Wyświetl PDF - Nestlé Nutrition Institute

Czynniki genetyczne dominują w procesie spontanicznej ewolucji wskaźnika masy ciała
(BMI), ale tylko wydarzenia środowiskowe mogą zmodyfikować BMI
Przedruk z: Ann Nutr Metab 2011; 58 (suppl 2):30-41.
Programowanie otyłości u dzieci
P. Tounian
Tematyka
Dziecięca otyłość może być uznana za chorobę programowalną, w której rolę odgrywa kilka
mechanizmów genetycznych i/lub płodowych. Ogólna podatność jest skłonnością przede
wszystkim genetyczną. Przykładowo istnieje prawdopodobieństwo, że krzywa wzrostu u
dzieci otyłych jest zaprogramowana na wyższym poziomie, niż u rówieśników bez otyłości.
Istnieje potrzeba przeprowadzenia kolejnych badań dotyczących interakcji gen-gen,
niezbędna jest także koncentracja na wpływie genetyki i stylu życia na determinację masy
ciała u człowieka.
Aktualna wiedza
Środowisko zwiększające ryzyko otyłości może być uznane za element tej choroby, ale nie za
jej główną przyczynę. Zwykła otyłość jest poligeniczna i nie wykazuje związku z prawami
Mendla. Odkrycie rzadkich, monogenicznych form otyłości i związanych z nią mutacji
oznacza, iż nie ma już wątpliwości, że otyłość to choroba u której podstaw leży biologia.
Otłuszczenie, poziom BMI i niektóre czynniki środowiskowe wpływają na programowanie
otyłości u dzieci. Powinniśmy lepiej rozumieć główne mechanizmy molekularne i
genetyczne, które regulują masę ciała, gdyż pomoże nam to w odnalezieniu „brakujących
ogniw” na płaszczyźnie dziedziczenia i podatności na choroby.
Praktyczne wnioski
Lekarze powinni wziąć pod uwagę, iż skuteczna terapia otyłości wymaga dużej motywacji w
walce z nieprawidłowym programowaniem, a także fakt, że dziecięca otyłość nie jest
wynikiem tylko niewłaściwych nawyków. Ponadto strategie zapobiegawcze powinny skupić
się na dzieciach z ogólną skłonnością do otyłości znajdujących się w środowisku
sprzyjającym wystąpieniu tej choroby.
Schemat: programowanie otyłości u dzieci i niezależne wyzwania