Ser twardy a wyroby seropodobne

Ser twardy a wyroby seropodobne
Sery to przede wszystkim bogate źródło wapnia,
białka i fosforu. Niewiele osób wie, że aby pokryć
dzienne zapotrzebowanie na wapń dorosłego
człowieka wystarczy zjeść cztery plasterki
prawdziwego, żółtego sera!
Pierwszy i najbardziej powszechny w świecie
podział serów, to podział ze względu na ich konsystencję. Wyróżnia się sery twarde
i miękkie. Zatem popularnie zwany w Polsce "ser żółty", gdyby był serem powinien znaleźć
się w grupie serów "twardych". Do miękkich serów zaliczymy wobec tego tzw. ser biały
(twaróg), włoskie: mozarellę, ricottę, mascarpone oraz większość pleśniowych, niektóre
dojrzewające i niektóre podpuszczkowe.
W Polsce pozostałością czasów komunistycznych jest m.in. produkt powszechnie nazywany
"serem żółtym". W innych krajach, w których tradycja serowa jest bardzo rozwinięta, np.
Francji, Italii, Irlandii, Anglii, Hiszpanii czy Holandii takie pojęcie jak "ser żółty" nie istnieje.
W Polsce to nazwa potoczna na twarde sery w kolorze żółtym.
Cechy sera twardego
musi być wyprodukowany ze świeżego
mleka
zawiera tylko tłuszcz pochodzący z mleka, z
którego został wyprodukowany
nie zawiera skrobi
jest kaloryczny ale łatwiej strawny niż wyrób
seropodobny
wyprodukowany jest z mleka, soli i kultur
bakterii ( sery podpuszczkowe), niekiedy
naturalnych barwników
Cechy wyrobu seropodobnego
zawiera mleko w proszku
zawiera dodatkowo tłuszcz roślinny
zawiera skrobię
jest ciężkostrawny
jest droższy od wyrobu seropodobnego
zawartość lecytyny sojowej, tłuszczy
roślinnych, karagenu, regulatorów kwasowości
czy białka świadczy o tym, że ser jest
przetworzony chemicznie.
produkty seropodobne nie mogą posługiwać
się nazwą „ser”, ale „ser żółty typu gouda”
ma niższą cenę niż prawdziwy ser
kształt cylindrów lub kulki
kształt bloków
w nazwie mają zwrot ser
Pozostałe dodatki, które w prawdziwych serach także mogą się znaleźć. Obniżają jednak ich
wartość zdrowotną : konserwanty, spulchniacze (E500b), regulatory kwasowości (E339a;
E339b); mleczany: sodu (E325) i potasu (E326); azotany: sodu (E251) i potasu (E252); a
także inne, niż naturalnego pochodzenia barwniki.