Mysli do medytacji7

07 - wyznanie wiary
Myśli do medytacji, homilii, katechezy, rozmowy
1. „W Roku kaŜdy wierzący powinien ponownie odkryć treść wiary wyznawanej,
celebrowanej, przeŜywanej i przemodlonej, i zastanowić się nad samym aktem wiary” (PF 9).
Kończymy pierwszy etap tej drogi. W minionych tygodniach przyglądaliśmy się uwaŜniej, jak
wygląda nasza wiara. Pytaliśmy się teŜ w co wierzymy, a jeszcze bardziej komu wierzymy,
gdyŜ u podstaw wiary leŜy osoba Jezusa Chrystusa. Wierzymy Jemu samemu, gdyŜ jest On
nie tylko człowiekiem, lecz takŜe Bogiem, dlatego jest jedynym spośród mieszkańców ziemi,
który nigdy się nie pomylił, niczego nie zaniedbał, o niczym i nikim nie zapomniał, nikogo w
błąd nie wprowadził, nigdy nie działał inaczej jak dla dobra człowieka. On i tylko On godzien
jest najwyŜszego zaufania, a kaŜde wypowiedziane przez Niego słowo, wyjaśniane w
Kościele i przez Kościół, kryje pełną prawdę o Bogu i człowieku, o niebie i ziemi, o świetle i
ciemności.
2. Do tej wiary w Jego słowo będziemy stale wracać. Ma to bowiem dla nas decydujące
znaczenie, co Bóg ukazał nam juŜ u początku dziejów ludzkości. W czasie kuszenia pierwsi
rodzice nie stracili wiary w istnienie Boga ani w Jego potęgę. Kusiciel natomiast potrafił
podwaŜyć ich wiarę w słowo, które Bóg wypowiedział. W nowej sytuacji, która zaistniała po
grzechu pierworodnym, pozostali oni ludźmi wierzącymi w Boga, ale nie wierzącymi Jego
słowu. Zwątpili w to, Ŝe Bóg wskazuje najlepszą drogę do szczęścia i pełnego rozwoju.
Uwierzyli natomiast, Ŝe taką drogę wskazuje im Kusiciel. Ten grzech niewiary w słowo Boga,
przy zachowaniu wiary w istnienie Boga, dotyka takŜe człowieka w kaŜdej epoce dziejów.
Dziś równieŜ są ludzie, którzy mówią, Ŝe wierzą w Boga, ale wcale tego Boga nie słuchają.
Chcieliby tylko, aby Bóg działał według ich wyobraŜeń i Ŝyczeń. W pewnym stopniu to
stawianie własnych pomysłów ponad słowem Boga, jest udziałem kaŜdego z nas.
3. Gorąco więc prosiliśmy i prosimy Boga, aby nam przymnoŜył wiary. Ojciec Święty
Benedykt XVI w liście apostolskim Porta fidei daje nam cenną wskazówkę na temat
przyjmowania ofiarowanego nam daru. Pisze, Ŝe „wiara rośnie, gdy przeŜywana jest jako
doświadczenie otrzymanej miłości i kiedy jest przekazywana jako doświadczenie łaski i
radości” (PF 7). Konieczne jest przyjmowanie ofiarowanego daru i to przyjmowanie sercem
oraz przekazywanie jej jako osobiste doświadczenie łaski, a więc szczególnego spotkania z
Bogiem, które przynosi człowiekowi szczęście.
4. Ojciec Święty mówi tu o doświadczeniu osobistym. Chodzi o głębokie
doświadczenie otrzymanej miłości, o przeŜycie prawdy, Ŝe Bóg mnie kocha. Nie jest to łatwe.
