ZESŁANIE DUCHA ŚW.

15 maja 2016r. – Niedziela
ZESŁANIE DUCHA ŚW.
Dominica Pentecostes – I classis
15 maja 2016r. [ kolor szat czerwone ] Niedziela – ZESŁANIE DUCHA ŚW. (1. kl. z oktawą
1. kl.) Msza wł., Gloria, sekwencja Veni Sancte Spiritus, Credo, prefacja o Duchu Św.,
Communicantes i Hanc igitur wł. Mszalik Tyniecki strony: 465 - 470
RRP: Dzisiaj odbywa się procesja w niedzielę Zesłania Ducha Św. (tit. IX, cap. 13, pp. 507–509).
Pięćdziesiątego dnia po swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus zesłał Ducha Świętego na
Maryję i Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku, wypełniając tym samym swoją obietnicę: "Gdy
przyjdzie Duch Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi,
On będzie świadczył o Mnie" (J 15, 26). W dniu Pięćdziesiątnicy Kościół, ożywiony Duchem
Świętym, rozpoczyna przepowiadanie radosnej nowiny o zbawieniu wszystkim narodom.
Zielone Świątki, bo tak brzmi popularna nazwa dzisiejszej uroczystości, to jedno z najstarszych
świąt Kościoła, obchodzone już w czasach apostolskich. Dzień ten posiadał wtedy praktycznie tę
samą rangę, co uroczystość Paschy. W pierwszych wiekach w wigilię tego święta udzielano chrztu
katechumenom. W średniowieczu istniał zwyczaj rzucania z sufitu kościoła, w trakcie
odprawiania Mszy świętej, róż i innych kwiatów symbolizujących dary Ducha Świętego. W
bazylikach i katedrach w czasie uroczystości wypuszczano z klatek gołębie: symbol Ducha
Świętego.
Kościół przypomina, że Pięćdziesiątnica jest wypełnieniem i zakończeniem Świąt
Paschalnych. Duch Święty - Nowe Życie w Chrystusie - był celem całej działalności Chrystusa.
Zgodnie z obietnicą, po wywyższeniu Chrystusa na drzewie krzyża, gdy dostęp do Ojca został
otwarty, a dziecięctwo Boże stało się rzeczywistością, posłany zostaje Duch Ojca i Syna, by
prowadził dalej dzieło Jezusa.
Dzisiaj za pobożne, publiczne odmówienie całego hymnu: "O Stworzycielu Duchu,
przyjdź..." można dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami.
1klasy
Szaty czerwone
INTROITUS:
Mdr 1,7
Duch Pański napełnił okrąg ziemi, alleluja: Spíritus Dómini replévit orbem
A Ten, który wszystko obejmuje, zna każde terrárum, allelúia: et hoc quod
słowo, alleluja, alleluja, alleluja.
cóntinet ómnia, sciéntiam habet
vocis, allelúia, allelúia, allelúia
Ps 67,2
Ps. Bóg wstaje, a rozpraszają się Jego Exsúrgat Deus, et dissipéntur inimíci
wrogowie i pierzchają przed Jego obliczem eius: et fúgiant, qui odérunt eum, a
ci, którzy Go nienawidzą. V. Chwała Ojcu.
fácie eius. V. Glória Patri.
ORATIO:
Boże, któryś w dniu dzisiejszym pouczył Deus, qui hodiérna die corda fidélium
serca wiernych światłem Ducha Świętego, Sancti Spíritus illustratióne docuísti:
daj nam w tymże Duchu poznać co jest da nobis in eódem Spíritu recta
prawe i pociechą Jego zawsze się radować. sápere;
et
de
eius
semper
Przez Pana.
consolatióne gaudére. Per Dominum.
LECTIO:
Dz 2,1-11
Dar języków jest potwierdzeniem powszechnej misji Kościoła. Wszystkie narody są wezwane do
słuchania Dobrej Nowiny.
Gdy nadeszły dni Zielonych Świąt, byli
wszyscy razem na tym samym miejscu. I
stał się z nagła z nieba szum jakby
nadchodzącego wichru gwałtownego i
napełnił cały dom, gdzie siedzieli. I ukazały
się im rozdzielone języki na kształt ognia,
który spoczął na każdym z nich z osobna. I
wszyscy napełnieni byli Duchem Świętym,
i poczęli mówić różnymi językami, jako im
Duch Święty mówić dawał. A przebywali w
Cum compleréntur dies Pentecóstes,
erant omnes discípuli pariter in
eódem loco: et factus est repéente de
coelo sonus, tamquam adveniéntis
spíritus veheméntis: et replévit totam
domum, ubi erant sedentes. Et
apparuérunt illis dispertítæ linguæ
tamquam
ignis,
sedítque
supra
síngulos eórum: et repléti sunt omnes
Spíritu Sancto, et coepérunt loqui
Jerozolimie żydzi, ludzie nabożni ze
wszystkich narodów, które są pod niebem.
Gdy tedy rozległ się ten szum, zbiegło się
mnóstwo ludzi i osłupieli, bo każdy
posłyszał ich mówiących swoim językiem.
Toteż zdumiewali się wszyscy i mówili
zdziwieni: «Czyż ci wszyscy, którzy mówią,
nie są Galilejczykami? Jakże więc
słyszymy, i to każdy z nas swój własny
język, w którym się urodziliśmy? Partowie i
Medowie,
Elamici
i
mieszkańcy
Mezopotamii, Judei i Kapadocji, Pontu i
Azji, Frygii i Pamfilii, Egiptu i ziem
libijskich, leżących koło Cyreny, i
przybysze z Rzymu, Żydzi też i prozelici,
Kreteńczycy i Arabowie — słyszeliśmy ich
mówiących w naszych językach o wielkich
sprawach Bożych».
GRADUALE:
Alleluja, alleluja Ps. Ześlij Ducha Twojego,
a powstanie życie i odnowisz oblicze ziemi,
alleluja.
Tu się przyklęka.
V. Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca
Twych wiernych i zapal w nich ogień
Twojej miłości.
SEQUENTIA:
Przybądź Duchu Święty
Ześlij na nas z nieba
Promień Twego światła.
váriis linguis, prout Spíritus Sanctus
dabat éloqui illis. Erant autem in
Ierúsalem habitántes Iudaei, viri
religiósi ex omni natióne, quæ sub
coelo est. Facta autem hac voce,
convénit multitúdo, et mente confúsa
est, quóniam audiébat unusquísque
lingua sua illos loquéntes. Stupébant
autem omnes et mirabántur, dicéntes:
Nonne ecce omnes isti, qui loquúntur,
Galilaei sunt? Et quómodo nos
audívimus
unusquísque
linguam
nostram, in qua nati sumus? Parthi et
Medi et Ælamítæ et qui hábitant
Mesopotámiam,
Iudaeam
et
Cappadóciam, Pontum et Asiam,
Phrýgiam et Pamphýliam, Ægýptum et
partes Líbyæ, quæ est circa Cyrénen,
et ádvenæ Románi, Iudaei quoque et
Prosélyti, Cretes et Arabes: audívimus
eos loquéntes nostris linguis magnália
Dei.
Allelúia, allelúia Ps103,30 Emítte
Spíritum tuum, et creabúntur, et
renovábis fáciem terræ. Allelúia.
Hic genuflectitur
V. Veni, Sancte Spíritus, reple tuórum
corda fidélium: et tui amóris in eis
ignem accende.
Veni, Sancte Spíritus,
et emítte caelitus
lucis tuæ rádium.
Przyjdź, ojcze ubogich,
Przybądź, dawco darów,
Przybądź, serc światłości.
Veni, pater páuperum;
veni, dator múnerum;
veni, lumen córdium.
Przyjdź, Pocieszycielu,
Słodki gościu duszy,
Słodkie pokrzepienie.
Consolátor óptime,
dulcis hospes ánimæ,
dulce refrigérium.
Tyś spoczynkiem w pracy,
Tyś ochłodą w skwarze,
Tyś pociechą w płaczu.
In labóre réquies,
in æstu tempéries,
in fletu solácium.
O światłości błoga,
Napełń wnętrze serca
Wszystkich Twoich wiernych.
O lux beatíssima,
reple cordis íntima
tuórum fidélium.
Bez Twej Boskiej Woli
Sine tuo númine
Nie ma nic w człowieku,
Nie ma nic bez winy.
nihil est in hómine,
nihil est innóxium.
Obmyj to, co brudne,
Zroś to, co jest oschłe,
Ulecz, co zranione.
Lava quod est sórdidum,
riga quod est áridum,
sana quod est sáucium.
