Pobierz scenariusz zajęć świetlicowych

 Psotnik cyfrowym detektywem ­ Zadanie 4 Materiał opracowany na podstawie scenariusza “Kilka słów o anonimowości”. Co słychać w Laboratorium? Psotnik mieszka sobie już wygodnie w chmurze. A tymczasem w Laboratorium pojawiła się kolejna wycieczka. Wszyscy zwiedzający mają specjalne plakietki z napisem “Gość”. Plakietki z napisem “Obsługa Laboratorium” dostały też bliźniaki. Zastanawiają się, dlaczego? Pomysł na lekcję Dzieci będą miały okazję wcielić się w detektywów, których zadaniem będzie: zdemaskowanie szajki nieuczciwców podszywających się pod wszystkim świetnie znanych bajkowych bohaterów; wytropienie różnic pomiędzy podawaniem się za kogoś a anonimowością oraz przejście szkolenia z rozpoznawania sytuacji, w których możemy i powinniśmy pozostać anonimowi i takich, gdzie nie możemy tego zrobić. Wystarczą czujność, przenikliwość umysłu i oczy szeroko otwarte, a na pewno uda się rozwiązać wszystkie detektywistyczne zagadki i przejść obronną ręką przez najtrudniejsze śledcze wyzwania. Cele operacyjne Dzieci: ● wiedzą, co oznacza słowo anonimowość, ● wiedzą, że imienność może być pozorowana (np. rozmówca może podać fałszywe nazwisko i funkcję); ● potrafią wskazać proste przykłady sytuacji, w których mogą lub powinni pozostać anonimowi oraz sytuacji, w których nie mogą zachować anonimowości. Materiały: ●
●
●
●
●
●
●
karta pracy „A kto to?”, długopisy, Materiał pomocniczy „Scenki ze znakiem zapytania”, kartka A2 lub większa, kartki A5, flamastry, klej Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Przebieg zajęć Julka: O, kolejna wycieczka! Kuba: Tak! Masz, to plakietka dla Ciebie i druga ­ dla mnie. Julka: Ale po co? Kuba: Rodzice powiedzieli, że teraz odwiedza nas tyle osób, że musimy nosić plakietki, żeby było wiadomo, kto jest gościem, a kto pracuje w Laboratorium. Julka: Aha… Pewnie chodzi o to, żeby nikt już przypadkiem nie wcisnął żadnego mega ważnego guzika. Ostatnio skończyło się to przecież ucieczką Psotnika… Kuba: Tata powiedział mi, że w internecie takie jakby plakietki przyznaje teraz sam Psotnik. Julka: Ale jak to??? Kuba: Rozpoznaje, kto jest kim, po to, by żaden oszust nie podszył się pod kogoś innego. Julka: No tak, nie chciałabym, żeby ktoś na przykład udawał moją przyjaciółkę po to, żeby poznać moje tajemnice. Kuba: Jakie tajemnice? Julka: A nie powiem Ci, cha, cha, cha, cha. Krok 1 Bliźniaki zastanawiają się, jak Psotnik w “nowej pracy” rozpoznaje prawdziwych ludzi od oszustów. Kuba: Siostra, ale jak właściwie Psotnik rozpoznaje ludzi w sieci? Julka: Mama mówiła, że ma specjalne metody. Kuba: Ale jakie? Julka: No, jest takim trochę detektywem. Porównuje różne informacje i sprawdza czy to prawdziwa osoba, czy oszust. Kuba: Super! Też bym tak chciał! Julka: Możemy pobawić się w detektywów! Dzieci, pobawicie się z nami? Zaproś dzieci do krótkiej gry detektywistycznej. Rozdaj im długopisy i karty pracy z podobiznami kilku postaci, które będą bohaterami gry i ich wypowiedziami (Karta pracy „A kto to?”). Przeczytaj je kolejno na głos. Zadaniem dzieci będzie zdecydowanie na podstawie wypowiedzi i podobizny postaci, czy jest ona faktycznie tym, za kogo się podaje; czy być może podszywa się pod kogoś, kim nie jest. Swoją odpowiedź powinni zaznaczyć w kartach pracy. Poproś o podanie odpowiedzi poprzez podniesienie rąk przez osoby, które uważają, że dana postać faktycznie jest tym, za kogo się podaje. Policz głosy i powiedz, czy detektywi mieli rację. Zbierz w ten sposób odpowiedzi dotyczące wszystkich postaci z karty pracy. Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Czas: 10 min Metoda: praca indywidualna Pomoce: ● Karta pracy „A kto to?”, ● długopisy Krok 2 Zabawa była świetna, ale dzieci zastanawiają się, czy zawsze trzeba zdradzać swoją tożsamość w internecie. Kuba: Super zabawa! Julka: Tak, prześwietna. Psotnik ma fajną pracę. Kuba: Noooo. Ale tak się zastanawiam, czy w sieci zawsze trzeba podawać swoje prawdziwe dane? Julka: Myślę, że jest różnica między byciem anonimowym a podszywaniem się pod kogoś. Kuba: No właśnie, rodzice wiele razy mówili, żeby nie zdradzać swojej tożsamości, jeśli nie wiemy z kim rozmawiamy. Julka: Dzieci, a Wy jak myślicie? Czy można ukrywać swoje dane w internecie? Powiedz, że istnieje różnica pomiędzy podszywaniem się pod kogoś, a pozostawaniem anonimowym. Zapytaj dzieci, co to oznacza, że ktoś pozostaje anonimowy (nie ujawnia swojego imienia i nazwiska). Czy zawsze musimy się przedstawiać, podawać swoje dane? Kiedy powinniśmy pozostać anonimowi? Kiedy musimy podać swoje dane? Czas: 5 min Metoda: rozmowa, burza mózgów Pomoce: ­ Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Krok 3 Kwestia anonimowści okazała się trochę niezrozumiała dla bliźniaków. Postanowiły się nad nią głębiej zastanowić. Julka: Podszywać się nie można, ale można być anonimowym... Kuba: Tylko kiedy trzeba lub można być anonimowym? Julka: Nie jestem tak do końca pewna. Kuba: Bo wiesz, jak będzie do mnie pisał kolega, to skąd ma wiedzieć, że ja to ja, skoro ukrywam swoje dane? Julka: Mam pomysł! Sprawdźmy, kiedy trzeba, a kiedy nie trzeba być anonimowym w sieci. Dzieci, pomożecie nam? Spróbujcie wspólną wiedzę sprawdzić w praktyce. Podziel dzieci na trzy grupy. Każdej z nich wręcz opis scenek, którą będą mieli do odegrania przed pozostałymi grupami. Znajdziesz je w Materiale pomocniczym „Scenki ze znakiem zapytania”. Jak sama jego nazwa wskazuje po każdej ze scenek padnie pytanie: czy jej bohater/bohaterowie wybrali, postąpili dobrze i dlaczego? Jak powinni się zachować? Omówcie każdą scenkę osobno bezpośrednio po jej odegraniu przez daną grupę. Czas: 20 min Metoda: praca w grupach Pomoce: ● Materiał pomocniczy „Scenki ze znakiem zapytania” Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Krok 4 Bliźniaki już wiedzą, w jakich okolicznościach powinny zachować anonimowość, a w jakich ­ nie. Postanowiły zrobić sobie “ściągawkę”. Kuba: Aaaaachaaaa, już wszystko jasne! Julka: Dla mnie też... Tylko czy ja to wszystko zapamiętam? Kuba: Mam pomysł. Zróbmy sobie listę sytuacji, w których trzeba, a w których nie wolno być anonimowym. Julka: Genialnie! Powiesimy sobie ją przy komputerze. Kuba: I wyślemy Psotnikowi, żeby łatwiej mu się pracowało! Wtedy będzie miał dla nas więcej czasu. Julka: Super pomysł. Dzieci, pomożecie nam w tym ostatnim zadaniu? Na podstawie scenek i wyciągniętych z nich wniosków stwórzcie listę sytuacji, w których można, a nawet powinno się zachować anonimowość i takich, w których nie powinniśmy lub nie możemy pozostać anonimowi. Spisz wyniki tej burzy mózgów na dużej kartce (nie mniejszej niż A2) pozostawiając 15­centymetrowy margines wokół tekstu. Będzie to miejsce na grafiki dzieci, a dokładnie znaki anonimowości. Rozdaj im kartki A5 i flamastry w maksymalnie trzech kolorach (np. czarny, niebieski, czerwony). Zaproś do wykonania znaku, który oznaczałby anonimowość i wykorzystywałby choć jeden z trzech elementów: znak zapytania, czyjąś postać lub głowę albo sam wyraz anonimowość. Gotowe prace przyklejcie na pozostawionym marginesie kartki z lista sytuacji; tak, aby stworzyła pięknie okalającą ją ramę. Czas: 10 min Metoda: praca indywidualna Pomoce: ● kartka A2 lub większa, ● kartki A5, ● flamastry, ● klej Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Ewaluacja Czy po przeprowadzeniu zajęć dzieci: ● wiedzą, co oznacza słowo anonimowość, ● wiedzą, że imienność może być pozorowana (np. rozmówca może podać fałszywe nazwisko i funkcję), ● potrafią wskazać proste przykłady sytuacji, w których mogą lub powinni pozostać anonimowi oraz sytuacji, w których nie mogą zachować anonimowości. Opcje dodatkowe Jeśli masz więcej czasu możesz rozbudować zadanie 3 prosząc każdą z grup, by odegrała dwa różne zakończenia swojej scenki. Dopiero po przedstawieniu przez każdą z grup obydwu rozwiązań przejdźcie do rozmowy i odpowiedzi na pytanie, które rozwiązanie było słuszne. Zastanówcie się także, jak jeszcze mogliby się zachować/jaką decyzję podjąć bohaterowie scenek. Informacje Scenariusz: Anna Walczak Konsultacja merytoryczna: Barbara Krywoszejew Konsultacja metodyczna: Joanna Góral​
­Wojtalik Opracowanie fabuły: Robert Ogłodziński we współpracy z Fundacją Highlight/inaczej Słowniczek ●
●
anonimowość dane osobowe Czytelnia ●
Dziennik Gazeta Prawna, Debata DGP: Anonimowosć w Internecie [online], [dostęp: 28.02.2016], Dostępny w Internecie: ​
http://www.gazetaprawna.pl/anonimowosc­w­internecie​
. Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Materiały
A kto to? | karta pracy Wydrukuj karty pracy z wypowiedziami (po jednej dla każdego ucznia). BOHATER WYPOWIEDŹ PRAWDA NIEPRAWDA KUBUŚ PUCHATEK Fot. ​
Sam Howzit​
, ​
@Flickr​
, CC BY­SA 2.0 Cześć! Jestem Kubuś Puchatek. Mieszkam w Dwumilowym Lesie i najbardziej w świecie uwielbiam jeść banany. Moi najlepszymi przyjaciółmi są Mała Mi, Słoń Trąbalski oraz Bolek i Lolek. CZERWONY KAPTUREK Witajcie! Nazywają mnie Czerwony Kapturek od czapeczki w tym kolorze, którą podarowała mi mama. Mieszkam z nią koło lasu. Mam kochaną babcię, którą często odwiedzam przynosząc jej pyszne wypieki mojej mamy i dużo radości. Isabel Naftel, Domena publiczna BABA JAGA Walt Disney, Domena Publiczna Na imię mam Baba, a na nazwisko Jaga. Mieszkam sama, w ładnej okolicy, w przepięknym domu na jednej nóżce. Nie można go pomylić z żadnym innym. Zapraszam wszystkie dzieci! Odwiedzajcie mnie kiedy tylko chcecie :). Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | PAPA SMERF Dzień dobry! To ja! Gargamel (na zdjęciu z lewej strony, pod wierzbą). Kocham niebieski kolor i zwierzęta – szczególnie koty. Sam mam uroczego kotka Klakierka, który jest moim najwierniejszym przyjacielem. Nevit Dilmen, ​
@WikimediaCommons CC­BY­SA­3.0 PSZCZÓŁKA MAJA Jon Sullivan​
, ​
@PDPhoto.org​
, Domena publiczna Witam was! Tu Pszczółka Maja. Mieszkam na łące, gdzie codziennie zbieram nektar z kwiatków. Pomaga mi w tym Gucio, na którego zawsze można liczyć. Mamy razem wiele przygód. Może odwiedzicie nas na naszej łące? Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl | Scenki ze znakiem zapytania | materiał pomocniczy Podziel uczniów na trzy grupy. Każdej z nich wręcz opis jednej scenki, którą będą mieli do odegrania przed pozostałymi grupami. Omówcie każdą scenkę osobno bezpośrednio po jej odegraniu przez daną grupę. GRUPA I
1. Część klasy zgubiła się podczas wycieczki. Podchodzą do nich panowie policjanci i pytają, co dzieci robią same na mieście. Zguby opowiadają, co się stało. Wtedy policjanci proszą, żeby wszyscy podali swoje imiona i nazwiska oraz nazwę i adres swojej szkoły. Dzieci kolejno przedstawiają się. 2. Basia wbiega do sali kinowej spóźniona na film. Staje przed ekranem, przedstawia się, przeprasza za spóźnienie. Osoby na sali są niezadowolone, że ktoś przeszkadza im w oglądaniu filmu i proszą, żeby dziewczynka zajęła swoje miejsce i nie zasłaniała już ekranu. GRUPA II
Do domu dzwoni ankieter. Odbiera dziecko. W domu nie ma rodziców. Ankieter prosi o podanie imion i nazwiska dziecka oraz jego rodziców, a także ich dokładnego adresu. Zaprezentujcie trzy scenki, gdzie zawsze ktoś inny będzie grał ankietera, dziecko i narratora wprowadzającego widzów w scenkę. W pierwszej scence dziecko podaje wszystkie dane, w drugiej żadnych, w trzeciej tylko adres zamieszkania. GRUPA III
1. Gosia gra w grę na swoim komputerze, kiedy nagle wyskakuje okienko i ktoś się jej przedstawia jako jej przyjaciel i prosi o jej dane (imię nazwisko, adres zamieszkania). Gosia podaje wszystkie informacje, o które jest proszona, bo w końcu prosi o nie jej „przyjaciel”.
2. Rysio ogląda na laptopie zdjęcia z ostatnich wakacji z rodzicami, kiedy widzi, że na ekranie pojawia się okienko komunikatora Skype. Ktoś do niego dzwoni, ale Rysio nie zna tej osoby. Przygląda się przez chwilę i nie wie, co zrobić. Nieznajoma osoba w końcu przestaje dzwonić, ale za chwilę podejmuje kolejną próbę dodzwonienia się do Rysia. Tym razem chłopiec od razu przerywa połączenie i o wszystkim mówi swoim rodzicom. Materiał opracowany na podstawie scenariusza Fundacji Nowoczesna Polska | edukacjamedialna.edu.pl |