pobierz

CADII v.2014
Ćwiczenie nr 5 – Zautomatyzowane tworzenie dokumentacji technicznej
Od wersji 2013 programu AutoCAD istnieje możliwość wykonywania pełnej dokumentacji technicznej dla
obiektów 3D tj. wykonywanie rzutu bazowego z elementu, widoków głównych, przekrojów i szczegółów
z zachowaniem powiązania tworzonych rzutów z modelem (do wersji 2016 włącznie brak jest możliwości
wykonywania wyrwań). Oznacza to możliwość modyfikacji modelu z automatyczną aktualizacją rzutów na
arkuszu wydruku. Proces tworzenia poszczególnych rzutów jest analogiczny do innych zaawansowanych
systemów CAD. W programie AUTOCad proces ten jest zbliżony do czynności wykonywanych w programie Inventor. W trakcie wykonywania dokumentacji program automatycznie tworzy dodatkowe warstwy wg schematu: MD_***, np. MD_Opis, MD_Ukryty, MD_Kreskowanie, na których rozmieszczane są
poszczególne części tworzonego rysunku.
Polecenia przeznaczone do konfigurowania arkusza znajdują się w karcie Układ. Widok karty pokazano na
rys. 1.
Rys. 1. Karta układ v.2014/16
Przygotowanie arkusza
Tworzenie arkusza rozpoczyna się (tak jak w innych metodach przygotowania arkusza wydruku) od ustawień arkusza, tj. wyboru urządzenia drukującego oraz wyboru rozmiaru i orientacji arkusza – do tego celu
można użyć polecenia ustawieniastr. W przypadku tworzenia dokumentacji automatycznie rzutnie tworzone są przez program więc należy usunąć wszystkie rzutnie z bieżącego arkusza.
Wykonanie rzutów podstawowych
Kolejnym krokiem jest utworzenia rzutu bazowego (ikona Baza, polecenie widokpodst). Jako rzut bazowy
można wybrać jeden z predefiniowanych widoków istniejącego modelu w bieżącym pliku lub z pliku dyskowego, ale wówczas tylko z pliku programu Inventor. W czasie wybierania orientacji widoku posługujemy się standardowymi widokami (panel Orientacja dodatkowej karty Tworzenie widoku rysunku rys.2) Do
wyboru mamy standardowe orientacje wynikające z Globalnego Układu Współrzędnych tj. Góra, Dół,
Lewo, Prawo, Przód i Wstecz, widoki izometryczne oraz widok bieżący. Widok bieżący należy stosować w
sytuacji, gdy żaden z widoków standardowych nie jest odpowiedni.
Rys. 2. Karta Tworzenie widoku rysunku w czasie tworzenia rzutu bazowego
W czasie tworzenia widoku bazowego wybieramy również podziałkę w panelu Wygląd oraz sposób wyświetlania linii niewidocznych. Po zatwierdzeniu przyciskiem OK, możemy przystąpić do wykonywania
1
CADII v.2014
innych rzutów ortogonalnych (prostokątnych) lub zakończyć tworzenie rzutów. Inne rzuty prostokątne
możemy wykonać potem korzystając z odpowiedniego przycisku (Prostokątny) na karcie Układ, wskazując jeden z istniejących rzutów jako rzut odniesienia
Tworzenie przekrojów
Tworzenie przekrojów odbywa się na podobnej zasadzie jak tworzenie widoków prostokątnych, tj. należy
wybrać rzut na którym będzie wykonywany przekrój. W dodatkowej karcie (rys. 3.), która się uaktywni w
tym momencie należy ustawić opcje wyglądu przekroju i jego oznaczenia.
Rys. 3. Dodatkowa karta tworzenie przekrojów
Następnie przystępuje się do wskazania punktów, przez który przechodzi płaszczyzna lub zespół płaszczyzn (przekrój łamany) a po wciśnięciu klawisza Enter przechodzi się do pokazania strony przekroju i
jego lokalizacji (rys. 4.). Przekrój jest wyrównany z rzutem, w którym jest wykonywany. Wzór kreskowania
może być zmodyfikowany przez okno Szybkie właściwości (rys.5).
Rys. 4. Tworzenie przekroju
Rys. 5. Edycja wzoru kreskowania
Istnieje możliwość tak pokierowania płaszczyzną przekroju aby uzyskać efekt przekroju częściowego. W
tym celu część płaszczyzn należy umieścić przed elementem (rys. 6.)
a)
b)
c)
Rys. 6. Prowadzenie płaszczyzny przekroju częściowego i trzy warianty głębokości przekroju: pełny, b)
płat, c) głębokość – w trakcie wskazywania głębokości przekroju
2
CADII v.2014
Sposobem wyświetlania przekroju steruje panel Metoda (rys.3). Do wyboru mamy dwie metody rzutowania: metodę ortogonalną i normalną, trzy sposoby określenia głębokości przekroju: pełna, płat (rozumiany
jako kład) oraz pośrednia głębokość z określeniem głębokości przy pomocy dodatkowej płaszczyzny (rys.
6.)
Pokazywanie szczegółów
W przypadku użycia widoku szczegółu stosujemy przycisk Szczegół na karcie Układ. Po wybraniu rzutu, z
którego szczegół jest wykonywany uaktywnia się dodatkowa karta Tworzenie rzutu szczegółu (rys.7.), na której wybieramy podziałkę (panel Wygląd), rodzaj obwiedni i sposób wyświetlania szczegółu (panel Krawędź
modelu).
Po wybraniu opcji Gładka z ramką widok szczegółu będzie jak na rys.8.
Rys. 7. Karta Tworzenie rzutu szczegółu
Rys. 8. Wstawienie szczegółu na arkusz
Modyfikacja rzutów
Własności/wygląd rzutów można modyfikować przez kliknięcie na poszczególne rzuty. Dostępna będzie
dodatkowa karta Widok rysunku rys. 9
Rys. 9. Karta Widok rysunku
Wybór przycisku Edytuj rzut udostępnia szczegółowe własności danego rzutu (rys. 10 – w tym wypadku
dla przekroju)
Rys. 10. Karta Edytor przekroju
3
CADII v.2014
Dodanie wymiarów, opisów i osi symetrii
Ostatnim etapem tworzenia arkusza jest dodanie potrzebnych osi, opisów i wymiarów. Wykonywane są
one standardowymi poleceniami. Należy zwrócić uwagę na to, że osie nie są powiązane z widokiem modelu i w przypadku zmiany geometrii modelu może wystąpić konieczność modyfikacji ich położenia.
Należy zwrócić uwagę na właściwe wskazywanie elementów wymiarowanych (przez punkty charakterystyczne). W innym przypadku odległości pomiędzy wskazanymi punktami będą odpowiadały odległościom na papierze a nie w obszarze modelu.
4
CADII v.2014
Ćwiczenie 5 – zadania do wykonania
Zestaw A
1. Wykonaj arkusz wydruku z modeli utworzonych w ramach ćwiczenia 4 metodą automatyczną. Wprowadź wybrane osie i wymiary
2. Zmodyfikuj geometrię bryły i zaobserwuj efekt na arkuszu
Zestaw B
Wykonaj poniższe modele i na ich podstawie rysunki wykonawcze metodą automatyczną. Uzyskaj widok
arkusza jak na rysunku
Zwróć uwagę na orientację widoku przestrzennego (wykonany jako bazowy z bieżącego widoku w modelu), ukrycie linii niewidocznych w tym widoku.
5
CADII v.2014
6