Niektórzy mówią, Ŝe nie mają problemu z wiarą w to, Ŝe Bóg jest miłością i kocha człowieka
aŜ do oddania za niego Ŝycia na krzyŜu. Problem się zaczyna wtedy, gdy trzeba tę prawdę
odnieść do siebie i przeŜyć głęboko to doświadczenie bycia kochanym i to na miarę miłości
samego Boga. To ja jestem umiłowany. To o mnie Bóg myślał jeszcze przed załoŜeniem
świata. To przy mnie Bóg zawsze był obecny swoją Opatrznością i nie pozostawił ani na
chwilę bez opieki, nie zdrzemnął się ani nie odszedł. śycie pokazuje, Ŝe niewiele osób potrafi
aŜ tak się cieszyć z tego, Ŝe Bóg ich kocha i Jego miłość otacza ich nieustannie, Ŝe Bóg jest z
nimi na ich Taborze i na ich Golgocie. Coraz głębsze przeŜywanie tej miłości, która została
nam ofiarowana, uczenie się bycia kochanym przez Kogoś na wymiar boski, to kierunek
wzrostu naszej wiary.
5. Drugi aspekt tego wzrostu, podkreślony przez Ojca Świętego, to przekazywanie
wiary, nie wyraŜające się na pierwszym miejscu głoszeniem słowa, ale radością, pokojem,
głębią Ŝycia i promieniowaniem Bogiem. Inaczej mówiąc świadectwo osobistego Ŝycia,
głębokie doświadczenie trwania w zjednoczeniu z Chrystusem, jest u fundamentów przekazu
wiary. Słowo, które jest głoszone, ma wtedy inną moc przekonywania. Jest bowiem poparte
świadectwem Ŝycia mówiącego.
6. Wzrost wiary jest więc zaleŜny zarówno od modlitwy człowieka, jak teŜ od
umiejętności przyjmowania ofiarowanego mu daru oraz przekazywania go innym. Ten dar
kryje w sobie wiedzę, ale jeszcze bardziej jest doświadczeniem miłości. Człowiek, który
głęboko przeŜywa prawdę, Ŝe jest umiłowanym dzieckiem Ojca niebieskiego, najgłębiej
zjednoczonym z Jego Synem, Jezusem Chrystusem i zamieszkałym przez Ducha Świętego,
ma bardzo wiele do przekazania światu. Jest prawdziwym świadkiem obecności Boga pośród
ludzi.
7. Ta wiara, przeŜywana w sercu i promieniejąca pokojem, mądrością Ŝycia i pełnią
zaufania wobec Boga, jest równieŜ wyznawana ustami. Św. Paweł Apostoł uczył: „JeŜeli
ustami swoimi wyznasz, Ŝe Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, Ŝe Bóg Go
wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do
usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia” (Rz 10,9-10). Wyznawanie
wiary ustami, jak wszystkie waŜne akty Ŝycia religijnego, jest równieŜ waŜną umiejętnością
uczniów Chrystusa. Spełniamy ją wspólnie w czasie liturgii i indywidualnie w czasie
modlitwy. Akt ten moŜe mieć charakter suchej recytacji tekstu, w którym w niewielkim tylko
stopniu uczestniczy serce. Jednak taka postawa nie moŜe nas zadowolić. Szukamy innego
sposobu przeŜywania tej szczególnej chwili, w której ogłaszamy aniołom i ludziom, Ŝe
wierzymy i w co wierzymy.
8. JeŜeli ktoś w ciągu ostatnich tygodni przeczytał pierwszą część Katechizmu Kościoła
Katolickiego w pełnej lub skróconej wersji oraz przeŜywał co tydzień, w gronie rodzinnym
lub w parafii, spotkanie poświęcone wierze, to niewątpliwie będzie teraz bardziej cenił i
rozumiał znaczenia kaŜdego słowa, które zawiera Credo. Te słowa „oŜyją” odsłaniając
kryjącą w nich tajemnicę, a wyznanie wiary stanie się w większym stopniu pieśnią serca,
które wznosi się przez te słowa ku Bogu, radosną modlitwą, którą wypowiadają usta i cały
człowiek, przestrzenią spotkania z Bogiem, dokonującego się we wspólnocie Kościoła,
okrzykiem człowieka, który znalazł drogocenną perłę i zrobi wszystko, aby jej nie stracić,
odnowieniem tego, co się dokonało na chrzcie świętym, wskazaniem jedynej drogi, którą
mieszkańcy ziemi powinni iść, głębszym uświadomieniem sobie własnej toŜsamości, o której
decyduje przede wszystkim nasza relacja z Bogiem w Kościele, jeszcze szerszym otwarciem
drzwi, przez które wchodzi się w BoŜy świat i przez które Bóg wchodzi w nasz świat.
