Leonard Lorentowicz
Transkrypt
Leonard Lorentowicz
S¸AWNI LUDZIE CIECHOCINKA LEONARD LORENTOWICZ W 2006 roku Towarzystwo Przyjació∏ Ciechocinka obchodziç b´dzie 100- lecie swej dzia∏alnoÊci. Z tej okazji pragn´ przybli˝yç Paƒstwu sylwetk´ za∏o˝yciela naszego Towarzystwa, wieloletniego Prezesa, cz∏owieka instytucj´, wielkiego patriot´, humanist´ i wspania∏ego lekarza prof. dr. Leonarda Lorentowicza. Leonard Lorentowicz urodzi∏ si´ 16 marca 1871r w Pabianicach z ojca Ludwika i matki Konstancji z Majewskich. Matur´ uzyska∏ w gimnazjum w Piotrkowie, po której wstàpi∏ na Wydzia∏ Medyczny Uniwersytetu Warszawskiego, skàd relegowany zosta∏ z „wilczym biletem” za udzia∏ w manifestacji patriotycznej, zorganizowanej przez m∏odzie˝ i obywateli m. Warszawy dla uczczenia pami´ci Kiliƒskiego. Aresztowano go i skazano na 6 tygodni wi´zienia w s∏ynnym Pawiaku. Po wyjÊciu na wolnoÊç musia∏ przerwaç studia warszawskie. W wyniku usilnych staraƒ zosta∏ przyj´ty na Uniwersytet w Dorpacie, gdzie ukoƒczy∏ Wydzia∏ Lekarski, otrzymujàc w 1897 r. dyplom lekarski, a rok póêniej (1898) dosta∏ prawo wykonywania praktyki lekarskiej w Warszawie. Po krótkim pobycie w Warszawie, gdzie pracowa∏ w Szpitalu Dzieciàtka Jezus na oddziale chorób wewn´trznych, Lorentowicz wyjecha∏ na dalsze studia do Pary˝a, praktykowa∏ u prof. Pozziego. Z Pary˝a uda∏ si´ do Gryfii ( Grieswald) gdzie przesz∏o rok studiowa∏ anatomopatologi´ u prof. Graewitza, a ginekologi´ u prof. Martina. Studia ginekologii kontynuowa∏ w Pradze Czeskiej w „Narodnej Porodnice”. W 1902r wróci∏ do Warszawy, a na sezon letni po raz pierwszy wyjecha∏ do Ciechocinka, nie wiedzàc jeszcze, ˝e zwià˝e si´ z nim na ca∏e ˝ycie. W latach 1904- 1905 Lorentowicz zosta∏ wcielony do armii rosyjskiej i bra∏ udzia∏ jako lekarz pu∏kowy w wojnie rosyjsko - japoƒskiej. Z terenu dzia∏aƒ wojennych napisa∏ obszernà korespondencj´ do „Kuriera Warszawskiego”, którego redaktorem by∏ Konrad Olchowicz - póêniejszy Prezes Towarzystwa Przyjació∏ Ciechocinka, w której opisa∏ ci´˝kà dol´ ˝o∏nierzy gn´bionych niejednokrotnie przez oficerów. Oskar˝ony za szerzenie buntu zosta∏ karnie wys∏any na najbardziej wysuni´ty odcinek frontu. Przebywa∏ tam a˝ do zakoƒ- ZDRÓJ CIECHOCI¡SKI styczeƒ 2006 czenia wojny (do maja 1905). Po powrocie do Warszawy pracowa∏ w Szpitalu Âw. Ducha jako ordynator oddzia∏u chirurgicznego u prof. Leona Kryƒskiego. W szpitalu tym dr Lorentowicz zorganizowa∏ pierwsze w Polsce kursy anatomopatologiczne dla m∏odych lekarzy z zakresu chorób kobiecych. Organizowa∏ tak˝e pierwsze w Polsce i zaborze rosyjskim biblioteki szpitalne dla chorych. Bibliotek takich za∏o˝y∏ kilkanaÊcie, katalogujàc ksià˝ki i czasopisma. Liczy∏y one oko∏o dziesi´ç tysi´cy tomów. Lekarskà praktyk´ wakacyjnà w Ciechocinku dr L. Lorentowicz rozpoczà∏ w 1906 roku, w tym te˝ roku zainicjowa∏ powstanie Towarzystwa Przyjació∏ Ciechocinka, które w tamtym okresie mia∏o na celu popularyzacj´ urzàdzeƒ i walorów leczniczych Zak∏adu Zdrojowego oraz uprzyjemnianie pobytu licznej rzeszy kuracjuszy przez organizacj´ imprez kulturalnych. Poza tym Towarzystwo dawa∏o licznym kuracjuszom, przybywajàcym z ca∏ej Polski do Ciechocinka (nale˝y pami´taç, ˝e Polska by∏a w tym czasie pod zaborami) mo˝noÊç swobodnego zbierania si´ na koncertach, wieczorach, wycieczkach jak równie˝ swobodnoÊç s∏uchania mowy polskiej. Imprezy kulturalne, a szczególnie koncerty organizowane przez Towarzystwo Przyjació∏ Ciechocinka sta∏y na wysokim poziomie literackim i artystycznym. Koncerty, bale, reuniony Towarzystwo urzàdza∏o w swojej sali i zarazem czytelni, która mieÊci∏a si´ w obecnym Bristolu. Sala ta, jak mo˝na wyczytaç w „Zdroju Ciechociƒskim” z 1926 r., by∏a najmilszym zakàtkiem uzdrowiska. Dr Lorentowicz w 1907 roku wespó∏ z dr. Julianem Bandrowskim przy wspó∏udziale ciechociƒskich lekarzy zapoczàtkowa∏ wydawanie „Zdroju Ciechociƒskiego”. W tym te˝ roku ukaza∏o si´ 18 zeszytów. W roku 1908 Towarzystwo Przyjació∏ Ciechocinka zorganizowa∏o Pierwszà Krajowà Wystaw´ Zdrojowà o tematyce balneologicznej, w której wzi´∏o udzia∏ wielu wystawców z uzdrowisk polskich i zagranicznych. Po trudnych staraniach uda∏o si´ dr. Lorentowiczowi otrzymaç specjalne pozwolenie od w∏adz rosyjskich, aby móc po∏àczyç wystaw´ ze zjazdem lekarzy ze wszystkich trzech zaborów - co na owe czasy by∏o nies∏ychanym ewenementem. W∏adze nie przypuszcza∏y, ˝e na zjazd przyb´dzie a˝ 200 lekarzy Polaków. Wystawa i zjazd uda∏y si´ znakomicie, dajàc 1 tysiàc rubli dochodu. Pieniàdze te z inicjatywy dr. Lorentowicza zosta∏y zu˝yte na zapoczàtkowanie doskona∏ej bogatej czytelni Towarzystwa Przyjació∏ Ciechocinka, obejmujàcej pod koniec swojego istnienia w 1939 roku dziesi´ç tysi´cy ksià˝ek w czterech j´zykach. W tym te˝ czasie tzn. w 1908 roku przy wybitnym wspó∏udziale dr. Kazimierza Rupperta dr Lorentowicz zainicjowa∏ pows- 18 tanie muzeum przyrodniczego Ziemi Kujawskiej. Niestety, w czasie pierwszej wojny Êwiatowej Niemcy zni-szczyli to muzeum wraz ze zbiorami. RównoczeÊnie w szpitalnictwie warszawskim dr Lorentowicz zajmowa∏ ró˝ne wa˝ne stanowiska - w latach 1909 - 1912 by∏ ordynatorem uniwersyteckiej kliniki chirurgicznej, a w latach 1913 - 1914 kliniki ginekologicznej. Dr Leonard Lorentowicz nie nale˝a∏ do ˝adnej partii. Jako lekarz i wielki humanista wspó∏czu∏ szczerze niedoli ludzkiej i niejednokrotnie pomaga∏ przy organizowaniu zwiàzków zawodowych. Leczy∏ równie˝ bezinteresownie wielu biednych chorych. Mi´dzy innymi te zalety jak równie˝ patriotyzm dr. Lorentowicza zadecydowa∏y, ˝e po wybuchu I wojny Êwiatowej w 1914 roku zosta∏ wybrany przez