uzasadnienie_do_ustawy (Rozmiar pliku: 457.29 KB)

22 lipca 2009 r.
UZASADNIENIE
projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne
oraz niektórych innych ustaw
Czteroletni okres obowiązywania ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne
wskazał na potrzebę poprawy istniejących rozwiązań oraz wprowadzenia nowych, zwłaszcza
w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych, zwalczania spamu, rachunkowości
regulacyjnej, wydawania pozwoleń radiowych, opłat za wykorzystanie częstotliwości
radiowych, wprowadzenia podziału funkcjonalnego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego.
Projekt odnosi się także do przepisów wprowadzonych lub zmienionych ustawą z dnia 24
kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 85, poz. 716).
Uzasadnienie szczegółowe
Art. 1 ust. 2 pkt 2
Proponowana zmiana ma na celu podkreślenie znaczenia budowy nowoczesnej infrastruktury
telekomunikacyjnej jako jednego z priorytetowych celów ustawy Prawo telekomunikacyjne. Jest
to o tyle istotne, że w dotychczasowych przepisach ustawy Prawo telekomunikacyjne kwestia
budowy nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej była zmarginalizowana.
Art. 2 pkt 1 oraz art. 59 ust. 1 i 2, art. 60, art. 60a ust. 1, 4 i 5, art. 61 ust. 4 i 5, art. 66
ust. 2, art. 67 ust. 1, art. 71 ust. 1a, art. 78 ust. 2 i 8, art. 80 ust. 1, 1a, 5-6a, art. 103 ust.
1a, art. 105 ust. 1, art. 131 ust. 3, art. 163, art. 165 ust. 2, art. 166 ust. 1 i 2, art. 169 ust.
1a, art. 171 ust. 1, 7 lit. b i 8, art. 173 i art. 174.
Zmiana definicji abonenta (art. 2 pkt 1) polegajaca na wykreśleniu zwrotu „w formie
pisemnej” jest podyktowana potrzebą usuniecia niezgodności definicji zawartej w ustawie
Prawo telekomunikacyjne z definicją przyjętą w art. 2 lit. k) dyrektywy 2002/21/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram
regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), (Dz.Urz. L108,
s.33). Niezgodnośc ta została stwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości WE w wyroku z
dnia 22 stycznia 2009 r. (sprawa C-492/07).
W efekcie ww. zmiany definicji abonenta rozszerzeniu ulegnie zakres podmiotów
objętych pojęciem abonent. Przykładowo projektowana definicja obejmie również
użytkowników aparatów publicznych oraz użytkowników końcowych usługi przepłaconej
świadczonej w ruchomych sieciach telefonicznych (tzw. pre-paid). W związku z tym,
konieczne jest doprecyzowanie poszczególnych przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne,
tak by było wskazane jakiej kategorii abonentów dotyczy dany przepis (zmiany do art. 59, art.
61, art. 66, art. 67, art. 78, art. 80, art. 103, art. 131, art. 169 i art.171 ). Przepisy te wymagały
także modyfikacji, tak by były one wykonalne w odniesieniu do poszczególnych kategorii
abonentów. W niektórych przypadkach zmiany wymagały także przepisy wprowadzone lub
zmienione ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne
oraz niektórych innych ustaw. Tak, jest np. w odniesieniu do art. 60a ust. 1 wprowadzonego
tzw. nowelą „unijną”, gdzie pkt 1 i 2 zostały połączone w jeden, nowy pkt 1, który obejmuje
abonentów, którzy mają podpisaną umowę na piśmie (zgodnie z dotychczasową definicją
abonenta) oraz użytkowników usług przedpłaconych, którzy się zarejestrowali. W
konsekwencji zmianie musiał ulec określony w tym przepisie sposób określania terminu
powiadamiania abonentów o proponowanych zmianach warunków świadczenia usług : z
uwagi na fakt, że abonenci będący użytkownikami pre-paid, nie mają okresów
rozliczeniowych,
wskazano, że dostawca powinien powiadamiać abonentów z
wyprzedzeniem co najmniej jednego miesiąca przed wprowadzeniem tych zmian w życie.
Ponadto, w projekcie zawarto również propozycje zmian legislacyjnych, które, choć nie
wpływają w sposób znaczący na treść poszczególny przepisów, usuwają niepotrzebne
powtórzenia i sprawiają, że dany przepis bardziej odpowiada nowej definicji abonenta
(zmiany do art. 71, art. 163, art. 165, art. 166, art. 173 i art. 174).
Art. 2 pkt 15 zmiana definicji kolokacji
Celem tej zmiany jest wyeliminowanie wątpliwości czy kolokacja ogranicza się tylko do
połączenia sieci i dostępu do lokalnej pętli abonenckiej.
Art. 2 pkt 20a wprowadzenie definicji łącza dzierżawionego
Z uwagi na fakt, iż dzierżawa łączy telekomunikacyjnych jest usługą regulowaną zgodnie z
przepisami ustawy – Prawo telekomunikacyjne, zostało zdefiniowane w przepisach ustawy
pojęcie „łączy dzierżawionych” w celu wyeliminowania wątpliwości interpretacyjnych
dotyczących znaczenia tego pojęcia.
Art. 3 ust. 3a
Celem zmiany jest poszerzenie zakresu możliwości wprowadzania po zasięgnieciu
podmiotów, o których mowa w art. 179 ustawy, przez ministra właściwego do spraw
łączności, w drodze rozporządzenia, do stosowania wymagań i zaleceń międzynarodowych o
charakterze specjalistycznym i technicznym, również na sytuacje gdy wymagania i zalecenia
te dotyczą wykonywania w sieciach telekomunikacyjnych zadań na rzecz obronności i
bezpieczeństwa państwa. Dotychczasowy przepis nie pozwalał na takie działanie ministra
właściwego ds. łączności, uniemożliwiając w prosty sposób wdrożenie do stosowania
dokumentów dotyczących działań w zakresie przechwytywania treści korespondencji przez
uprawnione organy państwowe.
Art. 4
Zmiana przepisu jest konsekwencją zmian zaprojektowanych w art. 111 ustawy – Prawo
telekomunikacyjne, polegającej na wprowadzeniu nowego podziału użytkowania
częstotliwości na cywilne i wojskowe. W tym celu dostosowano pogrupowanie organów i
jednostek organizacyjnych do kompetencji organów dysponujących częstotliwościami.
2
Art. 5, art. 26 ust. 3, art. 26a, art. 28 ust. 2, art. 31 ust. 3 pkt 5 lit.a, art. 32 pkt 3, art. 33
ust. 1, art. 126 ust. 1, art. 149 ust. 2, art. 185 ust. 8, art. 185 ust. 12
Proponowane poprawki są konsekwencją zmiany art. 4. Aktualnie obowiązujący art. 4 pkt 3
podzielony został w projekcie na pkt 1a i 3, pkt 2 na 2 i 2a, co ułatwi czytelność przepisów
dotyczących tych podmiotów
Dodatkowo w art. 5 proponowana zmiana stanowi również doprecyzowanie aktualnie
obowiązującego przepisu, bowiem w art. 4 pkt 1 i 3 jest mowa o organach, komórkach i
jednostkach, a nie o działalności telekomunikacyjnej, jak jest zapisane obecnie.
Art. 16 ust. 1 i 2
Zmiany mają charakter porządkowy i dostosowują przepisy do obowiązującego nazewnictwa
organów, a także mają na celu zapewnienie spójności w tym zakresie wszystkich przepisów
ustawy – PT, tj. art. 118 ust.6, i art. 192 pkt 15. Zgodnie z Konstytucją RP organem jest
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, a nie jej Przewodniczący, a także ze względu na
konieczność jednoznacznego wskazania publikatora ogłoszeń Prezesa UKE .
Art. 37 ust. 4, Art. 43 ust. 4, art. 53 ust. 7, art. 54 ust. 1 i 2, art. 118c
Zgodnie z przepisami ustawy – Prawo Telekomunikacyjne Prezes UKE wydaje zarówno
Biuletyn UKE oraz Dziennik Urzędowy UKE. W praktyce stosowanie tych przepisów
powoduje wątpliwości, w szczególności w tych przypadkach w których przepis ustawy nie
wskazuje, w którym z publikatorów zamieszcza się dane ogłoszenie Prezesa UKE. Ponadto
wydawanie obu publikatorów powoduje po stronie Urzędu koszty, których nie pokrywają
wpływy z opłat z tytułu sprzedaży obu publikatorów. W świetle powyższego proponuje się
wskazanie we wszystkich przypadkach obowiązku publikacji w Biuletynie Informacji
Publicznej i rezygnację z wydawania przez Prezesa UKE zarówno biuletynu Urzędu, jak i
Dziennika Urzędowego UKE.
Art. 43
Propozycja zmiany art. 43 zmierza do kompletnego uregulowania kompetencji Prezesa UKE
w zakresie zarządzania ofertami ramowymi. W nowym brzmieniu przedmiotowy przepis w
sposób wyczerpujący obejmuje zarówno projekty przedkładane przez operatora o znaczącej
pozycji rynkowej wykonującego obowiązek nałożony w decyzji regulacyjnej po
przeprowadzeniu analizy rynków właściwych jak i wykonującego obowiązek wynikający z
decyzji Prezesa UKE zobowiązującej do zmiany oferty ramowej (tj. teraz art. 43 ust. 2).
Ponadto Prezes UKE ma możliwość elastycznego reagowania w sytuacji, gdy zobowiązany
operator nie przedłoży w terminie projektu oferty ramowej lub przedłożony projekt nie
odpowiada przepisom prawa, potrzebom rynku telekomunikacyjnego lub obowiązkom
regulacyjnym nałożonym na operatora. W takiej sytuacji Prezes UKE na zasadzie alternatywy
dokonuje zmiany projektu i go zatwierdza lub odrzuca przedłożony projekt. Ponadto organ
regulacyjny dysponuje kompetencją do wprowadzenia oferty ramowej z urzędu, w sytuacji
gdy operator zobowiązany nie wykonuje swojego obowiązku opracowania i przedłożenia
oferty ramowej. Celem proponowanych zmian jest poszerzenie kompetencji regulatora w
procesie zarządzania ofertami ramowymi przy jednoczesnym preferowaniu sytuacji, gdy to
3
operator zobowiązany jest autorem oferty ramowej, a jej opracowanie jest tylko nadzorowane
przez Prezesa UKE.
Zaprojektowana zmiana art. 43 ust. 2a zgodnie z którą Prezes UKE mógłby zmienić ofertę
ramową, jeżeli nie odpowiada ona warunkom rynkowym, wynika z dotychczasowych
poważnych trudności związanych z wprowadzeniem, decyzją Prezesa UKE, oferty
określającej ramowe warunki dostępu do lokalnej pętli abonenckiej poprzez dostęp do
węzłów sieci telekomunikacyjnej TP na potrzeby sprzedaży usług szerokopasmowej
transmisji danych, tzw. oferty Bitstream Access. Doświadczenia związane z wprowadzeniem
tak ważniej oferty dla rynku telekomunikacyjnego, skutkującej zawieraniem przez
przedsiębiorców telekomunikacyjnych umów o dostępie do pętli lokalnej, pokazały że Prezes
UKE powinien dysponować uprawnieniem do zmiany ofert ramowych w sytuacji, w której
nie nastąpiły zmiany warunków rynkowych, ale w praktyce wykonywania decyzji
wprowadzającej ofertę ramową okazało się, że jej przepisy są niewykonalne czy nie dość
precyzyjne. W konsekwencji może to mieć negatywny wpływ na sytuację podmiotów
obowiązanych do jej wykonywania, jak również tych, którzy korzystają z usług
telekomunikacyjnych.
Art. 44a i 44b
Proponowana zmiana wprowadza możliwość nałożenia obowiązku rozdziału funkcjonalnego i
określa okoliczności w jakich środek ten może być stosowany. Zawiera również ustalenia
dotyczące zarządzania jednostką wydzieloną. Umieszczenie zapisów dotyczących separacji
funkcjonalnej w ustawie Prawo telekomunikacyjne jest spowodowane sygnalizowaną przez
środowisko telekomunikacyjne (KIGEiT) oraz Komisję Infrastruktury (postulaty poselskie)
potrzebą uzupełnienia obecnie stosowanych narzędzi regulacyjnych, ze względu na
nieskuteczność dotychczas nałożonych obowiązków w celu zapewnienia dostępu
telekomunikacyjnego wszystkim zainteresowanym przedsiębiorcom telekomunikacyjnym na
takich samych warunkach. Zdaniem środowiska „…brak pełnej skuteczności regulacji ex ante
dokonywanej z wykorzystaniem obecnie dostępnych środków regulacyjnych wymaga
wyposażenia Prezesa UKE w odpowiednie narzędzia, które w sposób bardziej efektywny
gwarantować będą niedyskryminacyjne oferowanie usług hurtowych przez operatorów o
pozycji znaczącej. Ze względu na brak takiego środka regulacyjnego w katalogu zawartym w
dyrektywie dostępowej oraz fakt, iż na forum europejskim trwają intensywne prace nad
zapisami dotyczącymi podziału funkcjonalnego nieznany jest ostateczny kształt wymagań,
które będą musiały spełniać przepisy umożliwiające podział funkcjonalny w przyszłości.
Rozdział funkcjonalny jest narzędziem, którego zastosowanie możliwe jest w wyjątkowych
przypadkach stwierdzenia długotrwałego nieprzestrzegania zasady niedyskryminacji na
rynkach związanych z dostępem telekomunikacyjnym, po uprzednim zastosowaniu
adekwatnych środków naprawczych, które nie przyniosły oczekiwanych efektów oraz po
stwierdzeniu istnienia braku lub niewielkich szans na osiągnięcie w przewidywalnym czasie
konkurencji. Zastosowanie rozdziału funkcjonalnego wymaga uprzedniego przeprowadzenia
analiz rynków związanych z dostępem telekomunikacyjnym w celu stwierdzenia czy w
dalszym ciągu na tych rynkach brak jest skutecznej konkurencji. Stwierdzenie, że
zastosowane wcześniej środki regulacyjne okazały się nieskuteczne i nie przyczyniły się do
zwiększenia konkurencyjności na tych rynkach oraz, że brak jest przesłanek do uznania, że
środki te okażą się skuteczne dla osiągnięcia skutecznej konkurencji oznacza, iż problem ten
ma trwały charakter.
4
Istotnym jest również, aby nałożenie takiego obowiązku nie przyczyniło się do ograniczenia
inwestowania danego przedsiębiorstwa w swoją sieć i nie wywierało niekorzystnego wpływu
na konsumentów.
Zastosowanie rozdziału funkcjonalnego operatora o znaczącej pozycji rynkowej możliwe jest
po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej.
Art. 46 ust. 3
Przepisy art. 46 ust. 3 uzupełniono o nowy przepis - pkt 2a, który umożliwi Prezesowi UKE
regulację cen detalicznych przedsiębiorcy o znaczącej pozycji na detalicznych rynkach
właściwych poprzez ustalenie formuł ograniczających wzrost cen usługi lub koszyka usług,
tzw. price cap. Ta metoda regulacji cen przedsiębiorców o znaczącej pozycji jest wskazana
jako jedna z możliwych w art. 17 ust. 2 dyrektywy o usługi powszechnej i preambule do tej
dyrektywy i stanowi bardziej elastyczną i liberalną dla przedsiębiorców o znaczącej pozycji
metodę regulacji cen.
Ponadto w punkcie 3 lit. b słowo „lub” zostało zamienione na słowo „oraz”, ponieważ nie ma
możliwości nałożenia obowiązku „określania cen usług na podstawie kosztów ich
świadczenia” bez nałożenia obowiązku „prowadzenia kalkulacji kosztów usług zgodnie z
zatwierdzonym przez Prezesa UKE opisem kalkulacji kosztów. Aby móc określić ceny na
podstawie kosztów, najpierw trzeba ustalić wysokość tych kosztów.
Prezes UKE może regulować cenniki i regulaminy świadczenia usług. Z uwagi na fakt, iż
oprócz regulaminu świadczenia usług i cennika stosunki umowne między przedsiębiorcą
telekomunikacyjnym a abonentem kształtuje również umowa pomiędzy tymi stronami
rozszerzono zakres opiniowanych dokumentów o wzory umów stosowanych przez
przedsiębiorców o znaczącej pozycji rynkowej na rynku detalicznym. _
Art. 47 ust. 5
Zmiany w tym przepisie mają na celu zapewnienie spójności terminologicznej i jednolite
używanie określenia „łącze dzierżawione”.
Art. 47 ust. 9
Zapisy całości art. 47 odpowiadają postanowieniom art. 18 Dyrektywy o usłudze
powszechnej. Minimalny zestaw łączy dzierżawionych jest określany normą techniczną
ustanawianą w trybie art. 17 Dyrektywy ramowej. W wyniku zmiany uprzednio
obowiązującej stosownej normy technicznej (decyzji Komisji Europejskiej 2003/548/WE) w
drodze decyzji Komisji Europejskiej 2008/60/WE obecnie obowiązujący w świetle
przepisów UE minimalny zestaw łączy dzierżawionych jest zbiorem pustym.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, że określenie na gruncie prawa krajowego minimalnego
zestawu łączy dzierżawionych w drodze rozporządzenia nie wywiera bezpośrednich skutków
prawnych na przedsiębiorców telekomunikacyjnych lub użytkowników końcowych.
Ewentualne skutki prawne w przedmiotowym zakresie wywołuje jedynie decyzja Prezesa
UKE ws. rynku 7 (świadczenia usługi zapewnienia części lub całości minimalnego zestawu
łączy dzierżawionych o przepływnościach do 2 Mbit/s włącznie).
Mając na uwadze indywidualny charakter takiej decyzji, fakt, że w związku z rozwojem
techniki telekomunikacyjnej wiele z rodzajów łączy określonych w rozporządzeniu nie jest w
praktyce wykorzystywana, możliwość swobodniejszego kształtowania przez Prezesa UKE
5
decyzji ws. rynku 7 w przypadku, gdy jej przedmiot jest ustalany bezpośrednio w tej decyzji,
a nie – w akcie prawa powszechnie obowiązującego, zdecydowano o wykreśleniu delegacji
art. 47 ust 9.
Art. 48
Przepisy dają Prezesowi UKE możliwość zgłaszania sprzeciwu do cennika, wzoru umowy o
świadczenie usług telekomunikacyjnych i regulaminu w zakresie decyzji, o których mowa w
art. 46 ust. 2 i art. 47 ust. 1. Ponadto zrezygnowano z obligatoryjnego obowiązku
przedstawienia przez przedsiębiorcę poprawionego projektu cennika lub regulaminu w części
objętej sprzeciwem. Natomiast wprowadzono jego fakultatywność. W praktyce może okazać
się bowiem, że dotychczasowy cennik lub regulamin jest korzystniejszy dla abonentów lub
rynku. W takim przypadku – nakładanie obligatoryjnego obowiązku wprost w ustawie nie jest
celowe.
Doprecyzowano również sposób obliczania terminu zawieszania postępowania dotyczącego
regulaminów i cenników.
W ust. 6 zrezygnowano z określenia, że przedsiębiorca telekomunikacyjny ponosi koszty
publikacji, gdyż zamieszczanie na stronie BIP UKE nie generuje praktycznie żadnych
kosztów.
Art. 49
Zmiana ust. 1 art. 49 ma na celu doprecyzowanie brzmienia tego ustępu, ponieważ zdaniem
projektodawcy „wyodrębnienie i przypisanie aktywów, pasywów, przychodów i kosztów
przedsiębiorcy telekomunikacyjnego a także ustalenie przychodów i związanych z nimi
kosztów” nie jest celem rachunkowości regulacyjnej ale sposobem jej prowadzenia.
Natomiast zmiana brzmienia ust. 2 dookreśla
sposób prowadzenia rachunkowości
regulacyjnej tak, aby zgodnie z Zaleceniem Komisji Europejskiej z dnia 19 września 2005 r. w
sprawie rozdzielności księgowej i systemów księgowania kosztów zgodnie z uregulowaniami
prawnymi dla łączności elektronicznej, umożliwiał on identyfikację transferów wewnętrznych
pomiędzy działalnościami i usługami.
Art. 53
W obowiązującej ustawie Prawo telekomunikacyjne stwierdzono brak normy nakładającej na
przedsiębiorcę telekomunikacyjnego obowiązek przedkładania Prezesowi UKE projektu
instrukcji oraz opisu kalkulacji kosztów, a także sprawozdań z prowadzonej rachunkowości
regulacyjnej lub wyników kalkulacji kosztów. Delegacja zawarta w art. 51 wskazuje jedynie
terminy przekazywania ww. dokumentów, natomiast zapisy aktu wykonawczego nie stanowią
obowiązku regulacyjnego. Proponowane zapisy ust. 1a i 6a uzupełniają zapisy ustawy o
obowiązki wymienione powyżej.
