PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE ZESŁANIA DUCHA ŚW

16 maja 2016r. – Poniedziałek
PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE ZESŁANIA DUCHA ŚW
( Stacja u Sw. Piotra w Okowach )
Die II infra octavam Pentecostes - Dies Octavae I classis
16 kwietnia 2016r. [ kolor szat czerwone ] PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE ZESŁANIA
DUCHA ŚW. ( 1. Kl). Msza wł., Gloria, sekwencja Veni Sancte Spiritus, Credo, prefacja o Duchu
Św., Communicantes i Hanc igitur wł.
Duch Święty udziela się duszom w sakramentach. Przez Chrzest zapoczątkowuje w nas
życie Boże, przez Bierzmowanie umacnia je, a przez Eucharystię rozwija i doskonali. W dniu
dzisiejszym Kościół przypomina ochrzczonym wielkość życia nadprzyrodzonego, które rozpoczęli
przyjmując Chrzest.
1klasy
Szaty czerwone
INTROITUS:
Ps 80,17
Nakarmił ich wyborną pszenicą, alleluja, Cibávit eos ex ádipe fruménti,
alleluja, i nasycił miodem z opoki, alleluja, allelúia: et de petra, melle saturávit
alleluja.
eos, allelúia, allelúia.
Ps 80,2
Ps. Radośnie śpiewajcie Bogu, obrońcy Exsultáte
Deo,
adiutóri
nostro:
naszemu, wykrzykujcie Boga Jakuba. V. iubiláte Deo Iacob. V. Glória Patri.
Chwała Ojcu.
ORATIO:
Boże, Tyś zesłał Ducha Świętego na Swoich Deus, qui Apóstolis tuis Sanctum
Apostołów; spełnij pobożne prośby Swego dedísti Spíritum: concéde plebi tuæ
ludu i racz obdarzyć pokojem tych, którym piæ petitiónis efféctum; ut, quibus
dałeś łaskę wiary. Przez Pana.
dedísti fidem, largiáris et pacem. Per
Dominum.
LECTIO:
Dz10,34.42-48
Św. Piotr pouczony widzeniem udał się do domu oficera rzymskiego, aby przyjąć go do
Kościoła. Duch Święty zstępując na tę rodzinę okazał, że Kościół winien być otwarty dla
wszystkich narodów.
W one dni: Otworzywszy usta swoje Piotr
rzekł: «Mężowie bracia, Pan rozkazał nam,
abyśmy głosili ludowi i świadczyli, że On
jest ustanowionym przez Boga sędzią
żywych i umarłych. O Nim świadczą
wszyscy Prorocy, że ci wszyscy, którzy weń
wierzą, dostępują odpuszczenia grzechów
przez imię Jego». A gdy Piotr jeszcze mówił
te słowa, zstąpił Duch Święty na
wszystkich słuchających mowy. I zdumieli
się nawróceni Żydzi, którzy przybyli z
Piotrem, że i na pogan łaska Ducha
Świętego się wylała. Słyszeli ich bowiem
mówiących językami i wielbiących Boga.
Wtedy odpowiedział Piotr «Czyż może kto
wzbronić wody, żeby nie byli ochrzczeni ci,
którzy otrzymali Ducha Świętego jako i
my?» I rozkazał ich ochrzcić w imię Pana
Jezusa Chrystusa.
In diébus illis: Apériens Petrus os
suum, dixit: Viri fratres, nobis
præcépit Dóminus prædicáre pópulo:
et testificári, quia ipse est, qui
constitútus est a Deo iudex vivórum et
mortuórum. Huic omnes Prophétæ
testimónium pérhibent, remissiónem
peccatórum accípere per nomen eius
omnes, qui credunt in eum. Adhuc
loquénte Petro verba hæc, cecidit
Spíritus Sanctus super omnes, qui
audiébant verbum. Et obstupuérunt
ex circumcisióne fidéles, qui vénerant
cum Petro: quia et in natiónes grátia
Spíritus Sancti effúsa est. Audiébant
enim illos loquéntes linguis et
magnificántes Deum. Tunc respóndit
Petrus:
Numquid
aquam
quis
prohibére potest, ut non baptizéntur
hi, qui Spíritum Sanctum accepérunt
sicut et nos? Et iussit eos baptizári in
nómine Dómini Iesu Christi.
GRADUALE:
Alleluja, alleluja . Opowiadali Apostołowie
rozmaitymi językami wielkie dzieła Boże.
Alleluja. Tu się przyklęka V. Przyjdź,
Duchu Święty, napełnij serca Twych
wiernych i zapal w nich ogień Twojej
miłości.
SEQUENTIA:
Przybądź Duchu Święty
Ześlij na nas z nieba
Promień Twego światła.
Allelúia, allelúia Dz2,4 Loquebántur
váriis linguis Apóstoli magnália Dei.
Allelúia.
Hic genuflectitur
V. Veni, Sancte Spiritus, reple tuorum
corda fidélium: et tui amóris in eis
ignem accénde.
Veni, Sancte Spíritus,
et emítte caelitus
lucis tuæ rádium.
Przyjdź, ojcze ubogich,
Przybądź, dawco darów,
Przybądź, serc światłości.
Veni, pater páuperum;
veni, dator múnerum;
veni, lumen córdium.
Przyjdź, Pocieszycielu,
Słodki gościu duszy,
Słodkie pokrzepienie.
Consolátor óptime,
dulcis hospes ánimæ,
dulce refrigérium.
Tyś spoczynkiem w pracy,
Tyś ochłodą w skwarze,
Tyś pociechą w płaczu.
In labóre réquies,
in æstu tempéries,
in fletu solácium.
O światłości błoga,
Napełń wnętrze serca
Wszystkich Twoich wiernych.
O lux beatíssima,
reple cordis íntima
tuórum fidélium.
Bez Twej Boskiej Woli
Nie ma nic w człowieku,
Nie ma nic bez winy.
Sine tuo númine
nihil est in hómine,
nihil est innóxium.
Obmyj to, co brudne,
Zroś to, co jest oschłe,
Ulecz, co zranione.
Lava quod est sórdidum,
riga quod est áridum,
sana quod est sáucium.
Zegnij, co oporne,
Ogrzej, co jest zimne,
Sprostuj to, co błędne.
Flecte quod est rígidum,
fove quod est frígidum,
rege quod est dévium.
Udziel Twoim wiernym,
Tobie ufającym,
Siedem świętych darów.
Da tuis fidélibus,
in te confidéntibus,
sacrum septenárium.
Daj zasługę cnoty,
Daj zbawienny koniec,
Daj wieczystą radość.
Amen. Alleluja.
Da virtútis méritum,
da salútis éxitum,
da perénne gáudium.
Amen. Allelúia.
EVANGELIUM:
J 3,16-21
Wiara w Jezusa Zbawiciela świata jest koniecznym warunkiem zbawienia.
Onego czasu: Rzekł Jezus do Nikodema:
«Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego
Jednorodzonego dał, by każdy, który
wierzy weń, nie umarł, ale miał żywot
wieczny. Bo nie posłał Bóg Syna swego na
świat, aby świat sądził, ale aby świat był
zbawiony przez Niego. Kto wierzy weń, nie
jest sądzony, a kto nie wierzy, już jest
osądzony, że nie uwierzył w imię
Jednorodzonego Syna Bożego. A wyrok na
tym polega, że światłość przyszła na świat,
ale ludzie umiłowali bardziej ciemności niż
światłość, bo były złe ich uczynki. Każdy
bowiem, kto źle czyni, nienawidzi
światłości i nie zbliża się do światła, aby
nie zganiono uczynków jego, ale kto czyni
prawdę, dąży do światła, aby wyszły na jaw
uczynki jego, że w Bogu były dokonane».
In illo témpore: Dixit Iesus Nicodémo:
Sic Deus diléxit mundum, ut Fílium
suum unigénitum daret: ut omnis, qui
credit in eum, non péreat, sed hábeat
vitam ætérnam. Non enim misit Deus
Fílium suum in mundum, ut iúdicet
mundum, sed ut salvétur mundus per
ipsum. Qui credit in eum, non
iudicátur; qui autem non credit, iam
iudicátus est: quia non credit in
nómine unigéniti Fílii Dei. Hoc est
autem iudícium: quia lux venit in
mundum, et dilexérunt hómines magis
ténebras quam lucem: erant enim
eórum mala ópera. Omnis enim, qui
male agit, odit lucem, et non venit ad
lucem, ut non arguántur ópera eius:
qui autem facit veritátem, venit ad
lucem, ut manifesténtur ópera eius,
quia in Deo sunt facta.
