lpe_lettre_octnov_HFHR_pol:lettre label paris europe.qxd
Transkrypt
lpe_lettre_octnov_HFHR_pol:lettre label paris europe.qxd
E ABEL ROP EU RIS PA L ■ Stosowanie regulacji Dublin II w Polsce. Polska stosuje rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania Państwa Członkowskiego, które jest odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o azyl złożonego w jednym z Państw Członkowskich przez obywatela kraju trzeciego (dalej: Rozporządzenie Dublin II) od maja 2004 r. Na jego podstawie państwa UE ustalają, które państwo UE jest odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o nadanie statusu uchodźcy. Większość wniosków Dublin II, które otrzymuje Polska, jest kierowanych z Austrii. Również przeważająca liczba osób korzystających z regulacji dublińskich jest przekazywana stronie austriackiej. Dużą grupę wniosków stanowią również aplikacje wysyłane przez Republikę Niemiecką do Polski. Zdarzają się również wnioski wysyłane przez stronę słowacką. Najmniejsza grupę wniosków stanowią wnioski przedstawiane przez Francję. Na przykład w sierpniu do Polski z Francji przekazano 3 osoby, w czerwcu i lipcu takich osób przekazanych nie było. Te liczby jednakże nie oznaczają, że Francja nie występuje do Polski z wnioskami o wszczęcie postępowania w celu ustalenia, iż to Polska właśnie jest krajem Unii Europejskiej odpowiedzialnym za rozpatrzenie wniosku o nadanie statusu uchodźcy i o przekazanie osób poszukujących ochrony międzynarodowej do Polski. Strona francuska składa bardzo dużo wniosków na podstawie regulacji dublińskiej. Jednakże uchodźcy przemieszczają się na terenie Francji, bardzo często mija termin 6 miesięczny na przekazanie osoby ubiegającej się o azyl, lub też terminy nie zostają przedłużane do 18 miesięcy. Często kilka wniosków dotyczy tej samej osoby. Inne państwa jak Austria i Słowacja bardzo szybko realizują wnioski o przekazanie lub przyjęcie osoby, która poszukuje ochrony międzynarodowej. Ponad 90 % wniosków Dublin II dotyczy osób posiadających obywatelstwo rosyjskie narodowości czeczeńskiej. Na podstawie unijnych przepisów do Polski przybyło: W okresie od 1 stycznia 2007 r. do 4 października 2007 r. liczba wniosków skierowanych do Polski wynosiła 1023, zaś liczba wniosków skierowanych przez Polskę – 89 (1). Statystyki są często mylące - do Polski trafia czasem kilka wniosków dotyczących tej samej osoby z różnych krajów: cudzoziemiec zatrzymywany w jednym kraju ucieka, zanim zostanie odesłany do Polski do innego kraju, gdzie jest ponownie jest zatrzymany. W tym samym okresie liczba wniosków o nadanie statusu uchodźcy w Polsce wynosiła 2 555. Objęły one 5 334 osoby w tym 4 197 osób było obywatelami Rosji, narodowości czeczeńskiej(2). Osoby, które są przekazywane do Polski na podstawie Rozporządzenia Rady i którym udzielono zgodę na pobyt tolerowany są kierowane do Urzędu do spraw Cudzoziemców w celu złożenia wniosku o wydanie karty pobytu, lub też w celu odebrania jej w przypadku, gdy już została wcześniej przygotowana. W przypadku, gdy procedura uchodźcza osób przekazywanych do Polski nie została zakończona, osoby takie kierowane są do Biura Organizacji Ośrodków w Podkowie Leśnej Dębak w celu umieszczenia ich w ośrodku dla uchodźców. Najwięcej cudzoziemców przybywa do Polski, jak też jest przekazywanych do innych krajów Unii Europejskiej na podstawie art. 7 Rozporządzenia Dublin II. W lipcu i sierpniu 2007 r. łączenie rodzin było podstawą ok. 90 % wniosków wysyłanych do Austrii. Przekazanie osób poszukujących ochrony międzynarodowej miało miejsce w przypadku, gdy mąż wnioskodawcy uzyskał już status uchodźcy. W takiej sytuacji przekazywanie odbywa się bardzo szybko i bez problemów. Definicja rodziny zawarta w Rozporządzeniu Rady (WE) nr 343/2003 jest bardzo wąska i bardzo często nieadekwatna do pojęcia rodziny, jakie jest przyjmowane w wielu kulturach, z których pochodzą uchodźcy. Zgodnie z definicją rodzina musi istnieć w kraju pochodzenia azylanta, i pojęcie rodziny obejmuje małżonków lub partnerów stanu wolnego, który pozostaje w stabilnym związku i małoletnie dzieci stanu wolnego, które pozostają na ich utrzymaniu, ojciec, matka lub opiekun, jeżeli wnioskodawca lub uchodźca jest osobą nieletnią i stanu wolnego. W większości kultur bliską rodziną jest rodzeństwo, rodzice, kuzyni, dziadkowie. Ponadto związki małżeńskie zawierane zgodnie z tradycją państwa pochodzenia osób poszukujących ochrony nie zawsze są uznawane za związki o takim charakterze, co oznacza niemożliwość łączenia rodzin. przesłanki do nadania statusu uchodźcy lub uzyskania zgody na pobyt tolerowany. Wadą uregulowań zawartych w Rozporządzeniu Dublińskim jest również fakt, że osoba poszukująca ochrony międzynarodowej może dołączyć tylko do osoby, która posiada status uchodźcy w innym kraju UE, albo wobec której toczy się procedura azylowa, a nie zapadła jeszcze pierwsza merytoryczna decyzja. W czasie stosowania Konwencji Dublińskiej zdarzały się przypadki cudzoziemców, którzy w Polsce ubiegali się o nadanie statusu uchodźcy i którzy posiadali członków rodziny w krajach UE przebywających legalnie (np. w celu odbywania studiów albo wykonujących pracę w danym kraju), ale do których nie mogli dołączyć w ramach procedury dublińskiej. Ponadto częstym zjawiskiem jest umieszczanie w aresztach w celu wydalenia albo w ośrodku strzeżonym cudzoziemców przekazywanych z powrotem do Polski w ramach procedury dublińskiej. Powyższa praktyka jest zgodna z przepisami obowiązującej Ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP (art. 40 ust. 2 pkt 2 stanowi, że zatrzymuje się cudzoziemca, który przed złożeniem wniosku i nadanie statusu uchodźcy niezgodnie z przepisami przekroczył lub usiłował przekroczyć granicę). Należy przypuszczać, że ma ona na celu zniechęcenie cudzoziemców do podejmowania kolejnych prób wyjazdu do krajów Europy Zachodniej. Większość osób narodowości czeczeńskiej jest zwalniana po miesiącu, jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo, że spełniają 1) http://www.udsc.gov.pl/Zestawienie,tygodniowe,231.html 2) http://www.udsc.gov.pl/Zestawienie,tygodniowe,231.html