Ponadto na mocy przepisów obecnie obowiązującej ustawy Prawo telekomunikacyjne Prezes
UKE ma możliwość zatwierdzenia instrukcji prowadzenia rachunkowości regulacyjnej i opisu
kalkulacji kosztów, wprowadzając w nich zmiany, o ile przedsiębiorca telekomunikacyjny nie
dokona ich na wcześniejsze wezwanie Prezesa UKE. W przypadku wydania przez Prezesa
UKE decyzji zatwierdzającej instrukcję i opis kalkulacji kosztów ze zmianami oraz mając na
uwadze wypełnienie obowiązku, o którym mowa w art. 54, zasadnym jest dostarczenie przez
operatora instrukcji i opisu kalkulacji kosztów z uwzględnionymi w nich zmianami
wskazanymi w decyzji zatwierdzającej ww. dokumenty- stąd też proponowany nowy ust. 3a.
6
Jednocześnie proponuje się wyznaczenie terminu nie dłuższego niż 21-dni, liczonego od dnia
doręczenia decyzji zatwierdzającej, na przekazanie uzupełnionych dokumentów. W
przypadku wydania decyzji zatwierdzającej bez wprowadzenia zmian do ww. dokumentów,
operator zwolniony jest z obowiązku dostarczenia instrukcji i opisu kalkulacji kosztów w celu
publikacji, gdyż Prezes UKE nie wprowadzając zmian posiada ostateczną wersję
wymienionych dokumentów.
Zmiana brzmienia ust. 5 ma na celu uniknięcie wątpliwości interpretacyjnych. Użyte w ust. 5
pojęcie „biegłego rewidenta” zmieniono na pojęcie „podmiot uprawniony do badania
sprawozdań finansowych na podstawie ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i
ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o
nadzorze publicznym”. Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich
samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze
publicznym określa podmioty uprawnione do badania sprawozdań finansowych, do których
należą zarówno biegli rewidenci prowadzący działalność gospodarczą we własnym imieniu i
na własny rachunek, jak i spółki cywilne, jawne, partnerskie, komandytowe z wyłącznym
udziału biegłych rewidentów oraz osoby prawne zatrudniające do badania sprawozdań
finansowych biegłych rewidentów.
Kolejna zmiana art. 53 polega na dodaniu ust. 6b, który ma na celu określenie katalogu
informacji, jakie powinien zawierać raport z badania przeprowadzonego przez podmiot
uprawniony do badania sprawozdań finansowych. Katalog ten jest zgodny z Zaleceniem
Komisji z dnia 19 września 2005 r. w sprawie rozdzielności księgowej i systemów
księgowania kosztów zgodnie z uregulowaniami prawnymi dla łączności elektronicznej.
Pomimo, że zarówno opinię jak i raport z przeprowadzonego badania, podmiot uprawniony
sporządza stosując przepisy ustawy o rachunkowości, jednakże nie należy utożsamiać
przedmiotowego badania z audytem finansowym, a zakres informacji zawartych w raporcie z
przedmiotowego badania nie musi być tożsamy z zakresem informacji zawartych w raporcie z
audytu finansowego.
Natomiast zmiana w ust. 7 polega na uzależnieniu terminu publikacji rocznych sprawozdań,
wyników kalkulacji kosztów oraz opinii i raportu z badania, o którym mowa w ust. 5, od dnia
zakończenia tego badania, a nie jak było dotychczas od zakończenia roku obrotowego ze
względu na przedłużające się czasami badanie, przez podmiot uprawniony, dokumentów
złożonych przez przedsiębiorcę.
Art. 54
Propozycja zmiany art. 54 ma na celu doprecyzowanie zapisów ustawy i zachowanie
spójności terminologii używanej w ustawie oraz poprawienie czytelności jej zapisów.
Ze względu na to, że przedsiębiorca nie ma dostępu do stron BIP UKE, zmieniono
obowiązek, o którym mowa w tym artykule z „publikowania” na obowiązek „przekazywania
w celu publikacji” i w związku z tym w ustępie 4 zaproponowano, aby Prezes UKE w decyzji
nakładającej ten obowiązek określił również termin przekazania dokumentów Prezesowi
UKE, w celu ich publikacji na stronie BIP UKE.
Ponadto zmiana przepisu daje Prezesowi UKE możliwość nałożenia na przedsiębiorcę
telekomunikacyjnego obowiązku przekazywania w celu publikacji na stronie BIP UKE nie
tylko cen detalicznych, ale również opłat stosowanych za dostęp telekomunikacyjny (ust. 3)
Art. 56 ust. 3
7
Zmiana wprowadzona w przepisie zmierza do dprecyzowania, że przepis dotyczy umów
zawieranych w formie pisemnej
Art. 58a
Proponowana zmiana ma na celu zwiększenie ochrony abonenta, z uwagi na to, że obowiązek
zapewnienia hermetyzacji sieci spoczywa na przedsiębiorcy telekomunikacyjnym. W związku
z tym usługi zrealizowane abonentowi wskutek naruszenia integralności sieci
telekomunikacyjnej nie mogą obciążać abonenta, jeżeli naruszenie nie nastąpiło z jego winy.
Art. 60 ust. 2 pkt 8
Proponowana zmiana jest konsekwencją zaproponowanych przepisów z zakresu
przeciwdziałania przesyłaniu spamu (w szczególności treści art. 175g). W związku z
powyższym wyraźnie wskazano, iż informacje o potencjalnych działaniach, które
usługodawca będzie mógł podjąć w przypadku zidentyfikowania przesyłania spamu z
zakończenia sieci abonenta, powinny obligatoryjnie znaleźć się w regulaminie świadczenia
usług.
Art. 60a ust. 5
Oprócz zmiany wynikającej z dostosowania przepisu do zmienionej definicji abonenta z art. 2
pkt 1, wprowadzono zdanie drugie w brzmieniu analogicznym jak w art. 60a ust. 4.
Art. 61 ust. 3
Doprecyzowano
obowiązkowy
element
cennika
jakim
są
szczegółowe
informacje/postanowienia dotyczące tego dokumentu. Aktualne brzmienie art. 61 ust. 3
stanowi, że szczegółowe informacje zawarte w cenniku dotyczą wyłącznie stosowanych
pakietów cenowych oraz opustów, podczas gdy elementem każdego cennika są lub powinny
być szczegółowe informacje/postanowienia dotyczące terminu, od którego obowiązuje cennik
lub okresu jego obowiązywania, sposobu naliczania opłat, szczegółowego określenia usług,
za które pobierane są opłaty oraz użytkowników, którzy mogą skorzystać z danego cennika,
jak również stosowanych pakietów cenowych oraz opustów. Informacje te mają wpływ na
wysokość opłat oraz ustalenie ich przedmiotu (za jakie usługi są pobierane) oraz podmiotu
(od kogo są pobierane np. wyłącznie abonentów będących konsumentami, abonentów planu
standardowego tp itp.).
Art. 64, 64a, 64b oraz 65
Projektowana zmiana służy zwiększeniu ochrony konsumentów przed nadużyciami w
związku z korzystaniem z usług o podwyższonej opłacie, w szczególności poprzez
rozszerzenie obowiązków informacyjnych wobec odbiorców tego rodzaju usług.
Z uwagi, iż konsumenci najczęściej za nieprawidłowe świadczenie usług o podwyższonej
opłacie winili operatorów telekomunikacyjnych, podczas gdy wielokrotnie odpowiadali oni
jedynie za jakość zestawianych połączeń, natomiast za udostępnianie treści odpowiadał
zupełnie inny podmiot, w nowelizowanych przepisach wskazano wyraźnie możliwość
8
wystąpienia takiego podziału funkcjonalnego oraz doprecyzowano obowiązki dostawców
usług (wskazując tym samym zakres ich odpowiedzialności).
Rozszerzono również zakres informowania konsumentów o usłudze o podwyższonej opłacie
poprzez wprowadzenie obowiązku informowania przez dostawców tego rodzaju usług na 5
sekund przed rozpoczęciem naliczania opłaty o cenie za minutę połączenia z danym
numerem, również w przypadku gdy sposób naliczania opłat ulegnie zmianie w trakcie
połączenia.
Dostawcy tego rodzaju usług zobowiązani zostaną także do podawania do publicznej
informacji nie tylko numeru i ceny (brutto) za jednostkę rozliczeniową lecz również nazwy
podmiotu realizującego dodatkowe świadczenie.
Wprowadzono także przepis warunkujący świadczenie subskrybowanych usług o
podwyższonej opłacie przy użyciu sieci Internet lub wiadomości SMS/MMS od wyrażenia
zgody odbiorcy na otrzymywanie zamówionych treści.
Użytkownicy końcowi otrzymali możliwość zablokowania
wychodzących na numery o podwyższonej opłacie.
(na
żądanie)
połączeń
Wskazano na możliwość wypracowania przez organizacje reprezentujące konsumentów oraz
przedsiębiorców telekomunikacyjnych i podmioty dostarczające dodatkowe świadczenia
„Kodeksu Dobrych Praktyk Świadczenia Usług o Podwyższonej Opłacie” oraz określono
sposób jego publikacji. Wypracowanie takiego dokumentu pozwoli na ujednolicenie
postępowania dostawców tego rodzaju usług i zwiększenie ochrony konsumentów.
Rozszerzeniu uległ katalog niezbędnych informacji, jakie dostawca usługi o podwyższonej
opłacie obowiązany jest przekazać Prezesowi UKE, który prowadzi jawny rejestr numerów
wykorzystywanych do świadczenia tego rodzaju usług. Skróceniu uległ również minimalny
termin, z jakim dostawca usług przekazać musi ww. informacje Prezesowi UKE, co
przyspieszy procedurę rozpoczęcia świadczenia usług lub realizowania dodatkowego
świadczenia, np. w przypadku kampanii społecznych, akcji charytatywnych, itp.
Nowa regulacja ma charakter prokonsumencki. Po raz pierwszy szczegółowo ustala
obowiązki podmiotów świadczących usługę o podwyższonej opłacie. Ze względu na
charakter tych usług oraz praktykę wskazującą na brak dostatecznej ochrony konsumentów,
zdecydowano się rozszerzyć dotychczasowe obowiązki.
Powyższe rozwiązania są kompilacją rozwiązań prawnych stosowanych w innych krajach
członkowskich UE.
Art. 66 ust. 1, art. 70, art. 94 ust. 1, art. 184 ust. 2 pkt 7
Pojęcie „strefa numeracyjna” nie zostało zdefiniowanie w ustawie PT, co powoduje
uzasadnione wątpliwości co do znaczenia tego terminu, zwłaszcza z uwagi na zdefiniowanie
w tej ustawie pojęcia „numeru geograficznego”. W związku z powyższym dla zapewnienia
spójności terminologii dostosowano ww. przepisy do art. 2 pkt 22) ustawy.
Art. 66 ust. 3 i art. 67 ust. 1 i 2
Zaproponowana zmiana pozwoli na doprecyzowanie sytuacji, w jakiej dostawca publicznie
dostępnych usług telefonicznych będzie zobowiązany udostępniać niezbędne dane innym
przedsiębiorcom telekomunikacyjnym. Celowo zastosowano pojęcie „dane swoich
abonentów, które zgodnie z ustawą, mogą być udostępniane”. Pojęcie to zobowiązuje
9
dostawcę usług do przekazania danych abonentów, ale wyłącznie tych których dane zgodnie z
przepisami mogą być udostępniane, np. w przypadku osób fizycznych wyraziły one zgodę na
udostępnianie danych. Powyższe ograniczenie jednocześnie powoduje, że umowę o
udostępnianie danych zawiera się z przedsiębiorcą wpisanym do Rejestru Przedsiębiorców
Telekomunikacyjnych, posiadającym status dostawcy publicznie dostępnych usług
telefonicznych oraz w szczególności posiadającym abonentów. Występuje bowiem olbrzymia
różnica między liczbą dostawców wpisanych do rejestru (ok. 5 000), a liczbą dostawców
posiadających abonentów (ok. 60). Wielu z zarejestrowanych dostawców usług w ogóle nie
rozpoczyna działalności lub świadczy usługi telekomunikacyjne, ale nie posiada abonentów.
W związku z tym, podpisywanie umów o udostępnianiu danych lub wydawanie decyzji przez
Prezesa UKE dotyczących wszystkich zarejestrowanych dostawców jest niecelowe;
Art. 72 ust. 1
Zmiana jest konsekwencją nieprawidłowej implementacji Dyrektywy o usłudze powszechnej
(2002/22/WE) w zakresie podmiotu realizującego obowiązek zapewnienia selekcji i
preselekcji.
Zmiana polega na wskazaniu, że chodzi o operatora zajmującego znaczącą pozycję rynkową
w zakresie rynków: świadczenia usługi przyłączenia do stacjonarnej publicznej sieci
telefonicznej i utrzymania w gotowości do świadczenia usług telekomunikacyjnych dla
konsumentów lub świadczenia usługi przyłączenia do stacjonarnej publicznej sieci
telefonicznej i utrzymania w gotowości do świadczenia usług telekomunikacyjnych dla
użytkowników końcowych, z wyłączeniem konsumentów.
Art. 72 ust. 3
Dodano dodatkową wytyczną, którą powinien się kierować Prezes UKE przy nakładaniu
obowiązku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 ustawy PT, z uwagi na fakt, iż obowiązek ten
powinien być nałożony w drodze decyzji po przeprowadzeniu analizy rynku i w związku z jej
wynikiem, a główną przesłanką badaną w tym postępowaniu jest stan konkurencji na rynku
usług połączeń telefonicznych świadczonych w ruchomej publicznej sieci telefonicznej.
Art. 79 ust. 1
Art. 79 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne jest związany z implementacją art. 28
dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie
usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw
użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej). Zgodnie z tym przepisem: „Państwa
Członkowskie zapewniają użytkownikom końcowym z innych Państw Członkowskich
możliwość dostępu do numerów niegeograficznych na ich terytorium w przypadku gdy jest to
technicznie i ekonomicznie możliwe, z wyjątkiem przypadków, gdy wywołany abonent
zdecydował, z powodów handlowych, ograniczyć wywołania przychodzące z określonych
obszarów geograficznych.”. Natomiast rec. 38 Dyrektywy stanowi: „Dostęp użytkowników
końcowych do wszystkich zasobów numeracji we Wspólnocie jest zasadniczym warunkiem
wstępnym dla jednolitego rynku. Powinien on obejmować numery telefoniczne bezpłatne, o
stawkach specjalnych oraz inne numery niegeograficzne, z wyjątkiem przypadków, w których
wywoływany abonent postanowił, z powodów handlowych, ograniczyć dostęp z pewnych
obszarów geograficznych. Taryfy pobierane od wywołującego spoza danego Państwa
10
Członkowskiego nie muszą być takie same jak w przypadku wywołującego z terytorium tego
Państwa Członkowskiego.”.
Wyżej wymieniony przepis dyrektywy dotyczy połączeń międzynarodowych – połączeń od
użytkowników końcowych inicjujących połączenie z terytorium jednego państwa
członkowskiego do użytkowników numerów niegeograficznych zlokalizowanych na
terytorium innego państwa członkowskiego, przy czym obowiązek z art. 28 dotyczy państwa
członkowskiego docelowego dla tych połączeń (państwa członkowskiego, na którego
terytorium znajdują się te numery niegeograficzne) - warto zwrócić uwagę, że połączenia te
są połączeniami „do” użytkowników numerów niegeograficznych a nie „pomiędzy”
użytkownikami. W związku z tym, realizacją takiego obowiązku państwa członkowskiego
powinno być zobowiązanie operatorów sieci, w którym funkcjonuje taki numer
niegeograficzny (państwa członkowskiego docelowego) do stworzenia warunków
przyjmowania połączeń kierowanych do tych numerów z zagranicy. W treści art. 28
dyrektywy nie ma obowiązków odnośnie połączeń krajowych do numerów
niegeograficznych. Z treści art. 79 ust 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne wynika, że Polska,
jako zobowiązane państwo członkowskie, docelowo realizuje przepis art. 28 dyrektywy o
usłudze powszechnej poprzez nałożenie na operatorów publicznej sieci telefonicznej
obowiązku zapewnienia możliwości wykonywania przez użytkowników końcowych połączeń
z terytorium innego kraju członkowskiego do numerów niegeograficznych w Polsce.
Obowiązek ten obciąża wszystkich operatorów w Polsce, których sieci uczestniczą w
realizacji połączeń z zagranicy – operatorów przyjmujących połączenie od partnera
zagranicznego, operatorów tranzytujących takie połączenia w Polsce i przede wszystkim
operatorów docelowych dla numerów niegeograficznych. W tej części treść art. 79 ust. 1 nie
budzi wątpliwości. Zakres regulacji art. 79 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne dotyczy
jednak szerszego katalogu połączeń – obejmuje także połączenia realizowane przez
użytkowników końcowych „swojej sieci” operatora. I jeśli są to połączenia do numerów
niegeograficznych realizowane wewnątrz sieci zobowiązanego operatora to taka regulacja nie
budzi wątpliwości, gdyż sieć inicjująca i docelowa to ta sama sieć i ten sam operator (chociaż
w gruncie rzeczy taka regulacja jest zbyteczna). Jednakże przepis inaczej traktuje połączenia
krajowe inicjowane przez użytkownika końcowego jednej sieci do numerów
niegeograficznych w innej sieci krajowej. W takim przypadku zobowiązanym z art. 79 ust. 1
jest operator sieci, z której są inicjowane połączenia, a operator docelowy nie jest obciążony
obowiązkiem stworzenia warunków do korzystania z usług pod numerami niegeograficznymi
osiąganymi w jego sieci przez użytkowników końcowych innych sieci krajowych –
odmiennie niż dla połączeń z zagranicy. Istnienie obowiązku stworzenia warunków przez
operatora docelowego wydaje się kluczowe. Zgodnie bowiem z treścią przytoczonego rec. 38
„Taryfy pobierane od wywołującego spoza danego Państwa Członkowskiego nie muszą być
takie same jak w przypadku wywołującego z terytorium tego Państwa Członkowskiego.”, co
może oznaczać, że taryfy połączeń krajowych do numerów niegeograficznych muszą być
takie same. Jeśli tak, to w odniesieniu do niektórych usług (np. freephone) jedynie od
operatora docelowego zależy, czy połączenia takie realizowane z sieci o wyższych stawkach
za rozpoczynanie połączeń mogą osiągnąć rentowność (np. z sieci komórkowych). Takiego
ryzyka nie ma dla połączeń z zagranicy, gdyż tu taryfy nie muszą być takie same. W takiej
sytuacji brak obowiązku stworzenia warunków przez operatora docelowego do korzystania z
usług pod numerami niegeograficznymi osiąganymi w jego sieci przez użytkowników
końcowych innych operatorów krajowych jest niewłaściwy.
Art. 80 ust. 6
11
Ze względu na ochronę abonenta w ust. 6 przedmiotowego przepisu wydłużono z 12 do 24
miesięcy okres, za który abonent może żądać szczegółowego wykazu wykonanych usług
telekomunikacyjnych.
Art. 81 ust. 1 i 3 oraz art. 103 ust.1
W ust. 1 zmieniono definicję usługi powszechnej na bardziej ogólną, mając na względzie fakt,
iż szczegółowy katalog usług wchodzących w jej skład, określony jest w ust. 3.
Nowe brzmienie art. 81 ust. 3 obejmuje następujące zmiany:
a)
pogrupowanie usług wchodzących w skład usługi powszechnej, w sposób który
zapewni prawidłowy wybór przedsiębiorcy wyznaczonego do świadczenia
poszczególnych usług wchodzących w skład usługi powszechnej oraz sposób obliczania
kosztu netto jej świadczenia,
b)
zapewnienie spójności terminologicznej z art. 103 w zakresie ogólnokrajowego spisu
abonentów i usługi ogólnokrajowego biura numerów.
Wprowadzenie ogólnokrajowego biura numerów i ogólnokrajowego spisu abonentów
do katalogu usługi powszechnej, wynika z zapisów dyrektywy o usłudze powszechnej.
Konsekwencją zmiany będzie usprawnienie i skrócenie procedury wyznaczania
przedsiębiorcy telekomunikacyjnego do świadczenia przedmiotowych usług. Powyższa
zmiana dodatkowo spowoduje, że przedsiębiorca wyznaczony do świadczenia
ogólnokrajowego biura numerów i ogólnokrajowego spisu abonentów będzie wybierany
w drodze konkursu albo procedury z art. 83, a nie w drodze odrębnej dodatkowej
decyzji.
