opodatkowanie dochodów uzyskiwanych za granicą w kontekście

Zachodniopomorskie Stowarzyszenie
Rozwoju Gospodarczego -SCP
PUBLIKACJE
Enterprise Europe Network
OPODATKOWANIE DOCHODÓW
UZYSKIWANYCH ZA GRANICĄ W
KONTEKŚCIE UMÓW O
UNIKANIU PODWÓJNEGO
OPODATKOWANIA
Stan na dzień 02. 11. 2010
Opracował:
Łukasz Żak
Enterprise Europe Network
1
OPODATKOWANIE DOCHODÓW UZYSKIWANYCH ZA GRANICĄ W KONTEKŚCIE
UMÓW O UNIKANIU PODWÓJNEGO OPODATKOWANIA
1. Metody unikania podwójnego opodatkowania
- zasady ogólne
- metoda wyłączenia z progresja
- metoda zaliczenia proporcjonalnego
2. Opodatkowanie dochodów z działalności gospodarczej
3. Opodatkowanie przychodów z tytułu umowy o pracę
1. Metody unikania podwójnego opodatkowania
- zasady ogólne
Prowadzenie działalności gospodarczej w krajach Unii Europejskiej rodzi
różnorodne problemy natury podatkowej. Tymczasowe wykonywanie usług poza
siedzibą przedsiębiorstwa, tworzenie filii oddziałów, delegowanie pracowników do
pracy za granicą może prowadzić do powstania obowiązków podatkowych
jednocześnie w kliku krajach. Aby uporządkować kwestie podatkowe w sytuacjach,
gdy obowiązek podatkowy może powstać w kliku krajach jednocześnie,
poszczególne kraje zawierają tzw. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Umowy te tworzone są na podstawie Modelowej Konwencji ODCE w sprawie
unikania podwójnego opodatkowania. Konwencja ODCE nie jest aktem prawnym,
który jest wiążący dla poszczególnych krajów, nie stanowi ona przepisów prawa
międzynarodowego. Jest to pewien wzorzec, który stosowany jest w tworzeniu
umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Większość postanowień w
poszczególnych umowach opiera się o zapisy Konwencji OECD, jednakże
poszczególne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania mogą zawierać inne
rozwiązania poszczególnych sytuacji podatkowych. W przypadku Polski większość
umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oparta jest o Modelową Konwencję
OECD. W ostatnich latach wiele umów, których sygnatariuszem jest Polska, zostało
zmienionych, jest to wynikiem m.in. naszego członkostwa w Unii Europejskiej, które
w
konsekwencji
spowodowało
wzrost
intensywności
świadczenia
usług
transgranicznych jak również dużą migracje pracowników w ramach jednolitego
2
rynku
wewnętrznego
Unii
Europejskiej.
Umowy
o
unikaniu
podwójnego
opodatkowania oparte o zapisy Konwencji są skierowane przede wszystkim do
osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terenie jednego z państw,
dotyczą zaś podatków dochodowych oraz od majątku, które pobierane są przez oba
umawiające się państwa. Umowy te zawierają własne definicje pojęć, którymi się
posługują. Definicje takie zawarte są zazwyczaj w początkowych przepisach i
dotyczą takich pojęć jak:
•
osoba,
•
spółka,
•
przedsiębiorstwo,
•
transport międzynarodowy,
•
właściwa władza,
•
działalność gospodarcza,
•
miejsce zamieszkania dla celów podatkowych,
•
zakład.
Czasami definicje zawarte w umowach odwołują się do tożsamych pojęć
wewnętrznych danego państwa, jednakże w przypadku konfliktu danego pojęcia,
jednego i drugiego państwa stosuje się zapisy rozstrzygające, które są zawarte w
umowach.
Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania obejmują następujące
kategorie dochodu oraz majątku:
•
dochód z majątku nieruchomego,
•
zyski przedsiębiorstw,
•
zyski z transportu międzynarodowego,
•
zyski przedsiębiorstw powiązanych,
•
dywidendy,
•
odsetki,
•
należności licencyjne,
•
zyski z przeniesienia własności majątku,
•
dochody z tytułu wykonywania wolnego zawodu,
•
zyski z pracy najemnej,
3
•
wynagrodzenia dyrektorów i członków rad nadzorczych,
•
wynagrodzenia artystów i sportowców,
•
emerytury,
•
wynagrodzenia pracowników państwowych,
•
dochody studentów,
•
inne dochody.
Poszczególne umowy zawarte przez Polskę określają zasady obliczania należności
podatkowych w odniesieniu do uzyskanego dochodu lub majątku, w sytuacji, gdy
mogą one zostać opodatkowane przez władze podatkowe dwóch państw. Wówczas
mówi o stosowaniu o tzw. metod unikania podwójnego opodatkowania. Sytuacja
podwójnego opodatkowania może powstać gdy :
•
nastąpi
opodatkowanie
tego
samego
dochodu
czy
majątku
osoby
zamieszkałej bądź mającej siedzibę w jednym państwie, a uzyskującej dochód
w innym, zarówno przez państwo rezydencji i państwo źródła,
•
powstanie jednoczesny nieograniczony obowiązek podatkowy, co oznaczać
będzie, że opodatkowuje się jedną osobę z tytułu całego jej dochodu w obu
państwach,
•
zaistnieje sytuacja ograniczonego obowiązku podatkowego, przejawiającego
się w opodatkowaniu tej samej osoby nie będącej rezydentem żadnego z
dwóch państw. Sytuacja taka zachodzi, gdy posiadając w jednym państwie
zakład, w drugim osiąga się dzięki niemu dochód bądź majątek podlegający
opodatkowaniu.
Metoda wyłączenia z progresją
Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia
26 lipca 1991 roku, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich
dochodów (przychodów) bez względu ma miejsce położenia źródeł przychodów tzw.
nieograniczony obowiązek podatkowy. Natomiast za osobę mającą miejsce
zamieszkania na terytorium Polski (rezydent podatkowy) uważa się osobę fizyczną,
która:
4
•
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych
lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
•
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku
podatkowym1
W przypadku, gdy dana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje
zastosowanie w państwie rezydencji metody wyłączenia (zwolnienia) z progresją.
dla rozliczenia podatku w Polsce stosuje się szczegółowe zasady określone w art. 27
ust. 8 PDOFizU.
Podatek określa się w następujący sposób:
1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym do daje
się dochody zwolnione od tego podatku (zagraniczne) i od sumy tych
dochodów oblicza się podatek według skali podatkowej,
2. do tak obliczonej sumy dochodów ustala się stopę procentową według
obowiązującej skali podatkowej,
3. ustaloną stopę procentową stosuje się tylko i wyłącznie do dochodu pod
legającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce.
Przykład
Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z państwem źródła przewiduje
zastosowanie metody zwolnienia z progresją. Polski rezydent uzyskał w roku
podatkowym:
•
dochód z wynagrodzenia za pracę w wysokości 50 000 zł opodatkowany w
Polsce, oraz
•
dochód z tytułu pracy najemnej w równowartości 70 000 zł opodatkowany w
państwie źródła (za granicą).- (opodatkowanie następuje w przypadku
wypełnienia przesłanek opodatkowania dochodów z pracy najemnej
wynikających za danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania !!)
Suma wynagrodzenia uzyskanego w roku podatkowym wynosi 120 000 zł co
oznacza, że łączne dochody rezydenta Polski podlegałyby w Polsce według drugiej
stawki podatkowej - 32 %.
