Lotny umysł to lotne ciało

Lotny umysł to lotne ciało
Zdjęcia wykonali: Robert Bloomfield i Yuko Asamura
Światło oderwało się od dłoni
I wyruszyło ciemną drogą do źrenicy oka
W samotności odkryję cień
Zmierzający w głąb mojego ciała
Świadectwo niczego, tuż przed ludzką twarzą
A dłonią można uchwycić tylko ułudę istnienia wszystkich rzeczy
Gdyby spojrzeć poza siebie
Poza własną jasną cerę
Poza dłoń, która igra z błękitem
Otwarłyby się okrągłe usta roślin
Nie zdawałam sobie sprawy, że tak włosy tańczą wokół głowy
A rozciągnięty strumień światła jest wskazówką zegara
Który nie odmierza żadnego czasu
Mogłabym trzymać w nieskończoność
Pałeczkę dźwięków
Gdyby nie uparty rytm banalnej codzienności
I zwykłe rzeczy
Odrywają się od wspaniałego obrazu dawnych mistrzów
Chociaż widzę pismo
Nie odczytam go
W tym dziwnym świetle niby gwiazdy
Na niby otwiera się świadomość zrozumienia
Sam na krawędzi rzeczywistości
Kość skroniowa czuwa nad mózgiem
I ostrzega przed bełkotem reszty świata
Obserwuję w skupieniu samowolę materii
Która beztrosko wyrwała się
Z więzienia mojej osłabionej woli
Oddycham żywiołem nowego ciała
Bez granic pomiędzy światłem a ciemnością
Gram, nieustannie gram
A polifonie dźwięków rysują straszliwą prawdę
O mnie samej
Pogmatwały się wszystkie wymiary
W nagłym spotkaniu ludzkich myśli