OFFERTORIUM:
Ps 17,14.16
Zagrzmiał Pan na niebiosach, Najwyższy Intónuit de coelo Dóminus, et
dał słyszeć swój głos; i otworzyły się źródła Altíssimus dedit vocem suam: et
wody, alleluja.
apparuérunt fontes aquárum, allelúia.
SECRETA:
Prosimy Cię, Panie, uświęć miłościwie te Propítius, Dómine, quaesumus, hæc
dary, a przyjmując złożoną Ci ofiarę dona sanctífica: et, hóstiæ spiritális
duchową spraw, byśmy sami stali się oblatióne suscépta, nosmetípsos tibi
wieczystym darem dla Ciebie. Przez Pana.
pérfice
munus
ætérnum.
Per
Dominum.
PRAEFATIO DE SPIRITU SANCTO :
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne Vere dignum et iustum est, æquum et
i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie salutáre, nos tibi semper et ubíque
Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze grátias ágere: Dómine sancte, Pater
święty, wszechmogący, wieczny Boże: przez omnípotens,
ætérne
Deus:
per
Chrystusa,
Pana
naszego.
On
to Christum, Dóminum nostrum. Qui,
wstąpiwszy ponad wszystkie niebiosa i ascéndens
super
omnes
coelos
siedząc na prawicy Twojej zesłał (w dniu sedénsque
ad
déxteram
tuam,
dzisiejszym) obiecanego Ducha Świętego na promíssum Spíritum Sanctum in fílios
przybrane dzieci. Dlatego cały okrąg ziemi adoptiónis
effúdit.
Quaprópter
tonie w nadmiarze radości. Lecz i Moce profúsis
gáudiis totus in orbe
niebieskie, i anielskie Potęgi śpiewają terrárum mundus exsúltat. Sed et
hymn ku Twojej chwale, wołając bez końca: supérnæ Virtútes atque angélicæ
Potestátes
hymnum
glóriæ
tuæ
cóncinunt, sine fine dicéntes:
J14,26
COMMUNIO:.
Duch Święty nauczy was, alleluja, Spíritus Sanctus docébit vos, allelúia:
wszystkiego, cokolwiek wam powiedziałem, quæcúmque díxero vobis, allelúia,
alleluja, alleluja.
allelúia.
POSTCOMMUNIO:
Panie, przyjdź z pomocą ludowi Twojemu, Adésto, quaesumus, Dómine, pópulo
który pouczyłeś niebieskimi tajemnicami, i tuo: et, quem mystériis coeléstibus
broń go przed zaciekłością wrogów. imbuísti, ab hóstium furóre defénde.
Przez Pana.
Per Dominum.
BIBLIA PAULISTÓW:
LECTIO:
Dz10,34.42-48
Św. Piotr pouczony widzeniem udał się do domu oficera rzymskiego, aby przyjąć go do
Kościoła. Duch Święty zstępując na tę rodzinę okazał, że Kościół winien być otwarty dla
wszystkich narodów
Wtedy Piotr przemówił: „Teraz naprawdę rozumiem, że Bóg jednakowo traktuje
wszystkich ludzi.: On rozkazał nam głosić ludowi i dawać świadectwo, że Bóg ustanowił
Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy zapowiadają, że każdy, kto w Niego
wierzy, mocą Jego imienia otrzyma odpuszczenie grzechów”. Już w czasie mowy Piotra
Duch Święty zstąpił na wszystkich słuchających tej nauki. A wierzący żydowskiego
pochodzenia, którzy przyszli z Piotrem, dziwili się, że także poganie otrzymali dar Ducha
Świętego. Słyszeli bowiem, jak mówili językami i wielbili Boga. Wtedy Piotr powiedział:
„Czy można odmówić chrztu tym, którzy tak samo jak my otrzymali Ducha Świętego?”.
Wówczas kazał ich ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa. A oni prosili go, aby pozostał u
nich jeszcze kilka dni.
EVANGELIUM:
J 3,16-21
Onego czasu: Rzekł Jezus do Nikodema: Tak bardzo bowiem Bóg umiłował świat,
że dał swojego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, lecz miał
życie wieczne. Bóg przecież nie posłał swego Syna na świat, aby go sądził, lecz aby go
zbawił. Ten, kto w Niego wierzy, nie podlega sądowi; ten jednak, kto nie wierzy, już
został osądzony, ponieważ nie uwierzył w to, kim jest jednorodzony Syn Boży. Sąd zaś
polega na tym: na świecie pojawiła się światłość, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność
niż światłość, ponieważ ich czyny były złe. Każdy bowiem, kto popełnia zło, nienawidzi
światłości i nie lgnie do niej, aby jego czyny nie stały się jawne. Ten natomiast, kto żyje w
prawdzie, zbliża się do światłości, aby jego czyny były widoczne – jako dokonane w
Bogu”.
Jan Paweł II - DUCH ŚWIĘTY W STARYM TESTAMENCIE
(Audiencja generalna 13 maja 1998)
1. W ramach przygotowań do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 obecny rok został
poświęcony w sposób szczególny Duchowi Świętemu. Idąc w kierunku, jaki został wytyczony
całemu Kościołowi, po zakończeniu cyklu rozważań chrystologicznych, rozpoczynamy dzisiaj
refleksje na temat Tego, «który jest Panem i dawcą życia». O Trzeciej Osobie Trójcy
Przenajświętszej mówiłem już wielokrotnie przy różnych okazjach. Pragnę przypomnieć zwłaszcza
encyklikę Dominum et Vivificantem i katechezy na temat Credo. Perspektywa bliskiego już
Jubileuszu daje mi okazję, aby ponownie zająć się tematyką Ducha Świętego, aby w atmosferze
uwielbienia zgłębiać Jego działanie dokonujące się w czasie i w historii.
2. Gdyby sam Duch Święty nie przybył z pomocą naszej słabości (por. Rz 8, 26), rozważanie
tej tematyki byłoby zadaniem trudnym. Jak bowiem rozpoznać obecność Ducha Bożego w historii?
Odpowiedź na to pytanie możemy dać jedynie na podstawie analizy ksiąg Pisma Świętego,
inspirowanych przez Ducha Świętego, które stopniowo odsłaniają nam Jego działanie i jego
tożsamość. W swoisty sposób ukazują nam one «język» Ducha Świętego, jego «styl» i «logikę».
Można także odczytywać rzeczywistość, w której On działa, sięgając wzrokiem głębiej niż na to
pozwala zwykła obserwacja i ślady Jego obecności w rzeczach i wydarzeniach. Pismo Święte,
poczynając od Starego Testamentu, pomaga nam zrozumieć, że nic, co na świecie jest dobre,
prawdziwe i święte, nie może zaistnieć niezależnie od Ducha Bożego.
3. Pierwszą wzmiankę o Duchu Świętym znajdujemy już w początkowych wersetach Pisma
Świętego, w hymnie do Boga Stworzyciela, który otwiera Księgę Rodzaju: «Duch Boży unosił się
nad wodami» (Rdz 1, 2). Na określenie ducha używa się tam hebrajskiego słowa ruah, czyli
«tchnienie», które można tłumaczyć jako «wiatr» lub jako «oddech». Jak wiadomo, tekst ten należy
do tzw. «źródła kapłańskiego», którego korzenie sięgają czasów niewoli babilońskiej (VI w. p.n.e.),
kiedy to w wierze narodu izraelskiego ukształtowała się monoteistyczna koncepcja Boga.
Rozważając w świetle Objawienia stwórczą moc jedynego Boga, Izrael nabrał przekonania, że Bóg
stworzył świat mocą swojego Słowa. W tym kontekście pojawia się Duch, którego rolę określa na
płaszczyźnie językowej słowa i tchnienia wychodzącego z ust: «Przez słowo Pana powstały niebiosa
i wszystkie ich zastępy przez tchnienie (ruah) ust Jego» (Ps 33, 6). To żywe i ożywiające tchnienie
Boga nie występuje tylko w pierwszej fazie stworzenia, lecz nieustannie podtrzymuje i ożywia całe
stworzenie, wciąż je odnawiając: «Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi»
(Ps 104, 30).
