Wezwanie do wykonania wyroku Wniosek o ponowne rozpatrzenie

Warszawa, 2 sierpnia 2014 roku
Strona:
{…}
{…}
{…}
Organ:
Zarząd Towarzystwa Wspierania
Inicjatyw Społecznych „Obiektyw” z
siedzibą w Grodzisku Mazowieckim
Wezwanie do wykonania wyroku
Działając na podstawie art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. 2012 r poz.270 ze zm.) wzywam do wykonania wyroku
WSA w Warszawie z dnia 04 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 634/13 w pełnym
zakresie i jednocześnie zastrzegam możliwość podjęcia stosownych kroków prawnych w przypadku
niewykonania wyroku w terminie 7 dni od od otrzymania niniejszego wezwania.
Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy
Niniejszym, na podstawie art. 17 w zw. z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001
roku o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. 2014 r. poz. 782; dalej: u.d.i.p.) w związku z art.
127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. 2013 r. poz. 267 ze zm.; dalej: k.p.a.),
wnoszę o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej udostępnienia informacji publicznej z mojego
wniosku z dnia 21 września 2013 roku, rozpatrywanej przez WSA w Warszawie w sprawie sygn.
akt. II SAB/Wa 634/13, zakończonej wydaniem przez Towarzystwo (sic!) Wspierania Inicjatyw
Obywatelskich (sic!) „Obiektyw” decyzji z dnia 24 lipca 2014 roku (doręczonej w dniu 30 lipca
2014 roku) umarzającej postępowanie w sprawie.
Powyższej decyzji zarzucam naruszenie:
1. art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz. U
1997 r. poz. 483; dalej: Konstytucja RP) poprzez nieudostępnienie informacji publicznej w
postaci wskazanej we wniosku o udostępnienia informacji publicznej,
2. art. 12 ust. 2 u.d.i.p. poprzez przyjęcie, że organ nie ma obowiązku zapewnić minimalnych
warunków do przesłania informacji publicznej
3. art. 10 ust. 2 w zw. z art. 14 ust. 1 u.d.i.p. poprzez nieudostępnienie informacji zgodnie z
wnioskiem,
4. art. 14 ust. 2 u.d.i.p. poprzez uznanie, że informacja publiczna nie może być udostępniona w
sposób lub w formie określonych we wniosku,
5. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nieprzedstawienie uzasadnienia faktycznego decyzji oraz nie
zawarcie podstawy prawnej, rozstrzygnięcia i oznaczenia organu w decyzji.
Wskazując na powyższe, wnoszę o:
• uchylenie przedmiotowej decyzji,
• wykonanie czynności związanych z wykonaniem wniosku w pełnym zakresie.
Uzasadnienie
Ze względu art. 153 p.p.s.a. w toku postępowania należy uwzględniać wskazania prawne zawarte
w wyroku WSA w Warszawie z dnia 04 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 634/13.
W dniu 21 września 2013 roku wniosłem do Zarządu Towarzystwa Wspierania Inicjatyw
Społecznych „Obiektyw” (dalej: Organ) o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:
•
zestawienie umów cywilnoprawnych za rok 2013 zawierające co najmniej data, strona,
wartość, przedmiot w oparciu o rejestr umów, jeżeli jest prowadzony,
•
kopie treści umów cywilnoprawnych za rok 2013, jeżeli rejestr umów nie jest prowadzony,
•
datę spełnienia obowiązku z art. 9 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 61 ust. 4 Konstytucji
RP.
Wnioskowane informacje miały być przesłane na adres e-mailowy wskazany we wniosku.
Po nieskutecznej i nierzeczowej wymianie korespondencji z Panem Kamilem Kubackim
reprezentującym podmiot i w związku z upływem terminu określonego w dniu art. 13 ust. 1 u.d.i.p.
wniosłem skargę na bezczynność Organu. Korespondencja została zakończona pismem Pana
Kamila Kubackiego cyt. w całości wiadomość: „To se ponaglaj i żądaj”.
W dniu 30 października 2014 roku Organ wskazał cyt. Stowarzyszenie nie posiada urządzenia
umożliwiającego digitalizację dokumentów, a darmowe konto pocztowe, które wykorzystujemy do
codziennej pracy nie pozwala na przesyłanie dużych plików jakimi niewątpliwie byłyby cyfrowe
kopie treści umów cywilnoprawnych. Z przyjemnością udostępnimy Panu wszystkie umowy
związane z realizacją projektu dofinansowanego ze środków publicznych, w siedzibie
stowarzyszenia, po wcześniejszym uzgodnieniu terminu Pana wizyty.
Jednocześnie udzielono odpowiedzi na wniosek w zakresie tiret pierwsze (Organ nie posiada
informacji) oraz tiret trzecie (Organ jest w trakcie dopełnienia formalności w związku z
wypełnieniem obowiązku, zatem nie dysponują przedmiotową informacją).
W dniu 4 marca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem w sprawie
sygn. akt. II SAB/Wa 634/13 uwzględnił skargę. Tam też przedstawiono w sposób dostatecznie
szczegółowy stan faktyczny postępowania do dnia zamknięcia rozprawy. Pragnę w szczególności
zwrócić na następujące wskazania Sądu:
Działanie organu należy zatem ocenić w świetle art. 14 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Przepis art. 14
ust. 2 zdanie drugie ustawy wymaga, by w sytuacji, gdy wnioskodawca w terminie 14
dni od powiadomienia go o sposobie i formie udostępnienia informacji (w niniejszej
sprawie termin ten upłynął w dniu 14 listopada 2013 r.), nie złożył wniosku o
udostępnienie informacji w sposób lub formie wskazanych w powiadomieniu,
postępowanie o udostępnienie informacji umorzyć. W niniejszej sprawie podmiot
zobowiązany, do dnia zakończenia postępowania przed WSA w Warszawie, nie wydał
takiego rozstrzygnięcia. Z tego powodu uznać należy, że pozostaje on w bezczynności,
gdyż nie dopełnił wskazanej procedury. Dodać należy, iż dopiero kontrola decyzji
umarzającej postępowanie pozwoli na odniesienie się do zawartych w skardze i
pozostałych pismach procesowych kwestii związanych z technicznymi możliwościami
udostępnienia informacji w sposób i formie określonych we wniosku. Na obecnym
etapie sprawy badanie tego problemu byłoby przedwczesne.
