Jeżeli chcemy by Latex nie łamał linii w danym miejscu to

Jeżeli chcemy by Latex nie łamał linii w danym miejscu to zamiast zwykłego odstępu
musimy wstawić znak tyldy. Dotyczy to na przykład nazwy i numeru twierdzenia :
W twierdzeniu ~\ref{tw5} lub w definicji~4
Oczywiście na początku nie wiemy, gdzie on nam złamie linię, zatem bezpieczniej jest
zawsze pisząc twierdzenie czy definicję z numerkiem to pisać ową tyldę.
Symbol stopnia Celsjusza otrzymać możemy w dwojaki sposób:
8$\circ$C lub pisząc 8\textcelsius
Druga komenda dostępna jest po wczytaniu pakietu textcomp. Wtedy te kółeczka
wyglądają ciutkę inaczej. {Kurcze słowo ciutka to niemal jak teściowej ‘ciurkać’ chyba mi
się udziela ;)}
Wybrane znaki dostępne w pakiecie textcomp
- testowy znak minus czyli nieco dłuższa kreseczka pozioma \textminus
- gwiazdka POŚRODKU wiersza, bo gwiazdka z klawiatury jest na górze, a po środku
wiersza robi się ją poleceniem \textasterikscentered
- znak firmowy Latex^Tm
- różne rodzaje pieniędzy takie jak cent, euro, znak euro z pakietu eurosym, dolar
\textdollar
- znak własności (takie C w kółeczku) jest domyślnie dostępny w Latex \copyright
- znak rejestracji czyli R w kółeczku \textregistered
- znak nutki \textmusicnote
Jak potrzebujemy więcej znaczków to musimy sobie poszukać po prostu, pakiety są w
katalogu ze słówkiem Dist, a potem w katalog Tex, Latex i już.
UMIESZCZANIE GRAFIKI W LATEXU
W pliku Latexowym możemy umieszczać grafikę wykonaną w dowolnym programie
graficznym jeżeli:
- przetwarzamy plik programem Latex to plik graficzny musi być w formie eps
(Encapsulated PostScript). Z tego też da się zrobić PDFa, ale wtedy najpierw musimy
zrobić DVI, potem divixem do postscripta a potem przekonwertować to programem
pstopdf do PDFa.
- przetwarzamy plik programem pdflatex to plik graficzny może być w formacie JPG, PDF,
bmp. Najlepiej współpracuje PDF i JPG.
Po prostu nie od samego początku można było umieszczać pliki graficzne w Latex.
Na początku powstało środowisko Picuture razem z powstaniem Latex i służyło ono do
tworzenia prostych rysunków, było oparte na nieco innych zasadach niż aktualne pakiety
służące do umieszczania rysunków w Texu obecnie. Po prostu przypomnijmy, że gdy Tex
powstawał to nie dość, że nie było w takim zakresie grafiki na komputerze, nie było pdfa
itp.
Można obecnie również tworzyć rysunki w pliku Texowym i w zależności od tego,
jaki ten rysunek jest można użyć np. do tworzenia diagramów jest XYPic pakiet, są
pakiety o nazwie diagrams, są też pakiety specjalnie do tworzenia diagramów o różnych
nazwach {cytat z wykładu…}, po prostu czasami ktoś coś potrzebował, wiec stworzył i
zostało. Pgf to pakiet z którym związany jest interfejs do rysowania i nazywa się tics –
ma ogromne możliwości, ale jest programem niemyszowaty, czyli nie rysujemy myszą,
tylko piszemy instrukcje rysujące różne rzeczy. Jest też metapost program do
rysunków, który możemy włączyć do Latex.
Aby program rozpoznał i wstawił plik graficzny należy w preambule umieścić linię
\usepackage[opcje]{graphicx}
Pakiet graphicx jest rozszerzeniem pakietu graphics. Różnią się tym, że w inny sposób
określa się wymiary rysunków w miejscu przeznaczonym na opcje. W pakiecie
obszerniejszym jest to robione proście i łatwiej można zrozumieć idee.