Art. 81 ust. 4
Zmiana legislacyjna polegajaca na usunięciu odesłania do przepisu art. 81 ust. 3 pkt 1.
Art. 81 ust. 6
W związku z wprowadzeniem ogólnokrajowego biura numerów i ogólnokrajowego spisu
abonentów do katalogu usługi powszechnej, nastąpiło rozszerzenie zakresu rozporządzenia o
pkt. 4 i uległa zmianie wytyczna do tego rozporządzenia.
Art. 82
Nowy ust.3a nakłada na Prezesa UKE obowiązek publikowania w dzienniku o zasięgu
ogólnokrajowym wyników przeprowadzonego konkursu na przedsiębiorcę wyznaczonego.
Natomiast zmiana ust. 4 polega na uściśleniu, że kryterium „koszt świadczenia” odnosi się
tylko do tych usług, których dotyczy przeprowadzany konkurs.
Proponuje się również, aby dodatkowym kryterium wyboru przedsiębiorcy wyznaczonego w
drodze konkursu był koszt netto świadczenia usługi powszechnej. Projektowana zmiana
uwzględnia postanowienia art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy o usłudze powszechnej, z którego
treści wynika, że podstawą późniejszej kalkulacji kosztu netto powinien być koszt netto
zadeklarowany w postępowaniu konkursowym. Na tę rozbieżność z art. 12 Dyrektywy
zwróciła uwagę spółka KPMG, która brała udział w przygotowywaniu projektu
12
rozporządzenia z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie sposobu obliczania kosztu netto usługi
wchodzącej w skład usługi powszechnej (Dz. U. Nr 255, poz. 2141).
W związku z wprowadzeniem ww. dodatkowego kryterium wyboru przedsiębiorcy
wyznaczonego, dodano ust. 4a, w którym wprowadzono definicję „kosztu netto świadczenia
usługi powszechnej”. Definicja ta ujednolica podejście do obliczania kosztu netto
obowiązkowego świadczenia usługi powszechnej, aby zgodnie z przepisami dyrektywy o
usłudze powszechnej (Załącznik IV część A), był ustanawiany jako suma kosztów netto
wynikających z poszczególnych składników obowiązku świadczenia usługi powszechnej.
Art. 83
Dotychczas nie zostały określone przypadki, kiedy Prezes UKE stwierdza brak
rozstrzygnięcia konkursu. Proponowany przepis likwiduje lukę prawną.
W przypadku procedur, określonych w art. 83, które stosuje się, jeżeli w drodze konkursu nie
zostanie wyłoniony przedsiębiorca wyznaczony, zaproponowano rezygnację z wyboru tego
przedsiębiorcy na podstawie znaczącej pozycji rynkowej, ze względu na problemy
interpretacyjne w przypadku zastosowania tej procedury oraz jej czasochłonność. W
przypadku braku przedsiębiorcy wyznaczonego w drodze konkursu, wystarczającą procedurą,
spełniającą wymogi takie jak: skuteczność, obiektywność, przejrzystość i niedyskryminacja,
jest tryb wskazany w art. 83 ust. 2.
Art. 84
Przepis został doprecyzowany. W obowiązującym stanie prawnym Prezes publikuje listę
przedsiębiorców wyznaczonych. Zastąpiono obowiązek publikacji listy obowiązkiem
publikacji decyzji z uwagi na fakt, iż publikacja rozstrzygnięcia jest podaniem do publicznej
wiadomości, poza wskazaniem przedsiębiorcy wyznaczonego do świadczenia usługi
powszechnej, ogółu obowiązków, które zostały na niego nałożone, co z punktu widzenia
abonentów jest istotne.
Art. 85
Zmiana ma na celu doprecyzowanie, iż warunki świadczenia usługi powszechnej są określane
w decyzji wyznaczającej przedsiębiorcę do świadczenia tej usługi. Jest to istotne w
szczególności ze względu na określany, w ramach warunków jej świadczenia, termin
rozpoczęcia świadczenia usługi. Z tym terminem powstają wszelkie ustawowe uprawnienia
oraz obowiązki związane ze świadczeniem usługi powszechnej.
Art. 90
Zmiana ma charakter porządkowy wynikający ze zmiany brzmienia art. 91, uregulowanego w
tzw. projekcie „unijnym”, i polega na zawarciu w jednym artykule uregulowań dotychczas
zawartych w art. 90 i art. 91 ust. 1.
Art. 95
Zmiana brzmienia ustępu 2 ma na celu, aby zgodnie z przepisami dyrektywy o usłudze
powszechnej (Załącznik IV część A), Prezes UKE ustalał dopłatę w wysokości kosztu netto
13
świadczenia usługi powszechnej, czyli zgodnie z art. 82 ust. 4a w wysokości sumy kosztów
netto świadczenia poszczególnych usług wchodzących w skład usługi powszechnej, a nie jak
dotychczas w wysokości kosztu netto świadczenia usługi wchodzącej w skład usługi
powszechnej.
Natomiast proponowany przepis ust. 4 doprecyzowuje, że minister właściwy do spraw
łączności, przy ustalaniu w drodze rozporządzenia sposobu obliczania kosztu netto usługi
powszechnej, powinien uwzględnić nie tylko przepisy unijne ale również praktykę krajów
członkowskich Unii Europejskiej. Metodologia i sposób obliczania kosztu netto wynikają
wprost z rozwiązań stosowanych przez kraje członkowskie Unii Europejskiej. Obowiązujące
obecnie rozporządzenie w tej sprawie uwzględnia takie podejście, a proponowany zapis tylko
to potwierdza. W związku z powyższym zmiana ta nie spowoduje konieczności wydania
nowego rozporządzenia w związku z wejściem w życie niniejszej ustawy.
Art. 96
W ust. 2 pojęcie „biegłego rewidenta” zostało zastąpione pojęciem „podmiot uprawniony do
badania sprawozdań finansowych na podstawie ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych
rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań
finansowych oraz o nadzorze publicznym”. Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych
rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań
finansowych oraz o nadzorze publicznym określa podmioty uprawnione do badania
sprawozdań finansowych, do których należą zarówno biegli rewidenci prowadzący
działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, jak i spółki cywilne,
jawne, partnerskie, komandytowe z wyłącznym udziałem biegłych rewidentów oraz osoby
prawne zatrudniające do badania sprawozdań finansowych biegłych rewidentów.
Zmiana ust. 3 polega na wydłużeniu do 6 miesięcy okresu , w którym Prezes UKE weryfikuje
koszt netto.
Przeprowadzenie wnikliwej analizy dokumentacji przedkładanej przez
przedsiębiorcę telekomunikacyjnego z pomocą powołanego przez Prezesa UKE podmiotu
uprawnionego do badania sprawozdań finansowych, oraz weryfikacja kosztu netto przez
Prezesa UKE to czynności niezmiernie skomplikowane i czasochłonne i dlatego proponuje się
wydłużenie okresu tej weryfikacji do 6 miesięcy.
Ponadto dodano ust. 3a, który daje Prezesowi UKE możliwość zasięgnięcia, w trakcie
procesu weryfikacji kosztu netto opinii przedsiębiorców zobowiązanych do udziału w
pokryciu dopłaty, dotyczącej przedstawionych
przez przedsiębiorcę wyznaczonego
dokumentów.
Zmiana ust. 4 polega na doprecyzowaniu jego brzmienia.
Art. 98 ust. 2
Proponowana zmiana zapisu art. 98 ust. 2 jednoznacznie wskazuje rok, na podstawie którego
weryfikuje się przychody operatorów, którzy biorą udział w dopłacie do kosztu netto.
Art. 99 ust. 5, uchylenie art. 191
Znikome zainteresowanie podmiotów zewnętrznych nabyciem Dziennika Urzędowego UKE i
strata finansowa Urzędu z tym związana powoduje, że należy zrezygnować z tego publikatora
na rzecz urzędowego publikatora teleinformatycznego, jakim jest Biuletynu Informacji
Publicznej UKE.
14
Art. 101
Poprawka ma na celu wyeliminowanie nieścisłości interpretacyjnych wynikających z
dotychczasowego brzmienia przepisów.
Art. 103
Zmiana brzmienia art. 103 wynika z wprowadzania usługi ogólnokrajowego spisu abonentów
i usługi ogólnokrajowego biura numerów do katalogu usługi powszechnej.
Art. 105 ust. 1
Zmiana art. 105 ust. 1 jest podyktowana potrzebą przyznania uprawnienia do otrzymania
odszkodowania także innym kategoriom abonentów niż abonenci usługi powszechnej. W
związku z rozszerzeniem definicji abonenta, do kręgu podmiotów objętych pojęciem
„abonent” weszli także użytkownicy usług przedpłaconych świadczonych w telefonii
ruchomej. Usługa przepłacona nie jest usługą płatną okresowo, dlatego też zaistniała potrzeba
wskazania w tym przepisie sposobu obliczania wysokości odszkodowania dla tej kategorii
użytkowników.
Art. 108a
Celem niniejszego przepisu, z uwagi na treść art. 509 § 1 ustawy Kodeks cywilny, jest
zwiększenie ochrony abonentów będących konsumentami, jako słabszej strony stosunku
prawnego, poprzez zagwarantowanie im czasu odpowiedniego do skutecznego
rozstrzygnięcia potencjalnego sporu z dostawcą usług w drodze postępowania
reklamacyjnego, mediacyjnego lub polubownego przed Prezesem UKE. Z uwagi na
stosowaną przez dostawców usług praktykę natychmiastowego odsprzedawania
wierzytelności firmom windykacyjnym po negatywnym rozpatrzeniu reklamacji, abonenci
zostają pozbawieni możliwości wyjaśnienia wszystkich okoliczności reklamacji, co
niejednokrotnie miałoby bezpośredni wpływ na pozytywne rozpatrzenie reklamacji przez
dostawców usług.
W świetle proponowanego przepisu – z jednej strony dostawcy usług w sposób rzetelny będą
rozpatrywać wszytkie wpływające reklamacje, z drugiej zaś strony – chętniej będą korzystać z
drogi mediacyjnej bądź polubownej, która doprowadzi do szybkiego rozstrzygnięcia sporu z
abonentem.
Art. 110a, 107 ust. 1 oraz 192 ust. 1
Proponuje się rozszerzenie zakresu działania Prezesa UKE o rozstrzyganie sporów między
konsumentami a dostawcami publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. Powyższa
zmiana zmierza do zapewnienia pełnej implementacji art. 34 dyrektywy 2002/22/WE z dnia 7
marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i praw użytkowników odnoszących się do sieci i
usług łączności elektronicznej (Dz. Urz. WE L 108 z 24.4.2002) dotyczącego pozasądowego
rozwiązywania nierozstrzygniętych sporów z udziałem konsumentów. Zgodnie z powyższą
regulacją obowiązkiem państw członkowskich jest zapewnienie dla rozwiązywania sporów
takich procedur, które umożliwiają rozwiązywanie nierozstrzygniętych sporów z udziałem
konsumentów w sposób sprawiedliwy i sprawny. W tym zakresie w powyższej zmianie
15
proponuje się, aby obok dobrowolnego postępowania mediacyjnego oraz postępowania przed
Sądem Polubownym Sądem Konsumenckim przy Prezesie UKE wprowadzić możliwość
rozstrzygania sporów pomiędzy konsumentami a dostawcami publicznie dostępnych usług
przez Prezesa UKE w drodze decyzji administracyjnej. Proponuje się aby powyższa decyzja
była wydawana w terminie 90 dni od dnia złożenia wniosku.
Ponadto, proponuje się wprowadzenie odpowiedniej zmiany w art. 107 Pt, zgodnie z którą w
zakresie roszczeń określonych w ustawie, wynikających ze stosunków z przedsiębiorcami
wyznaczonymi, konsument zawsze najpierw będzie musiał wyczerpać drogę postępowania
reklamacyjnego, a dopiero potem będzie mógl wystąpić do Prezesa UKE z wnioskiem o
rozstrzygnięcie sporu.
Art. 111, art. 114 ust. 7 i 8 oraz art. 8 ustawy nowelizującej
W obecnie obowiązującej ustawie przewidziano 3 kategorie użytkowania częstotliwości:
„cywilną”, „rządową” oraz „cywilno-rządową”. W projekcie nowelizacji proponuje się
zastąpienie ich następującymi kategoriami: ,,cywilną”, „wojskową”, „cywilno-wojskową” i
„rządową”. Zaproponowany podział jest lepiej dostosowany do sposobu organizacji
krajowego systemu gospodarowania częstotliwościami radiowymi poprzez jednoznaczne
przyporządkowanie poszczególnych zakresów częstotliwości organom odpowiedzialnym za
gospodarowanie nimi oraz wydawanie stosownych uprawnień:
Prezesa UKE – w przypadku częstotliwości oznaczonych w Krajowej Tablicy Przeznaczeń
Częstotliwości jako cywilne oraz cywilno-wojskowe, przy czym w tym drugim przypadku
konieczne będzie dokonanie uzgodnień z MON.
MON – w przypadku częstotliwości oznaczonych w Krajowej Tablicy Przeznaczeń
Częstotliwości jako wojskowe,
MSWiA – w przypadku częstotliwości oznaczonych w Krajowej Tablicy Przeznaczeń
Częstotliwości jako rządowe, które są wykorzystywane przez podmioty, o których mowa w
art. 4 pkt 2, 2a i 4.
Jednoznaczne wydzielenie kategorii wojskowego wykorzystania częstotliwości uzasadnia się
specyficznymi potrzebami sił Zbrojnych RP, a w szczególności – koniecznością harmonizacji
częstotliwości niezbędnych dla wykonywania zobowiązań sojuszniczych w ramach
Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego. Proponowane zmiany legislacyjne stanowią w tym
wypadku jedynie odzwierciedlenie obecnego stanu faktycznego, w którym MON (za
pośrednictwem swojej jednostki organizacyjnej – Wojskowego Biura Zarządzania
Częstotliwościami) prowadzi bieżącą koordynację częstotliwości wykorzystywanych dla
potrzeb Sił Zbrojnych RP oraz jednostek sił zbrojnych państw sojuszniczych, przebywające
czasowo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Istotne znaczenie ma tu fakt dużego
zapotrzebowania na częstotliwości ze strony wymienionych użytkowników oraz konieczność
dochowania szczególnych procedur w procesie ich uzgadniania.
Analogicznie w stosunku do częstotliwości określanych jako „cywilne” rolę podmiotu
koordynującego pełnić będzie Prezes UKE.
W przypadku częstotliwości określanych jako „cywilno-wojskowe” rolę podmiotu
koordynującego pełnić będzie Prezes UKE, przy czym ciążyć będzie na nim obowiązek
dokonania uzgodnień z MON. Rozwiązanie takie ma na celu właściwe uwzględnienie w
procesie gospodarowania częstotliwościami tych zakresów, dla których nie można w sposób
jednoznaczny przypisać dla obszaru całego kraju kategorii użytkowania „wojskowego” lub
„cywilnego.” Docelowo – w drodze kolejnych nowelizacji Krajowej Tablicy Przeznaczeń
16
Częstotliwości powinno dążyć się do zmniejszenia ilości częstotliwości określanych jako
„cywilno-wojskowe.”
Określenie, do której kategorii zaliczany jest dany zakres częstotliwości będzie odbywało się
– bez zmian w stosunku do stanu obowiązującego – w rozporządzeniu Rady Ministrów w
sprawie Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości wydawanej na podstawie art. 111 ust.
3 ustawy. Należy mieć przy tym na uwadze, że po wejściu w życie ustawy zapisy
rozporządzenia zostaną w całości dostosowane do nowych kategorii wykorzystania
częstotliwości.
W myśl proponowanych zmian każdy użytkownik po spełnieniu przesłanek ustawowych
będzie miał prawo do uzyskania prawa do wykorzystania częstotliwości z dowolnej kategorii
(„cywilnej” ”wojskowej”, „cywilno-wojskowej” lub „rządowej”), przy czym przypisanie
danego zakresu częstotliwości do jednej z nich determinuje wyłącznie tryb postępowania w
danej sprawie. W przypadku podmiotu cywilnego (przedsiębiorcy telekomunikacyjnego) w
każdym z obydwu przypadków zwraca się on z wnioskiem Prezesa UKE, który w przypadku
częstotliwości „wojskowych” lub „cywilno-wojskowych” dokonuje dalszych uzgodnień z
MON. Rozwiązanie takie stanowi usankcjonowanie dotychczasowej praktyki, która jednak
nie była w sposób dostatecznie precyzyjny określona w przepisach. W szczególności
wątpliwości budziła kwestia kompetencji w zakresie gospodarowania częstotliwościami
dotychczas określanymi jako „cywilno-rządowe”, co przyjęto jako argument za usunięciem
tej kategorii użytkowania.
Podmioty określone w art. 4 pkt 3 oraz 5-8 będą użytkowały częstotliwości w oparciu o
decyzje o prawie do wykorzystania częstotliwości wydawane przez Prezesa UKE.
Rozwiązanie takie również sankcjonuje dotychczasową praktykę, jednocześnie porządkując
kwestie tytułu prawnego tych podmiotów do wykorzystania częstotliwości, co w powiązaniu
jednoznacznym wskazaniem, że Prezes UKE organem właściwym w zakresie
gospodarowania
częstotliwościami
użytkowanymi
przez
przedsiębiorców
telekomunikacyjnych oraz podmioty określone w art. 4 pkt 3 oraz 5-8, powinno przyczynić
się do ogólnego zwiększenia efektywności oraz uelastyczniena wykorzystania częstotliwości.
Podmioty określone w art. 4 ust. 2, 2a oraz 4 będą wykorzystywały częstotliwości oznaczone
jako „rządowe”, na podstawie decyzji MSWiA.
Projekt przewiduje wyłączenie spod obowiązku rezerwacji częstotliwości użytkowanych
przez podmioty wskazane w art. 4 z zastrzeżeniem, że będą one wykorzystywane dla
wykonywania ich ustawowych zadań i obowiązków. Celem takiej regulacji jest zapewnienie,
aby wykorzystanie częstotliwości dla wykonywania zadań na rzecz obronności, zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz ochrony zdrowia i życia przez te organy, nie
skutkowało koniecznością rozpisywania przez Prezesa UKE przetargów, w których stosowne
wnioski tych organów byłyby rozpatrywane i oceniane na zasadach przewidzianych dla
podmiotów planujących komercyjne wykorzystanie częstotliwości.
Art. 112 ust. 2
Nowelizacja ustawy Prawo telekomunikacyjne wynikająca z wejścia w życie ustawy z dnia
29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów
państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji (Dz. U. Nr 267 poz.
2258) eliminuje pojęcie rozprowadzania i wprowadza jedynie pojęcie rozpowszechniania
programów w przypadku emisji w technologii analogowej, i odwrotnie, w przypadku emisji w
technologii cyfrowej eliminuje pojęcie rozpowszechniania i wprowadza jedynie pojęcie
rozprowadzania programów. Analizując obowiązujące definicje rozprowadzania i
17
rozpowszechniania zawarte w art. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji,
a także mając na uwadze proponowane zmiany tych definicji w ramach niniejszej ustawy,
można stwierdzić, iż zarówno w przypadku emisji w technologii analogowej jak i cyfrowej
może zachodzić proces rozpowszechniania i rozprowadzania programów. Ponadto ze
wspomnianych definicji wynika, że nie można rozprowadzać programu, który nie jest
rozpowszechniany. Dlatego uzupełnieniu o pojęcie „rozprowadzania” uległ przepis art. 112
ust. 2 ustawy Pt.
Art. 112 ust. 3
Międzynarodowe plany zagospodarowania częstotliwości odnoszące się do cyfrowych
przekazów radiowych i telewizyjnych przyporządkowują najczęściej daną częstotliwość do
tzw. obszaru rezerwacji/wykorzystania częstotliwości (ang. frequency allotment), rzadziej zaś
do konkretnych lokalizacji stacji nadawczych (ang. frequency assignment). Takie podejście
daje większą swobodę przy planowaniu sieci nadawczych, które pokryją sygnałem wymagane
terytorium. Zatem, żeby umożliwić uwzględnienie w krajowych planach zagospodarowania
częstotliwości zapisów ujętych w planach międzynarodowych, należy rozszerzyć zakres
uzgodnień pomiędzy Prezesem UKE a Przewodniczącym KRRiT o „obszary pokrycia
sygnałem”.
Art. 113 ust. 1 i 2
Określenie
szczegółowych
warunków
wykonywania
określonych
służb
radiokomunikacyjnych
w przewidzianych
dla
nich
zakresach
częstotliwości,
z uwzględnieniem wymagań stosowanych przy określaniu Krajowej Tablicy Przeznaczeń
Częstotliwości powinno zostać uwzględnione w rozporządzeniu określającym zakres
urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo-odbiorczych, które mogą być używane bez
pozwolenia. Z tych względów należy uchylić przepis art. 113 ust. 1 ustawy.
