sentencja
Transkrypt
sentencja
1 Sygnatura II FSK 1899/14 Data 2016-08-09 Sąd Naczelny Sąd Administracyjny SENTENCJA Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 października 2013 r., sygn. akt III SA/Łd 468/13 w sprawie ze skargi P. P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 13 marca 2013 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) odstępuje od zasądzenia od P. P. zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości. *** Powyższy wyrok został wydany w wyniku wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 października 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 468/13. Wyrok poniżej. Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 2 Sygnatura I SA/Łd 468/13 Data 2013-10-09 Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi SENTENCJA Dnia 9 października 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Cisowska – Sakrajda (spr.), Sędzia NSA Janusz Furmanek, , Protokolant Pomocnik sekretarza – Bartosz Adamus, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 października 2013 roku sprawy ze skargi P. P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego oddala skargę. Uzasadnienie Postanowieniem z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w [...] utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazał, iż Naczelnik US w R., prowadzi wobec P. P. postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułów wykonawczych z dnia [...] o numerach: od [...] do [...], obejmujących zaległości w podatku od towarów i usług za okres od września do grudnia 2003r., od stycznia do grudnia 2004r. oraz od stycznia do grudnia 2005r. (wyegzekwowane zostały zaległości w podatku od towarów i usług za okres od czerwca do grudnia 2002r., od stycznia do sierpnia 2003r. i od marca do września 2006r. dochodzone na podstawie tytułów wykonawczych o numerach od [...] do [...] i [...]). Podstawę wystawienia wymienionych tytułów wykonawczych stanowią decyzje Naczelnika US w R. z dnia [...] o numerach: [...],[...],[...],[...],[...] określające zobowiązanie P. P. w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r. w łącznej kwocie 28.827 zł. W toku postępowania egzekucyjnego organ egzekucyjny dokonał m.in. zajęcia świadczenia z zaopatrzenia emerytalnego P. P. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych zawiadomieniem z dnia [...]. W dniu 25 listopada 2011r. P. P. złożył do Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. pismo zatytułowane "Wniosek o wykonanie wyroku". W piśmie tym wniósł o wykonanie wyroku Sądu Rejonowego w R. z dnia [...], [...], którym został uniewinniony od popełnienia przestępstwa skarbowego określonego w art. 54 § 2 k.k.s. Wskazał również, że po uprawomocnieniu się wyroku nie jest przestępcą, a wymiar podatku od towarów i usług za lata 2002 – 2005 i od stycznia do września 2006r. stał się bezprzedmiotowy. Ponadto niewykonanie wyroku jest łamaniem zasad Konstytucji RP oraz przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. pismem z dnia [...] wyjaśnił, że zgodnie z art. 178 § 1 K.k.s. do wykonywania orzeczeń w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy k.k.w., jeżeli przepisy k.k.s. nie stanowią inaczej. Wskazano, że w myśl art. 3 § 1 k.k.w. sąd, który Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 3 wydał orzeczenie w pierwszej instancji, jest właściwy również w postępowaniu dotyczącym wykonania tego orzeczenia. Poza tym odnosząc się do treści wyroku Sądu Rejonowego w R., Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. poinformował, że zobowiązany został nim uniewinniony od popełnienia przestępstwa, polegającego na uchylaniu się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług w okresie od stycznia 2002r. do września 2006r. z tytułu działalności gospodarczej w zakresie pomiarów i opracowań geodezyjnych i narażenia podatku od towarów i usług na uszczuplenie w łącznej kwocie 28.827 zł. Jednocześnie Sąd uznał P. P. winnym popełnienia przestępstwa skarbowego polegającego na nieprowadzeniu, wbrew obowiązkowi, w okresie od stycznia 2002r. do września 2006r. ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. podkreślił zatem, że w wyroku tym Sąd Rejonowy w R. nie zniósł obowiązku zapłaty zaległości P. P. w podatku od towarów i usług i nie zakwestionował w żaden sposób zasadności określenia zobowiązania podatkowego. W wyroku Sąd podkreślił, iż fakt powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w omawianym przypadku nie budzi wątpliwości. Zobowiązany naruszył przepisy prawa podatkowego, lecz w zakresie przestępstwa z art. 54 § 4 k.k.s. zrobił to nieumyślnie. Zatem nie można podzielić stanowiska zobowiązanego, według którego z uwagi na uniewinnienie od popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 54 § 4 k.k.s. postępowanie w zakresie podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r. stało się bezprzedmiotowe. W dniu 15 października 2012r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. wpłynęło pismo zobowiązanego zatytułowane "Wniosek o wykonanie punktu 1 sentencji wyroku Sądu Rejonowego w R. z dnia [...], [...]". W piśmie tym zobowiązany, powołując art. 221 K.p.a. wystąpił o wykonanie punktu 1 sentencji wyroku, w którym został on uniewinniony od popełnienia czynu zarzuconego w pkt 1 aktu oskarżenia, tj. o czyn z art. 54 § 2 k.k.s., ustosunkowanie się do uszczuplonej kwoty 28.817 zł pokazanej w pkt 1 aktu oskarżenia jako przestępstwo skarbowe określone w art. 54 § 2 k.k.s., od którego został uniewinniony. Ponadto zobowiązany wniósł o to, aby przy rozpatrywaniu wniosku nie nawiązywano i nie łączono z pkt 2 aktu oskarżenia i orzeczenia Sądu, gdyż pkt 1 jest odrębnym orzeczeniem nie związanym z przestępstwem określonym w art. 60 § 1 K.k.s. oraz nie naruszano zasad wynikających z art. 170 i art. 171 p.p.s.a. Zastrzegł również, aby w odpowiedzi na jego wniosek zostało wydane postanowienie zgodnie z art. 216 § 1 i § 2 oraz art. 217 § 1 ust. 5 i 6 Op. Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] nie stanowi aktu administracyjnego, nie zawiera pouczenia o przysługującym środku zaskarżenia, oraz że został pozbawiony obrony i dalszego skarżenia bezczynności. Wskazał, że pismo to jest ułomne i nie załatwiło wniosku z dnia 25 listopada 2011r. Od uprawomocnienia wyroku upłynęło ponad 3 lata. Takie postępowanie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. świadczy o złośliwości i dyskryminowaniu uniewinnionego emeryta. W wyroku z dnia [...], [...], Sąd Rejonowy w R. stwierdził, iż można jednoznacznie stwierdzić, że oskarżony nie popełnił przestępstwa z art. 54 § 2 k.k.s. i w tej sytuacji uniewinnił go od popełnienia tego czynu. W związku z tym nie występuje tu żadne wykonanie orzeczenia przez Sąd, ponieważ art. 3 § 1 k.k.w. dotyczy wyłącznie wykonania przez Sąd orzeczeń skazujących. Natomiast zobowiązany został przez Sąd uniewinniony "i w tym również od uszczuplonej kwoty 28.827 zł, a wykonanie orzeczenia należy do organu, który wydał decyzje wymiarowe". Wyjaśnienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R., że wyrok został wykonany, świadczy o nieznajomości Kodeksu postępowania karnego z zakresu wykonywania orzeczeń sądowych. Podniósł również, że prawomocne orzeczenie Sądu jest wiążące, co dotyczy również Naczelnika Urzędu Skarbowego w R.. Twierdzenie w piśmie z dnia [...], iż we wskazanym wyroku Sąd Rejonowy w R. nie zniósł obowiązku zapłaty zaległości P. P. w podatku od towarów i usług i Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 4 nie zakwestionował w żaden sposób zasadności określenia zobowiązania podatkowego, świadczy o nieznajomości art. 8 § 1 K.p.k. Pismem z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. wezwał stronę do sprecyzowania wystąpienia z dnia 15 października 2012r., w szczególności poprzez wskazanie jakich działań Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. oczekuje, aby uznać, że wyrok ten został wykonany, na czym ma polegać ustosunkowanie się organu do uszczuplonej kwoty, o które wnosi. W odpowiedzi na to wezwanie P. P. złożył pismo z dnia 5 listopada 2012r., w którym podniósł, że wezwanie świadczy o złośliwości, a zawarte w piśmie z dnia 15 października 2012r. żądanie zostało według niego prawidłowo i zrozumiale sprecyzowane. Aktem oskarżenia z dnia [...] został oskarżony o uchylanie się w okresie od stycznia 2002r. do września 2006r. od opodatkowania podatkiem od towarów i usług i narażenie podatku od towarów i usług na uszczuplenie w łącznej kwocie 28.827 zł. Podniósł przy tym, że uszczuplona kwota 28.827 zł jest sumą kwot wymierzonego podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002 do września 2006r. i wynika z wydanych decyzji wymiarowych. Zdaniem P. P. w związku z wyrokiem z dnia [...], [...], uniewinniającym od popełnienia czynu, orzeczenie to nie pozostawia uszczuplonej kwoty do wykonania oskarżonemu i oznacza, że wymierzony podatek od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r., wynikający z wydanych decyzji stał się nieaktualny. Orzeczenie to nie dało prawa Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w R. do prowadzenia czynności egzekucyjnych i dokonania zajęcia świadczenia z zaopatrzenia emerytalnego. Jego zdaniem od dnia uprawomocnienia się ww. wyroku nie istniały zaległości w podatku od towarów i usług. Ponadto okres od uprawomocnienia się wyroku do dnia zajęcia emerytury "był wystarczająco długi do ustalenia co oznacza uniewinnienie, łącznie z uszczuploną kwotą 28.827,00 zł". W myśl art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a. postępowanie egzekucyjne po uniewinnieniu powinno być umorzone, gdyż zaległości nie istniały i obowiązek prowadzenia egzekucji nie był wymagalny, a dokonywanie potrącenia kwot z zajętej emerytury na poczet nieistniejących zaległości jest bezprawiem i dyskryminacją. Oczekuje od Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. wykonania orzeczenia uniewinniającego oraz wycofania z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zajęcia emerytury, a także zwolnienia spod egzekucji zajętego samochodu osobowego marki Daewoo Lanos oraz dokonanego wpisu w księdze wieczystej nieruchomości. W wyniku odpisów nieaktualnych zaległości w podatku od towarów i usług z dokonanych przeksięgowań zwrotów nadpłat w podatku dochodowym oraz bezprawnie dokonanych potrąceń z emerytury powstanie na jego koncie nadpłata, która zgodnie przepisami Op podlega zwrotowi wraz z oprocentowaniem. Oczekuje poinformowania o wysokości kwot, które zostały potrącone i zabrane w wyniku przeksięgowań. Po otrzymaniu pisma z dnia 5 listopada 2012r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. uznał, że zobowiązany wnosi o umorzenie postępowania egzekucyjnego oraz wniosek o stwierdzenie nadpłaty i w związku z tym wydał postanowienia: z dnia [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r. oraz z dnia 30 listopada 2012r. o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego. W zażaleniu na postanowienie z dnia [...] P. P. zarzucił, że postanowienia te nie dotyczą jego żądań, o które zwrócił się we wniosku z dnia 15 października 2012r., tj. o wykonanie punktu 1 sentencji wyroku Sądu Rejonowego w R. z dnia [...], [...]