D - Sąd Rejonowy w Wołominie

Sygn. akt II K 973/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 czerwca 2015 r.
Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSR Jacek Kulesza
Protokolant: Iwona Morka
przy udziale oskarżyciela publicznego Prokuratora Joanny Ryszawy
po rozpoznaniu w dniach 6 marca 2015 r., 10 czerwca 2015 r. sprawy T. L. urodzonego (...) w W., syna J. i A. z d.F.
oskarżonego o to, że:
w okresie od nieustalonego dnia października 2014 roku do dnia 05 grudnia 2014 roku w M., woj. (...) wbrew
przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii uprawiał 2 krzewy ziela konopi innych
niż włókniste mogących dostarczyć znaczną ilość ziela konopi innych niż włókniste, tj. o czyn z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii
orzeka:
1. Na podstawie art. 66 § 1 kk. i art. 67 § 1 kk. warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonego T. L. na
okres próby dwóch lat, po przyjęciu, iż zarzucany mu czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
2. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi kosztami
procesu w wysokości 690 zł.
UZASADNIENIE
T. L. został oskarżony o to, że w okresie od nieustalonego dnia października 2014 r. do dnia 5 grudnia 2014 r. w M. woj.
(...) wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r o przeciwdziałaniu narkomanii uprawiał 2 krzewy ziela konopi
innych niż włókniste mogących dostarczyć znaczną ilość ziela konopi innych niż włókniste, , tj. o czyn z art. 63 ust. 1
i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.
Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd
ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 5 grudnia 2014 r. funkcjonariusze policji S. S. i P. P. przeprowadzili przeszukanie pomieszczeń zajmowanych
przez T. L. przy ul. (...) w M., powiatu (...). W toku wykonywanych czynności uwagę policjantów zwrócił zapach
marihuany, jaki wyczuwalny był w pokoju ww. Funkcjonariusze zauważyli także szafkę, w której ścianie zamontowany
był wentylator. Po jej otwarciu ujawnili donice, w których rosły dwie rośliny, stanowiące ziele konopi indyjskich innych
niż włókniste o łącznej wadze netto wynoszącej 57,21 g. Ww. rośliny nie miały rozwiniętego kwiatostanu.
T. L. jest osobą niekaraną. Nigdy wcześniej nie wchodził w konflikt z prawem.
(Dowody: wyjaśnienia oskarżonego T. L. – k. 16, 37, 84-85, zeznania A. L. – k. 94, opinia biegłego z zakresu badań
chemicznych – k. 29-30, k. 253-255, karta karna - 87).
Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie ww. dowodów oraz pozostałego uznanego za wiarygodny materiału
dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej.
Oskarżony T. L. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i podczas rozprawy głównej konsekwentnie
przyznawał się do hodowli dwóch krzaków konopi indyjskiej. Przesłuchiwany w trakcie dochodzenia wyjaśnił, że
około dwóch miesięcy przed ujawnieniem przestępstwa przez internet kupił nasiona konopi, tzw. marihuany. Wskazał,
że chciał wyhodować sobie krzak konopi w celu późniejszego wysuszenia i samodzielnego wypalenia uzyskanego
narkotyku. Opisał, że rośliny posadził w dwóch doniczkach, a miało to miejsce około miesiąca października. W tym
celu T. L. skręcił z desek drewnianą skrzynkę, którą wyposażył w lampę sodową, filtr powietrza oraz wiatraki, rośliny
podlewał. Według relacji oskarżonego nikt nie wiedział o prowadzonej przez niego hodowli, zaś sposób uprawy poznał
on na stronach internetowych. Oskarżony podkreślił, że uprawiał marihuanę na własny użytek i nie zamierzał nikomu
sprzedawać narkotyków. Oświadczył także, iż wiedział, że uprawa tego rodzaju konopi jest zakazana przez prawo,
pomimo to – z ciekawości – się jej dopuścił. Podczas kolejnego przesłuchania w sprawie oskarżony wyjaśnił także, iż
nikt nie użył narkotyków pochodzących z jego uprawy albowiem były to jedynie rośliny, a nie gotowy susz.
