Julian Tuwim - biografia. Cechy poezji Tuwima

Julian Tuwim - biografia. Cechy poezji Tuwima
Julian Tuwim był polskim poetą, autorem piosenek i tekstów
kabaretowych, jednym z najważniejszych polskich twórców w
dwudziestoleciu międzywojennym. Przyszły poeta urodził się w 1894
roku w Łodzi i tam chodził do szkoły. Wtedy powstają pierwsze utwory
Tuwima. W 1916 roku przenosi się do Warszawy, zaczyna studia
filozoficzne, które porzuca, by poświęcić się twórczości poetyckiej.
Wielkim rozgłosem cieszy się wydany w 1918 roku wiersz
„Wiosna-dytyramb”, wywołując skandal wśród czytelników. Tuwim pisze
o biologicznej stronie ludzkiego życia, kierowaniu się popędami,
zaspokajaniu żądz. To widzenie natury ludzkiej, bliskie starożytnym;
nieprzypadkowe jest odwołanie do Dionizosa, poświęconych mu świąt
(tzw. dionizje) i twórczości starożytnej.
Tuwim szybko dołącza się do, a potem staje się jednym z filarów, grupy
poetyckiej Skamander. Nazwa nawiązuje do mitologii starożytnej.
Grupa poetów związanych z pismem „Pro Arte” zakłada kawiarnię
literacką Pod Pikadorem, gdzie wygłasza swoje wiersze, odbywają się
tam też występy sceniczne i prezentacja skeczy.
Wczesna twórczość poety obrazuje zachwyt i optymizm. Utwory takie
jak „Ranyjulek” czy „Do krytyków” wypełnia język potoczny, wyraźna
ekspresja, opis najprostszych czynności – jazda tramwajem, włóczenie
się po ulicach – to właśnie sposoby na wyrażenie zauroczenia życiem.
Tuwim jest nie tylko utalentowanym poetą – interesuje się językami
obcymi, uczy się esperanto, przekłada na ten język twórczość Staffa
czy Słowackiego. Tworzy także wiersze dla dzieci: „Pan Hilary”, „Ptasie
radio”, „Bambo”, „Lokomotywa”. Ten ostatni utwór to prawdziwe
mistrzostwo, zachwycają się nim nie tylko najmłodsi – poeta, dobierając
odpowiednie słowa, doskonale naśladuje dźwięki wydawane przez
lokomotywę.
Najlepszy okres twórczości poety to koniec lat dwudziestych i lata
trzydzieste. Witalność i radość życia, widoczna w pierwszych utworach,
powoli ustępuje miejsca refleksji i zadumie. Można stwierdzić, że to, co
kiedyś tak bawiło poetę i było dla niego inspiracją, teraz go nudzi i
drażni. Ludzie opisani w wierszu „Mieszkańcy” to złośliwe, beznadziejne
i tępe istoty, egzystujące tylko po to, by narzekać. Podobnie „Bal w
operze” – ostra satyra na sferę polityki, władzy, tak zwane elity. To, co
zachwycało młodego Tuwima, w dojrzalszym wieku go irytuje.
Podsumowaniem drogi twórczej jest poemat dygresyjny „Kwiaty
polskie”, w którym poeta, na kanwie banalnej historii z przełomu
wieków, opowiada o swoich wspomnieniach i buduje nieskończone
dygresje.
Ważnym elementem w twórczości poety jest nawiązanie do klasyki
poetyckiej. Po eksperymentach z językiem, wprowadzaniu do poezji
nowych słów, Tuwim oddaje hołd swoim poetyckim poprzednikom,
szczególne Janowi Kochanowskiemu. Tradycyjny sposób budowania
wierszy, tradycyjną funkcję twórczości uważa poeta za niepodważalną.
Takie przesłanie ma utwór „Rzecz czarnoleska”.
W czasie II wojny Julian Tuwim przebywał na emigracji – najpierw we
Francji, potem w Brazylii i Stanach Zjednoczonych. To właśnie tam
zajmował się pisaniem „Kwiatów polskich”. Do kraju wrócił w 1946 roku,
nie ukrywając swoich sympatii dla zmieniającego się ustroju Polski i
coraz większej zależności naszego kraju od ZSRR. W związku z tym
został potraktowany przez władze bardzo łaskawie. W owym czasie już
niewiele pisał, zajmował się zbieraniem ciekawostek literackich. Zmarł
nagle zimą 1953 roku, w czasie pobytu w Zakopanem.