D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Sygn. akt VI Ka 552/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 grudnia 2014 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)
Sędziowie SO Edyta Gajgał
SO Klara Łukaszewska
Protokolant Jolanta Kopeć
po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2014r.
sprawy M. M. i K. Z. (1)
oskarżonych z art. 216 § 1 kk
z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej
od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
z dnia 1 sierpnia 2014 r. sygn. akt II K 269/14
I. zmienia zaskarżony wyrok w pkt V części dyspozytywnej w ten sposób, że obniża wysokość kosztów działania obrońcy
z wyboru zasądzonych od M. M. na rzecz K. Z. (1) do kwoty 432 złotych,
II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III. zasądza od oskarżonej M. M. na rzecz oskarżonego K. Z. (1) kwotę 420 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu odwoławczym,
IV. wymierza oskarżonej M. M. opłatę w kwocie 60 złotych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt VI Ka 552/14
UZASADNIENIE
M. M. została oskarżona o to, że:
1. w dniu 17 marca 2013 roku w miejscowości P. około godziny 11:10 znieważyła oskarżyciela prywatnego w ten sposób,
że w jego obecności nazwała go „idiotą” oraz „kretynem”, tj. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, czym
uraziła jego godność osobistą,
tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.
2. w dniu 15 lipca 2013 roku w miejscowości P. około godziny 15:20 znieważyła oskarżyciela prywatnego w ten sposób,
że w jego obecności nazwała go „gnojem” oraz znieważyła go wypowiedzią, w której wskazała, iż „ze swojego brudu
i smrodu zdechnie i będzie spokój!”, tj. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, czym uraziła jego godność
osobistą,
tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.
3. w dniu 15 sierpnia 2013 roku w miejscowości P. około godziny 13:30 znieważyła oskarżyciela prywatnego w ten
sposób, że w jego obecności nazwała go „idiotą”, tj. określeniem powszechnie uznawanymi za obelżywe, czym uraziła
jego godność osobistą,
tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.
K. Z. (1) został oskarżony o to, że:
4. w dniu 17 marca 2013 roku w miejscowości (gm.) P. około godz. 11:10 znieważył M. M. w jej obecności słowami
powszechnie uznawanymi za obelżywe,
tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.
5. w dniu 15 lipca 2013 roku w miejscowości (gm.) P. około godz. 15:20 znieważył M. M. w jej obecności słowami
powszechnie uznawanymi za obelżywe,
tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.
6. w dniu 15 sierpnia 2013 roku w miejscowości (gm.) P. około godz. 13:30 znieważył M. M. w jej obecności słowami
powszechnie uznawanymi za obelżywe,
tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2014r. w sprawie sygn. akt II K 269/14:
I. oskarżoną M. M. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku;
II. oskarżoną M. M. uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów, opisanych w punktach 2 i 3 części wstępnej
wyroku przy wskazaniu, iż pokrzywdzonym nimi był K. Z. (1), to jest występków z art. 216 § 1 k.k. przy przyjęciu, iż
stanowiły one elementy ciągu przestępstw i, na podstawie art. 216 § 3 k.k., odstąpił od wymierzenia za nie kary;
III. oskarżonego K. Z. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie 4 części wstępnej
wyroku;
IV. na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., umorzył postępowanie co do oskarżonego K. Z. (1) w odniesieniu do czynów,
opisanych w punktach 5 i 6 części wstępnej wyroku;
V. na podstawie art. 631 k.p.k. i art. 632 pkt 1 k.p.k. stwierdził, iż koszty procesu związane z oskarżeniem K. Z. (1)
ponosi M. M., w tym, na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 1, ust. 7 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od M. M. na rzecz K. Z. (1) kwotę 3.024 złotych tytułem
zwrotu kosztów działania obrońcy z wyboru, odstępując od obciążania jej pozostałymi kosztami procesu, poniesionymi
przez K. Z. (1), związanymi z oskarżeniem M. M..
Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonej – M. M. – który zarzucił:
1. na podstawie art. 438 punkt 1) k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego w postaci:
a. art. 216 § 1 k.k. poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wypowiedź M. M. z 15 sierpnia 2013r
w obecności K. Z. (1) „lepiej być szkapą niż idiotą” stanowi realizację znamienia czasownikowego określonego w tym
przepisie – znieważania,
b. art. 216 § 1 k.k. poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wypowiedź M. M. z 15 lipca
2013r. w obecności K. Z. (1) „ze swojego brudu i smrodu zdechnie i będzie spokój” stanowi realizację znamienia
czasownikowego określonego w tym przepisie – znieważania,
c. art. 25 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, w której M. M. w celu odparcia
bezpośredniego i bezprawnego zamachu K. Z. (1) z 15 lipca 2013r. na swą nietykalność cielesną nazwała go „gnojem”
co spowodowało zaprzestanie agresji fizycznej przez niego wobec niej,
d. art. 216 § 1 k.k. poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wypowiedź K. Z. (1) z 17 marca
2013r. w obecności M. M. i pod jej adresem o treści „Wynoś się (…) Spierdalaj (…)” nie stanowi realizacji znamienia
czasownikowego określonego w tym przepisie – znieważania,
2) na podstawie art. 438 punkt 3) k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:
a. K. Z. (1) został skazany w innej sprawie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt II K 1243/13 za czyn
polegający na znieważeniu M. M. 15 sierpnia 2013r. w jej obecności „Flejtuch pierdolony”, „Szkapo pierdolona (...)”
podczas gdy w rzeczywistości K. Z. (1) skazany został wtedy za inny czyn, który polegał na znieważeniu M. M. 15
sierpnia 2013r. w jej obecności słowami: „Szczękę połkniesz kurwo jebana (…)Ty kurwo jebana, ty kurwo (…)Ty kurwo
jebana”,
b. K. Z. (1) został skazany w innej sprawie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt II K 1243/13 za czyn
polegający na znieważeniu M. M. 15 lipca 2013r. w jej obecności słowami: „Ścierwo, ty”, „Ty kurwa możesz pizdą
porządzić swoją”, „Ty kurwa ściero jebana ty”, podczas gdy w rzeczywistości K. Z. (1) skazany został wtedy za inny
czyn, który polegał na znieważeniu M. M. 15 lipca 2013r. w jej obecności „Ty kurwo jebana, ty”,
c. społeczna szkodliwość czynu M. M. polegającego na sformułowaniu w obecności K. Z. (1) wypowiedzi „lepiej być
szkapą niż idiotą” jest znaczna w sytuacji, gdy:
- wypowiedź M. M. nie wyrządziła K. szkody, gdyż posługuje się on zwykle językiem pełnym wulgarnych i obraźliwych
określeń, tak więc prezentowana tu niebezpośrednia, bezosobowa forma wypowiedzi, nie sprawiła, że adresat tej
wypowiedzi mógł poczuć się dotknięty, o czym zresztą świadczy reakcja K. Z. (1) na wypowiedź M. M.,
- postać zamiaru M. M. wskazuje co najwyżej na zamiar nagły, choć raczej uznać należy, że M. M. nie miała w ogóle
zamiaru znieważenia K. Z. (1), na co wskazuje niebezpośrednia, bezosobowa forma jej wypowiedzi,
- sposób działania M. M. i okoliczności popełnionego czynu wskazują na zachowanie podjęte w sytuacji wytrącenia
jej z równowagi emocjonalnej przez K. Z. (1), choć w swych wypowiedzi M. M. stara się o zachowanie formy, która