1
Art. 3 ust. 1a . Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. nr 14. poz. 176 z póź. zm)
5
Bez zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania podatek według
obowiązującej skali od całości dochodów wyniósłby:
Podatek = 25 870,06 zł
- zastosowanie metody unikania podwójnego opodatkowania Stopa procentowa:
S% = 25 870,06 zł / 120 000× 100% = 21,5%
Podatek należny od dochodów opodatkowanych w Polsce (wynagrodzenie za pracę
w wysokości 50 000 zł) przy zastosowaniu stawki procentowej:
PN = 21,5 % × 50 000 = 10 750 zł
Metoda zaliczenia proporcjonalnego
Metoda ta w porównaniu do metody wyłączenia z progresją jest dużo bardziej
niekorzystna dla polskiego podatnika. Polski rząd zmierza do ujednolicenia
stosowanych metod unikania podwójnego opodatkowania w konwencjach zawartych
przez
Polskę
z
krajami
Unii
Europejskiej
oraz
Europejskiego
Obszaru
Gospodarczego. Ostanie zmiany dotyczą takich krajów jak Austria oraz Dania. W
najbliższej przyszłości rząd przewiduje renegocjację umowy z Belgią w przypadku,
której nadal obowiązuje niekorzystna dla polskich obywateli metoda unikania
podwójnego opodatkowania - metody zaliczenia proporcjonalnego. W sytuacji,
gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje zastosowanie w
państwie rezydencji metody zaliczenia proporcjonalnego, a
rezydent osiąga
zarówno dochody ze źródeł położonych w Polsce, jak i za granicą, dla
rozliczenia podatku w Polsce stosuje się szczegółowe zasady określone w art. 27
ust. 9 PDOFizU:
•
do dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce dodaje się dochody
uzyskane za granicą,
•
od sumy dochodów oblicza się podatek należny według obowiązującej skali
podatkowej,
•
od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą
podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie,
6
•
odliczenie to nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed
dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany
w państwie obcym – limit
Limit obliczany jest w następujący sposób:
Podatek od całkowitych dochodów × dochód zagraniczny / dochód całkowity
Przykład :
W 2010 roku podatnik uzyskał następujące dochody: w Polsce 80 000 zł i w Belgii w
równowartości 120 000 zł. Zapłacił podatek w Belgii w równowartości 25 000 zł.
Podatek w Polsce liczymy od łącznej kwoty dochodów: 200 000 zł.
Podatek za rok 2009 od łącznych dochodów w Polsce wyniósłby: 51 470,04 zł.
Od hipotetycznego podatku odliczamy podatek zapłacony w Belgii, jednakże
odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, która proporcjonalnie przypada
na dochód uzyskany w Belgii.
Dochód uzyskany w Belgii stanowi 0,6 łącznych dochodów
(120 000 zł / 200 000 zł),
dlatego odliczyć można kwotę podatku zagranicznego w wysokości limitu
15 000 zł = (0,6 × 25 000 zł).
Podatek do zapłaty w Polsce wyniesie:
51 470,04 zł - 15 000 zł = 36 470 zł
(podatek zaokrąglamy do pełnych złotych).
Metodę zaliczenia proporcjonalnego stosuje się również wówczas, gdy rezydent
polski osiąga wyłącznie dochody ze źródeł położonych poza terytorium
Polski (art. 27 ust. 9a PDOFizU):
•
od dochodu uzyskanego za granicą oblicza się podatek zgodnie z
obowiązującą skalą podatkową,
7
•
od obliczonego podatku odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu
zapłaconemu za granicą, ale nie większą niż w wysokości podatku, który byłby
zapłacony od takich samych dochodów uzyskanych w Polsce.
Zgodnie z art. 27 ust. 9 w zw. z art. 11 ust. 3 i 4 ustawy o PDOFizU kwotę podatku
zapłaconą za granicą w walucie obcej przelicza się na złote według kursów z dnia
otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, ogłaszanych przez bank, z
którego usług korzystał podatnik, i mających zastosowanie przy kupnie walut; jeżeli
podatnik nie korzysta z usług banku, przychody przelicza się na złote według kursu
średniego walut obcych z dnia uzyskania przychodów, ogłaszanego przez Narodowy
Bank Polski, jeżeli bank, z którego usług korzysta podatnik, stosuje różne kursy walut
obcych i nie jest możliwe dostosowanie kursu, o którym mowa w ust. 3 zdanie
pierwsze, do przeliczenia na złote przychodu uzyskanego przez podatnika stosuje się
kurs średni walut obcych z dnia uzyskania przychodu, ogłaszany przez Narodowy
Bank Polski 2.
Metodę zaliczenia proporcjonalnego stosuje się również wówczas, gdy Polska
nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z państwem, w
którym położone jest źródło dochodów – art. 27 ust. 9a ustawy o PDOFizU
2. Opodatkowanie dochodów z działalności gospodarczej.
Osoba prowadząca działalność gospodarczą z siedzibą w jednym państwie, w
przypadku prowadzenia działalności na terytorium drugiego państwa zgodnie z
zapisami Modelowej Konwencji OECD, co do zasady podlega opodatkowaniu w kraju
swojej siedziby. Jednakże regulacje Konwencji OECD wskazują, iż to państwu, w
którym prowadzona jest działalność, przysługuje prawo do opodatkowania zysków
osiąganych przez przedsiębiorstwo posiadające siedzibę w innym kraju, o ile
przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w pierwszym państwie w formie
zakładu. Gdy nie zachodzi taka sytuacja, dochody danego przedsiębiorstwa
podlegają opodatkowaniu jednie w państwie jego siedziby.
2
Monika Klukowska-Świtalska „Opodatkowanie dochodów osiąganych za granicą oraz obcokrajowców w Polsce w 2009 roku"
– wyd. Difin, 2009
8
Działalność polskiej firmy
Opodatkowanie dochodów tego
prowadzona w formie zakładu na
zakładu na terenie Niemiec
ternie Niemiec
Działalność polskiej firmy nie jest
Dochody uzyskane na terenie
prowadzona w formie zakładu na
Niemiec podlegają opodatkowaniu
ternie Niemiec
tylko w państwie rezydencji, – czyli
w tym przypadku w Polsce
Definicja zakładu, może mieć różny zakres w konkretnych umowach o unikaniu
podwójnego opodatkowania. Zgodnie z definicją zawartą w art. 5 Konwencji OECD,
zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona
jest działalność przedsiębiorstwa. Może ona przybrać formę miejsca zarządzania, filii,
biura, zakładu fabrycznego, warsztatu, magazynu, kopalni, kamieniołomu, lub innego
miejsca wydobywania bogactw ziemnych, a także budowy lub montażu, których
okres realizacji przekracza określony czas. Okres tego czasu może być różny w
zależności od zapisów danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Aby
można było mówić o zakładzie konieczne jest spełnienie określonych przesłanek:
•
placówka musi faktycznie istnieć
•
placówka musi mieć stały charakter
•
wykonywanie
działalności
gospodarczej
musi
odbywać
się
za
pośrednictwem tej placówki.
9
Przykład :
Polsko – Niemiecka Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania w art. 5 definiuje
pojęcie zakładu. W rozumieniu przedmiotowej umowy określenie zakład oznacza
stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność
przedsiębiorstwa. W szczególności określenie „zakład” obejmuje
•
miejsce zarządu
•
biuro
•
warsztat
•
plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne, jeżeli trwają one dłużej
niż 12 miesięcy
Jeżeli polska firma prowadzi na terytorium Niemiec prace
budowlane trwające dłużej niż 12 miesięcy, to wówczas
będziemy, mieli do czynienia z powstaniem zakładu. W
konsekwencji zyski polskiego przedsiębiorstwa mogą być
opodatkowane w Niemczech w części, która została uzyskana
za pośrednictwem zakładu.
Pod pojęciem prac budowlanych, należy w tym przypadku rozumieć m.in. wykonanie,
odbudowę, rozbudowę lub nadbudowę obiektu budowlanego, za także prace
polegające na przebudowie, montażu, remoncie, lub rozbiórce danego obiektu
budowlanego.
