docpobierz - ministerstwo cyfryzacji
download 
Reklamacja Transkrypt
pobierz - ministerstwo cyfryzacji
Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji Warszawa, dn. 25.09.2013 r. KIGEiT/1576/09/2013 Sz. P. Michał Boni Minister Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji ul. Królewska 27 00-060 Warszawa Niniejszym Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji [dalej „KIGEiT” lub „Izba”] pragnie przedstawić stanowisko w sprawie projektu Rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących świadczenia udogodnień dla osób niepełnosprawnych przez dostawców publicznie dostępnych usług telefonicznych. Pragniemy wyrazić podziękowania za możliwość wyrażenia opinii w tak ważnej sprawie, jak ustalenie zasad współpracy pomiędzy przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi a osobami niepełnoprawnymi. KIGEiT stoi na stanowisku, że osoby niepełnosprawne powinny mieć zapewnioną możliwość obsługi, w zakresie świadczonych usług telekomunikacyjnych, na poziomie pozwalającym na, z jednej strony, przedstawienie przez operatorów rzetelnej informacji, z drugiej, na możliwość zapoznania się przez osoby niepełnosprawne z warunkami umowy i jej finalne zawarcie. W tym jednak kontekście wskazujemy, że zapewnianie udogodnień dla osób niepełnosprawnych stanowi zadanie Państwa. Państwo nie powinno być „zastępowane” przez dostawców usług. Projekt Rozporządzenia nakłada na przedsiębiorców telekomunikacyjnych szereg nowych obowiązków. Analogiczne obowiązki [podobne, lecz znacznie węższe] do niedawna były nałożone wyłącznie na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego świadczącego usługę powszechną [czyli wyłącznie na Telekomunikację Polską S.A.]. Zgodnie z Projektem, aktualnie wszystkie podmioty będą musiały przygotować się do zapewnienia obsługi osobom niepełnosprawnym. ul. Stępińska 22/30, 00-739 Warszawa, tel.: +48 22 8510309, 8406522, fax: +48 22 8510300, e-mail: [email protected] http://www.kigeit.org.pl; NIP 526-00-29-121 Konto: BNP Paribas O/Warszawa nr: 52160013740003005222791001 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji Członkami KIGEiT jest szereg przedsiębiorców telekomunikacyjnych, którzy będą zobowiązani do przestrzegania postanowień określonych w Rozporządzeniu. W związku z tym pragniemy przedstawić uwagi do proponowanej regulacji. [ZAKRES OBOWIĄZYWANIA ROZPORZĄDZENIA] Zwracamy uwagę na konieczność doprecyzowania, które podmioty będą zobowiązane do realizacji postanowień Rozporządzenia. W tytule Rozporządzenia jest mowa o „dostawcach publicznie dostępnych usług telefonicznych”, natomiast np. w § 1 ust. 4 jest już mowa o „dostawcach publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych”. Zakresy tych pojęć nie pokrywają się i pojęcia w Rozporządzeniu powinny zostać ujednolicone. Z kolei w Uzasadnieniu wskazano „wszystkich dostawców publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych”. Podkreślamy, że dostawcy usług telefonicznych oraz dostawcy usług telekomunikacyjnych to różne kategorie podmiotów, które tylko mogą, lecz nie muszą, się pokrywać. Naszym zdaniem, w Rozporządzeniu powinno zostać również wyraźnie wskazane, że obowiązki wynikające z Rozporządzenia dotyczą zarówno przedsiębiorców świadczących usługi telefoniczne stacjonarne, jak i mobilne [taka interpretacja wynika z treści Uzasadnienia]. Dotyczy to w szczególności przekazywanych cenników i regulaminów oraz funkcjonowania placówek obsługujących użytkowników końcowych. W tym kontekście zwracamy się do MAiC o dokonanie analizy, czy rzeczywiście obowiązki określone w Rozporządzeniu powinny zostać nałożone na wszystkich [bez wyjątku] przedsiębiorców świadczących usługi telefoniczne. Jak zwróciliśmy uwagę powyżej, do tej pory jedynie podmiot zobowiązany do świadczenia usługi powszechnej [czyli największy polski przedsiębiorca telekomunikacyjny – Telekomunikacja Polska S.A.] był zobowiązany do spełnienia warunków opisanych w Rozporządzeniu [a nawet łagodniejszych, na co zwrócono uwagę nawet na s. 2 Uzasadnienia]. Proponowana w projekcie Rozporządzenia zmiana jest dosyć radykalna i nie jesteśmy pewni, czy w pełni uzasadniona. Szereg rozwiązań przyjętych w Rozporządzeniu nakłada na przedsiębiorców telekomunikacyjnych bardziej rygorystyczne zobowiązania, niż do niedawna były nałożone na przedsiębiorcę wyznaczonego. W szczególności Izba wskazuje w tym zakresie: a) Zapewnienia w placówce obsługującej użytkowników końcowych wydzielonego stanowiska przystosowanego do obsługi również dla osób niepełnosprawnych w szczególności wyposażone w urządzenie przekazu tekstu, w szczególności komputer, umożliwiające komunikację z osobą niesłyszącą lub niemówiącą oraz ułatwiające komunikację z osobą słabowidzącą [w stosunku do przedsiębiorcy wyznaczonego przepis regulował komunikację wyłącznie z osobami niesłyszącymi lub niemówiącymi] 2 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji b) Zapewnienia w placówce obsługującej użytkowników końcowych wydzielonego stanowiska przystosowanego do obsługi również dla osób niepełnosprawnych, w szczególności wyposażone w urządzenie zapewniające komunikację audiowizualną osoby niesłyszącej lub niemówiącej z tłumaczem języka migowego w czasie rzeczywistym, wyposażone w symetryczne łącze dla usługi szerokopasmowego dostępu do Internetu o przepływności nie mniejszej niż 1 Mbit/s [nowa regulacja] c) Udostępnienia w placówce obsługującej użytkowników końcowych w sposób jednoznaczny, łatwy i zrozumiały cennika usług telekomunikacyjnych i regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych sporządzone przy użyciu dużej czcionki lub w postaci elektronicznej w formacie tekstowym. [wymóg ten w stosunku do przedsiębiorcy wyznaczonego był ograniczony do realizacji wyłącznie „na żądanie” osoby niepełnosprawnej] d) Dostawca przy zawieraniu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz na każde żądanie osoby niepełnosprawnej oferuje pomoc osoby reprezentującej dostawcę we właściwym skonfigurowaniu telekomunikacyjnego urządzenia końcowego lub uruchomieniu świadczonej usługi telefonicznej [nowa regulacja] e) Przy zawarciu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz na każde żądanie osoby niewidomej oraz słabowidzącej, w terminie 30 dni od dnia złożenia żądania, dostawca udostępnia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, regulaminy świadczenia usług telekomunikacyjnych i cenniki usług telekomunikacyjnych oraz inne dokumenty niezbędne do skorzystania przez taką osobę z oferty dostawcy, w formie pisemnej sporządzone w alfabeci Braille’a lub przy użyciu dużej czcionki, a w przypadku wysyłania pocztą elektroniczną – w formacie tekstowym. [wymóg ten w stosunku do przedsiębiorcy wyznaczonego był ograniczony do sporządzania szczegółowego wykazu wykonywanych usług telekomunikacyjnych] f) Na każde żądanie abonenta będącego osoba niepełnosprawną, w terminie 30 dni od dnia złożenia żądania, dostawca przekazuje abonentowi informacje o oferowanych przez tego dostawcę wszystkich udogodnieniach dla osób niepełnosprawnych, w formie pisemnej lub elektronicznej na udostępniony dla osób niepełnosprawnych w tym celu adres poczty elektronicznej, z zastrzeżeniem że w przypadku osoby niewidomej lub słabowidzącej takie informacje w formie pisemnej powinny być sporządzone w alfabecie Braille’a lub przy użyciu dużej czcionki, a w przypadku przekazywania ich poczta elektroniczną – w formacie tekstowym.[nowa regulacja] Naszym zdaniem, nałożenie przedmiotowych obowiązków na wszystkich przedsiębiorców telekomunikacyjnych świadczących usługi telekomunikacyjne [nawet świadczących usługi w mikroskali] niesie ryzyko uznania regulacji za naruszającą zasadę proporcjonalności, stanowiącej podwaliny europejskiego prawa wspólnotowego. Ideą zasady proporcjonalności 3 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji jest tworzenie aktów prawnych „odpowiednich i koniecznych do osiągnięcia celów, których realizacja dopuszczalna jest przy pomocy danej regulacji. Przy czym w razie istnienia kilku odpowiednich środków należy wybrać te, które są najmniej uciążliwe, nadto nałożone obciążenia muszą pozostawać w odpowiednim stosunku do zamierzonych celów” [por. orzeczenie ETS w sprawie 265/87]. Na wagę kryterium proporcjonalności zwraca również uwagę BEREC w dokumencie konsultacyjnym poświęconym zagadnieniu równoważenia dostępu do usług telefonicznych „Electronic communications services: Ensuring equivalence in access and choice for disabled end-users”1. Wymagania przedstawione w Rozporządzeniu wydają się być szczególnie restrykcyjne w kontekście samego brzmienia art. 23a dyrektywy o usłudze powszechnej, który w sposób ogólny odnosi się do warunków zapewnienia równoważnego dostępu i wyboru niepełnosprawnym użytkownikom końcowym, pozostawiając organom regulacyjnym swobodę w zakresie wdrożenia tych środków. Uznając [i w pełni popierając] konieczność zapewnienia możliwości korzystania z usług telefonicznych przez osoby niepełnosprawne, zwracamy się o modyfikację postanowień Rozporządzenia i określenie węższego kręgu podmiotów zobowiązanych do wypełniania obowiązków wynikających z postanowień Rozporządzenia [powiązanego np. z poziomem przychodu z działalności telekomunikacyjnej – por. art. 97 ustawy Prawo telekomunikacyjne]. Nie sposób pominąć faktu, że Rozporządzenie prowadzi do znacznych wydatków po stronie przedsiębiorców telekomunikacyjnych, np. związanych z poniższymi zobowiązaniami: - - przystosowanie placówek do obsługi osób niepełnosprawnych ruchowo, poprzez eliminacje wszelkich istniejących barier; opracowanie i wdrożenie wszelkich zmian na poziomie korespondencji oraz wsparcia sprzedaży i obsługi klienta; opracowanie procesu obsługi indywidualnych jednostkowych zapytań oraz próśb o cykliczne wysyłanie dokumentów w alfabecie Braille'a lub przy użyciu dużej czcionki; zmiany w systemach drukujących dokumenty abonenckich oraz systemach współpracujących; konieczność przeszkolenia pracowników z zagadnień dotyczących możliwości obsługi osób niepełnosprawnych. W tym kontekście zwracamy również uwagę, że w dotychczasowym systemie wszyscy przedsiębiorcy telekomunikacyjni dopłacali do wykonywania obowiązków [związanych z usługą powszechną, w tym z obsługą osób niepełnosprawnych] przez operatora wyznaczonego – Telekomunikację Polską S.A. Innymi słowy, dopłacali do dostosowania np. lokali oraz aparatów publicznych należących do Telekomunikacji Polskiej S.A. Według nowego Rozporządzenia, przedsiębiorcy będą musieli ponieść ten koszt drugi raz [tj. dostosować własne punkty obsługi klientów oraz aparaty publiczne], a TP nie dopłaci im do 1 [http://berec.europa.eu/doc/berec/bor_10_47.pdf] 4 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji tych kosztów. Naszym zdaniem taka regulacja jest co najmniej niesprawiedliwa i dyskryminuje większość [co istotne, mniejszych] operatorów na rynku. Analizując zakres i skalę nakładanych na przedsiębiorców telekomunikacyjnych nowych obowiązków nie sposób pominąć skali zapotrzebowania na obsługę osób niepełnosprawnych [poniższe dane według projektu „Raportu z zapewnienia przez rynek poszczególnych usług wchodzących w skład usługi powszechnej po wygaśnięciu obowiązku w tym zakresie spoczywającym na operatorze wyznaczonym (tj. po 8 maja 2011 r.)”, opublikowanego przez Prezesa UKE w dniu 16 października 2012 r.]: Tabela 25. Dane ilościowe w zakresie sporządzanych przez TP na życzenie osób niewidomych bądź słabowidzących specjalnych faktur lub rachunków Rodzaj dokumentu faktura alfabetem Braila faktura dużą czcionką A3 faktura w postaci tekstowej wysyłka email biling zlecenie stałe alfabetem Braila biling zlecenie stałe dużą czcionką biling zlecenie stałe w postaci tekstowej biling zlecenie jednorazowe alfabetem Braila biling zlecenie jednorazowe dużą czcionką biling zlecenie jednorazowe w postaci tekstowej Liczba zamówień 57 97 31 brak zamówień 1 brak zamówień brak zamówień brak zamówień brak zamówień Powyższa tabela odnosi się tylko do usług świadczonych przez TP, jednakże TP obsługuje około 57% ogółu użytkowników usług głosowych w Polsce, przy ilości użytkowników usług głosowych sieci stacjonarnych w Polsce na poziomie ok. 7,4 mln2. Zdaniem KIGEiT, zasadne byłoby również rozważenie, czy każda placówka operatora powinna być dostosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych, w szczególności osób niepełnosprawnych ruchowo. Taki obowiązek z pewnością jest do zrealizowania bez znaczących dodatkowych kosztów w nowoczesnych lub zmodernizowanych budynkach. Niestety, często w punktach zlokalizowanych w zabytkowych lub starszych budynkach co do zasady nie ma możliwości dostosowania ich do potrzeb osób niepełnosprawnych. Tym bardziej, że niemal zawsze właścicielem nieruchomości, w których zlokalizowane są punkty obsługi klienta jest podmiot trzeci, a operator jedynie wynajmuje określony lokal lub 2 http://www.uke.gov.pl/rynek-telekomunikacyjny-w-2012-roku-12629 5 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji powierzchnię i nie ma wpływu na możliwość dostosowania nieruchomości do wymagań określonych Rozporządzeniem. Często także przedsiębiorca telekomunikacyjny zobowiązany jest, przed przeprowadzeniem jakichkolwiek prac renowacyjnych czy modernizacyjnych, uzyskać zgodę właściciela obiektu, a nierzadko także konserwatora zabytków, i nie ma on wpływu na to czy taka zgoda będzie mu udzielona. Ponadto, bardzo często zdarza się, że w danej miejscowości funkcjonuje obok siebie kilka salonów tego samego operatora. W takich przypadkach wystarczające w praktyce dla zabezpieczenia interesów osób niepełnosprawnych byłoby przystosowanie miejsca sprzedaży i wyposażenia lokalu ograniczone wyłącznie do części punktów obsługi. Z ekonomicznego punktu widzenia nieracjonalne jest dostosowywanie wszystkich istniejących lokalizacji do wymagań opisanych Rozporządzeniem, a jednocześnie uzasadnione interesy osób niepełnosprawnych mogą być zaspokojone również wtedy, gdy w danej miejscowości będzie istnieć kilka punktów obsługi zgodnych z wymaganiami Rozporządzenia [np. jeden taki punkt przypadający na określoną ilość mieszkańców czy na określony obszar]. Wejście w życie Rozporządzenia będzie mieć również wpływ na koszty prowadzenia działalności operatorów w relacji z dealerami prowadzącymi sprzedaż towarów i usług na rzecz danego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego. Niewątpliwie w takim modelu sprzedażowym również będzie konieczne dostosowanie salonów do wymagań określonych Rozporządzeniem, przy czym koszty dostosowania ostatecznie poniesie przedsiębiorca telekomunikacyjny. Podsumowując ten wątek, nie można się zgodzić z uzasadnieniem Projektu, że „(…) koszty wdrożenia niniejszych rozwiązań nie powinny znacząco wpłynąć na koszty funkcjonowania przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Jednocześnie nowe rozwiązania nie wydają się znacznie obciążać budżetów przedsiębiorców telekomunikacyjnych”. Takie stwierdzenie byłoby uzasadniane wyłącznie przy szacunkowym obliczeniu w oparciu o potencjalną liczbę osób niepełnosprawnych, rodzaju niepełnosprawności i średniej ceny usług tłumaczy. Jednakże ustawodawca nie przedstawił szczegółowych analiz i informacji w tym zakresie. Koszty te powinny zostać wycenione w ocenie skutków regulacji, przy skorzystaniu przez ustawodawcę z wiedzy i cenników organizacji zrzeszających osoby niesłyszące lub niemówiące, jak również osoby niewidzące lub słabowidzące. Wreszcie ustawodawca winien wskazać kto i gdzie prowadzi listy tłumaczy, z usług których przedsiębiorca może skorzystać. Listy takie nie są ani publicznie, ani łatwo dostępne. [KOMUNIKACJA AUDIOWIZUALNA] Szczególnie kontrowersyjne z punktu widzenia wykonywania działalności gospodarczej, jest przewidziane w §1 ust. 1 lit b wymaganie wyposażenia placówek obsługujących użytkowników końcowych w urządzenie zapewniające komunikację audiowizualną osoby niesłyszącej lub niemówiącej z tłumaczem języka migowego w czasie rzeczywistym. Należy podkreślić, iż obowiązujące dotychczas przedsiębiorcę wyznaczonego wymaganie posiadania urządzenia przekazu tekstu, odpowiednio oznaczonego, wydaje się w pełni umożliwiać kontakt z osobą niesłyszącą lub niemówiącą. Natomiast propozycja rozszerzenia tego wymagania w sposób przewidziany w Rozporządzeniu, tj. angażowanie tłumacza i 6 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji pokrywania kosztów z tym związanych wydaje się nieuzasadnione i nieproporcjonalne do poziomu zainteresowania takim rozwiązaniem ze strony Abonentów. Naszym zdaniem należy rozważyć, czy zapewnienie komunikacji z tłumaczem powinno być dostępne w godzinach pracy placówki czy też, co raczej powinno być normą, wyłącznie w określonych godzinach i dniach [w tym kontekście zwracamy uwagę np. na możliwe trudności związane z zapewnieniem tłumacza w niedzielę]. W przypadku pozostawienia przedmiotowego rozwiązania w Rozporządzeniu, zwracamy się o jego modyfikację. W konsultowanej treści Rozporządzenia jest zobowiązanie dostawcy usług do zapewnienia urządzenia zapewniającego komunikację audiowizualną „wyposażone[go] w symetryczne łącze dla usługi szerokopasmowego dostępu do Internetu o przepływności nie mniejszej niż 1 Mbit/s”. Rozwiązanie zaproponowane w Rozporządzeniu znacząco podniesie koszty obsługi osób niepełnosprawnych. Wnosimy o zapewnienie urządzenia, które będzie „wyposażone w łącze szerokopasmowego dostępu do Internetu o prędkości przesyłu zapewniającej funkcjonalną komunikację audiowizualną”. [DOPRECYZOWANIE POSTANOWIEŃ ROZPORZĄDZENIA] Wobec bardzo szerokiego kręgu podmiotów zobowiązanych do wykonywania obowiązków wynikających z treści Rozporządzenia, interpretacja postanowień Rozporządzenia nie powinna pozostawiać wątpliwości. Po pierwsze, zwracamy uwagę na konieczność doprecyzowania pojęcia „użycie dużej czcionki”. Obawiamy się, że pozostawienie takiej [niedookreślonej] klauzuli w Rozporządzeniu może spowodować, że pozostanie ona martwym postanowieniem. W skrajnych przypadkach ktoś mógłby zinterpretować to postanowienie jako napisanie cennika i regulaminu wielkimi literami [przy zastosowaniu rozmiaru czcionki 10], a nie taki przecież jest cel przedmiotowej regulacji. Zwracamy uwagę na konieczność zdefiniowania w § 1 ust 1 Rozporządzenia „placówki obsługującej użytkowników końcowych” ze względu na fakt, iż dostawcy posiadają Biura Obsługi Klienta, a także placówki sprzedażowe m. in. usytuowane w centrach handlowych i często prowadzonych przez agentów danego dostawcy usług. Zdaniem KIGEiT należy wyłączyć punkty sprzedaży usług spod definicji placówki obsługującej użytkowników końcowych ze względu na fakt, iż rozmieszczenie placówki a także istnienie lub brak udogodnień dla osób niepełnosprawnych może być uniezależnione od dostawcy usług. KIGEiT proponuje, by za placówki obsługujące użytkowników końcowych uznać placówki definiowane przez dostawców usługi telekomunikacyjnej jako Biuro Obsługi Klienta. Zdaniem KIGEiT, Ustawodawca winien również doprecyzować co oznacza pojęcie „wydzielonego stanowiska do obsługi osób niepełnosprawnych”. Izba zwraca uwagę, że konieczność zakupu dodatkowych np. niskich stolików czy specjalistycznych krzeseł wpłynie na koszty i realizację wnętrz dla całej sieci: wizualizację i wystrój salonów sprzedaży 7 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji dedykowane pod określoną powierzchnię danego punktu. W wielu przypadkach obowiązek doposażenia salonów nie tylko będzie związany z dodatkowymi kosztami po stronie operatora czy zmianą wizualizacji wszystkich salonów sieci, ale może być także w praktyce niemożliwy, bowiem np. wykorzystywana powierzchnia będzie zbyt mała na wprowadzenie takich udogodnień. Naszym zdaniem należy również doprecyzować pojęcie „format tekstowy”. Zapewne chodzi o format pliku przekazywanego niepełnosprawnym Abonentom umożliwiający np. generować syntezę mowy. Zwracamy się o wyraźne wskazanie rozumienia tego sformułowania. Nieprecyzyjne jest również zobowiązanie o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 2) Rozporządzenia, zobowiązujące operatora do pomocy w celu skonfigurowania telekomunikacyjnego urządzenia końcowego lub uruchomienia świadczonej usługi telefonicznej. Zwracamy się o doprecyzowanie i wyraźne wskazanie, że pomoc ta odbywa się w placówce obsługującej użytkowników końcowych. [OSOBY NIEPEŁNOSPRAWNE] Wobec szerokiego wachlarza uprawnień wynikających z całego § 2 Rozporządzenia, wnosimy, aby dostawcy usług byli zobowiązani do wykonywania przedmiotowych obowiązków wyłącznie wobec osób, które udowodnią niepełnosprawność. W zasadzie w placówce obsługującej użytkowników końcowych nie będzie to problem, jednak osoby niepełnosprawne mogą składać również żądania przez telefon wymagające np. dostarczenia rachunku w alfabecie Braille’a. Znaczne nagromadzenie takich [być może nieuzasadnionych] żądań będzie niezmiernie kosztowne dla dostawców usług telefonicznych. Wobec tego zwracamy się o taką modyfikację Rozporządzenia, aby przedmiotowe uprawnienia przysługiwały wyłącznie osobom, które udowodnią niepełnosprawność [np. wylegitymują się], co dostawca usług zapisze w swoich systemach. Takie rozwiązanie [przewidziane w rozporządzeniu z 2005 r.] wyeliminuje [a przynajmniej ograniczy] możliwość wymuszania na dostawcy usług dodatkowych działań wobec osób nie będących osobami niepełnosprawnymi. W przypadku rachunku lub innych dokumentów w alfabecie Braille’a wnosimy o możliwość zastosowania innych mechanizmów przekazywania informacji osobom niedowidzącym lub niewidomym poprzez przygotowanie odpowiedniego formatu strony internetowej lub formatu np. e- faktury pozwalającej na powiększenie obrazu do wymaganej przez osobę niedowidzącą czcionki. Ponadto proponujemy, by ewentualnie przygotować pliki umowy lub rachunku w formatach pozwalających na ich odczyt przez programy ułatwiające odczyt np. stron internetowych co pozwoli korzystać osobom niewidomym z tej formy, nie tylko z alfabetu Braille’a. 8 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji W tym kontekście zwracamy również uwagę, że jeżeli Rozporządzenie ma aktywizować osoby niepełnosprawne do samodzielnego korzystania z usług telekomunikacyjnych i załatwiania spraw związanych z obsługą umów, np. reklamacje, weryfikacja bilingów, to możliwe, że zwiększy się liczba osób w praktyce wykorzystujących swoje uprawnienia. W związku z tym Ustawodawca winien był dokonać analizy rynku pod kątem dostępności tłumaczeń migowych i w alfabecie Braille'a, średniego czasu koniecznego dla dokonania tłumaczenia w alfabecie Braille'a, potencjalnej liczby osób korzystających z udogodnień. Brak takich analiz rodzi niepokój po stronie przedsiębiorców