nie jest znieważająca dla K. Z. (1),
d. społeczna szkodliwość czynu M. M. polegającego na sformułowaniu w obecności K. Z. (1) wypowiedzi „ze swojego
brudu i smrodu zdechnie i będzie spokój” jest znaczna w sytuacji gdy:
- sposób działania M. M. i okoliczności popełnionego czynu wskazują na zachowanie podjęte w sytuacji wytrącenia jej
z równowagi emocjonalnej przez K. Z. (1), którego zwykłe zachowanie polegające na braku utrzymywania porządku i
czystości na wspólnie zajmowanej nieruchomości narusza zasady współżycia społecznego,
e. M. M., kierując do K. Z. (1) wypowiedzi „gnoju” , „ze swojego brudu i smrodu zdechnie i będzie spokój” oraz „lepiej
być szkapą niż idiotą” miała zamiar znieważyć K. Z. (1) tj. chciała tego albo przewidując taką możliwość godziła się
na to, podczas gdy jej zachowanie świadczy jedynie o tym, że znieważył K. Z. (1), na skutek niezachowania ostrożności
wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość znieważenia K. Z. (1) przewidywała albo mogła przewidzieć,
f. M. M. wypowiadając do K. Z. (1) wypowiedź, że „ze swojego brudu i smrodu zdechnie i będzie spokój”, stwierdziła,
że K. Z. (1) jest brudny i śmierdzi, co doprowadzi do jego śmierci, podczas gdy jej zachowanie wyraża dezaprobatę
dla zachowania K. Z. (1), który nie dba o porządek ani utrzymanie czystości we wspólnie zajmowanej przez obie te
osoby nieruchomości,
3) na podstawie art. 438 punkt 2) k.p.k. obrazę następujących przepisów postępowania mającą wpływ na treść
orzeczenia:
a) art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez błędne zastosowanie skutkujące umorzeniem postępowania w sprawie o czyn
wskazany w p. 5 cz. wstępnej wyroku, chociaż K. Z. (1) został (prawomocnie) skazany w postępowaniu przed Sądem
Rejonowym w Jeleniej Górze w sprawie sygn. akt II K 1243/13 za czyn polegający na tym, że w dniu 15 lipca 2013r.
w miejscowości P. około godz. 15:20 znieważył M. M. w jej obecności słowami: „Ty kurwo jebana, ty”, podczas gdy w
niniejszym postępowaniu (sygn. akt II K 269/14) K. Z. (1) zarzucono, że w dniu 15 lipca 2013r. w miejscowości P. około
godz. 15:20 znieważył M. M. w jej obecności słowami: „Ścierwo, ty”, „Ty kurwa możesz Se pizdą porządzić swoją”, „Ty
kurwa ściero jebana ty”,
b) art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez uznanie za tożsamy z czynem określonym w p. 5 cz. wstępnej wyroku, czynu, za który
K. Z. (1) został prawomocnie skazany w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Jeleniej Górze w sprawie sygn.
akt II K 1243/13,
c) art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez błędne zastosowanie skutkujące umorzeniem postępowania w sprawie o czyn
wskazany w p.5 cz. wstępnej wyroku, chociaż K. Z. (1) został (prawomocnie) skazany w postępowaniu przed Sądem
Rejonowym w Jeleniej Górze w sprawie sygn. akt II K 1243/13 za czyn polegający na tym, że w dniu 15 sierpnia 2013r.
w miejscowości P. około godz. 13:30 znieważył M. M. w jej obecności słowami: „Szczękę połkniesz kurwo jebana (…)
Ty kurwo jebana, ty kurwo (…) Ty kurwo jebana”, podczas gdy w niniejszym postępowaniu (sygn. akt II K 269/14) K.
Z. (1) zarzucono, że w dni u15 sierpnia 2013r. w miejscowości P. około godz. 13:30 znieważył M. M. w jej obecności
słowami: „Flejtuch pierdolony”, „Szkapo pierdolona (...)”,
d) art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez uznanie za tożsamy z czynem określonym w p.6 cz. wstępnej wyroku, czynu za który
K. Z. (1) został prawomocnie skazany w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Jeleniej Górze w sprawie sygn.
akt II K 1243/13,
e) art. 393 § 3 k.p.k. poprzez przyjęcie, że nagrania zdarzeń opisanych we wzajemnym akcie oskarżenia M. M.
złożone do akt sprawy wraz z wnioskiem dowodowym nie mogą stanowić dowodu w sprawie, gdyż stanowią prywatny
dokument stworzony dla celów postępowania,
f) art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 2 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2. pkt 1, § 14 ust. 7, § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez:
- zasądzenie od M. M. na rzecz K. Z. (1) kosztów działania obrońcy z wyboru, chociaż K. Z. (1) nie przedstawił spisu
tych kosztów, ani dowodów na ich poniesienie w wysokości 3 024 zł,
- zasądzenie od M. M. na rzecz K. Z. (1) kosztów działania obrońcy z wyboru, w wysokości sześciokrotnej stawki
minimalnej, chociaż rodzaj sprawy nie należał do trudnych, stopień zawiłości nie był wysokim, przez co nie był
wymagany duży nakład pracy adwokata reprezentującego K. Z. (1),
g) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodu z zeznań M. M. oraz J. Z., w której Sąd
Rejonowy uwzględnił jedynie okoliczności przemawiające na korzyść K. Z. (1) oraz na niekorzyść M. M., co skutkowało
przyjęciem, że:
- wypowiedź K. Z. (1) „Wynoś się (…) Spierdalaj(…)” [1] nie stanowi zniewagi, natomiast wypowiedzi M. M. „ze swojego
brudu i smrodu zdechnie i będzie spokój” [2] oraz „lepiej być szkapą niż idiotą” [3] stanowią zniewagę, chociaż żadna
z tych (trzech) wypowiedzi nie zawiera pogardliwego zwrotu, który określa jej adresata w sposób bezpośredni,
- M. M. wypowiadając do K. Z. (1) wypowiedź, że „ze swojego brudu i smrodu zdechnie i będzie spokój” stwierdziła,
że K. Z. (1) jest brudny i śmierdzi, co doprowadzi do jego śmierci, podczas gdy wypowiedź ta ma charakter przenośni
i wynika, z niej jedynie, że K. Z. (1) nie dba o porządek i utrzymanie czystości na zajmowanej przez obie te osoby
nieruchomości.
W związku z powołanymi zarzutami apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części tj:
A) w zakresie punktu II wyroku poprzez uniewinnienie M. M. od zarzucanych jej czynów opisanych w punktach 2 i
3 części wstępnej wyroku,
B) w zakresie punktu III wyroku poprzez uznanie K. Z. (1) za winnego zarzucanego jemu czynu opisanego w punkcie
4 części wstępnej wyroku i wymierzeniu jemu za ten czyn kary grzywny,
C) w zakresie punktu IV wyroku poprzez uznanie K. Z. (1) za winnego zarzucanego jemu czynu opisanego w punkcie
5 części wstępnej wyroku i wymierzeniu jemu za ten czyn kary grzywny,
D) w zakresie punktu IV wyroku poprzez uznanie K. Z. (1) za winnego zarzucanego jemu czynu opisanego w punkcie
6 części wstępnej wyroku i wymierzenie jemu za ten czyn kary grzywny,
E) w zakresie punktu V wyroku poprzez stwierdzenie, że koszty procesu związane z oskarżeniem K. Z. (1) ponosi K. Z.
(1) i z tego tytułu o zasądzenie od K. Z. (1) na rzecz M. M. kwoty 3198 zł tytułem kosztów działania obrońcy z wyboru,
co obejmuje koszt wynagrodzenia obrońcy w kwocie 2600 zł netto oraz podatek VAT wg stawki 23%.
Ponadto wniósł o zasądzenie od K. Z. (1) na rzecz M. M. kosztów ustanowienia obrońcy w postępowaniu apelacyjnym
w kwocie 1845 zł, co obejmuje wynagrodzenie obrońcy w kwocie 1500 zł netto oraz podatek VAT wg stawki 23%.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja zasługiwała na uwzględnienie tylko w niewielkim zakresie, w znacznej części była bezzasadna.
W pierwszej kolejności podkreślić należy że nie zostało zaskarżone i w związku z tym jest prawomocne rozstrzygnięcie
o uniewinnieniu M. M. od popełnienia czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku (pkt.I części dyspozytywnej).
W apelacji sformułowano szereg zarzutów dotyczących obrazy przepisów prawa materialnego (pkt.1a,b,c,d), błędu
w ustaleniach faktycznych (pkt.2a,b,c,d,e,f) i obrazy przepisów postępowania (pkt.3a,b,c,d,e,f,g). Wskazać należy że
zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego mogą być skuteczne tylko wtedy gdy skarżący nie kwestionuje ustaleń
faktycznych poczynionych w sprawie, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Niemniej wszystkie podnoszone zarzuty
omówione zostaną w odniesieniu do poszczególnych rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku.
Słusznie Sąd I instancji przyjął sprawstwo i winę oskarżonej M. M. odnośnie czynów opisanych w punktach 2 i 3
części wstępnej wyroku przyjmując kwalifikację prawną tych czynów z art. 216 § 1 k.k. i konstrukcję prawną ciągu
przestępstw, odstępując jednocześnie od wymierzenia kary na podstawie art. 216 § 3 k.k. Swoje stanowisko w tym
zakresie Sąd ten przekonywująco uzasadnił (str.3 uzasadnienia, k.84 akt). Skarżący atakuje to rozstrzygnięcie na
różnych płaszczyznach. Z jednej podnosi że użyte przez M. M. sformułowania nie stanowiły zniewag w rozumieniu
art. 216 § 1 k.k. (pkt.1a,b zarzutów), dalej podnosi że wypowiadając jedną z nich działała w warunkach obrony
koniecznej (pkt.1c), następnie stara się wykazać że społeczna szkodliwość czynów oskarżonej nie była znaczna
( pkt.2 c,d ), wreszcie że nie miała ona zamiaru znieważenia K. Z. (1), nie działała umyślnie (pkt.2 e,f ). Na sam
koniec skarżący zarzuca dodatkowo naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodu z
zeznań (wyjaśnień) M. M. i dowodu z zeznań (wyjaśnień) K. Z. (1) (pkt.3 g). Żaden z tych zarzutów nie zasługuje
na uwzględnienie. Zaczynając od ostatniego z nich przypomnieć należy że przekonanie sądu o wiarygodności
jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w
ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1.jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu
okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2.stanowi wynik rozważenia wszystkich
okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie
z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (w. SN z 9.11.1990 r.
WRN 149/90 OSNKW 7-9/1991,poz.41). Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd I instancji w dostatecznym
stopniu spełnił powyższe wymagania w niniejszej sprawie. Dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości
Sąd I instancji władny był w oparciu o zebrany materiał dowodowy ocenić, iż słowa wypowiadane przez M. M.
wskazane w punktach 2 i 3 części wstępnej wyroku są znieważające dla K. Z. (1), swoje stanowisko przy tym Sąd
ten przekonywująco uzasadnił w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Ze względu na przedmiot ochrony jakim jest
godność człowieka za zniewagę uważa się zachowanie uwłaczające godności, wyrażające lekceważenie lub pogardę
mające z reguły formę wypowiedzi słownej (zob. A. Marek, Komentarz do Kodeksu Karnego Dom wydawniczy ABC
2005 str.482). Zważywszy na powyższe dla Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości że wypowiadane przez M. M.
pod adresem K. Z. (1) epitety „gnoju” i „idiota” (nawet wypowiedziany w formie warunkowej „lepiej być szkapą
niż idiotą”, ewidentnie jednak skierowany do pokrzywdzonego) są zniewagami w rozumieniu wyżej wymienionego
przepisu. Znieważające jest także sformułowanie odnoszące się do domniemanego stanu higieny pokrzywdzonego
wymienione w pkt.2 części wstępnej wyroku, niewątpliwie bowiem wyraża ono pogardę dla pokrzywdzonego, uwłacza
jego godności. Nietrafne jest argumentowanie skarżącego jakoby to sformułowanie jedynie wyrażało „..dezaprobatę
dla zachowania K. Z. (1) który nie dba o porządek ani utrzymanie czystości we wspólnie zajmowanej…nieruchomości”.
Sąd Okręgowy nie podziela także przekonania skarżącego jakoby wyżej wymienione epitety i sformułowanie nie
znieważały pokrzywdzonego gdyż „posługuje się on zwykle językiem pełnym wulgarnych i obraźliwych określeń…”.
Całkowicie nieprzekonywujące, gołosłowne są argumenty iż wypowiadając te słowa oskarżona nie miała zamiaru
znieważyć pokrzywdzonego, działała jakoby nieumyślnie („na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych
okolicznościach”, jak to wprost formułuje skarżący). Zupełnie niezrozumiałe jest odwoływanie się przez skarżącego do
instytucji obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., wszak trudno zniewagę skierowaną do pokrzywdzonego uznać za sposób
odpierania zamachu nawet jeżeli uprzednio zaatakował on jej nietykalność cielesną. Sąd Okręgowy akceptuje ponadto
ustalenia Sądu I instancji co do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonej. Sąd I instancji uwzględnił przy
tym fakt nagannego zachowania się K. Z. (1) wobec oskarżonej, wytrącenie jej przez niego z równowagi emocjonalnej,
podkreślił nawet że „postępowanie K. Z. (1) w każdej z tych sytuacji było nadto dalece bardziej naganne niż jej – to on
rozpoczynał wymianę wulgaryzmów, używał ich o wiele częściej…” (str.4 uzasadnienia k. 84 odwrót akt). Efektem tej
oceny było uznanie że zniewagi oskarżonej spowodowało wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego i odstąpienie
wobec niej od wymierzenia kary w oparciu o art. 216 § 3 k.k. To rozstrzygniecie zdaniem Sądu Okręgowego jest słuszne
i sprawiedliwe.
Do uniewinnienia oskarżonego K. Z. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt.4 części wstępnej wyroku (pkt.III części
dyspozytywnej) odnoszą się zarzuty apelacji z pkt.1d oraz.3g apelacji. Co do zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. w zw.
z art. 4 k.p.k. odwołać należy się do argumentów powołanych powyżej, podkreślając ze ocena dowodów dokonana
przez Sąd I instancji mieści się w granicach swobodnej oceny o której mowa w art. 7 k.p.k. Kwestią zasadniczą jest
tutaj interpretacja słowa „spierdalać” czy też „wypierdalać” które użył wobec pokrzywdzonej oskarżony K. Z. (1), a
które skarżący uznaje za zniewagę. Sąd I instancji stwierdza jednakowoż że sformułowanie to choć wulgarne nie
opisuje nikogo w sposób godzący w jego cześć a jedynie „niekulturalnie wyraża myśl tego który go wypowiada” (str.
3 uzasadnienia k. 84 akt). Ta interpretacja w realiach niniejszej sprawy zasługuje na aprobatę. Poza wszystkim
sformułowanie to nie jest epitetem ani innym określeniem opisującym osobę M. M..
Zarzuty skarżącego dotyczące umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt.7 k.p.k. w odniesieniu do
czynów z pkt. 5 i 6 części wstępnej wyroku (pkt. 2 a,b, pkt.3 a,b,c,d apelacji) sprowadzają się do wywodzenia iż
nie zachodzi tożsamość wyżej wymienionych czynów z czynami za które K. Z. (1) został skazany w sprawie II K
1243/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze. Argumentacja skarżącego nie jest trafna o czym przekonuje zarówno
treść zarzutów aktów oskarżenia wniesionych w obydwu sprawach (w niniejszej sprawie aktu oskarżenia wzajemnego)
jak i zbieżna treść ustaleń faktycznych poczynionych przez sądy w każdej ze spraw. W obydwu aktach oskarżenia
zarzuty sformułowane zostały w sposób identyczny co do miejsca i czasu (z podaniem godziny) czynu (k. 23, k.50 akt).
Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie II K 1243/13 przekonują że chodzi o te same zdarzenia (odpis uzasadnienia
k. 126 akt, odpis uzasadnienia Sądu Odwoławczego w sprawie VI Ka 352/14 k. 131 akt). Odmienność sformułowań
którymi miał znieważać oskarżony pokrzywdzoną, którą obecnie skarżący eksponuje w apelacji bynajmniej nie wynika
z treści sformułowanych wcześniej zarzutów. W tym stanie rzeczy zarzuty apelacji w tym zakresie nie zasługują na
uwzględnienie.
Niezasadny był zarzut obrazy art. 393 § 3 k.p.k. Sąd I instancji odniósł się do kwestii dowodu z nagrań telefonem
komórkowym wskazując dowody na których oparł się oceniając iż jest to dokument prywatny stworzony dla celów
postępowania (str.2 uzasadnienia, k.83 odwrót akt). Argumentacja Sądu I instancji jest przekonywująca, przy czym
Sąd Odwoławczy dostrzega, że w sprawie II K 1243/13 (VI Ka 352/14) przy innym materiale dowodowym Sąd
Okręgowy – w innym składzie – prezentował odmienny pogląd.
Zasadnie natomiast skarżący zarzucił obrazę art.632 pkt.1 k.p.k. w związku z przepisami rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie…. Zasądzając od M. M. na
rzecz K. Z. (1) kwotę 3.024 zł. tytułem zwrotu kosztów działania obrońcy z wyboru Sąd I instancji nie uzasadnił
wysokości tej kwoty, nie wynika ona także z głosów końcowych stron gdzie obrońca oskarżonego wniósł o zasądzenie
kosztów „w maksymalnej wysokości” nie uzasadniając jednak również tego żądania (k. 72). Z tym rozstrzygnięciem
Sądu I instancji nie sposób się zgodzić. Sprawa niniejsza nie była skomplikowana faktycznie ani prawnie, dotyczyła
przestępstw prywatnoskargowych, została zakończona na dwóch terminach rozpraw w dniach 24.06.2014 r. i
28.07.2014 r. Obrońca oskarżonego K. Z. nie przedstawił żadnego dokumentu obrazującego wysokość poniesionych
przez oskarżonego kosztów obrony. Stawka minimalna za obronę przed sądem rejonowym wynosi 360 zł. (§ 14 ust.2
pkt.1 w/w rozporządzenia), podlega ona podwyższeniu o 20% za drugi dzień rozprawy (§ 16 rozporządzenia), co daje
w sumie kwotę 432 zł. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw aby kwotę tą podwyższyć ze względu na charakter sprawy
czy też niezbędny nakład pracy adwokata.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w pkt. V części dyspozytywnej w ten sposób że obniżył
wysokość kosztów działania obrońcy z wyboru zasądzonych od M. M. na rzecz K. Z. (1) do kwoty 432 zł. W pozostałej
części Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Na podstawie art. 628 pkt.1 k.p.k. w zw. z art.635 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od M. M. na rzecz K. Z. (1) kwotę 420
zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.
Na podstawie art.13 ust.2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zważywszy iż środek odwoławczy
wniesiony na korzyść M. M. w zasadniczej części nie został uwzględniony Sąd Okręgowy wymierzył jej opłatę za
postępowanie odwoławcze w kwocie 60 zł.