Rosyjscy leccy strzelcy w 18 wieku taktyka i sposób

Rosyjscy leccy strzelcy w 18 wieku
taktyka i sposób szkolenia.
Poniższy artykuł jest częściowym tłumaczeniem pracy:
e Russian foot skirmishers in the 18th century. (from: Tactics of the
Russian Army in the Napoleonic Wars. By Alexander & Yurii Zhmodikov,
vol.1, pp.14-18, 39, 43-45, 48-52)
Pragniemy serdecznie podziękować autorom tej pracy za udostąpnienie nam
tych fragmentów oraz pozwolonie na ich przetłumacznie oraz skrócenie
wedle potrzeb. Naszych czytelników serdecznie zachęcamy do nabycia
tej publikacji, gdyż stanowi ona naprawdę ciekawę źródło dla wszystkich
entuzjastów 18-wiecznej taktyki wojskowej.
Jednostka specjalnej lekkiej piechoty nazywanej jegrami zostala stworzona
w 1763 roku. W 1796 car Paweł rozkazał sformować wszystkich jegrów
w dwadzieścia oddzielnych batalionów po pięć kompani każdy (28 oficerów,
55 podoficerów, 10 muzyków, 750 jegrów, 60 nadliczbowych, 65 cywili
w każdym batalionie) a w okresie 17/28 maja 1797 rozkazał sformować
jegierski pułk: każdy jegierski batalion został podzielony na dwa bataliony
i każdy jeden został nazwany pułkiem, ale liczba żołnierzy w każdym nowym
pułku zostala taka sama jak w starym batalionie więc liczba żołnierzy
w pułku jegierskim była o wiele niższa niż w pułku muszkieterskim.
Jegrzy byli trenowani zgodnie z instrukcją napisaną w 1786 przez
M.I.Kutozova, który później dowodził rosyjską armią pod Austerlitz w 1805
oraz C.-in-C w 1812. W 1785 został wyznaczony na dowódcę Bugaskiego
Jagierskiego Oddziału (w org. Bugaskii Jager Corps). Podczas panowania
Cara Pawła instrukcja została odrobinę zmodyfikowana zgodnie z nową
organizacja i regulaminami.
Kutuzow uważał trening w celnym prowadzeniu ognia za jadną
z najważniejszych cześci jegierskiego szkolenia. Polecał używania
drewnianej tablicy wysokiej na ok. 2,5 metra (w org. three and a half arshin)
z namalowaną na czarno ludzką sylwetką o wyskości ok 1,87 metra, z wałem
ziemnym wyższym i szerszym niż ta deska, aby żołnierz mógł później łatwo
znaleźć kulę do ponownego użycia. Każdy jegier musiał strzelać zawsze
z tego samego muszkietu, aby odpowiednio przyzwyczaić się do używania
właśnie tej broni. Żołnierze byli trenowani w strzelniu ze 100 kroków,
najpierw w pozycji klęczącej, później w stojącej, a następnie w strzelaniu
z dalszej odległości – głównie ze 150 kroków.
Kutuzov krótko opisał trajektorię lotu kuli i wytłumaczył różne wysokosci
www.kompaniawoltyzerow.pl
do jakich lufa karabinu powinna być podniesiona przy strzelaniu na różne
odległości. Nalegał na to, aby wytłumaczyć to również jego żołnierzom.
Napisał on, że każdy muszkiet ma swój własny zasięg bezpośredniego,
celnego strzału/trafeinia (zasieg w jakim kula trafia do celu) który może
zostać znaleziony eksperymentalnie, ale zazwyczaj następujące reguły były
dobre: na odległość stu kroków strzelec powinien celować w kolana wroga,
na odległość 150 kroków w połowę wyskości człowieka, na 200 kroków
w klatkę piersiową, na 250 kroków w twarz, na odległość 300 kroków pół
arshin (ok. 35Cm – przyp. tłumacz) nad głową. Nie jest jasne jaka wtedy była
długość jednej stopy – w jedynej istniejącej kopii instrukcji obliczona jest
jako trzy-czwarte arshin (0,5325m), ale kopia ta została napisana podczas
panowania Cara Pawła gdy długość kroku została opisana w instrukcji dla
piechoty; jednak odleglości opisane powyżej w instrukcji dla Jegrów wydają
się za krótkie jeśli założy się taką długość kroku. Niestety długość kroku nie
jest sprecyzowana w instrukcji piechoty z 1763, ale prawdopodobnym jest,
że Kutuzov pierwotnie przyjmował stopę równą jednego arshin (0,71m),
ponieważ dlugość ta jest często wspominana w instrukcjach slynnego
rosyjskiego feldmarszałka A.V. Suvorova.