ludnoÊç Ciechocinka Prezesem Komitetu Obywatelskiego. Ciechocinek bowiem przez kilka tygodni od wybuchu wojny nie posiada∏ ˝adnej w∏adzy prócz owego Komitetu. Komitet ten sprawowa∏ funkcje administracyjne, sàdownicze, a tak˝e prawodawcze i skarbowe, wydajàc w∏asne bony pieni´˝ne. Na jesieni 1914 roku dr Lorentowicz zostaje powo∏any do wojska. Poczàtkowo s∏u˝y na warszawskim punkcie ewakuacyjnym jako lekarz do specjalnych poruczeƒ. Z ramienia wojska reorganizuje rozdzielczy szpital chorych zakaênych w Politechnice Warszawskiej. Latem 1915 roku wraz ze swym punktem medycznym ewakuowany zostaje do Borysowa, gdzie skupia wokó∏ siebie uchodêców i wygnaƒców Polaków. W Borysowie tworzy oddzia∏ Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny, zak∏ada Dom Polski, czytelni´, szko∏´ polskà dla 300 dzieci, w której uczniowie zostajà specjalnie dokarmiani. Po Rewolucji Paêdziernikowej zostaje wybrany naczelnym lekarzem punktu ewakuacyjnego, a zaraz po tym Prezesem Wojskowych Polaków Okr´gu Borysowskiego. W roku 1918 wraca do Warszawy, pozostawiajàc w Borysowie zaofiarowany plac na budow´ szko∏y polskiej dla dzieci Polaków i zebrane na ten cel fundusze. Ju˝ w maju 1918 roku wraca na sezony letnie do Ciechocinka. Po odzyskaniu niepodleg∏oÊci w listopadzie 1918 roku dr Lorentowicz pracuje w Szpitalu Âw. Ducha w Warszawie, po czym na proÊb´ prof. Czy˝ewicza zostaje kierownikiem pracowni naukowej Kliniki Ginekologiczno - Po∏o˝niczej Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadzi tam zlecone wyk∏ady dla studentów i lekarzy z dziedziny anatomii i patologii. Pisze i wydaje prace naukowe, które ju˝ od 1903 roku zacz´∏y ukazywaç si´ w druku. W 1922 roku na Uniwersytecie Warszawskim uzyskuje tytu∏ doktora. W 1923 zostaje docentem po∏o˝nictwa i ginekologii, a w 1935 roku profesorem tytularnym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1922 roku stwarza i redaguje przez 12 lat czasopismo „Ginekologia Polska”, organizuje Warszawskie Towarzystwo Ginekologiczne. Za zas∏ugi naukowe i organizacyjno spo∏eczne zostaje cz∏onkiem honorowym Towarzystwa Ginekologicznego w Wilnie oraz wielu innych towarzystw. By∏ autorem ponad 25 prac naukowych. Lato jak zawsze dotàd sp´dza w Ciechocinku, gdzie z powodzeniem rozwija czytelni´ i bibliotek´ Towarzystwo Przyjació∏ Ciechocinka oraz aktywnie dzia∏a w Êrodowisku miejscowych lekarzy. W 1928 roku organizuje wespó∏ z prof. Edwardem Lothem i prof. Janem Szmur∏à Stowarzyszenie Lekarzy 19 Zdrojowych, które zapoczàtkowa∏o organizacj´ wakacyjnych kursów lekarskich dla lekarzy z ca∏ej Polski. W ciàgu kilku pierwszych lat dr Lorentowicz jako wiceprzewodniczàcy tych kursów prowadzi sekretariat i redakcj´ pami´tników kursu. L. Lorentowicz by∏ promotorem stworzenia w ciechociƒskim zak∏adzie zdrojowym leczenia fizykoterapeutycznego i irygacyjnego. Prezesem Towarzystwa Przyjació∏ Ciechocinka Lorentowicz zosta∏ w 1924 roku. Pe∏ni∏ t´ funkcj´ nieprzerwanie do 1939 roku. Z jego inicjatywy Towarzystwo za∏o˝y∏o pierwszy zak∏ad dietetyczny w Ciechocinku, który mieÊci∏ si´ w Bristolu. Cz´sto, a w∏aÊciwie stale, z racji udzia∏u w Radzie Naukowej przy dyrekcji zdrojowej zapraszany by∏ na narady Zarzàdu Zdrojowego i by∏ g∏ównà postacià posiedzeƒ lekarskich. Dr Lorentowicz aktywnie dzia∏a∏ w Komitecie Organizacyjnym budowy pomnika St. Staszica w 1926 r., a w 1929 roku wybrany zosta∏ na prezesa budowy pomnika R. Traugutta. Zbiera na ten cel ofiary i datki pieni´˝ne, m. in. granit na podstaw´ pomnika pozyska∏ od Prezydium m. Warszawy. Jak wiadomo, pomnik powsta∏ w 1929 roku. Ods∏oni´cia dokona∏a m. in. córka Romualda Traugutta. Z pozosta∏ej sumy ufundowano sta∏e stypendium dla najlepszych uczniów miejscowej szko∏y. W czasie II wojny Êwiatowej L. Lorentowicz pracuje w klinice warszawskiej, a tak˝e w domu, egzaminujàc studentów na tajnych kompletach i t∏umaczàc na j´zyki obce ostatnià swà prac´ o endometriosis. Prace te zosta∏y zniszczone w czasie Powstanie Warszawskiego, które Lorentowicz szcz´Êliwie prze˝y∏, b´dàc ca∏y czas w Warszawie. Po powstaniu zostaje internowany i przebywa wiele miesi´cy w szpitalu obozowym pod Pruszkowem. Po zakoƒczeniu wojny ju˝ w lipcu 1945 roku przyje˝d˝a do Ciechocinka, gdzie znów tak jak przed wojnà gromadzi wokó∏ siebie grono lekarzy i stwarza nowe Towarzystwo Lekarskie. Po przej´ciu przez rzàd Polski Ludowej organizacj´ zwiàzków s∏u˝by zdrowia prof. Lorentowicz pracuje w Ciechocinku jako konsultant kliniki Uniwersytetu Warszawskiego przy zak∏adach ZUS i Poradni Zdrojowej. W roku 1949 obchodzi jubileusz 50- lecia swojej pracy jako lekarz i spo∏ecznik. 22 wrzeÊnia 1949 roku W∏adze Uzdrowiska i Miasta zorganizowa∏y specjalnà akademi´ ku czci jubilata, a Rada Miejska w Ciechocinku uchwali∏a jednog∏oÊnie nadanie - za po∏o˝one zas∏ugi dla uzdrowiska - godnoÊç Honorowego Obywatela Miasta Ciechocinka. Ostatnie lata ˝ycia sp´dzi∏, osiedliwszy si´ na sta∏e, w Ciechocinku, gdzie zmar∏ 30 paêdziernika 1951 roku. Zosta∏ pochowany na cmentarzu parafialnym w Ciechocinku, a grób jego otaczany jest czcià nie tylko przez dzia∏aczy Towarzystwa Przyjació∏ Ciechocinka. Pragn´ z∏o˝yç serdeczne podzi´kowania Panu Piotrowi Lorentowiczowi- stryjecznemu prawnukowi prof. Lorentowicza, za udost´pnienie notatek rodzinnych, które pos∏u˝y∏y mi w opracowaniu niniejszego artyku∏u. Ponadto korzysta∏em z ”Materia∏ów do historii Ciechocinka” M. Raczyƒskiego i wydaƒ „ Zdroju Ciechociƒskiego” z 1926 roku. Przewodniczàcy Komitetu Obchodów 100-lecia Towarzystwa Przyjació∏ Ciechocinka Wiceprezes Towarzystwa Marian Gawinecki ZDRÓJ CIECHOCI¡SKI styczeƒ 2006