. W złożonym wniosku przedstawił swoje żądania jasno i zrozumiale, w związku z czym nie powinny one nasuwać żadnych wątpliwości. Jego zdaniem, bezprawna i samowolna zmiana jego żądań nie tylko narusza art. 222 K.p.a., ale również art. 120, art. 121, art. 122, art. 187, art. 188 Op, co świadczy o Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 5 złośliwości i dyskryminacji jego osoby, naruszając zasady wynikające z art. 7, art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polski. Ponadto zobowiązany zarzucił pomijanie i ignorowanie postanowień zawartych na str. 8 uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 kwietnia 2008r., I SA/Łd 55/08, tj. ustalenie wysokości zaległości VAT i niewezwanie do zapłaty. Od dnia wydania wyroku, który był dla niego korzystny, nie otrzymał z Urzędu Skarbowego w R. żadnego upomnienia wzywającego do zapłaty i informującego o wysokości zaległości i że zostanie wszczęta egzekucja do emerytury. W tym okresie nie doręczono mu również odpisów tytułów wykonawczych ze zaktualizowaną wysokością zaległości, co narusza art. 3a § 2 pkt 2, art. 15 § 1, art. 26 § 5 u.p.e.a. Zarzucił także nieustosunkowanie się do wniosku z dnia 15 października 2012r. i pominięcie w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym najważniejszego dowodu, jakim jest punkt 1 sentencji wyroku o sygn. akt [...]. Poza tym zobowiązany powtórzył argumentację dotyczącą bezprawnego zajęcia emerytury, mimo prawomocnego wyroku. Ponadto P. P. wskazał, że przed złożeniem wniosku o wykonanie pkt 1 wyroku, w dniu [...] udał się do Sądu Rejonowego w R., gdzie uzyskał informację, że pkt 2 wyroku wykonał Sąd, a wykonanie pkt 1 należy do Naczelnika Urzędu Skarbowego w R., który wniósł akt oskarżenia. Z tego względu w dniu [...] złożył wniosek o wykonanie pkt 1 sentencji wyroku, zrozumiale precyzując żądania. W ocenie organu drugiej instancji Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. miał podstawy do rozpatrzenia żądań P. P. w trybie art. 59 u.p.e.a., tj. jako wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Umorzenie postępowania egzekucyjnego następuje zatem we wszystkich przypadkach wymienionych w art. 59 § 1 u.p.e.a., gdy egzekucja administracyjna nie może być prowadzona. Przy czym zgodnie z art. 59 § 4 u.p.e.a. umorzenie postępowania egzekucyjnego może nastąpić na wniosek zobowiązanego, wierzyciela albo z urzędu, a rozstrzygnięcie to ma formę postanowienia. W zaskarżonym postanowieniu z dnia 30 listopada 2012r. organ egzekucyjny zasadnie uznał, że w analizowanej sprawie nie zachodzą przesłanki – określone w art. 59 § 1 u.p.a.e. – skutkujące umorzeniem postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułów wykonawczych z dnia [...] o numerach: od [...] do [...]. Kwestia powstania obowiązku P. P. w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r. była przedmiotem rozpatrywania w trybie odrębnych postępowań prowadzonych przed organem odwoławczym oraz Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi. Decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] określające zobowiązanie P. P. w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r. w łącznej kwocie 28.827 zł zostały utrzymane w mocy decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...]. Przy czym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokami z dnia 7 lipca 2007r., I SA/Łd 698/07, 699/07, 700/07, 702/07, 704/07 oddalił skargi na decyzje organu odwoławczego. Poza tym w związku z wnioskiem strony o wznowienie postępowania podatkowego, zakończonego ww. ostatecznymi decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...], Dyrektor Izby Skarbowej w [...] wznowił postępowanie i po ponownej analizie materiału dowodowego, decyzjami z dnia [...] odmówił uchylenia decyzji ostatecznych z dnia [...]. Decyzje z dnia [...] zostały utrzymane w mocy decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...]. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokami z dnia 12 marca 2009r., I SA/Łd 1482 – 1486/08 oddalił skargi na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w [...]. Wydane w dniu [...] decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. określające zobowiązanie P. P. w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r. w łącznej kwocie 28.827 zł są prawomocne, a Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 6 ich zgodność z prawem została potwierdzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. Wątpliwości zobowiązanego związane z wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia [...],[...], były już wyjaśniane wielokrotnie w rozstrzygnięciach kierowanych do zobowiązanego w związku z toczącymi się postępowaniami, m.in. w sprawie żądania zawieszenia postępowania egzekucyjnego, wstrzymania postępowania egzekucyjnego, umorzenia zaległości. Zobowiązany był zatem wielokrotnie informowany, że Sąd Rejonowy w R. wyrokiem tym rozstrzygał sprawę dotyczącą postępowania karnego skarbowego (wszczętego aktem oskarżenia Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...]) i nie zniósł obowiązku zapłaty przez P. P. zaległości w podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2002r. do września 2006r. (nie uchylił decyzji wymiarowych), a uniewinnił podatnika od uchylania się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług (uznając go jednocześnie za winnego czynu polegającego na nieprowadzeniu stosownej ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług). Orzeczenie to oznacza, że podatnik naruszył obowiązujące przepisy prawa w tym zakresie, jednakże nie uczynił tego umyślnie. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. udzielił zobowiązanemu wyczerpujących wyjaśnień w tym zakresie, w piśmie z dnia 5 grudnia 2011r., stanowiącym odpowiedź na argumentację zobowiązanego zawartą w wystąpieniu z dnia 24 listopada 2011r. Z tych względów w ocenie organu odwoławczego, brak jest podstaw do uznania, że zaległości w podatku od towarów i usług objęte tytułami wykonawczymi z dnia [...] o numerach: od [...] do [...] nie istnieją, a postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tych tytułów wykonawczych powinno być umorzone. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 kwiecień 2008r., I SA/Łd 55/08, nie wywiera wpływu na prawidłowość wystawienia na zobowiązanego tytułów wykonawczych z dnia [...] i wszczęcia wobec skarżącego postępowania egzekucyjnego. Organ drugiej instancji nie podzielił także zarzutów dotyczących naruszenia art. 222 k.p.a., przepisów Konstytucji RP i Op (art. 120-122, art. 187 i art. 188). W skardze na powyższe postanowienie P. P. wniósł o jego uchylenie wraz z poprzedzającym je postanowieniem organu pierwszej instancji, zobowiązanie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. do wykonania punktu 1 wyroku w sprawie o sygnaturze [...] oraz zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego kosztów postępowania. Postanowieniom organów obu instancji skarżący zarzucił naruszenie art. 222 K.p.a. oraz art. 120, art. 121, art. 122, art. 187 Op. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia [...],[...] – punkt 1 sentencji został uniewinniony od popełnienia czynu z art. 54 § 2 K.k.s. (uchylanie się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług w kwocie 28.827 zł). Wyrok ten uprawomocnił się w dniu [...]. Zdaniem skarżącego, przejęcie kosztów sądowych na rachunek Skarb Państwa świadczy o jego niewinności. Skoro SR w R. nie określił mu i nie zasądził w punkcie 1 orzeczenia – uszczuplonej kwoty 28.827 zł do uiszczenia, to kwota ta będąca wymiarem podatku VAT za lata 2002-2005 i I-IX 2006r. stała się nieaktualna i nie istnieją prawnie zaległości. Skoro nie ma czynu zabronionego, od którego został uniewinniony, to nie ma sankcji, brak jest podstawy do opodatkowania. Decyzje wymiarowe na podatek VAT stały się nieaktualne i bezprzedmiotowe. Ocena, wywody i wyjaśnienia zawarte w skarżonym postanowieniu oraz postanowieniu organu pierwszej instancji, iż Sąd Rejonowy w R. nie zniósł obowiązku zapłaty zaległości podatkowych w podatku VAT i nie zakwestionował w żaden sposób zasadności określenia zobowiązania podatkowego naruszają prawomocność materialną oraz obrażają powagę rzeczy osądzonej. Dokonana w zaskarżonym Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 7 postanowieniu zmiana żądań zawartych we wniosku z dnia 15 października 2012r. na wniosek umorzenie postępowania egzekucyjnego – jest poważnym naruszeniem przepisów prawa przez organ pierwszej instancji. Na poczet nieistniejących zaległości w dniu 6 grudnia 2010r. dokonano mu zajęcia skromnej emerytury na kwotę 32.313,42 zł. W tej sytuacji pomimo złego stanu zdrowia zmuszony jest do wykonywania dodatkowych usług w zakresie geodezyjnym na uzyskanie niezbędnych środków do pokrycia wydatków związanych z codziennym utrzymaniem. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonym postanowieniu. W piśmie z dnia 30 września 2013r. skarżący podtrzymał argumentację przedstawioną w skardze. Nadto skarżący zarzucił, że prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym w rażący sposób zostały naruszone art. 70 § 4, art. 30 § 1 pkt 7 i § 3, art. 210 § 1 pkt 8, art. 120, art. 121 § 1, art. 187 § 1 Op i art. 268a k.p.a. Tytuły wykonawcze oraz zawiadomienie o zajęciu emerytury zostały wydane i podpisane z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w R., przez Komornika Skarbowego J. O. – pracownika Urzędu Skarbowego w R. – osobę karaną i skazaną wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów – fałszowanie dowodów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (przestępstwo z art. 270 § 1 i art. 271 § 3 K.k. ścigane z urzędu), którego dokonał w celu ukrycia własnych zaległości z tytułu mandatów karnych z 2001r. i 2003r., co wynika z załączonych do pisma z dnia 20 czerwca 2013r. kserokopii dwóch wycinków prasowych z Dziennika Łódzkiego z dnia 26 września 2012r. z tytułami: "Komornik z [...] zataił swoje długi" oraz "Komornik skarbowy znów przed sądem". Wycinki powyższe znajdują się w aktach sprawy. Podobnie zostały wydane i podpisane przez Komornika Skarbowego J. O., z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. zawiadomienia z dnia [...] o zajęciu konta w "A" S.A., W., w "B" S.A. "C", S., decyzja o zabezpieczeniu hipotecznym nieruchomości, decyzja o zastawie samochodu Daewoo Lanos. W świetle przepisów art. 210 § 1 pkt 8 Op decyzje oraz tytuły wykonawcze, na podstawie których prowadzona jest egzekucja i ściągane są z emerytury zaległości przez okres 2 lat i 8 miesięcy nie mogą wywoływać dla podatnika żadnych skutków prawnych i powinny być wyeliminowane z obrotu prawnego. Nie mogą stanowić podstawy prawnej do skutecznej egzekucji. Mimo popełnionego przestępstwa – J. O. Komornik Skarbowy pracował nadal w Urzędzie Skarbowym w R., wydawał i podpisywał decyzje oraz nadawał klauzule o skierowaniu tytułów wykonawczych do egzekucji. Takie postępowanie narusza zasadę wyłączenia pracownika z udziału w postępowaniu wynikającą z art. 130 § 1 pkt 7 i § 3 Op. Przepis art. 52 § 1 pkt 2 Kp zobowiązywał Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. do rozwiązania umowy o pracę z Komornikiem Skarbowym bez wypowiedzenia, gdy zostało stwierdzone przestępstwo, aby nie reprezentował Urzędu i wydawał wadliwych decyzji. W świetle art. 76 ust. 1 pkt 7 ustawy o służbie cywilnej – osoba zatrudniona w organach władzy państwowej i reprezentująca ten organ – winna być bez skazy i posiadać nieposzlakowaną opinię. Milczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. oznacza zgodę na bezprawne działanie Komornika Skarbowego. Nie wyłączenie pracownika jest wadliwością postępowania, która z kolei powoduje wadliwość wydanej decyzji w tym postępowaniu naruszając przepisy art. 130 § 1 pkt 7 Op. Takie postępowanie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. narusza zasadę legalizmu wynikającą z przepisu art. 120 Op. Zdaniem skarżącego zgodnie z art. 70 § 1 Op występujące wadliwości w tytułach wykonawczych, decyzjach i postanowieniach powodują, że zaległość w kwocie 28.827 zł uległa Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 8 przedawnieniu. Wszczęta przez Komornika Skarbowego egzekucja oraz wydane postanowienia z powodu swej wadliwości nie wywołały żadnych skutków prawnych. Bieg terminu przedawnienia nie został przerwany, a zaległości uległy przedawnieniu. Nie przerwało biegu terminu przedawnienia zajęcie emerytury Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w R. z dnia [...] na kwotę 32.313,42 zł. Decyzja ta narusza przepisy art. 70 § 4 Op, gdyż przed zajęciem emerytury skarżący nie został zawiadomiony przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. o podjęciu egzekucji przed upływem terminu przedawnienia zaległości. Wskazując na wyrok TK z dnia 17 lipca 2012r., P 30/11, oraz uchwałę NSA z dnia 3 czerwca 2013r., I FPS 6/12, skarżący stwierdził, że nie otrzymał zawiadomienia o podjęciu egzekucji przed upływem terminu przedawnienia zaległości, wobec czego zaległości w podatku od towarów i usług uległy przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2010r. W piśmie z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w [...], ustosunkowując się do zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego oraz wystawiania dokumentów przez J.O., komornika skarbowego, przeciwko któremu wszczęto postępowanie karne, podniósł, iż był on w okresie od 1 października 1988r. do 24 kwietnia 2013r. komornikiem skarbowym i posiadał upoważnienie naczelnika urzędu skarbowego do dokonywania czynności egzekucji administracyjnej. Na potwierdzenie tej okoliczności załączył wyciąg z regulaminów organizacyjnych urzędu oraz zakres czynności służbowych. Wskazał również okoliczności przerywające bieg terminu przedawnienia. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ppsa, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż Sąd bada legalność zaskarżonego postanowienia, tj. jego zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozpoznający sprawę nie może zmienić zaskarżonego postanowienia, a jedynie uwzględniając skargę może uchylić je, stwierdzić jego nieważność lub niezgodność z prawem, a może to uczynić, stosownie do unormowania zawartego w art. 145 § 1 ppsa, jeśli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przypadku zaś, gdy nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 145 § 1 ppsa, skarga zgodnie z art. 151 ppsa podlega oddaleniu. Wedle przepisu art. 134 § 1 ppsa rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 ppsa). Kontrolując w tak zakreślonej kognicji zaskarżone postanowienie, Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, w sprawie nie doszło bowiem do naruszenia przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 9 administracji, tj. Dz. U. z 2012r. Nr 1015 ze zm., zwanej dalej u.p.e.a., w szczególności zaś stanowiącego jego podstawę prawną art. 59 § 1 pkt 2 i 5. Stosownie do tego przepisu postępowanie egzekucyjne umarza się jeśli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał, zaś obowiązek niepieniężny okazał się niewykonalny. Spośród wymienionych w tym przepisie przesłanek jako podstawę umorzenia postępowania egzekucyjnego skarżący powołał nieistnienie obowiązku, przy czym okolicznością mającą – w jego ocenie - świadczyć o zaistnieniu tej przesłanki miałby być wskazany organom pkt 1 wyroku SR w R. z dnia [...], [...], uniewinniający skarżącego od popełnienia przestępstwa skarbowego określonego w art. 54 § 2 Ksk, w toku postępowania sądowoadministracyjnego zaś także przedawnienie egzekwowanego zobowiązania. Pomimo nieprecyzyjności żądania skarżącego zwartego w piśmie z dnia 5 grudnia 2011r., jak i nie sprecyzowania w stanowiącym odpowiedź na wezwanie organu piśmie z dnia 15 października 2012r. w sposób jednoznaczny żądania, organy – w ocenie Sądu - prawidłowo zakwalifikowały żądanie podania, uznając, iż podawane przez skarżącego okoliczności wskazują na nieistnienie egzekwowanego obowiązku, co oznacza żądanie umorzenia postępowania egzekucyjnego. Dowodzi tego zawarty w uzasadnieniu pisma z dnia 15 października 2012r. ten jego fragment, w którym po postawieniu pytania, czy orzeczone uniewinnione obejmuje w całości czyn zarzucony w pkt 1 aktu oskarżenia, w tym uszczuploną kwotę 28.827,00 zł, stwierdza on zdaniem pytającym, iż "orzeczenie to nie wyłącza z uniewinnienia kwoty uszczuplonej 28827,00 zł i nie pozostawia tej kwoty do wykonania przez oskarżonego i jej egzekwowania od oskarżonego?". Dalej zaś polemizując z pismem organu z dnia 5 grudnia 2011r. i zawartym tam twierdzeniem, że SR w R. nie zniósł zapłaty zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług nie zakwestionował w żaden sposób zasadności określenia zobowiązania podatkowego, wyraził pogląd, iż świadczy to o nieznajomości art. 8 § 1 kpk przez organ. W uzasadnieniu skargi zaś stwierdził, że "skoro Sąd Rejonowy w R. nie określił i nie zasądził w punkcie 1 orzeczenia – uszczuplonej kwoty 28827 zł do uiszczenia oskarżonemu to kwota ta będąca wymiarem podatku VAT za lata 2002-2005 i I-IX 2006r. stała się nieaktualna i nie istnieją prawnie zaległości". Dalej powołując art. 54 § 2 kks, stwierdził, że "nie ma czynu przestępczego, od którego zostałem uniewinniony - to nie ma sankcji, brak jest podstawy do opodatkowania. Decyzje wymiarowe na podatek VAT stały się nieaktualne i bezprzedmiotowe". Powtórzył to w piśmie z dnia 20 czerwca 2013r. Z powyższego wynika, iż skarżący wiąże wydanie wyroku uniewinniającego go od winy za czyn wskazany w punkcie 1 tegoż wyroku ze zwolnieniem z obowiązku zapłaty podatku, anulowaniem decyzji wymiarowej z uwagi na brak określenia w tym wyroku zobowiązania. Stąd też zarzut skargi naruszenia art. 222 k.p.a. poprzez