PROGRAM SESJI SCIENTIFIC SESSIONS

PROGRAM SESJI
SCIENTIFIC SESSIONS
I DZIEŃ – 24.09.09 (Czwartek)
I DAY (Thursday)
18.15
I01
I02
Uroczyste otwarcie Kongresu
Opening ceremony
Kanis J. (United Kingdom)
Efficacy of FRAX in identification of persons who are at fracture risk
(Zastosowanie metody FRAX® w identyfikacji osób z wysokim ryzykiem złamania)
Papapoulos S.E. (The Netherlands)
Treating osteoporosis beyond five years (Leczenie osteoporozy powyŜej pięciu lat)
30’
25’
I01
USE OF FRAX® IN IDENTIFICATION OF PERSONS WHO ARE AT HIGH
FRACTURE RISK
Kanis J.A.
WHO Collaborating Centre for Metabolic Bone Diseases, University of Sheffield Medical
School, UK
Treatment is commonly directed on the basis of bone mineral density (BMD). In the UK,
treatment is recommended when the T-score for BMD is found to be less than -2.5 SD. The
same T-score has, however, quite a different significance at different ages. For example, the 10year probability of hip fracture for women in the UK with a T-score of -3 SD is 3.2% at the age
of 50 years, but 19.8% at the age of 80 years. Thus, fracture risk prediction is optimised by
integrating information on risk factors that contribute to fracture risk independently of BMD.
A programme of the WHO Collaborating Centre at Sheffield has been to identify and
validate readily used risk factors that can provide information on fracture risk in addition to that
provided by BMD and age. Additional risk factors, identified from 12 prospective populationbased cohorts, include previous fragility fractures, a family history of hip fracture, rheumatoid
arthritis, smoking, alcohol and the use of oral glucocorticoids. Their combined use with (or
without) BMD enhances the sensitivity of fracture prediction without sacrificing specificity. The
utility of the risk factors has been validated in the independent population-based cohorts of
230,000 individuals followed for 1.2 million person-years.
The inter-relationship between risk factors has led to the development of FRAX®.
FRAX® (www.shef.ac.uk/FRAX) provides models for the assessment of the 10-year probability
of fracture in men and women, based on the risk of fracture and of death.
The risk of fracture varies markedly around the world – particularly the risk of hip fracture. By
contrast, the risk offered by the various clinical risk factors does not vary markedly. For this
reason, FRAX models are calibrated to the epidemiology of the country in which they are to be
used. Several models are available for different countries including Austria, China, France,
Germany, Italy, Japan, Spain, Sweden, Switzerland, Turkey, and the UK and US. Several models
are under development.
The ability to assess fracture risk from clinical risk factors permits intervention in men
and women that is based not solely on BMD. Therefore, diagnostic thresholds for osteoporosis
(based on BMD) differ from intervention thresholds which are more ideally based on fracture
probabilities. The setting of intervention thresholds will vary from country to country since these
will depend the importance of osteoporosis, the heath care budget allocated, current practice
guidelines and health economic considerations. Several approaches have been used in the
development of new guidelines. In the UK, intervention thresholds were set by age based on the
fracture probability equivalent to that of women with a history of a prior osteoporosis related
fracture. In order to optimise the use of BMD tests, assessment thresholds for the measurement
of BMD were developed where BMD testing was targeted to individuals close to the intervention
threshold. The development of guidelines based on fracture probability is expected to identify
more women at high risk who would benefit from treatment then current guidelines and
conversely, avoid unnecessary treatment in those at low risk.
I01
ZASTOSOWANIE METODY FRAX® W IDENTYFIKACJI OSÓB Z WYSOKIM
RYZYKIEM ZŁAMANIA
Kanis J.A.
WHO Collaborating Centre for Metabolic Bone Diseases, University of Sheffield Medical
School, UK
Leczenie jest zwykle ustalane na podstawie pomiaru BMD. W Wlk. Brytanii leczenie jest
rekomendowane kiedy T-score dla BMD jest mniejszy od - 2,5 SD. Jakkolwiek jednak ta sama
wartość T-score ma całkowicie róŜne znaczenie w róŜnym wieku. Dla przykładu, 10-cio letnie
ryzyko złamania bliŜszego końca kości udowej u kobiet w Wlk. Brytanii z T-score – 3 SD
wynosi 3,2% w wieku 50 lat ale 19,8% w wieku 80 lat. Przewidywanie ryzyka złamania jest
zatem optymalizowane poprzez scalenie informacji nt czynników ryzyka mających udział w
ryzyku złamania niezaleŜnie od BMD.
