Spis treści \tableofcontents To polecenie umieszczamy w

Spis treści
\tableofcontents
To polecenie umieszczamy w miejscu, w którym chcemy mieć spis treści, można go
zrobić nawet w środku, tex to przepuści. Po DWUKROTNYM przetworzeniu Latex
otrzymujemy spis treści, po jednokrotnym nie będzie samego spisu, tylko sam napis ‘spis
treści’.
Spis literatury
W klasie article spis literatury umieszczany jest bezpośrednio pod tekstem artykułu w
klasie report na następnej stronie a w klasie book na następnej stronie nieparzystej,.
Umieszczamy go w środowisku o następującej składni (w nawiasach {} są wymagane, w
nawiasach [] są niekonieczne).
\begin {thebibliography}{przykładowa etykieta}
W pierwszym (drugim?) nawiasie umieszczamy liczbę, jeśli mamy długi spis, to piszemy
np. {999} bo Latex indeksuje spis treści i chodzi o to, że jak nam napisze [1] Treść to
by był ładny odstęp między numerkiem a treścią, bo jeśli tego nie napiszemy to
będziemy mieć nie pod sobą [1] treść i [230] treść. Dalej kod wygląda tak:
\bibitem [etykieta]{klucz}treść
Etykieta to ten numerek [1] domyślnie jest numerowanie po kolei, poza tym np. czasami
chcemy etykiety dawać pierwsze litery autorów, wtedy korzystamy z tej opcji
…..
\end{bibliography}
Klucz to jest również etykieta do odwołania
Do odwołania się do poszczególnych pozycji literatury służy polecenie
\cite{klucz}
\begin{thebibliography}{99}
\bibitem{aa}
S.A. Bleirel and A.J.Casson,
{Automorphiosm of surfaces after…}, Cambridge Univ. Press,Cambridge, 1988
Tu jest powyżej zaplanowana dwucyfrowa ilość bibliografii.
Teraz odwołamy się do pierwszej pozycji w tym spisie literatury
\cite{aa}
Możemy wiedzieć, że się odwoływać nie będziemy, wtedy piszemy
\bibitem{}
Ale nawiasy muszą być.
Możemy np. chcieć mieć coś takiego:
[1] A.Kot. Z życia myszy, Nasza Księgarnia, II, Warszawa 2007.
Można napisać
{\small
\begin{thebibliography}{Etykieta}
…
\end{bibliography}
}
I wtedy napisze całą bibliografię małą czcionką.
Odwołania
To twierdzeń, definicji i innych środowisk tworzonych przy pomocy polecenia
\newtheorem
odwołujemy się tak samo jak do równań czyli umieszczając wewnątrz środowiska etykietę
poleceniem
\label{nazwa}
i odwołując się do niej poleceniem
\ref{nazwa}
. Do konkretnej stron możemy się odwołać poleceniem \pageref{nazwa} wcześniej
umieszczając na niej etykietę \label{nazwa}
Informacje na marginesie
Informacje na marginesie dokumentu umieszczamy pleceniem \marginpar{tekst}.
Tekst notki jest wstawiany w pudełko domyślnie o szerokości 1.9cm i trzeba go podzielić
na linijki samodzielnie stosując \\. Tekst notatki pojawi się na prawym marginesie
poleceniem
\marginpar{\rule[-10mm]{1mm}{15mm}}
\marginpar{$\updownarrow $} to takie śmieszne strzałeczki poziome takie jak
wtedy i tylko wtedy tak sobie napisaliśmy by było ładnie
\marginpar{to jest\\bardzo\\ważne}
umieszczonym w pierwszej linii tekstu można cały paragraf zaznaczyc pionową linią na
marginesie. To co napisaliśmy będzie podniesione w stosunku do linii bazowej o 10mm i
dobrze jest ze jest tu minus jak chcemy podnieść. A 1mm to szerokość kreski, zaś 15mm
to długość kreski.
Można też przedefiniować polecenie \marginpar tak, by notki były pisane bardzo małą
czcionką, wtedy:
\newcommand{\marginal <- to nazwa polecenia jaką sobie wymyśliliśmy}[1]{%
\leavevmode\marginpar{\tiny\raggedright#1\par}}
Po # piszemy nasz argument, a mamy na koniec \par bo chcemy potem mieć nowy
paragraph. Raggedright to by było na prawej stronie.
Dobrze jest na wszelki wypadek jak przechodzimy w definicjach do nowej linii
wstawiać znak komentarza% na końcu starej linii. \tiny by opisał nam bardzo małym
tekstem, Mamy tutaj jeden argument. Musimy tworzyć nową komendę ,a nie
przedefiniowywać starą, bo wtedy tą starą stracimy, a my tego nie chcemy. Mamy
leavevmode bo wychodzimy z dokumentu na margines.
Powyższą definicję umieszczamy w preambule. Aby notki umieścić na prawym
marginesie należy napisać polecenie
\reversemarginpar
Prawy margines w klasie book to zawsze zewnętrzny i domyślnie notatki są umieszczane
zawsze na zewnętrznych właśnie.
Przypisy na stronie ciąg dalszy
Możliwe jest umieszczenie przypisów na końcu dokumentu lub rozdziały. Należy w tym
celu użyć pakietu endnotes wczytując go w preambule poleceniem \usepackage
Aby przypisy nie drukowały się dwukrotnie należy (też w preambule) umieścić polecenie
\let\footnote=\endnote
Chodzi o to by były tylko na końcu rozdziału, a nie na końcu rozdziału i jeszcze na końcu
każdej strony. Aby na ostatniej stronie tytuł był po polsku należy przedefiniować w
preambule polecenie \notesname w następujący sposób
\renewcommand{\notesname}{Przypisy}
Bo mamy pakiet polski ale też wczytujemy inne pakiety i lepiej to uczynić.
Tekst w kilku kolumnach
Do tworzenia dokumentu w więcej niż jednej kolumnie przydaje się pakiet multipol.
Wczytuje się go w preambule poleceniem
\usepackage{multicol}
Teskt który ma być napisany w np. dwu kolumnach umieszcza się w środowisku
\begin{multicols{2}}
Tekst
\end{multicols}
UWAGA pakiet się nazywa multicol a środowisko multicols!!!
Tabele
Podstawowymi narzędziami do tworzenia tabel są środowiska tabula, tabula* i array.
Wszystkie te trzy środowiska tworzą pewne określone ministrony. W pakiecie amsmath
mamy również środowisko matrix oraz pmatrix i bmatrix to tworzenia macierzy w
trybie matematycznym. O tych matrix już było.
Składnia poleceń wywołujących te środowiska jest następująca:
\begin{array}[poz]{kol} rzędy \end{array}
\begin{tabular}[poz]{kol} rzędy \end{tabular}
\begin{tabular*}{szer}[poz]{kol} rzędy \end{tabular*}
\begin{tabular}{crl}
To pierwsza kolumna będzie wycentrowana, druga do prawej a trzecia do lewej
wyrównana.
Parametr [poz] może przyjmować wartości b lub t i ustala jak umieszczany jest ostatni
(lub pierwszy) wiersz tabeli (bottom to ostatni wiersz na linii bazowej, a top to pierwszy
wiersz w stosunku do linii bazowej) w stosunku do linii bazowej
Parametr {kol} jest parametrem formatującym. Dostępne są formatowania
l-wyrównanie teksty w kolumnie do lewej strony
r – do prawej
c – do środka
p{szer} tekst w kolumnie będzie wtedy podzielony na linie o szerokości {szer}
*{num}{kol} format kolumny opisany w {kol} jest powtarzany ‘num’ razy np. *{5}{c}
jet równoważne {ccccc}, gdzie c oznacza wycentrowane
\begin{tabular}{|p{3cm}|c|p{3cm}|}
I będzie tak że mamy pierwszą kolumnę, w niej coś napisane do lewej i zostaje miejsce
tak by była szerokość 3cm, potem mamy drugą kolumnę, która będzie na szerokość
tekstu i dalej znów trzecia kolumna w której być może zostanie miejsce bo napis od lewej
a potem miejsce by miała szerokość 3cm i są kreski pomiędzy kolumnami.
| rysuje pionową linię pojedynczą
|| mamy podwójne pionowe kreski
@{tekst} wstawia kolumnę z tekstem pomiędzy kolumny które oddziela
Parametr {szer} (konieczny tylko dla środowiska tabular*) określa całkowitą szerokość
tabeli.
\extracolsep{\fill}} to dodatkowy odstęp i fill czyli wypełnienie
Wszystkie parametry zawierające w
definicji znak @ likwidują odstępy
międzykolumnowe. Jeśli używamy polecenia z tym znakiem, musimy samodzielnie dodać
koniecznie odstępy poleceniem \hspace{liczba}
Do kolejnych kolumn tabeli przechodzimy znakiem & a wiersze kończymy znakiem \\
Polecenie \hline rysuje poziomą linię wewnątrz tabeli. Może pojawić się bezpośrednio
przed pierwszym wierszem lub zaraz po znaku \\.
\cline{1-3}
Wtedy linia pozioma odgraniczająca wiersze od siebie będzie rusowała się przez 3
kolumny, więc jak mamy kolumny np. cztery to ta ostatnia będzie jedną komórką, a nie
dwoma, będzie jakby scalona.
\multicolumn{liczba}{kol}{tekst}
To polecenie scala kolumny w jedną i wpisuje do niej tekst. Argument kol zawiera
informacje pozycjonujące tekst (może też zawierać parametry ze znakiem @) jak
wpiszemy zamiast kol 1, to wartość 1 może być użyta wtedy, gdy w jednej komórce
chcemy umieścić tekst w inny sposób niż w pozostałych \multicolumn może być
umieszczony tylko na początku rzędu lub bezpośrednio po znaku &
\multicolumn{5}{|c|}{imiona dziewcząt}
I wyjdzie jedna długa scalona komórka na szerokość 5 kolumn.
Parametr \vline rysuje pionowa linię na wysokość rzędu tam , gdzie się pojawi.
Środowisko tabbing
Do umieszczania danych w prostych tabelach możemy wykorzystać środowisko tabbing.
{Pozwala ono ustawiać tabulator w z góry zaplanowanych miejscach na stronie.
Szerokość kolumn ustawiamy w pierwszej linii przechodzą c do następnej kolumny przy
pomocy znaku \=
W kolejnych liniach przechodzimy do następnej kolumny znakiem \>. Każdą linię
kończymy znakiem \\.
\begin{tabbing}
Rodaj obuwia \qquad\= jakosnc \quad\=kolor\qquad\=cena\\[0.8ex]
Do normalnego odstępu doda 0,8ex w pionie między tym wierszem a następnym.
Koniecznie trzeba go napisać po złamaniu wiersza. Szerokość kolumny jest dobierana do
szerokości pierwszego słowa.
Czółenka\>średnia\>brązowy\>niska\\
Sandały\>dobra\>biały\>wysoka\\
\end{tabbing}
Jeśli nie możemy z góry przewidzieć jakiej długości wyrazy będziemy wpisywać w
kolejnych wierszach tabeli to najlepiej posłużyć się tzw linią wzorca. Zaraz po deklaracji
otwierającej środowisko i podajemy w nie szerokość kolumn poleceniem \hspace. Na
początku linii konieczna jest forma \hspace* aby pierwsza kolumna nie została
zredukowana do szerokości 0.
\begin{tabbing}
\hspace*{2.5cm}\=\hspace{2.5cm}\=\hspace\=\kill
\>jabłka\>\>średnie\\
Gruszki\>luksusowe\>\\
\>\>śliwki\>niedojrzałe
\end{tabbing}
Czyli niektóre komórki będą puste, nie będzie kresek obramowania.
\begin{tabbing}
\hspace*{4cm}\=\kil\
\begin{minipage}…\end{minipage}\>
Środowisko table
Do umieszczania tabewli na stronie możemy wykorzystać środowisko table o składni
\begin{table}[gdzie]
Tabela
\caption{podpis, ewentualna etykieta \label}
\end{table}
Chodzi o to, ze do żadnego z wcześniejszych środowisk nie możemy się odwołać, tylko do
tak napisane tabeli odwołać się możemy. Lepiej jest wstawiać \label tak jak tu
Parametr [gdzie] może mieć wartości:
h – na stronie w miejscu gdzie została umieszczona w edytorze
t – u góry strony
b – u dołu strony
p- na specjalnej stronie zawierającej same tabele
! – może być umieszczony razem z kombinacją parametrów b,t,h. Likwiduje większość
ograniczeń środowiska table.
Ilość tabel i rysunków które można umieścić na jednej stronie jest ograniczona i
domyślnie równa 3. Zmieniamy ją poleceniem
\setcounter{\totalnumber}{5}
Do tworzenia bardziej rozbudowanych tabel można użyć pakietu tap, do długich tabel
longtable.