W toku postępowania jurysdykcyjnego T. L. podtrzymał swoje wcześniejsze wypowiedzi, wskazał również, że
ziele konopi zasadził pod wpływem impulsu. Oskarżony podkreślił, że jego uprawa miała charakter amatorski i
prowizoryczny, oświadczył przy tym, iż żałuje swojego czynu i uważa go za efekt „głupiej ciekawości”.
Sąd zważył, co następuje:
Wyjaśnienia T. L. w całości zasługują na wiarę. Nie budzi wątpliwości sądu, że oskarżony hodował w swoim
pokoju dwie rośliny – konopie indyjskie inne niż włókniste. Powyższe wynika bezsprzecznie ze zgromadzonego w
sprawie materiału dowodowego, w szczególności z protokołu oględzin oraz opinii powołanego w toku prowadzonego
postępowania biegłego. W ocenie sądu nie sposób odmówić przymiotu wiarygodności wypowiedziom oskarżonego
w zakresie, w jakim wskazał on, że prowadzona przez niego uprawa miała charakter amatorski i prowizoryczny,
podkreślić trzeba bowiem, iż opinię taką wyraził także powołany w sprawie biegły. Sąd nie dopatrzył się również
żadnych okoliczności, które pozwoliłyby zakwestionować wyjaśnienia T. L. co do okoliczności, iż chciał on wyhodować
marihuanę powodowany ciekawością, jedynie na własny użytek i nie miał zamiaru udostępniać jej (w tym w
szczególności za wynagrodzeniem) innym osobom. Wskazać należy, że całość wyjaśnień oskarżonego w niniejszej
sprawie zasługuje na miano logicznych, spójnych i konsekwentnych. Oskarżony od początku prowadzonego
postępowania przyznawał się do popełnienia czynu zabronionego, kwestionując jedynie dokonaną przez prokuratora
kwalifikację prawną swojego zachowania.
Zdaniem Sądu na wiarę zasługiwały także logiczne i spójne zeznania A. L., matki oskarżonego. Nie wpłynęły one na
poczynienie w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do sprawstwa czynu, potwierdzając jednak słowa T. L. co do
tego, iż członkowie rodziny nie wiedzieli o prowadzonej przez niego uprawie konopi, zaś on sam jest osobą o szerokich
zainteresowaniach.
Przy rozpoznaniu przedmiotowej sprawy sąd posiłkował się opiniami biegłego z zakresu badań chemicznych. Z ww.
opinii wynika, że zabezpieczone w mieszkaniu T. L. rośliny są zielem konopi innych niż włókniste o zawartości delta9
- (...) i kwasu 2-karboksy - (...) przewyższającej 0,2%, zaś ich łączna masa netto wyniosła 57,21 g. Zważyć należy, iż
biegły wskazał także, że ww. waga stanowi wagę całej rośliny, w której nie wykształcił się jeszcze kwiatostan. Biegły
zaznaczył przy tym, że materiał zabezpieczony u oskarżonego pomimo, iż w myśl prawa stanowi ziele konopi, nie jest
typowym środkiem odurzającym dostępnym na nielegalnym rynku. Wg zasięgniętej w sprawie opinii ustnej „z takich
roślinek nie będzie dużo narkotyku, na pewno na porcje znacznie by się to nie przełożyło”, uprawa natomiast „nie miała
charakteru profesjonalnego. Była uprawą stricte amatorską (…). (k. 95). Zdaniem sądu przedstawiona przez biegłego
opinia była spójna, kompletna i jednoznaczna. Biegły w sposób wyczerpujący i rzetelny odpowiedział na postawione
mu pytania, zaś formułowane przez niego wnioski nie były sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania, jak też
wiedzą powszechną. Zważyć trzeba także, iż ww. opinia została sporządzona przez osobę kompetentną, posiadającą
wymaganą wiedzę specjalną oraz doświadczenie zawodowe.
Walor wiarygodności sąd przyznał też dowodom z dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w toku rozprawy
głównej. Sąd nie dopatrzył się również żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować inne
dokumenty zgromadzone w toku niniejszej sprawy.
Oceniając w powyższy sposób zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony
swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r o
przeciwdziałaniu narkomanii. T. L. wbrew przepisom ustawy, uprawiał bowiem konopie inne niż włókniste, czym
wypełnił dyspozycję ww. przepisu. Wskazać należy, że w myśl art. 4 pkt 4 powołanej wyżej ustawy za konopie uznaje
się rośliny z tego rodzaju (C. L..).
Zdaniem sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił jednak na jednoznaczne ustalenie, by
przedmiot czynu, jakiego dopuścił się T. L., wypełniającego dyspozycję art. 63 ust. 1 ww. ustawy, stanowiła uprawa
mogąca dostarczyć znacznej ilości ziela konopi innych niż włókniste, tj. by czyn przypisany oskarżonemu wypełniał
znamiona przestępstwa z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy. Sąd zważył bowiem, że uprawa, prowadzona przez oskarżonego
miała charakter amatorski, ponadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym również rzetelna i kompletna
opinia biegłego, nie wskazują ponad wszelką wątpliwość, iż umożliwiłaby ona uzyskanie znacznej ilości ziela konopi.
Wskazać należy, iż pojęcie „znacznej ilości” nie zostało precyzyjnie uregulowane na gruncie ustawowym. Jednakże, jak
słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, „w odniesieniu do (…) przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
Trybunał stwierdza, że zastosowanie w nich pojęcia ocennego ("znaczna ilość") było jedynym zabiegiem legislacyjnej
umożliwiającym ujęcie w jednej, abstrakcyjnej normie prawnej całego bogactwa sytuacji, z jakimi sąd może mieć
do czynienia. (por. wyrok TK z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. akt P 20/10). Z przedstawionego wyżej powodu,
wykładni przedmiotowego przepisu nie można dokonać, w ocenie Sądu, z pominięciem indywidualnych okoliczności,
charakterystycznych dla niniejszej sprawy (takich jak właśnie amatorski charakter uprawy czy też fakt, iż – na co
wskazał biegły – wychodowane przez oskarżonego rośliny nie były typowym środkiem odurzającym, jakie znajdują
się w nielegalnym obrocie) – podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dn. 7 maja 2013 r., sygn. akt III KK 25/13.
Pominąć nie można także bogatego orzecznictwa sądowego, w szczególności zaś ugruntowanego stanowiska Sądu
Najwyższego, w myśl którego znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co
najmniej kilkudziesięciu osób (por. wyrok SN z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III KK 25/13, postanowienie SN z dnia
23 września 2009 r., sygn. akt I KZP 10/09 i inne). Zdaniem Sądu zważyć należy również na celowościową wykładnię
przepisu art. 63 § 3 ustawy, który stanowi o surowszym karaniu sprawców, którzy prowadzą nielegalną uprawę,
mogącą dostarczyć znacznej ilości m.in. ziela konopi innych niż włókniste. W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej
sprawy nie sposób ustalić, w oderwaniu od amatorskiego i domowego charakteru niewielkiej (mieszczącej się w
dwóch doniczkach) uprawy, że mogła ona dostarczyć znacznej ilości konopi, a w konsekwencji środków odurzających
(racjonalny ustawodawca nie zakazuje wszak uprawy określonej rośliny bez powodu, zaś powodem tym w przypadku
ww. konopi jest możliwość ich narkotycznego wykorzystania).
Nie budzi wątpliwości Sądu bezpośrednia postać zamiaru, z jakim oskarżony popełnił przypisane mu przestępstwo. W
ocenie Sądu jednoznacznym jest, iż oskarżony posadził i pielęgnował ww. krzaki z pełną wolą i świadomością swojego
działania. Oskarżony przyznał, iż chciał uprawiać właśnie taką roślinę, oświadczając przy tym, iż wiedział, że działanie
takie jest sprzeczne z prawem.
Uznając winę oskarżonego Sąd, na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k., postępowanie karne w stosunku do
niego warunkowo umorzył na okres dwóch lat próby.
Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie w stosunku do oskarżonego T. L. zaistniały formalne i materialne przesłanki
warunkujące możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego, jakie określono w treści art. 66 § 1 i 2 k.k.
Nie było także potrzeby i powodów do wydawania innych rozstrzygnięć, także w ramach tejże decyzji.