Opcje pakietu:
- draft powoduje wydrukowanie dokumentu bez wstawionej grafiki, zaznacza jednak
wymiary pudełka, w które ten obrazek ma być wstawiony, czyli zostawia taką ramkę
- final – przeciwnie do opcji poprzedniej, wygodne do nadpisania opcji [draft]
umieszczonej w opcjach klasy wczytywanych poleceniem \documentclass
- hiderotate – nie pokazuj obrotu (użyteczne w przypadku, gdy przeglądarka nie
obsługuje obracania, ale obecnie to już wszystkie chyba same obracają)
- hidescale – nie pokazuj skalowanej grafiki
- hiresbb – też już się tego nie używa
\includegraphics[angle=kąt, scale=liczba, width=szerokość]{nazwa.eps}
Oczywiście wstawiamy nazwę I przedłużenie właściwe, jeśli jest to jhpg to pizemy ładnie
.jpg. Jeśli nic nie napiszemy, to fotka będzie do lewego marginesu jeśli chcemy na środku
to umieszczamy je w środowisku begin center. Obrót odbywa się przeciwnie do ruchu
wskazówek zegara i jak chcemy w drugą stronę, to przy kącie piszemy minus. Najlepiej
by pliki graficzne znajdowały się w katalogu, w którym znajduje się nasz dokument.
\graphicspath{lista katalogów}
I podajemy jakie katalogi mają być przeszukiwane.
Gdy nie podamy typu pliku graficznego to:
\DeclareGraphicsExtenstions{lista rozszerzeń}
Lista rozszerzeń to nazwy oddzielone od siebie przecinkiem, ale raczej się tej opcji nie
używa, bo się używa standardowych.
Obracanie
\rotatebox[lista argumentow]{kąt}{text}
Możemy obracać nie tylko rysunek. Lista argumentów składa się z następujących poleceń
Origin={etykieta}
X={rozmiar}
Y={rozmiar}
Units={numer}
Te informacje były zaczerpnięte z pakietu graphics.
Można podać obydwie współrzędne (x,y) środka obrotu albo w argumencie origin jako
etykietę podać jedną lub dwie litery z następujących lrctbB, gdzie B oznacza linię bazową,
a oczywiście l-left, r-right, t-top, b-bottom. Jak weźmiemy rigth to będzie tylko trochę
przesunięty w prawo.
\rotatebox[origin=c]{180}{przykładowy tekst}\ldots i w prawo do góry\\
\ldots\rotatebox[origin=tr]{180}{Przykładowy tekst}\ldots
Ładnie obróci do góry nogami.
Można zmienić domyślny kierunek obrotu korzystając z argumentu ‘units’ na przykład
[units=-360] dla obrotu w kierunku ruchu zegara.
\rotatebox[origin=c,units=-360]{90}{Przykładowy tekst}
\hspace{1cm}\ldots Przykładowy tekst \hspace{1cm}\ldots
\rotatebox[origin=c]{90}{Przykładowy tekst}\ldots
Skalowanie
Pakiet graphicx umożliwia skalowanie obiektów:
\scalebox{h-skala}[v-skala]{test}
Jeżeli poda się tylko poziomu argument skalowania,
proporcjonalnie
\scalebox{3}[.7]{Nowy przykład}
Przeskalowana też zostanie wtedy grubość kresek w literach
pionowy
jest
dobierany
Odbicie lustrzane
\reflectbox{text}
Jest to skrócona wersja polecenia
\scalebox{-1}[1]{text}
Można eż skalować obiekt do zadanej wielości np.
\resizebox{h=length}{v-length}{tekst}
Wtedy zauważmy, że oba argumenty są wymagane! Można też odbijać lustrzanie grafikę,
nie tylko tekst.
\resizebox{1in}{\height}{jakiś tekst}
Będzie miał tekst przeskalowany szerokość 1 cala i wysokość tekstu bieżącego, bo to
właśnie oznacza polecenie \height
\resizebox{2in}{!}{Jakiś tekst}
Powyżej wysokość została wyliczona stosownie do szerokości. Czyli dobrał wysokość
proporcjonalnie, to oznacza wykrzyknik, bo przecież w klamrach argumenty są
wymagane, wiec nie mogliśmy go nie podać. Czyli jest to powiększenie wyrazu a nie
powiększanie czcionki, np. gdy chcemy napisać słowo uwaga, albo coś w tym stylu.
\reflectbox{\resizebox{2in}{!}{Jakiś tekst}}
Czyli można polecenia składać, tylko istotna jest kolejność. W powyższym przypadku
akurat gdybyśmy zamienili kolejność to wyszłoby na to samo, a przy wstawianiu grafiki
nie wiemy, czy zamiana kolejności jest możliwa, nie sprawdzaliśmy tego.
Pakiet wrapfig
Należy wczytać go w preambule dokumentu, pozwala na oblewanie tekstem obrazka
\beginwrapfigure}[2]{r}[12pkt]{60pt}
\includegraphics[width=60pt]{graf}
\end{wrapfigure}
Nie da się wstawić obrazka tak by był oblany tekstem ze wszystkich stron , czyli I z
prawej I z lewej.
\begin{wrapfigure}[ilość
rysunku}
węższych
linii]{położenie}[spad]{szerokość
Położenie to jedna z liter r,l,i,o,R,L,I,O. Duże litery pozwalają kompilatorowi
wybrać odpowiednie miejsce na rysunek, małe każą go umieścić tam, gdzie się pojawił.
I,i oznaczają umieszczenie obraza na tym marginesie, który jest oo stronie w zszywanej
(w druku dwustronnym O,o – daleko od zszywania, słówka są od input, output). Z uwagi
na walory estetyczne obrazek może oblewać tylko zwykły tekst. Argument spad mówi ile
ma zając rysunek miejsca z marginesu, bo można umieścić grafikę tak by wychodziły
nieco na margines.
Jak chcemy umieścić rysunek, np. wykres a obok wzór to wziąć jedno środowisko
minipage na całość a potem środowisko minipage na szerokość połowy strony i drugie
środowisko minipage na wzór.
Środowiska pływające
Umieszcza się w nich duże rzeczy np. rysunki, tabele, to takie duże pudła i możemy je
zanumerować, podpisać i potem się do nich odwołać. Nazywa się ono pływające, bo mogą
być na tyle duże te obiekty, że Tex może miejsca nie mieć w danym punkcie by to
wstawić i tex sam wylicza, gdzie wówczas najkorzystniej jest ową grafikę wstawić.
\begin{figure}[h,t,b]
\begin{center}
\caption{treść podpisu rysunku \label{}}
\includegraphics{ab.eps}
\end{center}
\end{figure}
Czyli u nas będzie wyśrodkowane, podpis będzie nad rysunkiem. Etykietę można wstawić
w pierwszej linijce poleceniem label po {}, ale gdy mamy bardziej rozbudowany
dokument, to lepiej na wszelki wypadek etykietę do odwołania do rysunku umieszczamy
w treści podpisu, wtedy na pewno będzie działać. W nawiasie kwadratowym domyślnie
jest top, a może być top, bottom, here, można łączyć czyli heretop. Można też z
wykrzyknikiem czyli [h!], ale nie zawsze on nas posłucha. Jak napiszemy caption po
figure to będzie pod rysunkiem. PAMIĘTAJMY, ZE PRZY ODWOŁANIACH TRZEBA
PRZEKNWERTOWAĆ DWUKROTNIE!!
\vspace{2mm} dobrze jest to dodać między caption a rysunkiem by był większy
odstęp. Podpisze nam Rysunek1.Nazwa rysunku, jeśli chcemy zmienić słowo rysunek to
trzeba poleceniem rename
\usepackage{hyperref}
To ten pakiet umożliwia interaktywne odwołania, czyli by on ładnie przeszedł do tego
miejsca, do którego się odwołujemy.
\begin{table}
\end{table}
Powyższe środowisko też jest pływające
\listoffigures spis rysunków, PRZETWARZAMY DWUKROTNIE
\listoftables