Program WHO Collaborating Centre w Sheffield został opracowany do identyfikacji i
weryfikacji dostępnych do stosowania czynników ryzyka, które mogą dostarczyć informacji o
ryzyku złamania dodatkowo do tych uzyskiwanych z pomiarów BMD i wieku. Na podstawie 12
prospektywnych badań w grupach populacyjnych zidentyfikowano dodatkowe czynniki ryzyka
takie jak wcześniejsze złamania niskoenergetyczne, złamanie bkku w rodzinie, RZS, palenie
tytoniu, alkohol oraz zaŜywanie glikokortykosterydów. Ich łączne uŜycie wraz z (lub bez) BMD
zwiększa dokładność przewidywania ryzyka złamania bez konieczności utraty swoistości.
UŜyteczność czynników ryzyka została potwierdzona w niezaleŜnych kohortowych badaniach
populacyjnych przeprowadzonych na 230 000 osobach o łącznym okresie obserwacji 1,2 miliona
osobo-lat.
Analiza wzajemnych zaleŜności pomiędzy czynnikami ryzyka doprowadziła do
rozwinięcia kalkulatora FRAX®. Narzędzie to (www.shef.ac.uk/FRAX) daje moŜliwość oceny
10-cio letniego ryzyka złamania u męŜczyzn i kobiet oparte na ryzyku złamania i śmierci.
Ryzyko złamania jest róŜne na całym świecie – zwłaszcza ryzyko złamania bkku. Dla kontrastu,
ryzyko uzyskane z róŜnych badań klinicznych nie róŜniło się znacząco. Dlatego kalkulatory
FRAX są kalibrowane zgodnie z epidemiologią złamań w kraju, w którym mają być
zastosowane. Kilka modeli jest dostępnych dla róŜnych krajów włączając w to Austrię, Chiny,
Francję, Niemcy, Włochy, Japonię, Hiszpanię, Szwecję, Szwajcarię, Turcję, Wlk. Brytanię oraz
USA. Modele dla innych krajów są w trakcie opracowania.
MoŜliwość oceny ryzyka złamania na podstawie klinicznych czynników ryzyka pozwala
na interwencję u męŜczyzn i kobiet bazującą nie tylko na BMD. Zatem progi diagnostyczne dla
osteoporozy (bazujące na BMD) róŜnią się od progów interwencyjnych, które są znacznie
bardziej dokładne opierając się na prawdopodobieństwie złamania. Wartości progów
interwencyjnych będą się róŜnić w poszczególnych krajach, poniewaŜ będą one zaleŜne od
znaczenia osteoporozy, przydzielonego budŜetu słuŜby zdrowia, praktycznych klinicznych
zaleceniach leczenia oraz zasad ekonomiki słuŜby zdrowia. Kilka propozycji zastosowano w
tworzeniu nowych standardów. W Wlk. Brytanii progi interwencyjne zostały ustalone dla wieku
na podstawie prawdopodobieństwa złamania, jakie występuje u kobiet z uprzednio przebytym
złamaniem osteoporotycznym w wywiadzie. W celu optymalizacji uŜycia testów BMD, zostały
opracowane progi diagnostyczne dla pomiaru BMD, dla osób znajdujących się blisko progu
interwencyjnego. Oczekuje się, Ŝe rozwój standardów opartych na ocenie ryzyka złamania
pozwoli na identyfikację większej liczby kobiet z wysokim ryzykiem złamania, u których
leczenie byłoby korzystne, niŜ na podstawie obecnych standardów i odwrotnie, uniknięcie
niepotrzebnego leczenia kobiet z niskim ryzykiem złamania.
I02
TREATING OSTEOPOROSIS BEYOND FIVE YEARS
Papapoulos S.E.
Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Leiden University Medical Center,
Leiden The Netherlands
Chronic diseases require in general uninterrupted pharmacotherapy which should be
efficacious, convenient for the patient and devoid of serious side effects. The duration of
treatment of women with postmenopausal osteoporosis is not only of primary clinical importance
but may also help in selecting among agents that aim to correct the bone remodeling imbalance,
the pathophysiological basis of osteoporosis. Evidence for efficacy and safety from controlled
studies has been obtained up to 10 years for antiresorptives and up to 2 years for PTH, while
short-term head-to-head studies with surrogate endpoints have also been performed. In general,
the length of treatment with any antiosteoporotic agent will be determined by the
pharmacological properties of the agent used as well as by the risk of the individual patient In
practice, pharmacodynamic responses following discontinuation of treatment can be indicative.
