SŁAWIĆ BOGA W SWYM WNĘTRZU

SŁAWIĆ BOGA W SWYM WNĘTRZU
św. Bazyli Wielki
Jego chwała jest zawsze na moich ustach. Mogłoby się zdawać, że w słowach tych
Prorok zapowiada coś niemożliwego. Bo jak ludzkie usta mogą zawsze wychwalać Boga? Nie czynią tego nieustannie, gdy człowiek mówi o zwykłych, codziennych sprawach.
Podobnie, gdy śpi, jego usta milczą. A gdy je lub pije, jak może głosić chwałę
Boga?
Odpowiedź nasza jest prosta: istnieją także pewnego rodzaju duchowe usta człowieka wewnętrznego.1 Używa ich, gdy przyjmuje Słowo życia, to jest chleb zstępujący z nieba. Prorok powiedział o nich: „Otwieram swe usta i chłonę Ducha.”
Ponadto Pan zachęca nas, byśmy usta te mieli szeroko otwarte na przyjmowanie
prawdziwego pokarmu w obfitości: Otwórz szeroko usta, abym je napełnić.
Oznacza to, że myśl o Bogu, raz zrodzona i uformowana w głębi naszego wnętrza,
może być nazywana chwałą Bożą, zawsze przebywającą w duszy. Człowiek gorliwy, według słów Apostoła, wszystko może czynić na chwałę Bożą. Każde więc
dzieło, każde słowo i poruszenie umysłu mogą stanowić formę wysławiania Boga.
Przeto sprawiedliwy czy je, czy pije, czy cokolwiek innego robi, wszystko na
chwałę Bożą czyni. W takim człowieku, nawet kiedy śpi, jego serce nie zasypia,
jak mówi Pieśń nad Pieśniami: Ja śpię, a serce moje czuwa.
Rozróżnienie: człowiek zewnętrzny - człowiek wewnętrzny upowszechnił Orygenes. Jak człowiek zewnętrzny posiada swoje członki, ma je
również człowiek wewnętrzny. Dlatego, obok ust cielesnych, istnieją także usta duchowe. Ta zasada leży u podstaw orygenesowskiej nauki o
duchowych zmysłach, którą przejął także Bazyli, a później Diadoch z Fotyki i inni autorzy.
1