Również dalsze utrzymywanie w mocy przepisu art. 113 ust. 2 nie jest celowe z tego
względu, że
szczegółowe warunki wykorzystywania zakresów częstotliwości
przeznaczonych dla urządzeń używanych w przemyśle, medycynie lub nauce,
z uwzględnieniem wymagań przyjmowanych przy określaniu Krajowej Tablicy Przeznaczeń
Częstotliwości, powinny zostać także określone w rozporządzeniu, wydawanym na podstawie
art. 144 ust. 3
Art. 114 ust. 2 i art. 116 ust. 1
Biorąc pod uwagę argumentację że w przypadku emisji programów radiowych lub
telewizyjnych oprócz rozprowadzania może mieć miejsce także proces rozpowszechniania, a
także mając na względzie spójność z art. 115 ust 3., dodaje się w art. 114 ust. 2 i art. 116 ust.
1 pkt 1 po słowie „rozprowadzania” sformułowanie „lub rozpowszechniania w sposób
cyfrowy”.
Art. 114 ust. 2a, uchylenie ust. 3 pkt 7
Zmiana ma na celu uregulowanie sytuacji w której Prezes UKE będzie uprawniony do
odmowy dokonania rezerwacji, jeżeli istnieje zagrożenie, że jej dokonanie będzie prowadziło
do nieefektywnego wykorzystania widma. Przepis ten nie będzie miał zastosowania do
rezerwacji częstotliwości otrzymanych w wyniku konkursu albo przetargu.
18
Art. 114 ust. 3
Określanie lokalizacji stacji nadawczej nie zawsze jest konieczne przy planowaniu
częstotliwości w ramach radiodyfuzji. Przyjmuje się, że wystarcza określanie obszarów
pokrycia konkretną częstotliwością (allotment), i stąd propozycja dostosowania przepisu do
wymagań praktyki oraz porozumień międzynarodowych.
Art. 114 ust. 3 pkt 3, uchylenie pkt 6, art. 115 ust. 2 pkt 2
Przesłanka taka zapewni spójność ze zmianą proponowaną w art. 148. Dostępność
częstotliwości nie oznacza możliwości zapewnienia kompatybilności pomiędzy systemami
(pracującymi i planowanymi), w tych samych lub sąsiednich zakresach częstotliwości.
Niejednokrotnie okazuje się, że uważane za dostępne częstotliwości dla określonej lokalizacji
lub systemu radiokomunikacyjnego będą niedostępne dla innego systemu
Art. 114 ust. 3 pkt 4
Z punktu widzenia przepisów międzynarodowych nie zawsze konieczne jest koordynowanie
częstotliwości na poziomie uprawnienia tak ogólnego, jak rezerwacja częstotliwości. W
większości przypadków rezerwacji częstotliwości nie można uzgadniać, gdyż nie ma stacji,
która mogłaby być przedmiotem uzgodnień.
Ponadto zaproponowana redakcja tego przepisu spowoduje ograniczenie obowiązku
międzynarodowych uzgodnień częstotliwości do przypadków, gdy taki obowiązek wynika z
międzynarodowych przepisów radiokomunikacyjnych lub umów międzynarodowych.
Art. 114 ust. 5
Co 4-5 lat odbywa się Światowa Konferencja Radiokomunikacyjna WRC, która wprowadza
zmiany w „światowej” tablicy przeznaczeń częstotliwości (Regulamin Radiokomunikacyjny
Międzynarodowego Związku Radiokomunikacyjnego). Udzielanie rezerwacji na zbyt długi
okres czasu, np. 25 lat, mogłoby blokować wdrożenie ustaleń z Konferencji WRC. Pewność
korzystania z nabytego prawa wzmacnia uprawnienie do ponownego uzyskania rezerwacji
częstotliwości w trybie bezprzetargowym. Wydaje się, że zaproponowany przepis przywraca
balans między uprawnieniem z tytułu rezerwacji, a możliwościami Prezesa UKE do
prowadzenia efektywnej gospodarki widmem częstotliwości, z uwzględnieniem przepisów
międzynarodowych.
Art. 114 ust. 6a-6c
Aby zwiększyć efektywność wykorzystania częstotliwości oraz ułatwić praktyczne
rozwiązywanie sporów wynikających ze współkorzystania z częstotliwości konieczne jest
ustanowienie zaproponowanej powyżej kompetencji regulacyjnej Prezesa UKE. W miarę
postępu technologicznego zwiększają się możliwości techniczne współkorzystania z tej samej
częstotliwości przez różne podmioty dla takich samych lub różnych usług, na tym samym
terenie. Upowszechnianie się rozwiązań technicznych nie nadąża za możliwościami
regulacyjnymi i procedurami prawnymi, pozwalającymi na rozstrzyganie ewentualnych
konfliktów, jakie mogą rodzić się w wyniku współkorzystania z częstotliwości.
Wprowadzenie stosownych mechanizmów jest wynikiem rosnącego zapotrzebowania na
widmo częstotliwości.
19
Art. 115 ust. 3
W art.115 ust 3 pkt 1) i 2) proponuje się zastąpić słowo „sygnał multipleksu” słowem
„multipleks” aby zachować spójność z proponowaną definicją multipleksu w art. 4 ustawy z
dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji.
Dodatkowo w punkcie 1 proponuje się zastąpić słowo „tworzących” na „wchodzących w
skład” aby uniknąć ewentualnej interpretacji artykułu, iż multipleks składa się tylko z
programów telewizyjnych lub radiofonicznych. W rzeczywistości w skład multipleksu
wchodzą również usługi dodatkowe. Ponadto proponuje się takie brzmienie punktu 1, które
zapewnia Prezesowi UKE możliwość określenia minimalnego procentowego udziału
programów w multipleksie, które może być konieczne w rezerwacjach częstotliwości na
pierwsze emisje cyfrowe (tzw. okres przejściowy) w związku z ograniczonymi zasobami
częstotliwości.
Wykreśla się w punkcie 2 „pojęcie audiowizualnych składników sygnału multipleksu”, w
związku z nowym brzmieniem punktu 1 niniejszego artykułu.
Art. 116 ust 2 i 2a
Powyższa zmiana umożliwi zmniejszenie czasu potrzebnego na rozpatrzenie wniosku o
rezerwację częstotliwości. W chwili obecnej Prezes UKE, ogłasza na stronie Biuletynu
Informacji Publicznej Urzędu Komunikacji Elektronicznej stan zajętości częstotliwości. Jeżeli
dostępna częstotliwość jest ogłoszona przez okres kilku miesięcy i nie wpływają na nią
wnioski rezerwację częstotliwości, a zaraz po ogłoszeniu składają wnioski o zainteresowaniu
inne podmioty, to często mamy do czynienia z próbami zablokowania konkurencji niż z
rzeczywistą chęcią wykorzystania częstotliwości. Ogłaszanie stanu zajętości częstotliwości
jest już dokonywane przez Prezesa UKE i nie wymaga wdrożenia specjalnych przepisów
dostosowujących,
Art. 116 ust. 7
Proponuje się jednoznacznie uregulować sytuację dotyczącą zmian w zakresie rezerwacji
częstotliwości, poprzez określenie, w jakim przypadku zmian w rezerwacji przetarg lub
konkurs jest konieczny, co a contrario pozwoli wnioskować kiedy możliwe jest dokonanie
zmiany rezerwacji bez przeprowadzania przetargu lub konkursu. Usunie to obecny problem
interpretacji przepisów dotyczących obowiązku przeprowadzania przetargu lub konkursu w
zakresie zmiany rezerwacji częstotliwości polegającej na modyfikacji poszczególnych
składników uprawnienia (np. służby), przy zachowaniu jednak zakresu użytkowanej
częstotliwości. Obecny przepis art. 116 ust. 7 mówiący o odpowiednim stosowaniu procedury
przetargowej albo konkursowej do wszelkich zmian rezerwacji częstotliwości jest
przedmiotem sporów
Art. 116 ust. 11
W związku z istniejącymi w aktualnym stanie prawnym pewnymi wątpliwościami czy Prezes
UKE może ogłaszać przetargi definiując obszary inaczej, niż wynikałoby to ze złożonych
wniosków, (np. połączyć kilka wniosków do jednego przetargu, celem efektywnego
20
wykorzystania widma częstotliwości), oraz czy możliwe jest ogłaszanie przetargów w wyniku
własnej inicjatywy Prezesa, bez uprzednich wniosków o rezerwację, a w wyniku oceny
własnej Prezesa, w zakresie potencjalnego zainteresowania określonym zasobem
częstotliwości proponuję w przepisach ustawy wyraźnie przewidzieć taką możliwość dla
Prezesa UKE.
Art. 118 ust. 4 i 5
Zmiany zaproponowane w niniejszym punkcie precyzują zasady współpracy pomiędzy
Prezesem UKE a KRRiT w kwestii warunki uczestnictwa w konkursie w zakresie
dodatkowych obowiązków i zadań przedsiębiorcy dotyczących zawartości programowej, w
tym
warunków
dotyczących
transmisji
obowiązkowej,
przy
uwzględnieniu
pozaekonomicznych interesów narodowych dotyczących kultury, języka i pluralizmu
mediów.
Art. 118 b i 118c lit b
Proponowane zmiany zmierzają do wyeliminowania sytuacji, w których podmiot, który
wygrał przetarg nie składał wniosku o rezerwację. Założeniem do projektowanych zmian jest
by w przetargu brały udział tylko te podmioty, które są gotowe do prowadzenia działalności
telekomunikacyjnej z wykorzystaniem częstotliwości.
Art. 118 d
Proponowana zmiana wynika z potrzeby uwzględnienia okoliczności, iż po pewnym czasie
decyzja rezerwacyjna wywołuje nieodwracalne z gospodarczego punktu widzenia skutki powstaje sieć wykorzystująca te częstotliwości.
Art. 123 ust. 1 pkt 4, art. 147 ust. 3 pkt 3
Zaproponowane przepisy mają na celu urealnienie możliwości egzekucyjnych Prezesa UKE
w odniesieniu do częstotliwości niewykorzystywanych. Zdaniem Prezesa UKE niezgodne z
polskim porządkiem prawnym jest utrzymywanie stanu niezgodnego z decyzją
administracyjną przez okres 12 lub 6 miesięcy. Określanie najpóźniejszego terminu
rozpoczęcia wykorzystywania częstotliwości powinno nastąpić w decyzji administracyjnej, i
po tym terminie Prezes UKE powinien móc od razu prowadzić kontrolę rozpoczęcia
wykorzystania, nie zaś czekać kolejne 12 lub 6 miesięcy, aż podmiot dostosuje się do
postanowień decyzji. Omawiany przepis budził też wątpliwości w przypadku wnioskowania
przed podmiot uprawniony z decyzji o zmianę terminu, o którym mowa w art. 115 ust. 1 pkt
5, bowiem wniosek o zmianę mógł być zawsze złożony nawet pod koniec okresu 12 czy 6
miesięcy, i wówczas – w przypadku pozytywnego rozpatrzenia, przedłużał
niewykorzystywanie częstotliwości o kolejne 12 (6) miesięcy.
Art. 123 ust. 7 pkt 5
Z dniem 1 stycznia 2001 roku na podstawie art. 142 pkt 3 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. Prawo telekomunikacyjne ( Dz. U. Nr 73 poz. 852 z późn. zm.) przydziały częstotliwości
zawarte w koncesjach na rozprowadzanie lub rozpowszechnianie programów telewizyjnych
lub radiofonicznych, udzielonych przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i
Telewizji przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stały się z mocy prawa
21
rezerwacjami częstotliwości. Powyższy przepis miał również zastosowanie do przydziału
częstotliwości dokonanego w objętej niniejszym postępowaniem koncesji.
Z kolei na skutek dodania, w art. 37 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.), z dniem 14 stycznia 2006 r., na mocy art. 6
pkt 8 lit. a ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań
i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji
(Dz. U. Nr 267, poz. 2258), ust. 3a, kompetencje w zakresie dokonywania, zmiany i cofania
rezerwacji częstotliwości wymaganych do rozpowszechniania programów radiofonicznych
lub telewizyjnych zostały przeniesione na Prezesa UKE. Zgodnie z tym przepisem „Jeżeli do
rozpowszechniania programów radiofonicznych lub telewizyjnych jest wymagana rezerwacja
częstotliwości, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej dokonuje jej niezwłocznie na
rzecz nadawcy, który uzyskał koncesję. Do dokonywania, wprowadzania zmian lub cofania
rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy art. 114 i 115 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne oraz nie stosuje się przepisów art. 116 tej ustawy”.
W obecnym stanie prawnym podmiot rozpowszechniający programy radiofoniczne lub
telewizyjne obowiązany jest uzyskać koncesję i rezerwację częstotliwości. Postępowania
administracyjne w sprawie udzielenia, zmiany lub cofnięcia koncesji oraz rezerwacji
częstotliwości są prowadzone niezależnie. Jednakże brakuje wystarczającego powiązania
pomiędzy tymi postępowaniami, zwłaszcza w kwestii kolejności uzyskiwania poszczególnych
licencji oraz szczególnie w przypadku cofnięcia koncesji na rozpowszechnianie programów
radiofonicznych lub telewizyjnych i cofnięciem rezerwacji. Proponowana zmiana ma na celu
uporządkowanie tych kwestii.
Art. 123 ust. 10
Skrócenie terminu ma na celu przyspieszenie procedury wydawania decyzji rezerwacyjnych,
wobec znacznego wzrostu zainteresowania widmem częstotliwości i dynamiki rozwoju usług
telekomunikacyjnych.
Art. 132 ust. 2
W art. 132 ust. 2 doprecyzowano terminologię dotyczącą formatu szerokoekranowego.
Art. 132 ust. 3 i art. 132 ust. 4
Z upoważnienia zawartego w art. 132 ust. 3 wyodrębniono w formie fakultatywnego
upoważnienia zawartego w nowym art. 132 ust. 4 delegację do wydania rozporządzenia w
sprawie wymagań techniczno-eksploatacyjnych dla odbiorników służących do odbioru
cyfrowych transmisji radiofonicznych. Zabieg ten ma na celu elastyczne, uwzględniające
sytuację rynkową, podejście do opracowania ww. wymagań oddzielnie dla cyfrowych
odbiorników telewizyjnych i radiofonicznych.
Art. 133 ust. 3
Zmiana uwzględnia kompetencje KRRiT w zakresie systemów dostępu warunkowego i
nakłada na ministra właściwego ds. łączności wydania fakultatywnego rozporządzenia ws.
tych systemów w porozumieniu z KRRiT.
22
Art. 136 ust. 1
Zmiana uwzględnia kompetencje KRRiT w zakresie interfejsu programu aplikacyjnego (API) i
elektronicznego przewodnika po programach (EPG) i nakłada na Prezesa UKE obowiązek
wydania fakultatywnej decyzji ws. API i EPG w porozumieniu z KRRiT.
Art. 143 ust. 5
Przepis art. 143 ust. 5, jest przepisem martwym, bowiem minister właściwy ds. łączności
nigdy nie skorzystał z przysługującego mu upoważnienia. Ponadto formularze wniosków o
wydanie pozwoleń radiowych we wszystkich rodzajach służb radiokomunikacyjnych są
dostępne na stronie internetowej BIP UKE i są już obecnie powszechnie stosowane.
Art. 144 ust. 2 pkt 1
Dotychczasowe brzmienie przepisu jest nieprecyzyjne, gdyż nie jest zdefiniowane pojecie
„zagranicznej radiokomunikacji”. Użyte określenie „zagraniczny statek” jednoznacznie
określa podmiot, którego przepis ten dotyczy. Właściwy organ, w tym przypadku, oznacza
krajowy lub zagraniczny organ dopuszczający urządzenie do używania.
Art. 144 ust. 2 pkt 2
Przepis Art. 144 ust 2 pkt 2 w obowiązującym brzmieniu jest nieprecyzyjny i może
wprowadzać w błąd. W przepisie tym, nie zostało również dookreślone od jakiej daty należy
liczyć termin 90 dni. Przywołanie międzynarodowych przepisów radiokomunikacyjnych w
tym zakresie dotyczy Zalecenia CEPT T/R 61-01 (Recommendation T/R 61-01 (Nice 1985,
Paris 1992, August 1992, Nicosia 2003) „CEPT Radio Amateur Licence). Zalecenie to
umożliwia amatorom – krótkofalowcom z krajów członkowskich CEPT nadawanie podczas
krótkich wizyt w krajach CEPT i innych krajach, bez konieczności uzyskiwania
indywidualnych zezwoleń czasowych ze strony odwiedzanego kraju.
Art. 144 ust 2 pkt 3 lit. a
Wprowadzona zmiana pozwala na używanie radiowych urządzeń końcowych pracujących w
sieciach telekomunikacyjnych bez konieczności uzyskiwania pozwoleń radiowych. Jest to
zgodne z tendencjami europejskimi, ponieważ dopuszcza do używania bez pozwoleń
radiowych urządzenia końcowe pracujące nie tylko w sieciach telekomunikacyjnych
operatorów publicznych (np. w sieciach UMTS, których urządzenia nie są jeszcze zaliczane
do urządzeń klasy 1), ale również w sieciach korporacyjnych (np. służba zdrowia,
kolejnictwo, leśnictwo itp.), samorządowych (np. transport miejski) oraz służących
zapewnieniu bezpieczeństwa (np. TOPR, GOPR, WOPR, sztaby kryzysowe itp.).
W związku z wymogami przepisów Regulaminu Radiokomunikacyjnego ITU, powyższa
zmiana nie obejmuje służby radiokomunikacyjnej lotniczej oraz morskiej i żeglugi
śródlądowej.
23
Art. 144 ust. 2 pkt 3 lit c
Przepisy ustawy nie rozróżniają urządzeń na wymagające rezerwacji i niewymagające
rezerwacji częstotliwości. W konsekwencji nie wiadomo jakich urządzeń przepis ten dotyczy,
a więc jest to przepis „martwy”.
Art. 144 ust. 2a
Z treści dodanego ust 2a, wynika jednoznacznie, że używanie końcowych urządzeń
radiowych i radiowych urządzeń nadawczych lub nadawczo-odbiorczych stanowiących w
rozumieniu art. 1 ust 1 Decyzji Komisji Europejskiej 2000/299/EC i Dyrektywy RTTE
(1999/5/EC) urządzenia klasy 1, nie wymaga pozwolenia radiowego.
Art. 144 ust. 3
Zgodnie z aktualnym brzmieniem przepisu minister właściwy do spraw łączności może, w
drodze rozporządzenia, rozszerzyć zakres urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczoodbiorczych, które mogą być używane bez pozwolenia, kierując się zasadą zwiększania
liczby rodzajów takich urządzeń.
Aktualne brzmienie przepisu uniemożliwia właściwą realizację przedmiotowego
upoważnienia. Brak jest bowiem podstaw do wpisania warunków wykorzystywania urządzeń,
które mogą być używane bez pozwolenia oraz zakresów częstotliwości czy też rodzajów
służb, które mogą używać tych urządzeń.
Art. 144 ust. 4 i 5
Nałożony obowiązek zgłaszania stacji przed ich uruchomieniem przyczyni się do zwolnienia
znacznej części stacji bazowych z obowiązku uzyskiwania indywidualnych pozwoleń
radiowych na ich używanie na określonym obszarze administracyjnym, co w znacznym
stopniu skróci czas rozpatrywania wniosków, zapewniając jednocześnie Prezesowi UKE,
szczegółową informację o warunkach wykorzystywania częstotliwości przez radiowe
urządzenia nadawcze lub nadawczo-odbiorcze pracujące w stacjach bazowych.
W przypadku stwierdzenia przekroczenia dopuszczalnych poziomów natężenia pola
elektromagnetycznego przez planowaną datą uruchomienia stacji (szczególnie w przypadku
stacji znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie strefy przygranicznej), przepis daje
Prezesowi UKE możliwość oprotestowania zgłaszanej stacji i stwierdzenia konieczności
złożenia wniosku o wydanie pozwolenia radiowego po wcześniejszej zmianie parametrów
technicznych stacji.
Powyższa zmiana umożliwi wydanie przez Prezesa UKE dla przedsiębiorcy
telekomunikacyjnego lub innemu podmiotowi dysponującemu rezerwacją częstotliwości na
obszarze całego kraju jednego (zbiorczego) pozwolenia radiowego, które umożliwiłoby
operatorowi uruchamianie wskazanej w tym pozwoleniu grupy typów urządzeń radiowych na
określonym obszarze administracyjnym, przy zachowaniu maksymalnych określonych w
pozwoleniu warunków wykorzystywania częstotliwości. Wprowadzenie przedmiotowego
reżimu znajduje się w Strategii Prezesa UKE na lata 2008-2010.