Art. 66 § 1 k.k. stanowi, że warunkowe umorzenie postępowania karnego możliwe jest, gdy wina i społeczna
szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy
niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia
uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w
szczególności nie popełni przestępstwa. Zgodnie z § 2 cytowanego wyżej przepisu warunkowe umorzenie może
nastąpić w sprawach o przestępstwa zagrożone karą nie przekraczającą 3 lat pozbawienia wolności. Zgodnie z treścią
art. 63 § 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przestępstwo popełnione przez oskarżonego
zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3.
Warunkowe umorzenie postępowania karnego możliwe jest w sytuacji, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie
są znaczne. Obydwie wyżej wymienione przesłanki muszą wystąpić kumulatywnie, przy czym powinny być ustalone
niezależnie od siebie.
W ocenie Sądu wina i społeczna szkodliwość zachowania oskarżonego T. L. nie jest znaczna. Oskarżony dopuścił się
przestępstwa z ciekawości, okoliczności sprawy nie wskazują, by miał zamiar udostępniać uzyskane środki odurzające
innym osobom, w szczególności w celu uzyskania z tego tytułu jakiejkolwiek korzyści. Wskazać należy, że oskarżony
jest osobą młodą, która nigdy w przeszłości nie wchodziła w konflikt z prawem. T. L. ma szerokie zainteresowania, nie
jest zdemoralizowany, przyznał się do zarzucanego mu czynu i z pełnym zaangażowaniem współpracował z organami
ścigania oraz wymiarem sprawiedliwości. Podkreślić należy, że w myśl art. 4 § 1 pkt 2 k.p.k. celem postępowania
karnego jest w szczególności to, by przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz
ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie
tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad
współżycia społecznego. W ocenie Sądu, z uwagi na młody wiek sprawcy, okoliczności popełnionego przez niego czynu,
wyrażoną skruchę każda inna reakcja karna, niż zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania
stanowiłoby oczywiście nietrafną, nadmiernie represyjną a przez to szkodliwą (również w odniesieniu do przyszłego
społecznego funkcjonowania T. L. i ciążące na nim piętno przestępcy) reakcję karną.
Do przesłanek warunkowego umorzenia postępowania karnego należy zaliczyć także wymóg takiej znajomości
stanu faktycznego i prawnego, że okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie budzą wątpliwości. Przesłanka
ta ma charakter stricte gwarancyjny, która ma zapobiegać stosowaniu warunkowego umorzenia postępowania w
tych przypadkach, w których materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie wszystkich elementów koniecznych do
przypisania odpowiedzialności karnej.
W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że okoliczności popełnienia
przestępstwa przez T. L. nie budzą wątpliwości. Zauważyć należy, iż oskarżony przyznał się do popełnienia czynu
zabronionego, zaś jego oświadczenie w tym zakresie znalazło pełne potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w
sprawie materiale dowodowym.
Kolejną przesłanką warunkowego umorzenia postępowania jest ustalenie, że postawa sprawcy, jego właściwości i
warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania
będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.
Oceniając postawę oskarżonego Sąd wziął pod uwagę wszystkie wskazane wcześniej okoliczności, w jakich wszedł
on w kolizję z prawem. Sąd miał na względzie także zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, w
szczególności to, że nie popełnił w późniejszym okresie czynu zabronionego. Na korzyść oskarżonego wpłynęła także
jego niekaralność.
Powyższe okoliczności, zdaniem Sądu, zdecydowanie przemawiały za możliwością skorzystania wobec oskarżonego z
instytucji warunkowego umorzenia postępowania na okres 2 (dwóch) lat. W ocenie Sądu świadomość ewentualnego
podjęcia postępowania karnego będzie działać na T. L. mobilizująco i dyscyplinująco, co sprawi, że nie powróci on do
przestępstwa, a podjęcie warunkowo umorzonego postępowania karnego nie będzie konieczne dla wdrożenia go do
przestrzegania porządku prawnego.
O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 627 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w
sprawach karnych. Sąd uznał bowiem, iż sytuacja osobista i majątkowa oskarżonego pozwala na ich poniesienie,
przemawiają za tym także względy słuszności.
Wobec powyższego orzeczono jak w wyroku.