Uznając zatem skargę za zasadną, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 1 P.p.s.a., Sąd
zobowiązał Stowarzyszenie [...] z siedzibą w G. rozpoznania wniosku skarżącego od
daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Przy załatwieniu
wniosku Stowarzyszenie będzie związane poglądem prawnym przyjętym przez Sąd
rozpatrujący niniejszą skargę.
Decyzją z dnia 24 lipca 2014 roku (doręczonej w dniu 30 lipca 2014 roku) Organ umorzył
postępowanie w sprawie.
Uważam, że Organ prowadził postępowanie w sposób niepełny i w taki sposób, aby
wyjaśnić wszystkie okoliczności na rzecz ograniczenia dostępu do informacji.
Postępowanie było niepełne na co wskazuje choćby to, że Organ na moment wydania decyzji
administracyjnej nie był w stanie sformułować pełnego, prawidłowego rozstrzygnięcia –
samodzielnie określającego i jednoznacznie identyfikującego sprawę podlegającą umorzeniu,
oprócz wskazania jednej z stron. Wskazać należy Organowi, że rozstrzygnięcie (osnowa decyzji)
musi być sformułowane w taki sposób, aby nie było wątpliwości, czego ono dotyczy, jakie
uprawnienia zostały przyznane lub jakie obowiązki zostały nałożone na stronę rozstrzygnięcie
powinno być sformułowane precyzyjnie, bez niedomówień i możliwości różnej interpretacji 1.
Rozstrzygnięcia nie można wyprowadzać z treści uzasadnienia2.
Również niepełna jest podstawa prawna przywołana w zaskarżonej decyzji. W wyroku
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 kwietnia 1999 r. w sprawie sygn. akt. III SA 8192/98
stwierdził: Podstawa prawna decyzji administracyjnej musi być powołana dokładnie, tj. ze
wskazaniem mających zastosowanie w sprawie przepisów zarówno prawa formalnego, jak i
materialnego, oraz wraz z powołaniem źródeł jego publikacji.
Organ wskazał , że działał podstawie art. 14 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do
informacji publicznej (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r. poz. 782) w zw. z art. 105 Kodeksu
postępowania administracyjnego w sprawie z wniosku Karola Breguły o udostępnienie informacji .
Przywołana podstawa prawna nie może stanowić samoistnej i wystarczającej podstawy prawnej.
Jak ocenił Sąd Towarzystwo Wspierania Inicjatyw Społecznych „Obiektyw” należy do grupy
podmiotów reprezentujących inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania
publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt. 5 u.d.i.p.
Jednocześnie z całą pewnością nie jest organem władzy publicznej, o którym mowa w art. 4 ust. 1
pkt. 1 u.d.i.p.
Z tego względu należy wskazać, że art. 16 ust. 1 u.d.i.p. 3 ma zastosowanie do organów władzy
publicznej, zatem nie może stanowić samodzielnej i wystarczającej podstawy do wydania decyzji
administracyjnej przez Organ w niniejszej sprawie. Bez wątpienia również art. 14 ust. 2 u.d.i.p. i
art. 105 k.p.a. taką podstawą prawną być nie mogą. Być może, gdyby Organ przeprowadził
1
2
3
zob. np. tezę drugą wyroku NSA OZ w Gdańsku z 30 grudnia 1987 r., SA/Gd 1045/87, LexisNexis nr 297459,
ONSA 1987, nr 2, poz. 94; wyrok NSA z 2 sierpnia 1995 r., III SA 1225/94, LexisNexis nr 313134, ONSA 1996, nr
3, poz. 135; wyrok NSA OZ w Gdańsku z 27 czerwca 1996 r., SA/Gd 1537/95, Lex nr 44086; tezę pierwszą
wyroku NSA z 2 września 1999 r., IV SA 1418/97, LexisNexis nr 2236263; wyrok NSA OZ w Rzeszowie z 23
września 1999 r., SA/Rz 482/98, LexisNexis nr 391744; tezę pierwszą wyroku NSA z 15 października 1999 r., IV
SA 1654/97, Lex nr 47915
zob. wyrok NSA z 12 kwietnia 1999 r., IV SA 1886/96, Lex nr 48694
„Odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w
przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.” art. 16 ust. 1
u.d.i.p.
postępowanie w sposób pełny dostrzegłby i wskazał jako zastosowany w sprawie art. 17 ust. 1
u.d.i.p. i ustalił miejsca promulgacji stosowanych aktów, których strona obecnie może się tylko
domyslać..
Należy również zauważyć, że organy Towarzystwa Wspierania Inicjatyw Społecznych posiadają
jakiś problem z samoidentyfikacją, ponieważ jak wskazuje odpis KRS, a także Statut Towarzystwa
Wspierania Inicjatyw Społecznych „Obiektyw” (dalej: Statut) w obrębie podmiotu funkcjonujące
następujące organy: Walne Zgromadzenie Członków, Zarząd, Komisja Rewizyjna. Walne
Zgromadzenie Członków jest najwyższą władzą Towarzystwa (par. 21 Statutu). Komisja Rewizyjna
jest organem kontrolnym (par. 31 Statutu). W sprawach, w których statut nie określa właściwości
władz stowarzyszenia, podejmowanie uchwał należy do walnego zebrania członków (art. 11 Prawo
o stowarzyszeniach z dnia 7 kwietnia 1989 r.; tj. Dz. U. 2001 r. poz. 85). Nie dopuszczalne jest
sytuacja, aby strona musiała się domyślać od jakiego organu decyzja administracyjna pochodzi.
Zatem także w zakresie art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nie oznaczenia organ niniejsza decyzja jest
wadliwa. Z powyższych względów także pouczenie także jest nieprawidłowe.
W art. 107 k.p.a. zostały określone niezbędne elementy decyzji, do których między innymi
należą: oznaczenie organu administracji państwowej, data wydania decyzji, oznaczenie strony lub
stron, powołanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, uzasadnienie faktyczne i prawne, podpis osoby
upoważnionej do wydania decyzji. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 1981 r. SA
1163/81, wyjaśnił, że pisma zawierające rozstrzygnięcia w sprawie załatwianej w drodze decyzji są
decyzjami pomimo nieposiadania w pełni formy przewidzianej w art. 107 § 1 k.p.a., jeśli tylko
zawierają minimum elementów niezbędnych dla zakwalifikowania ich jako decyzje. Do takich
elementów należy zaliczyć: oznaczenie organu administracji państwowej wydającego akt,
wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ
administracji. Nazwanie czynności organu administracyjnego decyzją nie wystarcza samo w sobie
do zakwalifikowania tej czynności do kategorii decyzji w rozumieniu Kodeksu postępowania
administracyjnego, jeżeli tak nazwana czynność nie będzie posiadać minimum elementów
określonych przez przepisy prawa procesowego, a jednocześnie, gdy nie będzie stanowić
władczego i jednostronnego rozstrzygnięcia o prawach lub obowiązkach indywidualnych
jednostki4. Również w późniejszym orzecznictwie Naczelny Sąd Administracyjny podkreślał, że
treść, a nie forma, przesądza o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną. Jeżeli więc określona
sprawa podlega załatwieniu w drodze decyzji, to za decyzję należy uznać pismo organu
rozstrzygającego tę sprawę zawierające, co najmniej oznaczenie tego organu, oznaczenie adresata
aktu, rozstrzygnięcie w sprawie oraz podpis upoważnionego pracownika organu, gdyż wówczas
spełnia ono podstawowe, niezbędne warunki decyzji wymienione w art. § 1 k.p.a. 5. Wobec tego,
uwzględniając nie tyle katalog elementów z art. 107 § 1 k.p.a., ile składniki stosunku prawnego,
wskazuje się na następujące konieczne elementy decyzji: określenie podmiotu nabycia praw lub
ustalenia obowiązku, sformułowanie treści tego prawa lub obowiązku albo ustosunkowanie się do
żądania strony, możliwość ustalenia podstawy prawnej działania organu administracji oraz
oznaczenie tego organu.
4
5
por. J. Borkowski i B. Adamiak, Postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne, Wydawnictwo Lewis
Nexis, Warszawa 2010, s. 254
por. wyrok z 22 września 1981 r. SA 791/81, publ: ONSA 1981 Nr 2 poz. 91 oraz wyrok z 8 lutego 1983 r. SA/Wr
559/82, publ: ONSA 1983 Nr 1 poz. 3, postanowienia NSA z 21 marca 2002 r. - II SA 2213/01 LEX nr 157973;
wyrok NSA z 15 marca 2001 r. - V SA 2938/99 LEX nr 51259
Oceniając pismo z dnia 24 lipca 2014 roku, z uwzględnieniem dotychczasowych uwag należy
stwierdzić, że nie rozstrzyga ono w indywidualnej, sprecyzowanej sprawie, nie zawiera także
oznaczenia organu administracji publicznej od którego pochodzi . Powyższe nakazuje traktować, że
ww. pismo nie stanowi decyzji administracyjnej, a niniejszy wniosek jest niedopuszczalny, co
powinno stanowić wydaniem odpowiedniego postanowienia organu.
W przypadku nie uwzględnienia oceny charakteru niniejszego pisma z ostrożności procesowej
należy wskazać, że już wyżej wymienione zarzuty są wystarczające do stwierdzenia istotnej
wadliwości decyzji mającej wpływ na wynik sprawy i jej uchylenia.
Jednak nie sposób zgodzić się także z twierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu skarżonej
decyzji z następujących przyczyn.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej za informację publiczną
uważać należy każdą informację o sprawach publicznych. Ustawodawca określił prawo do żądania
informacji publicznej możliwie szeroko co znajduje wyraz w art. 2 ust. 2 stanowiącym, że „od
osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego
lub faktycznego”. Prawo do informacji obejmuje zarówno prawo dostępu do informacji publicznej
jak i wgląd do dokumentów urzędowych. Należy zwrócić uwagę Organowi, że wgląd do
dokumentów i dostęp do informacji publicznej (np. w formie utrwalonej) stanowią wyraźnie
rozdzielone i odrębne uprawnienia. Oba powinien respektować z mocy przepisów prawa.
Zakres podmiotowy i przedmiotowy postępowania został wyjaśniony w wyroku WSA w
Warszawie z dnia 04 marca 2014 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 634/13.
Współcześnie, w demokratycznych państwach prawa zasadą jest dostęp do informacji
gromadzonej przez władze, a więc w praktyce jego zakres znaczeniowy wskazują wyjątki od tego
dostępu – ograniczenia. W literaturze przedmiotu dzieli się je na ograniczenia faktyczne, ponieważ
sposób ujawniania może także prowadzić do pewnych ograniczeń np. co do miejsca, czasu,
ograniczeń technicznych, organizacyjnych oraz prawne (poufność informacji i inne czynniki np.
przetworzenie).
Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z
wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia,
nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust.
1 u.d.i.p.). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie
określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie
wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i
wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W
takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o
udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o
udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.), które przez organ władzy publicznej
następuje w drodze decyzji (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), do której zasadniczo stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 16 ust. 2 u.d.i.p.). Do rozstrzygnięć podmiotów
obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie
udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art.
16 stosuje się odpowiednio. (art. 17 ust. 1 u.d.i.p.)
Michał Kłaczyński i Sergiusz Szuster wskazują6: Regulacja art. 14 ust. 1 u.d.i.p. nakłada na
podmioty udostępniające informacje publiczne obowiązek zastosowania sposobu i formy jej
udzielenia zgodnie z żądaniem podmiotu zainteresowanego zawartym we wniosku. Oznacza to, iż
przepis ten będzie się odnosił wyłącznie do sposobu udostępniania informacji określonego w art. 10
u.d.i.p. Unormowanie to stanowi realizację koncepcji prawa do informacji publicznej, zgodnie z
którą to podmiot uprawniony decyduje, jaki sposób uzyskania informacji publicznej jest dla niego
najbardziej pożądany. Pozwala to także na uniknięcie sytuacji, w której dysponent informacji
publicznej udzieli jej w formie uniemożliwiającej podmiotowi zainteresowanemu zapoznanie się z
jej treścią (…). Podobnie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2009 roku
w sprawie sygn. akt. I OSK 852/2009.
Dopuszczalne odstępstwo od zasady sformułowanej w art. 14 ust. 1 u.d.i.p. zawiera przepis art.
14 ust. 2 u.d.i.p. Jest ono uzasadnione brakiem po stronie podmiotu zobowiązanego do udzielenia
informacji publicznej możliwości technicznych pozwalających na udostępnienie danej informacji w
sposób określony we wniosku. W takim przypadku podmiot ten jest zobligowany do
powiadomienia wnioskodawcy o przyczynach niemożności udzielenia informacji we wskazanej
przez niego formie oraz o formie lub sposobie, w jakich informacja może zostać niezwłocznie
udostępniona. Powiadomienie to powinno zostać dokonane na piśmie7.
Postępowanie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej może być umorzone w
przypadku braku możliwości technicznych podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji
publicznej w sposób i formie wskazanej we wniosku, a wnioskodawca w terminie 14 dni od
zawiadomienia nie złoży ponownie wniosku. Podobne uzasadnienie do ustawy o dostępie do
informacji publicznej przedstawia S. Szuster (S. Szuster, Lex – Komentarz do art. 14 ustawy o
dostępie do informacji publicznej): Jest ono uzasadnione brakiem po stronie podmiotu
zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej możliwości technicznych pozwalających na
udostępnienie danej informacji w sposób określony we wniosku. W takim przypadku podmiot ten
jest zobligowany do powiadomienia wnioskodawcy o przyczynach niemożności udzielenia
informacji we wskazanej przez niego formie oraz o formie lub sposobie, w jakich informacja może
zostać niezwłocznie udostępniona.
Jednak podmiot udostępniający informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość
kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub przesłania informacji publicznej albo
przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji (art. 12 ust. 1 i 2
u.d.i.p.).
Art. 12 nakłada na podmiot zobligowany do udostępnienia informacji dodatkowe obowiązki
zarówno w kategoriach organizacyjnych, jak i inwestycyjnych. O ile wymieniona w ust. 2
możliwość przeniesienia na odpowiedni nośnik informacji może oznaczać, iż podmiot taki
udostępnia – np. na podstawie art. 11 pkt 2 – komputer z dostępem do bazy danych i stacją
dyskietek, co pozwala osobie zainteresowanej skopiować – w sensie elektronicznym – daną
informację na dyskietkę, o tyle możliwość uzyskania wydruku czy kserokopiowania wiąże się z
dołączeniem do takiego komputera drukarki lub zapewnieniem dostępu do urządzenia
6
7
Michał Kłaczyński, Sergiusz Szuster, Dostęp do informacji publicznej. Komentarz, LEX/el.2013, komentarz do art.
14
zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu
Administracyjnego, Toruń 2002, s. 61
kopiującego. Bez wątpienia rodzi to dodatkowe koszty, nie tylko w ramach inwestycji, lecz także
kosztów eksploatacji tych urządzeń. Należy bowiem pamiętać, że art. 7 ust. 2 wprowadza ogólną
zasadę, iż dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny (zob. na ten temat komentarz do art. 15
ust. 1) (Aleksandrowicz Tomasz R., Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej,
Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2008, komentarz do art. 12).
Zatem przepis art. 12 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. określa minimalne wymogi techniczne jakie podmiot
uprawniony zobowiązany jest zapewnić w związku z zadaniem-obowiązkiem udostępniania
informacji publicznej w formach określonych (art. 7 ust. 1 pkt. 1-4 u.d.i.p.), a co oznacza, że nie
może on skutecznie uchylać się poprzez brak warunków środków technicznych (art. 14 ust. 2
u.d.i.p.) od obowiązku udostępnienia informacji publicznej w zakresie minimalnych wymogów
technicznych wyznaczonych przez ten przepis. Przepis ten ma na celu zabezpieczenie realizacji
prawa do informacji – skądinąd uprawnienia o konstytucyjnym charakterze – przed działaniami
organu, które prowadziłyby do głębokiego ograniczenia faktycznego wskazując na brak środków
technicznych. Takie działania uczyniłyby prawo do informacji iluzorycznym, a w istocie
doprowadziłyby do naruszenia jego istoty, co jest niedopuszczalne w świetle art. 61 ust. 3 u.d.i.p. w
związku z art. 31 ust. 3 u.d.i.p.
Zgodnie ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie II SA/Wa
620/10:
Jeżeli jakaś informacja nie może zostać udostępniona, z uwagi na to, że jest objęta
tajemnicą ustawowo chronioną to organ musi ustalić i konkretnie wskazać w decyzji, o
jaką tajemnicę chodzi - państwową, służbową, skarbową, statystyczną czy też o inną
tajemnicę ustawowo chronioną. Nie jest natomiast możliwe narzucenie stronie formy
realizacji jej prawa do informacji publicznej, gdyż to ona powinna wskazać formę jej
udostępnienia. Zgodnie bowiem z art. 14 ustawy, udostępnianie informacji publicznej
na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki
techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają
udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (ust. 1) . Jeżeli
informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych
we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie
wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z
wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być
udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od
powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób
lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji
umarza się.
Ponadto stosownie do treści art. 12 ust. 2 ustawy, podmiot udostępniający informację
publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość:
1) kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub
2) przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie
stosowany nośnik informacji.
Reasumując za błędny uznać należało pogląd organu, iż udostępnienie informacji
publicznej ogranicza się do wglądu w żądane dokumenty.
Ponownie rozpoznając sprawę, organ winien udostępnić skarżącej kserokopie żądanych
dokumentów informacji publicznych, z uwzględnieniem ograniczeń, wynikających z
art. 5 omawianej ustawy
Podobne stanowisko zawarto w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w
Gliwicach w orzeczeniu z dnia 9 stycznia 2007 roku w sprawie sygn. akt IV SA/Gl 1357/06, który
stwierdził, iż:
Z przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji
publicznej (Dz.U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198) ani innych regulacji zawartych w tej
ustawie nie wynika, aby udostępnienie informacji następowało w formie w jakiej jest
ona utrwalona i przechowywana. Wskazany przepis jako jedyne odstępstwo od zasady
udostępnienia informacji w formie wskazanej we wniosku przewiduje wyłącznie brak
możliwości technicznych pozwalających na udostępnienie informacji w żądanej formie.
To, że informacja nie została utrwalona na nośniku elektronicznym, a tym samym nie
jest na tym nośniku przechowywana, nie oznacza, że w tej formie nie może być ona
udostępniona. Czym innym jest bowiem forma przechowywania informacji, a czym
innym sposób i forma jej udostępnienia. (…) Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie
do informacji publicznej udostępnianie informacji publicznej powinno nastąpić w
sposób i w formie zgodnej z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje
podmiot obowiązany do jej udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w
ten sposób i w formie określonej we wniosku. Należy podkreślić, że powyższa regulacja
wiąże się z określonymi w art. 12 ust. 2 cyt. ustawy obowiązkami w zakresie
udostępniania informacji. W myśl wskazanego przepisu podmiot udostępniający
informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość kopiowania informacji
publicznej albo jej wydruk lub przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na
odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji.
Zatem w świetle powyższej regulacji udostępnienie informacji publicznej polega nie
tylko na umożliwieniu zapoznania się z nią, ale również na możliwości uzyskania jej w
utrwalonej formie. Przepis ten wprowadza jednocześnie katalog dopuszczalnych form
utrwalenia udostępnianej informacji. Oznacza to, że wnioskodawcy nie pozostawiono w
tej kwestii całkowitej dowolności, może on bowiem domagać się udostępnienia
informacji wyłącznie w sposób określony w tym przepisie, zaś podmiot zobowiązany do
udzielenia informacji musi zapewnić możliwość jej utrwalenia przy pomocy
wskazanych środków.
W rozpoznawanej sprawie skarżący wystąpił o udostępnienie informacji publicznej w
formie plików elektronicznych zapisanych na płycie CD. Zatem wniosek obejmował
formę udostępnienia informacji zgodną z art. 12 ust. 2 omawianej ustawy, bowiem płyta
CD jest powszechnie stosowanym nośnikiem informacji. Informacja w tej formie nie
została jednak udostępniona, zaś organ zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do
informacji publicznej zaproponował skarżącemu inny sposób i formę udostępnienia
protokołów poprzez wgląd do dokumentów bądź wykonanie ich kserokopii.
Stosownie do regulacji art. 14 ust. 2 cyt. ustawy, jeżeli informacja publiczna nie może
być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot
obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach
braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki
sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim
przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży
wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w
powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.
Obowiązku zastosowania trybu określonego we wskazanym przepisie nie można
jednakże rozpatrywać w oderwaniu od przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do
informacji publicznej. W przytoczonym przepisie sformułowana została zasada, że
udostępnianie informacji publicznej na wniosek powinno nastąpić w sposób i w formie
zgodnych z wnioskiem. Wyjątek od tej zasady stanowi sytuacja, gdy środki techniczne,
którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają
udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1
cyt. ustawy). Zatem dopuszczalne odstępstwo od tej zasady, które przewidziane zostało
w art. 14 ust. 2 ustawy może być uzasadnione wyłącznie brakiem po stronie podmiotu
zobowiązanego do udzielania informacji publicznej środków technicznych
pozwalających na udostępnienie danej informacji w sposób i w formie określonych we
wniosku.
W niniejszej sprawie, jako przyczynę uniemożliwiającą udostępnienia informacji w
formie określonej we wniosku, a w ostateczności zastosowania trybu określonego w art.
14 ust. 2 omawianej ustawy wskazano nieprzechowywanie protokołów w formie
elektronicznej.
W ocenie Sądu wskazana argumentacja jest wadliwa, bowiem z przepisu art. 14 ust. 1
cyt. ustawy ani innych regulacji zawartych w tej ustawie nie wynika, aby udostępnienie
informacji następowało w formie w jakiej jest ona utrwalona i przechowywania.
Wskazany przepis jako jedyne odstępstwo od zasady udostępnienia informacji w formie
wskazanej we wniosku przewiduje wyłącznie brak możliwości technicznych
pozwalających na udostępnienie informacji w żądanej formie. To, że informacja nie
została utrwalona na nośniku elektronicznym, a tym samym nie jest na tym nośniku
przechowywana, wbrew twierdzeniom pełnomocnika organu, nie oznacza, że w tej
formie nie może być ona udostępniona. Czym innym jest bowiem forma
przechowywania informacji, a czym innym sposób i forma jej udostępnienia.
Przechowywanie informacji utrwalonej w formie dokumentu sporządzonego na
papierze nie oznacza, że nie może być ona udostępniona w innej dopuszczalnej przez
prawo formie o ile możliwości techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do
udostępnienia informacji nie stoją temu na przeszkodzie. Zatem tylko brak technicznych
środków umożliwiających przeniesienie informacji na inny nośnik niż ten na jakim jest
ona utrwalona i przechowywana może stanowić podstawę do zwolnienia się z
obowiązku udzielenia jej we wskazanej we wniosku formie. To zaś oznacza, że tylko w
takim przypadku organ zobowiązany jest do zastosowania trybu postępowania o jakim
mowa w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a w konsekwencji
wydania decyzji o umorzeniu postępowania na podstawie art. 16 tej ustawy”.
Skoro ustawodawca przyznał wnioskodawcy uprawnienie do wskazania formy w jakiej ma
nastąpić udostępnienie informacji, a także określenie zakresu, w jakim ma nastąpić udostępnienie,
to organ winien to uprawnienie respektować. W przeciwnym bowiem razie naraża się na zarzut
naruszenia prawa8. Innymi słowy, nie jest możliwe narzucenie stronie formy realizacji jej prawa do
informacji publicznej9, ani zezwolenie na zapoznanie się z jego treścią w określonym miejscu i
czasie zamiast spełnienia żądania przesłania kopii dokumentów 10, gdyż to strona powinna wskazać
formę jej udostępnienia.
Organ w piśmie z dnia 30 października 2013 roku piśmie odmawiając udostępnienia informacji
w formie wskazanej przez wnioskodawcę nie podał dostatecznych powodów dla niemożności
udostępnienia informacji w formie wskazanej we wniosku. Brak żądanych wniosków w formie
elektronicznej nie jest wystarczającym powodem dla odmowy udostępnienia informacji publicznej
8
zob.wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 19/11, wyrok WSA w
Warszawie z dnia 10 maja 2011 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Wa 20/11, wyrok WSA w Krakowie z dnia 12
listopada 2013 roku w sprawie sygn. akt. II SAB/Kr 162/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014 roku sygn. akt. II SAB/Gd 272/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 05 marca 2014 roku - sygn. akt. II SAB/Gd 262/13
9 zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 07 lipca 2010 roku - sygn. akt. II SA/Wa 620/10
10 zob. wyrok NSA z dnia 02 grudnia 2010 roku w sprawie sygn. akt. I OSK 1622/10
przez podmiot zobowiązany do jej udzielenia. Takie stanowisko potwierdza Naczelny Sąd
Administracyjny m.in. w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 września 2003 r. (sygn. akt II SAB
137/03): Zgodnie z art. 14 ustawy o dostępie do informacji publicznej, takie udostępnienie nie jest
możliwe, jeżeli nie pozwalają na to środki techniczne. Podobnie, jeżeli przeciwko określonej formie
przemawiają względy prawne, np. możliwość wykorzystania podpisu in blanco i przepisy regulujące
przypadki w których umieszcza się na dokumencie podpis ministra i jego pieczęci, organ winien
poinformować wnioskodawcę o innej formie udostępnienia informacji, np. okazania. i m. in.
stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który w uzasadnieniu wyroku z
dnia 22 lutego 2008 r. (sygn. akt IV Gl/SAB 1496/06): Obowiązku zastosowania trybu określonego
w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie można rozpatrywać w oderwaniu od
postanowień art. 14 ust. 1 tej ustawy. W przywołanym przepisie sformułowana została zasada, że
udostępnienie informacji publicznej na wniosek powinno nastąpić w sposób i w formie zgodnej z
wnioskiem. Wyjątek od tej zasady stanowi sytuacja, gdy środki techniczne, którymi dysponuje
podmiot obowiązany do jej udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w
formie określonych we wniosku. Zatem dopuszczalne odstępstwo od tej zasady może wystąpić
jedynie wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie dysponuje
środkami technicznymi pozwalającymi na udostępnienie danej informacji w sposób i w formie
określonych we wniosku.”
Organ nie wykazał, że niemożliwość udostępnienia żądanej informacji publicznej wynika z
przyczyn technicznych, ani nie nie w skazał w jakiej formie dokumenty są przechowywane,
ani nie wskazał stronie formy i sposobu udostępnienia informacji publicznej odpowiadającej
art. 12 ust. 2 u.d.i.p. W przypadku, gdyby przechowywane były w formie elektronicznej nie
byłoby konieczna jakakolwiek zmiana formy.
Skarżący wystąpił o udostępnienie informacji publicznej w formie wiadomości poczty
elektronicznej. Zatem wniosek obejmował formę udostępnienia informacji zgodną z art. 12 ust. 2
omawianej ustawy, bowiem wiadomość poczty elektronicznej jest powszechnie stosowanym
nośnikiem informacji. Informacja w tej formie nie została jednak udostępniona, zaś organ rzekomo
działając na podstawie z art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej zaproponował
skarżącemu inny sposób i formę udostępnienia protokołów poprzez wgląd do dokumentów czym
naruszył przepisy prawa,, gdyż nie zapewnił zapewnił zgodnie z art. 12 ust. 2 u.d.i.p. dostarczając
odpowiednie środki organizacyjne możliwości:
1) kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub
2) przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie
stosowany nośnik informacji.
W toku postępowania
niekonsekwentnie.
Organ
o
środkach
technicznych
wypowiada
się
niezwykle
W piśmie z dnia 30 listopada 2013 roku wskazuje: Stowarzyszenie nie posiada urządzenia
umożliwiającego digitalizację dokumentów, a darmowe konto pocztowe, które wykorzystujemy do
codziennej pracy nie pozwala na przesyłanie dużych plików jakimi niewątpliwie byłyby cyfrowe
kopie treści umów cywilnoprawnych.
Następnie po poddaniu tej okoliczności pod wątpliwość przez stronę wskazuje, że jednak
posiada jeden aparat, a ciężar przedstawienia dowodu - obiektywnych danych stara się przerzucić
na stronę:
Pragniemy również zaznaczyć, że zgodnie z załącznikiem 8 omawianego pisma
procesowego skarżący sprawdził, że poczta w domenie obiektyw.info obsługiwana jest
przez serwery firmy Google. Przedstawił także dwie z kilkuset lub nawet tysięcy ofert
obsługi poczty firmy Google oferowanej na któryś z rynków. Niestety skarżący nie
wykazał, że z jakiejkolwiek z tych ofert w podanej specyfikacji korzysta Towarzystwo
Wspierania Inicjatyw Społecznych „OBIEKTYW”.
Skarżący nie odróżnia także pracy redakcyjnej wielu osób niezwiązanych ze
stowarzyszeniem z działalnością stowarzyszenia. Stowarzyszenie nie dostarcza autorom
artykułów zamieszczanych na portalu obiektyw.info żadnego sprzętu, a skarżący nie
wykazał by stowarzyszenie było dysponentem jakiegokolwiek urządzenia
pozwalającego na digitalizację dokumentów w tym by posiadało i było dysponentem
aparatu fotograficznego. Z ostrożności procesowej pragniemy zwrócić uwagę na fakt, że
czasami w pracy redakcyjnej wykorzystywany jest prywatny aparat podmiotu
gospodarczego współpracującego z stowarzyszeniem. Jego właściciel jest jedynym
dysponentem tego aparatu. Wyraża zgodę na sporadyczne wykorzystywanie go
wyłącznie w pracy redakcyjnej i ze względu na zużycie sprzętu i koszty amortyzacji nie
widzi możliwości wykorzystywania go przez stowarzyszenie w innych celach.
Wspomniany aparat to Canon EOS 550D. W instrukcji aparatu nie ma informacji o
możliwości wykorzystywania go do digitalizacji dokumentów, a wykorzystywanie
narzędzi elektronicznych niezgodnie z przeznaczeniem grozi utratą gwarancji. Aparat
ten wyposażony jest w obiektyw SIGMA 18-200, którego konstrukcja uniemożliwia
wykorzystywanie go w celu digitalizowania dokumentów.
Wobec tego w piśmie z dnia 26 lutego 2014 roku strona wskazała:
Strona przeciwna realizuje projekt „3 Filary – model współpracy międzysektorowej” na
podstawie umowy nr 310_I/13 o realizacje zadania publicznego zleconego w ramach
Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich zawartą w dniu 3 lipca 2013 roku w
Warszawie na których realizacje uzyskało 122 875 zł środków publicznych, co czyni ją
podmiotem zobowiązanym1
Dowód 1: umowa nr 310_I/13 o realizacje zadania publicznego zleconego w ramach
Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich pod nazwą „3 filary – model współpracy
międzysektorowej” zawarta w dniu 3 lipca 2013 roku w Warszawie pomiędzy
Ministrem
Pracy
i
Polityki
Społecznej,
a
TWIS
„Obiektyw”
(publ. https://db.tt/kGdO6Dn4 )
Oferta realizacji zadania publicznego (dowód 2) na stronie 13 w sekcji „Zasoby
rzeczowe organizacji przewidywane do wykorzystania przy realizacji zadania”
świadczy o dysponowaniu trzema urządzeniami digitalizujacymi (2 aparaty
fotograficzne, 1 kamera).
Dowód 2: oferta realizacji zadania publicznego „3 filary – model współpracy
międzysektorowej
–
załącznik
nr
5
do
umowy
nr
310_I/13
(publ. https://db.tt/tNy7L69n)
Dowód 3: harmonogram realizacji
międzysektorowej”
załącznik
(publ. https://db.tt/PbLQSSG7)
zadania „3 filary – model współpracy
nr
3
do
umowy
nr
310_I/13
Dowód 4:
kosztorys realizacji
międzysektorowej”
załącznik
zadania
nr
4
„3 filary – model współpracy
do
umowy
nr
310_I/13
(publ. https://db.tt/rdIh4rRv)
Dowód 5: umowa z partnerem Gminą Grodzisk Mazowiecki – załącznik nr 6 do umowy
nr 310_I/13 (publ. https://db.tt/10Yup0Bq)
Dowód 6:umowa z partnerem Gminą Milanówek – załącznik nr 6 do umowy nr
310_I/13 (publ. https://db.tt/1RxaqT4d)
Wobec stanowiska strony przeciwnej konieczne jest również ustalenie katalogu
dopuszczonych do fotografowania obiektów przez aparat Canon EOS 550D, jeżeli
strona przeciwna wskazuje, że tylko fotografowanie obiektów wymienionych explicte w
instrukcji nie naraża na utratę gwarancji urządzenia. Jak również możliwość
wykorzystania ksero do przesłania przedmiotowych dokumentów, wobec
przedstawianych w postępowaniu kserokopii dokumentów.
(…)
Zupełnie niezrozumiałe są dążenia strony przeciwnej do przeniesienia całego ciężaru
dowodu na stronę przeciwną i negowanie okoliczności, które Skarżący uznał za
oczywiste i niewymagające dowodu. Być może dążą one do wprowadzenia Sądu w
błąd, w miejsce ustalenia obiektywnego stanu faktycznego. Istotna część zaprzeczeń
strony przeciwnej nie jest w żaden sposób uzasadniona, a opiera się na „(...) skarżący
nie przedstawił żadnego dokumentu potwierdzającego (...)”, chociaż stan faktyczny jest
stronie przeciwnej najlepiej znany, co mogłaby wykazać dowodem przeciwnym.
Załącznik 1: pismo procesowe z dnia 26 lutego 2014 roku
Załącznik 2: oferta realizacji zadania publicznego „3 filary – model współpracy
międzysektorowej” – załącznik nr 5 do umowy nr 310_I/13
Ostatecznie nie odnosząc się zupełnie do poczynionych uwag strony w przedmiotowej decyzji
wskazała: (…) ponadto że nie dysponuje środkami technicznymi, tj. kserokopiarką, skanerem, czy
aparatem fotograficznym posiadającym elementy optyczne o parametrach uniemożliwiających
digitalizację dokumentów, które umożliwiły by zadośćuczynienie żądaniu wnioskodawcy
wyrażonemu we wcześniej wspomnianym wniosku z dnia 21 września 2013 r.
Organ zamiast dążyć do merytorycznego rozstrzygnięcia, w którym powinien mieć na uwadze w
pierwszym rzędzie prawo do uzyskania informacji publicznej, a nie możliwości ograniczenia tego
prawa posuwa się w decyzji do swego rodzaju gry słownej, nie przedstawia żadnych obiektywnych
danych w sprawie umożliwiające intersubiektywną weryfikacje stanowiska, a przeprowadzenie
postępowania dowodowego stara się przenieść na strony, choć jest to obowiązek organu
administracji publicznej.
Prawidłowo sformułowane uzasadnienie decyzji powinno odzwierciedlać poszczególne etapy
prowadzonego postępowania administracyjnego, nadto wskazać, jakie fakty ustalono oraz zawierać
opis dokonanej subsumcji. Prawidłowe uzasadnienie decyzji ma nie tylko znaczenie prawne, ale
również powinno pogłębiać zaufanie uczestników postępowania do organów
administracyjnych. Motywy decyzji winny odzwierciedlać rację decyzyjną i wyjaśnić tok
rozumowań prowadzących do zastosowania konkretnego przepisu prawa w ustalonym stanie
faktycznym. Motywy decyzji powinny być tak ujęte, aby strona mogła zrozumieć i w miarę
możliwości zaakceptować zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, którymi kierował się
organ przy załatwianiu sprawy.
Chciałbym
przy
tym
zwrócić
również
uwagę
na
niedoceniane
przez
prawników
„psychologiczne” skutki bezzasadnego odmawiania i ograniczania dostępu do informacji w sądach.
Im dłużej zwleka się z udostępnieniem takiej informacji lub unika zajęcia merytorycznego
stanowiska (chociażby negatywnego, np. wydania decyzji odmownej z powołaniem się na ochronę
prywatności), tym bardziej rośnie nieufność i poczucie wnioskodawcy, że Organ reprezentujący
państwo „ma coś do ukrycia”, co podburza zasadę budowania zaufania obywateli do państwa i
stosowanego przez nie prawa stanowiącą element demokratycznego państwa prawa wywodzoną
przez Trybunał Konstytucyjny z art. 2 Konstytucji RP.
Stosownie do art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu
materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Regulacja zawarta w art. 80
KPA konstytuuje tzw. zasadę swobodnej oceny dowodów. Jest ona jedną z podstawowych zasad, na
których oparte jest postępowanie administracyjne. Przepis stanowi ponadto realizację, zawartej w
art. 7 KPA, zasady prawdy obiektywnej. Organ administracji, dokonujący oceny zebranego
materiału dowodowego, ma swobodę w uznawaniu, które z nich mają znaczenie dla danej sprawy 11.
Należy wskazać, że według sądów swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w
samowolę musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz z zachowaniem
reguł tej oceny m. in. rozumowanie, w wyniku którego organ ustala istnienie okoliczności
faktycznych, powinno być zgodne z prawidłami logiki 12 . Naruszenie wymienionych reguł, jak
również norm procesowych odnoszących się do środków dowodowych - stanowi przekroczenie
granic swobodnej oceny dowodów13. Wobec braku tych istotnych informacji należy uznać, że tym
zakresie Organ nie podjął więc w tym zakresie wszelkich kroków do wyjaśnienia sprawy, nie zebrał
i nie rozpatrzył w wyczerpujący sposób całego materiału dowodowego, naruszając tym samym art.
7 i art. 77 K.p.a. Decyzja ta musi wyjaśniać przyczyny odmowy, nie pozostawiając wątpliwości co
do prawidłowości i zasadności rozstrzygnięcia, a analiza wniosku powinna się sprowadzać się do
takiej analizy, która, mając na uwadze art. 7 k.p.a., pozwoliłaby na dokładne wyjaśnienie stanu
sprawy. Takie stwierdzenia organu uznać też należy za dowolne, a jako takie naruszające art. 80
K.p.a. Dlatego też, uzasadnienia decyzji organu również w tym zakresie nie spełniają wymogów
wskazanych w art. 11 i art. 107 § 3 K.p.a.
Jeszcze raz należy wskazać, że decyzja taka winna wskazywać w szczególności środki
techniczne, a także wskazywać konkretną normę prawną stanowiącą podstawę takiej odmowy.
Innymi słowy, treść decyzji umarzające postępowanie w całości lub określonej części (co do
określonych rodzajów lub kategorii danych) musi być na tyle wyczerpująca i precyzyjna, aby
umożliwiała intersubiektywną weryfikację tego rozstrzygnięcia w ramach ewentualnej
kontroli instancyjnej lub sądowej. Tych warunków nie spełnia pismo Organu z dnia 24 lipca 2014
roku starające się aspirować do miana decyzji.
Każda sprawa poddana kontroli organu wyższej instancji i sądowej, dla jej przeprowadzenia,
wymaga, by w aktach sprawy znajdowały się te dokumenty, które stanowiły faktyczną podstawę dla
podjętych rozstrzygnięć. Pogląd taki znajduje także potwierdzenie w stanowisku prezentowanym
11 prof. zw. dr hab. Marek Wierzbowski, prof. dr hab. Aleksandra Wiktorowska, Kodeks postępowania
administracyjnego. Komentarz, Legalis/el. 2013, wyd. 10, komentarz do art. 80
12 zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2006 r. w sprawie
sygn. akt. IV SA/Wa 774/06
13 zob. Adamiak, J. Borkowski - "Polskie postępowanie administracyjne i sądowo-administracyjne" - Wyd. Naukowe
PWN W-wa 1992 r. str. 152-153 oraz zawarta tam literatura i orzecznictwo NSA
przez Europejski Trybunał Praw Człowiek14, w którym Trybunał uznał za wątpliwie czy
kontrolujący sprawę sąd, w przypadkach, gdy przedstawiono mu pod kontrolę jedynie twierdzenia
władz wyłączających jawność dokumentacji, zapewnia gwarancję należycie zbadanej sprawy i daje
gwarancje braku zbytniej arbitralności15.
Organ ponownie rozpoznając sprawę powinien odnosząc się wprost - pod rygorem
odpowiedzialności karnej za poświadczenie nieprawdy – i szczegółowo zbadać jakimi środkami
dysponuje, ustalając szczegółowo stan faktyczny i objaśniając go. Do obowiązków Organu należy
także odniesienie się do wniosków strony, zebranie kompletnego materiału dowodowego i
odczytanie normy prawnej wypływającej z art. 12 ust. 2 u.d.i.p. odnosząc się to także do stanu
faktycznego wyjaśniając w jaki sposób zapewnia możliwość przesłania dokumentów lub
przeniesienia ich na powszechnie stosowany nośnik.
Stan faktyczny w zaskarżonej decyzji nie wspomina nawet o zaistniałym postępowanie sądowoadministracyjnym. Dlatego też, uzasadnienia decyzji organu również w tym zakresie nie spełniają
wymogów wskazanych w art. 107 § 3 K.p.a.
Organ naruszył także art. 61 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak
zawiadomienia o wszczęciu postępowania w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji
publicznej oraz art. 10 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak powiadomienia
o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań,
a tym samym naruszenie prawa strony do udziału w postępowaniu, a tym samym naruszył prawa
strony do udziału w postępowaniu.
Nie ulega wątpliwości, że ustawa zobowiązuje organ do wykonania wniosku i udzielenia
żądanych informacji w terminie 14 dni. Organ zobowiązany może przedłużyć ten okres
maksymalnie o 2 miesiące, jest to wystarczająco długi okres czasu na wywiązanie się z nałożonych
ustawą zobowiązań organu. W związku z powyższym umorzenie postępowania o udzielenie
informacji publicznej nie może mieć miejsca i jako takie nastąpiło niezgodnie z obowiązującymi
przepisami w zakresie dostępu do informacji publicznej.
Mając na względzie powyższe, oświadczam, że popieram wniosek i wnoszę o jego
uwzględnienie.
…....
Załączniki:
•
Załączniki wymienione w piśmie,
•
Odpis pisma z załącznikami.
14 por. wyrok w sprawie Amie i inni przeciwko Bułgarii z dnia 12 lutego 2013r ze skargi nr 58149/08
15 zob. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 października 2013 roku w sprawie sygn. akt. IV SA/Gl 815/13