24
Art. 145 ust. 1 pkt 6
Wprowadzenie proponowanej zmiany będzie zapobiegać sytuacjom, w których termin
rozpoczęcia wykorzystywania częstotliwości jest bardzo odległy. Zapis ten pozwoli
Prezesowi UKE na efektywne gospodarowanie zasobami częstotliwości.
Art. 145 ust. 5 i 6
Zgodnie z Porozumieniem HCM dotyczącym koordynacji częstotliwości pomiędzy 29,7 MHz
a 39,5 GHz dla służb stałych i ruchomych (Wilno 2005), po dokonaniu międzynarodowych
uzgodnień możliwości wykorzystania częstotliwości w strefie przygranicznej
(skoordynowaniu częstotliwości – kanałostacji) dla stacji (sieci) radiokomunikacyjnej, istnieje
obowiązek przesłania do administracji łączności z którą kanałostacja była koordynowana
informacji o uruchomieniu stacji
Art. 148 ust. 1 pkt 2 lit. a
Dostępność częstotliwości nie oznacza możliwości zapewnienia kompatybilności pomiędzy
systemami (pracującymi i planowanymi), w tych samych lub sąsiednich zakresach
częstotliwości. Niejednokrotnie okazuje się, że uważane za dostępne częstotliwości dla
określonej lokalizacji lub systemu radiokomunikacyjnego będą niedostępne dla innego
systemu.
Celem proponowanej zmiany jest doprecyzowanie obecnego zapisu ust. 1 pkt 2a który
umożliwi, Prezesowi UKE odmówienia wydania pozwolenia radiowego w przypadku, kiedy
istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zakłóceń bądź kolizji, w stosunku do urządzeń
mogących pracować na podstawie wcześniej przyznanych uprawnień
Art. 148 ust. 1 pkt 3 lit. b oraz ust. 1a
Art. 149 ust. 1 ustawy PT, stwierdza iż: „obsługiwanie urządzenia radiowego nadawczego lub
nadawczo-odbiorczego, używanego w radiokomunikacji lotniczej, morskiej i żeglugi
śródlądowej oraz w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej, wymaga posiadania
świadectwa operatora urządzeń radiowych”. Nie jest zatem potrzebny zapis art. 148 ust 1 pkt
3 lit. b. Poza tym usunięcie zapisu stawia na równej pozycji osoby fizyczne i prawne, dla
których nie było dotychczas obowiązku przedstawiania świadectwa operatora urządzeń w
procedurze wydawania pozwoleń radiowych. W służbie amatorskiej wydawanie pozwoleń
radiowych dla osób posiadających świadectwa operatora reguluje rozporządzenie Ministra
Infrastruktury w sprawie pozwoleń.
Art. 148 ust. 1 pkt 3 lit. c i d
Zgodnie z aktualnym stanem prawnym (art. 148 w ust. 1 w pkt 3 lit. c) nie jest do końca
jasne, jakie zaświadczenie ustawodawca ma na myśli. W zakresie wpisu do przedsiębiorców
telekomunikacyjnych Prezes UKE posiada pełną wiedzę o wpisie do ewidencji i jako takie
dodatkowe zaświadczenie w tym zakresie nie jest potrzebne. Podobnie Prezes UKE posiada
pełną wiedzę o wydanych rezerwacjach częstotliwości i nie ma potrzeby wzywania
zainteresowanych uzyskaniem pozwolenia radiowego do przedstawiania informacji (art. 148
w ust. 1 w pkt 3 lit. d) o faktach, znanych organowi z urzędu.
25
Art. 148 ust. 1 pkt 3 lit e i f
Obowiązujące przepisy należy ponadto uzupełnić o wymagania w zakresie zgody podmiotu,
który dysponuje rezerwacją częstotliwości oraz uprawnienia do korzystania z zasobu
satelitarnego. W celu uporządkowania praktyki związanej z wydawaniem pozwoleń
radiowych „operatorowi technicznemu”, realizującemu zadania dla podmiotu dysponującego
rezerwacją proponuje się rezerwację. Nadawcy radiowi i telewizyjni uzyskują prawo do
dysponowania częstotliwością, w celu rozpowszechniania programów w sposób rozsiewczy
naziemny, na podstawie rezerwacji częstotliwości dokonywanej przez Prezesa UKE (w
przypadku nadawców niepublicznych poprzedzonej uzyskaniem koncesji KRRiT).
Zgodnie z art. 143 ust 4 ustawy podmiot posiadający rezerwację częstotliwości może żądać
wydania pozwolenia radiowego wykorzystującego zasób częstotliwości objęty rezerwacją
częstotliwości w okresie jej obowiązywania.
Zgodnie z art. 148 ust. 1 punkt 2 lit. a ustawy pozwolenie radiowe wydaje się podmiotowi,
który spełnia wymagania określone ustawą, oraz jeżeli częstotliwości są dostępne. Z
powyższego można wnioskować, że nie jest możliwe wydanie pozwolenia radiowego na
używanie urządzenia, które wykorzystuje częstotliwość pozostającą w dyspozycji innego
podmiotu (nadawcy programu lub operatora multipleksu) na rzecz podmiotu wnioskującego o
pozwolenie, ponieważ częstotliwości te są już zarezerwowane a tym samym nie są dostępne
do wykorzystania dla innych podmiotów.
Proponowany przepis odnośnie załączania do wniosków o wydanie pozwoleń radiowych
oświadczenia podmiotu dysponującego częstotliwością na podstawie rezerwacji, że wyraża on
zgodę na wykorzystywanie pozostających w jego dyspozycji częstotliwości przez podmiot
wskazany w oświadczeniu, pozwoli na wydawanie pozwoleń radiowych dla podmiotów
świadczących usługę transmisji programów radiofonicznych i telewizyjnych do
użytkowników końcowych (rynek 18). Pozwolenie radiowe byłoby również doręczane
podmiotowi posiadającemu rezerwację częstotliwości jako stronie postępowania w sprawie.
Natomiast propozycja załączania do wniosku dokumentu potwierdzającego uzyskanie zgody
operatora satelity na wykorzystywanie transpondera w przypadku pozwolenia na używanie
urządzenia w służbie stałej satelitarnej wynika ze specyfiki działania transponderów
satelitarnych i ma na celu uniknięcie sytuacji przesyłania niepożądanego sygnału z Ziemi do
satelity.
Stan zajętości widma powoduje konieczność weryfikacji wyników komputerowych analiz
propagacyjno-sieciowych celem uniknięcia problemów zakłóceń stacji nadawczych. Jedyną
metodą skutecznej weryfikacji jest przeprowadzenie badań technicznych połączonych z
pomiarami jakości odbioru. Obowiązujące przepisy ustawy nie dają takich kompetencji ani
Prezesowi UKE, ani Przewodniczącemu KRRiT. Wprowadzanie nowych technologii emisji,
w szczególności naziemnej radiofonii i telewizji cyfrowej wiąże się z koniecznością
dokonywania badań i eksperymentów mających na celu wybór właściwych wariantów emisji,
a także ocenę jakości odbioru dla poszczególnych wariantów. Emisje eksperymentalne
pozwalają na oszacowanie skutków finansowych proponowanych rozwiązań.
Art. 148 ust. 3a-3f
Stan zajętości widma powoduje konieczność weryfikacji wyników komputerowych analiz
propagacyjno-sieciowych celem uniknięcia problemów zakłóceń stacji nadawczych zarówno
w radiodyfuzji analogowej jak i cyfrowej. Jedyną metodą skutecznej weryfikacji jest
26
przeprowadzenie badań technicznych połączonych z pomiarami jakości odbioru.
Obowiązujące przepisy ustawy nie dają takich kompetencji ani Prezesowi UKE, ani
Przewodniczącemu KRRiT. W kontekście dużego stopnia nasycenia widma częstotliwości,
liczne potrzeby uzupełniania zasięgu poszczególnych stacji RTV, szczególnie w rejonach
górskich i wielkomiejskich (w których trudno analitycznie oszacować parametry
rozchodzenia się fal radiowych) a także techniczne aspekty wprowadzania nowych
technologii emisji, w szczególności naziemnej radiofonii i telewizji cyfrowej, wiążą się z
koniecznością dokonywania badań i eksperymentów mających na celu wybór właściwych
wariantów emisji, a także ocenę jakości odbioru dla poszczególnych wariantów. Emisje
eksperymentalne pozwalają na oszacowanie skutków finansowych proponowanych
rozwiązań. Ograniczenie eksperymentów do okresu półrocznego oraz wymóg dostarczania
harmonogramu i sprawozdania z ich przeprowadzenia powinny wyeliminować próby
wykorzystywania emisji eksperymentalnych do rozpowszechniania lub rozprowadzania
programów bez uzyskania rezerwacji częstotliwości
Art. 148 ust. 4 pkt 4:
Sprawa przydziału znaków wywoławczych stacjom radioamatorskim nie jest obecnie
regulowana przepisami prawa. Dotychczas wynikała z przyjętego wieloletniego zwyczaju i
była przedmiotem wspólnych uzgodnień dokonanych przez UKE oraz organizacje zrzeszające
radioamatorów. Konieczne jest dokonanie odpowiednich zmian w akcie prawnym rangi
rozporządzenia i uregulowanie tego zagadnienia, aby zapewnić ład w łączności amatorskiej.
Dotychczas, z powodu braku delegacji ustawowej do wydania stosownych przepisów
wykonawczych, było to niemożliwe.
Art. 148a i 148b
Mając na względzie fakt, że pozwolenia radiowe wydawane są maksymalnie na 10 lat,
zasadne wydaje się wprowadzenie przepisu dającego pierwszeństwo w uzyskaniu pozwolenia
podmiotowi, który nadal jest zainteresowany prowadzeniem działalności w którą już
wcześniej zainwestował.
Proponuje się dodanie nowego art. 148a, w którym określa się zasady udzielania przez
Prezesa UKE zgody na czasowe używanie urządzeń radiowych w celu:
1) przeprowadzenia badań technicznych i eksperymentów związanych z prowadzaniem
nowych technologii;
2) zapewnienia okazjonalnego przekazu informacji.
Stan zajętości widma powoduje konieczność weryfikacji wyników komputerowych analiz
propagacyjno-sieciowych celem uniknięcia problemów zakłóceń stacji nadawczych. Jedyną
metodą skutecznej weryfikacji jest przeprowadzenie badań technicznych połączonych z
pomiarami jakości odbioru. Obowiązujące przepisy ustawy nie dają takich kompetencji ani
Prezesowi UKE, ani Przewodniczącemu KRRiT. Wprowadzanie nowych technologii emisji,
w szczególności naziemnej radiofonii i telewizji cyfrowej wiąże się z koniecznością
dokonywania badań i eksperymentów mających na celu wybór właściwych wariantów emisji,
a także ocenę jakości odbioru dla poszczególnych wariantów. Emisje eksperymentalne
pozwalają na oszacowanie skutków finansowych proponowanych rozwiązań.
Ponadto, proponuje się rezygnację z pozwoleń radiowych na okazjonalne przekazy
informacji. Okazjonalne przekazy informacji trwają bardzo krótko, zwykle 1-2 dni, a opłata
27
za wydanie pozwolenia jest niewspółmierna do korzyści wynikających z takiego
wykorzystania częstotliwości. Ponadto problemem jest egzekwowanie opłat od
wnioskodawców zagranicznych, zwłaszcza w łączności satelitarnej.
Wprowadzenie zapisu art.148b ma umożliwić przeprowadzenie testów i eksperymentów
również z wykorzystaniem urządzeń niecertyfikowanych.
Likwidacja pozwoleń radiowych na okazjonalne przekazy informacji będzie skutkowała
ograniczeniem wpływów finansowych do budżetu państwa z tytułu wydawania pozwoleń
czasowych wydawanych na okazjonalne przekazy informacji oraz opłat za wykorzystanie
częstotliwości. Jednakże biorąc pod uwagę zazwyczaj krótkotrwałe emisje radiowe, jak
również problemy wynikające z egzekwowaniem opłat od wnioskodawców zagranicznych,
zwłaszcza w łączności satelitarnej, wydaje się, że powyższa regulacja nie będzie stanowić
znacznego uszczuplenia budżetu państwa, a przyczyni się do wzrostu zainteresowania
nadawców zagranicznych prowadzeniem działalności w Polsce.
Art. 150 ust. 2
Wprowadzono możliwość powierzenia przez Prezesa UKE organizacji zrzeszającej
krótkofalowców egzaminów na świadectwo operatora w służbie radiokomunikacyjnej
amatorskiej. Rozwiązanie takie praktykowane jest w wielu krajach europejskich. Celem takiej
zmiany jest stworzenie możliwości odciążenia administracji państwowej od działań służących
wyłącznie hobbystom – krótkofalowcom, w tym obniżenie kosztów funkcjonowania UKE.
Art. 150 ust. 4 pkt 2
Określenie terminu składania wniosków w rozporządzeniu w sprawie świadectw operatora
urządzeń radiowych jest konieczne w celu pełnego wykorzystania możliwości testowego
systemu egzaminowania. Umożliwi bowiem wcześniejsze przygotowanie dokumentów
egzaminacyjnych oraz uzupełnianie wniosków w przypadku braków formalnych, a także
będzie miało korzystny wpływ na pracę sekretariatu komisji.
Art. 151
Świadectwa operatora urządzeń radiowych w służbie radiokomunikacyjnej morskiej i żeglugi
śródlądowej oraz w służbie lotniczej wydawane są zgodnie z przepisami międzynarodowymi:
-
Regulaminem Radiokomunikacyjnym stanowiącym dokument uzupełniający
Konstytucję i Konwencję Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego,
sporządzonych w Genewie dnia 22 grudnia 1992 r.,
-
Międzynarodową konwencją o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy,
wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, 1978, sporządzoną w Londynie dnia 7
lipca 1978 r.,
-
Wspólnymi Wymaganiami Lotniczymi – Licencjonowanie personelu lotniczego JARFCL1 i JAR-FCL2 (podczas szkolenia dla uzyskania licencji członka personelu
lotniczego realizowane jest szkolenie w zakresie procedur radiokomunikacji lotniczej,
zawartych w Załączniku 10 do Konwencji o Międzynarodowym Lotnictwie
Cywilnym).
Wprowadzenie zmian umożliwi wykonywanie zawodu marynarza i pilota w Polsce bez
konieczności uznawania świadectw operatora urządzeń radiowych, zgodnie z praktyką
28
międzynarodową, gdzie czynności radiooperatora umożliwiające wykonywanie zawodu
marynarza i pilota, które wymagają posiadania odpowiednich licencji i dyplomów, nie są
objęte katalogiem zawodów regulowanych, przez co dokumenty uprawniające do ich
wykonywania nie wymagają uznawania
Art. 154
Zmiana jest konsekwencją zmian w art. 144 ust. 2a.
Art. 169 ust. 9
Przepis ust. 9 stanowi uzupełnienie dotychczasowych przepisów Pt tak, aby w pełni został
zaimplementowany art. 12 dyrektywy o prywatności odnoszący się do uprawnień abonenta
m.in. w zakresie możliwości dokonywania korekty swoich danych, w sposób prosty i wolny
od opłat.
Art. 172
Uchylenie art. 172 jest konsekwencją dodania rozdziału VIIa (Zwalczanie przesyłania
spamu). Używanie automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu
bezpośredniego (bez uprzedniej zgody abonenta lub użytkownika końcowego) zostało
włączone do przesłanek spamu – w art. 175a ust. 1.
Uzasadnienie ogólne przepisów rozdziału VIIa – „Zwalczanie przesyłania spamu”
Celem wprowadzenia ww. przepisów jest poprawa bezpieczeństwa użytkowników sieci
telekomunikacyjnych, w szczególności w sieci internetowej, a także dostawców usług
telekomunikacyjnych i operatorów poprzez stworzenie skutecznych i szybkich metod
zwalczania przesyłu spamu oraz szkodliwego oprogramowania, tzw. „malware”, które jest
dystrybuowane głównie drogą poczty elektronicznej.
Niniejsze zmiany, polegające w szczególności na rozszerzeniu katalogu podmiotów
odpowiedzialnych za rozsyłanie tego typu korespondencji, zaostrzeniu kar i wprowadzeniu
jasnych i przejrzystych procedur zwalczania, przyczynią się do ograniczenia tego zjawiska w
Polsce. Proponuje się jednocześnie zmianę podejścia do zjawiska przesyłania
niezamówionych informacji i powierzenie całości kompetencji w zakresie jego zwalczania
wyspecjalizowanemu organowi ds. telekomunikacji, jakim jest Prezes UKE.
Art. 175
Dostawcy usług, w szczególności dostawcy usługi dostępu do Internetu (ISP) odgrywają
kluczową rolę w kwestii bezpieczeństwa Internetu, a idea, by aktywnie ingerowali w celu
zapobiegania rozsyłania spamu z ich sieci, zdobywa ogólne poparcie. Stanowią oni pierwsze i
najważniejsze ogniwo w projektowanym systemie zwalczania spamu z uwagi na największe
możliwości praktyczne i organizacyjne zwalczania tego zjawiska. Wobec powyższego
doprecyzowano, iż dostępne, na gruncie obecnie obowiązujących przepisów (art. 175 PT),
środki techniczne i organizacyjne, jakie podjąć mogą dostawcy usług telekomunikacyjnych i
operatorzy w celu zapewnienia bezpieczeństwa przekazu komunikatów dotyczyć mogą w
szczególności przesyłania wiadomości zawierających zidentyfikowane niebezpieczne treści,
załączniki, kody lub skrypty służące naruszaniu prywatności lub bezpieczeństwa odbiorcy,
komunikaty, w których nadawca ukrywa lub fałszuje swoją tożsamość oraz komunikaty, które
ze względu na charakter, częstotliwość lub ilość stanowią zagrożenie dla integralności lub
bezpieczeństwa sieci telekomunikacyjnych lub świadczenia usług telekomunikacyjnych.
Wyliczenie to wskazuje na przypadki przesyłu spamu, które ze względu na uwarunkowania
29
techniczne powinny być eliminowane już na etapie pojawienia się ich w obrębie sieci
dostawców usług i operatorów. Art. 175 daje podstawę prawną i jednocześnie nakłada
obowiązek do zapewnienia bezpieczeństwa przekazu komunikatów, co do których można z
całą pewnością stwierdzić, iż stanowią zagrożenie dla sieci i adresatów, nie wnikając w treść
(do czego ustawa w żadnym wypadku nie upoważnia), ani zgodę adresata. Powyższa
regulacja jednocześnie zapewni, że obowiązkiem zostaną objęcie wszyscy przedsiębiorcy. W
chwili obecnej część przedsiębiorców aktywnie zwalcza spam, niestety wielu nadal nie
podejmuje żadnych działań, a bez przyjęcia i wdrożenia harmonijnego zestawu zasad nie ma
gwarancji, że podejmą oni skuteczne kroki w celu utrudnienia spamerom korzystania ze
swoich usług.
Art. 175a
Wzorem innych państw europejskich oraz przede wszystkim w oparciu o „Raport zespołu
zadaniowego OECD do spraw spamu: Zestaw zalecanych strategii oraz działań
antyspamowych” zwany dalej „Raportem”, proponuje się zmienić podejście do zjawiska
przesyłania niezamówionych informacji. Zmiany w przepisach polegają na rozszerzeniu
zakresu przedmiotowego informacji niezamówionych. Na mocy obecnie obowiązujących
przepisów, w szczególności ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, zakazane jest
przesyłanie niezamówionych informacji handlowych. Skala i zasięg zjawiska tzw. spamu
skłaniają do weryfikacji zakresu tego rodzaju informacji, których przesyłanie bez uprzedniej
zgody odbiorcy powinno być zabronione. Dotyczy to zarówno informacji przesyłanych za
pomocą środków komunikacji elektronicznej, jak również z wykorzystaniem automatycznych
systemów wywołujących, wizjofonu, telefaksu lub telefonu. Wyraźnie jednak należy
podkreślić, iż celem zmian jest wyeliminowanie jedynie negatywnych aspektów
bezpośredniego komunikowania się na odległość, a nie ograniczenie praw i wolności, stąd
zakaz przesyłania informacji niezamówionych nie dotyczy informacji przesyłanych za
pomocą wymienionych środków pomiędzy osobami fizycznymi, w celach osobistych
niezwiązanych z prowadzoną przez te osoby, chociażby ubocznie, działalnością zarobkową,
wykonywanym przez nie zawodem lub pełnioną funkcją. Mając na uwadze powyższe,
wprowadzono definicję spamu określając jednocześnie jego najważniejsze cechy
charakterystyczne możliwe do zweryfikowania:
- treść i kontekst niezależne od tożsamości odbiorcy,
- wykorzystanie automatycznych systemów wywołujących,
- cel komunikatu – tworzenie baz danych teleadresowych,
- zawierają informację handlową.
Projektodawcy przyjęli zasadę opt-in, czyli uzależniają powyższe od braku zgody adresata.
Art. 175b
Jednostka jest uzupełnieniem art. 175a w zakresie zasady opt-in i możliwości uzyskania
informacji o nadawcy, zgodzie i sposobie odwołania zgody na przesyłanie określonych
informacji.
Art. 175c
Zasadniczą zmianą w stosunku do obecnej regulacji jest zmiana kwalifikacji czynu
przesyłania niezamówionej informacji, w tym handlowej, z wykroczenia na czyn zagrożony
karą administracyjną, a w konsekwencji – powierzenie Prezesowi UKE kompetencji w tym
zakresie. W trybie administracyjno-prawnym ścigane będą przypadki spamu, który ze
względu na swój charakter, częstotliwość lub ilość stanowi zagrożenie dla integralności lub
bezpieczeństwa sieci lub świadczenia usług telekomunikacyjnych. Trafność tak diametralnej
zmiany wynika przede wszystkim z danych statystycznych przedstawionych przez MSWiA. Z
30
danych tych wynika, ze w latach 2003-2006 Policja wszczęła tylko 71 postępowań o czyn z
art. 24 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Przedmiotowe postępowania w 53
przypadkach zakończyły się złożeniem wniosku o ukaranie sprawcy do sądów grodzkich, w 2
przypadkach sprawcy wykroczenia zostali ukarani mandatami karnymi, natomiast w 16
przypadkach odstąpiono od wniesienia wniosku o ukaranie do sadu grodzkiego z powodu
niewykrycia sprawcy lub odmowy złożenia przez pokrzywdzonego żądania ścigania sprawcy
wykroczenia oraz nastąpiła odmowa wszczęcia postępowania przez sad po otrzymaniu
materiałów od policji. Tak niskie statystyki, w obliczu niezwykle szybkiego rozwoju
technologicznego oraz statystyk i rankingów publikowanych przez eksperckie firmy z sektora
teleinformatycznego, a obejmujących wszystkie państwa europejskie, przedstawiają
zatrważający obraz zjawiska i wskazują na nieskuteczność regulacji tej materii.
Art. 175d
Dostawcy usług zobowiązani zostaną na podstawie art. 175g do gromadzenia i przesyłania
informacji o wszelkich zidentyfikowanych w ramach świadczonych usług przypadkach
przesyłania spamu zagrażającego integralności sieci, usług i użytkownikom oraz podjętych
działaniach do centralnego, ogólnopolskiego punktu przyjmowania zgłoszeń, utworzonego
przy Prezesie UKE. Punkt taki utworzony zostanie w celu gromadzenia i przetwarzania
informacji na potrzeby prowadzonych postępowań, wykrywania i eliminowania przypadków
masowego przesyłania informacji niezamówionych oraz współpracy międzynarodowej w tym
zakresie.
Art. 175e
Dodatkowym uprawnieniem Prezesa UKE pozwalającym mu na kompleksowe zbadanie
sprawy przesyłania informacji niezamówionych oraz zebranie materiału dowodowego, jest
kompetencja do występowania do dostawców usług telekomunikacyjnych i operatorów z
wnioskiem o dostarczenie w wyznaczonym terminie informacji niezbędnych dla wypełnienia
zadań Prezesa UKE w tym zakresie, w tym również danych osobowych abonentów.
Art. 175f
Jednocześnie z obowiązkiem wynikającym z art. 175d zobowiązano dostawców usług
telekomunikacyjnych do utworzenia punktów przyjęć zgłoszeń incydentów naruszenia
bezpieczeństwa telekomunikacyjnego w ramach oferowanych usług, dla celów ich
wykrywania, identyfikacji i przeciwdziałania. Celem ujednolicenia procedur i aktywnego
włączenia się wszystkich dostawców usług w walkę ze spamem, oprócz obowiązku
utworzenia i prowadzenia punktów przyjęć zgłoszeń o naruszeniach, zobowiązani są do
wzajemnej wymiany informacji o przypadkach przesyłania informacji niezamówionych na
terenie kraju, w ramach utworzonych punktów. Stanowi to wdrożenie praktyki stosowanej
obecnie przez wielu przedsiębiorców telekomunikacyjnych, zarówno w Polsce jak i
zagranicą, aktywnie zaangażowanych w zwalczanie spamu. W tym miejscu należy stwierdzić,
że większość przedsiębiorców telekomunikacyjnych już posiada we własnych strukturach
jednostki organizacyjne odpowiedzialne za kontakt z klientem, obsługę reklamacji,
świadczenie pomocy technicznej, itp. Punkty te są różnie określane, np. jako biura obsługi
klienta, działy techniczne, punkty abuse, czy po prostu „kontakt”. Kontakt z klientem
odbywać się może w różny sposób, stąd realizacja tego obowiązku polegać może m.in. na
udostępnieniu adresu poczty elektronicznej, numeru telefonu, czy faksu, przy wykorzystaniu
których abonenci będą mogli przekazywać informacje dotyczące naruszenia bezpieczeństwa
telekomunikacyjnego w ramach usług świadczonych przez danego przedsiębiorcę
telekomunikacyjnego. Istnieje także możliwość wysyłki tych materiałów klasyczną
(papierową) korespondencją, a nawet bezpośredni kontakt usługobiorcy z usługodawcą.
31
Art. 175g
W przypadku zlokalizowania sprawcy przesyłu spamu zagrażającego naruszeniem
integralności sieci, usług oraz bezpieczeństwa użytkownika, dostawca usług
telekomunikacyjnych będzie obowiązany do podjęcia działań polegających z jednej strony na
wyeliminowaniu przypadków naruszeń przez nieświadomych użytkowników, którzy poprzez
niedostateczne zabezpieczenie urządzeń umożliwili przejęcie i kontrolowanie ich jednostek
przez podmiot trzeci, po drugie – na ograniczeniu dalszego przesyłania spamu. W razie
wykrycia naruszenia, dostawca usług telekomunikacyjnych jest zobowiązany do
poinformowania drogą elektroniczną o tym fakcie odbiorcę usługi oraz dostarczenia
niezbędnych wskazówek i udostępnienia bezpłatnego oprogramowania służącego do
usunięcia przyczyn naruszenia. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że nie zawsze dostawca
będzie w stanie dostarczyć tego rodzaju oprogramowanie, np. w przypadku korzystania przez
użytkownika z mało popularnego systemu operacyjnego. Przewidując tego rodzaju przypadki,
ograniczono obowiązek dostawcy związany z dostarczaniem bezpłatnego oprogramowania.
W przypadku, gdy użytkownik w terminie 2 dni nie dostosuje się do zaleceń dostawca jest
uprawniony do ograniczenia przepływności łącza abonenckiego do wartości 32 kbit/s do, oraz
16 kbit/s od abonenta. Przywrócenie pełnej przepływności, tj. określonej w umowie o
świadczenie usług, następuje bezpłatnie po usunięciu przyczyn naruszenia w ciągu 7 dni od
uzyskania informacji o istnieniu nieprawidłowości .
W chwili obecnej brak jest jednolitych przepisów, jak postępować w ww. przypadkach.
Art. 183 ust. 5 i 6
Fakt likwidacji Dziennika Urzędowego UKE i Biuletynu UKE nie znalazł odzwierciedlenia w
art. 183 ustawy w zakresie opłaty telekomunikacyjnej (zmiana porządkowa). W ust. 6
proponuje się także wyraz „kosztów” zastąpić wyrazem „wydatki”, z uwagi na fakt, iż przy
realizacji (wykonaniu) budżetu operuje się pojęciem wydatków a nie kosztów i de facto
chodzi o wydatki. Po uwzględnieniu powyższej zmiany zmienić należy również ust. 5.
Art. 185
Ciągły rozwój technologii bezprzewodowych, prowadzi do częstych zmian standardów
urządzeń nadawczych. Wprowadzane rozwiązania techniczne zmierzają w stronę zapewnienia
mobilności użytkownikowi końcowemu, powoduje to zacieranie się różnic pomiędzy
systemami ruchomymi i systemami określanymi jako nomadyczne, pracującymi w służbie
stałej. Określenie wysokości opłat za prawo dysponowania zasobami częstotliwości dla
nowych systemów radiowych jest utrudnione lub nawet niemożliwe z uwagi na brak
odpowiedniej kategorii. Powoduje to trudności z klasyfikacją systemów dla naliczania opłat
za prawo dysponowania częstotliwością. Ponadto niektóre rodzaje systemów
bezprzewodowych nie są wykorzystywane z uwagi na brak zróżnicowania wysokości opłat od
wielkości sieci, tzn. opłaty za wykorzystywanie jednej stacji radiowej są takie same jak za
rezerwację ogólnopolską.
Zaproponowane zmiany wprowadzają przejrzyste uregulowanie systemu naliczania opłat oraz
umożliwiają jednoznaczne określenie opłat dla nowych systemów radiowych. Maksymalne
limity opłat zostały określone w zależności od zakresu częstotliwości oraz od wielkości
obszaru, na którym dane częstotliwości są użytkowane. Rozwiązanie takie jest zgodne z
podejściem Unii Europejskiej w zakresie regulacji zasobów częstotliwości, a także realizuje
32
jeden z podstawowych celów ustawy Prawo telekomunikacyjne jakim jest zapewnienie
neutralności technologicznej. Promuje się również efektywne cyfrowe techniki nadawcze
uzależniając wysokość opłat od wielkości obszaru obsługi, a nie od liczby wykorzystywanych
stacji nadawczych.
Proponowane zmiany limitów opłat nie powodują zmniejszenia przychodów budżetu
państwa, zaproponowane zostały nawet większe limity opłat niż znajdują się w obecnie
obowiązującym brzmieniu art.185.
Wynika to z przyjęcia opłaty maksymalnej przy połączeniu kilku kategorii systemów.
Dodatkowo planowane jest ustalenie większych niż obecnie opłat za prawo do dysponowania
częstotliwością dla przestarzałych systemów, które w sposób mało efektywny wykorzystają
zasoby częstotliwości.
Do określenia wpływu proponowanych zmian na dochody budżetu państwa przejęto roboczo
projekt rozporządzenia oparty na jego aktualnym brzmieniu i dla obecnie wykorzystywanych
zasobów.
Planowane dochody
Planowane dochody
budżetu państwa w 2009 r.
budżetu państwa w 2009 r.
zgodnie z proponowanym
obliczone zgodnie ze
rozporządzeniem po
obecnym rozporządzeniem
zmianie art. 185
Dla systemów pracujących w
służbie stałej typu punkt
wiele – punktów
22 236 826,00 zł
22 600 000,00 zł
Dla systemów pracujących w
służbie stałej typu punkt –
punkt
90 000 000,00 zł
90 000 000,00 zł
Dla radiodyfuzji naziemnej
(telewizja, radio)
17 300 000,00 zł
17 300 000,00 zł
5 000,00 zł
3 900,00 zł
Łączność satelitarna
Przy projekcie zaproponowano jedynie zlikwidowanie sztucznego podziału na wykorzystanie
częstotliwości do przesyłania sygnału radiodyfuzyjnego (rozprowadzanie i rozpowszechnianie
programów radiowych i telewizyjnych przez satelitę) oraz wyższą opłatę dla HUB
satelitarnych. Zmiany te są zgodne z przesłaną do MI w piśmie DZC-WSZ-5100-31/08 (1)
propozycjami zmiany obecnego rozporządzenia w sprawie opłat w tym zakresie. Przy
obecnym rozwoju techniki nadawczej taki podział opłat jest anachronizmem i nie przystaje do
obecnego rozwoju technologii (cyfrowe techniki nadawania).
Art. 185 ust. 2
Celem jest uniknięcie nakładania podwójnych opłat w związku ze świadczeniem usług dla
podmiotu, który dysponuje rezerwacją częstotliwości i uiszcza już z tego tytułu należne
33
opłaty. Zrezygnowano tu z zawężenia zakresu przepisu wyłącznie do częstotliwości
przyznanych na cele rozpowszechniania lub rozprowadzania programów radiofonicznych i
telewizyjnych, w celu zapewnienia równego traktowania podmiotów posiadających
rezerwację częstotliwości w różnych służbach radiowych.
Art. 185 ust. 3
Wpływy z opłat deklarowanych w przetargach przez podmioty stanowią dochody budżetu
państwa, które zgodnie z art. 186 PT pobierane są przez UKE. Sprecyzowano charakter opłat
zastępując: zapis opłata „jednorazowa” zapisem opłata „dodatkowa”. Poprzednie określenie
było często źle interpretowane przez podmioty przystępujące do przetargu na rezerwację
częstotliwości.
Art. 185 ust. 4 zdanie wprowadzające
Proponowana zmiana ma charakter porządkujący. Określenie „opłaty maksymalne”
zastąpiono określeniem „limity opłat”.
Art. 185 ust. 4 pkt 2
W punkcie 2 dodano kolejne kategorie systemów podlegających opłacie w służbie:
satelitarnego badania ziemi, meteorologii satelitarnej, radionawigacji satelitarnej, operacji
kosmicznych oraz badań kosmosu. Zmiany te przyniosą niewielkie zwiększenie dochodów
budżetu.
Art. 185 ust. 4 pkt 3 i 4
Zaproponowane zmiany mają charakter porządkująco – precyzujący dotychczasowe przepisy.
Art. 185 ust. 4 pkt 5
W radiodyfuzji naziemnej połączone zostały opłaty dla radiofonii i telewizji. Kryteriami
podziału opłat są: wykorzystywane zakresy częstotliwości oraz wielkość obszaru, na którym
podmiot dysponuje rezerwacją częstotliwości. Wielkość opłaty za prawo do dysponowania
częstotliwościami nie zależy od liczby wykorzystywanych stacji nadawczych. Wprowadzono
również cykliczne zwiększenie limitu opłaty dla telewizji analogowej do 2014 r. Zwiększenie
opłat za dysponowanie w sposób analogowy częstotliwością w tym zakresie ma na celu
przyspieszenie przechodzenia podmiotów na cyfrowe metody nadawania.
Art. 185 ust. 4 pkt 6
Usunięto istniejący podział na sieci pracujące w służbie stałej i ruchomej. Opłaty za systemy
pracujące w tych służbach naliczane będą według ust. 5 pkt 6. Zmiana ta umożliwi naliczanie
opłat również od nowych nieznanych obecnie systemów.
Art. 185 ust. 5
W ust. 5 zgodnie ze stanem faktycznym i praktyką państw członkowskich Unii Europejskiej
w tym zakresie określono listę częstotliwości, za które nie pobiera się opłat za prawo do
dysponowania częstotliwością.
Częstotliwości: 2174,5 kHz, 2182 kHz, 2187,5 kHz są częstotliwościami stosowanymi w
niebezpieczeństwie i dla zapewnienia bezpieczeństwa zgodnie z rozporządzeniem Rady
34
Ministrów w sprawie prowadzenia nasłuchu radiowego na potrzeby Morskiej Służby
Poszukiwania i Ratownictwa oraz przepisami Regulaminu Radiokomunikacyjnego.
Częstotliwości w zakresie 406,0 – 406,1 MHz, przeznaczone są dla stacji satelitarnych
radiopław małej mocy do lokalizacji katastrof (zgodnie z art. 31 Regulaminu
Radiokomunikacyjnego oraz załącznikiem 13 do RR).
W pkt 1 do dotychczasowego przepisu dodane zostało wyłączenie zawarte w lit. c propozycji
„w zakresie 406,0 – 406,1 MHz” wynikające z tego, iż wskazane częstotliwości, zgodnie z
przepisami Regulaminu Radiokomunikacyjnego, użytkowane są przez służące do lokalizacji
katastrof, pracujące w systemie Cospas-Sarsat, nadajniki bezpieczeństwa statków
powietrznych.
Stacje nadawcze w systemach radionawigacji i radiolokacji w służbie radiokomunikacyjnej
morskiej (radiolatarnie, pławy nawigacyjne nadające sygnały automatycznej identyfikacji
statków, pławy pomiarowe i radary nadbrzeżne) oraz stacje radionawigacyjne i
radiolokalizacyjne w służbie radiokomunikacyjnej lotniczej (radiolatarnie NDB, VOR, ILS,
radiodalmierze DME i radary) są urządzeniami zapewniającymi bezpieczeństwo w żegludze
morskiej i powietrznej. W związku z tym zwolnienie z opłat za prawo do dysponowania
częstotliwością przez te urządzenia wydaje się zasadne. Dotychczasowe wpływy budżetu
państwa z tytułu opłat za prawo do dysponowania częstotliwością przez wymienione wyżej
urządzenia wynosiły ok. 70 tys. zł rocznie, co w przypadku przyjęcia proponowanych zmian
zmniejszy, w ujęciu rocznym, dochody budżetu państwa, o wskazaną kwotę.
W pkt 6 dodano także przepis, który sankcjonuje brak pobierania opłat za prawo do
dysponowania częstotliwością służące do okazjonalnego przekazu informacji.
Art. 185 ust. 8
W obecnie obowiązującym ust. 9 zaproponowano dodanie zdania, które uchroni budżet
państwa przed obowiązkiem zwrotu uiszczonych opłat za prawo do dysponowania
częstotliwościami, w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie rezerwacji
częstotliwości lub pozwolenia radiowego. Wystąpienie w procesie wydawania decyzji
administracyjnej uchybień formalnych, które skutkują stwierdzeniem nieważności decyzji
przyznającej prawo do dysponowania częstotliwościami, ale nie wpłynęły na możliwość
wykorzystania częstotliwości i częstotliwości są użytkowane przez podmiot uzasadnia
odstąpienie od generalnej zasady obowiązku zwrotu opłaty.
Art. 185 ust. 9
Rozszerzono liczbę przesłanek, którymi kieruje się Rada Ministrów określając wysokość
opłat za prawo do dysponowania częstotliwością. Rozporządzenie może wprowadzić
dodatkowe zróżnicowanie opłat, które umożliwi odpowiednie stymulowanie rynku i
wypełnianie celów gospodarki zasobami częstotliwościowymi. Przy obecnie obowiązujących
przepisach obserwowane jest niepokojące zjawisko bardzo długiego eksploatowania
przestarzałego sprzętu telekomunikacyjnego.
Proponuje się, aby wyznaczenie terminu wejścia w życie zmian art. 185 Prawa
telekomunikacyjnego na początek roku kalendarzowego tj. 1 stycznia 2010 r. W takim
przypadku przedstawione zmiany nie wymagają przepisów przejściowych. Wszystkie opłaty
za prawo do dysponowania częstotliwością - naliczane zgodnie z nowymi zasadami – będą
obowiązywać od nowego roku.
35
Art. 188
Zmiana zaproponowana w tym przepisie umożliwi objęcie odpowiedzialnością za zaległości
podatkowe w zakresie opłat, o których mowa w art. 183-185, także osób trzecich, w
szczególności członków zarządu spółek będących przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi.
Art. 189 ust. 2 pkt 1 lit c
Zaproponowana zmiana w art. 189 ust. 2 pkt 1) lit. c) ma na celu podkreślenie znaczenia
budowy i modernizacji infrastruktury telekomunikacyjnej w realizowanej polityce
regulacyjnej przez organy administracji łączności.
Art. 190 ust. 8
W związku z projektowanym poszerzeniem zakresu kompetencji i obowiązków Prezesa UKE
w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych
ustaw istnieje konieczność umożliwienia powołania drugiego zastępcy Prezesa UKE. Jest to
niezbędne tym bardziej, że zwiększenie kompetencji Prezesa UKE przewiduje także ustawa z
dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych
ustaw. Dla zapewnienia realizacji wszystkich nowych zadań nałożonych na Prezesa UKE oraz
zapewnienie sprawnego funkcjonowania Urzędu niezbędne jest stworzenie możliwości
powołania drugiego zastępcy Prezesa UKE.
Art. 191
Znikome zainteresowanie podmiotów zewnętrznych nabyciem Dziennika Urzędowego UKE i
strata finansowa Urzędu z tym związana powoduje, że należy zrezygnować z tego publikatora
na rzecz urzędowego publikatora teleinformatycznego jakim jest Biuletynu Informacji
Publicznej UKE.
Art. 192 ust. 1 pkt 2
Zaproponowane brzmienie odpowiada podobnej konstrukcji zapisu w art. 192 ust. 1 pkt 1
dotyczącego działalności Prezesa UKE w obszarze rynku telekomunikacyjnego i lepiej
odzwierciedla zakres zadań Prezesa UKE wynikający z ustawy Prawo pocztowe.