Jegrzy w samej rzeczy byli trenowani w prowadzeniu celnego ognia. Każdy
jegier dostawał sześć kul rocznie jednak Kutuzov rozkazał, aby dawano
im aż dziesięć kul. S.I. Mosolov oficer w Liflyandskii (Livland) oddziale
Jegierskim w latach 1789-94 (major i komendant 3ciego batalionu a później
podpułkownik i dowódca 2giego i 3ciego batalionu) napisał, że jego ludzie
byli trenowani aby „mierzyć celnie i nabijać szybko” a nawet strzelać
do ruchomych celów. Podczs treningu jegier ciagnął drewnianą tablicę
wysokości człowieka szerokości jednego i pół arshin (1,067m) z zaczeopiną
liną, inni jegrzy stali 20 kroków jeden od drugiego i strzelali w kolejności.
Zazwyczaj notowano wiele trafień do tarczy. Jegrzy podpułkownika brali
później udział w kampanii roku 1799 we Włoszech i Szwajcarii.
Kutuzov poinstruował, aby jegrzy byli trenowani w manewrowamniu
formacjami dwu i trzy szeregowymi: dwa szeregi były wygodniejsze
jeśli chodzi o prowadzenie ognia, jednak nie były dość silne do ataku na
bagnety, wiec jegrzy byli formowani w dwa szeregi gdy działali oddzielnie,
a w trzy gdy działali razem z liniową piechotą. Istniały trzy prędkości
marszu: zwyczajne (80 kroków na minutę), szybkie (120 kroków na minutę
– winno być używane, gdy sposób formowania oddziału był zmieniany
i podczas ataku), oraz rytm biegowy. Rytm biegowy nie był zdefiniowany,
ale powinien być on używany przez małe jednostki i nie wiecej niż na
odległość 400 kroków.
Jegrzy byli trenowani, do używania podstowowych manewrów i formacji
www.kompaniawoltyzerow.pl
piechoty: maszerowanie w otwartych kolumnach plutonami (używane tego,
gdy oczekiwano wroga z prawej lub lewej strony, aby móc zwinąć się do lini
poprzez zawijanie plutonów), sekcjami (gdy koniecznym było przesuwanie
batalionów sformowanych w linię na prawo lub lewą na niewielkie dystanse),
w zamkniętych kolumnach dywizjami lub plutonami.
Jegrzy powinni być w stanie wykonywać następujące zadania:
1)osłaniać marsz armii w terenie, gdzie kawaleria nie była w stanie tego
robić
2)utrzymywać i zajmować wąwozy
3)odciągać wroga z lasów lub gęstych krzaków
4)bronić lasów z zasiekami lub bez nich
5)to samo co w punkcie 3 i 4 również dla wiosek, cmentarzy, kamienistych
terenów lub terenów z rowami
6)osłaniać przyjacielską piechotę podczas formowania linii lub podczas
marszu w cieżkim terenie.
Aby osłonić maszerującą armię, jegrzy byli dzieleni plutonami na froncie
i flankach maszerującej kolumny armii, dowódca każdego plutonu wysyłał
połowe swoich ludzi sto kroków na przód aby sforomować ich w linię
skłądającą się z par jegrów do prowadzenia walki w rozproszeniu. Linia
ta nie mogłą mieć żadnych większych dziur i musiała osłonić całość
maszerującej armii.
woltyżer l`Aimant
www.kompaniawoltyzerow.pl