9. Pomocą w głębszym przeŜywaniu wyznania wiary są takŜe słowa KKK wyjaśniające
znaczenie takiej syntezy prawd objawionych. Oto kilka myśli z tego dokumentu (nr 186-188):
„Synteza wiary nie została ułoŜona według ludzkich opinii, ale z całego Pisma świętego
wybrano to, co najwaŜniejsze, aby podać w całości jedną naukę wiary. Jak ziarno gorczycy
zawiera w maleńkim nasionku wiele gałęzi, tak samo streszczenie wiary zamyka w kilku
słowach całe poznanie prawdziwej poboŜności zawartej w Starym i Nowym Testamencie.
Takie syntezy wiary nazywamy «wyznaniami wiary», poniewaŜ streszczają wiarę
wyznawaną przez chrześcijanina. Nazywamy je równieŜ Credo, poniewaŜ zazwyczaj
zaczynają się od słów: «Wierzę». Nazywa się je takŜe «symbolami wiary». Greckie słowo
symbolon oznaczało połowę przełamanego przedmiotu (na przykład pieczęci), którą
przedstawiano jako znak rozpoznawczy. Przełamane części składano ze sobą, by sprawdzić
toŜsamość tego, kto przyniósł drugą połowę. Symbol wiary jest więc znakiem
rozpoznawczym oraz znakiem jedności między wierzącymi. Symbolon oznacza takŜe zbiór,
kolekcję lub streszczenie. Symbol wiary jest zbiorem podstawowych prawd wiary, dlatego
słuŜy jako pierwszy i podstawowy punkt odniesienia dla katechezy”.
10. Kończąc pierwszy etap naszej wędrówki w Roku Wiary pragniemy zawierzyć
miłosiernemu Bogu ten skarb, który złoŜył on w kruchych naczyniach naszego
człowieczeństwa. Zawierzamy Mu dar wiary w nas samych i w innych ludziach, zawierzamy
Mu równieŜ tych, którzy dar wiary utracili, aby Bóg na nowo otworzył im oczy i pozwolił
widzieć świat, który tylko przez wiarę moŜna obserwować, w nim przebywać i nim się
cieszyć.
11. Zakończenie tego etapu drogi łączy się z zakończeniem roku liturgicznego.
PrzeŜyliśmy uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. W tym dniu dokonuje się zazwyczaj
aktu zawierzenia Najświętszemu Sercu Jezusa. Zawierzamy tych, którzy trwają przy Jezusie,
a takŜe tych, którzy odeszli. Dziś dokonujemy aktu zawierzenia, który szczególnie naznaczył
naszą epokę dziejów. To zawierzenie świata i kaŜdego człowieka miłosiernemu Bogu.
Dokonał tego aktu Ojciec Święty bł. Jan Paweł II w sanktuarium BoŜego Miłosierdzia w
Krakowie-Łagiewnikach, gdzie jest on nieustannie ponawiany. W szczególny sposób
przeŜywały ten akt parafie archidiecezji krakowskiej w czasie nawiedzenia obrazu Jezusa
Miłosiernego. Dar wiary naleŜy do wielkich darów Jego miłosierdzia. Tylko dzięki wierze
moŜemy poznawać tajemnicę miłosierdzia BoŜego i nieść ją światu.