Art. 192 ust. 1 pkt 21
Organ odpowiedzialny za wykonywanie prawa w zakresie zwalczania spamu bezwzględnie
musi posiadać odpowiednie uprawnienia do rewizji i konfiskaty mienia w celu zachowania,
dostępu do, przechwycenia, przeszukania oraz przejęcia elektronicznego materiału
dowodowego. W przeciwnym razie przepisy i próba walki z coraz bardziej uciążliwym, w
wielu przypadkach jednocześnie o przestępczym charakterze, zjawiskiem nie przyniesie
zamierzonego skutku. Dlatego Prezes UKE, w celu znalezienia i zabezpieczenia dowodów
przesyłania spamu, będzie uprawniony do kontroli pomieszczeń, w których zlokalizowano
urządzenie służące przesyłaniu tego rodzaju informacji. Do przeszukania i zatrzymania rzeczy
stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Prezes UKE może ponadto
korzystać w trakcie postępowania z pomocy Policji. Dodatkowo, mając na uwadze, że
36
podejrzanym o przesyłanie niezamówionych informacji jest szczególnie łatwo zorganizować
zagubienie, zniszczenie, bądź ukrycie adekwatnych zapisów elektronicznych mogących
stanowić dowód wykroczeń związanych ze spamem, wprowadzono przepisy o opóźnionym
informowaniu o nakazach przeszukania.
Opisane działania stosowane są z powodzeniem w Holandii oraz wskazywane są za
wzorcowe i niezbędne przez Raport zadaniowy OECD zawierający najlepsze i konieczne
sposoby i działania w skutecznej walce ze spamem.
Art.198
Proponowane zmiany mają charakter porządkowy i wynikają z likwidacji Dziennika
Urzędowego UKE i Biuletynu UKE. Ponadto zmiana art. 198 ust. 2 pkt 5 ma na celu
ujednolicenie zapisów ustawy, m.in. z art. 53 ust. 5.
Art. 198 ust. 2 dodaje się pkt 5a
Przepis ten ma umożliwić publikowanie wyników z kontroli przestrzegania przepisów,
decyzji oraz postanowień z zakresu telekomunikacji, gospodarki częstotliwościami lub
spełniania wymagań dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej w Biuletynie UKE.
Art. 199
Doprecyzowanie trybu wszczynania przez Prezesa UKE postępowań kontrolnych i
pokontrolnych ma na celu wyeliminowanie wątpliwości dotyczących statusu wnioskodawców
w toku postępowań i momentu wszczęcia postępowania. W przypadku wniosków składanych
przez osoby trzecie, traktowane są one jako informacje podlegające ocenie Prezesa UKE,
który może zdecydować o wszczęciu postępowania z urzędu. W obecnym stanie prawnym,
bez wyraźnego rozstrzygnięcia tego problemu w przepisach, osoby składające wnioski
oczekują ich rozstrzygnięcia w drodze decyzji i dopuszczenia na prawach strony do
postępowań prowadzonych w stosunku do osób trzecich, uznając, że postępowanie zostało
wszczęte z mocy prawa w chwili złożenia wniosku. Analogiczne rozwiązanie zostało przyjęte
w art. 44 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Art. 200
Zmiana w ust. 6 polega na doprecyzowaniu, zgodnie ze specyfiką zdalnej kontroli, że do jej
prowadzenia nie jest konieczne posiadanie przez pracowników UKE pisemnego
upoważnienia oraz okazanie legitymacji służbowej. Kontrola ta jest prowadzona z zewnątrz,
bez angażowania pracowników przedsiębiorcy telekomunikacyjnego.
Zmiana w ust. 9 polega na objęciu zakresem tego przepisu także ust. 5a.
Art. 200a
Wprowadzenie proponowanego przepisu służyć ma skutecznemu przeprowadzaniu
postępowania kontrolnego i umożliwiają sięgnięcie po czynność procesową, której dokonuje
się w razie konieczności znalezienia i zabezpieczenia rzeczy mających znaczenie dowodowe
w sprawie. Przeprowadzenie przeszukania możliwe jest jedynie wówczas, gdy zachodzą
uzasadnione podstawy do przyjęcia, że w konkretnym pomieszczeniu albo przy określonej
osobie znajduje się rzecz mogąca służyć za dowód w sprawie. Postanowienie o przeszukaniu
37
pomieszczeń lub rzeczy wydaje sąd ochrony konkurencji i konsumentów na wniosek Prezesa
UKE.
Art. 200b
Do art. 200b została przesunięta dotychczasowa treść przepisu art. 200a, ze względu na fakt,
że przepis wprowadzany w projekcie jako zmiana do art. 200a dotyczy kontroli, a więc
powinien znaleźć się przed dotychczasowym art. 200a, po którym następują przepisy
dotyczące czynności pokontrolnych. Jednocześnie wskazano, że przepisy rozdziału 5 ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej stosuje się do kontroli
działalności gospodarczej przedsiębiorcy odpowiednio.
Art. 201 ust. 1
Zmiana służy wyeliminowaniu luki prawnej, która nie pozwala na wydanie zaleceń
pokontrolnych podmiotowi posiadającemu pozwolenie radiowe a nie będącym przedsiębiorcą
telekomunikacyjnym oraz nie posiada rezerwacji częstotliwości lub przydziału numeracji (np.
przedsiębiorstwo taksówkowe wykorzystujące łączność radiową).
Art. 201 ust. 4
Konsekwentnie do zmian w ust. 1 rozszerza się sankcje za niezastosowanie się do decyzji
nakazującej usunięcie nieprawidłowości stwierdzonych w toku postępowania kontrolnego o
możliwość odebrania pozwolenia radiowego.
Art. 206a
Zmiana ma na celu doprecyzowanie, iż Prezes UKE, jako organ egzekucyjny w zakresie
administracyjnej egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym, wykonuje czynności
egzekucyjne na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.).
Zaproponowane zmiany pozwolą Prezesowi UKE na stosowanie środków bezpośrednio
zmierzających do osiągania celów wynikających z prawa telekomunikacyjnego.
Art. 209 ust. 1 i 2
Proponowane zmiany służyć mają skutecznemu egzekwowaniu obowiązków przewidzianych
w prawie telekomunikacyjnym, a także nakładanych przez Prezesa UKE w drodze decyzji, co
umożliwi również zapewnienie wysokiego poziomu ochrony praw użytkowników usług
telekomunikacyjnych, eliminując możliwe luki w zamkniętym katalogu funkcjonującym
dotychczas. Prezes UKE będzie miał możliwość nałożenia kary na przedsiębiorcę
telekomunikacyjnego w przypadku nienależytego wypełniania przez niego obowiązków
regulacyjnych związanych z rachunkowością regulacyjną lub kalkulacją kosztów.
Dotychczasowe brzmienie pkt 13 uniemożliwiało nałożenie kary za niewykonywanie lub
nienależyte wykonywanie obowiązków prowadzenia rachunkowości regulacyjnej lub
kalkulacji kosztów w zakresie usług dostępu telekomunikacyjnego.
Obecne zapisy katalogu kar wskazują jedynie na możliwość ich nałożenia w przypadku
niewypełniania obowiązków regulacyjnych przez operatora, na którego zostały one nałożone.
Istnieje zatem potrzeba poszerzenia zapisów art. 209 o nienależyte wypełnianie obowiązków
nałożonych przez Prezesa UKE. Przykładem nienależytego wypełniania obowiązku
38
związanego z kalkulacją kosztów jest przedstawienie przez operatora wyników kalkulacji
kosztów w niepełnym zakresie usług, do kalkulacji których operator jest zobowiązany lub
odmawia ich przedstawienia.
Prezes UKE, będzie miał także możliwość nałożenia, w przypadkach określonych w ust. 1,
kierującego przedsiębiorstwem telekomunikacyjnym, w szczególności osobę pełniącą funkcję
kierowniczą lub wchodzącą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy
telekomunikacyjnego lub związku takich przedsiębiorców, kary pieniężnej w wysokości do
300% jego miesięcznego wynagrodzenia, naliczanego jak dla celów ekwiwalentu za urlop
wypoczynkowy.
Art. 209a
Konsekwencją wprowadzenia art. 175a i 175c jest odpowiadający im przepis mówiący o
sankcji. Postępowanie w sprawach dotyczących nakładania kar pieniężnych za przesyłanie
informacji niezamówionych toczyć się będzie na podstawie kodeksu postępowania
administracyjnego.
Kolejną różnicą w stosunku do stanu obecnego jest rozszerzenie katalogu podmiotów
odpowiedzialnych za określone naruszenia, poza samymi nadawcami, o zleceniodawców i
podmioty, które odnoszą korzyści z przesłania informacji niezamówionych. Poza zmianą
kwalifikacji, zwiększeniu uległ także wymiar kary za tego rodzaju czyny.
Konsekwencją wprowadzenia art. 175e oraz 175f jest odpowiadający mu przepis mówiący o
sankcji za niedostarczenie żądanych przez Prezesa UKE danych oraz niepodejmowanie
wymienionych działań.
Art. 210
Zaprojektowane zmiany mają na celu doprecyzowanie obowiązujących przepisów w zakresie
wysokości nakładanej w przypadku niedostarczenia Prezesowi UKE danych niezbędnych do
określenia podstawy wymiaru kary zgodnie z art. 210 ust. 1 lub art. 209 ust. 2. Poza tym
proponuje się zwiększenie podstawy wymiaru kary.
Zmiana ma na celu także ujednolicenie przepisów o karach, w związku z dodaniem rozdziału
VIIa („Zwalczanie przesyłu spamu”), jak również doprecyzowanie obowiązujących
przepisów w zakresie wysokości nakładanej w przypadku niedostarczenia Prezesowi UKE
danych niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary. Ponadto proponuje się
zwiększenie podstawy wymiaru kary.
Art. 62, art. 84, art. 112 ust. 7, art. 126 ust. 4 oraz art. 183 ust. 6
Zastąpienie w całej ustawie wyrazów „w Biuletynie UKE” oraz Biuletynie Informacji
Publicznej Urzędu Komunikacji Elektronicznej wyrazami „na stronie BIP UKE.” wynika z
ustalenia jednolitego źródła publikacji przez UKE na stronie internetowej. Zmiany te są
wprowadzane w art. 62, art. 84, art. 112 ust. 7, art. 126 ust. 4 oraz art. 183 ust. 6 ustawy.
Art. 2 ustawy nowelizującej - Zmiany w ustawie z dnia z dnia 29 grudnia 1992 r. o
radiofonii i telewizji
art. 4
W celu umożliwienia sprawnego wdrażania technologii cyfrowej w zakresie
rozpowszechniania lub rozprowadzania programów radiowych lub telewizyjnych zmienia się
39
w ustawie o radiofonii i telewizji definicję „rozprowadzania” oraz uzupełnia się definicję
„rozpowszechniania” o sytuację związaną z wprowadzeniem programu do multipleksu. Brak
tego rozszerzenia mógłby spowodować brak możliwości wprowadzania do multipleksu
programów dotychczas nierozpowszechnianych w systemie powszechnego odbioru.
Dodaje się również definicję „multipleksu” jako niezbędną w związku z wprowadzaniem
techniki cyfrowego nadawania w radiofonii i telewizji.
art. 34
Zmiana polega na doprecyzowaniu w ust. 1, że Przewodniczący KRRiT ogłasza informacje o
możliwościach uzyskania koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego lub
telewizyjnego oraz ustala termin do składania wniosków o udzielenie koncesji w
porozumieniu z Prezesem UKE tylko w zakresie określonym w art. 37 ust. 1 pkt 3 (tzn sposób
rozpowszechniania programów oraz kwestie techniczne związane z określonym sposobem
rozpowszechniania programów). Poprawka ta zmierza do jednoznacznego określenia czego
dotyczy uzgodnienie.
art. 37 i 38
Zmiany w art. 37 i 38 są niezbędne z punktu widzenia wprowadzania techniki cyfrowego
nadawania w radiofonii i telewizji a także likwidacji pewnych niespójności pomiędzy ustawą
Prawo telekomunikacyjne a ustawą o radiofonii i telewizji, jakie wystąpiły po wejściu w życie
ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i
kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji
(Dz. U. Nr 267 poz. 2258). Proponowane zapisy przyczynią się również do większej
przejrzystości i usuną powstające w praktyce wątpliwości interpretacyjne.
Art. 3 ustawy nowelizującej - Zmiany w ustawie z dnia 18 lipca 2002 r. – o świadczeniu
usług drogą elektroniczną
Zmiany wynikają z nowelizacji procedur w zakresie zwalczania przesyłu spamu w sieciach
telekomunikacyjnych. Uzasadnienie szczegółowe znajduje się w części dotyczącej art. 172,
175 – 175g, 192 ust. 1 pkt 21, art. 209a i art. 210 ustawy Prawo telekomunikacyjne.
Art. 4 ustawy nowelizującej - Zmiany w ustawie z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo
pocztowe
Powyższe
zmiany
podyktowane
są
zapisami
wprowadzonymi
do
Prawa
Telekomunikacyjnego. Stosownie do zmian poczynionych w PT, w celu ujednolicenia miejsc
publikacji stosownych informacji przez Prezesa UKE, dotychczasowe miejsce przeznaczone
do publikacji przez Prezesa UKE informacji z zakresu rynku pocztowego – Biuletyn UKE
zastępuje się Biuletynem Informacji Publicznej UKE.
Art. 5, 6, 7 i 11 ustawy nowelizującej
Wprowadzenie przepisów przejściowych jest wskazane
ze względu na zasadę
nieobowiązywania prawa wstecz. W przypadku rozpoczętych postępowań zasadne jest by
40
toczyły się one na podstawie przepisów obowiązujących w chwili wszczęcia tych
postępowań.
Przykładowo celem wprowadzenia w art. 7 przepisu przejściowego jest ujednolicenie
wymagań i doprowadzenie do stanu, w którym wszyscy dotychczasowi użytkownicy
dysponujący prawem do wykorzystania częstotliwości na obszarze całego kraju w pozwoleniu
radiowym, będą posiadać rezerwację częstotliwości. Posiadanie rezerwacji częstotliwości
stanowić będzie podstawę do ubiegania się o wydanie pozwolenia radiowego.
Obecnie podmioty które świadczą usługi telekomunikacyjne na podstawie pozwoleń
radiowych w przypadku złożenia wniosku o rezerwację częstotliwości i zainteresowania
przekraczającego dostępne zasoby podlega procedurze przetargowej. Świadczy on usługi i
zostanie zmuszony do zaprzestania działalności, podczas gdy w wielu przypadkach dotyczy to
pozwoleń radiowych wydanych w stanie prawnym, kiedy niemożliwe było uzyskanie
rezerwacji częstotliwości.
Art. 8 ustawy nowelizującej
Przepisy przejściowe art. 8 ustawy nowelizującej przewidują potwierdzenie przez Prezesa
UKE dotychczasowych uprawnień do wykorzystania częstotliwości będących w dyspozycji
MON. Jest to związane z koniecznością uporządkowania stanu prawnego, związaną z
wydzieleniem nowej „wojskowej” kategorii „rządowej” użytkowania częstotliwości.
Art. 9 ustawy nowelizującej
Niezbędne jest wprowadzenie przepisu utrzymującego w mocy przepisy wykonawcze wydane
na podstawie zmienianych przepisów upoważniających, aby nie powstała luka prawna.
Zgodnie bowiem z § 32 ust. 2 Zasad techniki prawodawczej jeżeli zmienia się treść przepisu
upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienia się rodzaj aktu
wykonawczego albo zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym lub
wytyczne dotyczące treści tego aktu, przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci moc
obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego.
Art. 10 ustawy nowelizującej
Opłaty roczne uiszczane są za dany rok, w związku z tym należy uniknąć sytuacji, w której
przedsiębiorcy telekomunikacyjni byliby zobowiązani do wnoszenia opłat za miniony 2008
rok według innych stawek niż obowiązujące w tym roku.
Art. 12 ustawy nowelizującej
Przepisy dotyczące użytkowania częstotliwości wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od
dnia ogłoszenia ustawy z uwagi na fakt, że w celu ich realizacji konieczne jest
znowelizowanie rozporządzenia w sprawie Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości,
wydawanego na podstawie art. 111 ust 3 ustawy. Ze względu na konieczność długotrwałych
uzgodnień z uwzględnieniem interesów użytkowników cywilnych oraz wszystkich
użytkowników wskazanych w art. 4 pkt 1-8 niezbędne jest zapewnienie 6-miesięcznego
vacatio legis dla wejścia w życie znowelizowanego rozporządzenia. Konsekwentnie do
powyższego przepisami przejściowymi należy objąć nowelizowane przepisy dot.
użytkowania częstotliwości.
41
Przepisy dotyczące ochrony przed spamem wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od dnia
ogłoszenia ustawy z uwagi na fakt, iż zarówno Regulator, jak i przedsiębiorcy potrzebują
dłuższego okresu na stworzenie technicznych możliwości realizacji tych przepisów lub
dostosowanie procedur już wypracowanych.
6-miesięczny okres vacatio legis jest przewidziany także dla obowiązku dostawcy usługi o
podwyższonej opłacie, który jednocześnie realizuje dodatkowe świadczenie lub jest stroną
umowy z podmiotem realizującym dodatkowe świadczenie, zapewniania użytkownikowi
końcowemu publicznej sieci telefonicznej bezpłatnie, każdorazowo, na 5 sekund przed
rozpoczęciem naliczania opłaty, informacji o cenie za minutę połączenia do numeru danej
usługi. Taki termin vacatio legis przewidziano także dla obowiązku nieodpłatnego
blokowania przez dostawcę publicznych usług telekomunikacyjnych połączeń wychodzących
i przychodzących na numery o podwyższonej opłacie.
Przewidziano także 12-miesięczny okres vacatio legis dla przedłużenia terminu za jaki
abonent może żądać szczegółowy wykaz wykonanych usług telekomunikacyjnych.
Natomiast, zmiany do art. 185 dotyczącego opłat za prawo do wykorzystywania
częstotliwości powinny wejść z początkiem roku kalendarzowego, bowiem są to opłaty
roczne.
Projekt nie podlega notyfikacji zgodnie z trybem przewidzianym w przepisach dotyczących
sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych.
Zgodność projektu z prawem UE
Projekt jest zgodny z prawem UE. Projekt zawiera następujące regulacje wiążące się z
wdrożeniem prawa UE:
1. Zmiana definicji abonenta (art.2 pkt 1 oraz art. 59 ust. 1 i 2, art. 60, art. 60a ust. 1, 4 i
5, art. 61 ust. 4 i 5, art. 66 ust. 2, art. 67 ust. 1, art. 71 ust. 1a, art. 78 ust. 2 i 8, art. 80 ust. 1,
1a, 5-6a, art. 103 ust. 1a, art. 105 ust. 1, art. 131 ust. 3, art. 163, art. 165 ust. 2, art. 166 ust. 1 i
2, art. 169 ust. 1a, art. 171 ust. 1, 7 lit. b i 8, art. 173 i art. 174)
Projekt wdraża wyrok Trybunału Sprawiedliwości WE z dnia 22 stycznia 2009 r. (sprawa
C-492/07) ws. transpozycji definicji abonenta przyjętej w art. 2 lit. k dyrektywy 2002/21/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram
regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), (Dz.Urz. L108,
s.33).
Wdrażając wyrok ETS zdecydowano się na przyjęcie brzmienia definicji abonenta
tożsamego z brzmieniem w art. 2 lit. k dyrektywy ramowej, tj. wykreślono zwrot „w formie
pisemnej”. Taka decyzja została podjęta w wyniku rozważań, podczas których pod uwagę
brane były trzy koncepcje:
1) wersja ze zmianą definicji abonenta polegająca na wykreśleniu wymogu formy
pisemnej oraz odpowiedniej modyfikacji poszczególnych przepisów, głównie w celu
zawężenia ich zakresu;
2) wersja ze zmianą definicji abonenta polegająca na dodaniu zapisu, zgodnie z którym,
za abonenta byłby uważany także użytkownik usług przepłaconych świadczonych
42
w sieci ruchomej. W tym przypadku, także poszczególne przepisy wymagałyby
doprecyzowania;
3) wersja bez zmiany definicji, polegająca na „dopisywaniu uprawnień” w odniesieniu
do różnych kategorii abonentów w poszczególnych przepisach.
Z rozważań tych wynikło, że najmniej zmian w przepisach pociągnęłaby za sobą zmiana
definicji abonenta polegająca na wykreśleniu wymogu formy pisemnej. Ograniczanie zmian
przepisów jest zgodne z zasadami przejrzystości i pewności prawa. Jednocześnie, przyjęto,
że taka wersja będzie uznana za najkorzystniejszą przez Komisję Europejską z uwagi na fakt,
że jest najbardziej zbliżona do definicji znajdującej się w Dyrektywie ramowej.
