D - Sąd Okręgowy w Białymstoku

Sygn. akt VIII Ka 339/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 czerwca 2013 roku
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący-Sędzia SO Krzysztof Kamiński
Protokolant: Aneta Chardziejko
w obecności prokuratora Marka Żendziana, po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2013 r. sprawy K. F. oskarżonego o czyn
z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego
w Białymstoku z dnia 19 lutego 2013 r. (sygn. akt XV K 1742/12):
I. Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
II. Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
1. K. F. został oskarżony o to, że:
I. w dniu 16 września 2012r. w (...)na TereniaGalerii (...)ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z W. J.i A. K.ze
sklepu H (...)po uprzednim usunięciu klipsów antykradzieżowych dokonał zaboru w celu przywłaszczenia odzieży
męskiej, damskiej i dziecięcej o łącznej wartości 6234,20 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.w (...), przy czym czynu tego
dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo
podobne, tj. o czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.
2. A. K. została oskarżona o to, że:
II. w dniu 16 września 2012r. w (...)na terenie Galerii (...)przy ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z W. J.i
K. F.ze sklepu H (...)po uprzednim usunięciu klipsów antykradzieżowych dokonała zaboru w celu przywłaszczenia
odzieży męskiej, damskiej i dziecięcej o łącznej wartości 6234,20 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.w (...), tj. o czyn z art.
278§1 k.k.
3. W. J. została oskarżona o to, że:
III. w dniu 16 września 2012r. w (...)na TereniaGalerii (...)przy ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z A. K.i
K. F.ze sklepu H (...)po uprzednim usunięciu klipsów antykradzieżowych dokonała zaboru w celu przywłaszczenia
odzieży męskiej, damskiej i dziecięcej o łącznej wartości 6234,20 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.w (...), tj. o czyn z art.
278§1 k.k.
Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 19 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt XV K 1742/12 oskarżonego K.
F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. skazał go
a na mocy art. 278§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.
Oskarżoną A. K. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na mocy art. 278§1 k.k. skazał ją na karę 1
(jednego) roku pozbawienia wolności.
Oskarżoną W. J. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na mocy art. 278 § 1 kk skazał ją na karę
1 (jednego) roku pozbawienia wolności.
Na mocy art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił
oskarżonym A. K. i W. J. na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.
Na mocy art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. F. okres zatrzymania
w dniach 16-18 września 2012 roku, przyjął, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu
dniowi kary pozbawienia wolności.
Zwolnił wszystkich oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.
Powyższy wyrok zaskarżył w całości oskarżony K. F.. Rozstrzygnięcie zapadłe wobec oskarżonych A. K. i W. J.
uprawomocniło się.
Oskarżony K. F. w treści apelacji podważył ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji wskazując, że
zgromadzone w sprawie dowody, w tym zeznania K. O. i wyjaśnienia współoskarżonej A. K., która m.in. nie
wspomniała o udziale swojej córki w przestępczym procederze nie dawały podstaw do uznania go za winnego
popełnienia przypisanego mu czynu. Jednocześnie zaskarżonemu wyrokowi zarzucił nadmierną surowość orzeczonej
bezwzględnej kary 1 roku pozbawienia wolności.
Powołując się na sytuację rodzinną (ciążę swojej partnerki), posiadane zatrudnienie oraz zobowiązanie kredytowe,
które musi spłacać wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania tej kary.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.
Zasadnicze zarzuty apelacyjne są de facto wynikiem odmiennej oceny dowodów i jako takie nie zasługuje na
uwzględnienie. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sądowym (vide m.in. wyrok Sądu Najwyższego z
24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu
orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do skutecznego zakwestionowania sądowej oceny dowodów.
Zwłaszcza wówczas, gdy – jak w niniejszej sprawie – Sąd I instancji:
- po pierwsze, precyzyjnie uzasadnił swoje stanowisko, w tym w kwestionowanym zakresie, wskazując przy tym fakty,
które uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał
dowodów przeciwnych;
- po drugie, sądowa ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu,
pominięcia pewnych dowodów) oraz logicznej (błędów rozumowania i wnioskowania), a także nie jest sprzeczna z
doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.
Wskazane wyżej powody zwalniają Sąd Okręgowy od odnoszenia się w szerszym zakresie do zarzutów apelacyjnych,
opartych na subiektywnym przekonaniu K. F., że zgromadzone w sprawie dowody nie dawały podstawy do uznania
go za winnego popełnienia przypisanego mu czynu, gdyż byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem poglądów
przedstawionych przez Sąd I instancji. Podkreślić jedynie należy, że Sąd I instancji precyzyjnie wykazał, dlaczego
dał wiarę wersji zdarzenia zaprezentowanej przez A. K.(w toku postępowania przygotowawczego, k. 79) i K. F.(w
toku dochodzenia, k. 85 i 102 oraz podczas pierwszej rozprawy, k. 195 – 196), w której oboje przyznali się do
popełnienia przypisanego im czynu (m.in. zgodnie podali, że pomysłodawcą kradzieży był K. F.). Wskazał m.in., że
z w/w wyjaśnieniami obojga oskarżonych korelują inne dowody (m.in. nagrania z monitoringu, zeznania K. O.oraz
protokoły przeszukania z dokumentacją fotograficzną), tworząc logiczny ciąg zdarzeń (na marginesie, K. F.został
zatrzymany bezpośrednio po kradzieży, usiłując uciekać, miał ze sobą torbę ze skradzionymi ubraniami oraz kluczyki
do (...), w którym odnaleziono dalszą część skradzionych ubrań).
Sąd I instancji wykazał też powody, dla których zanegował wyjaśnienia A. K. złożone podczas rozprawy (k. 205 –
205v) oraz wyjaśnienia K. F. złożone podczas rozprawy w dniu 18 lutego 2013 r. (k. 205v). Wykazał m.in., że są one
ewidentnie sprzeczne z innymi dowodami i pozbawione są elementarnej logiki.
Wbrew twierdzeniu apelującego, uwadze Sądu I instancji nie umknęło to, że – jak wynika z zeznań (...)K.bywała
wcześniej w sklepie H (...)i była podejrzewana o kradzieże oraz, że w przestępczym procederze w dniu 16 września
2013 r. mogła uczestniczyć jej nieletnia córka. Okoliczności te, z jednej strony nie podważają wiarygodności wyjaśnień
A. K.złożonych podczas dochodzenia, z drugiej zaś nie mają wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego K. F..
Reasumując, sądowa ocena dowodów oraz będące jej efektem ustalenia faktyczne z cała pewnością nie wykraczają
poza granice swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochrona art. 7 k.p.k.
W świetle ustaleń Sądu I instancji nie budzi zastrzeżeń kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu,
zważywszy że „współsprawca” nie musi sam realizować wszystkich ustawowych znamion czynu, o ile działał wspólnie
i w porozumieniu z innymi osobami.
Nie budzi też zastrzeżeń orzeczona wobec K. F. kara, która uwzględnia stopień winy oskarżonego i społecznej
szkodliwości czynu, w tym m.in. wartość skradzionych przedmiotów, a nadto właściwości i warunki osobiste
oskarżonego (dwukrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu na kary pozbawienia wolności o charakterze
izolacyjnym) oraz działanie w warunkach art. 64§1 k.k.
Wskazane wyżej okoliczności, w tym popełnienie przedmiotowego czynu w niespełna rok po opuszczeniu zakładu
karnego, dowodzi że K. F. rażąco lekceważy obowiązujący porządek prawny i stopień jego demoralizacji stale pogłębia
się. Wyklucza to pozytywną prognozę kryminologiczną, o której mowa w art. 69§1 i 2 k.k., stanowiącą podstawę
warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.
Z punktu widzenia prognozy kryminologicznej nie mają istotnego znaczenia okoliczności podnoszone w apelacji
(oskarżony spodziewa się dziecka, ma stałą pracę i spłaca wysoki kredyt). Mogą one jednak – jak wskazał Sąd I instancji
w uzasadnieniu wyroku – skutkować odroczeniem wykonania kary bądź udzieleniem przerwy w jej wykonaniu.
Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, należało orzec, jak w
pkt. I sentencji niniejszego wyroku.
Uznając, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe (z racji charakteru orzeczonej kary
oraz ciążącym na nim zobowiązaniu pieniężnym), na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. należało zwolnić
go od tego obowiązku.