Julian Tuwim - Urząd Miasta Krasnystaw

Julian Tuwim jest autorem tekstów kabaretowych, rewiowych oraz twórcą tekstów
politycznych. Współautor pism literackich i satyrycznych. Tłumacz literatury rosyjskiej
a także pisarz wierszy dla dzieci, np. Lokomotywa, Pan Hilary, Słoń Trąbalski. Urodził się 13
września 1894 r. w Łodzi przy ulicy Widzewskiej 44. Od 1904 do 1914 r. uczył się
w Miejskim Gimnazjum Rządowym w Łodzi. Na początku uczył się słabo i nie wykazywał
jakiegokolwiek zaangażowania w naukę przedmiotów ścisłych zwłaszcza matematyki , przez
co powtarzał szóstą klasę. W 1905 r. z powodu przetaczającej się przez Łódź rewolucji, wraz
z rodziną, musiał wyjechać na jakiś czas do Wrocławia.
Już w wieku 17 lat zadebiutował przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa.
Dwa lata później miał miejsce jego właściwy debiut poetycki. Jego wiersz „Prośba” został
opublikowany w „Kurierze Warszawskim”.
W 1916 r. Julian Tuwim dużo myślał o rozpoczęciu studiów. Zdecydował się na nie
i przeniósł się do Warszawy. Studiował filozofię i prawo na Uniwersytecie Warszawskim.
W trakcie studiów zaczął współpracę z wydawnictwem: Pro Arte et Studio.
W 1919 r. założył grupę poetycką Skamander. 30 kwietnia 1919 r. poślubił Stefanię
Marchew. W czasie wojny polko-bolszewickiej Tuwim pracował w Biurze Prasowym Wodza
Naczelnego Józefa Piłsudskiego. W młodości inspirował się twórczością Leopolda Staffa.
Dużo o tym pisał w swych pamiętnikach. W 1935 r. dostał aż dwie nagrody. Jedna to Złoty
Wawrzyn Akademicki, a druga zaś Nagroda polskiego PEN Clubu. Do Francji wyemigrował
w 1939 r. Z Janem Lechoninem, Antonim Słonimskim, Kazimierzem Wierzyńskim
i Mieczysławem Grydzewskim spotykał się w paryskiej kawiarni. W obliczu kapitulacji
Francji latem w 1940 r. Tuwim wraz z Lechoninem udali się do Lizbony a potem do Brazylii,
gdzie dołączył do nich Kazimierz Wierzyński. Następnie razem wyjechali do Nowego Jorku,
w którym poeta mieszkał przez blisko 5 lat. Członkowie grupy Skamander byli pierwszą falą
emigracji polskich poetów. Przyczyną rozpadu tej grupy były prosowieckie sympatie
Tuwima. Do Polski Julian powrócił w czerwcu 1946 r.. Stał się osobą szanowaną, chronioną,
adorowaną a jakże uprzywilejowaną przez ówczesne władze. Został wtedy okrzyknięty poetą
państwowym. W tym samym 1946 r. Stefania i Julian Tuwimowie zaadoptowali córkę Ewę.
Od 1947 do 1950 roku pełnił on funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego. W 1949
r. artysta otrzymał po raz drugi Literacką Nagrodę miasta Łodzi. Pierwszy raz uzyskał ją
w 1928 r.. W tym samym roku zdobył jeszcze Order Sztandaru Pracy. Po wojnie państwo
Tuwimowie otrzymali opuszczony dom w Aninie przy ulicy Zorzy 19, gdzie mieszkali wraz
z siostrą Juliana – Ireną. Przez ostatnie lata swojego życia poeta napisał niewiele, ale jakże
znakomitych wierszy, zajmował się także tłumaczeniem i zbieraniem kuriozów literackich,
które wydawał w miesięczniku „Problemy” pisarz przez wiele lat życia cierpiał na zaburzenia
nerwicowe. Rok przed śmiercią uzyskał Nagrodę Państwową pierwszego stopnia. Zmarł 27
grudnia 1953 r. w pensjonacie Z A i S K w Zakopanem na atak serca. Po śmierci jego dom
otrzymał Piotr Jaroszewicz. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym
na Powązkach w Warszawie.
Do jego najważniejszych dzieł należą:
Juwenilia,
Czyhanie na Boga,
Siódma jesień,
A to pan zna ?,
Jarmark rymów,
Rzepka,
Piórem i piórkiem,
Lokomotywa,
Słowa we krwi,
Tajemnice amuletów i talizmanów.