Proponowane brzmienie przepisów wiążących się ze zmianą definicji abonenta jest
efektem uzgodnień z Urzędem Komunikacji Elektronicznej. Projekt odpowiedzi do Komisji
Europejskiej zawierający propozycję brzmienia tych przepisów był przyjęty przez KERM w
dniu 24 kwietnia 2009 r.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości WE z dnia 22 stycznia 2009 r. (sprawa C-492/07) jest
transponowany w pełni. Wybrana koncepcja stanowi dokładne odzwierciedlenie definicji
abonenta zawartej w art. 2 lit. k) dyrektywy 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram
regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa). W związku z takim
kompleksowym podejściem zagwarantowane jest, że żadna kategoria abonentów nie zostanie
pozbawiona praw jakie dyrektywy przyznają abonentom.
2. Separacja funkcjonalna (art. 44a i 44b)
W zakresie proponowanych przepisów art. 44a i 44b Pt przewidujących możliwość tzw.
separacji funkcjonalnej, należy stwierdzić, że przepisy te uszczegóławiają jeden z możliwych
obowiązków, jaki może zostać nałożony przez Prezesa UKE na podstawie obowiązującego w
Pt art. 44. Propozycja doprecyzowania uprawnienia Prezesa UKE wynikającego z art. 44 Pt
jest podyktowana potrzebą wyeliminowania uznaniowości organu jaka jest możliwa na
gruncie obecnego art. 44 Pt. W konsekwencji projektowane przepisy art. 44a i 44b służą
ochronie praw przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, do którego miałaby zastosowanie
separacja funkcjonalna.
W tym miejscu, należy wspomnieć, że projektowana nowa Dyrektywa w sprawie dostępu
przewiduje przepis regulujący w sposób szczegółowy uprawnienie regulatora krajowego do
przeprowadzenia separacji funkcjonalnej operatora.
Separacja funkcjonalna jest narzędziem, którego zastosowanie możliwe jest
w wyjątkowych przypadkach, po stwierdzeniu długotrwałego nieprzestrzegania zasady
niedyskryminacji na rynkach związanych z dostępem telekomunikacyjnym, po uprzednim
zastosowaniu adekwatnych środków naprawczych, które nie przyniosły oczekiwanych
efektów oraz po stwierdzeniu istnienia braku lub niewielkich szans na osiągnięcie
w przewidywalnym czasie konkurencji.
W odniesieniu do tej regulacji zauważyć także należy, że jest to przepis o charakterze
fakultatywnym – wprowadzono jedynie możliwość, nie zaś obowiązek, by Prezes UKE
nałożył na operatora zintegrowanego pionowo obowiązek dokonania separacji funkcjonalnej.
Forma regulacji w różnych państwach członkowskich (ustawa, decyzja właściwego
organu, samodzielne działanie operatora) dotycząca separacji funkcjonalnej zależy przede
wszystkim od sytuacji na rynku usług telekomunikacyjnych danego państwa i przestrzegania
powszechnie obowiązujących zasad konkurencji – separacja jest skutecznym środkiem
43
regulacyjnym eliminującym działania antykonkurencyjne (projektowane normy mają ścisły
związek z ochroną konkurencji i konsumentów).
Zgodnie z projektem, nałożenie na operatora o znaczącej pozycji rynkowej obowiązku
funkcjonalnej separacji będzie możliwe po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej (art. 44 Pt
implementujący art. 8 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2002/19/WE z dnia 7 marca 2002 r. w
sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz ich
łączenia).
Polska regulacja wychodzi naprzeciw normom zawartym w nowym art. 13a projektu
dyrektywy nowelizującej ww. dyrektywę 2002/19/WE, który to przepis w sposób wyraźny
reguluje możliwość zastosowania separacji funkcjonalnej.
3. Wprowadzenie ogólnokrajowego biura numerów i ogólnokrajowego spisu
abonentów do katalogu usługi powszechnej (art. 81 ust. 3 oraz art. 103)
Wprowadzono ogólnokrajowe biuro numerów i ogólnokrajowy spis abonentów do
katalogu usługi powszechnej, co jest zgodne z Dyrektywą 2002/22/WE o usłudze
powszechnej. Przedsiębiorca wyznaczony do świadczenia ogólnokrajowego biura numerów i
ogólnokrajowego spisu abonentów będzie wybierany w drodze konkursu albo procedury z art.
83, a nie w drodze odrębnej dodatkowej decyzji.
Przegląd wybranych uregulowań projektu na tle rozwiązań stosowanych
w innych Państwach Członkowskich.
Działalność telekomunikacyjna jest regulowana w Unii Europejskiej przepisami
pakietu dyrektyw dotyczących łączności elektronicznej z 2002 r. (2002/19/WE, 2002/20/WE,
2002/21/WE, 2002/22/WE i 2002/58/WE). Rozwiązania prawne przyjmowane w
poszczególnych
Państwach Członkowskich co do zasady powinny być zgodne z
rozwiązaniami przyjętymi w ww. Dyrektywach.
1. Definicja abonenta
Z informacji posiadanych przez Ministerstwo Infrastruktury wynika, że żadne inne
Państwo Członkowskie nie uzależnia statusu abonenta od wymogu posiadania formy
pisemnej.
2. Separacja funkcjonalna (art. 44a i 44b)
Wkrótce separacja funkcjonalna będzie w sposób szczegółowy uregulowana
przepisami dyrektywy ws. dostępu. Takie rozwiązanie przewiduje art. 13a projektu
dyrektywy nowelizującej ww. dyrektywę 2002/19/WE (dyrektywa dostępowa).
W Wielkiej Brytanii istnieje możliwość, na podstawie przepisów dotyczących
ochrony konkurencji (Enterprise Act 2002), wprowadzenia obowiązku dokonania separacji
funkcjonalnej, jednakże British Telecom, w obliczu potencjalnie zamierzonego odwołania się
przez OFCOM (brytyjski regulator) do ww. ustawy, sam rozpoczął działania zmierzające do
dokonania separacji.
44
We Włoszech obecnie trwają prace nad wdrożeniem przepisów dotyczących separacji
funkcjonalnej, jednakże operator Telecom Italia, w obliczu potencjalnego nałożenia przez
regulatora obowiązku separacji, dobrowolnie zdecydował się na wprowadzenie separacji.
W Irlandii sytuacja jest podobna – mimo braku odpowiednich przepisów krajowych
operator Eircom, ma ulec separacji (decyzja inwestora) – obecnie czynności, z uwagi na
sytuację finansową kraju, zostały wstrzymane.
Analogiczna sytuacja jest w Szwecji – w celu uniknięcia nałożenia obowiązku przez
regulatora,
separacja
jest
dobrowolnie
wdrażana
przez
operatora
– TeliaSonera wydzieliła nową jednostkę – TeliaSonera Skanova Access
(w styczniu 2008 r., ponadto w kwietniu 2009 r. ustanowiono jej organ nadzoru).
3. Regulacje dotyczące usług o podwyższonej opłacie (art. 64-65).
W Wielkiej Brytanii art. 120 i nast. Communications Act reguluje kwestie związane z
usługami o podwyższonej opłacie. Przepisy tej ustawy przyznają kompetencje do regulowania
tych kwestii organowi regulacyjnemu – OFCOM, który w szczególności ma prawo do
zatwierdzania regulaminów dotyczących usług o podwyższonej opłacie.
4. Wprowadzenie definicji kosztu netto świadczenia usługi powszechnej, który
będzie dodatkowym kryterium wyboru przedsiębiorcy wyznaczonego do świadczenia
usługi powszechnej albo poszczególnych usług wchodzących w jej skład (art. 82 ust. 4 i
4a).
Niemcy – art. 81 ustawy Telekommunikationsgesetz reguluje nałożenie obowiązku
świadczenia usługi powszechnej i przyznaje organowi regulacyjnemu – Bundesnetzagentur
kompetencje do ustalenia kryteriów wyboru przedsiębiorcy wyznaczonego do świadczenia
usługi powszechnej. Jednym z ustawowo ustalonych kryteriów jest możliwie najniższy koszt
świadczenia usługi powszechnej.
Wielka Brytania – art. 70 Communications Act reguluje kwestie związane z kosztem
świadczenia usługi powszechnej. Brytyjski regulator rynku łączności elektronicznej –
OFCOM – dokonuje przeglądu kosztów świadczenia usługi powszechnej, opierając się przy
tym na doprecyzowanym w ustawie pojęciu kosztu netto świadczenia tej usługi.
5. Rozszerzenie zakresu działania Prezesa UKE o kompetencję dotyczącą
rozstrzygania w drodze decyzji sporów między konsumentami a dostawcami publicznie
dostępnych usług telekomunikacyjnych w zakresie niewykonania lub nienależytego
wykonania usługi telekomunikacyjnej (art. 110a).
Czechy – art. 127 ustawy prawo telekomunikacyjne przyznaje czeskiemu organowi
regulacyjnemu kompetencję do wydawania decyzji rozstrzygających spory między
przedsiębiorcami świadczącymi usługi łączności elektronicznej. Organ regulacyjny może
nałożyć karę w wysokości do 100 000 CZK na przedsiębiorcę, który nie współpracuje z
organem w procedurze rozstrzygania sporu. Taka kara może być nakładana wielokrotnie.
Czeski organ regulacyjny ma również kompetencję rozstrzygania sporów pomiędzy
abonentem/użytkownikiem a przedsiębiorcą świadczącym usługi łączności elektronicznej, na
wniosek którejkolwiek ze stron.
45
6. Umożliwienie odmowy rezerwacji częstotliwości w przypadku zagrożenia
nieefektywnym wykorzystaniem widma, z wyłączeniem częstotliwości otrzymywanych w
drodze przetargu lub konkursu (114 ust. 2a).
Niemcy – art. 55 Telekommunikationsgesetz reguluje zasady przyznawania
częstotliwości. Jako warunek przyznania częstotliwości wymienia się zapewnienie wydajnego
i nieszkodliwego (niezakłócającego) używania częstotliwości przez wnioskodawcę (ust. 5).
Organ regulacyjny może odmówić przyznania częstotliwości w przypadku, gdy użytkowanie
takie częstotliwości mogłoby być nie do pogodzenia z celami regulacji rynku łączności
elektronicznej (określonymi w ustawie).
Art. 63 Telekommunikationsgesetz reguluje kwestię odebrania przyznanych już
częstotliwości w przypadku nierozpoczęcia korzystania z niej w ciągu roku od jej przyznania
lub niespełnienia jednej z przesłanek jej przyznania (np. efektywnego wykorzystania).
Wielka Brytania – art. 164 Communications Act przyznaje brytyjskiemu organowi
regulacyjnemu kompetencje do odebrania przyznanej uprzednio częstotliwości, jeśli jest to
koniecznie dla zapewnienia efektywnego wykorzystania częstotliwości.
Szwecja – rozdz. III art. 6 Ustawy o łączności elektronicznej reguluje przesłanki
przyznania prawa do korzystania z częstotliwości. Jedną z takich przesłanek, będącą
wymogiem koniecznym dla przyznania prawa do korzystania, jest efektywne wykorzystanie
częstotliwości radiowych.
7. Wprowadzenie możliwości ustalenia przez Prezesa UKE warunków
współkorzystania z częstotliwości w przypadku dokonania rezerwacji częstotliwości na
rzecz kilku użytkowników (art. 114).
Niemcy – art. 59 Telekommunikationsgesetz reguluje współkorzystanie
z częstotliwości w przypadku dokonania rezerwacji częstotliwości na rzecz kilku
użytkowników. Ma to miejsce w szczególności w przypadkach, kiedy użytkowanie
częstotliwości przez jedną osobę prawną czy fizyczną nie byłoby efektywne. Organ
regulacyjny – Bundesnetzagentur – posiada kompetencje do przyznawania częstotliwości i
ustalania warunków korzystania z nich.
Szwecja – rozdz. III art. 11 ustawy o łączności elektronicznej przewiduje możliwość
powiązania licencji na użytkowanie przekaźnika radiowego z obowiązkiem dzielenia się
częstotliwością z innym podmiotem.
8. Skrócenie terminów dotyczących
wykorzystywania częstotliwości (art. 123 i 147);
dopuszczalnego
nierozpoczynania
Niemcy - art. 63 Telekommunikationsgesetz reguluje kwestię odebrania przyznanych
już częstotliwości w przypadku nierozpoczęcia korzystania z niej w ciągu roku od jej
przyznania.
9. Wprowadzenie przepisów regulujących kwestie związane ze zwalczaniem
spamu (dodawany dział VIIa i art. 209a).
46
Obecnie trwają prace legislacyjne nad dodaniem w dyrektywie 2002/58/WE o
prywatności i łączności elektronicznej przepisów dotyczących spamu.
Ocena skutków proponowanej regulacji
1. Podmioty, na które oddziałują projektowane regulacje.
Do podmiotów, na które oddziałują projektowane regulacje należą przedsiębiorcy
telekomunikacyjni wpisani do rejestru prowadzonego przez Prezesa UKE, których jest obecnie
około siedmiu tysięcy, podmioty posiadające rezerwację częstotliwości, pozwolenia radiowe,
konsumenci, użytkownicy końcowi, organy administracji rządowej, KRRiT.
Proponowane zmiany dotyczące kontroli prowadzonej „w siedzibie Prezesa UKE” spowodują
dodatkowe koszty dla przedsiębiorców telekomunikacyjnych związane z koniecznością
poświadczenia kserokopii dostarczanych dokumentów.
Zaproponowane zmiany wprowadzające możliwość zastosowania rozdziału funkcjonalnego
przedsiębiorcy o znaczącej pozycji rynkowej będą skutkowały dodatkowym obciążeniem
finansowym dla tego przedsiębiorcy związanym m.in. z utworzeniem jednostki wydzielonej,
stworzeniem warunków technicznych jej funkcjonowania oraz kosztami przeszkolenia
pracowników.
2.Konsultacje.
W ramach konsultacji społecznych projekt ustawy został przesłany do Krajowej Izby
Gospodarczej Elektroniki i Telekomunikacji, Polskiej Izby Komunikacji Elektronicznej,
Polskiej Izby Informatyki i Telekomunikacji, Konfederacji Pracodawców Polskich, Polskiej
Konfederacji Pracodawców Prywatnych „Lewiatan”, Business Centre Club, Stowarzyszenia
Budowniczych
Telekomunikacji,
Krajowej
Izby
Gospodarczej
Budownictwa
Telekomunikacyjnego, Federacji Związków Zawodowych Pracowników Telekomunikacji,
Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji, Stowarzyszenia Elektryków Polskich,
Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości, Ogólnopolskiej Izby Gospodarki Nieruchomościami
oraz Unii Spółdzielców Mieszkaniowych w Polsce. Zainteresowane podmioty zgłosiły uwagi,
które zostały poddane analizie. W dniu 27 marca br. w siedzibie Ministerstwa Infrastruktury
odbyła się konferencja uzgodnieniowa, na którą zaproszono przedstawicieli Izb oraz
podmiotów, które zgłosiły uwagi do projektu nowelizacji prawa telekomunikacyjnego. Dzięki
zorganizowaniu takiej konferencji, zainteresowane organizacje miały nie tylko możliwość
przekazania swoich uwag w formie pisemnej, ale także przedstawienia na spotkaniu
dodatkowej argumentacji i pełniejszego zaprezentowania swoich stanowisk. Przedstawiciele
Ministerstwa Infrastruktury odnieśli się do każdej zgłoszonej uwagi i przedstawili swoje
stanowisko. W projekcie ustawy uwzględniono te uwagi organizacji zainteresowanych
pracami nad prawem telekomunikacyjnym, które zostały uznane za zasadne.
47
Żaden podmiot wykonujący działalność lobbingową nie zgłosił, zgodnie z ustawą o
działalności lobbingowej, zainteresowania pracami nad projektem ustawy.
3.Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym budżet państwa i
budżety jednostek samorządu terytorialnego
Wejście w życie projektowanych zmian ustawy spowoduje skutki finansowe dla budżetu
państwa:
1) w związku z proponowanym art. 148a umożliwiającym dopuszczanie używanie
urządzeń radiowych bez pozwoleń w przypadku ich czasowego użycia na potrzeby
testów oraz okazjonalnego przekazu informacji, szacuje się, że - na podstawie danych z
2005 r. i danych z trzech kwartałów 2006 r. - na skutek likwidacji pozwoleń radiowych
na okazjonalne przekazy informacji wpływy do budżetu mogą być mniejsze o kwotę
około 22 tysięcy złotych (przeciętnie 5-6 pozwoleń w służbie ruchomej rocznie i 8
pozwoleń w radiodyfuzji rocznie).
2) konieczność utworzenia punktu przyjęć skarg przy Prezesie UKE stanowić będzie
dodatkowe obciążenie dla budżetu państwa. Środki finansowe na utworzenie tego
punktu pochodzić będą z wydatków planowanych w części 76 – Urząd Komunikacji
Elektronicznej powiększonej o planowany koszt utworzenia spamboxu. Koszt
organizacji takiego punktu nie wydaje się jednak znaczny, gdyż stanowić będzie jedynie
koszt zakupu sprzętu informatycznego i zatrudnienia kilku specjalistów z dziedziny
informatyki prawa i ekonomii. Szacuje się, że będzie to łącznie kwota około 3 300 000
złotych. Punkt ten będzie odrębną komórką organizacyjną Urzędu z planowaną liczbą
12 etatów (dyrektor, dwóch naczelników, 3 prawników, 3 informatyków, 2
ekonomistów i sekretarka). Oznacza, że środki na wynagrodzenia wraz z pochodnymi w
części 76 – Urząd Komunikacji Elektronicznej muszą zostać zwiększone o kwotę
1 300 000 złotych (skutek całoroczny). Natomiast koszt organizacji punktu przyjęć
skarg zamyka się kwotą 2 000 000 złotych i obejmuje zakup komputerów i
uruchomienie 12 stanowisk pracy, zakup serwerów i oprogramowania, utworzenie bazy
danych itp.
3) zgodnie z wyliczeniem zawartym w pierwszej części uzasadnienia nie przewiduje się
zmniejszenia przychodów budżetu państwa z tytułu projektowanych zmian w art. 185.
Natomiast na podstawie roboczej wersji projektu rozporządzenia z art. 185 przewiduje
się wzrost wpływów do budżetu o około 360 000,00 zł.
4)
Oszacowanie dodatkowych stałych kosztów powołania dodatkowego zastępcy Prezesa
UKE.
a) Zgodnie z Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 stycznia
2002 r. w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących
kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 10, poz. 91) wynagrodzenie
zasadnicze i dodatek funkcyjny dla zastępcy kierownika urzędu centralnego ustala
się przy zastosowaniu mnożnika kwoty bazowej:
Od 1,0 do 6,5 dla wynagrodzenia zasadniczego
Od 1,0 do 2,0 dla dodatku funkcyjnego
b) Ustalona w ustawie budżetowej na 2009 rok kwota bazowa dla osób zajmujących
kierownicze stanowiska państwowe – 1.835,35 zł.
48
Przyjmując powyższe założenia, dodatkowe roczne koszty stałe związane z powołaniem
zastępcy Prezesa UKE mogą kształtować się na poziomie od 44.048,40 zł do 187.205,52
zł.
Wejście w życie projektowanych zmian ustawy nie spowoduje skutków finansowych dla
budżetów jednostek samorządu terytorialnego.
4. Wpływ regulacji na rynek pracy.
Przyjęcie projektowanej regulacji nie będzie oddziaływać na rynek pracy.
5. Wpływ regulacji na konkurencyjność wewnętrzną i zewnętrzną gospodarki.
Proponowane regulacje mogą mieć wpływ na konkurencyjność w zakresie rynku
telekomunikacyjnego. Dodatkowo wprowadzenie możliwości zastosowania rozdziału
funkcjonalnego operatora o znaczącej pozycji rynkowej przyczyni się do stworzenia
identycznych, niedyskryminacyjnych warunków dostępu do sieci telekomunikacyjnej dla
wszystkich przedsiębiorców (zarówno w zakresie określania cen, sposobu świadczeniu usługi
dostępu hurtowego, jak i dostępu do informacji).
Celem proponowanych regulacji jest zapewnienie i zwiększenie skutecznej konkurencji na
rynku telekomunikacyjnym. W związku z powyższym, ceny dostępu do sieci Internet oraz
ceny usługi powszechnej powinny ulegać stopniowemu zmniejszeniu.
6. Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionów.
Zapisy projektu mogą wpłynąć na sytuację przedsiębiorców telekomunikacyjnych, a przez to
również na rozwój regionów.
7. Wstępna ocena zgodności regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Projekt jest zgodny z prawem UE.
49