Jeżeli chodzi o początek biegu okresu prowadzenia budowy, to początek jej
rozpoczęcia należy wiązać z faktycznym rozpoczęciem prac służących prowadzonej
budowie. W przypadku placu budowy okres 12 miesięcy biegnie od momentu, w
którym przedsiębiorca podejmuje wszelkie prace przygotowawcze, w którym ma być
rozpoczęta budowa. Mogą być to prace obejmujące wykonanie prac geodezyjnych,
niwelacyjnych, prac związanych z zagospodarowaniem terenu budowy wraz z
10
budową
tymczasowych
obiektów
czy
też
wykonaniem
przyłączy
do
sieci
infrastruktury technicznej na potrzeby danej budowy. Przerwy, które powstają w
trakcie prowadzenia prac budowlanych lub instalacyjnych, co do zasady nie
powodują wstrzymania biegu okresu prowadzenia budowy albo montażu.
Jak już wcześniej wspomniano zakres definicji zakładu może różnić się
zasadniczo w zależności od treści poszczególnych umów o unikaniu podwójnego
opodatkowania. Jednym z takich przykładów może być definicja zakładu w
nowej Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie
unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania
w zakresie podatków od dochodu z dnia 9 września 2009 r. Zgodnie z art. 5 w/w
Konwencji pojęcie zakładu obok takich form jak filia, biuro, zakład fabryczny,
warsztat, plac budowy, prace konstrukcyjne, montażowe lub instalacyjne, trwające
dłużej niż 12 miesięcy jako zakład należy również traktować usługi wykonywane
przez przedsiębiorstwo za pośrednictwem osoby fizycznej obecnej w drugim
państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w ciągu 12
miesięcy.
Możemy,
więc
zauważyć
jak
istotne
różnice
mogą
występować
w
poszczególnych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, co do definicji
zakładu a tym samym wpływać w znacznym stopniu na powstanie obowiązku
podatkowego.
Placówki niestanowiące zakładu
W Konwencji Modelowej OECD zawarto również katalog placówek, które nie
stanowią zakładu, mimo iż teoretycznie spełniają one warunki określające zakład. Do
katalogu tego należą:
•
placówki, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania
dóbr lub towarów przedsiębiorstwa (nie dotyczy to placówek gdzie obok
wymienionych czynności dokonuje się np. napraw gwarancyjnych, podpisuje
się umowy. Gdy zachodzą w tych placówkach takie czynności, wówczas
11
traktujemy je, jako zakład i jego zysk może być opodatkowany w kraju, w
którym on się znajduje)
•
zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie dla
składowania, wystawiana lub wydawania;
•
zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie w celu
przerobu przez inne przedsiębiorstwo
•
stałe placówki utrzymywane wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w
celu uzyskiwania informacji dla przedsiębiorstwa
•
stałe placówki utrzymywane wyłącznie w celu wykonania jakiejkolwiek innej
działalności
o
charakterze
przygotowawczym
albo
pomocniczym
dla
przedsiębiorstwa
•
placówki utrzymywane wyłącznie w celu wykonywania jakiegokolwiek
połączenia rodzajów w/w działalności, pod warunkiem jednak, ze ogólna
działalność tych placówek, wynikająca z takiego połączenia rodzajów
działalności posiada charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
Przykład:
Polski przedsiębiorca przechowuje na terenie Danii w magazynie towar
zakupiony przez duńskiego kontrahenta. Towar ten jest wydawany w miarę potrzeb
duńskiego przedsiębiorcy. Zgodnie z zapisami art. 5 ust 6 Polsko-Duńskiej Konwencji
w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od
opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, tego typu placówka nie
jest zakładem, stad też nie będzie on podległ opodatkowaniu na terenie Danii.
Istotne w tym przypadku jest to, aby zakres czynności wykonywanych przez taką
placówkę nie wykraczał poza ramy określone w danej umowie o unikaniu
podwójnego opodatkowania i tym samym nie przejął cech zakładu, co w
konsekwencji prowadziłoby do powstania obowiązku podatkowego w kraju, w którym
się znajduje.
12
3. Opodatkowanie przychodów z tytułu umowy o pracę (pracy najmniej)
Zgodnie z Modelową Konwencja OECD uposażenie, płace i inne podobne
wynagrodzenia, które osoba posiadająca miejsce zamieszkania w danym państwie
otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie chyba,
że praca jest wykonywana w innym (drugim) państwie. W przypadku, gdy praca jest
wykonywana w innym (drugim) państwie, to otrzymywane za tą pracę wynagrodzenia
może zostać opodatkowane w tym drugim państwie. Zasady rozliczania dochodów
uzyskiwanych przez polskich rezydentów z tytułu umów o pracę, wykonywanej za
granicą, uzależnione są od przyjętej w danej umowie metody unikania podwójnego
opodatkowania - metoda wyłączenia z progresją lub metody zaliczenia
proporcjonalnego.
Przykład.
Jan Kowalski w okresie od stycznia do marca 2010 roku pracował w Polsce, jako
inżynier budowlany. Następnie w połowie kwietnia otrzymał propozycję zatrudnienia
od niemieckiego pracodawcy i pracował w Niemczech przez okres 6 miesięcy.
Zgodnie z postanowieniami polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego
opodatkowania, wynagrodzenie otrzymane od niemieckiego pracodawcy będzie
opodatkowane w Niemczech. Natomiast w Polsce podatek od tego wynagrodzenia
będzie obliczony według zasady wyłączenia z progresją.
Od wyżej wymienionej zasady, istnieje wyjątek, który zgodnie z Konwencją
OECD, przewiduje iż wolne od podatku, w państwie, w którym świadczona jest praca,
są wynagrodzenia za pracę wykonywaną w tym państwie, jeżeli są spełnione łącznie
trzy warunki:
•
pracownik
przebywa
w
tym
państwie
przez
okres
lub
okresy
nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym, lub w
okresie każdych 12 miesięcy – w zależności od postanowień danej umowy
•
wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy,
który na ma miejsca zamieszkania lub siedziby w tym państwie
•
wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą
pracodawca utrzymuje w tym państwie
13
Należy pamiętać, iż aby dane wynagrodzenie było zwolnione z podatku w państwie,
w którym wykonywana jest dana praca, konieczne jest spełnienie łącznie
wszystkich w/w warunków. Jeżeli te warunki zostaną spełnione wówczas
wynagrodzenie zostanie opodatkowane jedynie w kraju, w którym podatnik posiada
swoje miejsce zamieszkania (miejsce rezydencji).
Przykład:
Polska firma świadcząca usługi w zakresie czyszczenia przemysłowego budynków
oddelegowuje 10 pracowników do Danii, w celu realizacji usługi, która została
zamówiona przez duńskiego przedsiębiorcę. Usługa będzie wykonywana przez 2
miesiące.
W
tym
przypadku
wynagrodzenie
wypłacone
oddelegowanym
pracownikom będzie opodatkowane jedynie w Polsce, gdyż zostały spełnione w/w
warunki, które powodują brak konieczności opłacenia podatku w Danii, mimo iż praca
była wykona na terenie Danii.
Okres pobytu pracownika w danym kraju, obliczany jest w oparciu o „liczbę
dni fizycznej obecności”. W tym celu bierze się pod uwagę: dzień przybycia, dzień
przyjazdu, dni uznawane w danym państwie za dni wolne od pracy, urlopy, przerwy w
pracy spowodowane chorobą, strajkiem a także części dni. Przy obliczaniu długości
pobytu nie bierze się pod uwagę jedynie pełnych dni spędzonych poza
granicami danego państwa.
W przedmiotowym opracowaniu przedstawione zostały sytuacje stosowania umów o
unikaniu podwójnego opodatkowania jednie w odniesieniu do dochodów w aspekcie
prowadzenia działalności gospodarczej oraz wykonywania pracy najemnej. Należy
pamiętać, iż zakres stosowania poszczególnych umów o unikaniu podwójnego
opodatkowania jest znacznie szerszy i dotyczy również innych aspektów finansowych
osób fizycznych oraz prawnych.
Uwaga: Opracowanie ma charakter wyłącznie informacyjny i nie może stanowić źródła prawa.
14