For example, discontinuation of HRT is followed by a decrease of the rate of bone resorption to
basal levels within one year. This response is followed by a rapid loss in BMD at a rate different
from that observed in women treated with placebo so that after one year BMD has also returned
to basal levels. These responses are consistent with earlier observational studies reporting that
the antifracture effect of HRT was maintained in current but not in past users. HRT, therefore,
given for the protection of skeletal integrity should be probably given for life. This response and
recommendation are in line with those for most therapeutic agents used in the treatment of
chronic diseases, including osteoporosis. The only exception is PTH the use of which is
restricted for other reasons. Responses to bisphosphonates (BPs) are different due to their
specific pharmacological properties particularly their selective uptake and long-term residence in
the skeleton. Most of the available data have been obtained with alendronate. When alendronate
is stopped after five years, bone turnover rate on average increases and BMD at the hip decreases
slowly the following 5 years. More importantly, continuation of treatment for another 5 years did
not decrease further fracture rates, except those of clinical vertebral fractures. However, patients
who entered the second five year period of treatment with an osteoportic BMD (T-score <-2.5)
showed a fracture benefit which was not seen in those who received alendronate for only 5 years.
These results strongly suggest that alendronate treatment should be continued in patients at high
risk whereas discontinuation of treatment after 5 years should be considered in patients at low
risk for fractures. Results with other BPs are not yet available to allow a recommendation.
I02
LECZENIE OSTEOPOROZY POWYśEJ PIĘCIU LAT
Papapoulos S.E.
Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Leiden University Medical Center,
Leiden The Netherlands
Choroby przewlekłe w większości wymagają nieprzerwanej farmakoterapii, która
powinna być skuteczna, wygodna dla pacjenta i pozbawiona powaŜnych efektów ubocznych.
Czas trwania leczenia kobiet z osteoporozą pomenopauzalną ma nie tylko pierwszorzędne
znaczenie kliniczne lecz równieŜ moŜe pomóc w doborze leków mających za zadanie korektę
zaburzenia równowagi procesu przebudowy kości, patofizjologicznej podstawy osteoporozy. Z
badań klinicznych uzyskano dowody skuteczności oraz bezpieczeństwa stosowania w ciągu 10
lat dla leków antyresorpcyjnych oraz w ciągu 2 lat dla PTH, przeprowadzono równieŜ
krótkoterminowe badania bezpośrednie z lekami zastępczymi. Generalnie, czas trwania terapii
jakimkolwiek lekiem przeciwosteoporotycznym był określany przez cechy farmakologiczne
uŜytego leku w równym stopniu jak poprzez indywidualne ryzyko kaŜdego pacjenta. W praktyce
odpowiedzi farmakodynamiczne następujące po przerwaniu leczenia mogą być miarodajne. Dla
przykładu, przerwanie terapii HRT skutkuje obniŜeniem stopnia resorpcji kości do poziomów
podstawowych w przeciągu jednego roku. Po odpowiedzi tej następuje szybki spadek BMD w
stopniu róŜnym w stosunku do obserwowanego u kobiet leczonych placebo, u których BMD po
roku równieŜ wróciło do poziomów wyjściowych. Wyniki te są zgodne z wcześniejszymi
badaniami obserwacyjnymi wskazującymi, Ŝe przeciwzłamaniowe działanie HRT zostało
zachowane u obecnych lecz nie u byłych uŜytkowników. Zatem HRT podawane w celu ochrony
integralności kośćca powinno być podawane prawdopodobnie doŜywotnio. Wynik ten oraz
rekomendacja są zgodne równieŜ dla innych leków stosowanych w leczeniu chorób
przewlekłych z osteoporozą włącznie. Jedynym wyjątkiem jest PTH, którego stosowanie jest
ograniczone z innych powodów. Odpowiedzi na bisfosfoniany (BPs) róŜnią się z powodu ich
specyficznych cech farmakologicznych,
szczególnie ich selektywnej absorpcji oraz
długotrwałemu utrzymywaniu się w szkielecie. Najwięcej dostępnych informacji dotyczy
alendronianu. Jeśli przerwie się terapię alendronianem po 5 latach, obrót kostny średnio wzrasta i
BMD w szyjce kości udowej powoli się obniŜa. Co waŜniejsze, kontynuacja leczenia przez
kolejne 5 lat nie zmniejszyła częstości złamań, z wyjątkiem złamań kręgowych. Aczkolwiek
pacjenci, którzy rozpoczęli kolejny 5-cio letni okres leczenia z osteoporotycznymi BMD (Tscore <-2.5) uzyskali polepszenie wyników dotyczących złamań, którego nie zaobserwowano u
osób przyjmujących alendronian tylko przez 5 lat. Wyniki te wyraźnie sugerują, Ŝe terapia
alendronianem powinna być kontynuowana u osób z wysokim ryzykiem podczas gdy
zakończenie terapii po 5-ciu latach powinno być rozwaŜone u pacjentów z niskim ryzykiem
złamania. Rezultaty dla innych bisfosfonianów nie pozwalają jeszcze na ustalenie rekomendacji.