D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Katowice

Sygn. akt VII P 1259/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2016 roku
Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych – Wydział VII w składzie:
Przewodniczący: SSR Katarzyna Klaja
Ławnicy: Stanisława Kaźmierska, Barbara Kwol
Protokolant: Monika Saternus
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2016 roku w K.
sprawy z powództwa: M. P.
przeciwko: (...) Spółce Jawnej w S.
o odszkodowanie
1. zasądza od pozwanego (...) Spółki Jawnej w S. na rzecz powoda M. P. kwotę 5250 złotych brutto ( pięć tysięcy
dwieście pięćdziesiąt), tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę;
2. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Prezes Sądu Rejonowego Katowice – Zachód w
Katowicach) kwotę 263,00 złotych (dwieście sześćdziesiąt trzy) tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód
był zwolniony z mocy ustawy;
3. wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1750 złotych ( jeden tysiąc
siedemset pięćdziesiąt).
Sygn. akt VII P 1259/15
UZASADNIENIE
Powód M. P. domagał się zasądzenia od (...) spółki jawnej w S. kwoty 5.250 zł stanowiącej równowartość
trzymiesięcznego wynagrodzenia tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia
wyroku.
W uzasadnieniu pozwu podał, że został zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
Pracodawca wypowiedział mu stosunek pracy jako przyczynę wskazując „wypowiedzenie pracodawcy art. 30 par. 1
pkt 2”.
Pozwany (...) spółka jawna w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie
kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wyjaśnił, że powód był u niego zatrudniony na stanowisku pracownika
fizycznego. Z uwagi na recesję w branży pozwany był zmuszony do redukcji zatrudnienia. Wypowiedział więc
powodowi umowę o pracę wobec braku pracy, zwalniając go jednocześnie z obowiązku świadczenia pracy. Już
wcześniej pozwany zagroził powodowi rozwiązaniem umowy ze względu na brak jego zaangażowania w wykonywanie
obowiązków. Powód jednak nie zmienił swojego nastawienia do obowiązków pracowniczych pozwany zwolnił
więc pracownika najmniej wydajnego. Pozwany wskazał, iż to na prośbę powoda nie wpisał w oświadczeniu o
wypowiedzeniu jego negatywnej oceny jako pracownika.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powód M. P. był zatrudniony w (...) spółce jawnej w S. na podstawie umowy o pracę z dnia 1 grudnia 2006r. zawartej
na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pracownika fizycznego.
(dowód: umowa o pracę z dnia 1.12.2006r. k. 5)
W dniu 13 października 2015r. pozwany złożył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem
trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Pozwany wskazał w piśmie, iż okres wypowiedzenia upływa w dniu 16
stycznia 2016r. oraz że przyczyną rozwiązania umowy o pracę jest „wypowiedzenie pracodawcy art. 30 par. 1 pkt 2”.
Pozwany zwolnił powoda z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia.
(dowód: rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z dnia 13.10.2015r. k. 34)
Jednomiesięczne wynagrodzenie powoda, obliczone według zasad obowiązujących przy wyliczaniu ekwiwalentu za
niewykorzystany urlop wynosiło kwotę 1.750 zł brutto.
(dowód: oświadczenie pozwanego z dnia 21.12.2015r. k. 23)
Sąd zważył, co następuje:
Żądanie powoda zasługiwało na uwzględnienie.
Sąd stwierdził, że powód dochował 7-dniowego terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, o
którym mowa w art. 264 § 1 k.p. albowiem pozew w niniejszej sprawie został przez niego nadany w placówce pocztowej
w dniu 14 października 2015r. zaś pismo wypowiadające umowę o pracę zostało mu doręczone w dniu 13 października
2015r.
Zgodnie z art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest
nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika
- orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do
pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.
Oświadczenie pozwanego z dnia 13 października 2015r. podlegało w pierwszej kolejności ocenie z punktu
widzenia dochowania przez pozwanego wymogów formalnych przewidzianych przez ustawodawcę dla rozwiązywania
stosunków pracy w tym trybie.