telekomunikacyjnych, czy w praktyce będzie możliwa realizacja nałożonych na nich obowiązków z uwagi na brak dostępności profesjonalnych, ale jednak specjalistycznych tłumaczy. [APARATY PUBLICZNE] W kontekście aparatów publicznych, zwracamy uwagę, że konieczność ich dostosowania do postanowień Rozporządzenia w szeregu przypadków może oznaczać ich likwidację, a nie o to przecież chodzi Autorom Rozporządzenia. Aparaty publiczne, w czasach szerokich możliwości korzystania z telefonii mobilnej, nie są najbardziej dochodową płaszczyzną funkcjonowania przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Do tej pory przedsiębiorcy telekomunikacyjni [poza podmiotem zobowiązanym do świadczenia usługi powszechnej – Telekomunikacją Polską S.A.] nie musieli dostosowywać aparatów publicznych do wymogów określonych [aktualnie] w Załączniku nr 3 do projektu Rozporządzenia. Konieczność dostosowania wszystkich istniejących aparatów publicznych do obowiązków wynikających z Rozporządzenia będzie się wiązać z wysokimi kosztami. Istnieje ryzyko, że koszty te będą niemożliwe do odzyskania przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych [wobec niskiego poziomu wykorzystania aparatów publicznych]. W takiej sytuacji, zamiast modernizacji aparatów i dostosowania ich do potrzeb osób niepełnosprawnych, operatorzy zlikwidują takie aparaty [na które przecież wciąż istnieje społeczne zapotrzebowanie, w szczególności np. w szpitalach lub w więzieniach]. W związku z powyższym zwracamy się z propozycją, aby postanowienia Rozporządzenia [zawarte w § 1 ust. 3] dotyczyły tylko nowo budowanych [instalowanych] aparatów publicznych. Zwracamy również uwagę, że zgodnie z Rozporządzeniem wszyscy dostawcy usług telefonicznych będą musieli znakować karty telefoniczne w sposób pozwalający na samodzielne posługiwanie się nimi przez osoby niewidome lub słabowidzące. Wnosimy o wprowadzenie do Rozporządzenia przepisu intertemporalnego wskazującego, że przedmiotowy wymóg nie dotyczy kart telefonicznych przygotowanych przez dostawców usług przed wejściem w życie Rozporządzenia. Inne rozwiązanie w praktyce oznaczałoby konieczność zniszczenia znacznych ilości istniejących, a nie sprzedanych jeszcze 9 Krajowa Izba Gospodarcza Elektroniki i Telekomunikacji potencjalnym Abonentom, kart telefonicznych, co wiązałoby się ze znacznymi stratami przedsiębiorców telekomunikacyjnych. [VACATIO LEGIS] Na koniec pragniemy zwrócić uwagę na stosunkowo krótki [mając na uwadze postawione przed przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi zadania] okres vacatio legis, określony w projekcie Rozporządzenia na 3 miesiące od dnia ogłoszenia. Wnosimy o ustalenie tego terminu na przynajmniej 6 miesięcy, zaś dla przygotowania placówek na 12 miesięcy. W przypadku zobowiązania do dostosowania do wymogów Rozporządzenia wszystkich istniejących już aparatów publicznych, wnosimy także o ustalenie dodatkowego dłuższego terminu vacatio legis na dostosowanie aparatów publicznych do postanowień Rozporządzenia, i ustalenie go na 24 miesiące. Zwracamy uwagę, że np. w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 22 czerwca 2011 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach, w zakresie dostosowania fotoradarów do nowych przepisów [w znacznej części sprowadzających się do konieczności przemalowania obudowy fotoradarów na żółto] wskazano, że: „Stacjonarne urządzenia rejestrujące i ich obudowy, zainstalowane w pasie drogowym przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, które nie spełniają określonych w nim wymagań, mogą być wykorzystywane przez okres 36 miesięcy od dnia jego wejścia w życie.” Zwracamy się z prośbą o uwzględnienie powyższych uwag podczas wprowadzania modyfikacji do projektu Rozporządzenia. Prezes Zarządu Stefan Kamiński 10