Zegnij, co oporne,
Ogrzej, co jest zimne,
Sprostuj to, co błędne.
Flecte quod est rígidum,
fove quod est frígidum,
rege quod est dévium.
Udziel Twoim wiernym,
Tobie ufającym,
Siedem świętych darów.
Da tuis fidélibus,
in te confidéntibus,
sacrum septenárium.
Daj zasługę cnoty,
Daj zbawienny koniec,
Daj wieczystą radość.
Amen. Alleluja.
EVANGELIUM:
Onego czasu rzekł Jezus uczniom swoim:
«Jeśli mnie kto miłuje, będzie przestrzegał
nauki mojej i Ojciec mój umiłuje go, i
przyjdziemy do niego, i przebywać u niego
będziemy. Kto mnie nie miłuje, nauki mojej
nie
przestrzega.
A
nauka,
którą
słyszeliście, nie jest moja, ale Tego, który
mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem,
wśród was przebywając. Lecz Pocieszyciel,
Duch Święty, którego Ojciec pośle w imię
moje, On was wszystkiego nauczy i
przypomni wam wszystko, cokolwiek wam
powiedziałem. Pokój zostawiam wam,
pokój mój daję wam, nie jako daje świat, ja
wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze
ani się nie lęka. Słyszeliście, żem ja wam
powiedział: odchodzę i przychodzę do was.
Gdybyście
mnie
miłowali,
zaiste
radowalibyście się, że idę do Ojca. Bo
Ojciec większy jest niźli ja. I teraz
powiedziałem wam, zanim się to stanie,
abyście, gdy się stanie, uwierzyli. Już o
wielu rzeczach wam mówić nie będę.
Nadchodzi bowiem książę tego świata, lecz
nie ma on nic we mnie. Ale, żeby świat
poznał, że miłuję Ojca i jak Ojciec mi
rozkazał, tak czynię».
Da virtútis méritum,
da salútis éxitum,
da perénne gáudium.
Amen. Allelúia.
J14,23-31
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis
suis: Si quis díligit me, sermónem
meum servábit, et Pater meus díliget
eum, et ad eum veniémus et
mansiónem apud eum faciémus: qui
non díligit me, sermónes meos non
servat. Et sermónem quem audístis,
non est meus: sed eius, qui misit me,
Patris. Hæc locútus sum vobis, apud
vos manens. Paráclitus autem Spíritus
Sanctus, quem mittet Pater in nómine
meo, ille vos docébit ómnia et súggeret
vobis ómnia, quæcúmque díxero vobis.
Pacem relínquo vobis, pacem meam do
vobis: non quómodo mundus dat, ego
do vobis. Non turbátur cor vestrum
neque formídet. Audístis, quia ego dixi
vobis: Vado et vénio ad vos. Si diligere
tis me, gaudere tis utique, quia vado
ad Patrem: quia Pater maior me est.
Et nunc dixi vobis, priúsquam fiat: ut,
cum factum fúerit, credátis. Iam non
multa loquar vobíscum. Venit enim
princeps mundi huius, et in me non
habet quidquam. Sed ut cognóscat
mundus, quia díligo Patrem, et sicut
mandátum dedit mihi Pater, sic fácio.
OFFERTORIUM:
Utwierdź to, Boże, czegoś w nas dokonał.
Przez wzgląd na Twoją świątynię, która
jest w Jeruzalem, niech królowie złożą Ci
dary, alleluja.
Ps 67,29-30
Confírma hoc, Deus, quod operátus es
in nobis: a templo tuo, quod est in
Ierúsalem, tibi ófferent reges múnera,
allelúia.
SECRETA:
Prosimy Cię, Panie, uświęć złożone dary i Múnera, quaesumus, Dómine, obláta
oczyść nasze serca światłem Ducha sanctífica: et corda nostra Sancti
Świętego. Przez Pana.
Spíritus illustratióne emúnda. Per
Dominum.
PRAEFATIO DE SPIRITU SANCTO :
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne Vere dignum et iustum est, æquum et
i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie salutáre, nos tibi semper et ubíque
Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze grátias ágere: Dómine sancte, Pater
święty, wszechmogący, wieczny Boże: przez omnípotens,
ætérne
Deus:
per
Chrystusa,
Pana
naszego.