błędne zakwalifikowanie żądania skarżącego i samowolną zmianę żądania jest bezzasadny, organy nie kierowały się tu formą pisma skarżącego, lecz jego treścią. Jednakże błędne jest stanowisko skarżącego. Po pierwsze, przesłanki orzekania o odpowiedzialności karnej czy karno-skarbowej są odmienne od odpowiedzialności podatkowej. Dla przypisania tej pierwszej konieczne jest przypisanie podatnikowi winy określonego w przepisie materialnego prawa karnego rodzaju, przypisanie tej drugiej jest niezależne od winy, a to dlatego, iż VAT jest podatkiem zobiektywizowanym. Stąd też punkt 1 tegoż wyroku nie mógł zawierać orzeczenia o określeniu i zasądzeniu uszczuplonej kwoty 28.827 zł. Sąd karny nie ma kompetencji organu podatkowego i nie orzeka o wysokości zobowiązań podatkowych. Ocenia jedynie, czy okoliczności skutkujące powstaniem zaległości podatkowej stanowią jedocześnie czyn karalny. Ich zakres kompetencji jest zatem odmienny. Co istotniejsze z Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 10 uzasadnienia tego wyroku – pomimo uniewinnienia skarżącego od zarzucanego przestępstwa związanego z uszczupleniem na szkodę Skarbu Państwa kwoty 28.827,00 zł – nie wynika wywodzona przez skarżącego z punktu 1 spornego wyroku teza o nieistnieniu zobowiązania i przejęcia przez Skarb Państwa zaległości podatkowej w związku z przejęciem przez Skarb Państwa kosztów postępowania karnego. Wręcz przeciwnie, sąd karny – uzasadniając swoje rozstrzygnięcie w zakresie punktu 1 wyroku – nie dał wiary wyjaśnieniom skarżącego w zakresie niepodlegania usług geodezyjnych świadczonych przez biegłego sądowego jako zwolnionych z VAT, a następnie stwierdził, że są one wynikiem błędnego zinterpretowania przez oskarżonego obowiązujących przepisów prawa, podzielił w całości stanowisko organu podatkowego oraz wyroków WSA w Łodzi, że skarżący z chwilą przekroczenia kwoty 10.000 euro obrotów utracił zwolnienie z VAT i obowiązany był dokonać zgłoszenia dla celów VAT-u, a następnie podniósł, że "o ile fakt powstania obowiązku podatkowego na gruncie VAT z uwagi na utratę zwolnienia podatkowego wobec przekroczenia kwoty wolnej od podatku nie budzi wątpliwości wobec prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi o tyle brak jest zamiaru bezpośredniego ze strony oskarżonego. (...) przestępstwo z art. 54 § 1 lub § 2 kks jest przestępstwem kierunkowym, to tzw. oszustwo podatkowe. W tym przypadku sprawca musi działać w celu uchylania się od opodatkowania. Sprawca musi, więc wiedzieć, iż podlega opodatkowaniu i aby tego uniknąć podejmuje określone działania lub zaniechania. W niniejszej sprawie takiego zamiaru uniknięcia opodatkowania ze strony oskarżonego nie sposób się dopatrzeć. Zachowanie oskarżonego polegające na wyczerpaniu całego trybu odwoławczego, fakt istniejących w owym czasie wątpliwości co do podlegania opodatkowaniu VAT czynności biegłych sądowych jako tako w ogóle a nie tylko w tym przypadku skłania Sąd jednoznacznie do wysnucia tezy, iż ze strony oskarżonego wchodzi w grę co najwyżej wina umyślna w zamiarze ewentualnym. Taki zamiar zaś nie jest penalizowany przez art. 54 § 1 lub § 2 kks". Z tego fragmentu uzasadnienia sądu karnego jednoznacznie wynika, po pierwsze, że według tego sądu skarżący po przekroczeniu limitu uprawniającego do zwolnienia z VAT-u obowiązany był prowadzić pełną dokumentację podatkową i odprowadzać VAT, co oznacza, że objęte prowadzoną obecnie egzekucją zobowiązanie jest obowiązkiem istniejących zgodnie z decyzjami wymiarowymi; po drugie, zaś, że uniewinnienie skarżącego nastąpiło nie z uwagi na niepodleganie usług biegłego sądowego z opodatkowania VAT-em, lecz z uwagi na brak wymaganego przez przepisy materialnego prawa karnego określonego rodzaju winy. Wbrew przekonaniu skarżącego, wyrok sądu karnego uniewinniający nie ma mocy wiążącej na podstawie art. 171 i 170 ppsa. Przepisy te odnoszą się bowiem do mocy wiążącej wyroków sądów administracyjnych. Na ich podstawie wiążące są – czego skarżący nie chce dostrzec – wyroki WSA w Łodzi oddalające skargi skarżącego na decyzje wymiarowe, stanowiące podstawę wystawienia tytułów wykonawczych. Moc wiążącą sąd administracyjny mają na mocy art. 11 ppsa jedynie wyroki karne skazujące, natomiast wskazywany wyżej wyrok w zakresie na jaki powołuje się skarżący jest wyrokiem uniewinniającym. Podnieść również należy, iż objęte tytułami wykonawczymi zobowiązania podatkowe wynikają z ostatecznych i prawomocnych decyzji wymiarowych, wskazanych w tytułach wykonawczych, tj. z decyzji Naczelnika US w R. z dnia [...], utrzymanych w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej w [...] decyzją z dnia [...]. Wniesione przez skarżącego skargi na te decyzje zostały prawomocnymi wyrokami WSA w Łodzi z dnia 7 listopada 2007r., I SA/Łd 698/07, I SA/Łd 699/07, I SA/Łd 700/07, I SA/Łd 702/07 i I SA/Łd 704/07, oddalone. Również Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 11 uruchomione przez skarżącego nadzwyczajne tryby wzruszenia tych decyzji nie doprowadziły do wyeliminowania decyzji wymiarowych. Dyrektor Izby Skarbowej w [...] decyzjami z dnia [...] odmówił bowiem uchylenia ostatecznych decyzji z dnia [...]. Decyzje te zostały utrzymane w mocy decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...], a skargi na te decyzje zostały wyrokami WSA w Łodzi z dnia 12 marca 2009r., I SA/Łd 1482-1486/08, oddalone. Z kolei wniosek skarżącego o umorzenie objętych tytułami wykonawczymi zobowiązań został rozpoznany decyzją Naczelnika US w R. z dnia [...] odmawiającą umorzenia, decyzja ta została utrzymana w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej w [...] decyzją z dnia [...], zaś skarga na tą decyzję została oddalona wyrokiem WSA w Łodzi z dnia 24 listopada 2010r., I SA/Łd 1099/10. Oznacza to, iż objęte tytułami wykonawczymi zobowiązania w VAT są zobowiązaniami istniejącymi, a prawidłowość ich wymiaru została wielokrotnie zweryfikowana tak przez same organy podatkowe, jak i sąd administracyjny zarówno w trybie zwykłym, jak i nadzwyczajnym. Same zobowiązania zaś podlegają wykonaniu w trybie przymusowym wobec braku woli skarżącego ich dobrowolnego wykonania. Niezasadny jest też zarzut przedawnienia z dniem 31 grudnia 2010r. objętych tytułami egzekucyjnymi zobowiązań podatkowych, wywodzony przez skarżącego – jak wynika ze złożonego w toku postępowania sądowego pisma z dnia 20 czerwca 2013r. oraz z dnia 30 września 2013r. – z okoliczności niedoręczenia mu zawiadomienia o zajęciu emerytury zgodnie z uchwałą NSA z dnia 3 czerwca 2013r., I FPS 6/12, oraz wyrokiem TK z dnia 17 lipca 2012r., P-30/11; niedokonania zajęcia przed upływem terminu złożenia skargi kasacyjnej od wyroku WSA w Łodzi z 24 listopada 2010r., I SA/Łd 1099/10; oraz podpisaniem "decyzji o zajęciu" emerytury i rachunku bankowego oraz o ustanowieniu hipoteki i zastawie samochodu przez Komornika Skarbowego – pracownika US w R. J. O. jako osobę karaną i skazaną wyrokiem SO w [...] za przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów poprzez fałszowanie dowodów dla osiągnięcia korzyści majątkowych i ukrywanie własnych zaległości z tytułów mandatów karnych. Ta ostatnia okoliczność – potwierdzona załączonymi notatkami prasowymi – dowodzić ma, w ocenie skarżącego, wadliwości "decyzji" rażąco naruszającej prawo. Powyższe dowodzi, iż skarżący stawia zarzut tak co niezawiadomienia go o dokonanym zajęciu przed upływem okresu przedawnienia, jak i dokonywania czynności egzekucyjnych przez nieupoważnioną osobę. Nadto podnosi zarzut nie zawiadomienia go o podjęciu postępowania egzekucyjnego. Wbrew przekonaniu skarżącego, został on przed upływem okresu przedawnienia zawiadomiony o dokonanym zajęciu. Uwzględniając okoliczność, iż przedmiotem egzekucji są zobowiązania w VAT za okres od stycznia 2002r. do września 2006r., termin przedawnienia tego zobowiązania zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej (Op) zaczął swój bieg z dniem 31 grudnia 2003r. za styczeń do listopada 2002r., z dniem 31 grudnia 2004r. za okres grudzień 2002r., styczeń do listopada 2003r.; z dniem 31 grudnia 2004r. za okres grudzień 2003r. do listopada 2004r.; z dniem 31 grudnia 2005r. za okres grudzień 2004r. do listopada 2005r.; oraz z dniem 31 grudnia 2006r. za okres grudzień 2005r. do września 2006r., a zakończył odpowiednio z dniem 31 grudnia 2008r., 31 grudnia 2009r., 31 grudnia 2010r. i 31 grudnia 2011r. Jednakże na mocy art. 70 § 4 Op został on przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego z zajęcia wierzytelności na rachunku bankowym, zajęcia ruchomości w postaci samochodu oraz świadczenia emerytalnego, o którym skarżący jako zobowiązany został zawiadomiony, odpowiednio w dniu [...],[...] oraz Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 12 [...] i [...]. Okoliczność dokonania zajęcia wynika z trzech protokołów zajęcia samochodu jednego z dnia [...] i dwóch z dnia [...], na których to znajduje się własnoręczny czytelny podpis skarżącego. Z protokołów tych wynika również, iż zajęcie zostało dokonane w związku ze wskazanymi powyżej zobowiązaniami podatkowymi. Własnoręcznym podpisem skarżący potwierdził też odbiór zawiadomienia o zajęciu wierzytelności w banku oraz świadczenia emerytalnego również dotyczących spornych zobowiązań. Okoliczność braku środków na rachunku bankowym skutkowała zastosowaniem dalszych środków egzekucyjnych z zajęcia ruchomości, ustanowienia hipoteki, a ostatecznie i z świadczenia emerytalnego. Zawiadomienie o zajęciu świadczenia emerytalnego (kolejny środek egzekucyjny) zostało doręczone żonie skarżącego jako dorosłemu domownikowi w dniu 8 grudnia 2010r. (art. 43 k.p.a.), organowi rentowemu zaś w dniu 8 grudnia 2010r. Nie ma ono jednak większego znaczenia dla oceny przedawnienia zobowiązania, bowiem był to jedynie kolejny środek egzekucyjny, a więc środek zastosowany w sytuacji, kiedy bieg terminu zobowiązania został już przerwany. Najistotniejsze znaczenia ma jednak zawiadomienie SR w R. z dnia [...] ustanawiające hipotekę na nieruchomości w W. oraz w R.. Oznacza to, iż wszystkie środki egzekucyjne zostały zastosowane przed upływem okresu przedawnienia, a z dniem [...], a więc zastosowania pierwszego ze wskazanych środków egzekucyjnych doręczenia bankowi zajęcia wierzytelności, o czym skarżący został zawiadomiony w dniu [...], został przerwany bieg terminu przedawnienia, a po przerwaniu zaczął on biec zgodnie z art. 70 § 4 zd. II Op na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny. Z dniem 4 czerwca 2007r. zaczął on zatem biec na nowo, zakończyłby on swój pięcioletni bieg z dniem 4 czerwca 2012r., jednakże na mocy § 8 art. 70 Op nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką lub zastawem skarbowym, jednakże po upływie terminu przedawnienia zobowiązania te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu. Skoro zatem sporne zobowiązania zostały zabezpieczone hipoteką, to nie ulegają one w ogóle przedawnieniu, a organ egzekucyjny będzie mógł prowadzić egzekucję jedynie z nieruchomości na których ustanowione zostały hipoteki aż do momentu całkowitego zaspokojenia swojej wierzytelności. Z tego względu upływ daty 4 czerwca 2012r. (mającej związek z zastosowaniem pierwszego środka egzekucyjnego) nie ma żadnego znaczenia prawnego dla przedawnienia spornych zobowiązań. Dla skuteczności zastosowania środka egzekucyjnego bez znaczenia są również argumenty przeciwko J.O. – komornikowi skarbowemu. Jak bowiem wynika ze złożonych w toku postępowania sądowego przez organ odwoławczy dokumentów, tj. obowiązującego od 17 stycznia 2007r. regulaminu organizacyjnego US w R., obowiązującego od dnia 19 września 2007r. do 31 grudnia 2010r. regulaminu organizacyjnego US w R. oraz zakresu czynności pracowniczych J. O., do obowiązków tego komornika skarbowego należało m.in. wydawanie i podpisywanie z upoważnienia naczelnika urzędu postanowień o wszczęciu postępowania egzekucyjnego i podejmowania innych rozstrzygnięć, a także do podpisywania pism w zakresie objętym ustawą o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, badanie prawidłowości nadsyłanych tytułów wykonawczych i dopuszczalności egzekucji administracyjnej. Z pisma Dyrektora z dnia [...] wynika, iż J.O. był zatrudniony na stanowisku komornika skarbowego w US w R. w okresie od dnia 1 października 1988r. do 24 kwietnia 2013r., a więc w okresie kiedy zastosowane były środki egzekucyjne co do zaległości skarżącego. Oznacza to, że J.O. był uprawniony do nadania tytułom wykonawczym klauzuli wykonalności, podpisania zawiadomienia o zajęciu świadczenia emerytalnego skarżącego w dniu [...], wniosku o wpis w księdze wieczystej hipoteki. Nie sposób zatem zaaprobować Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 13 twierdzeń skarżącego, iż doszło do naruszenia art. 268a k.p.a., gdyż dokumenty te są dotknięte wadą nieważności z uwagi na ich podpisanie przez nienależycie umocowaną osobę. Niezależnie od tego podkreślić należy, iż inne środki egzekucyjne przerywające bieg terminu przedawnienia, tj. protokół o zajęciu ruchomości z dnia [...] i z dnia [...], zostały podpisane odpowiednio przez poborcę skarbowego Z. B. i M. D., co do których skarżący nie stawia żadnych zarzutów. Z zawiadomień SR w R. o dokonanych wpisach hipotek, wynika, że sporne zobowiązania zostały zabezpieczone wpisem hipotek na nieruchomościach wskazanych w zawiadomieniach. Skarżący nie przedłożył żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że hipoteki te skutecznie zostały przez niego zakwestionowane, ale nawet nie kwestionował faktu ich ustanowienia. Dopóki zatem hipoteki te będą obowiązywały dopóty dopuszczalne będzie – jak wyżej wskazano - prowadzenie z nich egzekucji. Podnoszenie argumentu, że wniosek o ich ustanowienie został podpisany przez J.O. nie mogło odnieść zamierzonego skutku. Kwestionowanie prawidłowości zastosowanych środków egzekucyjnych tylko dlatego, że część z nich została podpisana przez J.O., który jak wywodzi skarżący z notatek prasowych został skazany za przestępstwo przeciwko dokumentom i ich fałszowanie, oparte jest li tylko na przypuszczeniach wysnutych z tychże notatek. W polskim prawie karnym obowiązuje zasada domniemania niewinności tak długo jak długo nie zapadnie wyrok skazujący. Komornik skarbowy podlegałby wyłączeniu od prowadzenia sprawy na mocy art. 24 § 1 pkt 6 k.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. z powodu której wszczęto przeciwko niemu m.in. postępowanie karne. Czynności egzekucyjne dokonane z udziałem komornika skarbowego J.O. mogłyby zatem skutkować wadliwością egzekucji, jeśli zostałyby one dokonane w oparciu o sfałszowane przez niego okoliczności faktyczne lub dokumenty. Tymczasem skarżący nie podnosi tego rodzaju okoliczności, a jedynie okoliczności dotyczące fałszowania dokumentów dotyczących spraw osobistych komisarza skarbowego J.O. Nie sposób zatem podzielić poglądu skarżącego, wedle którego zaskarżone postanowienie jest dotknięte wadą nieważności z uwagi na dokonywanie czynności egzekucyjnych w związku z przestępstwem. Ponadto, jak wynika z notatki prasowej, okoliczność podejrzenia popełnienia przez J.O. przestępstwa została ujawniona w 2012r., a zatem znacznie póżniej niż zastosowane środki egzekucyjne. Okoliczność skazania komornika skarbowego za przestępstwo fałszowania dokumentów jego dotyczących w związku z nadużyciem stanowiska służbowego będzie co najwyżej skutkowała jego zwolnieniem ze służby publicznej. Wbrew przekonaniu skarżącego, postępowanie egzekucyjne nie jest wadliwe z uwagi na nie zawiadomienie go o podjęciu egzekucji przed upływem terminu przedawnienia. Z akt administracyjnych wynika, iż postępowanie egzekucyjne nie było zawieszone. Wręcz przeciwnie wniosek skarżącego o jego zawieszenie został rozpoznany negatywnie postanowieniem Naczelnika US w R. z dnia [...], utrzymanym w mocy przez Dyrektora postanowieniem z dnia [...]. Wniesiona przez skarżącego skarga na to ostatnie została przez WSA w Łodzi wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2012r., III SA/Łd 705/12, oddalona. Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że wniosek skarżącego o zawieszenie postępowania egzekucyjnego był reakcją skarżącego na kolejny zastosowany przez organ egzekucyjny środek egzekucyjny w postaci zajęcia świadczenia emerytalnego w dniu 6 grudnia 2010r., a część z podnoszonych wówczas przez skarżącego zarzutów jest zbieżna z zarzutami obecnej skargi, zwłaszcza w zakresie nieistnienia zobowiązania z uwagi na wyrok SR w R. z dnia [...]. Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych 14 Nie zasługują również na uwzględnienie zarzuty naruszenia art. 59 § 1 pkt 5 u.p.e.a. oraz art. 120, art. 121, art. 122, art. 130, art. 187 i art. 210 § 1 pkt 8 Op. Pierwszy z nich ma bowiem zastosowanie do egzekucji należności niepieniężnych na co wskazuje zawarty w tym przepisie zwrot "obowiązek o charakterze niepieniężnym", tymczasem w tej sprawie przedmiotem egzekucji jest zobowiązanie podatkowe, a więc należności pieniężne. Kolejne przepisy z kolei nie mają zastosowania w postępowaniu egzekucyjnym, bowiem na mocy art. 18 u.p.e.a. w kwestiach nieuregulowanych w u.p.e.a. zastosowanie maja przepisy k.p.a. (kodeksu postępowania administracyjnego). Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ppsa, skargę oddalił. Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych