła zadłużenia i kupiła benzynę.
J. Z. (1) i T. K. zaciągnęli kredyt hipoteczny na 30 lat, który w 2005 r. spłacał pozwany w ratach po 450 zł miesięcznie,
kredyt konsumpcyjny w (...) na 12000 zł. Do spłacenia pozostała kwota 8000 zł w ratach po 460 zł miesięcznie,
również spłacanych przez pozwanego. Pożyczka w Banku (...) na kwotę 5000 zł w ratach po 200 zł miesięcznie
spłacana była także przez pozwanego. Od 2004 r. do 2005 r. wszystkie opłaty uiszczał pozwany, pomagała im wówczas
również matka pozwanego. Pozwany nie pozwalał J. Z. (1) dysponować swoimi pieniędzmi. Ponieważ pozwany nie
dawał żonie pieniędzy na życie, przestała mu gotować obiady. Strony miały wspólny samochód, z którego korzystała.
Na jego eksploatację wydawała 200-300 zł miesięcznie, natomiast za przeglądy i remonty płacił pozwany.
( dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej III RC 1000/05)
Obecnie J. Z. (1) pracuje w Urzędzie Statystycznym we W. i uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie około
1800 zł netto miesięcznie. W 2014 r. uzyskała całkowity dochód brutto w kwocie 32 141,17 zł. Część wynagrodzenia
jest zajęta przez komornika ściągającego zaległy czynsz za mieszkanie, w którym mieszka pozwany. Ponadto matka
małoletnich podejmuje się dodatkowych zajęć na podstawie umów o dzieło, jednakże wynagrodzenie z tego tytułu jest
również w całości zajmowane przez komornika.
( dowód: odcinek wynagrodzenia J. Z. (1) za kwiecień 2015 r. – k. 11; zaświadczenie z dnia 13 lipca 2015 r. – k. 44;
deklaracja PIT-37 J. Z. (1) – k. 45-53; zajęcie wynagrodzenia za pracę – k. 93, k. 95; przesłuchanie przedstawicielki
ustawowej małoletnich powodów – zapis na płycie CD – k. 101)
Koszt utrzymania małoletnich powodów w 2005 r. wynosił 600-700 zł na każdego z nich, łącznie około 1300 zł
miesięcznie. Małoletni I. uczęszczał wówczas do przedszkola, za które opłatę w kwocie 300 zł miesięcznie płacił jego
dziadek macierzysty. Małoletni M. pozostawał pod bezpośrednią opieką matki.
( dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej III RC 1000/05)
Obecnie małoletni I. ma 15 lat, uczęszcza do II klasy gimnazjum. Uczestniczy w zajęciach sportowych aikido, które
są płatne w kwocie 110 zł miesięcznie, dodatkowo ponoszone są koszty związane z udziałem w turniejach (100 zł za
turniej, około 2-3 razy w roku). Małoletni chce uczestniczyć w zajęciach z języka niemieckiego, co stanowi koszt około
50 zł za lekcję. Małoletni jest dzieckiem zdrowym, nosi okulary, koszt wymiany których wynosi około 200-300 zł razdwa razy do roku. Wizyty u lekarza są bezpłatne. Ponadto małoletni leczy się u alergologa – koszt leków, częściowo
refundowanych, wynosi około 30-50 zł miesięcznie, natomiast szczepionki odczulające – 2 razy w roku po 20-30 zł.
Koszt wyżywienia dla małoletniego wynosi około 600 zł miesięcznie, zakup odzieży – około 500 zł rocznie. Całkowity
koszt utrzymania dziecka wynosi około 1200 zł miesięcznie.
Małoletni M. ma obecnie 12 lat, uczęszcza do VI klasy szkoły podstawowej. Trenuje karate, co stanowi koszt 120
zł miesięcznie, powiększony o dodatkowe koszty stroju, płatnych turniejów, zawodów. M. dwa razy w tygodniu
uczęszcza również na zajęcia teatralne w (...), co stanowi koszt około 200 zł rocznie. Ponadto małoletni należy do
harcerstwa – składki roczne wynoszą około 80 zł rocznie, mundurek kosztuje około 200-300 zł, dodatkowo matka
małoletnich ponosi koszty za wycieczki. Wyżywienie małoletniego kosztuje około 500 zł miesięcznie, zakup odzieży –
około 500 zł rocznie. Małoletni pozostaje pod opieką ortodonty, obecnie są to wizyty bezpłatne. Chłopiec przechodzi
również okresowe badania sportowe, niektóre z nich są płatne (EEG głowy, badania kardiologiczne). Całkowite koszty
utrzymania małoletniego wynoszą około 1200 zł miesięcznie.
Małoletni mieszkają wraz z matką u swojej babci macierzystej. J. Z. (1) partycypuje w kosztach utrzymania mieszkania,
przekazując matce kwotę 400 zł na czynsz i opłaty.
( dowód: skierowanie i terminarz wizyt – k. 12; faktura VAT z dnia 25 września 2014 r. – k. 14; dokumentacja
medyczna małoletnich powodów – k. 15-19; przesłuchanie przedstawicielki ustawowej małoletnich powodów – zapis
na płycie CD – k. 101)
W dacie wydania ostatniego orzeczenia w przedmiocie alimentów pozwany T. K. pracował w spółce (...) na podstawie
umowy o pracę na czas nieokreślony. Jego przeciętne zarobki wynosiły wówczas 2946 zł netto miesięcznie. Na spłaty
kredytów i koszty utrzymania wydawał średnio 2500 zł. Kredyt hipoteczny i pożyczka w (...) zostały przeznaczone na
uruchomienie (...), a następnie w 2005 r. pozwany sam go spłacał. Spłacał również inne zadłużenia w baku (...) na
kwotę 5500 zł, debety na rachunkach bankowych na kwotę około 4600 zł, kartę kredytową na kwotę 4000 zł. Również
te należności spłacał pozwany. Czasami osiągał niższe wynagrodzenie w pracy i nie był w stanie spłacić wszystkich
należności, ale starał się w miarę regularnie uiszczać opłaty. Kupował sam żywność dla rodziny i odzież na zimę dla
dzieci. Nie miał zaufania do żony, ze dobrze gospodaruje pieniędzmi. Przyznał, że mogło zdarzyć się, że zabrakło mu
pieniędzy na żywność dla dzieci. Potwierdził, że ojciec J. Z. (2) obiecał opłacać przedszkole dla starszego syna, chociaż
jego zdaniem nie ma konieczności, aby dziecko chodziło do przedszkola. Uważał, że należało sprzedać samochód, z
którego korzysta wyłącznie J. Z. (1). Matka małoletnich nie gotowała obiadów, w związku z czym pozwany żywił się
wyłącznie chlebem i zupą od matki. Szacował, że wyżywienie małoletnich kosztuje 400 zł miesięcznie, a pełne ich
utrzymanie wynosi 600 zł miesięcznie.
( dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej III RC 1000/05)
Do sierpnia 2013 r. pozwany pracował w firmie (...) Sp. z o.o. na stanowisku spedytora i dyspozytora. Otrzymywał
z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 3000-3500 zł netto miesięcznie. W sierpniu 2013 r. pozwany i pracodawca
rozwiązali stosunek pracy za porozumieniem stron. Pracownicy zatrudnieni obecnie na stanowisku tożsamym ze
stanowiskiem zajmowanym przez pozwanego otrzymują wynagrodzenie netto w kwocie od 2215,36 zł do 2933,04
zł miesięcznie. Średnio pracownik na tym stanowisku otrzymuje wynagrodzenie podstawowe w wysokości 3650 zł
brutto, to jest 2575,12 zł netto miesięcznie.
Dnia 20 lutego 2014 r. pozwany zawarł ze swoją matką umowę darowizny, na podstawie której darował jej mieszkanie
przy ul. (...) we W., w którym matka pozwanego faktycznie mieszka. Wartość mieszkania została określona w umowie
na kwotę 250 000 zł.
Obecnie pozwany pracuje w firmie (...) za wynagrodzeniem około 1800-2400 zł miesięcznie. Pozwany otrzymuje
podstawowe wynagrodzenie w kwocie 1211,14 zł miesięcznie, pozostała część wynagrodzenia stanowi premię w
zmiennej wysokości. W 2014 r. pozwany uzyskał całkowity dochód brutto w kwocie 26 447,91 zł. Pozwany jest nadto
właścicielem samochodu marki V. (...), którym dojeżdża do zakładu pracy.
T. K. obecnie mieszka sam w trzypokojowym mieszkaniu zakupionym w czasie trwania małżeństwa z J. Z. (1).
Pozwany obecnie uiszcza raty kredytu zaciągniętego wspólnie z matką małoletnich na zakup tego mieszkania. Średnio
miesięczna rata kredytu wynosi około 650 zł. Ponadto wynagrodzenie jest obciążone zajęciem komorniczym w związku
z zaległościami w płatności czynszu za mieszkanie, w którym zamieszkuje pozwany. T. K. nie płaci bieżącego czynszu
(678,49 zł miesięcznie), rachunki za energię elektryczną (100 zł miesięcznie) płaci w niepełnej wysokości – około 80
zł miesięcznie. Rachunki za telefon wynoszą 67,65 zł miesięcznie.
( dowód: deklaracja PIT-37 pozwanego – k. 29-30; zaświadczenie z dnia 10 lipca 2015 r. – k. 37; informacja o
wymiarze opłat z dnia 18 lutego 2015 r. – k. 38; zawiadomienie o spłacie kredytu – k. 39; wezwanie do zapłaty z dnia
17 stycznia 2012 r. – k. 40; faktura VAT z dnia 7 maja 2015 r. – k. 41; wypis aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia
20 lutego 2014 r. – k. 103-104; świadectwo pracy z dnia 4 września 2013 r. – k. 105; pismo (...) Sp. z o.o. z dnia 26
października 2015 r. – k. 111; przesłuchanie pozwanego – zapis na płycie CD – k. 101)
Sąd zważył, co następuje:
W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.
Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach Sądu Rejonowego dla WrocławiaFabrycznej prowadzonych pod sygnaturą III RC 1000/05 oraz dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej
sprawy, których wiarygodności żadna ze stron nie kwestionowała w toku procesu. Ponadto Sąd uwzględnił zeznania
przedstawicielki ustawowej małoletnich powodów oraz pozwanego – w zakresie, w jakim były one logiczne, spójne i
znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale zgromadzonym w sprawie.
Podstawą materialnoprawną żądania był przepis art. 138 k.r.o., stanowiący, iż w razie zmiany stosunków
zarówno uprawniony, jak i zobowiązany do alimentacji może żądać zmiany orzeczenia w przedmiocie obowiązku
alimentacyjnego.
Celem badania Sądu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy od daty poprzedniego orzeczenia dotyczącego wysokości
świadczeń alimentacyjnych nastąpiła zmiana stosunków uzasadniająca zmianę dotychczasowego zakresu obowiązku
alimentacyjnego pozwanego. W myśl utrwalonego orzecznictwa i piśmiennictwa zmianą stosunków jest zmiana
okoliczności, od których zależy istnienie i zakres obowiązku alimentacyjnego, a więc zmiana możliwości zarobkowych i
majątkowych zobowiązanych, a także – zmiana usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 lipca 1974 r., sygn. akt II CO 9/74, publ. LEX nr 7560, a także: J. Pietrzykowski, [w:] tenże
(red.), Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem, Warszawa 1990, str.561).
Sąd przeanalizował sytuację pozwanego w zakresie jego możliwości majątkowych i zarobkowych, a także sytuację
powodów w kontekście ich potrzeb. Tym samym, poprzez porównanie warunków istniejących w dacie wydania
ostatniego wyroku ustalającego obowiązek alimentacyjny pozwanego wobec powodów na kwotę po 250 zł, łącznie
500 zł miesięcznie, z warunkami obecnymi, Sąd mógł ocenić, czy zachodzi przesłanka z art. 138 k.r.o., będąca jedyną
podstawą uwzględnienia żądania zmiany orzeczenia dotyczącego obowiązku alimentacyjnego.
Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd doszedł do przekonania, że powodowie wykazali
zmianę stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.o. Po pierwsze, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nastąpił wzrost
usprawiedliwionych potrzeb powodów. Wysokość świadczenia alimentacyjnego była ustalona po raz ostatni w 2005
r., kiedy powodowie mieli po 5 lat i 2 lata – starszy uczęszczał do przedszkola, natomiast młodszy pozostawał pod
opieką matki. Obecnie powodowie uczęszczają odpowiednio do II klasy gimnazjum i V klasy szkoły podstawowej,
w związku z czym struktura ich osobistych wydatków jest zupełnie inna niż dziesięć lat temu. Sąd ustalił, że
obecne koszty utrzymania powodów kształtują się na poziomie po około 1200 zł miesięcznie na każde dziecko
i obejmują koszty mieszkaniowe, koszty wyżywienia, zakupu odzieży, kosmetyków i środków czystości, edukacji,
zajęć sportowych, leczenia oraz rozrywki. Ustalając zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletnich, Sąd w pełni
uwzględnił zeznania ich przedstawicielki ustawowej, które w świetle zasad doświadczenia życiowego należy ocenić
jako wiarygodne – koszty zaspokojenia poszczególnych potrzeb wskazane przez J. Z. (1) są racjonalne i adekwatne
do poziomu wydatków na dzieci w wieku powodów. Nadto, wszystkie wymienione przez nią kategorie wydatków
należy uznać za usprawiedliwione. Sąd nie podzielił przy tym zarzutu pozwanego, że do zakresu usprawiedliwionych
potrzeb małoletnich nie powinny być zaliczane wydatki na zajęcia dodatkowe, które po wakacjach 2015 r. nie
są w rzeczywistości ponoszone – małoletni nie uczęszczają bowiem na tego rodzaju zajęcia. Wskazać należy, że
zakres usprawiedliwionych potrzeb uprawnionych do alimentacji nie zawsze pokrywa się z rzeczywiście ponoszonymi
kosztami, zdarza się bowiem, że istnieją po stronie uprawnionego uzasadnione potrzeby, których nie jest on jednak w
stanie ponosić ze względu na ograniczone środki finansowe. Pozwany zdaje się nie dostrzegać, że przyczyną, dla której
małoletni nie kontynuują treningów sportowych, jest trudna sytuacja finansowa matki małoletnich związana z tym,
że w ciągu ostatnich dziesięciu lat, mimo wzrostu kosztów utrzymania małoletnich, pozwany nie uczestniczył w ich
pokrywaniu w stopniu wyższym niż wynikało to z orzeczenia z 2005 r.
Mając na uwadze powyższe, Sąd stwierdził, że zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletnich od daty wydania
ostatniego orzeczenia w przedmiocie alimentów wzrósł około dwukrotnie – z kwoty około 600 zł miesięcznie do kwoty
1200 zł miesięcznie na każdego z chłopców.
Sąd przeanalizował także możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego w kontekście ich zmiany od daty wydania
ostatniego orzeczenia w przedmiocie alimentów i ustalił, że w analizowanym okresie uległy one wzrostowi. W
2005 r. źródłem utrzymania pozwanego było wynagrodzenie za pracę w kwocie około 2950 zł miesięcznie. Obecnie
pozwany osiąga dochód w kwocie 1870-2400 zł miesięcznie, przy czym jego podstawowe wynagrodzenie wynosi
1211,14 zł netto miesięcznie, natomiast pozostała część wynagrodzenia przyjmuje postać premii o zmiennej wysokości.
Rzeczywiście osiąganych dochodów nie należy jednak utożsamiać z możliwościami zarobkowymi, zgodnie bowiem
z utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego „możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki
i dochody, jakie uzyskiwałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś
rzeczywiste zarobki i dochody” (teza IV uchwały SN z dnia 16 grudnia 1987 r. w sprawach alimentacyjnych). W
tym kontekście Sąd uwzględnił także treść art. 136 k.r.o., zgodnie z którym jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat przed
sądowym dochodzeniem świadczeń alimentacyjnych osoba, która była już do tych świadczeń zobowiązana, bez
żadnego powodu zrzekła się prawa majątkowego lub w inny sposób dopuściła do jego utraty albo jeżeli zrzekła się
zatrudnienia lub zmieniła je na mniej zyskowne, nie uwzględnia się wynikłej stąd zmiany przy ustalaniu zakresu
świadczeń alimentacyjnych. Tymczasem pozwany w ciągu ostatnich trzech lat, a ściślej – w sierpniu 2013 r. – rozwiązał
stosunek pracy z firmą (...) Sp. z o.o. na mocy porozumienia stron, natomiast pracownicy zatrudnieni obecnie
na stanowiskach tożsamych ze stanowiskiem zajmowanym przez pozwanego otrzymują obecnie wynagrodzenie w
średniej wysokości 3650 zł brutto, to jest 2575,12 zł netto miesięcznie, a zatem o 175-700 zł wyższe niż obecne
wynagrodzenie pozwanego, natomiast z zeznań pozwanego wynika, że w rzeczywistości uzyskiwał on jeszcze wyższe
dochody – na poziomie 3000-3500 zł miesięcznie. Podczas przesłuchania pozwany zeznał, że rozwiązanie stosunku
pracy było w rzeczywistości przeprowadzone z inicjatywy pracodawcy ze względów finansowych, a alternatywą dla
pozwanego było ryzykowanie zwolnieniem dyscyplinarnym. Sąd nie uwzględnił jednak zeznań pozwanego w tym
zakresie, albowiem mając świadomość, że ciąży na nim obowiązek alimentacyjny wobec małoletnich powodów oraz
szereg innych zobowiązań, T. K. nie powinien dobrowolnie rezygnować z dobrze płatnego zatrudnienia, a w przypadku
niezgodnych z prawem działań pracodawcy miał on możliwość skorzystania z przysługujących pracownikom środków
ochrony prawnej przewidzianych w przepisach prawa pracy. Uwagi Sądu nie uszedł również fakt, że w 2014 r. pozwany
dokonał na rzecz swojej matki darowizny mieszkania położonego przy ul. (...) we W., którego wartość określona jest na
kwotę 250 000 zł. Czynność tę Sąd ocenił jako zrzeczenie się majątku w rozumieniu art. 136 k.r.o. Dla rozstrzygnięcia w
niniejszej sprawie nie mają znaczenia motywacje pozwanego oraz jego stosunki osobiste i majątkowe z matką. Należy
uznać, że pozwany wyzbył się własności mieszkania, które mogło, przynajmniej teoretycznie, stanowić jego dodatkowe
źródło dochodów. Natomiast zawarcie umowy darowizny nieruchomości w sytuacji, w której pozwany nie jest w stanie
utrzymać swoich synów i łożyć na ich rzecz w odpowiedniej wysokości, należy ocenić jako działanie nieracjonalne.
W związku z powyższym Sąd ustalił możliwości zarobkowe pozwanego na poziomie co najmniej 2575 zł netto
miesięcznie, to jest kwotę wynagrodzenia na stanowisku, z którego pozwany zrezygnował, powiększone o potencjalne
dochody z najmu zbytego mieszkania bądź oszczędności pozyskane wskutek jego odpłatnego zbycia. Sąd uwzględnił
również obciążenia pozwanego, a zwłaszcza kredyt hipoteczny spłacany w ratach po około 650 zł miesięcznie.
Jednocześnie jednak zważyć należy, że matka małoletnich spłaca zaległości w czynszu mieszkania, w którym
zamieszkuje obecnie wyłącznie pozwany, a które to ściągane są z jej konta przez komornika w kwotach po około 500
zł miesięcznie. Oboje rodzice małoletnich ponoszą zatem dodatkowe ciężary finansowe w podobnej wysokości.
Uwzględniając powyższe okoliczności, Sąd stwierdził, że zasadne jest podwyższenie świadczenia alimentacyjnego
z kwoty 250 zł miesięcznie do kwoty po 600 zł miesięcznie na każdego z powodów. W ten sposób pozwany w
odpowiednim stopniu będzie zaspokajał usprawiedliwione potrzeby powodów, a jednocześnie świadczenia te nie
będą stanowiły nadmiernego uszczerbku w kosztach utrzymania pozwanego. Do zaspokojenia potrzeb małoletnich w
pozostałym zakresie na podstawie art. 133 § 1 k.r.o. zobowiązana jest ich matka. Na marginesie wskazać należy, że Sąd
nie uznał zasadności zarzutu pozwanego, że J. Z. (1) nie wykonuje zawodu zgodnego ze swoim wykształceniem (technik
usług kosmetycznych). Z akt sprawy III RC 1000/05 wynika bowiem, że przed 2005 r. prowadziła ona działalność
gospodarczą polegającą na świadczeniu usług kosmetycznych, a jej niepowodzenia w tej dziedzinie stały się pierwotną
przyczyną problemów finansowych rodziny. Nie można zatem czynić matce powodów zarzutu, że nie wykorzystuje
ona w pełni swoich możliwości zarobkowych.
W związku z powyższym w pkt. I sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanego T. K. tytułem podwyższonych alimentów
na rzecz małoletnich M. K. oraz I. K. kwotę po 600 zł miesięcznie na rzecz każdego z nich, to jest łącznie 1200 zł
miesięcznie, poczynając od dnia 19 maja 2015 r., to jest od dnia wytoczenia powództwa, płatne do 10. Dnia każdego
miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, do rąk J. Z. (1) jako
przedstawicielki ustawowej małoletnich powodów, w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego
dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 19 listopada 2005 r. w sprawie III RC 1000/05 w kwocie po 250 zł miesięcznie na
rzecz każdego z nich, jednocześnie oddalając w pkt. II powództwo w pozostałej części.
W pkt. III sentencji wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych Sąd nakazał pozwanemu, aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 zł tytułem opłaty sądowej, od
ponoszenia której powodowie byli zwolnieni. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy opłata stosunkowa pobierana w sprawach
o prawa majątkowe wynosi 5% wartości przedmiotu sporu. W niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu, obliczona
zgodnie z dyspozycją normy wyrażonej w art. 22 k.p.c., wynosiła 10800 zł (800 zł x 12 m-cy), zatem opłata od pozwu
w pełnej wysokości powinna wynosić 540 zł. Pozwany przegrał sprawę w około 77,8 % i do uiszczenia takiej części
opłaty sądowej został zobowiązany przez Sąd.
W pkt. IV sentencji wyroku, na podstawie art. 333 § 1 k.p.c. Sąd wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej
wykonalności.