4. Najbardziej znamienną nowością objawienia biblijnego jest ukazanie historii jako
uprzywilejowanego miejsca działania Ducha Bożego. W ok. 100 fragmentach Starego Testamentu
występuje ruah JHWH, które wskazuje na działanie Ducha Pana prowadzącego swój lud, przede
wszystkim w istotnych momentach jego wędrówki. I tak w okresie Sędziów Bóg zsyłał swojego
Ducha na ludzi słabych i przemieniał ich w charyzmatycznych przewodników obleczonych w
Boską moc; tak było w przypadku Gedeona, Jeftego, a zwłaszcza w przypadku Samsona (por. Sdz
6, 34; 11, 29; 13, 25; 14, 6. 19).
Wraz z ukonstytuowaniem się monarchii Dawida, ta Boska moc, która dotychczas objawiała się w
sposób nieprzewidywalny i zaskakujący, osiąga pewną stabilność. Jest wyraźnie obecna podczas
konsekracji Dawida, o której Pismo Święte mówi: «Począwszy od tego dnia, duch Pański opanował
Dawida» (1 Sam 16, 13).
W okresie niewoli babilońskiej i po jej zakończeniu cała historia Izraela zostaje odczytana na
nowo jako długi dialog, który Bóg prowadzi z narodem wybranym «przez Ducha swojego za
pośrednictwem dawnych proroków» (Za 7, 12). Prorok Ezechiel uwydatnia związek między
Duchem i proroctwem, mówiąc np.: «owładnął mnie Duch Pański i rzekł do mnie: 'Mów: Tak mówi
Pan'» (Ez 11, 5).
Perspektywa prorocka wskazuje jednak przede wszystkim na przyszłość jako na szczególny czas, w
którym wypełnią się obietnice związane z Boskim ruah. Izajasz zapowiada narodziny potomka, na
którym «spocznie duch... mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej»
(Iz 11, 2-3). «Jest to - jak napisałem w encyklice Dominum et Vivificantem - tekst doniosły, gdy
chodzi o całą pneumatologię Starego Testamentu, gdyż tworzy tutaj jakby pomost między
dawniejszym biblijnym pojęciem 'ducha', rozumianego przede wszystkim jako 'tchnienie
charyzmatyczne', i 'Duchem' jako Osobą i jako darem, darem dla osoby. Mesjasz z rodu Dawida ('z
pnia Jessego') jest właśnie tą Osobą, na której 'spocznie' Duch Pański» (n. 15).
5. Już w Starym Testamencie widoczne są dwie cechy tajemniczej tożsamości Ducha
Świętego, które dokładniej ukazuje następnie objawienie zawarte w Nowym Testamencie.
Pierwsza z nich to całkowita transcendencja Ducha, który właśnie dlatego jest nazywany
«świętym» (Iz 63, 10. 11; Ps 51, 13). Duch Boży zawsze jest «Boski». Nie jest rzeczywistością, którą
człowiek może zrozumieć zdając się wyłącznie na własne siły, ale darem otrzymanym z wysoka:
można Go jedynie wzywać i przyjąć. Nieskończenie «inny» niż człowiek, Duch Święty zostaje dany
darmo tym, którzy są powołani, aby z Nim współpracować w dziele zbawienia. A kiedy człowiek
pokornie i otwarcie przyjmuje tę Boską energię, zostaje uwolniony od swego egoizmu i od swoich
lęków, a w świecie zakwita miłość i prawda, wolność i pokój.
Inną cechą Ducha Bożego jest «dynamiczna» moc, która objawia się w Jego działaniu w historii.
Czasami próbuje się nakładać na biblijny obraz Ducha pojęcia związane z innymi kulturami, np.
ideę «ducha» jako zjawiska ulotnego, statycznego i biernego. Natomiast biblijna koncepcja ruah
oznacza nadzwyczaj żywotną, potężną i mocniejszą niż wszystko inne energię: Duch Pański czytamy u Izajasza - «jest jak potok wezbrany» (30, 28). Dlatego kiedy Ojciec działa przez swego
Ducha, chaos przemienia się w kosmos, na ziemi powstaje życie i toczy się historia.