I tak, oświadczenie to nastąpiło na piśmie (art. 30 § 3 k.p.), pozwany zawarł w nim również pouczenie o przysługującym
pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy (art. 30 § 5 k.p.).
Natomiast zgodnie z art. 30 § 4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas
nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca
wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.
W świetle utrwalonych poglądów orzecznictwa i doktryny nie budzi wątpliwości, że niepodanie przez pracodawcę
przyczyny wypowiedzenia lub podanie jej w sposób ogólnikowy i niekonkretny stanowi formalną wadę
wypowiedzenia, powodującą jego sprzeczność z prawem i w takim przypadku nie ma potrzeby badania merytorycznej
zasadności wypowiedzenia.
Celem regulacji zawartej w art. 30 § 4 k.p. jest umożliwienie pracownikowi obrony przed wypowiedzeniem umowy
o pracę, a zatem ujęcie przyczyn wypowiedzenia powinno być na tyle konkretne i precyzyjne, aby umożliwiało
pracownikowi rzeczową obronę w razie ewentualnego procesu. W konsekwencji pracodawca nie wywiązuje się z
obowiązku wynikającego z art. 30 § 4 k.p. wówczas, gdy albo w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia, albo
kiedy wskazanie przyczyny jest pozorne w tym znaczeniu, że jest ona niedostatecznie jasna, konkretna, a w rezultacie
niezrozumiała dla pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2012r., II PK 315/11, LEX nr 1164441).
Wskazać należy, iż w świetle powołanego przepisu dopuszczalne są różne sposoby określenia przyczyny
wypowiedzenia umowy o pracę. Istotne bowiem jest, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób niebudzący
wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku
pracy; konkretyzacja przyczyny, wskazanie konkretnego zachowania pracownika (działania lub zaniechania), z
którym ten zarzut się łączy, może nastąpić poprzez szczegółowe określenie tego zachowania w treści oświadczenia
o wypowiedzeniu lub poprzez sformułowanie w sposób uogólniony, jeżeli wynika ze znanych pracownikowi
okoliczności, wiążących się w sposób niebudzący wątpliwości z podaną przez pracodawcę przyczyną rozwiązania
umowy (wyrok z dnia 15 listopada 2006 r., I PK 112/06, Prawo Pracy 2007 nr 5, str. 27).
Pracodawca nie może również powoływać w postępowaniu sądowym nowych, wcześniej w ogóle niewskazanych w
pisemnym oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyn, okoliczności lub uzasadnienia kwestionowanego
wypowiedzenia.
W wyroku z dnia 2 października 2002r. (I PKN 586/01, LEX nr 577447) Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, iż
obowiązek wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę jest rozumiany w orzecznictwie jako
powinność podania przyczyny skonkretyzowanej, nie ograniczającej się do powtórzenia wyrażeń ustawowych lub
przytoczenia ogólnikowych zwrotów (tak w szczególności uzasadnienie tezy III uchwały pełnego składu Izby Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 maja 1978 r., V PZP 6/77, OSNCP 1978 z. 8 poz. 127). Zaznaczył, że wprawdzie w
judykaturze przyjmuje się także, iż badanie konkretności wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy
o pracę podlega ocenie z uwzględnieniem innych znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę ale
nie uzasadnia to kreowania przez pracodawcę nowych zarzutów przeciwko pracownikowi dopiero w postępowaniu
sądowym.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego badanej sprawy stwierdzić należało, iż pozwany
pracodawca w oświadczeniu z dnia 13 października 2015r. o wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę w ogóle nie
wskazał przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie stosunku pracy w rozumieniu art. 30 § 4 k.p.
Pozwany posłużył się wyłącznie sformułowaniem „wypowiedzenie pracodawcy art. 30 par. 1 pkt 2” co stanowi jedynie
wskazanie podstawy prawnej wypowiedzenia, w żadnej mierze nie wyczerpuje jednak wymogu podania konkretnej
przyczyny i prawdziwej przyczyny wypowiedzenia, która w świetle przedmiotowego przepisu oznacza powód, który
zdaniem pracodawcy uzasadnia wypowiedzenie (por. wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2014r., I PK 244/13, LEX nr
1498580).
Jakkolwiek więc pozwany wskazał w odpowiedzi na pozew, iż u podstaw jego decyzji o wypowiedzeniu powodowi
umowy o pracę leżała z jednej strony konieczność redukcji zatrudnienia a z drugiej negatywna ocena jakości pracy
świadczonej przez powoda, to jednakże bez wątpienia pozwany był obowiązany powołać te okoliczności już w złożonym
powodowi oświadczeniu o wypowiedzeniu nie zaś dopiero w toku postępowania sądowego.
Mając powyższe na uwadze, wobec ustalenia, iż pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę na czas nieokreślony za
wypowiedzeniem bez podania przyczyny je uzasadniającej stwierdzić należało, iż zostało dokonane ono z naruszeniem
przepisów o wypowiadaniu umów o prace tj. art. 30 § 4 k.p. W tym stanie rzeczy nie zachodziła potrzeba badania
wypowiedzenia w kontekście jego zasadności.
Niezależnie od powyższego zaznaczyć należy, iż trafnie podniósł powód, że błędnie pozwany wskazał w oświadczeniu
datę rozwiązania stosunku pracy po upływie okresu wypowiedzenia. Zgodnie z bowiem z art. 30 § 21 k.p. okres ten
upływał w przypadku z dniem 31 stycznia 2016r. nie zaś w dniu 16 stycznia 2016r., jak podał pozwany. Odnosząc się
w tym miejscu do oświadczenia pełnomocnika strony pozwanej, iż powyższe było wynikiem omyłki pisarskiej (k. 49)
godzi się podkreślić, iż na pracodawcy spoczywa obowiązek sformułowania oświadczenia o wypowiedzeniu w sposób
jasny, konkretny i precyzyjny a z jego treści ma dla pracownika wynikać w sposób nie budzący wątpliwości tryb jak i
przyczyna rozwiązania stosunku pracy, nie powinno ono również wprowadzać pracownika w błąd odnośnie terminu
ustania stosunku pracy.
Reasumując, Sąd uznał wypowiedzenie powodowi umowy o pracę za naruszające przepisy o rozwiązywaniu umów o
pracę w tym trybie i stosownie do żądania powoda zasądził na jego rzecz odszkodowanie, o czym orzekł w punkcie
1 wyroku.
Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków mając na względzie, iż mieli oni zeznawać
na okoliczność sposobu i przyczyn rozwiązania umowy o pracę z powodem. Tymczasem, jak już wyżej wskazano w
związku ze stwierdzeniem niezgodności wypowiedzenia z przepisami o wypowiadaniu umów o pracę, nie podlegało
ono już badaniu w kontekście zasadności tegoż wypowiedzenia.
Zgodnie zaś z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.
Na zasadzie art. 471 k.p. Sąd ustalił wysokość odszkodowania na kwotę wynagrodzenia za okres trzech miesięcy tyle
bowiem wynosił okres wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Kwota jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda
obliczonego według zasad dotyczących obliczania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (§ 2 ust. 1 pkt
2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia
w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw,
dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia i innych należności przewidzianych w kodeksie pracy - Dz.U. z 1996r,
Nr 62, poz. 289 z późn. zm.) wyniosła 1.750 zł, stąd kwotę odszkodowania Sąd ustalił na 5.250 zł.
O kosztach sądowych orzeczono na mocy art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. 2014.1025 t. jedn. z późn. zm.) i art. 13 tej ustawy nakazując
pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 5% opłaty sądowej obliczonej od wartości zasądzonego świadczenia,
której powód nie miał obowiązku uiścić.
Na zasadzie art. 4772 § 1 k.p. wyrokowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności.