D - Sąd Rejonowy w Kaliszu

Sygnatura akt: V GC 1669/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Kalisz, dnia 14 września 2016 r.
Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:
Przewodniczący: SSR Magdalena Berczyńska – Bruś
Protokolant: Anna Woźniakowska
po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016 r. w Kaliszu
na rozprawie
sprawy z powództwa – R. Z.
przeciwko – (...) Spółce Akcyjnej w W.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda R. Z. kwotę 1 570,37 złotych (jeden tysiąc pięćset
siedemdziesiąt złotych trzydzieści siedem groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 maja 2014 roku do
dnia zapłaty,
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 79,00 złotych (siedemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu
kosztów sądowych oraz kwotę 617,00 złotych (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
prawnego.
SSR Magdalena Berczyńska – Bruś
Sygn. akt V GC 1669/15
UZASADNIENIE
Powód R. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) R. Z. w K. wniósł w dniu 29 października 2015r.
pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 1.570,37 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 maja
2014r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.
W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 18 marca 2014r. doszło do szkody komunikacyjnej powstałej w pojeździe
marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Poszkodowany zlecił naprawę samochodu autoryzowanemu warsztatowi
prowadzonemu przez powoda, który przedstawił kalkulację naprawy samochodu. Kalkulacja został przedstawiona
pozwanemu, a powód przeprowadził naprawę zgodnie z kalkulacją. Po dokonaniu naprawy powód wystawił fakturę
VAT na kwotę 4.618,77 zł i przedstawił pozwanemu prosząc o zapłatę. Pozwany wypłacił jednak powodowi kwotę
pomniejszoną o 1.570,37 zł, twierdząc że pokrywa ona całkowicie poniesioną szkodę i nie zareagował na wezwanie
do zapłaty.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Zgodnie
z kwalifikacją dokonaną przez pracownika pozwanego podczas oględzin uszkodzonego samochodu, zastosowano
zderzak przedni spoza dystrybucji (...), w zakresie dostępnym na rynku. Przy dokonywaniu szacowania szkody
pozwany przyjął ceny części zamiennych pochodzących od producentów i importerów pojazdów oraz dostawców
niezależnych zgodnie z rozporządzeniem Rady ministrów z 8.10.2010r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień
wertykalnych w sektorze pojazdów samochodowych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję.
Rozporządzenie wprowadza pojęcie „oryginalnych części zamiennych” oraz „części zamiennych o porównywalnej
jakości. Stosowanie obu rodzajów części zamiennych jest dozwolone w Unii Europejskiej. W sytuacji braku części
w bazach dostawców niezależnych i gdy jej uzyskanie związane jest z nadmiernymi trudnościami pozwany stosuje
ceny części pochodzące z baz producentów pomniejszone o wskaźniki urealnienia ze względu na znaczne różnice cen
części nowych dostępnych na rynku. Zdaniem pozwanego przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan
pojazdu po naprawie odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Uszkodzenie części pochodzącej bezpośrednio
od producenta pojazdu nie oznacza iż do naprawy albo wyliczenia kosztów naprawy mogą być wykorzystane tylko
ceny części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu. Przy ustaleniu odszkodowania przyjmuje się części
nowe, które są tej samej jakości jak pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu. Są to części produkowane
zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta pojazdu, a różniące się tylko
oznakowaniem. Ich użycie co do zasady należy uznać za równoważne użyciu części oryginalnych.
Na rozprawie w dniu 29 czerwca 2016r. powód sprecyzował datę żądania zasądzenia odsetek na dzień 29 maja 2014.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powód prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług związanych z naprawami samochodów
w pełnym zakresie tj. mechanicznymi, blacharskimi i lakierniczymi. W ramach działalności zajmuje się pełną obsługą
klienta również w zakresie likwidacji szkód komunikacyjnych.
Dowód: zeznania powoda ( 00:06:10 – 00:08:17 i 00:18:44-00:19:17 minuta
rozprawy z dnia 14 września 2016r.)
W wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia trzyletniego pojazdu marki A. (...) należącego do B. A.. Uszkodzeniu uległ
zderzak przedni i elementy zderzaka przedniego, atrapa. Do naprawy powód zastosował nowe części, które kupił w
hurtowni (...) w K.. W hurtowni tej zaopatruje się od 15 lat. Do pozwanego wysłał fakturę zakupu oryginalnych części.
Dowód: zeznania powoda ( 00:08:17 – 00:11:13 minuta rozprawy z dnia 14
września 2016r.)
Właścicielem pojazdu jest (...) Sp. z o.o. w K.. Pojazdem poszkodowanego kierowała B. A.. Sprawca podczas manewru
cofania uderzył w przód zaparkowanego A..
Dowód: zgłoszenie szkody w pojeździe z ubezpieczenia OC (k. 77 – 81 akt
szkody)
Pełnomocnictwem z dnia 18 marca 2014. Poszkodowana B. A., użytkowniczka pojazdu samochodowego marki A. (...)
nr rej (...) upoważniła powoda do reprezentowania jej interesów wobec pozwanego z tytułu szkody komunikacyjnej
nr (...) z dnia 18.03.2014r. w zakresie niezbędnym do ustalenia rodzaju i rozmiaru szkody, określenia zakresu
potrzebnych napraw oraz ich kosztów, składania oświadczeń i wniosków, wglądu w dokumentację zebraną i
sporządzoną przez pozwanego i w procesie sądowym. W przypadku odwołania pełnomocnictwa przed uiszczeniem
zapłaty za wykonaną usługę, B. A. zobowiązała się w terminie 7 dni od daty odwołania pełnomocnictwa do
zrekompensowania powodowi wszelkich poniesionych przez niego kosztów związanych ze zleconą naprawą pojazdu.
Dowód: pełnomocnictwo z 18.03.2014r. (k.7 akt)
W dniu 18 marca 2014r. B. A. upoważniła również powoda do odbioru odszkodowania finansowego z zakładu (...)
z tytułu szkody nr (...). W przypadku odmowy wypłaty odszkodowania ( w całości lub w części) zobowiązała się do
pokrycia kosztów naprawy ze środków własnych w ciągu 14 dni od daty wezwania. Upoważnienie zostało podpisane
w obecności pracownika powoda.
Dowód: upoważnienie z 18.03.2014r. (k.8 akt)
Pozwany pismem z dnia 20 marca 2014r. poinformował właściciela pojazdu V. (...), że otrzymał zgłoszenie szkody i
przewidywany koszt naprawy wynosi 1.391,24 zł. Poprosił jednocześnie o wskazanie osoby upoważnionej do odbioru
odszkodowania.
Dowód: pismo pozwanego z 30.03.2014r. (k. 72 akt szkody)
W dniu 20 marca 2014r. pracownik pozwanego W. C. opracował kosztorys naprawy ustalając koszt naprawy łącznie
941,36 zł brutto (765,34 zł netto).
Dowód: wycena średnich kosztów naprawy (k. 70 akt szkody)
Pismem z dnia 4 kwietnia 2014r. skierowanym do pozwanego, (...) Sp. z o.o. w W. wyraził zgodę na wypłatę
odszkodowania na rzecz powoda, pod warunkiem że nie jest to szkoda całkowita i pojazd został naprawiony w
autoryzowanej stacji obsługi danej marki na podstawie faktur.
Dowód: pismo V. (...) z 4.04.2014r. (k. 12 akt)
Pismem z dnia 10 kwietnia 2014r. skierowanym do V. (...) pozwany poinformował, że ogólna kwota odszkodowania
wyniosła 765,34 zł.
Dowód: pismo pozwanego z 10.04.2014r. (k.66 akt szkody)
W dniu 10 kwietnia 2014r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 765,34 zł tytułem odszkodowania za szkodę
(...).
Dowód: przelew z dnia 10.04. 2014r. (k.10 akt)
W dniu 10 maja 2014r. K. K. reprezentujący (...) Centrum (...) w P. opracował kosztorys dla szkody nr (...) z dnia
18.03.2014r., w którym wyliczył koszt naprawy łącznie na kwotę 1. 694,80 zł (1.377,89 zł netto). Koszty z tytułu części
zamiennych wyliczył na kwotę 841,35 zł, materiał lakierniczy na kwotę 336,54 zł, blacharz 90 zł, lakiernik 110 zł. W
opisie wskazano, że ceny części zamiennych użyte w kalkulacji pochodzą od producentów i importerów pojazdów oraz
od dostawców niezależnych (zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 8 października 2010r. w sprawie
wyłączenia określonych porozumień wertykalnych w sektorze pojazdów samochodowych spod zakazu porozumień
ograniczających konkurencję. Sporządzenie kosztorysu nie przesądzało o odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za
wyrządzoną szkodę. Wypłata odszkodowania miała nastąpić po ustaleniu odpowiedzialności.
Dowód: kosztorys K. K. z dnia 10.05.2014r. (k. 13 – 14 akt)
W dniu 14 maja 2014r. powód wykonał kalkulację naprawy do szkody nr (...), w której koszy naprawy wyliczył na
kwotę 3.622,43 zł. Na kwotę tę złożyły się koszty robocizny 200 zł, lakierowania 722,32 zł i koszty części zamiennych
w wysokości 3.622,43 zł.
Dowód: kalkulacja naprawy powoda z dnia 14.05.2014r. (k. 16 – 20 akt)
W dniu 14 maja 2014r. powód wystawił wobec B. A. fakturę VAT (...) z 14 maja 2014r. na kwotę 4.618,77 zł (3.755,10
zł netto), płatną do 28 maja 2014r. z tytułu kosztów wspornika, atrapy, blendy, dwóch krat zderzaka, naprawy
blacharskiej, lakierowania, materiałów lakierniczych.
Dowód: faktura VAT (...) z 14.05.2014r. (k. 9 akt)
W dniu 15 maja 2014r. powód przesłał pozwanemu dokumenty szkody, oryginały w postaci faktur VAT z tytułu zakupu
części samochodowych wystawionych przez (...) Spółka Jawna w S..
Dowód: mail powoda do pozwanego z 15.05.2014r. (k. 62 akt szkody) faktury
VAT (k.55 – 56 akt szkody)
Pismem z dnia 21 maja 2014r. skierowanym do V. (...) pozwany poinformował, że po rozpatrzeniu zgłoszonych
roszczeń przyznał kwotę 2.184,73 zł odszkodowania, co po uwzględnieniu wcześniejszej wpłaty oznacza kwotę 1.419,39
zł do wypłaty.
Dowód: pismo pozwanego z 21.05.2014r. (k. 52 akt)
Pozwany przelał w dniu 22 maja 2014r. na rachunek powoda kwotę 1.419,39 zł tytułem odszkodowania za szkodę (...).
Dowód: przelew z dnia 22.05.2014r. (k. 11 akt)
B. A. przelała na rachunek powoda kwotę podatku VAT, natomiast kwota netto, zgodnie z jej upoważnieniem miała
być przekazana bezpośrednio przez pozwanego.
Dowód: zeznania powoda ( 00:17:15 – 00:18:44 minuta rozprawy z dnia 14
września 2016r.)
Pismem z dnia 6 czerwca 2014r. skierowanym do powoda pozwany oświadczył, że wielość usługodawców i dostawców
części zamiennych na rynek motoryzacyjny sprawia, że pojazd można naprawić w bardzo szerokim zakresie cenowym.
Ponadto uszkodzone części nie mają tak specyficznych właściwości, aby mogły być produkowane tylko przez jednego
określonego producenta i nie dało się zastąpić innymi częściami. Stan poprzedni pojazdu nie może być rozumiany
tak wąsko, że zamontowanie w miejsce uszkodzonego elementu dostarczonego przez producenta pojazdu elementu
innego producenta nie jest przywróceniem stanu poprzedniego. Płacenie przez zobowiązanego dowolnie wysokich
kosztów naprawienia pojazdu z uwzględnieniem najwyższych cen części jest niezgodne z art. 354§ 1 k.c. bowiem
oznaczałoby odrzucenie zasad współżycia społecznego oraz celu społeczno – gospodarczego odszkodowania. Dlatego
do rozliczenia przedmiotowej szkody, zgodnie z kwalifikacją dokonaną przez pracownika (...) podczas oględzin
uszkodzonego pojazdu, zastosowano zderzak przedni spoza dystrybucji (...), w zakresie dostępnym na rynku. Nie
wykazano również, aby istniały jakieś względy np. natury technicznej wykluczające możliwość wykonania naprawy
przy wykorzystaniu takiego elementu.
Dowód: pismo pozwanego do powoda z 6.06.2014r. (k. 22 akt)
Pozwany nie kwestionował oryginalnej części jaką jest atrapa, która również jest częścią drogą. Jest to część stanowiąca
połowę ceny zderzaka. Zażądał natomiast zamontowania zderzaka czyli wspornika – części zamiennej produkowanej
przez innego producenta nie będącego producentem auta. Zamiennik jest gorszej jakości, produkowany z gorszego
materiału. Nie ma wytrzymałości technicznej ani nie jest tak samo estetyczny jak część oryginalna producenta pojazdu.
Ponadto zamontowanie części elementów oryginalnych i części zamienników jest trudne, bo nie pasują do siebie,
trudno je połączyć. Są to elementy plastikowe, z tworzywa, które muszą do siebie pasować. Są to elementy na ścisk.
Dowód: zeznania powoda ( 00:11:13 – 00:15:47 minuta rozprawy z dnia 14
września 2016r.)
W dniu 26 czerwca 2015r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1.570,37 zł z odsetkami z faktury
VAT (...), dotyczącej szkody (...) pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.
Dowód: wezwanie do zapłaty z 26.06.2015r. (k. 6 akt)
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów oraz zeznań powoda.
Sąd zważył co następuje:
Podstawą niekwestionowanej przez pozwanego odpowiedzialności za szkodę powstałą w dniu 18 marca 2014r. była
umowa ubezpieczenia OC, zgodnie z którą pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom
trzecim wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony (art. 822 § 1 kodeksu
cywilnego).
Odpowiedzialność sprawcy szkody wynika zaś z przepisu art. 435 § 1 k.c., zgodnie z którym prowadzący na własny
rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu elektryczności, paliw
płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch
przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła na skutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego
lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.
Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu
poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 §1 zd.1 k.c.).
Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczenia obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych naprawienie szkody
powinno nastąpić przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Za sumę odpowiednią należy uznać sumę, która
pozwala na pełne naprawienie szkody. Dotychczas wypłacone odszkodowanie nie spełnia tego warunku.
„Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe
i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli
ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę
odpowiadającą temu wzrostowi” (uchwała składu 7 sędziów SN z 12 kwietnia 2012r., III CZP 80/11, OSNC 2012, nr
10, poz. 112)
W niniejszej sprawie poszkodowany dokonał naprawy pojazdu. W toku postępowania dowodowego ustalono,
że dochodzona przez powoda wysokość odszkodowania uwzględniała niekwestionowany przez pozwanego zakres
naprawy i koszty robocizny oraz wartość nowych części podlegających wymianie.
Sąd przyjął, że jedynie zastosowanie oryginalnych części zamiennych producenta auta gwarantuje przywrócenie
pojazdu do stanu poprzedniego. Zastosowanie tańszych zamienników nie daje gwarancji jakości albowiem grozi
niedopasowaniem plastikowych części wykonywanych przez różnych producentów. Może to stwarzać problemy przy
ich łączeniu ze sobą. Ponadto części te charakteryzują się gorszą jakością użytych do ich wyprodukowania materiałów.
Sugerowane przez pozwanego użycie tańszych części zamiennych, zgodnie z zeznaniami powoda dokonującego
naprawy, nie dawało możliwości prawidłowego połączenia ich ze sobą. Części te były mniej estetyczne w stosunku do
oryginalnych. Pozwany nie przedstawił dowodu przeciwnego na te twierdzenia.
Zdaniem Sądu poszkodowany ma prawo oczekiwać naprawy, która nie doprowadzi do obniżenia wartości jego
pojazdu, a to zapewni jedynie użycie nowych, oryginalnych części producenta auta.
Powoływane przez pozwanego rozporządzenie Rady Ministrów nie ma zastosowania w niniejszej sprawie albowiem
„unormowania rozporządzenia Komisji Europejskiej nr 451/2010 z dnia 27 maja 2010 r. w sprawie stosowania art. 101
ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych
w sektorze pojazdów silnikowych (Dz.U.L. 129/52 z dnia 28 maja 2010 r.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 8 października 2010 r. w sprawie wyłączeń określonych porozumień wertykalnych w sektorze pojazdów
samochodowych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję (Dz.U. Nr 198, poz. 1315) dotyczą jedynie
wymienionych w nich porozumień a nie ograniczają praw poszkodowanego do żądania ustalenia odszkodowania z
uwzględnieniem cen części oryginalnych” (III CZP 85/11 - postanowienie SN - Izba Cywilna z dnia 20-06-2012 opubl.
OSNC 2013/3/37; Biuletyn SN-IC 2013/2).
Powód stał się wierzycielem pozwanego na skutek umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 k.c.
wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to
ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Uprawnionym do otrzymania odszkodowania był
V. (...), który upoważnił powoda do otrzymania odszkodowania. Pozwany został o tym powiadomiony pismem z dnia 4
kwietnia 2014r. wystosowanym przez poszkodowanego właściciela, który zbył wierzytelność z tytułu naprawy pojazdu
na powoda. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez pozwanego, który wypłacił częściowo odszkodowanie
powodowi.
Pozwany wypłacił odszkodowanie powodowi zaniżając wartość kosztów naprawy.
Różnica pomiędzy należnym odszkodowaniem, a odszkodowaniem wypłaconym przez pozwanego, wynosząca 1570,37
zł stanowiła roszczenie powoda, które zostało uwzględnione przez Sąd.
O odsetkach rozstrzygnięto na podstawie art. 817 §1 k.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik
procesu i obciążono nimi przegrywającego pozwanego. Na koszty postępowania złożyła się opłata sądowa od pozwu w
kwocie 79 zł, wynagrodzenia pełnomocników stron po 617 zł ustalone na podstawie §6 pkt 3 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz.490)
wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.
/-/ SSR Magdalena Berczyńska-Bruś