On
to Christum, Dóminum nostrum. Qui,
wstąpiwszy ponad wszystkie niebiosa i ascéndens
super
omnes
coelos
siedząc na prawicy Twojej zesłał (w dniu sedénsque
ad
déxteram
tuam,
dzisiejszym) obiecanego Ducha Świętego na promíssum Spíritum Sanctum in fílios
przybrane dzieci. Dlatego cały okrąg ziemi adoptiónis
effúdit.
Quaprópter
tonie w nadmiarze radości. Lecz i Moce profúsis
gáudiis totus in orbe
niebieskie, i anielskie Potęgi śpiewają terrárum mundus exsúltat. Sed et
hymn ku Twojej chwale, wołając bez końca: supérnæ Virtútes atque angélicæ
Potestátes
hymnum
glóriæ
tuæ
cóncinunt, sine fine dicéntes:
Dz 2,2.4
COMMUNIO:.
Nagle dał się słyszeć z nieba szum jakby Factus est repénte de coelo sonus,
nadchodzącego wichru gwałtownego tam tamquam
adveniéntis
spíritus
gdzie przebywali, alleluja. I wszyscy zostali veheméntis,
ubi
erant
sedéntes,
napełnieni Duchem Świętym i mówili o allelúia: et repléti sunt omnes Spíritu
wielkich sprawach Bożych,
alleluja, Sancto, loquéntes magnália Dei,
alleluja.
allelúia, allelúia.
POSTCOMMUNIO:
Panie, niech tchnienie Ducha Świętego Sancti Spíritus, Dómine, corda nostra
oczyści nasze serca, i użyźni je rosą Jego mundet infúsio: et sui roris íntima
łaski. Przez Pana.
aspersióne fecúndet. Per Dominum.
BIBLIA PAULISTÓW:
LECTIO:
Dz 2,1-11
Dar języków jest potwierdzeniem powszechnej misji Kościoła. Wszystkie narody są wezwane do
słuchania Dobrej Nowiny.
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, byli wszyscy w tym samym miejscu. Nagle
rozległ się szum z nieba, jakby gwałtownie wiejącego wiatru. I napełnił cały dom, w
którym przebywali. Zobaczyli też języki podobne do ognia. Rozdzielały się one i na
każdym z nich spoczął jeden. Wszystkich napełnił Duch Święty. Zaczęli mówić różnymi
językami, tak jak im Duch pozwalał się wypowiadać. Przebywali wtedy w Jeruzalem
mieszkańcy Judei i pobożni Żydzi ze wszystkich krajów świata. Kiedy usłyszeli ten szum,
zebrali się tłumnie. Zdumieli się, gdyż każdy z nich słyszał, że przemawiają jego własną
mową. Dziwiąc się temu bardzo, mówili: „Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są
Galilejczykami? Jak to więc możliwe, że każdy z nas słyszy swą ojczystą mowę? Są tu
Partowie, Medowie, Elamici, mieszkańcy Mezopotamii, Judei, Kapadocji, Pontu, Azji,
Frygii, Pamfilii, Egiptu, części Libii położonej w pobliżu Cyreny i przybysze z Rzymu. Są
Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy oraz Arabowie, a słyszymy, jak w naszych językach
mówią o wielkich dziełach Boga”.
EVANGELIUM:
J14,23-31
Onego czasu rzekł Jezus uczniom swoim: „Każdy, kto Mnie miłuje, będzie
zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go. Przyjdziemy do niego i będziemy u
niego mieszkać. Ten, kto Mnie nie miłuje, nie przestrzega mojej nauki. Nauka, jednak,
której słuchacie, nie jest moja, lecz Ojca, który Mnie posłał. Powiedziałem to,
przebywając jeszcze wśród was. A Wspomożyciel – Duch Święty, którego Ojciec pośle w
moim imieniu, pouczy was o wszystkim oraz przypomni wszystko, co wam powiedziałem.
Pozostawiam wam pokój, obdarzam was moim pokojem. Ale Ja nie obdarzam was w taki
sposób, jak czyni to świat. Nie pozwólcie, aby wasze serca były wstrząśnięte i nie lękajcie
się. Słyszeliście przecież, co wam powiedziałem: Odchodzę, lecz powrócę do was.
Gdybyście Mnie miłowali, to rozradowalibyście się, że idę do Ojca. Ojciec bowiem jest
większy ode Mnie. A mówię wam to teraz, zanim się stanie, abyście uwierzyli, gdy to
nastąpi. Już nie będę długo z wami rozmawiał, gdyż nadchodzi władca tego świata, który
nie ma nic wspólnego ze Mną. Trzeba jednak, aby świat zrozumiał, że miłuję Ojca i tak
postępuję, jak On mi polecił. Wstańcie, chodźmy stąd!
Jan Paweł II
DUCH ŚWIĘTY WE WCIELENIU
1. Jezus związany jest z Duchem Świętym od pierwszej chwili swego istnienia w czasie, jak
przypomina «Symbol nicejsko-konstantynopolitański»: «Et incarnatus est de Spiritu Sancto ex
Maria Virgine». Wiara Kościoła w tę tajemnicę opiera się na słowie Bożym: «Duch Święty zwiastuje Maryi anioł Gabriel - zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte,
które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym» (Łk 1, 35). A Józef słyszy: «z Ducha Świętego jest
to, co się w Niej poczęło» (Mt 1, 20).
Dzięki bezpośredniej interwencji Ducha Świętego urzeczywistnia się we Wcieleniu najwyższa
łaska, «łaska zjednoczenia» natury ludzkiej z osobą Słowa. Zjednoczenie to jest źródłem
wszystkich innych łask, jak wyjaśnia św. Tomasz (Summa Theologiae III, q. 2, a. 10-12; q. 6, a. 6; q.
7, a. 13).
2. Aby zgłębić na czym polega rola Ducha Świętego w wydarzeniu Wcielenia, należy powrócić do
danych, których dostarcza nam słowo Boże.
Św. Łukasz stwierdza, że Duch Święty zstępuje jako moc z wysoka na Maryję, która zostaje nią
osłonięta. Ze Starego Testamentu wiemy, że ilekroć Bóg decyduje wzbudzić życie, działa mocą
swego stwórczego tchnienia: «Przez słowo Pana powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy przez
tchnienie ust Jego» (Ps 33 [32], 6). Odnosi się to do każdego żywego istnienia, i to tak dalece, że
Bóg «niech tylko zwróci uwagę, niech życie i tchnienie odbierze, a wszelkie ciało (to znaczy
wszelkie ludzkie istnienie) zaginie i człowiek w pył się obróci» (Hi 34, 14-15). Bóg sprawia, że Jego
Duch interweniuje zwłaszcza w chwilach, kiedy Izrael nie może podnieść się z upadku o własnych
siłach. Mówi o tym dramatyczna wizja proroka Ezechiela, przedstawiająca spustoszoną dolinę,
pełną kości: «duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach» (Ez 37, 10).
Dziewicze poczęcie Jezusa jest «największym dziełem jakiego dokonał Duch Święty w dziejach
stworzenia oraz w dziejach zbawienia» (Dominum et Vivificantem, 50). W tym wydarzeniu łaski
dziewica staje się płodna, niewiasta odkupiona od swego poczęcia wydaje na świat Odkupiciela.
W ten sposób zostaje przygotowane nowe stworzenie i nowe i odwieczne przymierze: zaczyna żyć
człowiek, który jest Synem Bożym. Przed tym wydarzeniem nikt nigdy nie powiedział, że Duch
Święty może bezpośrednio zstąpić na kobietę i uczynić ją matką. Kiedy w dziejach Izraela
następują cudowne narodziny i mówi się o Bożej interwencji, odnosi się ona do nowo narodzonego,
a nie do matki.
3. Jeśli stawiamy sobie pytanie, w jakim celu Duch Święty dokonał dzieła wcielenia, słowo Boże
odpowiada nam syntetycznie w Drugim Liście św. Piotra, że uczynił to, byśmy stali się
«uczestnikami Boskiej natury» (2 P 1, 4). «Istotnie - wyjaśnia św. Ireneusz z Lyonu - to jest racja,
dla której Słowo stało się człowiekiem a Syn Boży Synem człowieczym: aby człowiek żyjąc w
komunii ze Słowem i otrzymując w ten sposób synostwo Boże, stał się synem Bożym» (Adv. Haer., 3,
19, 1). Podobnie pisze św. Atanazy: «Kiedy Słowo zatrzymało się nad świętą Dziewicą Maryją, Duch
wraz ze Słowem wszedł w Nią; w Duchu uformowało sobie ciało i przystosowało je do siebie,
pragnąc przez siebie zjednoczyć i doprowadzić do Ojca całe stworzenie» (Ad Serap., 1, 31). Do tych
słów nawiązuje św. Tomasz: «Jednorodzony Syn Boży pragnąc, byśmy byli uczestnikami Jego
Bóstwa, przyjął naszą ludzką naturę, by stając się człowiekiem uczynił ludzi bogami» (Opusc. 57
in festo Corp. Christi, 1), to znaczy uczestnikami Boskiej natury dzięki łasce.
Tajemnica wcielenia ujawnia zdumiewającą miłość Bożą, której Duch Święty jest najwyższym
uosobieniem jako Miłość Boża, Osoba-Miłość: «W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał
Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu» (1 J 4, 9). We wcieleniu
chwała Boża objawia się bardziej niż w jakimkolwiek innym dziele.
Nie bez powodu w Gloria in excelsis śpiewamy: «Chwalimy Cię. Błogosławimy Cię. (...) Dzięki Ci
składamy, bo wielka jest chwała Twoja». Słowa te można odnieść w sposób szczególny do
działania Ducha Świętego, który w Pierwszym Liście św. Piotra nazwany jest «Duchem chwały» (1
P 4, 14). Chwała ta jest całkowicie darmowa: nie chodzi o to, by wziąć lub przyjąć, lecz jedynie by
dać. Dając nam swego Ducha, który jest źródłem życia, Ojciec objawia swą chwałę i czyni ją
widzialną w naszym życiu. W tym sensie św. Ireneusz mówi, że «chwałą Boga jest żywy człowiek»
(Adv. Haer. IV, 20, 7).
4. Pragnąc teraz lepiej zrozumieć, co wydarzenie wcielenia objawia nam na temat tajemnicy
Ducha, możemy powiedzieć, że wydarzenie to przede wszystkim ukazuje nam, że jest On łaskawą
mocą Bożą rodzącą życie.
Moc «osłaniająca» Maryję przywodzi na pamięć obłok Pański, który okrywał namiot na pustyni
(por. Wj 40, 34) lub wypełniał świątynię (por. 1 Krl 8, 10). Jest to zatem obecność przyjazna,
zbawcza bliskość Boga, który przychodzi, by zawrzeć przymierze miłości ze swymi dziećmi. Jest to
moc w służbie miłości, która wyraża się w pokorze: nie tylko wzbudza pokorę Maryi, służebnicy
Pańskiej, lecz niemal kryje się za Nią tak bardzo, że nikt w Nazarecie nie domyśla się, że «z Ducha
Świętego jest to, co się w Niej poczęło» (Mt 1, 20). Św. Ignacy Antiocheński wyraża w godny
podziwu sposób tę paradoksalną tajemnicę: «Wobec księcia tego świata pozostało ukryte
dziewictwo Maryi, a także jej poród oraz śmierć Pana. Oto trzy głośne tajemnice, które dokonały
się w spokojnym milczeniu Boga» (Ad Eph., 19, 1).
5. Tajemnica wcielenia, widziana z perspektywy Ducha Świętego, który tego dokonał, rzuca
również światło na tajemnicę człowieka.
Choć prawdą jest, że Duch działa w sposób wyjątkowy w tajemnicy wcielenia, jest On obecny
również na początku każdego ludzkiego istnienia. Nasze istnienie jest «istnieniem przyjętym»,
rzeczywistością przemyślaną, umiłowaną i darowaną. Ewolucja nie jest wystarczającym
wyjaśnieniem początków rodzaju ludzkiego, podobnie jak biologiczna przyczynowość rodziców nie
może stanowić jedynego wyjaśnienia narodzin dziecka. W transcendencji swego działania,
szanującego zawsze «przyczyny wtórne», Bóg stwarza duchową duszę nowego ludzkiego istnienia,
przekazując mu życiowe tchnienie (por. Rdz 2, 7) za pośrednictwem swego Ducha, który jest
«dawcą życia». Każde dziecko należy zatem postrzegać i przyjmować jako dar Ducha Świętego.
Czystość osób bezżennych i dziewic również stanowi szczególny odblask tej miłości «rozlanej w
sercach naszych przez Ducha Świętego» (por. Rz 5, 5). Duch, który uczynił dziewicę Maryję
uczestniczką Boskiej płodności, daje także tym, którzy wybrali dziewictwo ze względu na
Królestwo niebieskie, liczne potomstwo w duchowej rodzinie, złożonej z tych wszystkich, którzy
«ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili» (J 1, 13).