więcej » (Szanowni Państwo, Mieszkańcy Miasta Sulejówek)

Szanowni Państwo, Mieszkańcy Miasta Sulejówek
W dniu 2 września 2016 r. weszła w życie ustawa o zakazie propagowania
komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy budowli, obiektów
i urządzeń użyteczności publicznej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy nazwy
budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej w tym dróg, ulic, mostów
i placów nadawane przez jednostki samorządu terytorialnego nie mogą upamiętniać osób,
organizacji, wydarzeń lub dat symbolizujących komunizm lub inny ustrój totalitarny, ani w inny
sposób takiego ustroju propagować. Organ jednostki samorządu terytorialnego ma obowiązek
dokonania zmian w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
W dniu 20 października br. Komisja Oświaty, Kultury i Sportu Rady Miasta Sulejówek, kierując się
propozycjami zgłaszanymi przez Mieszkańców, organizacje społeczne i stowarzyszenia, m.in.
Młodzieżową Radę Miasta Sulejówek, zaproponowała zmianę nazwy trzech ulic:
1. Marcelego Nowotki na Rotmistrza Witolda Pileckiego.
2. Jana Krasickiego na Biskupa Ignacego Krasickiego.
3. Generała Zygmunta Berlinga na Generała Kazimierza Sosnkowskiego.
Komisja Oświaty, Kultury i Sportu przygotuje projekty uchwał w sprawie zmiany nazw ww. ulic,
które zostaną przedłożone Radzie Miasta Sulejówek pod głosowanie na sesji zaplanowanej na dzień
24 listopada 2016 r.
Zmiany nazw ulic wynikające z realizacji postanowień ustawy dekomunizacyjnej nie
wymagają od Mieszkańców zmian dokumentów zawierających nazwę
dotychczasową. Dokumentów będzie można używać tak długo, aż stracą ważność.
Ponadto pisma oraz postępowania sądowe i administracyjne w sprawach
dotyczących ujawnienia w księgach wieczystych oraz uwzględnienia w rejestrach,
ewidencjach i dokumentach urzędowych zmiany nazwy dokonanej na podstawie
ustawy są wolne od opłat.
Przewodnicząca
Komisji Oświaty, Kultury i Sportu
/-/
Małgorzata Lubecka
Przewodniczący
Rady Miasta Sulejówek
/-/
Daniel Dąbrowski
Burmistrz
Miasta Sulejówek
/-/
Arkadiusz Śliwa
Biskup Ignacy Krasicki (1735-1801) dostojnik kościelny, kapelan królewski, a także poeta, prekursor polskiej powieści,
najwybitniejszy literat polskiego oświecenia. Urodzony w zubożałej rodzinie magnackiej. Wychowanek kolegium
jezuickiego we Lwowie i warszawskiego seminarium duchownego, przez dwa lata przebywał w Rzymie kontynuując
tam studia. W czasie obrad Sejmu Czteroletniego solidaryzował się ze stronnictwem patriotycznym. W 1795 został
obrany arcybiskupem gnieźnieńskim. Był jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie, a także
twórcą oraz jednym z redaktorów „Monitora” – wpływowego i opiniotwórczego czasopisma tego okresu, krytycznego
wobec pozostałości kultury czasów saskich. Na łamach „Zabaw przyjemnych i pożytecznych” opublikował Hymn do
miłości ojczyzny. Wiersz ten, z uwagi na silny ładunek emocjonalny i podjętą tematykę patriotyczną przez pewien czas
funkcjonował jako nieoficjalny hymn narodowy, głosząc miłość do ojczyzny jako największą wartość człowieka
i apelując o poświęcenie wszystkiego – także życia – w jej obronie.
Witold Pilecki (1901-1948) bohater narodowy, patriota. Wychowany w tradycji powstań narodowych i ukształtowany
przez zawołanie BÓG – HONOR – OJCZYZNA. Od 13 roku życia działał w konspiracji. Obrońca Wilna i Grodna.
W odrodzonej II Rzeczypospolitej założył rodzinę i zarządzał rodzinnym majątkiem. Rozwijał działalność społeczną, za
co w 1937 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi. W 1939 r. ppor. Pilecki dowodził szwadronem ułanów; był zastępcą
dowódcy kawalerii 41 Dywizji. Po jej rozbiciu prowadził walkę partyzancką; następnie przedostał się do Warszawy. Był
jednym z twórców Tajnej Armii Polskiej (TAP). Kiedy dowództwo TAP podjęło decyzję o przeprowadzeniu działań
wywiadowczych na terenie obozu w Auschwitz Witold Pilecki zgłosił się na ochotnika. 19 września 1940 r. podczas
łapanki na warszawskim Żoliborzu dał się aresztować. Jako więzień KL Auschwitz – nr obozowy 4859 – przesyłał
informacje opisujące nieludzkie warunki panujące w obozie do Komendy Głównej w Warszawie, skąd były wysyłane do
Rządu Polskiego na uchodźctwie w Londynie. Zorganizował konspiracyjny Związek Organizacji Wojskowej łącząc
więźniów we wszystkich komandach obozu. Kiedy wiosną 1943 r. obozowe Gestapo rozpoczęło aresztowania wśród
konspiratorów por. Pilecki wraz z dwoma współwięźniami zbiegł z obozu i powrócił do Warszawy. Za bohaterską
działalność w KL Auschwitz awansowany do stopnia rotmistrza rozkazem Komendanta Głównego AK gen Tadeusza
Bora – Komorowskiego. Po ucieczce z obozu Rotmistrz Pilecki kontynuował działalność konspiracyjną biorąc udział
w tworzeniu nowej wojskowej organizacji podziemnej o kryptonimie „NIE” (Niepodległość), której celem była walka
o niepodległość Polski po zajęciu jej terenów przez Armię Czerwoną. W Powstaniu warszawskim walczył na Woli,
a broniony przez jego ugrupowanie i nigdy nie zdobyty przez Niemców teren zyskał nazwę „Reduta Witolda”. Po
upadku Powstania wywieziony do obozu jenieckiego w Lamsdorf, a następnie do Murnau. Po wyzwoleniu przez wojska
amerykańskie wyjechał do Włoch do Armii gen. Andersa. Wrócił do Polski jesienią 1945 r. jako oficer II Oddziału
II Korpusu Polskiego. Miał za zadanie zorganizowanie siatki wywiadowczej zbierającej informacje o sytuacji w kraju.
Zbudował sieć współpracowników i informatorów; tajne informacje i raporty o działalności NKWD i UB przesyłane
były do Włoch. Wiedział, że jest zagrożony ale nie wyjechał z kraju. Został zaaresztowany przez funkcjonariuszy UB
8 maja 1947 r. Poddany okrutnemu śledztwu został skazany na śmierć. Wyrok wykonano 25 maja 1948 r. w więzieniu
przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Nigdy nie ustalono gdzie został pochowany. Witold Pilecki został odznaczony
pośmiertnie: Orderem Żelaznej Gwiazdy Wytrwałości, Krzyżem Oświęcimskim, Warszawskim Krzyżem Powstańczym,
Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W lipcu 2006 r. odznaczony Orderem Orła Białego przez
Prezydenta Lecha Kaczyńskiego.
Generał Kazimierz Sosnkowski (1885-1969) wojskowy i polityk. Założyciel Związku Walki Czynnej, szef sztabu
I Brygady Legionów Polskich, wiceminister (1919-1920), minister spraw wojskowych (1920-1924). Sprawował funkcję
przedstawiciela Polski w Lidze Narodów (1925). Jako generał broni Wojska Polskiego (od 1936), dowodził podczas
kampanii wrześniowej 1939 tzw. Frontem Południowym. W okresie okupacji niemieckiej, będąc na emigracji, pełnił rolę
następcy Prezydenta RP, ministra bez teki w rządzie gen. Władysława Sikorskiego (1939-1940), komendanta głównego
Związku Walki Zbrojnej (1939-1941), oraz Wodza Naczelnego Polskich Sił Zbrojnych (1943-1944).
W latach 1910 -1922 był jednym z głównych współpracowników Marszałka Józefa Piłsudskiego jako wymagający
partner w dyskusjach, zaufany konsultant strategicznych decyzji, lojalny i skrupulatny wykonawca wszystkich rozkazów.
Z rodziną Piłsudskich łączyły go więzi przyjaźni. Pisze Jadwiga Piłsudska-Jaraczewska: „Generał Kazimierz Sosnkowski
był nie tylko jednym z najbliższych współpracowników i wiernych podkomendnych mego Ojca, ale dla mnie przede
wszystkim był przyjacielem naszej rodziny. Bez tej przyjaźni, zahartowanej w trudnych i heroicznych okolicznościach,
nasze więzi nie byłyby tak mocne i nie przetrwałyby aż do śmierci Generała ”. W okresie kiedy Marszałek Piłsudski
z rodziną mieszkał w „Milusinie” wartę wojskową pełnili przy nim żołnierze z 7-go Pułku Ułanów Lubelskich, mający
od 4 marca 1920 za patrona gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Niezależnie od wypełniania ważnych funkcji państwowych
generał angażował się w działalność społeczną. W latach 1928-1939 był prezesem Klubu Sportowego „Polonia
Warszawa”. Systematycznie wspierał działalność Warszawskiego Towarzystwa Zwolenników Gry Szachowej.
Przyczynił się do odbudowania dworku Chopinów w Żelazowej Woli i zorganizowania w nim muzeum. Pełnił funkcję
przewodniczącego Komitetu Wykonawczego i Prezydium Stowarzyszenia „Komitet Dni Chopinowskich w Polsce”.
Wszechstronnie utalentowany, erudyta i poliglota, był autorem kilku przekładów poetyckich utworów Goethego,
Baudelaire’a, Lermontowa i Shakespeare’a, grał na pianinie i malował. Zmarł na emigracji w Kanadzie.